Er was eens een man die na een liederlijk leven geleid te hebben, stierf. Zijn vrouw was echt boos op hem en weigerde om hem in een kist te laten begraven uit wraak voor wat hij haar aangedaan had. " Ik laat hem in een kartonnen doos begraven", zegt ze. Zo gezegd zo gedaan en de man werd in een ordinaire kartonnen doos begraven. Enkele maanden later krijgt de vrouw toch wroeging en spijt van haar impulsieve handeling. Hij was toch de vader van haar kinderen, dus besluit ze om hem te laten opgraven en in een kist te begraven. Maar groot is haar ontzetting als ze na het opgraven de kartonnen doos leeg vindt! Er ligt enkel een briefje in met de volgende boodschap..
" Roosje , mijn roosje ik ben weg uit mijn doosje ik lig in rij vijf bij een ander wijf!"
Een jammerlijk gegeven, maar overal waar men gaat langs Vlaamse wegen, daar komt men wegenwerken tegen ...en dat hebben we woensdag nog maar eens gezien, zelfs in de badsteden liggen de straten open en dat vlak voor het hoogseizoen... Onze wegen liggen er " belabberd bij" niettegenstaande er constant aan gewerkt wordt. We reden woensdag via de expressweg naar de kust en het leek wel of we op een afgezwakte rollercoaster zaten zoals die banden daverden over de hobbelende asfalt. Wat een verschil met de autowegen in Frankrijk bv dat ondervonden we toen we onlangs naar Eurodisney reden.. je hoort er enkel het zachte ronken van de motor en het zingen van de wind over de wagen heen...Wanneer leren ze dat in België in plaats van hun lap -en stikwerk!!
Voor een land dat de ambitie heeft om de logistieke draaischijf van Europa te zijn, is dit bijzonder problematisch. We slalommen immers al jaren voorbij putten, gaten, bulten en scheuren in het wegdek. De gebreken aan het wegennet worden volgens het Agentschap Wegen en Verkeer veroorzaakt door de ouderdom van de wegen en de onaangepastheid van het toen gebruikte materiaal aan de huidige verkeersintensiteit. Het is inderdaad een feit dat in de winter de koude scheuren en gaten veroorzaakt in het wegdek, terwijl in de zomer de warmte voor bulten en scheuren zorgt. Die temperatuursgevoeligheid van het wegdek komt niet voor in onze buurlanden en evenmin in andere Europese landen die vaak extremere temperaturen kennen dan wij. Volgens experts zou een duurzaam aangelegd of hersteld wegdek 30 à 40 jaar meegaan zonder te scheuren, zonder putten of bulten. Vandaag rijden we onze auto kapot op de putten die jaren van slecht beleid hebben achtergelaten. Het ongeloof als je over onze wegen rijdt, is terecht. Want hoewel ook onze buurlanden te kampen hebben met vorstschade en het vrachtverkeer inderdaad een onvoorziene omvang heeft aangenomen, blijken de Vlaamse wegen er een stuk slechter bij te liggen dan die in het buitenland. En dat heeft alles te maken met het onderhoud, of beter het gebrek eraan, van al die wegen. "Staan we dan niet al jaren aan te schuiven bij de zoveelste wegenwerken"?, hoor ik u denken. Ja, alleen ging het vaak om oppervlakkig opsmukwerk. Telkens opnieuw worden een aantal toplagen vervangen. Maar als je een nieuwe weg aanlegt, worden de fundamenten berekend op het aantal vrachtwagens - autos zijn verwaarloosbaar zegt men, dat voelt zon weg niet - en het aantal jaren dat ze moeten meegaan. De oorspronkelijke fundamenten waren dus nooit voorzien op zoveel verkeer, maar tijdens de onderhoudswerken werden ze ook nooit aangepakt. Daarom staan we vandaag voor een enorme inhaaloperatie. "We moeten nu door de zure appel bijten. Dat is nog de enige mogelijkheid", stelt het Agentschap wegen en verkeer.. Die zure appel is dan hopelijk ook een grondige aanpak van de funderingen van de wegen. Fileleed dus, maar dan hopelijk mét resultaat. Maar als je na een dag rijden over die Vlaamse wegen thuiskomt dan stel je toch de vraag: Komt het ooit nog goed met die Vlaamse wegen? Of zijn we gedoemd om het Albanië van West-Europa te worden? Moeten we overwegen om toch maar een grote, benzineverslindende 4x4 aan te kopen om al de hindernissen onderweg te nemen? Of komt er ooit nog een dag dat het weer comfortabel kan zonder dikke banden en grote wielen? De toekomst en veel fileleed zullen hier hopelijk een positief antwoord op geven! Tot dan:
lang leve de verkeershindernissen en wegenwerken!!
Ik verwelkom de kleur en het leven in mijn tuin. Ik zeg hier mijn want de bloemen zijn mijn domein, groenten zijn die van mijn halfbedde! Het prachtige weer van de voorbije weken heeft ervoor gezorgd dat de bloemen vroeger bloeien en er al een mooi kleurenpalet de tuin siert. Dat nodigde uit om een paar fotootjes te trekken.
De papavers schieten als onkruid overal te voorschijn. Ik heb er flink in gegrasduind want wil niet op de " zwarte lijst" terecht komen hoewel ...die papavers mogen voor mijn part lang de tuin kleur geven!
Het maagdelijk wit van de Aronskelk steekt mooi af tegen de grote groene blaren en vormt een mooie harmonie met de rode en lichtroze rozen.
Normaal groeien mijn zonnebloemen heel hoog maar dit jaar zijn ze door het droog weer kleiner . De franse benaming Tournesol vind ik beter want ze draaien inderdaad mee met de zon.
Het paarse van de lavendel en de hangpetunia's geven het terras dat extraatje dat rust uitstraalt.
Ook de groententuin moet niet onder doen qua kleur. De gele pompoenbloemen laten vermoeden dat we ook dit jaar weer een ruime oogst zullen hebben.
De serre voorziet ons ( en de buren haha) al weken van verse salade en peterselie.
En de tomaatjes ruilen binnenkort hun onschuldig groen in voor de rode passie van een gerijpte vrucht!
De besjes hebben we dit jaar tijdig achter draad weggestoken want de vogels lusten ze ook! Door de droogte zal de appeloogst dit jaar stukken minder zijn dan vorig jaar toen we zo'n 250 kg appels mochten plukken. Ik vrees dat we het met minder dan de helft zullen moeten doen! En onze pruimelaars zullen ook niet die reuzelading geven..
Voor het eerst waagden we ons aan venkel al weet ik nog niet goed wat ik ermee moet aanvangen.. Maar misschien een groentenlasagne van courgetten ,venkel en tomaatjes.. Lijkt mij een goed idee en dat zag ik onlangs bij "Piet of .. wat hebben we vandaag geleerd" !!
Van boontjes en kolen valt niemand meer achterover en de eerste courgette kondigt zich al aan en dan zijn er nog rabarber, radijs, komkommer en natuurlijk aardappeltjes (vroege en late)!
We hebben het met de kleinkinderen erg getroffen we houden heel erg van hen en wat nog leuker is, zij houden ook van ons. Zo ging een gesprekje met één van de kleinkinderen:
Kleinkind: " Oma, ik zie je graag". Ik: "Maar ik zie jou nog veel liever!" KLk: "Dat kan niet, want ik hou van jou van hier tot de maan... én terug!" Ik: "En ik hou van jou... van hier tot... wat ligt er eigenlijk verder dan de maan?" KLk: "De zon". Ik: "Wel... ik hou van jou van hier tot de zon... én terug". KLk: "En ik hou van jou van hier tot PLUTO en terug!" Ik: "Hmmm, verder dan Pluto kan helaas niet meer zeker?"
Daarna volgde een lesje over het "oneindige" heelal, waarachter "niets" is. Ik onthou helaas nooit de stand van de planeten en nu las ik ergens dat er een ezelsbruggetje bestaat om het te onthouden: Gebruik telkens de eerste letter van elk woord. Er wordt gestart met de planeet die het dichtst bij de zon ligt. Zo klinkt het: Maak Van Acht Meter Japanse Stof Uw Nieuwe Pyjama.
Mercurius Venus Aarde Mars Jupiter Saturnus Uranus Neptunus Pluto. ( Alleen vind ik 8m stof wel erg veel voor een pyjama, )
Amor Fati neemt ons momenteel mee naar het fantastische land van de Azteken en de Maya's en bij het lezen ervan bekruipt me een gevoel van nostalgie en weemoed. Nostalgie omwille van de vele herinneringen aan intense momenten van verwondering, geluk en gemis die we gedurende ons verblijf daar ervaren hebben. Weemoed omdat alles al zover achter ons ligt en het besef dat de lente van ons leven ook tot het verleden behoort. Nochtans als ik terugblik naar wat voorbij is dan hebben we een mooi en rijk gevuld leven gehad , zoveel beleefd, zoveel mensen ontmoet en culturen ontdekt, zoveel om dankbaar voor te zijn, samen zo'n lange weg gegaan met ups en downs om uiteindelijk te staan waar we nu staan twee stevige rotsen ( wel al wat geërodeerd ) centraal tussen onze kinderen en kleinkinderen. Het maakt mij weemoedig omdat die herinneringen de realiteit van de herfst van ons leven overkoepelen. En dan denk ik heel even.. mocht ik er morgen niet meer zijn dan is mijn leven "goed" geweest. Ik had een speelse kindertijd, een gekortwiekte puberteit die ik toch niet had willen missen als ik zie welke levenslange banden eruit voortgevloeid zijn, 13 avontuurlijke jaren die zeker zinvol waren en waar we beiden sterker uitgekomen zijn..en nu een plekje waar ik uiteindelijk ben thuisgekomen! Ik kijk met dankbaarheid en vreugde terug op mijn leven als een geschenk, een boeiend verhaal! Ikzelf heb er geen enkele verdienste aan, ik kan alleen maar dankbaar zijn voor het leven zoals het zich tot nu toe heeft voltrokken. Maar ook het heden en de toekomst blijven mij boeien. In mijn hart blijf ik jong! En in de herfst van mijn leven koester ik het tevreden gevoel dat verankerd is in ons gezin met de kinderen en kleinkinderen. Dat hebben we gisteren weer ervaren toen ze allemaal hier waren! Het was vermoeiend druk maar ik zou het voor geen geld ter wereld willen missen! En nu maar stevig vasthouden dat gevoel en hopen dat het nog lang niet gedaan is. Dat riep het bezoekje aan Amor Fati's blog op....
En als afsluiter even dit...
We zijn in de herfst van ons leven, jij verliest je haren en wordt grijs. ik word kleiner en krijg rimpels maar samen zijn we (eigen) wijs.
De tijd heeft ons dingen geleerd die we vroeger niet hebben geweten. We leerden lief te hebben zodat we het nooit zullen vergeten.
De herfst van ons leven is mooi daar blijven we van genieten. Een tijd waarin we vast nog lachen maar ook af en toe tranen vergieten.
Aan de na-herfst willen we nog niet denken. Die tijd ligt ( hopelijk) nog ver in het verschiet. We willen in het heden leven en verder denken.... dat doen we nog eventjes niet.
Veel vaders worden vandaag verwend met slagboormachines, elektrische schroevendraaiers of allerhande zaag- en schuurmachines. Of vader blij is met z'n nieuw gereedschap hangt geheel af van de categorie van klussers waartoe vader behoort. Bij de mannelijke klussers kan men namelijk vier categorieën onderscheiden. Graag wil ik deze even met jullie overlopen.
Categorie 1 : de handige Harry's. Bij deze categorie klussers zit het klussen in het bloed. Het zijn doe-het-zelvers in hart en nieren. Klussen is hun hobby, zelfs hun passie. Zij zijn dan ook heel erg blij als ze met vaderdag nieuw werkgereedschap krijgen. Ze gaan er dan ook zo gauw mogelijk mee aan de slag. Ze weten hoe het moet en in een wip is zelfs de meest ingewikkelde klus geklaard. Dit is de categorie klussers waar alle andere klussers stikjaloers op zijn.
Categorie 2 : de onhandige Harry's. Bij deze klussers zit het klussen helemaal niet in het bloed. Maar daar hebben ze meestal zelf geen weet van. En ook al zijn ze zich bewust van hun eerder onhandige aanleg, dan nog denken ze dat dit euvel gemakkelijk te overbruggen is, als men maar het juiste materiaal ter beschikking heeft. Deze klussers zijn dan meestal ook heel blij met hun vaderdag cadeau. Maar ze zijn tegelijkertijd niet gauw tevreden. Ze willen alleen werken met het duurste en meest professionele gereedschap. De "aan- en uitknop" weten ze doorgaans wel te vinden, maar verder hebben ze geen benul hoe ze zo'n duur apparaat moet hanteren. Ze vatten de klus telkens blijgezind en met veel goeie moed aan, maar algauw ontaard de klus in een regelrechte ramp en een nachtmerrie voor de mensen die met hen samenwonen.
Categorie 3 : de voorzichtige klussers. De klussers uit deze categorie hebben een hekel aan klussen. Iedere klus is voor hen een helse karwei. Zij zijn dus niet blij met hun vaderdag geschenk. Enkel als de nood het hoogst is en als de klus niet langer kan worden uitgesteld, beginnen ze eraan. Maar eenmaal ze begonnen zijn storten ze zich vol overgave op het werk. Eerst bereiden ze zich grondig voor. Alles wordt berekend en gemeten, er worden plannen getekend en er wordt nagedacht en beraadslaagd. Vaak stellen deze klussers een één- of tweejarenplan op. Ze gaan erg precies te werk en zorgen ervoor dat alles nauwkeurig verloopt. Ieder foutje wordt meteen weggewerkt en desnoods beginnen ze gewoon opnieuw van voren af aan. Op die manier schieten ze niet op. Vaak ontaard hun tweejarenplan in een drie- vier- vijf- of nog meer jarenplan. De klus geraakt nooit geklaard en hun huisgenoten zijn genoodzaakt om vele achtereenvolgende jaren te leven in een half afgewerkte keuken of slaap- of badkamer.
Categorie 4 : de onvoorzichtige klussers. De klussers uit categorie 4 hebben heel wat overeenkomsten met deze uit categorie 3. Maar er is één groot verschil. Deze klussers willen namelijk dat de klus zo snel mogelijk achter de rug is. Het moet dus opschieten, zodat ze zo gauw mogelijk van de hele rompslomp verlost zijn. Ze beginnen dan meestal wel met een goede voorbereiding, maar éénmaal de klus is aangevangen, moet het voorruit gaan. Daarbij nemen deze klussers vaak risico's. Ze doen manoeuvres die ze, gezien hun ietwat gevorderde leeftijd en/of hun gebrek aan professionele ervaring, maar beter niet zouden doen. Zo gebeurt het al eens dat een klusser uit categorie 4, na amper één uur klussen op een erg onelegante wijze van z'n ladder dondert en even later met twee gebroken ribben in het ziekenhuis ligt. De klus waaraan hij net was begonnen, wordt dan maar uitgesteld tot het volgend jaar.
Maar ik kan op mijn twee oren slapen want mijn Harry is ééntje uit categorie 1 en elk jaar is er wel ergens een toestel dat hij nog niet heeft of kan gebruiken!
Een vrouw is eieren aan het bakken als haar man thuis komt.
Hij wandelt de
keuken in en begint onmiddellijk te roepen : "PAS OP! PAS OP! MEER BOTER! DRAAI ZE OM! DRAAI ZE OM! BOTER, MEER BOTER, ZIE JE DAT NIET?
ZE GAAN AANBRANDEN! PAS TOCH OP! DRAAI ZE, DRAAI ZE!
ALLE, HAAST U, DRAAI ZE NU OM! ! NU !!!
PAS OP, TE VEEL BOTER, HET GAAT SPATTEN! PAS OP! GE
GAAT U VERBRANDEN ! HOLA, HOLA,
TE VEEL BOTER! EN TE WEINIG ZOUT, TE WEINIG ZOUT!...."
De vrouw is compleet uit haar lood geslagen en gilt : "Waarom roep jij zo?
Wat is er met jou aan de hand?"
De man draait zich om en zegt heel kalm,
terwijl hij de keuken verlaat: "
Gewoon om u duidelijk te maken hoe het aanvoelt
als jij naast me zit als ik
met de auto rijd."
Wanneer ik door de blogjes wandel dan bemerk ik overal hetzelfde, iedereen ervaart op zijn of haar manier de erosie van de "tand des tijds" om het krachtig te zeggen. En toch willen we niet oud zijn. Je bent niet alleen, als je het al gedacht had!
Meesterlijk verwoord door Annie M.G. Schmidt
Ik ben nog fit van lijf en verstand,
Wel wat artrose in mijn heup en mijn knie. Als ik me buk, is het net of ik sterretjes zie. Mijn pols is iets te snel,mijn bloeddruk wat te hoog. maar ik ben nog fantastisch goed...zo op 't oog
Met de steunzolen die ik heb gekregen, loop ik weer langs' Heeren wegen, kom ik in de winkels en ook weer op het plein. Wat heerlijk zo gezond te mogen zijn.
Wel gebruik ik een tabletje om in slaap te komen
en over vroeger te kunnen dromen. Mijn geheugen is ook niet meer zoals het was en ik ben weer vergeten wat ik gisteren nog las. Ook heb ik wat last met mijn ogen en mijn rug raakt meer en meer gebogen. De adem is wat korter, mijn keel vaak erg droog. Maar ik ben nog fantastisch...zo op 't oog.
Is het leven niet mooi, het gaat zo snel voorbij, als ik kijk naar de foto's, over vroeger van mij. Dan denk ik terug aan mijn jeugdige jaren. Wilde ik een jas, dan moest ik heel lang sparen. Ik ging fietsen en wandelen,overal heen, en ik kende geen moeheid, zo het scheen. Nu ik ouder word,draag ik vaak blauw, grijs of zwart
en ik loop heel langzaam, vanwege mijn hart. Doe het maar op uw gemak, zei de cardioloog.
U bent nog fantastisch...zo op 't oog.
De ouderdom is goud, ja begrijp me wel. Als ik niet kan slapen en dan tot honderd tel.
Dan twijfel ik, denk ik of dat wel waar is en of dat beeld van goud niet een beetje raar is. Mijn tanden liggen in een glas,
mijn bril op tafel, gehoorapparaat in mijn tas
Mijn steunzolen naast het bed op de stoel. U weet dus wat ik met die twijfel bedoel.
Trek niets in twijfel, zei de pedagoog. U bent nog fantastisch goed...zo op 't oog.
En 's morgens als ik ben opgestaan en eerst de afwas heb gedaan, lees ik het laatste nieuws in de krant. Ik wil toch bijblijven en naderhand
doe ik van alles, eerst geef ik de planten water, de kamer stoffen doe ik later.
Wel gaat alles wat traag heb na 't eten wat last van mijn maag. Maar ik wil niet zeuren, want 't mag,
dat is heel gewoon op je oude dag.
Aanvaard het rustig, zei de psycholoog. U bent nog fantastisch goed...zo op 't oog.
Had ik het zelf met mijn eigen ogen niet gezien, ik zou het waarschijnlijk nooit geloofd hebben. Boven in de appelboom zat een pikzwarte merel met één witte plek op zijn kop. Niemand wist hoe die plek daar gekomen was, er bestaat eenvoudigweg geen zinnige uitleg voor. De kans zit er dik in dat zijn ouders al ellenlange discussies gevoerd hebben over die witte vaan. Zijn vader keek al af en toe zeer argwanend in de kleine zijn richting. Hij heeft verschrikkelijke twijfels, zou zijn vrouw zich aan een zijsprongetje gewaagd hebben.? Maar zij haalt hoogmoedig haar schouders op... pfft... ach wat...
Stilaan begint het jong toch te lijden onder de situatie. Het zal je maar overkomen, nagekeken worden om iets waar je part noch deel aan hebt. Hopelijk waait het onding er ooit eens af in een storm. De vlek der schande begint zwaar door te wegen. Triestig zit hij boven in de boom en probeert zijn kop tussen zijn vleugels weg te steken. Zelfs de bekende merelliedjes wil hij niet leren. Ook de deugddoende lentezon kan hem niet opmonteren. Voor hem hoeft het allemaal niet meer. Tot op een morgen ... hij uitbundig zat te kwelen. Het leek wel puur genot, zelfs een beetje onfatsoenlijk. En warempel, de verandering was duidelijk zichtbaar, hij had een vriendinnetje gevonden. Een lief merelmeisje, dat bedeesd naar zijn serenade luisterde. Het was opvallend dat beiden in hun sas waren. Jaja, wij hebben zo'n gezegde: gekrulde haren, gekrulde zinnen... Misschien dat er in de vogelwereld zoiets bestaat als: witgekuifde merels zijn stoere kerels... Wie weet wat erna komt... Maar "haar" heeft hij blijkbaar kunnen bekoren.
Vandaag is het St.Medard,de schutspatroon van de parapluverkopers..
Er is een weerspreuk die zegt: Als het op St Medard regent, dan zijn we er zes weken mee gezegend! De regenschermmakers zijn natuurlijk blij als het vandaag regent. Vroeger stond er zelfs in elke regenschermwinkel een beeldje van St Medard en dan stond er een rijmpje bij: St Medard wil mijn handel zegenen en laat het 6 weken regenen.
Ooit zei iemand als het op 8 juni regende: St Medard ,le grand pissaar, we zijn weer voor 6 weken de sigaar!
En nu maar hopen dat die weerspreuken niet uitkomen. Om eerlijk te zijn, ben ik toch een beetje blij dat het wat geregend heeft de voorbije dagen. Het stof en de pollen zijn weggespoeld. De tuin heeft het nodige water gekregen. En ...je moet de auto niet meer wassen als die buiten stond want die is flink gespoeld geworden . haha.
Hoe komen ze nu aan die zes weken? Wel, er is een legende die vertelt dat twee mannen een beeldje van St Medard gingen halen om het in de kerk te plaatsen. Toen ze op weg waren naar huis begon het zo hard te onweren en te regenen dat ze het beeldje in een korenveld achterlieten en naar huis renden. Het beeldje werd vergeten en zes weken lang stond het op het korenveld in weer en wind. Zes weken lang regende het.Toen herinnerden die twee mannen zich het beeldje, want dat waren ze compleet vergeten. Ze haalden het beeldje en plaatsten het in de kerk. Maar St Medard nam het die twee mannen erg kwalijk dat ze hem vergeten waren en elk jaar op zijn naamdag nl 8 juni doet hij het regenen en soms zelfs zes weken lang!
Aan Medard hangt nog een herinnering. Hoe ze erbij kwam weet ik niet, ons moeder vloekte nooit echt maar als ze echt nood had om " Henrietje bij zijn haar te trekken (wat zoveel was als eens goed vloeken en vraag me niet waarom men dan over Henry begon!!) dus als ze eens echt kwaad was dan was het van " God Medard" en dan wisten we dat het menens was!!haha
Maar voor diegenen die Medard enkel kennen van de weerspreuken, hier zijn er een paar : Medardus met zijn regen, hou je in zes weken niet tegen. Als St. Medardus zijn sluizen openzet, is er voor zes weken weinig pret. Wat St. Medardus geeft, droog of nat, zes weken duurt het, dit of dat. Zoals St. Medardus het weder vindt, blijft het zes weken met zijn wind. Als het op Medardusdag regent, regent het zes weken alle dagen. Op St. Medardus, voor ons zonden, regent het dikwijls katten en honden. Regen op St. Medaar, zes weken te voor of zes weken er naar. Wat St Medaar geeft voor weer, brengt hij ook in de oogsttijd weer. St. Medard geeft zijn zegen, met zes weken wind en regen. St. Medardus van omhoge, laat beneden hier het weer droge. St. Medardus, de grote pisser St. Medardus hoog (noordenwind), maakt de aarde droog. Was St Petrus een grote visser, St. Medardus is een grote pisser. Zoekt St. Medardus in regen troost, dan zendt hij die ook in de oogst.
Ik hoop dat het nu geen zes weken na elkaar gaat regenen!
De trip naar Disney met de tweeling zit er weer al op. Het was nu het moment om met hen dit uitje te plannen want volgend schooljaar gaan ze naar het eerste leerjaar en dan kan je niet zomaar even tussendoor uit school wegblijven. We hadden schrik voor het weer na al de voorspellingen de laatste dagen maar het viel reuze mee. Enkel zondagnamiddag hebben we eventjes regen gehad maar toen zaten we juist in de " space shuttle" om de ruimte te verkennen.. dus niets gevoeld. Het was zelfs behoorlijk zwoel op zondag. De maandag was bewolkt maar het bleef droog zodat we bijna alle attracties geprobeerd hebben waarop onze kapoenen op of in mochten! Maar ik kan jullie verzekeren dat niet enkel de twee pompaf zijn... oma en opa zullen ook een dag nodig hebben om te bekomen! Het bleek maar weer eens dat de twee erg verschillen niet alleen qua fysiek, maar ook qua karakter... Eéntje hield van de roller coasters en de avontuurlijke attracties, de andere vond het maar " eng", deed wel mee maar hield het na één keer voor gezien! Trouwens er was ook geen kans om alles meerdere keren te doen want zoals naar gewoonte was het weer behoorlijk druk! Het aanschuiven viel op maandag wel mee zo tussen een kwartier en 40 minuten!! We hebben gelukkig ons bezoekje kunnen afsluiten met de parade op maandagavond want de zondag was het echt niet te doen om je er ergens tussen te wringen. Gelukkig hebben oma en opa een stevige nek al hielden we het niet gans de stoet vol en zochten we een alternatief om de kleintjes niets te laten missen! Wat oma en opa lijden kunnen hé!! Maar dat hebben we weer al gehad. Moe maar tevreden kijken we terug op twee heerlijke dagen met onze schatten....
Zomaar luilekker genieten van een zonnige dag, zalig. Terwijl ik de zon laat spelen met elk plekje van mij corpus geniet ik van het prachtig gezang van een Roodborstje en een Zanglijster ergens in de bomen. Maar wat me het meest opvalt ,is de vink die met zijn wiet , wiet sukse wiet boven al die geluiden uit zingt! En zoals zo vaak mijmer ik weg naar mijn kinderjaren en de vinkenzettingen . De vinkenzetting was in het verleden in West Vlaanderen dé vrijetijdsbesteding van Jan-met-de-pet. Heel wat mensen 'speelden' met de vinken. Bij ons in de buurt was er jaarlijks een wijkfeest met als hoogtepunten een plaatselijke koers en een vinkenzetting. Dagen voor de koers werden er langs de omloop luidsprekers opgehangen om dan het rondeverslag(!) te kunnen geven en de buurt ook op te vrolijken met muziek. Op de dag van de koers klonken dan ook van 's morgens vroeg de toppers van die tijd over de velden. Iedereen werd erdoor meegesleept en ik weet nog dat het dan echt kermis was met dat extraatje bij het eten en in de namiddag taart bij een borrel terwijl de renners af en toe voorbijvlogen. Bij de plaatselijke kroeg verkocht men dan ook de typische Vlaamse witting, ik denk dat het gedroogde stokvis is en belegde broodjes. Tafeltjes werden buiten gezet en het was steeds een gezellige drukte waar iedereen van de buurt 's avonds bijeenkwam om bij een lokaal orkestje de benen te strekken. Het was echt hét buurtmoment bij uitstek. Op de tweede dag van de wijkkermis stond steevast een vinkenzetting op het programma. Ik heb er zelden één gemist want onze pa zat in het bestuur van die vinkenzetting. Voor wie niet weet waarover ik het heb een korte beschrijving.
Een vinkenzetting is een wedstrijd waarbij de vinkeniers (vinkenhouders) zich met hun vinkenkooi opstellen langs een weg, met telkens ongeveer twee meter tussen vinkenier en vink.
Eerst brengen de vinkeniers hun gekooide vinken in reke. Dat betekent dat ze de kooien met de vogels op een rij zetten, met telkens ongeveer 2m40 tussen. De vinkenier gaat vervolgens voor de kooi zitten rechts van zijn eigen vogel, zodat ze een zekere controle hebben over het tellen van de liedjes van hun eigen vink. Ieder vinkenier luistert en noteert de geldige zangen van de vink voor hem. Bij een wedstrijd is het immers de bedoeling dat een vink zoveel mogelijk geldige fluitsignalen (liedjes) laat horen. Telkens de vink een liedje zingt, maakt de vinkenzetter met een krijtje een aantekening op een stok, die ook wel de regel wordt genoemd. Iedere vinkenier heeft een stokmeter waarop hij het aantal liedjes van de vink aanstreept.
<
Enkel liedjes die op de juiste manier gezongen worden, zijn geldig en daarmee bedoel ik dat het gefluit moet klinken als: wiet wiet ,suske wiet. Vooral die suske wiet moet erachter komen!! Men noemt dit uniek gefluit een vinkeslag. De vink die in 1 uur tijd de meeste liedjes zingt, wint de wedstrijd. Meestal ging de winnaar naar huis met een ruiker papieren bloemen en een paar drankbonnetjes. Ik weet nog dat wij - het jonge volkje - niet welkom waren op die vinkenzettingen want daar mocht niet gepraat worden om de vogels niet uit hun ritme te halen. Meestal waren er toch wel zon honderd vinkeniers op zon vinkenzetting. Het was indrukwekkend om hen te zien zitten. Uit de luidsprekers klonk dan ook het startteken en het eindteken. Dan werden de telstokken neergelegd en kon het tellen beginnen.
Hoe men wist welke stok bij wie hoorde?
Bij de inschrijving kreeg men een nr en dat werd dan op de telstok genoteerd!
Ik herinner mij dat er soms veel geld gevraagd werd om een goeie vink op de kop te tikken. Ooit heeft ons pa ook zon vinkje gehad maar meer om erbij te horen dan als echte vinkenzetter! Tot juist voor de wedstrijd hing het kooitje ergens op een donker plaatsje. Op andere dagen hing het meer in het licht. Op zekere dag had ons ma het in de veranda gehangen en was dat totaal vergeten. Het was die dag toevallig snikheet en het beestje heeft het niet overleefd. Toen ons pa thuiskwam en vroeg waar zijn vink was zei mij zus die toen amper een paar jaar oud was: Het vinkje doet niet meer.. en zo was hij direct op de hoogte Dat zorgde toen voor een plaatselijk onweer. haha Nu geniet ik van dat suskewiet in de open natuur en voel toch een beetje mee met al die vogeltjes die destijds in hun kooitje gevangen zaten.. Vogeltje ge zijt gevangen; In een kooitje zult gij hangen Kennen jullie dat liedje ook nog?Zou dat daar iets mee te maken hebben?
Gelezen in de krant van woensdag: " De Antwerpse bisschop Johan Bonny zei gisteren dat de Kerk bereid is te betalen voor de schade die de slachtoffers van sexueel misbruik geleden hebben. Maar hij voegde er meteen aan toe dat de Kerk eigenlijk niet genoeg geld heeft. De Kerk heeft nooit reserves of verzekeringspolissen afgesloten.....We moeten rekenen op vrijwillige bijdragen van de bisdommen, congregaties en GELOVIGEN!!..."
Toen ik hoorde dat de kerk schadevergoeding wilde betalen, dacht ik een fractie van een seconde dat de Kerk eindelijk een soort helder licht gezien had en toch een beetje van de fouten zou erkennen. Ik had beter moeten weten... Dat ze op financiële steun van de aanhangers rekenen, dat zet kwaad bloed bij mij en wellicht vele anderen! Goed bezig, moet ik zeggen! De Kerk moet toch dringend eens de tien geboden terug opfrissen.... gij zult niet liegen is er één van!!
Het kan toch niet dat de financiële verantwoordelijkheid bij de geloofsgemeenschap komt te liggen! Collectes in de Kerk om hiervoor geld in te zamelen dat vind ik er ver over! Het is al erg genoeg dat noch de Kerk in ons land noch Rome nog steeds geen definitief antwoord gaf op het gebeuren en dat de schuldigen nog steeds vrijuit gaan en zelfs van een riant pensioen genieten, maar dan te durven suggereren dat de doorsnee gelovige best kan helpen om die financiële beerput te te dichten....Heeft de kerk dan echt geen greintje respect meer voor zijn " aanhangers"? Neem allereerst de uitkeringen van de daders in beslag en je komt al ergens.
En dat de Kerk geen centen heeft? De Kerk is de grootste en rijkste vastgoedbezitter in de wereld. Het Vatikaan strijkt miljarden op via verschillende kanalen. Het heeft aandelen in banken, bedrijven enz en dat voor ettelijke miljarden en dan hopen ze te collecteren op rug van de gelovigen voor de slachtoffers van pedofiele priesters!!
Waar is dan het gigantisch fortuin naar toe van de immense giften en schenkingen die ze door de eeuwen heen verworven heeft? Dat net de bisschoppen die meestal in paleizen wonen waar het marmer van de muren druipt nu geld durven vragen aan de gelovigen... Je moet het lef maar hebben. Laat Rome dan maar een steentje bijdragen. Vatikaanstad staat volgens mijn weten niet op de rand van faillissement, je moet er maar eens rondlopen... het stinkt er naar geld! Maar ja, daar woont er eentje die zich de hele malaise niet aantrekt en wiens neus bloedt want we wachten nog steeds op een " concreet" ingrijpen voor Roger Vangheluwe.Dat zou pas een sein zijn! De onzin die ze blijven verkopen loopt de spuigaten uit. Wie kan er financieel beboet worden bij een misdaad? Een logisch antwoord ; DE DADER. Bij kindermisbruik is dat de persoon in kwestie en niet de vereniging of partij of groepering waartoe de dader behoort. Ik zou zeggen: goed bezig en ga zo maar verder als je het instituut Kerk verder wil zien afbrokkelen, zo jagen jullie de laatste "klanten" ook nog weg.. Een voorstel?... Leg zondag op iedere kerkstoel een voorgedrukt stortingsformulier .. " Steun de pedofiele priesters"!!
Begrijp me goed , het gaat hier niet over geloven of niet geloven , dat maakt ieder voor zichzelf uit maar de hele " bollewinkel" die daarrond opgebouwd is, begint stilaan op mijn heupen te werken!
Vandaag is het Hemelvaartsdag. Voor diegenen onder ons die het vergeten zijn of nooit geweten hebben , op Hemelvaartsdag viert het Christendom dat Jezus Christus naar de hemel is opgestegen en dit op de 40ste dag na Pasen.
Bij veel ouderen onder ons is toch nog wel het één en ander blijven hangen van wat ons in onze jeugd verteld is over Hemelvaartsdag. De jongeren snappen er vaak geen meer jota van. Gisteren begon voor de schoolgaande jeugd al een zonnig en verlengd weekend. Je kon hen al op straat vinden of aan de rand van het bos genietend van zoveel vrije tijd. Ik vroeg mij dus af wat de jongeren nog weten over dit feest.
Ik lady X aan het woord, die wil ook een antwoord en daarom vroeg ze aan een paar zogenaamde "hangjongeren" waarom ze donderdag een vrije dag krijgen en naar de reden hiervoor. Ik zet even een paar antwoorden op een rijtje. Zet u maar schrap.
- Hemelvaart is volgens een knul van een jaar of zestien, een dag voor de luchtvaart. Een beetje uit de kluit gewassen jongen kon precies het hoe en waarom vertellen. Heel simpel, dat is de dag waarop de eerste mens voeten op de maan heeft gezet en dat herdenken wij.
- Deze is ook een goeie. Dit keer van een dametje in miniformaat. Als je deze dag dood gaat dan komt God je halen met een ruimteschip.
- Hup dan nog ééntje. Aan de rand van het bos stonden een paar opgeschoten knullen met scooters zich te pletter te vervelen, de hasjlucht drong zo in je neusgaten. Lady X ging een stapje achteruit want voordat je het weet word je er ook stoned van. Zij vroeg hen of ze haar konden vertellen wat Hemelvaart betekende? Ze keken haar aan of ze water zagen branden!
Een grote knul met een tatoeage op zijn arm keek haar een beetje lodderig aan. Achteraf bleek hij de grote aanvoerder te zijn. Maar nu zijn verhaal. Hemelvaartsdag is uitgevonden door de engelen die Adam en Eva uit het paradijs hadden verdreven. Natuurlijk had X haar woordje klaar. Wat hebben die twee dan gedaan? Dat weet toch iedereen, kreeg zij als antwoord. Ze hebben van een appel gegeten en dat mocht niet van God. Jongens, zei X, " wat een rot God De knul nam nog een grote trek van zijn joint keek hemels naar boven en zei: Bent u een lid bij één of ander genootschap of zoiets"? Lady X was lekker op dreef en gaf hem als antwoord,: Ja hoor, ik ben bij de Dexiabank. ( na de recente commotie rond die holding kon dat toch geen Chinees zijn voor hen!) Zijn macho gesprekspartner ging volledig uit zijn dak. Dit moest hij onthouden. Amigos, zei hij, dat wordt vanavond een knal avond. Hoezo, vroeg lady X. Mens, je bent gaaf! kreeg ze als antwoord. Je weet natuurlijk niet dat onze ouders ons zien als een verloren generatie en dat wij allemaal criminelen worden. Als wij hun dit gaan vertellen over die God ,dan zijn de rapen gaar". Weet je mevrouw, wij vinden deze stuff eigenlijk helemaal niet lekker. Je wordt er hardstikke moe van. Waarom doen jullie het dan? vroeg lady X. Gewoon, onze ouders hebben geen aandacht voor ons. Alleen maar werken voor de poen om de andere buren en de familie de ogen uit te steken". Vindt u ons ook junks? Om in hun jargon te blijven zei X, Zal ik jullie nu eens vertellen hoe ik over jullie denk. Ik ben geen waarzegster, maar ik kan jullie op een briefje zeggen, dat als jullie achter je idealen en de studie waar jullie mee bezig proberen te staan, dan kunnen jullie een heel eind komen. Maar nog even over Hemelvaartsdag. Volgens de overlevering is Jezus na zijn kruisiging met lichaam en ziel naar de hemel gevlogen". Waarom zei ze dat eigenlijk ,zo kerks was ze nu ook niet?Gewoon een restantje uit lang vervlogen tijd? Holy crab, zei één van de andere knapen, waren er toen al ruimteschepen"?
Lady X heeft het hier maar bij gelaten want ze had onderhand wel behoefte om thuis een kopje koffie te gaan drinken....
Gisteren was dus " the big day " voor onze Kit en nu maar hopen dat de ontsteking afgeremd wordt. Ik begrijp Fjak@ en sta persoonlijk ook niet te springen om die cortisonespuiten toe te dienen omdat de werking ervan maar tijdelijk is, maar momenteel was het een geval van moeten! Het laatste onderzoek had aangetoond dat de ontsteking die op de knie en het enkeltje zit de reuma maar verergert en antibiotica was ontoereikend gebleken om die ontsteking weg te nemen. Gevolg.. de beentjes groeien niet gelijkmatig en daarom moest dringend ingegrepen worden en werd naar die spuiten gegrepen. Ik hoop maar dat het niet te vaak moet gebeuren. Maar daar gaat dit logje niet over...
Onze spruit moest al om 7u in Leuven zijn dwz rond 6u vertrekken. Ik was om 5 u opgestaan om tot bij hen te rijden want grote broer is er ook nog. Het was eventjes moeilijk om onze schat aan het verstand te brengen dat ze niet mocht eten....En zeggen dat we een week geleden zouden gesmeekt hebben om die woorden " ik heb honger" te horen. Nu horen we niets anders. Kitiara eet, weliswaar selectief maar met die gluten is dat sowieso al uitkijken. Uiteindelijk lukte het om haar uit te leggen wat er moest gebeuren, wat al protest uitlokte en een paar traantjes! Dat kindje haat stilaan ziekenhuizen!
Rond 8u30 kreeg ik al een telefoontje dat ze binnen was na de nodige problemen. Toen ze naar de ok kamer moest, bleek het narcosetoestel niet te werken en stond de dochter een kwartier lang met een ongerust kindje op de arm te wachten tot de technieker geweest was.Dat is al niet goed voor een mens zijn vertrouwen en een kind zijn moed, maar soit wat moet, moet!
Rond 10u45 terug telefoon! Dochter: " Ma, we zijn terug op weg naar huis". Ik: " Oef, alles ok?" Dochter: "Dit geloof je nooit"... Ik : " Wat nu, zeg niet dat er weer problemen zijn"! Dochter: " Jawel, ze hebben haar enkeltje vergeten in te spuiten"! Ik : "Wat, .. dat meen je niet hoe kan dat nu?"...
Wat was er gebeurd? Voor onze Kit weggevoerd was, hadden ze met een zwarte stift twee grote kruisen aangebracht op het knietje en het enkeltje om de plaats aan te duiden waar de spuit moest gezet worden. Toen Kit teruggebracht werd, bemerkte de schoonzoon dat het beentje tot precies boven het enkelkruis ontsmet was., waarom niet verder? Er was ook maar één pleister op het beentje! Op hun vraag hoe het kwam dat er geen pleister op het enkeltje was, viel de mond van de verpleegster open. " Hoe, moest ze daar ook een spuit krijgen? Ik zal even gaan horen". Ze kwam terug met de bevestiging dat men het enkeltje vergeten was. Ja, dat is een probleem, ik zal er de professor even bijhalen. Intussen zaten de dochter en schoonzoon met groeiende verbazing en frustratie de zaak te bespreken. De professor verscheen na 15 min en draaide zich in alle bochten om verontschuldigingen aan te bieden. De behandelende arts zou erover op het matje geroepen worden, want in haar 20 jaar als arts was zoiets nog nooit gebeurd... blablabla. Waarop de dochter lakoniek zei; " ja , maar daar heb ik niets aan , het is wel met mijn kindje gebeurd. Jullie gaan me nu niet vertellen dat ze nog eens onder narcose moet!"
Toen Kit begin mei onder volledige narcose een gastroscopie en coloscopie onderging, konden die spuiten niet gezet worden wegens andere dienst en afspraken enz enz. Dat die tweede verdoving binnen de maand niet op gejuich onthaald werd, moet ik niet vertellen zeker. Maar nu moet ze wellicht volgende maand nog eens onder narcose omdat men " vergeten is" om de job nu goed te doen!! De dochter en schoonzoon hebben op een rustige manier hun mening gezegd en gevraagd wat ze ervan dachten om zo maar aan de lopende band narcose toe te dienenbij een driejarige? Maar wat kan je daartegen doen? Klacht indienen wegens nonchalance of nalatigheid? Als je weet dat je kind voor de rest van haar jeugd ( en misschien langer) bij die arts en dat ziekenhuis onder behandeling moet blijven waar sta je dan in zo'n geval? De professor liet een kleine opening dat het glutenvrij eten misschien een halte toeroept aan de reuma en de inspuiting volgende maand dan misschien ook niet meer nodig is. Maar ze hebben de laatste maanden al zoveel negatieve geluiden gehoord dat ze daarin niet durven te geloven. Trouwens daar zeg je zo wat. Toen Kitiara bijkwam had ze natuurlijk honger en wat brachten ze haar? Juist ja, heerlijke boterhammetjes... Op de vraag van de dochter of ze glutenvrij waren volgde weer zo'n idiote reactie ; " Och, mag ze geen gluten eten? Dat weten we niet. Ja, dat is een probleem, ik zal even in de keuken gaan zien". Gelukkig had de dochter zelf voor een glutenvrij ontbijtje gezorgd . Ik ben benieuwd wat de rekening zal vermelden? Dagopname met ontbijt en twee cortisonespuiten?
Wij zitten hier dus allemaal danig "bonen te vreten" van frustratie! En dat gebeurt dan in zo'n gerenommeerd ziekenhuis!! Een nr ben je , nog meer nog minder. Alleen al die voorbehandeling! Twee keer kwamen ze langs met een blanco blad en dezelfde vragen: Hoe heet het kindje, hoeveel weegt ze, welke medicatie neemt ze , waarvoor wordt ze opgenomen, wat moet er gebeuren......Spreken die assistenten dan niet met mekaar? Je vraagt je af of ze dan geen dossier hebben na een zoveelste bezoek. En onze Kit is nog maar 3en half jaar . Dat belooft voor de komende 15 jaar!!
Ik weet, missen is menselijk en mensen maken fouten maar dokters en verpleegsters moeten uitkijken dat ze geen fouten maken en zeker geen in de aard van wat vandaag gebeurd is want dat is pure nonchalance om dat tweede kruis niet te zien. Een kinderbeentje is niet zo lang hé?
Ironie van het lot, de schoonzoon had nog tegen de arts van dienst -voor hij Kit meenam- gezegd. "het linker beentje hé" en lachend gewezen op de twee " kloefers van kruisen" die ze zo opzichtig op dat beentje getekend hadden!! Waar waren die mensen op dat moment met hun gedachten!! Buiten blijven uit die ziekenhuizen, dat is wat ik altijd zeg maar ja soms heb je geen keuze en soms is het goed dat ze er zijn maar vandaag hebben we daar geen boodschap aan!
Nu mag ze 48 u niet op dat beentje steunen en liefst gestrekt houden, dat geeft meer kans op een positief resultaat. Morgen komt ze dan maar naar hier en oma is nu al aan het nadenken hoe ze een zo'n kind kan stilhouden in de zetel!!....Dat wordt reuzeleuk!
Terwijl ons schatje hier is, heb ik eens een foto genomen van het kruisje op de enkel. Wie kan daar naast kijken en nog beter hoe kan je een beentje ontsmetten tot precies boven dat kruis?
Waarom ik hier over begin? Ons hummeltje moet vandaag binnen om onder volledige narcose een cortisone spuit te krijgen in het knietje en enkeltje dat reeds aangetast is door de reuma en oma zal dan maar een kaarsje aansteken zeker? Niet dat ik gelukkig ben met de ingreep maar de situatie is zo dat er niet meer kan gewacht worden met de ingreep want anders krijgt ze problemen met de gelijke groei van de twee beentjes. Wat dat kaarsje betreft, een overblijfsel van thuis uit , ons ma deed het ook altijd als er ergens extra steun nodig was!! Bijgeloof of niet?
Bijgeloof is wijdverspreid en we zijn er bijna allemaal vatbaar voor. Hoe rationeel je ook bent, de neiging om een kaarsje te branden, hout vast te houden of één van de honderden andere dingen te doen om geluk af te roepen of ongeluk af te wenden is soms erg groot.
Bijgeloof is irrationeel maar eigenlijk ook wel logisch.
Bijgeloof is een vreemd en interessant gegeven. We zijn er bovendien allemaal gevoelig voor en we hebben allemaal onze eigen kleine eigenaardigheden op dat vlak. Wie een paraplu meeneemt, zorgt ervoor dat het minder snel zal regenen; wie hout vasthoudt, vermijdt een slechte afloop; wie het over files heeft als de weg vrij is tijdens de spits, zal 5 minuten later in een verkeersopstopping terecht komen; als je kat niest, brengt dat geluk; als je neus kriebelt, mag je goed nieuws verwachten...
Rationeel gezien weten we dat bijgeloof niet echt' is. En toch zegt ons gevoel iets anders. Waarom? Onze hersenen gebruiken een techniek om de waarschijnlijkheid te berekenen, waarbij een negatieve uitkomst meer mogelijk geacht wordt dan een positief resultaat. We zien dus sneller een oorzakelijk verband als iets slecht afloopt dan wanneer iets goed uitdraait. Vandaar dat we sneller denken 'zie je wel, ik had die paraplu moeten meenemen, ik had de weergoden niet mogen tarten' dan 'tja, ze hadden regen voorspeld dus het was sowieso gebeurd'.
Buikgevoel versus hoofd. Onderzoekers stellen dat we allemaal een neiging hebben tot het ontwikkelen van bijgeloof, maar dat we, als we uit een rationele cultuur komen, die ideeën daarna rationaliseren en beseffen dat dit niet gegrond is. Gelukkig maar. Al doen we nog steeds een wens als we in één adem alle kaarsjes uitblazen op onze verjaardag!
Ben jij bijgelovig?
Jij weet heel goed welke dingen ongeluk brengen. Je weet alles over hoefijzers, klavertjes vier en vrijdag de dertiende. Je zal nooit onder een ladder lopen, en zwarte katten zijn uit den boze.
Je hebt soms je twijfels over wat toeval is of wat niet. Je hebt wel een paar voorwerpen die volgens jou geluk brengen, maar als je die kwijtraakt is dat ook geen ramp. Als het vrijdag de dertiende is hoop je 's ochtends dat je niks zal overkomen, maar je gaat niet extra opletten.
Vrijdag de dertiende is voor jou een dag zoals alle andere. Je gaat er niet extra voor opletten en al zéker niet thuisblijven. Geld in een wensput gooien is geldverspilling en zwarte katten zijn even schattig dan die in een andere kleur. Je staat lekker met je beide benen op de grond! Gezond gemiddeld dus!
Laten we eens een paar gevallen samen bekijken en zeg dan zelf wat je ervan gelooft ..
Het hoefijzer Hoefijzers brengen geluk, zeker boven de voordeur. De open kant moet wel naar boven want anders valt het geluk eruit. Een gevonden hoefijzer gooi je over je linkerschouder, daarbij mag je een wens doen. Niet omkijken! Dat brengt ongeluk en de wens komt dan zeker niet uit. Er zijn verschillende verklaringen voor het hoefijzer. Het hoefijzer met de open kant naar boven zou een C vormen, van Christus. De vorm van het hoefijzer zou lijken op een halve maan, in veel culturen het symbool voor geluk.
Niet onder een ladder lopen. Wie loopt nog vrolijk onder een ladder door? Er is ooit eens onderzoek naar gedaan, 70% van de deelnemers probeerde het te voorkomen. De ladder, de weg en de muur vormen (met een beetje fantasie) een driehoek. De driehoek staat voor de Heilige Drie-eenheid en het is oneerbiedig om daar doorheen te lopen. Daarnaast is de ladder het symbool voor zielen die naar de hemel opstijgen. Zielen die je zeker niet mag storen op zon belangrijk moment. Om al het onheil af te zweren moest je de vingers gekruist houden en over de linkerschouder spuwen.
Hoe kwam men aan die gekruiste vingers?
Wanneer je toch redelijk gelukkig onder een ladder door wilt komen moet je twee vingers kruisen. De middelvinger over de wijsvinger, het liefst van je rechterhand. Je vingers kruisen voorkomt veel onheil. De meest waarschijnlijke verklaring is dat de vingers letterlijk een kruis vormen. Het kruis is een enorm positief symbool. Een kruis beschermt ons tegen rampspoed ook tegen ontmaskering. Bij het liegen de vingers kruisen schijnt prima te werken.
Klavertjevier Een klavertjevier brengt geluk. Wanneer je het klavertje doorgeeft brengt het zelfs dubbel geluk. Het is bijna een universeel geluksbrengertje. Het is niet helemaal duidelijk waarom het plantje over de hele wereld aanhangers heeft. Misschien heeft het te maken met de vorm, het lijkt een beetje op een christelijk kruis. Maar ze brengen geluk en niet zon klein beetje ook. Wanneer een meisje een klavertje in haar schoen stopt dan trouwt ze met de eerste man die ze tegenkomt. Mensen die een klavertje bij zich hadden, konden niet worden bedrogen en waren helderziend . Er zit een grote maar aan al dit geluk, een klavertjevier geeft alleen voorspoed wanneer je het zelf hebt gevonden. Dus het geluk uit de handen van een andere plukker rukken heeft geen enkele zin.
Even afkloppen Wanneer je het hebt over geluk, moet je het toch even afkloppen, want stel je voor. Afgelopen maanden geen griep gehad ..even afkloppen. Het werkt alleen op onbehandelde houtsoorten, op een blank gelakte tafel afkloppen heeft geen enkel effect, tenminste dat zegt het bijgeloof. Bomen hebben van oudsher een magische lading, woningen van de goden in de Germaanse cultuur. Hout aanraken, dus eigenlijk de boom, was een soort eerbewijs aan de goden. Wanneer je iets van de goden wilde moest je de stam aanraken of nog liever omarmen. Hadden de goden je verzoek gehonoreerd dan moest je op de stam kloppen als dank.
Drie keer niezen
In de eerste plaats, waarom zeggen we gezondheid wanneer iemand niest? Vroeger geloofde men dat de ziel bij een niesbui, heel even, het lichaam verliet. Iedere rondzwervende demon had even de kans om het lichaam in te nemen. De persoon zelf moest dus iets zeggen om de ziel zo snel mogelijk weer naar het lichaam te brengen. In andere verhalen zegt men gezondheid om de demonen in de war te brengen.
Maar niezen is meer. Drie keer niezen geeft een zonnige dag. Wanneer iemand op een schip aan bakboord niest dan wordt het een slecht reis. Tijdens een huwelijksceremonie niezen brengt ongeluk. Wanneer je eenmaal niest mag je een wens doen, tweemaal niezen voor een zoen en drie keer niezen?
Bedenk dat zelf maar
Ken jij nog zon vormen van bijgeloof , ah neen, jij bent niet bijgelovig of toch een beetje?
Toen ik verleden week in de tuin bezig was, was het weer het ideale moment om na te denken. Ik rustte even uit met gekruiste armen op de hark en dacht aan een schilderij die vroeger aan de muur hing bij mijn grootouders. Daarop zag je een boer ook zag leunen op zijn schop maar dan op het veld en ik moet zeggen dat het mij altijd wreed geïnspireerd heeft.
Het is echter een manier om even tot rust te komen, maar vooral om alles goed in de gaten te houden wat er zoal gebeurt of juist niet meer gebeurt. De meimaand is een maand waar er normaal gezien veel te zien of te beleven is hé? Terwijl ik zo nat in het zweet stond van op mijn hark te leunen, dacht ik plots aan vroeger, t was ook in mei dat er meikevers te vinden waren. Je moest maar aan de beukenhaag te schudden en ze tuimelden zo naar beneden. Mijn grootvader die wist ze steeds te vinden en dan stak hij ze in een stekkendoosje. Toen ik curieus op zijn schoot ging zitten trok hij het doosje stilletjes open en zag ik de grote, bruine meikever zitten. Een grote kever met bruine vleugels en met poten met kleine haakjes aan. Op het eerste zicht kwam het schrikwekkend over in de wereld van mijn fantasie, maar peter stelde mij gerust. Hij bond zelfs een koordje aan die meikever zijn poot en dan mocht ik het vasthouden terwijl de meikever heen en weer vloog. ( schiet me nu niet dood hé!!) Blijkbaar waren er nog grootvaders met hetzelfde idee want mijn speelvriendjes hadden ook zon exemplaartje. Maar na een tijdje stak ik de kever terug in het doosje en gaf ik hem eten! Ja, ik nam een blad sla en trok er kleine stukjes van om het in het Stekkendoosje te steken. s Avonds nam ik hem mee naar mijn kamer en af en toe trok ik het doosje open om te zien of de meikever sliep. In feite hoefde ik helemaal het doosje niet te openen want je hoorde hem zo met zijn pootjes krabben in het kartonnen schuifje.( och arme) Meestal hield het beestje het niet lang uit want tegen de avond van de volgende dag had hij gedaan met krabben en lag de meikever dood in mijn stekkendoosje. Met tranen in de ogen liep ik dan naar peter met al mijn verdriet en hij troostte mij dan weer door een paar keer in mijn haar te wrijven en mij te vertellen dat hij volgend jaar in mei wel weer een meikever zou vangen. Maar sinds de dood van mijn peter heb ik zelf niet veel meikevers meer gezien. Ik zoek nog in de hagen als ik op wandel ben of onder de eik, maar tevergeefs. Vroeger vlogen ze nog af en toe eens tegen de ruit, maar die kevers van vandaag zijn waarschijnlijk uitgerust met sonar en GPS systeem om alle obstakels te ontwijken. Het zou ook kunnen dat -zoals vele zaken - de meikever ook aan het uitsterven is. Als ik denk aan wat er allemaal op onze velden gespoten wordt tegen de aardappelkever, de bladluizen, de rode slak en de boomrups, dan zal dat waarschijnlijk ook geen goed doen aan de meikeverbevolking. Nochtans wordt er hier niet gespoten alles is biologisch!
Eigenaardig hoe alles ooit op de wereld komt en het later ook verdwijnt hé? Van het doodgewoonste ding tot de perfecte (!) mens , alles verdwijnt vroeg of laat van deze wereldbol. Ja, er wordt wel nieuw leven geboren terwijl je het oude in herinneringen moet zoeken, maar toch is er steeds een gemis. En zo is het ook een gemis dat ik dit jaar nog geen meikever gevonden heb. Nee, ik zou hem zeker niet meer opsluiten in een doosje, maar wel vastleggen met het foto-apparaat. Af en toe voel ik mij schuldig aan het verdwijnen van de meikever omdat ik er ook heb aan meegedaan. Maar ik ben de enige niet hoor; in die tijd was het grote mode omdat men ze nog vaak kon vinden en dus paste de mens een paar varianten toe op het leven van de kever.
Blijkbaar wilden ze ook in het koninklijke paleis ook een aandenken aan het uitsterven van de kever, want daar plakten ze er niet minder dan 1,4 miljoen tegen het plafond. Dat zullen volgens mij eerder mestkevers zijn want waar zouden ze anders al die meikevers gaan halen?
Terwijl ik daar op hark stond te leunen en mijn gedachten in het verleden liet dwalen, was ik er zelf van verbaasd hoelang men bij zo een klein beestje kan stilstaan.
Och we staan niet stil bij de meikever maar waarschijnlijk bij alle herinneringen die het diertje met zich meedroeg. Alles is veranderd en wij zullen ons moeten aanpassen. t Is precies of alles begint zijn eigen gang te gaan zonder dat we er nog vat op hebben. Hopelijk kunnen onze kinderen en kleinkinderen vroeg of laat ook nog eens op een schop of hark leunen en terugkeren in hun herinneringen. Herinneringen die al fel uitgedund zullen zijn hoewel er wel andere in de plaats komen.
Vandaag hoorde ik de kreet van de meikever! De kreet dat herinneringen nooit zullen uitsterven.
Onlangs probeerde ik een datum te pinnen om de verjaardagen van de schoonkinderen ( beiden zijn jarig in mei) te vieren met een etentje hier. Het is op zich al een hele prestatie om een gemeenschappelijke vrije dag te vinden. En dat zet me aan het denken...
Ken je dat ook die perioden waar het feesten je soms even teveel wordt en je snakt naar een doodgewone week of dag? Met de meimaand en allerhande feesten achter de rug, begrijpen jullie misschien wat ik bedoel...
Velen onder ons weten wat het is als je een heel jaar door "hip-hopt" van de ene feestelijkheid naar de andere. Je hebt gewoon geen tijd om die mensen uit te nodigen die je echt wil ontmoeten. Het hangt er natuurlijk wat van af hoe groot je familie - en vriendenkring is, maar zonder twijfel zit je elke maand wel met een paar jarigen hier of daar. Niet alleen blijven mensen maar leeftijd "aankweken", ook het feit dat we moeder of vader zijn , wordt gevierd. Hier in Antwerpen zelfs twee keer. Daar komt dan nog eens Pasen bij, communies en gedoopt worden voor de gelovigen, een huwelijk en na een aantal jaar de zoveelste huwelijksverjaardag. Is het kind ietwat pienter, dan studeert het af en dat wordt gevierd! Ondertussen gaat er wel altijd iemand feestelijk met pensioen of een beste vriendin verhuist en wil haar huis per se opgewarmd weten. Sporadisch treedt er nog wel eens iemand in het klooster ( hoewel is dat stilaan niet iets voor de annalen?) en een goeie bekende doet een babyshower. En dan zijn er nog de vaste feesten....
Sinterklaas heeft amper de mijter opgeborgen of daar moet je al weer cadeaus voor Kerst gaan verzinnen en de daarbij horende spijs en drank aanslepen. Maar wacht, daartussen is er nog een kind jarig en kom je nog niet op adem want 10, 9 , 8 ....het is Oudjaar!
Sommigen zetten dan het jaar in met zoveel nieuwjaarsborrels dat je hun lever Foie Gras mag noemen en dan begint alles weer van voor af aan.
Maar zie , I had a dream!!.
Waarom houden we geen Nationale "Feest"dag. Neen niet om het land te vieren, maar een gigantisch feest waarin al het voorgaande in één keer gevierd wordt. Hoe die dan verloopt?
De jarigen wordt een extra knuffelbeest toegeworpen, voor de gepensioneerden leggen we allemaal bij voor een horloge. De zoveel jaar gehuwden krijgen een reischeque, de afgestudeerden een Mont Blanc vulpen, nicht Non een gouden kruisje (kan er af nu hun aantal zo geslonken is) en de trouwers krijgen een extraatje voor de huwelijksreis!. We borrelen heel de dag door, vanaf tien uur s ochtends, snijden 's middags een kalkoen aan, we hangen paaseieren in de kerstboom en om 16 uur komt de Sint langs! Tegen zeven uur hijsen de kinders zich in carnavalspak en dwarrelt de confetti op een paar verjaardagstaarten..
Om 24 uur is er champagne, wordt er uitbundig gezoend, wensen we elkaar het beste toe en terwijl de kinderen de laatste confetti en slingers gooien in hevige concurrentie met het vuurwerk, mag er nog een kerststronk achter de kiezen gestoken worden. Niet later dan twee uur 's nachts is iedereen zo moe, dronken en mottig dat de Nationale Feestdag stilaan ten einde loopt.
Stel je eens voor, daarna een héél jaar "peis en vrede". Eindelijk tijd om diegenen uit te nodigen waarmee je echt een band voelt, niet meer MOETEN naar dit of dat feest gaan, maar gewoon "joepie we Mogen"!
Ja beste bloggers, we zijn allemaal overfeest en die extra kilootjes die je daardoor krijgt, gaan er nooit meer af. Maar niks van dat alles meer. Vanaf nu misschien één Nationale feestdag! Of toch maar niet? Zou het dan niet wat te saai en eenzaam worden?
Vandaag was ons hummeltje in de namiddag terug hier want een ganse dag op school is nog wat teveel van haar energie gevraagd.Vorige week was ze hier ook maar vandaag zat er voor het eerst sinds een hele tijd al wat meer pit in haar en ... ze heeft voor het eerst de zalige woorden: " ik heb honger" uitgesproken.. Ik wist gewoon niet wat ik hoorde want dat is al maanden geleden dat ze dat zei. Ze heeft één boterhammetje en 4 lepels platte kaas met veel zin binnengesmuld en als beloning een Kinderchocolaatje gekregen ( die zijn glutenvrij). Oma heeft wel haar trukendoos bovengehaald om al spelende alles binnen te krijgen, maar dat hebben we er momenteel voor over. Je kan je niet voorstellen wat het is een kindje van 3 in huis te hebben dat niets eet!! Maar wat ons nog meer doet hopen is het feit dat ze haar kwart appeltje dat ze mee had naar school op had en deze namiddag toch 1 aardbei geproefd heeft. Fruit is een even grote taboe als vlees en groenten! Het klinkt voor jullie misschien peanuts en de moeite niet om over te praten maar als je weet van waar we komen dan is dat voor ons een hele stap. Ze was al 800 gr afgevallen wat veel is bij een kindje van 3j . Daar moest een halt tegen geroepen worden en nu maar duimen dat de patatjes en groenten stilaan ook volgen. Maar dat glutenvrije gedoe is niet simpel. Hier heeft ze ook haar brood en boter en koekjes en pasta enz..want je kan haar niet zomaar iets geven als ze honger heeft! Dat is de reden waarom we haar proberen toch wat fruit te laten eten wat ze tot nog toe - op bananen na - weigerde. We hebben nog een lange weg te gaan maar moeten erin geloven. De reumaopflakkering is ook wat verminderd en we hebben al vastgesteld dat eten of niet eten daar ook iets mee te maken heeft! Maar een beetje positivisme mag ook, niet? We houden onze vingers gekruist en de mama en papa hebben een beloningssysteem opgesteld. Telkens als ze iets eet mag ze een stickertje plakken en als ze 's avonds 6 stickertjes heeft dan mag ze iets plezants kiezen. Gisteren koos ze voor verstoppertje spelen met mama, papa en grote broer voor het slapen gaan !! Ben benieuwd hoe lang dat beloningstrukje werkt! Misschien vinden jullie dit logje nogal banaal maar iedereen die de laatste maanden de situatie hier wat volgde , beseft dat dit wel eens een keerpunt kan zijn. We durven nog niet "oef" zeggen maar de "o" staat er al .
)
) 
.
) centraal tussen onze kinderen en kleinkinderen. Het maakt mij weemoedig omdat die herinneringen de realiteit van de herfst van ons leven overkoepelen.
Zijn vader keek al af en toe zeer argwanend in de kleine zijn richting. Hij heeft verschrikkelijke twijfels, zou zijn vrouw zich aan een zijsprongetje gewaagd hebben.? Maar zij haalt hoogmoedig haar schouders op... pfft... ach wat... 
){kind=link}