Het begon allemaal in oktober 1975. We waren al een paar maanden in België na ons verblijf in Peru. T. werd klaargestoomd voor de nieuwe job en intussen regelden we alles voor de bouw van ons huis. Uiteindelijk vertrok T alleen naar Lagos. Hij zou er alvast uitzien naar een huis zodat ik met de kinderen kon volgen. Omdat nog zoveel regelingen met onderaannemers van ons huis moesten besproken worden, vond ik het aanvankelijk niet erg dat we niet samen vertrokken. De weken gingen voorbij, het jaareinde naderde en nog steeds kwam er geen schot in de huisvesting in Lagos. T. was niet de enige werknemer die op zijn familie wachtte. Uiteindelijk besloten de mannen zelf het initiatief te nemen en eisten zij dat vrouw en kinderen tegen de eindejaarsfeesten bij hen zouden zijn. De firma ging akkoord maar onder voorwaarde dat het aanvankelijk wat "à l'improviste" zou moeten. We hadden nooit gedacht dat dit zo'n rekbaar woord was! Twee weken voor Kerstmis was het dan zover. Gepakt en gezakt, met twee kleine kinderen ( eentje van 3j en eentje van 10 maanden) stapte ik op het vliegtuig het onbekende tegemoet. De vlucht was al een eerste uitdaging! Omdat zoonlief wist dat we naar papa vertrokken, wilde hij steeds weten wanneer we aankwamen. Ons dochtertje werd nogal snel luchtziek en ik probeerde haar te slapen te leggen op de stoel naast mij. Naast haar zat een gezette, gezonde Nigeriaanse die reeds een tijdje ons zoontje geïmponeerd had. De interesse van ons dochtertje was echter totaal anders. Telkens als zij haar hoofdje optilde, keek ze in het gezicht van die dame en dat volstond om haar keel open te zetten, heel vervelend voor mij en de dame in kwestie. Na ongeveer 6 uur vliegen in een overvol vliegtuig kwamen we met zijn drietjes behoorlijk overstuur aan in de hoofdstad Lagos. De douaneformaliteiten, de plakkende hitte, het gezoem van de grote ventilatoren in de aankomsthal en de drukte droegen zeker niet bij om ons beter te voelen. Toen zoonlief ook nog eens zijn pa bespeurde en er naar toe wilde, was het hek helemaal van de dam. Hij mocht niet naar zijn pa en T. mocht niet tot bij ons komen. Nu had ik twee jengelende kinderen bij mij die doodop waren van de vroege vlucht, de hitte, de spanning en het wachten. Onze bagage kwam redelijk snel, maar het kleuren TV'tje dat T. had laten meebrengen, bleef uit. Ik begon al te wanhopen dat het ooit op de band zou gezet worden... Uiteindelijk, als één van de laatsten, hadden we alles bijeen. Geladen, bezweet en licht geïrriteerd mochten we uitchecken. Nu was de zoon niet meer te houden. Als de laatste 45 min een voorproef waren van wat ons hier te wachten stond, dan zag dat er niet veelbelovend uit. Gelukkig stond een chauffeur van de firma ons op te wachten en waren we nogal snel op weg naar "huis". Ik had de voorbije 5 jaar al heel wat meegemaakt en gezien maar de eerste indrukken hier sloegen mij met verstomming... Zou dit het scenario zijn waarin we de komende jaren zouden vertoeven? Naarmate we verder reden, zakte de moed in mijn schoenen en begon ik mij stilaan zorgen te maken. Hoe leef je hier in zo'n chaos met twee kleine kinderen? Intussen probeerde T. mij voor te bereiden op onze beperkte behuizing. We hadden een voorlopig appartement met enkel een bed voor ons, één voor ons zoontje en een kinderbedje voor ons dochtertje. In de eetkamer stond een tafel met 6 stoelen en voorlopig moesten we het stellen met twee zetels als salon, het tafeltje was er nog niet evenmin als de kasten. De keuken had geen airco, zodat het een broeikas leek als je erin bezig was...Wasmachine en droogkast hadden we niet. Het zou duren tot we in ons definitief appartement woonden vooraleer we van die luxe konden genieten. Nochtans was dat geen overbodige luxe met 2 kleine kinderen en de stoffen luiers van een baby erbovenop!! Al die tijd gebeurde het wassen met de hand in het bad! Ik was dus al direct heel solidair met de lokale vrouwen! In onze appartementsblok woonden ook de financiële verantwoordelijke van de firma en de coördinator. Hun appartementen waren tip top ingericht met alle faciliteiten die je je kan bedenken. Nooit heeft iemand van hen aangeboden om hun wasmachine of droogkast te gebruiken zelfs niet toen ze zagen dat twee kleine kinderen wel extra was met zich meebrachten. Hun uitleg... "als we dat voor één familie doen, dan moet het voor de andere ook"... Het was dus aanmodderen tot onze appartementen af waren en wij er konden intrekken. Pure discriminatie!! Maar ja we waren nu in Afrika, de bakermat van de discriminatie, niet? Ik vond dat onze bazen heel snel bijleerden!!
Reacties op bericht (8)
09-03-2011
Zeker
Zeker weten dat je een sterke en moedige vrouw bent... jong of niet je moet het maar aandurven... dat is niet iedereen gegeven... tot vrijdag meisje!
09-03-2011 om 22:37
geschreven door Myette
Lieve groetjes en een fijne avond
Nancy dit verhaal hier zitten lezen,dit was niet alles he proficiat je bent een sterke vrouw,ik zou dit zeker niet kunnen
09-03-2011 om 18:14
geschreven door Nikki
*
Phoe, van een demotiverende start gesproken zeg!Maar als je jong bent kun je de wereld aan luidt het spreekwoord, en dat heb jij toch weeral bewezen vermits je er acht jaren gebleven bent. Ik kijk gretig uit naar het vervolg.
Dikke kus x2 en tot in den draai.
PS:Bedankt voor de grote tekst!
09-03-2011 om 17:03
geschreven door Huismusje/Petra
Nigeria, een land met zoveel culturen en gewoontes is wel even wennen Natoken.... op sommige plaatsen eten ze soep met de handen ( of de Rechterhand tenminste, want Links is onrein zoals je wel weet..... smile )
Een aangename namiddag toegewenst vanwege Amor Fati !
Een mens kan niet meer doen dan hij doet
Maar als hij elke dag doet wat hij kan,
Kan hij s nachts slapen en s anderendaags opnieuw beginnen
(Albert Schweitzer)
09-03-2011 om 14:51
geschreven door Amor Fati
Lieve midweek groetjes.
Mooi verhaal.
.
09-03-2011 om 12:12
geschreven door bompa harry
dat begin alleen al ....
maar daar zie ik al de sterke vrouw die je geworden bent , geen "getrunt " geen zelfbeklag , maar vooruit ! ik verwacht zware tijden die volgen ???,
09-03-2011 om 11:34
geschreven door ani
CHEERY
Amaai Natoken dat je een sterke en toffe dame bent weten we al lang, maar ja met twee kleine kinderen waren wij in België al wel wat anders gewoon. Tot morgen voor weeral een mooi verhaal "waar gebeurd".
09-03-2011 om 10:22
geschreven door CHEERY
Groeteke uit Retie
Chapeau voor je ...dat je het volgende vliegertje niet terug nam...maar we waren toen ook nog niet veel gewoon he Naneke van al die lux die we nu hebben ...
)
