Waarom ik hier over begin? Ons hummeltje moet vandaag binnen om onder volledige narcose een cortisone spuit te krijgen in het knietje en enkeltje dat reeds aangetast is door de reuma en oma zal dan maar een kaarsje aansteken zeker? Niet dat ik gelukkig ben met de ingreep maar de situatie is zo dat er niet meer kan gewacht worden met de ingreep want anders krijgt ze problemen met de gelijke groei van de twee beentjes. Wat dat kaarsje betreft, een overblijfsel van thuis uit , ons ma deed het ook altijd als er ergens extra steun nodig was!! Bijgeloof of niet?
Bijgeloof is wijdverspreid en we zijn er bijna allemaal vatbaar voor. Hoe rationeel je ook bent, de neiging om een kaarsje te branden, hout vast te houden of één van de honderden andere dingen te doen om geluk af te roepen of ongeluk af te wenden is soms erg groot.
Bijgeloof is irrationeel maar eigenlijk ook wel logisch.
Bijgeloof is een vreemd en interessant gegeven. We zijn er bovendien allemaal gevoelig voor en we hebben allemaal onze eigen kleine eigenaardigheden op dat vlak. Wie een paraplu meeneemt, zorgt ervoor dat het minder snel zal regenen; wie hout vasthoudt, vermijdt een slechte afloop; wie het over files heeft als de weg vrij is tijdens de spits, zal 5 minuten later in een verkeersopstopping terecht komen; als je kat niest, brengt dat geluk; als je neus kriebelt, mag je goed nieuws verwachten...
Rationeel gezien weten we dat bijgeloof niet echt' is. En toch zegt ons gevoel iets anders. Waarom? Onze hersenen gebruiken een techniek om de waarschijnlijkheid te berekenen, waarbij een negatieve uitkomst meer mogelijk geacht wordt dan een positief resultaat. We zien dus sneller een oorzakelijk verband als iets slecht afloopt dan wanneer iets goed uitdraait. Vandaar dat we sneller denken 'zie je wel, ik had die paraplu moeten meenemen, ik had de weergoden niet mogen tarten' dan 'tja, ze hadden regen voorspeld dus het was sowieso gebeurd'.
Buikgevoel versus hoofd. Onderzoekers stellen dat we allemaal een neiging hebben tot het ontwikkelen van bijgeloof, maar dat we, als we uit een rationele cultuur komen, die ideeën daarna rationaliseren en beseffen dat dit niet gegrond is. Gelukkig maar. Al doen we nog steeds een wens als we in één adem alle kaarsjes uitblazen op onze verjaardag!
Ben jij bijgelovig?
Jij weet heel goed welke dingen ongeluk brengen. Je weet alles over hoefijzers, klavertjes vier en vrijdag de dertiende. Je zal nooit onder een ladder lopen, en zwarte katten zijn uit den boze.
Je hebt soms je twijfels over wat toeval is of wat niet. Je hebt wel een paar voorwerpen die volgens jou geluk brengen, maar als je die kwijtraakt is dat ook geen ramp. Als het vrijdag de dertiende is hoop je 's ochtends dat je niks zal overkomen, maar je gaat niet extra opletten.
Vrijdag de dertiende is voor jou een dag zoals alle andere. Je gaat er niet extra voor opletten en al zéker niet thuisblijven. Geld in een wensput gooien is geldverspilling en zwarte katten zijn even schattig dan die in een andere kleur. Je staat lekker met je beide benen op de grond! Gezond gemiddeld dus!
Laten we eens een paar gevallen samen bekijken en zeg dan zelf wat je ervan gelooft ..
Het hoefijzer Hoefijzers brengen geluk, zeker boven de voordeur. De open kant moet wel naar boven want anders valt het geluk eruit. Een gevonden hoefijzer gooi je over je linkerschouder, daarbij mag je een wens doen. Niet omkijken! Dat brengt ongeluk en de wens komt dan zeker niet uit. Er zijn verschillende verklaringen voor het hoefijzer. Het hoefijzer met de open kant naar boven zou een C vormen, van Christus. De vorm van het hoefijzer zou lijken op een halve maan, in veel culturen het symbool voor geluk.
Niet onder een ladder lopen. Wie loopt nog vrolijk onder een ladder door? Er is ooit eens onderzoek naar gedaan, 70% van de deelnemers probeerde het te voorkomen. De ladder, de weg en de muur vormen (met een beetje fantasie) een driehoek. De driehoek staat voor de Heilige Drie-eenheid en het is oneerbiedig om daar doorheen te lopen. Daarnaast is de ladder het symbool voor zielen die naar de hemel opstijgen. Zielen die je zeker niet mag storen op zon belangrijk moment. Om al het onheil af te zweren moest je de vingers gekruist houden en over de linkerschouder spuwen.
Hoe kwam men aan die gekruiste vingers?
Wanneer je toch redelijk gelukkig onder een ladder door wilt komen moet je twee vingers kruisen. De middelvinger over de wijsvinger, het liefst van je rechterhand. Je vingers kruisen voorkomt veel onheil. De meest waarschijnlijke verklaring is dat de vingers letterlijk een kruis vormen. Het kruis is een enorm positief symbool. Een kruis beschermt ons tegen rampspoed ook tegen ontmaskering. Bij het liegen de vingers kruisen schijnt prima te werken.
Klavertjevier Een klavertjevier brengt geluk. Wanneer je het klavertje doorgeeft brengt het zelfs dubbel geluk. Het is bijna een universeel geluksbrengertje. Het is niet helemaal duidelijk waarom het plantje over de hele wereld aanhangers heeft. Misschien heeft het te maken met de vorm, het lijkt een beetje op een christelijk kruis. Maar ze brengen geluk en niet zon klein beetje ook. Wanneer een meisje een klavertje in haar schoen stopt dan trouwt ze met de eerste man die ze tegenkomt. Mensen die een klavertje bij zich hadden, konden niet worden bedrogen en waren helderziend . Er zit een grote maar aan al dit geluk, een klavertjevier geeft alleen voorspoed wanneer je het zelf hebt gevonden. Dus het geluk uit de handen van een andere plukker rukken heeft geen enkele zin.
Even afkloppen Wanneer je het hebt over geluk, moet je het toch even afkloppen, want stel je voor. Afgelopen maanden geen griep gehad ..even afkloppen. Het werkt alleen op onbehandelde houtsoorten, op een blank gelakte tafel afkloppen heeft geen enkel effect, tenminste dat zegt het bijgeloof. Bomen hebben van oudsher een magische lading, woningen van de goden in de Germaanse cultuur. Hout aanraken, dus eigenlijk de boom, was een soort eerbewijs aan de goden. Wanneer je iets van de goden wilde moest je de stam aanraken of nog liever omarmen. Hadden de goden je verzoek gehonoreerd dan moest je op de stam kloppen als dank.
Drie keer niezen
In de eerste plaats, waarom zeggen we gezondheid wanneer iemand niest? Vroeger geloofde men dat de ziel bij een niesbui, heel even, het lichaam verliet. Iedere rondzwervende demon had even de kans om het lichaam in te nemen. De persoon zelf moest dus iets zeggen om de ziel zo snel mogelijk weer naar het lichaam te brengen. In andere verhalen zegt men gezondheid om de demonen in de war te brengen.
Maar niezen is meer. Drie keer niezen geeft een zonnige dag. Wanneer iemand op een schip aan bakboord niest dan wordt het een slecht reis. Tijdens een huwelijksceremonie niezen brengt ongeluk. Wanneer je eenmaal niest mag je een wens doen, tweemaal niezen voor een zoen en drie keer niezen?
Bedenk dat zelf maar
Ken jij nog zon vormen van bijgeloof , ah neen, jij bent niet bijgelovig of toch een beetje?
Toen ik verleden week in de tuin bezig was, was het weer het ideale moment om na te denken. Ik rustte even uit met gekruiste armen op de hark en dacht aan een schilderij die vroeger aan de muur hing bij mijn grootouders. Daarop zag je een boer ook zag leunen op zijn schop maar dan op het veld en ik moet zeggen dat het mij altijd wreed geïnspireerd heeft.
Het is echter een manier om even tot rust te komen, maar vooral om alles goed in de gaten te houden wat er zoal gebeurt of juist niet meer gebeurt. De meimaand is een maand waar er normaal gezien veel te zien of te beleven is hé? Terwijl ik zo nat in het zweet stond van op mijn hark te leunen, dacht ik plots aan vroeger, t was ook in mei dat er meikevers te vinden waren. Je moest maar aan de beukenhaag te schudden en ze tuimelden zo naar beneden. Mijn grootvader die wist ze steeds te vinden en dan stak hij ze in een stekkendoosje. Toen ik curieus op zijn schoot ging zitten trok hij het doosje stilletjes open en zag ik de grote, bruine meikever zitten. Een grote kever met bruine vleugels en met poten met kleine haakjes aan. Op het eerste zicht kwam het schrikwekkend over in de wereld van mijn fantasie, maar peter stelde mij gerust. Hij bond zelfs een koordje aan die meikever zijn poot en dan mocht ik het vasthouden terwijl de meikever heen en weer vloog. ( schiet me nu niet dood hé!!) Blijkbaar waren er nog grootvaders met hetzelfde idee want mijn speelvriendjes hadden ook zon exemplaartje. Maar na een tijdje stak ik de kever terug in het doosje en gaf ik hem eten! Ja, ik nam een blad sla en trok er kleine stukjes van om het in het Stekkendoosje te steken. s Avonds nam ik hem mee naar mijn kamer en af en toe trok ik het doosje open om te zien of de meikever sliep. In feite hoefde ik helemaal het doosje niet te openen want je hoorde hem zo met zijn pootjes krabben in het kartonnen schuifje.( och arme) Meestal hield het beestje het niet lang uit want tegen de avond van de volgende dag had hij gedaan met krabben en lag de meikever dood in mijn stekkendoosje. Met tranen in de ogen liep ik dan naar peter met al mijn verdriet en hij troostte mij dan weer door een paar keer in mijn haar te wrijven en mij te vertellen dat hij volgend jaar in mei wel weer een meikever zou vangen. Maar sinds de dood van mijn peter heb ik zelf niet veel meikevers meer gezien. Ik zoek nog in de hagen als ik op wandel ben of onder de eik, maar tevergeefs. Vroeger vlogen ze nog af en toe eens tegen de ruit, maar die kevers van vandaag zijn waarschijnlijk uitgerust met sonar en GPS systeem om alle obstakels te ontwijken. Het zou ook kunnen dat -zoals vele zaken - de meikever ook aan het uitsterven is. Als ik denk aan wat er allemaal op onze velden gespoten wordt tegen de aardappelkever, de bladluizen, de rode slak en de boomrups, dan zal dat waarschijnlijk ook geen goed doen aan de meikeverbevolking. Nochtans wordt er hier niet gespoten alles is biologisch!
Eigenaardig hoe alles ooit op de wereld komt en het later ook verdwijnt hé? Van het doodgewoonste ding tot de perfecte (!) mens , alles verdwijnt vroeg of laat van deze wereldbol. Ja, er wordt wel nieuw leven geboren terwijl je het oude in herinneringen moet zoeken, maar toch is er steeds een gemis. En zo is het ook een gemis dat ik dit jaar nog geen meikever gevonden heb. Nee, ik zou hem zeker niet meer opsluiten in een doosje, maar wel vastleggen met het foto-apparaat. Af en toe voel ik mij schuldig aan het verdwijnen van de meikever omdat ik er ook heb aan meegedaan. Maar ik ben de enige niet hoor; in die tijd was het grote mode omdat men ze nog vaak kon vinden en dus paste de mens een paar varianten toe op het leven van de kever.
Blijkbaar wilden ze ook in het koninklijke paleis ook een aandenken aan het uitsterven van de kever, want daar plakten ze er niet minder dan 1,4 miljoen tegen het plafond. Dat zullen volgens mij eerder mestkevers zijn want waar zouden ze anders al die meikevers gaan halen?
Terwijl ik daar op hark stond te leunen en mijn gedachten in het verleden liet dwalen, was ik er zelf van verbaasd hoelang men bij zo een klein beestje kan stilstaan.
Och we staan niet stil bij de meikever maar waarschijnlijk bij alle herinneringen die het diertje met zich meedroeg. Alles is veranderd en wij zullen ons moeten aanpassen. t Is precies of alles begint zijn eigen gang te gaan zonder dat we er nog vat op hebben. Hopelijk kunnen onze kinderen en kleinkinderen vroeg of laat ook nog eens op een schop of hark leunen en terugkeren in hun herinneringen. Herinneringen die al fel uitgedund zullen zijn hoewel er wel andere in de plaats komen.
Vandaag hoorde ik de kreet van de meikever! De kreet dat herinneringen nooit zullen uitsterven.
Onlangs probeerde ik een datum te pinnen om de verjaardagen van de schoonkinderen ( beiden zijn jarig in mei) te vieren met een etentje hier. Het is op zich al een hele prestatie om een gemeenschappelijke vrije dag te vinden. En dat zet me aan het denken...
Ken je dat ook die perioden waar het feesten je soms even teveel wordt en je snakt naar een doodgewone week of dag? Met de meimaand en allerhande feesten achter de rug, begrijpen jullie misschien wat ik bedoel...
Velen onder ons weten wat het is als je een heel jaar door "hip-hopt" van de ene feestelijkheid naar de andere. Je hebt gewoon geen tijd om die mensen uit te nodigen die je echt wil ontmoeten. Het hangt er natuurlijk wat van af hoe groot je familie - en vriendenkring is, maar zonder twijfel zit je elke maand wel met een paar jarigen hier of daar. Niet alleen blijven mensen maar leeftijd "aankweken", ook het feit dat we moeder of vader zijn , wordt gevierd. Hier in Antwerpen zelfs twee keer. Daar komt dan nog eens Pasen bij, communies en gedoopt worden voor de gelovigen, een huwelijk en na een aantal jaar de zoveelste huwelijksverjaardag. Is het kind ietwat pienter, dan studeert het af en dat wordt gevierd! Ondertussen gaat er wel altijd iemand feestelijk met pensioen of een beste vriendin verhuist en wil haar huis per se opgewarmd weten. Sporadisch treedt er nog wel eens iemand in het klooster ( hoewel is dat stilaan niet iets voor de annalen?) en een goeie bekende doet een babyshower. En dan zijn er nog de vaste feesten....
Sinterklaas heeft amper de mijter opgeborgen of daar moet je al weer cadeaus voor Kerst gaan verzinnen en de daarbij horende spijs en drank aanslepen. Maar wacht, daartussen is er nog een kind jarig en kom je nog niet op adem want 10, 9 , 8 ....het is Oudjaar!
Sommigen zetten dan het jaar in met zoveel nieuwjaarsborrels dat je hun lever Foie Gras mag noemen en dan begint alles weer van voor af aan.
Maar zie , I had a dream!!.
Waarom houden we geen Nationale "Feest"dag. Neen niet om het land te vieren, maar een gigantisch feest waarin al het voorgaande in één keer gevierd wordt. Hoe die dan verloopt?
De jarigen wordt een extra knuffelbeest toegeworpen, voor de gepensioneerden leggen we allemaal bij voor een horloge. De zoveel jaar gehuwden krijgen een reischeque, de afgestudeerden een Mont Blanc vulpen, nicht Non een gouden kruisje (kan er af nu hun aantal zo geslonken is) en de trouwers krijgen een extraatje voor de huwelijksreis!. We borrelen heel de dag door, vanaf tien uur s ochtends, snijden 's middags een kalkoen aan, we hangen paaseieren in de kerstboom en om 16 uur komt de Sint langs! Tegen zeven uur hijsen de kinders zich in carnavalspak en dwarrelt de confetti op een paar verjaardagstaarten..
Om 24 uur is er champagne, wordt er uitbundig gezoend, wensen we elkaar het beste toe en terwijl de kinderen de laatste confetti en slingers gooien in hevige concurrentie met het vuurwerk, mag er nog een kerststronk achter de kiezen gestoken worden. Niet later dan twee uur 's nachts is iedereen zo moe, dronken en mottig dat de Nationale Feestdag stilaan ten einde loopt.
Stel je eens voor, daarna een héél jaar "peis en vrede". Eindelijk tijd om diegenen uit te nodigen waarmee je echt een band voelt, niet meer MOETEN naar dit of dat feest gaan, maar gewoon "joepie we Mogen"!
Ja beste bloggers, we zijn allemaal overfeest en die extra kilootjes die je daardoor krijgt, gaan er nooit meer af. Maar niks van dat alles meer. Vanaf nu misschien één Nationale feestdag! Of toch maar niet? Zou het dan niet wat te saai en eenzaam worden?
Vandaag was ons hummeltje in de namiddag terug hier want een ganse dag op school is nog wat teveel van haar energie gevraagd.Vorige week was ze hier ook maar vandaag zat er voor het eerst sinds een hele tijd al wat meer pit in haar en ... ze heeft voor het eerst de zalige woorden: " ik heb honger" uitgesproken.. Ik wist gewoon niet wat ik hoorde want dat is al maanden geleden dat ze dat zei. Ze heeft één boterhammetje en 4 lepels platte kaas met veel zin binnengesmuld en als beloning een Kinderchocolaatje gekregen ( die zijn glutenvrij). Oma heeft wel haar trukendoos bovengehaald om al spelende alles binnen te krijgen, maar dat hebben we er momenteel voor over. Je kan je niet voorstellen wat het is een kindje van 3 in huis te hebben dat niets eet!! Maar wat ons nog meer doet hopen is het feit dat ze haar kwart appeltje dat ze mee had naar school op had en deze namiddag toch 1 aardbei geproefd heeft. Fruit is een even grote taboe als vlees en groenten! Het klinkt voor jullie misschien peanuts en de moeite niet om over te praten maar als je weet van waar we komen dan is dat voor ons een hele stap. Ze was al 800 gr afgevallen wat veel is bij een kindje van 3j . Daar moest een halt tegen geroepen worden en nu maar duimen dat de patatjes en groenten stilaan ook volgen. Maar dat glutenvrije gedoe is niet simpel. Hier heeft ze ook haar brood en boter en koekjes en pasta enz..want je kan haar niet zomaar iets geven als ze honger heeft! Dat is de reden waarom we haar proberen toch wat fruit te laten eten wat ze tot nog toe - op bananen na - weigerde. We hebben nog een lange weg te gaan maar moeten erin geloven. De reumaopflakkering is ook wat verminderd en we hebben al vastgesteld dat eten of niet eten daar ook iets mee te maken heeft! Maar een beetje positivisme mag ook, niet? We houden onze vingers gekruist en de mama en papa hebben een beloningssysteem opgesteld. Telkens als ze iets eet mag ze een stickertje plakken en als ze 's avonds 6 stickertjes heeft dan mag ze iets plezants kiezen. Gisteren koos ze voor verstoppertje spelen met mama, papa en grote broer voor het slapen gaan !! Ben benieuwd hoe lang dat beloningstrukje werkt! Misschien vinden jullie dit logje nogal banaal maar iedereen die de laatste maanden de situatie hier wat volgde , beseft dat dit wel eens een keerpunt kan zijn. We durven nog niet "oef" zeggen maar de "o" staat er al .
Misschien een schone adonis of een knappe maar wat oudere man? Ik ben echt niet heiliger dan de Paus ( hoewel de dag van vandaag weet je maar nooit ) en ik zal mijn oogskens ook wel gebruiken ( al is het heel onopvallend) als de gelegenheid zich voordoet maar waar ik echt mijn hoofd voor omdraai? Voor een paard!
Ik geraak maar niet uitgekeken op de kracht, sterkte en elegantie die er van zo'n dier uitgaat en als er een docu is over paarden dan kan die mij wel bekoren. Paarden zijn groot en krachtig. Ze spreken tot de verbeelding. De afmeting en de kracht van een paard zorgen er voor dat mensen van nature geïntimideerd zijn. Ik bezit zelf geen paard , heb er ook nooit één bezeten daarom vraag ik mij soms af vanwaar dan die interesse....
Ik kan genieten van de elegantie en het atletische van een paard. Maar soms hebben ze ook iets treurigs en onbegrijpelijks in hun karakter. Het geluid van hoefgetrappel, de mix van elegantie en kracht, samen de natuur ontdekken in alle rust of in volle snelheid, de wind en de vrijheid, de geur van zweet, de reactie van je paard op de druk van je benen, het even gaan verzitten op je zadel, dat zijn de bedenkingen die door mij gaan als ik een paard bekijk. Ik weet het, dit is wartaal of Latijn uit de" pen" van iemand als ik die deze ervaring nooit heeft gehad. Maar ik zweer het: in een ander leven kom ik terug als een paard ergens op een grote vlakte liever dan in een beroemde stal!
Als ik dan lees over die gruwel op paarden in het Limburgse dan vraag ik mij af welk een gestoorde geest daar achter steekt? Wie kan tot zo iets in staat zijn om op zo'n barbaarse wijze zo'n prachtdieren toe te takelen? Ik hoop maar dat die klopjacht op de paardenbeul snel resultaat heeft! Je kan de dieren toch niet op stal houden omwille van zo'n gestoorde mensen, ze hebben beweging nodig. Een paard moet kunnen vrij draven, ik heb het gezien in Mexico. Daarom heb ik ook medelijden met die paarden die door dressuur totaal tegen hun instinct in moeten werken. Maar ja, we doen het ook met andere dieren, honden, poezen .. Brood en spelen noemen ze dat in de Griekse oudheid. Nu is het de passie van sommige moderne mensen . Ik mag er niet aan denken dat ik als paard terugkom en dan mooi binnen de lijntjes moet draven!
En toch, we doen het met onze kinderen ook. Poppetjes die van af hun 12e opdraven als fotomodel hun jeugd ontnomen worden en moeten meedraaien in de geldwereld van volwassenen, in veel gevallen om eigen frustraties van gemiste kansen te verwerken.
Maar laat mij bij het paard blijven. Van nature zijn paarden fier en trots, ze dragen het hoofd hoog en de aanblik van een paard met die grote ogen straalt iets uit dat wijst op grote levendigheid vooral als het met opgeheven staart en open neusgaten voorbij komt gedraafd om indruk te maken.
Hier in de buurt staan ook af en toe paarden te grazen, de ogen afgedekt met gaas, een trieste aanblik die mij aan vrouwen met Boerka's doet denken en een groot medelijden met beide oproept. Het zal je maar overkomen als mens of als dier om op die manier van je vrijheid beroofd te worden, want daar komt het toch op neer! Terugkomen als paard? Ja, als het maar in vrijheid is maar ook dat lot hebben we wellicht niet in handen!
Soms zijn er situaties waarin je wil reageren en dan besluit om het toch maar niet te doen wegens verspilde energie. Sommigen zullen het misschien onverschilligheid noemen, anderen geven het de naam mild worden!
Mild worden is de rijpste groei van de mens, het is zacht worden in je woorden, in de klank van je stem en in heel je zijn. De blik uit jouw ogen wordt een warm aanvoelen omdat je in de mensen om je heen jezelf herkent. Het heeft niets te maken met zwakheid, het zit veel dieper. Het is de kracht die je doet ontwaken en doet leven.
Mensen die binnen mild worden, beseffen wie ze zelf zijn. Je oordeelt niet meer over anderen, je bent niet langer hard. Je wil niet overal gelden ten koste van je medemensen. Je luistert omdat elke andere een voortdurend wonder is. Je geniet van zon, regen en van heel kleine dingen.
Dikwijls zie je die mildheid bij mensen die veel geleden hebben. Wie mild wordt, heeft zichzelf overwonnen. Een dankbare zucht van bevrijding welt uit je op! Je houdt van de mensen omdat je geleerd hebt van jezelf te houden. Niet zoals je zou willen zijn, maar gewoon zoals je bent.
We gaan weer even terug in een wereld die mij steeds geboeid heeft : de wereld van de Griekse Goden.
Een twistappel is een uitdrukking voor een geschilpunt, waar behoorlijk onenigheid over bestaat, zelfs ruzie over gemaakt wordt.
Het woord twistappel is afkomstig uit de Griekse mythologie. Op de bruiloft van koning Pelus met de nimf Thetis waren alle goden aanwezig. De godin van de ruzie, Eris, wierp de appel onder de gasten die op de bruiloft aanwezig waren. Ze had op de appel geschreven: "voor de schoonste". De godinnen Hera, Pallas Athena en Aphrodite maakten aanspraak op deze titel. Zeus stelde Paris, een Trojaanse prins aan om het geschil te beslechten. Hera beloofde hem macht als hij voor haar koos, Athena beloofde hem wijsheid en Aphrodite beloofde hem de mooiste vrouw ter wereld. Paris schonk de appel aan Aphrodite. De schaking van de mooiste vrouw, Helena, door Paris, leidde vervolgens tot de Trojaanse oorlog.
De boodschap uit dit verhaal is dat een kleine en futiele ruzie enorme gevolgen kan hebben.
De feesten zijn weer in aantocht of bezig en dan sta ik steeds weer even in bewondering voor de vele hapjes die we " voorgeschoteld" krijgen!
Ik hou van hapjes. Appetizers voor een diner zijn mijn absolute favoriet of lekker peuzelen bij een glaasje cava en mijn avond kan al niet meer stuk. Ook recepties vind ik zalig en dit om dezelfde reden: laat de hapjes maar komen. En wat meer is, die hapjes scheppen een culinaire band. Je houdt het niet voor mogelijk hoeveel gesprekken er al ontstaan zijn met zo'n hapje in de hand. Ook de manier waarop " geproefd" wordt , vertelt veel over het type mens. Zo zijn er de uitbundige types die meteen aanvallen om nog een tweede keer toe te tasten. Vaak stimuleren ze andere aanwezigen om hun " goede voorbeeld" te volgen. Ze zijn de managers van deze wereld zeg maar! Aan de andere kant heb je de mensen die liever de kat uit de boom kijken en pas in actie schieten als hen uitdrukkelijk gevraagd wordt om te proeven. Je hebt stille genieters en je hebt er die met hun enthousiasme geen blijf weten. Soms vraag ik mij wel eens af of die proevertjes geen product zijn van onze tijdsgeest? Onze voorouders zie ik niet meteen wild worden van "amuse-gueules", klinkt goed hé? Die hielden van het échte spul, geen mini maar maxi, geen hap-slik-weg maar sparen en bewaren! Trouwens, wist je dat tapas volgens de legende gebruikt werden om een wijnglas af te dekken zodat het aroma bewaard bleef en er geen vliegen in konden?
Of het sindsdien slechter geworden is?
Allesbehalve, tegenwoordig krijg je bij het aperitief niet enkel iets lekkers maar ook een streepje kunst voorgeschoteld. Geen pindanootjes of chipjes zijn de trend maar crostini met een tapenade en hamrolletjes met mozarella...niet dat ik iets tegen die chips of nootjes heb, lekker gemakkelijk en valt ook altijd in de smaak! Ik ben fan, maar dat heb ik al gezegd en of ik zelf van de hapjes kan blijven? Dat valt mee, ik proef verantwoord. Het eerste om de kwaliteit testen, het middelste om de stand van zaken op te meten en het laatste het " schaamhapje" omdat het anders toch blijft liggen.
Het is weer volop communietijd. April, mei klinken als Heilige maanden als je overal de communiefeesten ziet. Dat doet mij denken aan mijn communietijd. Ja, mijn communie heb ik moeten doen met de nadruk op moeten. Sommigen stonden te springen om hun communie te doen maar eerlijk gezegd voelde ik mij al heilig genoeg.! Ja, in die tijd waren we katholiek, punt. t Was nog niet genoeg dat ik in mijn kinderjaren mijn slaap of speeltijd moest onderbreken om naar de mis of lof te trekken ze staken mij dan ook nog eens op internaat bij de nonnen en dat was ook van moeten. Ik heb het toen zelfs een paar keer tot misdienaar ( es) gebracht. Maar met het offeranderinkelen of wijn inschenken zou ik nooit het Belgisch kampioenschap winnen, want heb een paar keer verkeerd gerinkeld ( heel onschuldig hoor haha) tot grote hilariteit van mijn klasgenoten zodat ik terug naar de lekenstand gedegradeerd werd! Oef, dat was echt niets voor mij, ik sliep liever nog wat verder uit, en er was steeds iets dat mijn aandacht afleidde!! Natuurlijk moest ik ook mijn communie doen ..Mijn eerste communie om te trainen en daarna mijn plechtige communie om alles plechtig te laten verlopen. Mijn plechtige communie herinner ik mij nog alsof het gisteren was. Dat moest allemaal tot in de puntjes geregeld zijn en er mocht zeker niets fout lopen op de weg naar de heiligheid, dus moesten we naar de lering. Daar werd ons een jaar lang van alles ingepompt , werd de catechismus van achter naar voor en omgekeerd geleerd en moesten we er zelfs een examen over afleggen. En dan was er de dag van de communie. Wij meisjes in een lang wit kleed en de jongens in een schoon en spiksplinternieuw kostuum. Maar het schoonste was dat ze er een lang wit kleed moesten over aan trekken zodat er van dat kostuum niks meer te zien was. Iedereen had plaats genomen in de kerk en op psalm ik weet niet meer hoeveel ,moesten we twee aan twee onze intrede doen. De jongens rechts en de meisjes links. In de ene hand hielden we de kaars die we gratis en voor niks kregen omdat onze ouders ze al hadden afbetaald. In de andere hand onze missaal een gebedenboek met gouden snee verpakt in een lederen zakje .
Dat lang, wit kleed stond ons meisjes beter dan de jongens want sommigen van hen struikelden af en toe over de boord van dat kleed dat vaak te lang was voor die jongensbeentjes en dat was al reden om bijna de slappe lach te krijgen .Nochtans meenden we het zo toen we onze handen in bidhouding gevouwen hielden en tevens schoon recht voor ons keken. En serieus dat al dat volk daar in de kerk was om nog niet te spreken van die vier of vijf pastoors en die ene hogere in graad die zeker al kolonel of generaal van de pastoors was want hij had ook een ander kleur van rok aan.
En daar zaten we dan op onze knieën zoals ik vaak als straf al op mijn knieën had gezeten maar dan zonder lange jurk aan. Op zeker moment moesten we dan allemaal vooraan voor het altaar gaan staan en daar zouden we gezalfd worden. Dat had je moeten zien! Er liep daar zo'n "heilige met een kommeke zalf " en iedereen kreeg op zijn voorhoofd een kruis getekend met die zalf. Voilà, we waren al ingeënt tegen de pokken en nu ook tegen al het kwaad dat ons "heilig lijf " ook maar zou proberen te betreden.
Nadat iedereen aandachtig naar de preek had geluisterd over goed en kwaad en dat we onze honger hadden gestild met "het lichaam van Christus" mochten we eindelijk naar buiten waar de familie klaar stond met felicitaties om dan naar de fotograaf te gaan waar je verplicht was ernstig te kijken want het ging toch om een serieus gebeuren. Hier en daar klonken nog wat felicitaties en dan moesten we ons haasten om rap in de auto te zitten zodat de familie niet te lang moest wachten op het feestetentje. In feite was dat het interessantste moment van de dag want dan kreeg je geschenken. Ik herinner me nog dat schoon doosjes, met een vulpen omdat ik graag schreef .. Die vulpen , daar was ik heel blij mee al vroeg het wel even wat wennen om er mee te schrijven want als je dat niet gewoon bent om met verse inkt te schrijven en je zit wat te lang te zabberen dan zagen je lippen binnen de kortste keren blauw alsof je met blauwtong opgescheept zat.
Och ja er was dan ook nog die show tournée!. Een gewoonte in die tijd dat je je bij familie en bekenden ging tonen, een prentje afgaf om te heugelijke dag te herinneren en daarvoor dan een centje in de handen gestopt kreeg! Maar bon we zaten later aan een lange tafel ik als eregast in het midden tussen ma en pa. Het eten was gewoon lekker maar dat lang stilzitten was er bijna teveel aan. Maar een eregast mag zomaar niet de tafel verlaten en t was maar na veel zagen dat mijn ma het goed vond dat ik even de tafel verliet erg tegen de zin van mijn pa. Ik mocht niet naar buiten maar wel met de andere snotters die hun communie nog niet gedaan hadden wat rondlopen maar niet vooraleer ik de tweede preek van den dag kreeg dat ik moest opletten en mijn kleed niet mocht vuil maken ..
Er was toen ook nog een tweede dag waar we opnieuw naar de kerk moesten. De jongens hadden nu volop de kans om hun nieuw pak te showen en wij meisjes staken ook van boven tot onderen in iets nieuws dat dan de volgende jaren enkel op zondag mocht gedragen worden!
Ja, ik kan nog uren tetteren over mijn communie en als we nu naar een communiefeest moeten, gaat het er waarschijnlijk anders aan toe. De kinderen hebben wat meer in de pap te brokkelen en die moeten hun communie niet meer doen voor de cadeautjes want de meesten hebben al alles! Ja, de communie is prachtig maar eerlijk gezegd heb ik liever dat het anderen overkomt. Maar had ik mijn communie niet gedaan dan had ik nu dat logje niet kunnen schrijven ,niet?
Ik wil jullie geen dagenlang meesleuren in mijn bedenkingen. Daarom gooi ik het over een andere boeg alleen... vrees ik dat sommigen de "clou" niet echt zullen snappen want het speelt zich af in mijn moedertaal.
Ergens in West Vlaanderen
Gerard en Simonne zijn twee alleenstaande bejaarden die het goed met elkaar kunnen vinden, samen wandelen, tv kijken, op boodschap enz. Op een dag gaan ze samen naar de apotheek. Simonne neemt het woord: "Menere ejje gie van die colle om min volsche tangden die los zitten meer vaste te zetten in m'n moent ? Geen probleem mevrouw.
En ejje pampers vo grote menschen? Ook dat heb ik in voorraad mevrouw.
En zukken loopstoantjie mè wieltjies? Dat kan ik voor u aanvragen !
En zoeje 'n rolstoel ook kunnen aanvragen ? Ook dat kan ik voor u regelen mevrouw !
Enne .,..van die ,..blauwe pilletjies,. vur je wet wel ! De apotheker knikt instemmend.
Zegt Simonne tot Gerard: "Wa peesje Zjirar ?? Gomme HIER oez trouwlieste leggen "?????
De laatste dagen heb ik vaak nagedacht over relaties met anderen. Ik kom dan altijd op hetzelfde beeld terug als het gaat over die mensen waarmee je een echte band heb, diepe vriendschap bijvoorbeeld.
Ik zie vriendschap als twee bergen, die naast elkaar liggen - als je alle relaties samen bekijkt hebben we het over een bergketen - twee bergen naast elkaar dus, die aan hun voet met elkaar verbonden zijn. Een stevig fundament, een sterke binding. Dat fundament is de basis waarop de twee bergen steunen, maar hun toppen staan op zichzelf. Waarmee ik bedoel dat die diepe band een fundament is om jezelf te ontplooien en zelf te groeien, maar met een zekere onafhankelijkheid. Je bent nog altijd een individu, je bent nog altijd jezelf. Stel je nu eens even voor dat de bergen aan hun fundament ver van elkaar liggen, maar met hun toppen raken. Zoiets is gedoemd om eerder vroeg dan laat in te storten. Van het moment dat je het beseft, dat je ziet dat er geen gezamenlijk fundament meer is dan stort alles in van het ene op het andere moment omdat je - om het zo te stellen - gebouwd hebt op lucht .
Een echte vriend is iemand die jou aanvaardt zoals je bent en je de vrijheid laat om te zijn wie je bent! Iemand die van op een zekere afstand toekijkt en een geheel kan zien waar je zelf soms geen geheel kan zien omdat je er met je neus te dicht op zit. Iemand die je feedback geeft, die een foto neemt van die berg van je, zodat je zelf eens ziet hoe het eruitziet. Iemand die je de mogelijkheid biedt om jezelf te leren kennen. Een "spiegel voor de ziel" als het ware. En tegelijkertijd ben jij ook een spiegel voor die andere. Je weerspiegelt elkaar zonder je eigenheid daarin te verliezen.
Tegelijk wordt het logisch dat zo'n band maar kan bestaan met een beperkt aantal mensen. Je kan je berg maar omringd weten door een selectie van anderen, omdat je anders simpelweg elkaar de ruimte niet meer kan geven.
Stel je een bergketen voor, met ergens middenin "jouw" berg - er zijn een aantal bergen die direct aan de jouwe grenzen -. Veel meer bergen liggen verder verwijderd, de band is losser en de wisselwerking minder intens. Dat is logisch. Maar als nu een berg zich minder ondersteund weet, ondergraven wordt door invloeden, dan is het goed te weten dat een andere berg die extra steun geeft die nodig is om de berg niet te laten inzakken. Hij neemt de last over, tot langzamerhand het fundament zich weer herstelt... en het evenwicht terug is.
Mijn berg die onlangs met het verlies van een boezemvriendin een serieuze schok kreeg en door de omstandigheden hier serieuze natrillingen, zoekt nu terug naar evenwicht!
Vrijdag vertrokken we voor een drietal dagen Ardennen met de dochter en co en haar schoonfamilie.We waren aan ons jaarlijks tripje toe dat omwille van de school korter was dan andere jaren. Langer zou echter ook geen optie geweest zijn door alle problemen met ons hummeltje. We vreesden al dat ook de weergoden zouden tegenwerken want de weermannen voorspelden niets goeds. Het weer viel uiteindelijk relatief goed mee, enkel in de nacht van zaterdag op zondag heeft het serieus geregend maar daar hadden we geen last van. Het was een heel andere historie met ons glutenkindje! Jongens toch, ik kon niet vermoeden dat het zo moeilijk zou zijn temeer omdat we een paar keren gingen uiteten en zij dus uit de boot viel! We hebben dan maar een babymaaltijd meegenomen en laten opwarmen want die zijn altijd glutenvrij. De mama, oma en bomma waren allemaal glutenvrij gaan shoppen en ieder had zijn voorraad mee. Ik had ook al een glutenvrij brood gebakken in de hoop dat ze dat toch zou lusten. Het is een regelrecht afgang geweest op alle gebied.Niet alleen moet ze zich aanpassen aan de voeding , al haar favorietjes zijn taboe, broerlief moet mee komedie spelen - ach arme het ventje van amper 6- en ze is dan ook al maanden heel moeilijk wat eten betreft. Momenteel heeft ze ook nog eens heel veel last van haar knietje door de reuma ( het vochtig/kil weer speelt zeker een rol) en is daardoor ook humeurig, haar weerstand en reserve is momenteel 0,0.. ze valt zo in slaap waar ze zit. We hebben al opgemerkt dat een opstoot samengaat met eetproblemen. We vermoeden dat ze meer pijn heeft dan we beseffen en dat ze daardoor helemaal van streek geraakt. Ik hoor het graag zeggen.. dat komt wel in orde en doe dit of dat .. Iedereen weet hoe het moet maar je moet er eerst een paar dagen mee samen leven om te weten wat het is om qua eten om te schakelen bij een peutertje van 3 dat al voordien eetproblemen! had! Als daar niet dringend verandering ik komt dan vrees ik nog grotere problemen. Op een week tijd verloor ze nog maar eens 200 gr!
Allé, wat een ontspannen weekend moest worden, werd overschaduwd door die eet-en gezondheidsproblemen van onze Kit waar niemand momenteel een antwoord voor heeft, zelfs oma niet die anders nogal rap van aanpakken weet. We hebben geprobeerd er toch nog iets van te maken maar voor de dochter en schoonzoon is het einde van de tunnel nog niet in zicht!! Het zal veel tijd vragen om hun gezinnetje terug gereorganiseerd te krijgen en weer gezellige dingen te ontdekken die ze met zijn viertjes kunnen doen zonder dat eten, reuma of gluten stokken in de wielen steken. Hun reisplannen voor de zomer liggen ook overhoop want op hotel gaan met Kitiara is momenteel een probleem, zeker als je het dieet zo strikt moet volgen zoals zij opgelegd is!. Je zou bijna denken... hadden ze die onderzoeken maar nooit gedaan. Ze at voordien nog iets maar nu niets meer. Omwille van die gluten intolerantie nam ze van haar " oude" voeding niets op, zegden de dokters maar zoals het nu verloopt ook niet!! Persoonlijk zou ik als laatste strohalm naar een homeopaat gaan, maar na al die onderzoeken en het geloop, zien ze het niet zitten om nog eens opnieuw te beginnen en... voor je die stap zet moet je erin geloven dat homeopathie helpt want de oplossing wordt ook niet in één twee drie gepresenteerd! Alsof het allemaal nog niet genoeg is , kreeg ik deze avond het bericht dat bij hun hondje een Jack Russel van zo'n 10 jaar maandag een gezwel wordt weggenomen. Nog een zorg erbij.. hun beker is de laatste maanden niet enkel vol maar loopt behoorlijk over!!
Gelukkig leven er hier op de blog zoveel mensen mee met ons kleintje en krijg ik langs alle kanten adressen en suggesties van glutenvrije winkels of producten doorgestuurd. Heel, heel erg bedankt. We testen alles uit in de hoop eindelijk ergens een patroon te vinden dat goed en voedzaam is voor haar! Het wordt aankopen en proberen en bijhouden of weggooien want eerlijk.. ik ben absoluut niet moeilijk wat eten betreft maar sommige glutenvrije dingen zijn echt smakeloos of niet te eten!! Een volwassene moet zich al aanpassen laat staan een kleintje met eetproblemen en dan nog eens reumapijnen erboven op!! Ik hoop en duim dat ik hier over een paar weken mag schrijven dat het eindelijk bergop gaat met onze Kit ipv omgekeerd! We missen haar lachje en enthousiasme en speelsheid....want zeg eens zelf... zou je dat ook niet missen.... Mensen met een gezond kind in huis hebben 1000 wensen, mensen met een ziek kind slechts één!! We rekenen op die ene wens voor ons schatje hier!
Op de laatste blogmeeting, zaten Ludovikus en ik te kijken hoe een vogel opeens verdween in de holte van een boom. Dat deed bij mij een belletje rinkelen : In mei leggen alle vogels een ei.
Spreekwoorden en gezegdes, men moet ze met een korreltje zout nemen. Veel vogel denken er al niet meer aan om in mei nog een ei te leggen. Daar is het in voor sommigen al veel te laat voor. In de maand mei hebben de vogels wel iets anders aan hun kop.
De jonge vogels die in maart of april uit het ei zijn gekomen, zitten intussen al volop in hun puberteit. En je weet hoe dat gaat met puberende jeugd. Ze zijn jong en ze willen wat.
De éne wil uitvliegen, ook al is ie daar nog niet rijp voor. Een tweede lonkt reeds naar het andere geslacht. Een derde is nukkig en dwars en blijft de hele dag lui in het nest liggen, terwijl vader en moeder hun nikkel aan het afdraaien zijn.
Er is er ook altijd wel ééntje bij dat waaghalzende toeren uithaalt en zelfs niet bang is voor een fototoestel.
En dan is er soms nog een nakomertje dat zich nog gewillig laat voederen en voortdurend aan moeders pluimen hangt.
Vogels hebben het niet onder de markt in de maand mei. De opvoeding van de jonge vogels vergt heel wat van hun energie.
Straks wordt het zomer en dan zoeken de jonge vogels hun eigen weg in het bos of in de tuin. Dan blijven moeder en vader vogel alleen achter, terwijl hun kroost druk in de weer is met vliegen in de lucht en het verkennen van de wereld, waarna ze 's avonds lekker gaan stoeien in een haag.
Maar éénmaal de zomer voorbij is en de bladeren van de bomen zullen vallen, dan komen de jonge vogels hun ouders nog wel eens opzoeken. Wie weet zijn pa en ma een mooie wintervoorraad aan het aanleggen, waarvan ze eventueel ook een graantje zouden kunnen meepikken ? En wanneer de eerste vrieskou komt, leiden pa-vogel en ma-vogel hun kroost naar het vette voedsel dat de mensen in hun tuin achterlaten, niet zonder enig risico, want mensen zijn gevaarlijk. En die katten die bij hen wonen, zijn zo mogelijk nog gevaarlijker! Maar vader en moeder houden een oogje in het zeil. Ook al zijn de kleintjes intussen groot geworden, de zorg is er niet minder om.
Maar stilletjes hopen ma-vogel en pa-vogel dat, wanneer de lange winter weer voorbij zal zijn en de prille lente terug de kop opsteekt, er dan "kleinkind vogeltjes" zullen komen...
Goh, wat zullen oma-vogel en opa-vogel fier zijn ! En wanneer die "kleinkind vogeltjes" op hun beurt kleine vogeltjes zullen hebben, dan zullen oma-vogel en opa-vogel hun bekjes tussen hun veren stoppen, tevreden de oogjes sluiten en zachtjes indommelen...
Ja, het gaat snel in de natuur, zoals het snel gaat in een mensenleven. Een ei in mei ? Nee hoor, dat verhaal is al lang achterhaald.
Luc heeft het boek " Hoe word ik baas in huis ?" gekocht. Hij leest het in één ruk uit en stormt daarna de keuken binnen. Hij gaat dreigend voor zijn vrouw staan en zegt: " Van nu af aan is mijn wil wet! Vanavond zal je lekker koken voor mij en daarna zal je het bad laten vollopen zodat ik mij kan ontspannen. Je wast mijn rug, droogt me af en masseert mijn handen en voeten. En als je daarmee klaar bent, mag je eens raden wie me dan zal aankleden en mijn haren kammen...." " De begrafenisondernemer? antwoordt zijn vrouw.
Ik lig op bed en ik denk aan jou. Hoe je onverwachts langs kwam gisteren.
En hoe graag ik je wel niet zou vastpakken en fijn knijpen.
Wat er gisterennacht gebeurde in bed kan ik maar niet vergeten. Ik voel mijn lichaam nog steeds daar waar je me aanraakte.
Je kwam uit het niets en met je gulzige mond ging je schaamteloos over mijn lichaam. Je maakte me helemaal gek.
Uiteindelijk viel ik in slaap, en toen ik wakker werd was je weg. Ik zocht nog naar je, maar tevergeefs.
Mijn lichaam vertoont vaag tekenen van je enthousiasme, waardoor het nog moeilijker is om je te vergeten. Vannacht zal ik echter wakker blijven en je opwachten. Rot mug!
Zoals de meesten onder jullie geef ook ik toe dat het goed is dat we de diagnose kennen maar of dat de zaak eenvoudiger maakt? In huis en familiekring kan mits wat zoeken en uitproberen een mouw aangepast worden wat het glutenvrij eten betreft, maar eenmaal buitenhuis? Je kan zo'n kind toch niet sociaal isoleren omwille van het feit dat ze niets " alledaags" mag eten, ze kan nu al niet alles meedoen omwille van die reuma. Als die gluten affaire haar nu ook nog eens " anders" maakt, dan zal ze toch sterk in haar schoentjes moeten staan om haar plaatsje op te eisen en het zal op termijn veel discipline vragen om de regels consequent te volgen. Er komt veel meer bij kijken dan zo op het eerste zicht, zeker omdat ze nog zo klein is! Tot die bedenking zijn we al na één dag gekomen.
Vandaag loopt er een heel ongelukkig kindje rond , zelfs haar zonnig lachje is verdwenen. De dochter heeft het haar proberen uit te leggen waarom ze anders moet eten want ze begrijpt haar situatie redelijk goed maar eten was al 2 jaar een probleem en na vandaag belooft het niets goeds!. De geur van het brood is al voldoende om er niet van te eten. De koekjes wil ze niet proeven, de glutenvrije spaghetti die de mama gemaakt heeft, raakt ze niet aan. Ze heeft enkel 5 "crakotjes" ( ook glutenvrij) met goeie boter binnen op een ganse dag. In het ziekenhuis hadden ze gezegd:" Over een paar maanden hebben jullie een ander kind". Als dat zo blijft, inderdaad een humeurig, triestig en ondervoed kindje..... We hebben het gevreesd want eten is de laatste twee jaar al een martelgang bij haar! Straks mogen we hier én dochter én kleindochter oppeppen!! Iedereen heeft de oplossing maar je moet ervoor staan om te weten dat het niet zo simpel is zeker niet bij een kleintje met een heel sterk willetje!
Ik was er nochtans vol moed ingevlogen. Bojako kent mij blijkbaar al heel goed ( smile) want inderdaad ik ben gisterenmorgen direct in gang geschoten om in de buurt op zoek te gaan naar winkels waar glutenvrije koekjes, brood enz. verkocht werden. Ik viel toch wel bijna op mijn gat als ik de prijzen zag van glutenvrij spul! Minstens dubbel zo duur! Ik vond bloem om zelf glutenvrij brood te bakken en betaalde maar even 4,95 euro voor 1kg! Daarvoor koop ik 5kg gewone bloem om zelf brood te bakken. Ook de koekjes liggen dubbel in prijs en het is nog maar de vraag of Kitiara die zal lusten want de dame in de dieet/bio winkel zei dat het wel even aanpassen is aan de smaak! Maar er zijn altijd lieve blogmensen met het hart op de juiste plaats. Zo ééntje is Thea ( de link naar haar blog vind je onder mijn favorieten) Zij stuurde mij een recept door om zelf glutenvrije koekjes te bakken en dat zal oma zeker doen zodra ik de juiste bloem op de kop kan tikken!. Het is dan nog af te wachten of onze Kit die zal lusten!! En na het telefoontje met de dochter zakt de moed mij ook in de schoenen!
Maar ik vond toch iets lekkers hoop ik nl een reepje chocolade van amper 10cm en een halve cm dik ... 0,95 euro. Niet te geloven!! Ik vond ook bloem om pannenkoekjes te maken en chapelure om zelf kroketten te maken of iets te paneren als ze eens bij ons komen want als je eens nagaat , er zitten bijna overal gluten in. Ijsjes kunnen zolang ze maar niet met koekjes geserveerd worden, trouwens ik heb voor de ijsjes ook al een oplossing. Alleen glutenvrije snoepjes heb ik nog niet gevonden maar ik ben ook nog maar in buurtwinkels ( colruyt, carrefour en Delhaize) gaan zien en in de biowinkel zag ik geen snoepjes! Ik ben op zoek naar een glutenvrije zaak in de buurt, die moeten er toch ook zijn en daar zal het aanbod wel groter zijn. En zie het was alsof Thea mijn gedachten las want ze stuurde mij een link door naar een site waar je winkels in de buurt kan opzoeken. Er zijn er 2 binnen een straal van 15 km hier! Bedankt Thea!!
Ik hoorde van de dochter dat ze om te starten terug zou overschakelen naar de klaargemaakte maaltijden voor baby's mocht iets anders niet lukken. Blijkbaar zijn die altijd glutenvrij en dan zal ze geleidelijk aan op zelfgemaakte maaltijden overschakelen want Kitiara moet gewoon weer leren eten. Het wordt iets van lange adem, zoveel is duidelijk!!
Wat we hoopten dat het niet zou zijn is het toch ...
Onze Kit heeft volledige glutenintolerantie!
Gluten zijn in principe onschuldige stoffen, niet-giftig en voedzaam, maar sommige mensen reageren toch zeer heftig op deze gluten. Het afweersysteem van deze mensen herkent de gluten als gevaarlijk en er zal een immunologische en ontstekingsreactie ontstaan. Dat is wat er bij ons kleindochtertje gebeurt.
Glutenintolerantie is een onvermogen om gluten te verteren, een eiwit dat voorkomt in tarwe, rogge, haver en gerst. Normaal worden deze eiwitten in de darm afgebroken, maar bij glutenintolerantie is dat niet het geval en ontstaat gisting en beschadiging van het slijmvlies van de dunne darm. Daardoor kan de darm zijn werk niet goed meer doen waardoor een slechte opname van de bouwstoffen uit het voedsel kan ontstaan. Het lichaam heeft deze bouwstoffen nodig om normaal te kunnen functioneren en bij kinderen tevens om te groeien. Door gluten raakt de darmwand geïrriteerd en beschadigd.
Bij ons kleindochtertje is haar darm(slijmvlies) ook beschadigd en daar moet ze mee leren leven!
De meest kenmerkende symptomen zijn: overmatige ontlasting en/of opstopping (constipatie) gewichtsverlies
groeiachterstand (vooral bij jonge kinderen) een opgezette buik ( nu weten we van waar dat buikje komt hoewel ze mager is) winderigheid ( daar kan ze ook wat van) bloedarmoede
gebrek aan eetlust ( het zit dus niet enkel in haar koppeke) braken lusteloosheid en slaperigheid ( ze gaat nog steeds halve dagen naar school want heeft haar namiddagdutje nog nodig) botontkalking (osteoporose) moeten we proberen te voorkomen!
sterke stemmingswisselingen : ze kan soms ook onverklaarbaar humeurig zijn
Dus alle symptomen waren er maar we kenden ze niet!. Ze moet dringend bijkomen want ze heeft ijzer en vitamientjes nodig om tegen haar reuma te vechten, maar ze eet haast niets en dan nog fout, dus neem ze ook niets op!
Wat mag ze niet eten? Alle voeding met gluten zoals:
tarwe, rogge, haver, gerst, kleefrijst, brood, knäckebrood, pasta, bami, muesli, koek, koekjes, beschuit, seitan, etc.etc., verder spelt, semolina, kamut, triticale, couscous, bulgar, gort, mout, maltose (moutsuiker), bier, tarwekiemen, MSG (ve-tsin), tarwezetmeel, paneermeel (gebakken vis, patat) en alle producten die ook maar kleine hoeveelheden gluten bevatten zoals "gemodificeerd tarwezetmeel", dranken gemaakt van granen of melk ...
En het lijstje is blijkbaar nog langer
Wat kan ze eten? Rijst (en rijstbloem, mihoen), wilde rijst, amaranth, gierst, quinoa, boekweit, lijnzaad, maïs en bonen (kleine hoeveelheden), sorghum, aziatische mungbonen vermicelli, sojaproducten als bonen, tamari, sojamelk, sojavla (alle zonder tarwe!), rijstwafels (broodvervanger) en noten, zoete aardappelen, agar-agar, gelatine, johannesbroodpitmeel, verder alle fruit, groenten en aardappelen, yam, tapioca. Biologische producten hebben altijd de voorkeur. Sommige mensen, vooral diegenen die vermagerd zijn of bovengenoemde symptomen hebben, hebben baat bij het eten van vlees, vooral rundvlees, vis en eieren. Begin daar maar eens mee bij een kindje dat niets eet, vlees , vis en eieren stuiten steevast op een njet bij onze Kit. Het zit ook wat in haar koppeke!!!
Misschien denken jullie zoals zovelen .. daar kan mee geleefd worden er zijn er nog velen die glutenvrij moeten eten. Maar we spreken hier over een kindje van drie! Hoe leg je haar uit dat ze op verjaardagsfeestjes niets mag eten? Dat grote broer zon koekje of ijsje mag en zij niet? Dat als er uitgedeeld wordt in de klas zij niets mag aannemen? Dat even binnenspringen om een frietje te eten wat kinderen zo heerlijk vinden niet kan tenzij het Mac Cain frietjes zijn die enkel in frituurvet gebakken zijn waar niets anders in gebakken is. Zoute chipjes kunnen maar geen met paprika enz. Pudding mag maar enkel Imperial. Nootjes mag maar enkel met zout niet met een korstje errond .En zo gaat het verder. Ik krijg de lijst wel door en dan kan ik ook gaan winkelen en elk product nagaan of het juiste label er op staat. Als je op reis bent en op hotel zit, wat moet zij dan eten?
Dat zijn de eerste bedenkingen die nu door ons hoofd gaan en we zullen met nog veel meer situaties geconfronteerd worden want ze moet het dieet strikt volgen!
Onze dochter en schoonzoon moeten nu alles eens op een rij zetten en zelf bekomen en op zoek gaan naar een glutenvrije winkel in de buurt en hoe ze hun wereldje - dat op zijn kop staat - weer normaal kunnen leiden.
Volgende maand hebben we hier een etentje gepland om de verjaardag van de beide schoonkinderen te vieren ( beiden in mei jarig dus gaat in één feest door) . Wat moet ik met de snackjes doen en het eten zonder dat ze zich teveel anders voelt dan de 5 andere kleinkinderen?
Het wordt dus voor iedereen aanpassen en desnoods glutenvrije snackjes eten ..Maar wat als zij ergens op bezoek moeten ?
De stukjes die ze van de dikke darm hebben weggenomen , duiden op niets speciaals. De problemen zitten in haar dunne darm en je kan niet zonder hé..?
En alsof het allemaal nog niet genoeg is, heeft ze sinds gisteren terug een opflakkering van de reuma met een pijnlijk en opgezwollen knietje tot gevolg. Dat hangt natuurlijk samen met haar slecht eten en foute voeding waardoor ze geen of onvoldoende stoffen in het bloed heeft om haar immuniteit op te trekken... Een straatje zonder einde....
En zeggen dat ze zo schattig lief is en altijd zonnig en blij ( tenzij ze pijn heeft natuurlijk).Hopelijk verliest ze haar stralend lachje niet als ze telkens een neen hoort.
Het zou niet mogen en mocht het mogelijk zijn ik nam zo meteen haar handicap over.
We zijn hier allemaal wat overdonderd en murm door de diagnose want zoals die reuma zit ze er voor haar leven aan vast!! Twee keer levenslang, het is niet eerlijk, een kind verdient dat nooit!!
Wanneer we over tortelduifjes spreken dan denken we aan een verliefd koppeltje. Maar er bestaan ook echte tortelduifjes...
Het begint met het feit dat je Pa en Ma Tortel al een tijdje bezig ziet en hoort!
Hun lokkend gekoer is niet uit de lucht te denken en hun dartel gedans hoog in de kruinen van de bomen overstemt het zachte lente briesje! En dan wordt het opeens druk. Met takjes in de snavel vliegen ze tot hoog in de spar van de tuin waar ze hun nestje bouwen. Een takje links, takje rechts, takje in het midden, daarna ei tussen de dij'tjes en....broeden maar. Alleen het kabaal dat ze daarna maken, ik heb daar fantasieën over.
Pa tortel is een forse kerel zonder staart, waarschijnlijk net ontsnapt aan de poes van de buren, dus een komisch rond geval, dat op niet al te sierlijke wijze van tak naar tak fladdert.
Ma zit meestal op het ei en is een redelijk mooie duif.
Maar na een tijdje begint ze gillend te koeren en ik denk dat het iets in de aard is van: " Zeg ouwe schuinsmarcheerder, zou jij ook niet eens op de kids in wording gaan zitten?
Ik heb kramp in mijn poten en een deuk in de buik. Bovendien knort mijn maag en heb ik dringend een pedicure nodig".
Vanaf het dak aan de overkant klinkt het dan vrolijk: "Koekoeeeeeeeeeee, koekoeeee ,jij moest toch zonodig kinderen?
Ik wilde nog wat vrijheid, maar nee, jij dreef je zin door, koekoeeeeee."
Maar goed, na een paar minuten komt pa dan, niet al te sierlijk, aangevlogen. Ma neemt de vleugels en Pa nestelt zich over het nageslacht in wording.
Meestal is Ma niet zo lang weg.
Straks als de jongen uit zijn gekomen, wordt het opletten geblazen, want de eksters en kraaien liggen al op gluurhoogte. Je vraagt je af hoe het mogelijk is dat er nog zoveel tortels zijn?
Ik " pen" er maar wat op los want de spanning om te horen wat het resultaat van de onderzoeken van ons hummeltje is , laat zich voelen! Nog een fijne lentedag al is de zon even wat minder van de partij maar een spatje is/was zeker welkom voor de tuin!
Ik las bij Ani iets over Verkademeisjes en wist niet goed waarover het ging. Uiteindelijk vond ik bij Loewiesa waar het allemaal rond draaide. De link naar beide blogs vinden jullie hier onder favorieten en dames ... bedankt voor de inspiratie!
Ik citeer hier een paar zinnen uit Loewiesa's logje om mijn logje duidelijk te maken. "Verkade bestaat 125 jaar. Deze koekjesfabrikant was een van de eerste werkgevers die vrouwen in dienst nam. De lokale bevolking bekeek deze werkende vrouwen met schuine, argwanend ogen en de reputatie van de Verkade werkneemsters was dan ook snel gemaakt, het zouden sletten zijn die zich niet gedroegen zoals het hoorde".
Het moet moed en lef gevraagd hebben om in een mannenwereld van die tijd tegen de stroom in te gaan zeker als je weet wat er toen aan de meisjes geleerd werd.
Ik geef jullie hier een paar citaten uit een huishoudkundeles van toen.... Een goede raad dames.. leg de deegrol buiten het bereik en sta er op dat manlief je nu beter even niet voor de voeten loopt..
Les 1: Breng orde op zaken.... Maak nog een laatste ronde door de voornaamste kamers van het huis voor je man thuiskomt. Leg de rondslingerende schoolboeken, speelgoed en papieren op hun plaats en neem nog vlug even het stof af! Breng het geluid op een minimum niveau... Schakel bij zijn aankomst de wasmachine, de droogkast of de stofzuiger uit. Probeer de kinderen kalm te krijgen. Wees blij hem te zien. Verwelkom hem met een warme glimlach en toon je bereidheid om hem te bevallen!
Les 2: Luister naar je man... Het zou kunnen dat je een dozijn belangrijke zaakjes aan hem wil vertellen, maar daarvoor is zijn thuiskomst niet het geschikte moment. Laat hém eerst spreken, zijn onderwerpen kunnen belangrijker zijn dan die van jou!!
Les 3: Maak dat het eten klaar is ... Maak de zaken op voorhand klaar, de avond voordien als het moet, zodat een heerlijke maaltijd hem opwacht als hij terug keert van zijn werk. Het is een vorm van duidelijk maken dat je aan hem hebt gedacht en je bezorgd bent over zijn noden. De meeste mannen hebben honger als ze thuis komen en het vooruitzicht op een stevige maaltijd (vooral als het hun lievelingskostje is) maakt deel uit van de noodzakelijke warme verwelkoming.
Les 4: Maak nooit je beklag als hij laat thuis komt... Klaag nooit als hij laat thuis komt voor de maaltijd of zelfs als hij de hele nacht wegblijft. Bekijk het als kleinschalig in vergelijking met wat hij heeft moeten doorstaan gedurende de dag. Installeer hem comfortabel. Vraag hem zich te ontspannen in de zetel of te gaan rusten in bed. Maak een warme of frisdrank klaar. Schud de kussens op en stel voor zijn schoenen uit te trekken. Spreek hem aan met een zachte, vredelievende en plezante stem. Stel hem geen vragen wat hij heeft gedaan en twijfel nooit aan zijn oordeel of zijn rechtschapenheid. Denk er aan dat hij de meester is in huis en uit deze functie zal hij steeds zijn wil uitoefenen met eerlijkheid en waarheid. Wanneer hij klaar is met eten, ruim de tafel af en doe vlug de afwas Als je man vraagt om te helpen, wijs zijn voorstel af want hij zou zich kunnen verplicht voelen om het steeds weer te doen en na een zware dagtaak heeft hij geen nood aan extra werk. ( Mijn deegrol begon bijna te smeken om in actie te komen ). Zet hem aan om zich aan zijn favoriete bezigheden te wijden. Toon je interesse hiervoor zonder hem het gevoel te geven dat je op gelijke voet komt op zijn gebied. Als je zelf kleine bezigheden hebt, doe ze zonder praten en storen, want zijn interesse punten zijn meestal belangrijker dan die van de vrouw.
Uiteindelijk de avond. Breng het huis in orde zodat het klaar is voor de volgende morgen. Denk er aan eventueel een ontbijt op voorhand klaar te maken. Het ontbijt van je man is uiterst belangrijk als hij op een positieve manier zijn zware dagtaak moet aanvatten. Eenmaal dat jullie in de slaapkamer zijn aangekomen maak je je klaar om zo vlug mogelijk in bed te komen. Niettegenstaande de vrouwelijke hygiëne een grote rol speelt, mag het niet de bedoeling zijn dat uw man de rij moet doen om in de badkamer te komen, zoals hij moet doen om zijn trein te halen. Zorg er echter wel voor dat je het beste voorkomen hebt als je gaat slapen. Tracht een voorkomen te hebben dat innemend is zonder uitdagend te zijn. Als je een nachtcrème moet aanbrengen of krulspelden, wacht tot hij slaapt want het zou hem kunnen ergeren bij het zien van een dergelijk schouwspel net voor hij slaap. Wat de intieme relaties betreft met je man, het is heel belangrijk je te herinneren wat jullie elkaar beloofden bij het huwelijk en voornamelijk de belofte van gehoorzaamheid. Als hij van oordeel is onmiddellijk te willen slapen dan zal het zo zijn. Te allen tijde word je geleid door de wil van je man en oefen je op geen enkel moment druk op hem uit om hem tot een intieme relatie te stimuleren. Als je man minder normale handelingen voorstelt,gedraag je gehoorzamend en lijdzaam maar geef je eventueel ongenoegen aan door een stilzwijgen. ( Hier lag ik slap als ik eraan denk dat dat ongenoegen in stilzwijgen moest gebeuren! Jongens, jongens dat lukt bij mij enkel als ze mij muilbanden.. Voor diegenen die dat niet kennen dat is zo'n masker voor de mond van de hond om hem koest te houden!!) Het is waarschijnlijk dat je man onmiddellijk zal inslapen. Breng je kledij weer in orde, breng je schoonheidsproducten aan alsook je haarverzorging. Nu mag je de wekker zetten om zeker even voor je man op te zijn in de morgen. Zo kan je hem een kop thee maken tegen dat hij wakker wordt.
Ik weet niet goed hoe mijn gemoedstoestand te omschrijven toen ik dat hier las. Het schommelde tussen gieren en hevig protest maar het gieren had duidelijk de bovenhand omdat ik mezelf " een beetje" ken en weet hoe ik zou gereageerd hebben tijden die lessen!!
Ik kom ook uit een tijd waar de wil van ons pa zijn wet was en dat wisten we allemaal, ma inclus. Maar als full time werkende vrouw ( zelfstandige kapster) heeft ze op haar manier haar plaats opgeëist in zijn mannenwereld. Zij was "ons Verkademeisje". En ons pa... hij krijgt toch krediet hoor want hij was diegene die er op stond dat we verder studeerden en een diploma behaalden. Ook hier hadden we niet veel keuze. Maar dat heb ik hem nooit kwalijk genomen!
Ik hoop hier een paar pittige reacties te krijgen en zit nu al te snuiven als ik aan bepaalde blogvriendinnen denk!!
Vandaag verwent men alle moeders En dat is ook verdiend. Maar toch wil ik even denken en ook wat aandacht schenken aan die vrouwen zonder kinderen. Dat mag ons niet verhinderen ook zij hadden moeder kunnen zijn even goed. Het zit in iedere vrouw haar aders en haar bloed.
Alleen het lot heeft het zo bepaald dat sommigen het moederschap niet hebben gehaald. Ook diegene die terug hebben moeten geven, een ongeboren leven. Voor haar doet het extra pijn om kinderloos, een moeder te zijn. Ook moeders die door overmacht hun kind te grave hebben gebracht.
Daarom wil ik even zeggen Ik wil voor jullie ook een bloempje leggen.
)
){kind=link}