Donderdag 28-10-'71 Om 9.30 stond de verantwoordelijke( René) al aan ons hotel om eerst met T naar het kantoor te gaan en daarna zouden we samen op zoek gaan naar een appartement. Terwijl de mannen weg waren , had ik de gelegenheid om even de buurt rond het hotel te verkennen. Wat een heksenketel!!! Het stond voor mij nu al vast dat ik niet in het centrum van de stad wilde wonen. Ik ben een buitenkind en heb graag wat ruimte en rust rondom mij en zoals het er hier aan toegaat.... Ik zou mij in die drukte doodongelukkig voelen. Voor T maakt het niet zoveel verschil uit, hij zal toch niet veel thuis zijn !!!!!! Zijn voorwaarden zijn dat het moet bereikbaar zijn met openbaar vervoer en niet te ver afgelegen van alles! ! We brachten René hiervan op de hoogte, hij had een paar adressen genoteerd die binnen ons budget lagen. Diezelfde dag nog vonden we een knus appartement met twee slaapkamers in het gebouw " Jardin Tiuna" . Het was wel onbemeubeld maar er viel iets gezelligs van te maken. Wat bij mij vooral de doorslag gaf was de nabijheid van een supermarkt ( 5 min wandelen ),de autobus halte die op zo'n 100 m lag en de mooie, rustige buurt. Het gebouw was behoorlijk nieuw had een mooie binnentuin en ..er was een gemeenschappelijk zwembad! Wat een luxe!!! Het contract werd getekend en we spraken af dat wij,de vrouwen, de volgende dag de nodige aankopen ( huisgerief) en de boodschappen zouden doen.Voor we gingen slapen waagden we ons nog aan een wandeling in de buurt van het hotel. De auto's leken in een betere toestand dan in Mexico maar het verkeer leek hier een probleem. Het viel ons dat er dat er in Caracas zoveel Spanjaarden, Italianen en kleurlingen rondliepen en dat de meesten ervan taxichauffeur waren... Maar ik heb het al gezegd en de toekomst bevestigde die eerste vaststelling, Caracas was een smeltkroes van volkeren.
Vrijdag 29- 10- '71 T. was al vroeg vertrokken zodat ik nog de tijd had om een paar brieven te schrijven vooraleer mijn " shopgenote Maria " eraan kwam. Hij moest op zoek gaan naar een leslokaal voor zo'n 35 man. Afwachten of dat even vlot zou verlopen als met ons appartement!!! Wij waren het derde Belgische koppel dat voor de firma in Venezuela verbleef. Er was T 's rechtstreekse baas René en vrouw en de coördinator van het project met vrouw ( Jan en Nelly, rasechte Westvlamingen!!!!) en hun twee zoontjes. . Jan en Nelly waren maar een 8 tal jaar ouder dan wij en meteen klikte het tussen ons 4. We zouden er in de toekomst nieuwe vrienden bij hebben.
Wat mij hier intussen opviel ,was dat autorijden hier zijn eigen leven leidde.... Signalisaties werden vervangen door arm en handgebaren en je kon die maar beter in het oog houden want rode lichten beletten niemand om door te rijden , de arm wel!!!!! Daarnaast waren de hoofdwegen wel uiterst verzorgd en kende Caracas een hypermodern wegennet. We zagen dat er werken aan de gang waren om boven de bestaande autostrades een extra baan aan te leggen en op bepaalde plaatsen zelfs 3 boven elkaar. De betonen palen daarvoor rezen hier en daar al uit de grond. De verkeerswisselaars bestonden al uit 2 autostrades boven elkaar... We hebben op termijn die werken zijn evolueren maar vertrokken een paar maanden te vroeg om er ook over te rijden. Maar nu loop ik al vooruit op de tijd.
Zaterdag 30-10- '71
In de voormiddag kochten we de nodige meubelen regelden we de gas en elektriciteitsaansluiting en alles wat er bij het intrekken in een appartement komt zien. De hitte waren we al snel gewoon alleen het hoogte verschil met België ( 800m) vroeg een kleine aanpassing, vandaar dat we 's avonds bekaf waren!
Zondag 31- 10- '71 Om 10u kwamen René en vrouw ons ophalen om samen een uitstap te doen even buiten de stad. We reden naar " Colonia Tovar"; een typisch Duits dorpje op 60 km buiten de hoofdstad.
Het lag in de bergen op zo'n' 2000 m hoogte en van daaruit hadden we een enig zicht !!! De ingang van het dorp moest door een soort "arc", zie foto
>
De bergflanken waren prachtig begroeid en het rook er heerlijk, wat een verschil met Caracas waar de benzinegeur niet uit de lucht was!
Colonia Tovar was een Duitse kolonie waar naast de eigen taal en klederdracht niets spectaculairs te beleven viel.
Er waren nog een paar voorbeelden van de eerste rudimentaire huizen. Die werden na een tijd vervangen door typische Duitse huizen.
We bezochten het kerkje en een klein museum en slenterden langs de vele toeristenwinkeltjes. Het tochtje werd abrupt afgebroken door een plensbui. Het water kwam in bakken naar beneden en dat maakte de afdaling met de auto redelijk gevaarlijk. Toen we terug de stad naderden , moesten we rechtsomkeer maken want de straten waren overstroomd met modder en water....
Reacties op bericht (5)
27-01-2009
Goede avond
Natoken, uw reactie verward mij enigzins. Mijn muziek start automatisch op en laat het lied steeds 1 keer afspelen. Ik zet mijn muziek op mijn blog met een HTML code en ik laad mijn muziek op naar mijn webspace om zo een url te bekomen. De muziekspeler staat bovenaan rechts van mijn blog. Dat u dus geen muziek hoort vind ik heel raar. Misschien was er een tijdelijke onderbreking op mijn webspace, of misschien ook lag de stoornis bij Seniorennet zelf, want daarstraks kon ik helemaal niet op de blogs komen. Op het blogforum kon ik lezen dat meer bloggers met dit probleem te maken kregen. Ik zou u vriendelijk willen vragen om nog eens te gaan kijken en luisteren op mijn blog. En laat mij dan eens weten of u nog steeds geen muziek hoort. Niemand van mijn bezoekers heeft gewag gemaakt van dit feit.
Ik volg uw reisverhaal met heel veel interesse en bewonder je avontuurlijke moed. Venzuela, het heeft een romantische klank. Ik hoor van u wel of het ook zo is.
..... zo lijkt het toch, behalve een onverwachte intense regenbui die je verplichten een andere weg te kiezen na jullie uitstapje. En van die verzameling vreemdelingen, is geweten hé Natoken...... alhoewel, hier in België en in Brussel zeker moeten we niet onderdoen.....
en nu hopen dat ik dit geplaatst krijg, heb deze namiddag al vier keer geprobeerd, maar sennet had weer zotte kuren......
27-01-2009 om 19:32
geschreven door Amor Fati
He he, eindelijk!
Ik kan hier weer reageren, gisteren kon dat niet. en bij Ludovikus kan het ik het vandaag nog altijd niet. Het schijnt een probleem te zijn dat sporadisch optreed en van niet iedereen ondervind het. Dat maakt het natuurlijk moeilijk om op te lossen. Ik heb deze fout reeds meer dan een maand op het blogforum gemeld, maar tot hiertoe nog geen resultaat. Enfin, ik wil je zeggen dat ik het heerlijk vind om weer met je op avontuur te vertrekken. Ik wou je al langer vragen of jouw kinderen in het buitenland of in België waren geboren, maar het ontschoot me telkens weer. Nu ga ik dat te weten komen zie. Lieve knuffels
27-01-2009 om 19:00
geschreven door huismusje
...
oeiendeoeie,ik ga hier meer tijd moeten uittrekken om bij te lezen ,vrees ik Natoken,maar da kan ik misschien wel bij Nestje doen dikke flodderkus van ikke!
Als je steeds met je verkeerde been uit bed stapt, kun je beter eens blijven liggen.. dikke knuffel van Lipske
27-01-2009 om 14:16
geschreven door hotlips
..
Het is geweten dat er vele Duitsers naar Venezuela en Argentinië gevlucht zijn tijdens en op het einde van de oorlog. Meestal zij die wat op hun kerfstok hadden en natuurlijk blijven Duitsers altijd wat ze zijn, "Duits". Moet wel een verassing geweest zijn. Groetjes.
)
dikke flodderkus van ikke!
