Op TV krijgen we af en toe een advertentie over "Swiffer" te zien en al de voordelen van dat ding en dan zie je een zielig hoopje stof - de koffer achter zich slepend - het vertrouwde huis verlaten en onbewust krijg je toch medelijden met dat hoopje... Het eind van het jaar gooit over het algemeen de sluizen van de sentimenten open.
Terugkijken over die 12 verstreken maanden is dan erg moeilijk te voorkomen. Naar analogie met dit zielig beeld van de advertentie stelde ik mij bij het ( bijna) aflopen van het oude jaar het volgende voor....
Zie je hem ( het oude jaar) ook vermoeid schuifelen op weg naar de grote exit?
Achter hem hoort hij het gehoon van al diegenen, die hem nu zo graag kwijt willen.
Ga Oudjaar! Ga! We willen een nieuw jaar met nieuwe mogelijkheden en hoop op wensen die eindelijk in vervulling zullen gaan! Ondankbaar, mompelt hij dan, ondankbaar zijn de mensen. Zijn ze nu al weer vergeten dat ik hen ook zoveel goeds gebracht heb! Zuchtend schuifelt hij dan verder op weg naar ..zijn allerlaatste daad. Ja, het is een zwaar jaar geweest.
Een jaar waar hij met zoveel enthousiasme was begonnen en waarvan hij zich zoveel had voorgesteld.
Een jaar ook waarin hij zo zijn best heeft gedaan.
Het was zijn schuld niet dat er zo ontzettend veel dingen tegenvielen en hij zo veel wensen niet in vervulling kon laten gaan.
De mensen hadden ook zulke hoge eisen. Waarom konden ze toch geen eenvoudige dingen wensen?
Toch heeft hij vreselijk hard geprobeerd om dit jaar tot een succesjaar te maken.
Maar zelfs de enkeling waarbij het hem gelukt is, is dat nu alweer vergeten en heeft zijn aandacht gericht op het nieuwe jaar dat weldra zal komen. Hij, het oude vertrouwde oudjaar, is al bijna uitgerangeerd.
Nog maar even en heel de wereld is hem glad vergeten.
Dit was niet wat hij verwacht had toen hij een jaar geleden zijn entree maakte en luid juichend werd binnengehaald. Hij ziet in de verte de poort, die hij eigenhandig nog open zal moeten maken als laatste werk in dit jaar.
De poort die hij haat, omdat achter die poort het Nieuwe jaar wacht en met zijn komst hem tot verleden tijd zal maken.
Zijn stap lijkt langzamer te worden en hij wil de stemmen, die hem manen om harder te gaan, niet horen. Hij wil geen moment van wat hem gegeven werd, verloren laten gaan. Precies om twaalf uur zal hij de poort openen en geen seconde eerder.
En dan... wanneer de klok twaalf slagen slaat, opent het Oudjaar de poort
En terwijl het Nieuwjaar met veel gejuich ontvangen wordt, schuifelt hij weg in de vergetelheid....
Een huis, waar iedereen welkom is, lekkere verse soep, een overblijvertje van Kerstnacht, een warm hart voor jou en jou en jou.
Een vleugje weemoed om bij stil te staan, een knuffel voor jou lieve blogbezoeker,
een stil moment bij de kerstboom,
een traan als een parel van emotie,
een lach als een uiting van vreugde, een glimlach omwille van de vriendschap, een zwijgzame wandeling door de natuur,
een gezelschapsspel samen rond de tafel.
Vandaag ben ik gul, maar niet guller dan anders,
want, zo wil ik het voor jouw elke dag van het jaar .
Het heeft ons weer eens deugd gedaan aan ons hartje zo allemaal samen, kinderen en kleinkinderen bij de Kerstboom. Omdat Nieuwjaarsdag in het teken staat van de andere oma's en opa's, ( ieder zijn beurt is eerlijk hé?) worden hier op Kerst al de nieuwjaarsbrieven gelezen...Och, het is de intentie die telt niet zo exact het moment hé? Het was dus weer één van die papierenzakdoeken momentjes zoals ik ze noem!...De twee jongens loud en clear, de 4 meisjes.. stil, stiller, stilst!!! ( smile) en nummer vier , de jongste (2) trok zich heel de santeboutique niet aan en zong als nieuwjaarsbrief haar laatste hit: Slaap kindje slaap daar buiten loopt een" sjaap"....maar ik vermoed dat er van ons bendeke de voorbije nacht niemand "sjaapjes" geteld heeft.... Vandaag wordt het heerlijk nagenieten gezellig met z'n tweetjes.( nadat de rommel opgekuist is )
35 jaar geleden hield ik je voor het eerst in mijn armen mijn stralende, enige dochter. een schitterend wezentje uniek en met de dag meer en meer uniek geworden.
Gelukkige verjaardag
En nu ga ik verder met wat de laatste dagen voor 25 december door de radio klinkt. "I wish you a Merry Christmas" en op TV laten de reclames stralende mensen zien, die ontspannen lachend de boom optuigen en ondertussen even de kookboeken doorbladeren.
Wat ze moeten eten is voor deze mensen geen enkel probleem.
Maar nu even kijken hoe in veel gevallen de echte werkelijkheid is.
Weken van te voren, peinzen en piekeren: "Wat zullen we in 's hemelsnaam dit jaar eten?" Je wil toch niet ieder jaar het gourmet - of fonduestel boven halen, er moet toch iets origineels te bedenken zijn?
Maar de gerechten, die de bladen ons voorhouden ......pfff, die zijn behoorlijk ingewikkeld om nog maar te zwijgen van alle ingrediënten die je nodig heb en die je daarna nooooooit meer kan gebruiken. Zoals b.v. in gembersap geweekte cranberry's, afgemaakt met een vleugje mosterd, of iets dergelijks. Natuurlijk wil de plaatselijke handelaar ook graag veel en hoge winst maken, maar soms denk je: "Waar zijn de grenzen"? Hele rare dingen worden gesuggereerd maar enfin, ik wijk af.
Al bladerend denk je: " Mijn hemel, ik weet het echt niet", en dan slaat de paniek lichtjes toe.
Dan sta je een paar dagen voor het bewuste Kerstfeest heel vroeg in de morgen, voor de nog gesloten deur van de supermarkt, achterin een ketting van zeker 25 andere zenuwlijders voor Kerst.
Je maag krimpt bij het idee, dat ze de felbegeerde ossenhaas niet meer hebben, of erger, dat degene voor jou, net "jouw" kalkoen voor je neus wegkaapt.
Dan zou je die persoon wel met een bevroren blik willen doodbliksemen. "Vrehede..".klinkt het zwijmelend uit de supermarkt luidspreker.
Dan, als alles in het karretje ligt, rijg je je weer aan de ketting van wachtenden voor de kassa.
Je neemt je voor om vooral heeeeeel erg kalm te blijven, maar rondom je beginnen de meegekomen echtgenoten (voor het sjouwen, uiteraard) te mopperen, te zuchten en te jeremiejejen., zodat je op het laatst, hyperventilerend, met een stalen grijns ,de kassierster een goedemorgen wenst.
Na het leegschudden van de beurs, of het plunderen van de bankrekening, rijd je de wagen volgeladen, huiswaarts, waar de koelkast veel te klein blijkt voor al het ingekochte.
Mopperend begin je de koelkast opnieuw in te delen, maar helaas, die blijft te klein. Dan maar wat dingen invriezen. De gekochte kalkoen wordt de vriezer ingetrapt, want anders krijg je de deur niet meer dicht en dan eindelijk, eindelijk, kan je aan de lang gewenste koffie.
Tot de volgende dag, want tja, dan moeten er nog een paar vergeten cadeautjes gekocht worden, dus, parkeer je, na een paar uur rondhobbelen, je auto op de krapste plaats in de parkeergarage en worstel je je langs de auto ernaast.
Hmm, na de feestdagen toch maar weer wat aan de lijn doen.
En dan begint het wachten, ergeren opnieuw. Met steeds op de achtergrond: " We wish you a merry Christmas." Herkenbaar die hele reutemeteut zoals Amor Fati zo sappig zegt???
Dan op Kerstdag zelf, begin je eraan van 's morgens vroeg om alles op tijd klaar te krijgen. Waarom bestellen wij eigenlijk het kerstdiner niet, zou zo lekker en relaxed kunnen zijn en veel duurder is het niet en alle stress om geschifte sausen, te waterige jus en half rauwe aardappeltjes, wordt je bespaard.
En dan te bedenken, dat alles begon, met dat kleine kindje, geboren in een stal, wiens geboorte we vieren.
Er zit toch weinig origineels meer bij, het is allemaal zo commercieel geworden en wij? Wij lopen lange tijd mee in de rat race, tot er een moment komt, dat je denkt: ja salut..., het is mooi geweest, ik doe minder. En is het feest dan ook "minder", welnee, de sfeer blijft, de muziek is er en de kaarsjes branden.
Oke, ik geef het toe, er is wel iets dat we dan kunnen missen: de tabletten tegen maagzuur, maar of dat nu zo'n gemis is?
Daarom zit ik dus op de vooravond van 25 december niet "gezellig te wezen onder de boom" in een zijden galajurk, welnee, gezellig samen met de kinderen en kleinkinderen rond een kerstboom en bij een zelfgemaakt etentje, dat is toch meer de boodschap. En dan te bedenken, dat twee derden van de wereld honger heeft, dan vraag je je toch soms beschaamd af, hoe het allemaal zover is kunnen komen. Dan werp ik maar weer eens een blik in het kerststalletje en ....
BTW:- Voor de oma's van dienst, mijn wacht zit er voorlopig op!! allée tot maandagavond alvast dan moet ik 1dag terug aan het roer ....( smile) - En wisten jullie dat ik een heel lieve buurvrouw heb, hé Paz ... dixit de tweeling...
Ach, die Kerstmisblues of moet ik ze eindejaarsblues of winterblues of donkere-dagen-blues noemen? Ik merk duidelijk dat ik echt niet de enige ben die er last van heeft maar de kleinkinderen vinden het zo'n gezellige gewoonte om een kerstboom in huis te zien vandaar......
Eerst is er het gerommel op zolder, dozen naar beneden slepen, de namaak-kerstboom ligt er nog, een overhoop huis tot hij er eindelijk staat... de onmisbare kerstboom, mooi versierde pakjes uitnodigend aan zijn voet ....dan in de koude, natte tuin versier-groen zoeken om kerststukjes te maken. De kerstkaarten, dat is de volgende nachtmerrie. Hoewel er al lang andere wegen zijn om wensen rond te sturen, ben ik toch elk jaar op zoek naar ideeën voor een originele, kerstwens die voor de kerstdagen en nieuwjaarsdagen bestemd is.. Dan moeten de enveloppen ook nog geschreven worden, elk jaar een paar minder, want ach, selecteren is de boodschap. Ach, ik klaag wel, maar ben zelf o zo blij als er een mooie kaart in de bus valt. Het zijn die dertien-in-een dozijn-uit gewoonte-geschreven-kaartjes die mij zenuwachtig maken, omdat je toevallig eens -jaren geleden - op de longlist terechtgekomen bent. En zelfs als je niet antwoordt, komen ze elk jaar terug.
En dan komt nog het afspreken. Er zijn altijd te veel gezinnen bij het gezamenlijk vieren betrokken en het is nog meer dan tijdens het voorbije jaar schipperen en schuiven om een datum te vinden waarop iedereen op elk feest erbij kan zijn. En uiteindelijk zijn er nog de cadeautjes. Alle mensen hebben alles al, ga dan nog maar eens op zoek naar iets origineels ..... En toch draaien we elk jaar mee , uit gewoonte of ook omdat we het uiteindelijk toch gezellig vinden....? Neen gewoon omdat die Kerstmisblues ons elk jaar in de greep hebben..... Daarom!!
Mijn dag was goed begonnen, "vrouwen weten waarom" hé Amor Fati!! Maar die lach maakte toch even plaats voor weemoed....
Rond 10u, zowat de tijd dat ons ma op zaterdag altijd opbelde, rinkelde hier de telefoon. " Bij N.", " Hallo," antwoordde een licht bevende , zwakke stem. Heel even stond mijn tikkertje stil. Dat timbre, die manier van spreken ... precies ons ma. Ik mag dan al veel fantasie hebben maar ik weet nu ook dat DIT nooit kan. Ik herpakte mij daarom snel en stelde mezelf nog eens voor en vroeg: " Met wie spreek aub?" " Ik wilde met mijn dochter spreken maar ben zeker verkeerd?," trilde het stille stemmetje. " Geen probleem hoor mevrouw," nog een goede dag gewenst en de telefoon neergelegd. Zoveel herinneringen kwamen als een lawine over mij en even had ik het moeilijk, tot de telefoon weer overging. " Met N.",..... stilte. " Goeie morgen , met wie spreek ik"? " Ik ben weer verkeerd", stamelde diezelfde trillende stem... " Ik moet dringend mijn dochter spreken want mijn verwarming is kapot". De wanhoop en paniek vloeide zo uit die paar woorden. Ik kon mij het vrouwtje goed voorstellen, ons ma zou precies eender gereageerd hebben als er iets misliep. "Ik weet niet wat er mis is maar ik draai altijd het verkeerde nummer". " Mevrouw, hoe heet uw dochter en waar woont zij ik zal haar opbellen en vragen dat ze naar jou belt." Met wat geduld en een paar keer te herhalen, lukte het me om de nodige info te krijgen. Ik heb dan maar die dochter opgebeld de situatie uitgelegd en gevraagd of zij haar moeder wilde opbellen. " Ach mevrouw, moeder is 85 en sukkelt wat de laatste tijd. We moeten onze nummers eens in het geheugen van haar telefoon steken, moeder onthoudt die niet meer." zei de dame in kwestie. " Bedankt voor het bellen"! Lap daar stond ik nu met mijn blij ochtendgevoel.... zoveel herinneringen die boven kwamen en even weer dat diepe gemis gevoeld....
Toen ik daar straks na mijn boodschappen en eten even mijn pceetje opzette, vond ik tot mijn ONTZETTING de gewaagde reactie van Amor Fati op mijn blog. Dat was precies wat ik nodig had om weer tot de orde van de dag geroepen te worden!!
Dames... we moeten Amor Fati eens goed met sneeuwballen bekogelen want ons Amorke begeeft zich niet alleen letterlijk maar ook figuurlijk op glad ijs!! Moet je horen wat hij bij mij durft te schrijven: "Als een vrouw de waarheid spreekt dan is het om een leugen te verbergen of vanaf de dag waarop God de man in contact bracht met de vrouw, werd het paradijs een hel..." Dat manneke heeft lef zunne ,best dat het jaar bijna om is anders zou hij het 365 dagen moeten verduren.
"Pas de poort uitgezet, greep Adam een stevige knuppel en brulde: 'Waar is dat paradijs?' Eva dekte zich ondertussen met een nieuw vijgenblad en vroeg: 'Hoe vindt ge mijn nieuw kleed?'"
Dat is het leven Amor Fati ( smile)..........Ben benieuwd of er zich nog geroepen voelen om met sneeuwballen te gooien...
Sneeuw haalt altijd het kind in mij boven. Het doet me glimlachend naar buiten gaan en dan draai ik mij om en.... kiek ...de allereerste sneeuw van het seizoen vastgelegd.
Een kleine jongen vraagt zijn moeder op een trouwfeest:
"Mama, waarom is de vrouw in het wit?"
De moeder antwoordt: "De bruid is in het wit omdat ze gelukkig is en omdat dit de gelukkigste dag van haar leven is." De jongen denkt even na en vraagt dan: "En waarom is de man in het zwart?"
Moeder van 75 Door gebruik te maken van alle nieuwe technologieën met betrekking tot de vruchtbaarheid lukte het een 75 -jarige vrouw zwanger te maken en een gezonde baby te laten baren.
Toen ze thuiskwam uit het ziekenhuis kwamen natuurlijk haar vriendinnen supernieuwsgierig op bezoek. 'Mag ik de baby zien'? vroeg één van hen. 'Nog niet', antwoordde de 75-jarige moeder, ' straks'.
Na een half uur vroeg de andere vriendin : 'mogen we nu de baby zien? ' Nog niet', zei de moeder. Nadat opnieuw een paar minuten waren verstreken vroegen ze weer 'mogen we nu de baby zien ? '
'Nee', antwoordde de moeder. De vriendinnen werden erg ongeduldig en ze zeiden: "Zeg, wij zijn moe van het wachten, wanneer kunnen we nu eindelijk de baby eens zien? ' "ZODRA HIJ HUILT" was het antwoord. "ZODRA HIJ HUILT ? ???? ' vroegen de vriendinnen, 'waarom moeten we wachten tot dat manneke begint te huilen? Zegt de moeder: "Omdat ik vergeten ben waar ik hem gelegd heb".
Toch nog een positieve noot dit jaar al zijn we er nog niet helemaal...
Vandaag moesten we op een eerste controle voor T's oog na die serieuze ingreep. Afgaande op de evolutie hoopten we op een geslaagde operatie en dat is inderdaad zo. We zijn er nog niet helemaal want het zicht van T is van 3 punten naar 5 punten gestegen maar zou minstens 6 moeten worden en na nog 2 ingrepen bestaat de kans op 8!!! Maar de gasbel is nog niet helemaal verdwenen en dat kan nog zo'n 3 weken duren en dan weten we definitief hoe T ervoor staat..Maar dat traag verloop is normaal, dus moet mijn ventje nog steeds op zijn buik slapen en zoveel mogelijk het hoofd naar beneden houden... In januari moeten we terug en dan zal besloten worden of ze het vlies dat voor het oog groeit en het astigmatisme van T's oog doet toenemen, zullen verwijderen en daarna volgt nog een operatie voor cataract maar daar kan misschien nog een tijdje mee gewacht worden . Maar we zijn al zover dat T terug begint te lezen en TV zien en op de computer kan lezen alleen het ver-zicht laat nog wat te wensen over. Maar één ding is zeker dat T nooit meer naar de wereld zal kijken zoals voordien. Bij alles wat hij nu ziet volgt de verzuchting... "ik kan dat terug zien" !!!! We zijn de specialist eeuwig dankbaar!!
Om jullie een vaag idee te geven wat er gebeurd is, scande ik even foto's van T' oog in voor en na de ingreep. Ik ga niet in details maar op een eenvoudige manier even die maculadegeneratie uitleggen
Wat jullie hier zien is het gat in het netvlies van T's rechteroog waardoor er vervorming van het beeld ontstond en zonder ingreep wordt dat gat groter evenals de loslating en ben je blind.
Door een gas in het oog te laten en ook het netvlies aan de zijkant te laseren hebben ze het gat weer dichtgemaakt en dat is hoe zijn oog binnenin ( de macula) er nu uitziet
Op onze vraag of er daar nog een kleine instulping overbleef, vernamen we dat het normaal is dat ieder oog zo in elkaar steekt. Waar die instulping is , is de macula en precies daar valt het beeld op ons oog binnen. Om dat beeld op een zo kort mogelijke manier op het fotografisch gedeelte van het oog te projecteren nl die wit oplichtende streep, zorgen onze oogzenuwen spontaan voor een kleine holte zodat de afstand tussen inval en dat gedeelte kleiner is. Is dat geen ingenieus systeem van ons lichaam? Je wordt er gewoon stil van als je hoort hoe fantastisch alles in elkaar zit en de natuur alles zelf regelt. Maar de conclusie is dat de operatie geslaagd is als ze nu nog de bijkomende problemen kunnen oplossen dan zal T beter zien dan een paar maanden voor de ingreep... Dus blijven we positief hopen...
Hieronder zien jullie een foto van T's rechteroog dat 16 jaar terug hetzelfde fenomeen vertoonde. Toen hebben ze dat gelaserd maar wellicht stond de techniek nog niet zo ver als nu ( ik mag er niet aan denken dat ze het oog fout behandeld hebben) maar toen hebben ze dat netvlies gewoon vastgefixeerd maar het gat niet dichtgemaakt. Intussen is het kapotgescheurde netvlies hopeloos verloren ( afgestorven) en het gat kan nooit meer gecorrigeerd worden waardoor T maar amper 3 op 10 haalt voor dat oog en zo zal het altijd blijven . Zonder de juiste ingreep nu had hij twee maal hetzelfde probleem gehad, vandaar onze " paniek" en ongerustheid.
T's rechteroog ( het gat had ook dicht moeten zijn)
Wanneer ik in mijn titel schreef : " neem je lichaam nooit als vanzelfsprekend" dan bedoel ik dat je pas realiseert hoe goed en mooi en fantastisch een mens ineen steekt als er iets mis loopt.
We geloven dus dat we 2009 toch nog positief kunnen afsluiten, want de andere hangende problemen verdwijnen in het niets als je die afweegt tegen de luxe van een "goed functionerend " lichaam..
Het jaar loopt bijna op zijn einde en dan kan het al eens dat je geest een loopje met je neemt zoals de mijne nu....
En dan denk ik :" Het leven andersom , dat zou nog niet zo slecht zijn"! Wat ik daarmee bedoel? Probeer mij eens te volgen... Kijk, het leven is hard, het kost je uiteindelijk je leven en wat krijg je ervoor terug? Je gaat dood. Daarom denk ik dat het leven eigenlijk andersom zou moeten zijn, ongeveer zo.....
Eerst ga je dood, dan heb je dat alvast achter de rug. Dan breng je een aantal jaren door in het bejaardentehuis. Je slijt je tijd met een beetje bingoën, kaarten en keuvelen. Je gaat steeds beter zien en horen en krijgt zo langzamerhand ook een beetje meer haar. Zelfs je echtgeno(o)t(e) gaat er weer een beetje beter uitzien, wat weer gevolgen heeft m.b.t. andere (seksuele) gevoelens waarvan je niet wist dat ze er waren. Er wordt in het tehuis goed voor je gezorgd tot je er op je 65e wordt uitgegooid omdat je te jong bent. Vervolgens krijg je van je werkgever een gouden handdruk en begin je met werken. Je begint rustig met veel vrije dagen en naarmate je langer werkt, word je alleen maar minder gestresst. Je seksuele gevoelens spelen nog meer op nu omdat het lichaam van je levenspartner goddelijke vormen begint aan te nemen. Na een jaartje of 40 te hebben gewerkt ben je jong genoeg om een beetje het beest uit te gaan hangen. Je gaat elk weekend feesten, aan school hoef je nog niet te denken. Je neemt lekkere vakanties in Spanje, Frankrijk, Italië en gaat iedere winter (après)skiën, want je hebt 40 jaar een goede baan gehad en dus geld zat! Nu ben je klaar om je studententijd in te gaan en je bent van plan om het er eens goed van te nemen. Leren en huiswerk maken? Dat is niet nodig, je hoeft toch niet meer te gaan werken. Op je 12e ga je naar de basisschool. Je hebt geen enkele verantwoordelijkheid en je kan zoveel spelen als je wilt. Dan word je baby, je wordt aan de lopende band geknuffeld en vertroeteld en tenslotte kruip je lekker in een jonge vrouw. Je brengt je laatste 9 maanden zwevend door. En het mooiste komt nog: Je eindigt als een spetterend orgasme !!
Als dat geen goed idee zou zijn ....of toch maar niet?? ( smile)
In een zachte herfst zoals we dit jaar kenden, staat voor mij de larix symbool voor het seizoen. Geweldig zo'n boom die zelf de slingers van het feest uithangt. En dan doet die boom mij denken aan hoe we bewust een herfst kunnen meemaken.
Een herfst waarin je je moet omkleden, omdat je net doornat en koud geregend bent. Of die waarin je van eikeltjes en lucifers poppetjes of andere constructies maakt. Eén waarin je op zoek bent geweest naar paddenstoelen en waarvan je heel wat verschillende soorten bent tegengekomen. Of de herfst waarin je door de stapels gevallen bladeren hebt lopen schoppen nadat je het verkleurde loof nog aan de takken hebt bewonderd. Eén waarin je mosselen met een goeie pint of gepofte kastanjes hebt geproefd. Of die herfst waarin je de omgeving van het kaarslicht als een oase van rust, warmte en licht ervaart.
Voor elk van die ervaringen stip ik een andere herfst aan. En zo gaan de jaren voorbij en dan vraag ik mij af....: " Waarom zijn wij, dames altijd x-lentes jong"?
Zeg van mij gerust dat ik 64 " herfsts " jong ben en ik zal je niet scheef bekijken maar er ook blij mee zijn.
Ik blijf het maar herhalen: "Een dag niet gelachen is een dag niet geleefd ".
Vandaag zijn er nog veel mensen, die, als ze het cijfer zeven schrijven, een horizontaal streepje zetten in het midden van het cijfer. De meeste lettertypes hebben dit echter al lang laten verdwijnen: zie naar het voorbeeld.
Maar weet je wel waar dat streepje vandaan komt?
Lang, heel lang geleden nadat Mozes de Sinaaiberg beklommen had, (voor de leek dat is die man met de lange grijze baard uit het oude testament) waar hij de 10 geboden gedicteerd kreeg, keerde hij terug naar zijn volk en las hen met luide stem alle geboden voor. Aan het zevende gebod gekomen riep hij: "Je zult de vrouw van je naaste niet begeren". Toen waren er duizenden stemmen die riepen:
Geluk is op een morgen alleen in huis rondlopen, een huis dat veel licht binnenlaat, een huis waar voor één keer alles blinkt, een huis waar alles en iedereen nog slaapt ... en dan de tuin inlopen en het licht vangen in de lens, genieten van de prachtige herfstkleuren en je afvragen of er echt kaboutertjes onder de paddenstoel wonen en of er Elfjes op de bankjes zitten. En dan je slaapgenoot erbij halen en samen luisteren naar Enya ...bij een kopje rozenbottel thee. Zo was het hier onlangs maar had nog geen tijd gevonden om de foto's in te laden.
Ach die Sinterklaastijd, wie kijkt er niet met leuke gevoelens op terug? De spanning die je in je buikje voelde, als klein kind. Ben ik wel lief geweest, krijg ik van de Sint wat ik zo graag wil? Nu was Sinterklaas in de jaren 50 een stuk minder professioneel dan heden ten dage. Nee, niks geen advertenties voor een Sint en een Piet á 60 euro per half uur. Nee, nonkel Jef, nonkel Piet of nonkel Jan werden gevraagd en bij gebrek aan mannelijke verkleders werd soms tante Julia of tante Marie Pieterbaas. Al hadden de meeste kinderen het niet door, soms ging er toch iets mis.
Soms moest nonkel Jef, Piet of Jan ook naar andere kinderen, want ook kennissen van kennissen hadden hem gevraagd.
Bij elk bezoek werd aan de Sint na afloop gevraagd of hij misschien een borreltje lustte. Meestal zeiden de Sint en Piet daar geen nee tegen en zo kon het gebeuren dat de Sint bij de laatste kinderen lallend de kamer binnenkwam de mijter scheef op zijn hoofd, terwijl de kinderen driftig aan het zingen waren. Dat waren nog eens tijden!. Ik heb ook wel meegemaakt, jaren later, dat ik in de bus zat en Sinterklaas en Piet ook instapten, kaartje stempelden en achterin bleven staan, of dat een Sint op een brommer met Pietje achterop naar een mooi meisje floot.!! Ook leuk was de keer dat Sinterklaas op school kwam.
De hele morgen alle kinderen met stress, iedereen op zijn paasbest gekleed en maar wachten. Eindelijk kwam de Goedheilige man aan. Maar hij had nog niet één been in de school gezet, vriendelijk knikkend en wuivend, of de juf van de eerste klas vloog de lokalen binnen om de gordijnen dicht te doen. Sint heeft een beetje last van de ogen, klonk het. Maar dat was het helemaal niet . Juist op dat moment kwam er een Sint te paard en met zijn gevolg langsrijden. Het was de Sint van de jongensschool.
Ik kan er nu om grijnzen, als ik aan die voorvallen denk. Maar toen waren vooral de uitgedeelde snoepjes belangrijk en of je al dan niet in de zak van Zwarte Piet terecht kwam!! Voor iets anders hadden we geen ogen.... Maar de Sint evolueert mee met de tijd en de kinderen blijkbaar ook want de meesten geven er niet om dat de sint alom is en er niet altijd eender uitziet... Vanavond zullen dus weer veel schoentjes klaarstaan en heel even worden onze cyberkinderen terug doodgewone, kindjes met een hartje dat klopt vol verwachting......
)
)
){kind=link}