Ik zit weer volop in mijn oudejaarsblues. Dat heb ik altijd in de laatste maand van het jaar. De voorbije maanden - met alle ups en downs - passeren de revue. Ik lach of huil er nog een keer om, spoel ze op 31 december om middernacht met een glaasje bubbels weg en knal ze daarna richting eeuwigheid. Een heerlijk ritueel.
Oorspronkelijk zijn die knallen -
net als het verbranden van kerstbomen, bedoeld om de kwade geesten van
het voorbije jaar te verjagen. Dat deden de Germanen destijds al. Niet
met knallen, want het buskruit was nog niet uitgevonden, maar door heel
hard te schreeuwen en te joelen. Bovendien brachten ze offers - waarvan
onze oliebollen overblijfselen van zijn - om de goden te behagen.
De Chinezen, die hun nieuwjaar pas tussen 21 januari en 20 februari vieren, zorgen er voor dat het huis schoon is om de keukengod gunstig te stemmen. Lopende schulden worden afgelost en messen, scharen en naalden worden opgeruimd. Veilig achter slot en grendel kunnen ze het geluk van het nieuwe jaar in ieder geval niet kapot maken.
Ik weet niet of kwade geesten bestaan. Ik ken alleen maar kwade mensen. Als je maar lang genoeg je verdriet, frustraties en boosheid opkropt, word je vanzelf een kwade geest. Dat is de belangrijkste reden waarom ik ieder jaar mijn eigen 'huis' zo bewust opruim en de tijd neem voor mijn eindejaarsblues. Ik sta even stil bij het verdriet/tegenslagen van het voorbije jaar, pink desnoods nog een traantje weg en als het moet doe ik er zelfs nog een boksbalsessie achteraan. Net zo lang meppen tot je er bij neervalt, de beste manier om je frustraties af te werken. Dat ruimt op.
Vervolgens laat ik alle fijne en mooie dingen de revue passeren. Dan zit ik net zo wazig te glimlachen als de Mona Lisa. Maar schaterlachen zit ook in het pakket over alle domme dingen die ik deed en over alle valkuilen waar ik weer - soms tot 'bloedens' toe - ben in gedonderd.
Jezelf relativeren is dé methode om een depressie te ontlopen.
Het maakt niet uit wat je de komende jaarwisseling doet om het geluk voor het nieuwe jaar af te dwingen. Misschien eet je, net als de traditionele Spanjaarden, met oudjaar 'druiven voor geluk'. (Iedereen krijgt een schaaltje met twaalf druiven. Op het moment dat de klok 12 uur begint te slaan, wordt er één druif per klokslag gegeten) Maar één tip: laat dit jaar de televisie eens lekker uit.
Oudejaarsavond is een perfect moment om elkaar eens rustig over de mooiste en vervelendste gebeurtenis van het afgelopen jaar te vertellen én hoe je je daarbij voelde. Zeker weten dat er intense verhalen bovenkomen. En als iedereen als afsluiting een wens uitspreekt voor ieder in het gezelschap dan weet ik zeker dat je de mooiste stiltes zult beleven vóór dat het grote knallen losbarst. Dát levert tenminste 'televisie' op die je de rest van het jaar bijblijft
Kennen jullie dat ook die lijst met goede voornemens, met stip op één het gewicht al wachten we misschien best nog oudejaarsavond af voor we eraan beginnen!
Vandaag 2011 jaar geleden was het " kerste-kind " drie dagen oud. Bijna levensvatbaar. De onbevlekte maagd was nog volop aan het bekomen van de koude bevalling. De herders, koningen en engelen lagen lam rond de kribbe, 3 dagen dansen en zuipen, zelfs in het jaar nul was dat teveel.
En dan ga je denken aan het jaar dat naar zijn einde loopt. Volgens sommigen zou België barsten, kraken deed het de afgelopen maanden wel al was het niet van de vorst of sneeuw. . Nog nooit was de miserie zo groot, nog nooit hadden we zolang geen regering en nog nooit reden de treinen minder stipt dan in 2011. Op persoonlijk vlak was 2011 goed, voor anderen dicht bij ons stukken minder. De mens onthoudt vooral de hoogtes en laagtes, afgelopen jaar waren er nogal wat diepe dalen. De ene natuurramp volgde de andere op, bedrijven gingen over de kop, er braken ziekten uit, er waren overstromingen, aardbevingen, tsunami's, de Arabische lente met de opstanden in verschillende landen, Pukkelpop en fukushima, de Noorse nachtmerrie Alle rampen gebeurden op twee niveaus. Het ene was het niveau waar we zelf last van hadden en zullen hebben, het niveau dat ons geld kost: die kernramp, stakingen, economische crisis Daarnaast had je de andere rampen, de echte, die waar miljoenen mensen rechtstreeks bij betrokken zijn. De rampen waren niet te overzien, vaak te snel vergeten. Misschien kunnen we volgend jaar iedere ramp waar we alleen maar geld mee verliezen in een apart journaal gieten, zendtijd....? 3u s nachts. En van 18u tot 22u het echte journaal, over rampen die miljoenen mensen treffen. Titel? De ver-van-ons-bed-show. Misschien gaan er dan ogen open, of misschien gaan ze helemaal toe.
Het is weer zover. Hoewel ik elk jaar minder kaarten schrijf, blijft het toch nog steeds een schone gewoonte om hier en daar nog iemand die me aan het hart ligt met een persoonlijke kaart een gezond nieuwjaar toe te wensen. Omdat ik het echt persoonlijk wil houden schrijf ik mijn wensen nog altijd zelf maar... niet iedereen kan mijn gekrabbel vlot lezen en dat is dan weer een minpunt...
Naar het schijnt kunnen ze uit je handschrift heel veel opmaken over jezelf. Awel, ik zou graag weten wat ze in mijn schrijfsel zouden zien.
Zelf vind ik mijn handschrift niet direct mooi en vraag me af wat het zou betekenen voor de kenners?
Als ik mijn horoscoop ernaast leg, heeft het dan overeenkomsten?
Ben ik lui consequent koppig naïef zeker niet artistiek tenzij dat in de ongelijke vorm van mijn letters zou liggen ( haha)? Ik zou het echt niet weten.
Er wordt wel niet zoveel meer met de
hand geschreven, maar ik stuur nog echte kerstkaarten. (tenminste als ik
het adres heb) Het is ook zo leuk, wanneer de postbode een lading
retour- kaartjes in je brievenbus laat glijden. Dan kan ik mij weer verbazen als ik die handschriften zie sommige echte karakterkrabbeltjes!!
Maar de kaartjes die ik verstuur - al dan niet leesbaar - dat doe ik met gans mijn hart en dat zal toch wel het belangrijkste zijn, denk ik
Die kalkoen is nu al wel verteerd zeker en de wijn doorgespoeld dan mag het volgende geen probleem zijn! Af en toe moet een mens toch oefenen hé want er mag geen "sleet " komen op dat kleine lapje! Daar gaan we, oefen je mee?
- De zakkenrollende zakkenroller rolde een andere zakkenrollende zakkenroller zijn zakken.
- Fritsie mixte zijn whisky met een whiskymixer.
- Als vliegen vliegen en bijen vrijen dan vliegen de vliegen de vrijende bijen vliegensvlug voorbij.
- Roverovervallen vallen overal voor. Het valt voor dat bij een roveroverval, een rover, voorover, over een roverval valt. Maar een rover, heeft het er wel voor over, om tijdens een roveroverval, voorover, over een roverval te vallen. Want voor een rover, schiet er bij een roveroverval, altijd wel wat over.
- De tekkel tackelde de tekkel, maar toen de tekkel de tekkel tackelde, tackelde de getackelde tekkel de tackelende tekkel terug.
- De pasgewassen was was pas gewassen nadat de pasgewassen was gewassen was.
- Grote grazers grazen graag in grasgroen gras.
- De kok snijdt recht en de knecht snijdt scheef.
- Wij wijze wijven willen wassen witte wollen winterwanten, wisten wij maar waar warm water was.( alleen dat woordje wijven ligt niet goed in mijn mond )
- De koetsier poetst de gouden postkoets met gouden postkoets poets.
- De knap knippende, knappe ,kale kapper knipt en kapt knappe koppen knapper kaal, dan de knapste knap knippende, knappe kale kapper knappe koppen kaal kan knippen... knap hé?
Dit wordt een kort logje want vandaag heeft deze oma het druk, druk druk.
Zoals naar jaarlijkse gewoonten komen de kinderen en kleinkinderen hier Kerstavond vieren en wil oma dat het een gezellige bedoening wordt en daar komt toch wat bij kijken met zo'n bendeke! Ik ben ik al een paar dagen bezig om een echt Kerstmenu te bedenken en voor te bereiden. Ik ben er enkel nog niet helemaal uit voor ons glutenkindje, geen kroketten in ons frituurvet want onze kroketten zijn in broodkruimels gedraaid, geen hapjes zoals wij, geen taart zoals wij, saus niet binden met gewoon bindmiddel maar maizena ( gelukkig dat ik daar aan dacht) en zo gaat het verder...Maar de Kerstboom met de pakjes zal haar wel afleiden van het lekkers dat ze niet mag eten...
Maar voor de hele "riemram " hier begint en de living tegen het einde van de avond op zijn kop staat en oma erbij, starten we eerst met onze dochter in de bloemen ( zeg cadeautjes) te zetten want vandaag wordt ze 37!! Mensen toch wat worden we oud!! Een heel dikke kus en een gelukkige verjaardag dochtertje. En voor allen die hier aankloppen een gezellige Kerstavond en een Zalige Kerst.
Eerst even herinneren dat jullie nog steeds reacties kunnen geven maar ze verschijnen pas op de blog als ik ze goedkeur. Voilà dat moet het duidelijk maken voor diegenen die de vorige logjes niet lazen en denken dat er hier problemen zijn met reacties doorsturen.. Niet dus!!
En omdat we beter naar het einde van het jaar gaan eventjes glimlachen om de inhoudelijke en stilistische flaters, dat kan het mensdom veel vermaak schenken. Enkele fragmenten uit verzekeringsaangiften bij ongevallen:
- Er is een kalkoen uit mijn boerderij geslopen, zo de straat opgelopen en zo tegen een auto aangebotst. De schade is aan de voorkant.
- Mijn cliënte heeft bij het ronddragen van lidboekjes bij de tegenpartij tegen de kabel van het strijkijzer gelopen en is ontploft. - Dhr. Janssen welke per bromfiets de weg naar Zandvliet volgde, moest plots vertragen voor een hand welke uit de struiken te voorschijn kwam en dwars over de baan liep. - Met de achterbumper van mijn auto raakte ik de voorbumper van Mevr. Peeters en ik heb hem geschramd over een lengte van 4 centimeter.
- Hij had de breedte van zijn wagen niet volledig onder de knie.
- Indien er geen verzoening komt, ben ik verplicht hogere personen in aanmelding te brengen.
- Mijn vrouw heeft op 17/9/75 een kwetsuur opgelopen waarbij ze 14 dagen werkonbekwaam is gedekt door haar dokter.
- De koe zwaaide het hoofd omhoog en trof alzo de vrouw des huizes die aan het voederen was.
- Een duif dook door mijn veranda en beschadigde het glas. Maar erger, de duif vloog weg en nu heb ik geen tegenpartij meer. - Door een kromme draai van de bal van mijn zoon, vloog deze door de ruit.
- In de auto van de tegenligger bevonden zich twee bijzitten, die liepen kneuzingen op.
- Aangezien ik niet meer met mijn man samenleef, verzoek ik u een competente vertegenwoordiger langs te sturen.
- Mijn mening dat de betrokkene onder invloed was, wordt nog versterkt door het feit dat hij beschaafd Nederlands sprak.
- Mijn zoon wenst een bon voor het ziekenfonds, omdat hij anders niet ziek kan worden en het is dringend nodig.
Mannen...
Je hebt ze in alle maten en formaten.
We kunnen ze niet missen en het is daarbij ook wel handig om zon "specimen" in huis te hebben.
Toch moeten wij vrouwen wel bij de pinken blijven, want iedere medaille heeft ook wel een keerzijde.
Persoonlijk denk ik dat zij het Eva nooit vergeven hebben dat zij eerst in de appel heeft gebeten en dat zij ons eeuwig zullen laten voelen dat Zij als eersten werden geschapen.
Ze vinden zeker dat wij zowaar blij mogen zijn dat ze een lichaamsdeel hebben afgestaan, om ons deel te laten worden van de Schepping.
Dit gezegd zijnde....
In deze drukke tijden hebben wij vrouwen toch wel het een en ander om handen.
Naast onze dagelijkse beroeps- of andere bezigheden, moeten we er ook nog voor zorgen dat alles perfect is voor de feesten. Zorgen dat voor iedereen een pakje onder de kerstboom ligt. Een boom zetten die we trouwens ook elk jaar eigenhandig " mogen" versieren, of er hangt geen bal aan .
Van jut naar her lopen, met ellenlange boodschappenlijstjes om "Hèt Kerstetentje" tot een feest te maken, zorgen dat het geschikte tafellinnen netjes is en dat de feestkledij er piekfijn uitziet .
En dan mag er niks meer tussenkomen of het zou toch wel normaal zijn dat, wij vrouwen, ook eens onze tellen kwijt raken.
Nu kwam er vandaag wèl wat tussen, want er was .......
Omdat ik door omstandigheden nog geen tijd vond om boodschappen te doen voor komende zaterdag, wordt het even stressen om te proberen naast het normale ook het abnormale rond te krijgen! Terwijl ik vandaag terugkwam van het boodschappen, moest ik plots brusk op de rem gaan staan zodanig dat de rug van mijn achterbank loskwam en naar voor klikte, waardoor de inhoud van mijn koffer op mijn achterbank kwam te liggen. Zo werd ik dus eventjes met mijn voetjes terug op de grond gezet. Omdat het er 's middags niet van gekomen was - door een paar onvoorzien omstandigheden - om naar gewoonte te koken, was ik danig aan het denken over het avondeten... vandaar...
Van de schrik lag ons menu snel vast: Gauw wat garnaaltjes halen en straks eten we "tomaat garnaal" met frietjes.
Zegt mijn lieve slaapgenoot dan s avonds : Och eten we nu nog warm? Voor mij was dat niet nodig, een boterham was best ok!
Ik weet dat hij het goed bedoelt en een schat is maar even, heel even dacht ik: Zal ik eens een nieuwe man maken uit een ander lichaamsdeel ?
Bedankt aan iedereen die zoals naar gewoonte reageerde. Het duurde tot in de avond voor ik de reacties kon goedkeuren want ik was bij onze 2 zieken hé en had nu eens geen computer bij.
Of dat niet omslachtig is, werd gevraagd? Helemaal niet. Voor jullie verandert er niets en voor mij is het enkel een klik op goedkeuren en het bericht staat op de blog zoals jullie zien. En.... de spamsloebers waren er vannacht terug, om 4.02u. Ze hebben het 2 maal op hetzelfde logje geprobeerd maar toen ze zagen dat er niets verscheen hebben ze het blijkbaar opgegeven. De nacht ervoor hadden ze 43 logjes verpest. Om één spambericht zou ik me nog niet druk maken, om twee wellicht ook niet maar als je er 43 krijgt op een nacht...... trop is teveel en teveel is trop! Om die vorige 43 spams te verwijderen , ben ik meer dan 1 uur bezig geweest! Waarom? Je ziet wel op welk logje de reactie staat maar je moet wel telkens naar dat logje gaan en daar de reacties opvragen om de spam te kunnen verwijderen en dan weer terugkeren naar je laatste logje om naar de volgende spam op zoek te gaan en zo verder... Geloof me dat gaat niet in 1 muisklik want hun spam zat over 5 jaar verspreid....
Nu maar hopen dat die nieuwe manier van werken blijft lukken en dat ik uiteindelijk van die gasten verlost geraak en weer de gewone weg kan toepassen. Tot dan vinden we mekaar wel op deze manier, niet?
Omdat ik hier om de haverklap gestalkt wordt door spam , heb ik een paar ingrijpende veranderingen genomen.
Gisteren heb ik hier weer 43 spamberichten van ugg boots verwijderd vanaf het jaar 2007 tot en met nu , ze zitten gewoon overal. Webmaster heeft daar nog geen oplossing voor en ik ben het beu, zat... Daarom zullen jullie een tijdje niets zien als jullie een reactie geven. Maar geen paniek en het is niet nodig het een tweede keer te proberen want ik krijg die reactie in mijn mailbox en nadat ik die goedgekeurd heb , komt ze op de blog. Op die manier kan in ongewenste spam tegenhouden ( hopelijk) tenzij die mannen ook daar een oplossing voor hebben. Mijn bedoeling is die mannen te demotiveren want als ze niets zien verschijnen dan geloof ik niet dat ze dat 43 keer op een nacht zullen proberen zoals 2 dagen terug!
Hopelijk demotiveer ik daardoor mijn trouwe bezoekers ook niet , jullie reactie zal ik zeker niet weren, die komt op de blog . Ik hoop dat jullie blijven komen en reageren en dat die situatie hopelijk niet te lang moet duren.
Verder hou ik het kort, ik ga eens " vroeg" slapen want straks ga ik " oppassen" bij twee kleinkinderen bij de zoon thuis. Gisterenmorgen was de kleinzoon met de fiets gevallen (door de gladheid) en heeft een geschaafd hoofd, een knoet van een buil en een lichte hersenschudding en in de namiddag werd de mama opgebeld omdat één van de dochtertjes buikgriep heeft .... twee vliegen in één slag!!
Gelukkig heb ik het al gehad en is het ergste achter de rug en neen van mij heeft ze het niet overgenomen maar het hangt blijkbaar in de lucht. Ons glutenkindje is er ook nog niet helemaal bovenop en klaagt nog steeds van buikpijn maar de koorts is daar toch weg en hopelijk kan ze morgen al een halve dag terug naar school want eten doet ze nog steeds niet!! Er schieten dan nog 4 kleinkinderen over zonder buikgriep dus dat wordt spannend tegen Kerstavond.
Wanneer ik 's avonds als afsluiter van de dag nog even op mijn blog kom om het volgende logje af te ronden, dan schiet mij zo vaak het gedicht van Alice Nahon door het hoofd en maak ik er soms een eigen versie van:
't Is goed op mijn eigen blog te kijken, Nog even voor het slapen gaan, of ik een hand heb kunnen reiken naar hen die hier zijn langsgegaan...
Soms lees ik bij andere bloggers dat bloggen een passie geworden is een verslaving als het ware.. Misschien moet ik hen bijtreden, hoewel...
Een mogelijke verklaring voor deze verslaving zijn misschien de reacties. Velen zullen het niet zo rechtuit willen zeggen maar de bezoekers en collega-bloggers die je berichtjes lezen en hun bevindingen achterlaten dat kan enorm leuk zijn (in de meeste gevallen ) en dat zet je aan tot het schrijven van een nieuw logje. Reacties zijn fijn en het geeft je een aangenaam gevoel: "Mensen lezen mijn blog!" Op termijn ontstaat er ook een vertrouwensband tussen bepaalde bezoekers en de schrijver of host van de blog waarbij je je voor een stuk geroepen voelt om je blog dagelijks of wekelijks bij te werken. Er zijn wellicht nog ontelbare mogelijke verklaringen te vinden, zoals de drang om op een eenvoudige manier een dagboek bij te houden of de nieuwe mensen die je leert kennen...
Voor mij is mijn blog eerder een deur naar de buitenwereld. Ik ben altijd al zo'n gevalletje geweest dat mensen rondom zich nodig had hoewel... zelf deuren platlopen doe ik niet. Ons ma had daar een eigen visie op toen ze het over mij had, dan zei ze: " Diene numero ,die zou klappen tegen een hondje met een hoedje op"
Via deze weg bouw je een kransje op dat dagelijks even binnenspringt om virtueel een " klapje" te doen. Veel en lang moet dat niet zijn, gewoon een paar woorden, een vriendelijke groet, een kwinkslag of een klopje op de schouder. Wanneer ik mijn teller mag geloven dan komen hier dagelijks meer dan honderd lezers langs maar het zijn toch meestal dezelfde " onbekende bekenden" die een reactie nalaten. En daarom kijk ik uit naar die onbekende, bekenden en "vergeten" die al eens om te reageren dan mis ik hen en denk ik " tiens al een tijdje x niet gehoord, zou die ziek zijn of weg zijn of zou er iets schelen, Misschien even langsgaan op de blog..".? En zo ontstaat een virtuele band .
Maar ook op een ander gebied is een blog voor mij een uitweg... Wie mij kent die weet dat mijn tetter niet lang stilstaat en ik er graag lachend en grappend tegenaan ga maar er schuilt ook nog een tweede ik in mij en die is eerder reflecterend, gaat graag eens iets dieper op de dingen in en staat soms te vaak stil bij problemen of minder aangename gebeurtenissen en die "ik" kan zich blijkbaar het best uiten via de schrijvende weg . Zo is dat blogje dan ook een handig dingetje om als uitlaatklep te dienen en mijn innerlijke in evenwicht te houden. Jongens toch wat een bedoening om gewoon te zeggen dat schrijven op mijn blog mij de kans geeft om me op een andere manier te uiten dan verbaal!
Dus lieve mensen op het einde van het jaar , als ik alles eens op een rijtje zet dan moet dit ook van mijn hart:
" Bedankt jij en jij die dagelijks langskomen maar vooral jijdie de moeite neemt om je even kenbaar te maken en een reactie na te laten. Dat korte contact maakt de wereld een stuk warmer, hartelijker en mensvriendelijker dan de maatschappij soms laat uitschijnen"!
Daarom als afsluiter dat pareltje van Alice Nahon dat de decennia overstijgt...
t Is goed in 't eigen hert te kijken
Nog even vóór het slapen gaan, Of ik van dageraad tot avond
Geen enkel hert heb zeer gedaan
Of ik geen ogen heb doen schreien,
Geen weemoed op een wezen lei;
Of ik aan liefdeloze mensen
Een woordeke van liefde zei.
En vind ik in het huis mijns herten,
Dat ik één droefenis genas,
Dat ik mijn armen heb gewonden
Rondom één hoofd, dat eenzaam was...;
Dan voel ik op mijn jonge lippen,
Die goedheid lijk een avondzoen...
't Is goed in 't eigen hert te kijken
En zó z'n ogen toe te doen. Alice Nahon.
PS: jullie hebben het al begrepen hé , ik voel me stilaan beter!
Van je vrienden of kleinkinderen moet je het hebben, je krijgt het, zomaar en je kijkt er naar en dan is het natuurlijk al te laat. Besmet!
Een paar vrienden en ons kleindochtertje kregen het al voor mij en nu was het aan mijn beurt, midden in de nacht, wakker worden, niet weten waarom, liggen woelen, koppijn en zweten .Ziek dus,een combinatie van griep en buikgriep zodat ik vandaag samen met ons kleindochtertje op de schoot meer lag en hing dan rondliep.Vroeger weerstond ik elke besmetting maar ik weet niet wat het is, nu neem ik ze zo maar over. Hopelijk is het van korte duur en ben ik er vlug bovenop want ziek zijn is niet echt mijn dada ( van wie wel!!) Jullie zijn
dus gewaarschuwd, door dit postje te lezen heb ik jullie besmet, laat
het wc papier en de aspirine of dafalgannekes maar aanrukken. Een verwittigd man is er twee waard.
Nog steeds geen inspiratie en met een ziek kleinkind hier zal die ook niet snel komen!!
Willem, Valeer, Tone en Johan zitten te kaarten in den " Beiaard" en tussen het delen wordt er van het een en het ander geklapt. 't Gesprek viel bij louter toeval op de invloed van het lezen van boeken tijdens de zwangerschap. Zegt Johan: "- Dat is raar, maar mijn Kristien had een boek gelezen over " De twee wezen" toen ze in positie was en we kregen toch wel een tweeling zeker!" -" 'k Heb nog zo ver niet gedacht, zegt valeer, maar nu dat je het zegt, als mijn Antoinette onze drieling kocht, had ze juist " De drie Musketiers " gelezen.. -" Moord, roept Willem en hij kletst zijn kaarten op tafel. " - " Mijn vrouw is pas begonnen aan Alibaba en de 40 rovers..."
Gevonden in mijn mailbox en bij gebrek aan inspiratie..... Wij horen altijd de vrouwenregels. Daarom nu eens de regels van de mannelijke kant
DIT ZIJN ONZE REGELS:
-- Borsten zijn om naar te kijken, en daarom doen we het ook.
Probeer dat niet te veranderen, werk liever mee. Trek een strak truitje aan of zo!
-- Leer met de toiletzitting om te gaan. Je bent een grote meid. Staat hij omhoog, laat hem dan gewoon zakken. Wij willen hem omhoog, jullie naar beneden. Jullie horen ons toch ook niet klagen!
-- Zondag = sport !
Net als 'volle maan' of 'eb en vloed ' laat het zo...
-- Winkelen is geen sport. En NEE, we gaan er ook niet over denken !
-- Huilen is chanteren !
-- Vraag wat je wilt, laat ons even duidelijk zijn!
-- Subtiele hints... werken niet
- Sterke hints ... werken niet
- kennelijke hints... werken ook niet
ZEG HET MAAR GEWOON ......
-- Ja en NEE zijn perfect acceptabele antwoorden op eigenlijk alle vragen.
-- Kom naar ons met problemen die je echt opgelost wilt zien. Dat is wat we doen... oplossen....
-- Voor sympathie en onzin heb je vriendinnen!
-- Een hoofdpijn van 17 maanden is een probleem waar je mee naar een dokter moet.
-- Alles wat we 6 maanden geleden hebben gezegd, is niet meer bespreekbaar. In feite is alle commentaar verlopen na 7 dagen.
-- Als je denkt dat je dik bent, zal het waarschijnlijk ook wel zo zijn!
Vraag het niet aan ons.
-- Alles wat we zeggen heeft twee kanten.. Als de ene kant 'boos' of 'kwaad' maakt... bedoelen we dus de andere kant!
-- Of je zegt ons wat te doen. Of je zegt hoe we het moeten doen;
- niet allebei
- en als je het zelf beter weet.. doe het dan ook zelf!
-- Als je wat wilt zeggen.. doe dat dan tijdens de reclame!
-- Christopher Columbus vond zijn eigen weg.... WIJ OOK !!!!
-- Als het jeukt, dan krabben we... en dat blijven we doen!
-- Als we vragen of er iets is en jij zegt; "niks", dan doen wij ook alsof er niks is.
We weten wel dat je jokt, maar dat is geen discussie waard, ga dan achteraf niet lopen zeuren dat we er geen aandacht aan besteden.
-- Als je een vraag stelt waarop je geen antwoord wilt hebben, verwacht dan een antwoord dat je niet wilde horen.
-- En als we weer eens ergens heen gaan..... écht waar..... alles staat je goed.. heus.
-- Vraag ons niet waar we aan zitten te denken, tenzij je bereid bent om te praten over : Seks.. sport.. of over auto's.
-- Je hebt genoeg kleren! Een 3de werelddorp is er jaloers op !
-- En je hebt teveel schoenen. De "Schoenenreus" zou willen dat hij zo'n goed assortiment had!
-- Ik ben in vorm.... Rond is ook een vorm.
En als slot stond dan : Bedankt dat je dit hebt willen lezen, ik weet het.. Ik moet vannacht op de bank slapen. Maar weet je : wij mannen vinden dat niet erg, Het is net kamperen!
Stuur dit aan zoveel mogelijk mannen... om ze laten lachen.......
Stuur dit aan zoveel mogelijk vrouwen.... kunnen ze wat van leren.
Dames niet steigeren, maak je niet dik, dun is in de mode !!
Omstandigheden kunnen ons soms gevoelsmatig sterk nostalgisch maken. Af en toe leeft ook dat gevoel sterk in me. Ik kan dan zitten mijmeren bij een oude foto waarbij mijn gedachten van hot naar her springen, bij dingen die er vergeten bijstaan of bij plaatsen die nog ruiken naar een ver verleden.
Geschiedkundige plaatsen zijn dus altijd al aantrekkingspolen geweest voor mij meer door de herinnering aan de mensen die er toen rondliepen dan door de gebouwen. Maar soms zit die nostalgie ook in een klein dingetje, iets doms, iets waar veel mensen niet zouden bij stilstaan, iets wat velen achteloos zouden wegwerpen, iets zoals... het plastieken Maria flesje dat hier vergeten op een kast staat.
Van wanneer dat flesje dateert, weet ik niet meer maar ik herinner mij wel dat ik het gekregen heb van ons ma ergens in de jaren 80 toen ze naar Lourdes geweest was. Het is een flesje nog voor de helft gevuld met gewijd water . Ik heb het gisteren sinds lang weer eens in mijn handen genomen terwijl mijn gedachten teruggingen naar die tijd toen ma voor ieder van ons zon flesje mee had en hoe we toen nog lachend gezegd hebben : Is het de bedoeling om dat water te gebruiken om de kaars die je in Lourdes aangestoken hebt te doven mocht ze te goed haar dienst doen? Voor de " onwetenden" het was in "de vorige eeuw" een algemeen gebruik als je in Lourdes kwam een kaars aan te steken om voor nageslacht te zorgen. Het flesje heeft misschien zijn zin verloren maar niet zijn waarde want het blijft een herinnering aan ons ma.
Dat is wat ik in het begin bedoelde met " zo van die dingen.... totaal onnuttig en al jaren achteloos vergeten"... IK ben zeker dat de anderen dat flesje al lang weggegooid hebben maar hier sta ik nu met dat flesje in mijn hand en kan er nog niet van scheiden want het heeft een emotionele waarde voor mij. Ik heb het dan ook maar stilletjes teruggezet met dat "gewijd water" en al....
En we zijn reeds bij de letter K De K van .....kanker, het eerste wat door mijn hoofd gaat maar daar had ik het eergisteren over, dus grijp ik naar een prettiger woord terug!
Kinderjaren
Ik wil mijn kinderjaren zeker niet idealiseren maar ik mag wel in mijn handen wrijven want ik heb mooie kinderjaren gehad : ik kon genieten van een grote fysieke vrijheid iets wat quasi onbestaande geworden is. Wij speelden op straat, wij bouwden een kamp, we konden fietsen dat onze tong tussen de spaken draaide, we klommen in bomen.... een enige tijd! Er was toen ook nog buurtschap.. Mijn ouders zaten s avonds nog buiten met de buren te praten terwijl ze ons een beetje in de gaten hielden. We hebben lang geen Tv gehad en moesten zelf ons plezier zoeken. Ik heb nog de luxe gekend om als kind met vallen en opstaan groot te worden. Ik had veel speelkameraadjes en ik moet toegeven dat ik een beetje een kwajongen was, een klein " broekvegertje" dat ervan hield om kattenkwaad uit te halen maar dat was steeds zo onschuldig en eerlijk Af en toe komt dat kind nog wel eens in mij boven .....
Kleine oortjes vangen ook al eens iets op of die gastjes voelen zelf wel aan dat er iets misgaat. De uitslag van de scan zette dit weekend op zijn kop en dat ontgaat ook een kind niet. "Mama, wanneer mag bomma terug weg uit het ziekenhuis?" " Dat weet ik ook niet Th. want bomma is ziek." " Wat heeft bomma dan?" en de papa probeert aan een 7 jarige uit te leggen wat er nu al een hele tijd aan de hand is. " Zal bomma dan doodgaan?" " Dat weten we niet Th. maar het kan." " Maar ik wil dat niet en ik vind dat helemaal niet leuk". Wat zeg je dan tegen zo'n kind. Maar hij heeft antwoorden nodig want hij is de enige van de kleinkinderen die het nog af en toe over mémé ( mijn ma) heeft en vragen stelt waar mémé nu is. Blijkbaar is dood zijn voor hem iets waar hij mee bezig is...
" Mama, als bomma doodgaat dan zal ik dat heel erg vinden voor bompa want dan blijft hij helemaal alleen achter."... Een kind van 7 dat de pijn van de bompa boven zijn eigen verdriet stelt...ik wist even niet wat gezegd toen de dochter het mij vertelde. Zoiets doet echt pijn en je staat machteloos. Ik denk dat we enkel met heel veel liefde en warmte onze lieve schat kunnen opvangen ...en blijven hopen dat het toch niet zover komt, nu toch nog niet!
Terwijl we met een bang hart de uitslagen van de scans van een heel dierbare vriendin afwachten om het uiteindelijke verdict te horen, moet ik toch even mijn gal spuwen. Ik heb wel geen galblaas meer maar de productie van dat bittere goedje lijkt nog volop te werken. " Galgenhumor " is dit want ik heb helemaal geen zin om gek te doen!
Het valt mij op dat nu al 4j na elkaar telkens rond dezelfde periode ( naar het eind van het jaar toe) iemand in de familie of vriendenkring gekraakt wordt door het verdomde demon K
.
Ik haat je K om de manier waarop je de laatste jaren in ons leven binnendringt. Het begon bij mijn maatje in 2007. Een jonge vrouw van 59 dolgelukkig met de geboorte van haar eerste kleinkind. Een meisje dat de pijnlijke herinneringen aan haar eigen verloren dochtertje zou moeten verzachten. Maar je gunde het haar niet, je ontnam haar de kracht en het leven in een paar maanden. Ik heb je toen verwenst zeker toen ma het jaar erop drie maanden lang vocht tegen die afmattende en pijnlijke verwoesting omdat jij met een onherkenbare drift haar lichaam overwoekerde! En nog was je niet voldaan want weer een jaar later had je een nieuw slachtoffer een heel goede bekende met wie we jaren samen geleefd hadden in Nigeria, 60 j borstkanker. Ze mistte zelfs op twee weken na het huwelijk van haar dochter.
Maar nog is je honger niet gestild , je wringt je opnieuw binnen in onze intieme kring. Het begon vorig jaar eind oktober met een vretende baarmoederkanker. Een operatie, bestraling en 2 chemo's verder bleven we hopen dat het gevaar geweken was, maar neen, opnieuw eis je je plaats in het leven van een lieve vriendin. Je gunt het haar niet dat ze geniet van haar twee schatten van kleinkinderen waar ze zo van houdt en omgekeerd. Ben je dan nooit verzadigd? Het is beangstigend hoe jij je in elke familie binnenwringt, verwoestend, pijnlijk en nooit aflaat. Hier en daar is er een enkeling die jou trotseert en overwint maar jij slaat dan bij iemand anders terug want je honger lijkt niet te stillen.
Vaak hebben mensen het zo moeilijk om met kanker om te gaan.
Van familie en vrienden verwacht je dat ze je steunen, maar dat draait soms anders uit. De diagnose "kanker" maakt ook bij hen grote emoties los. Kanker zet een mens zijn leven op zijn kop. Alles komt op losse schroeven te staan.Je wordt opeens geconfronteerd met je sterfelijkheid. Op dat moment dat je houvast nodig hebt, stabiliteit in de chaos dan pas leer je je echte vrienden kennen. Maar zelfs die kracht is niet voldoende om dat demon tegen te houden!
Diegenen die van echte kerstbomen houden zullen zich misschien geviseerd voelen maar dat is echt niet mijn bedoeling. We zijn nog steeds een vrij land ( mag ik hopen) en elk mag nog een eigen visie hebben op de "de dingen des levens".. ( smile)
Ik heb er deze week echter alweer drie zien vervoeren. Prachtige, grote dennenbomen van zeker een meter of 10 hoog op een oplegger, hun mooie, frisgroene takken met naalden opgebonden met zware touwen, ontheemd van hun geboortegrond, afgezaagd. Ze zullen waarschijnlijk een bestemming krijgen op één of ander groot marktplein. Daar worden ze dan versierd met lampjes en kerstballen. Aan hun voet een kerststal. Liefst met echte dieren en als het kan ook nog een Jozef en Maria, uit de plaatselijke amateurstheatergroep. Ik vind het een zielig zicht, die wondermooie bomen op die opleggers. Jarenlang stonden zij ergens stil in een bos, statig, sterk. Ze boden onderdak aan honderden insecten, vogels en andere bosbewoners. Dan komt er plots een mens met een kettingzaag en enkele uren later staat de boom te verkommeren op een dorpsplein. Een week of twee houdt hij zich sterk, daarna laat hij zijn naalden vallen en sterft langzaam af.
Tijdens elk journaal, in ieder weerbericht, worden we eraan herinnerd dat de mens stilaan de natuur kapot maakt...maar toch haalt iedereen tijdens de kerstperiode een al dan niet afgezaagde boom in huis. Er zijn nochtans genoeg alternatieven. Je kan een nepboom in huis halen. Al betaal je voor een mooi exemplaar wel een hoop geld, maar je kan er dan ook jaren mee verder. En geen vallende naalden! Of je kan een boom kopen met wortel! Tijdens de kerst zet je hem binnen en onderhoud je hem door hem regelmatig water te geven. De rest van het jaar zet je hem buiten en geniet je verder van zijn eeuwig groene praal en pracht. Het klinkt misschien onnozel, maar voor mij is het een stap in de goede richting. Een stap terug naar de natuur, in de plaats van er weer verder vandaan.
Maar ik wil niemand zijn kerst verstoren want ik ken enkele heel goede vrienden die ook voor de echte boom kiezen dus.. in deze tijd van "peins en vrede" zeg ik dan maar ... ieder zijn meug maar ik hou het bij mijn nepboom die - eenmaal versierd- bijna niet te onderscheiden valt van die echte. Dit weekend begin ik eraan!
Decemberdagen...
Korte, sombere dagen... Lange, gezellige, sfeervolle avonden... Koude nachten... Soms een dageraad om dromerig bij te worden, soms ééntje om je om te draaien en weer onder de wol te kruipen... Avonden vol sfeer, als je in de late namiddag het zonlicht ziet temperen en je met enige kaarsenpitten je woonkamer omtovert in een sprookjesachtig geheel, waarbij je mijmerend naar de dansende lichtjes kijkt... En zo zwerven de dagen uit, van het ene uiterste naar het andere, net als je gemoedstoestand...
Grijze dreigende wolken, gevolg door kletterende regen - of hagelbuien... Windstoten die om het huis gieren en aan alles schudden dat los of vast zit... Bladeren in alle tinten die een macabere dans voeren op het terras, om uiteindelijk doods en vaal te gaan liggen in één of andere hoek... Maar soms scheurt de grijze massa open en schittert de waterige blauwe lucht, doorweven met te fel zonlicht in je gezicht, zo fel dat je ogen er pijn van doen, zo hevig dat je opnieuw moet wennen aan klaarheid en licht... En naar de avond toe, als de horizon goudroze kleurt, de schaduwen snel langer worden, de wind gaat liggen en de schemering de bovenhand krijgt, wordt ook je hart gevuld met kalmte en rust. Je berust in het feit dat je deze tijd van het jaar moet nemen zoals die is, met z'n grillen en nukken, met het weinige licht dat je gevoel moet opsmukken... Je geniet van de geur van rottende bladeren onder je voeten als je wandelt, je trotseert de natte kou die straks in de warmte van de woonkamer, je wangen appelrood zal kleuren... Herfst, grillig, weemoedig, wanhopig zich werend tegen de oprukkend winter... een tijd om te bezinnen, momenten om depressies te overwinnen... Herfst in al zijn geuren en kleuren, een seizoen vol karakter de voorbode van een winter die nog moet beginnen...
Na mijn logje over litanie aan de wiskunde ging ik in gedachten terug in de tijd toen we "ten passe en ten onpasse" litanieën afdreunden . En dan zag ik opeens die jaarlijkse processies waar " ave's en onze vaders" ook schering en inslag waren!
Mijn kinderjaren werden volladen door veel katholieke rituelen dank aan de scholen die ik doorliep en een belangrijk onderdeel daarvan waren die jaarlijkse processies.
Ik woonde in een landelijk, braaf dorp waar die processie een jaarlijks hoogtepunt vormde. Die grote processie was altijd een voorbode van de jaarlijkse kermis. Eerst God en de Kerk en daarna eten, plezier en bier! In die processie liepen de mensen en kinderen met plechtige gezichten en in " Engelen" klederdracht in een lange devote sliert door de hoofdstraten van mijn dorp om dan te eindigen bij de Kerk. Langs de huizen weerklonken dan weesgegroetjes en onze vaders en werd de litanie van de heiligen herhaald en herhaald. Voor veel vensters stonden dan liefdevol opgezet in een gezonde naijver met de buren op een wit kanten kleedje kleurige H.Hartbeelden en Mariabeelden onder een glazen stolp.
Het hoogtepunt van de stoet was de pastoor die devoot de gouden monstrans in zijn handen hield terwijl de misdienaars uitbundig zwaaiden met glanzende, koperen wierookvaten. Bij het passeren knielden de mensen op de trottoirs en sloegen met gebogen hoofd een kruis..
Zoals de meeste katholieke meisjes begon ik als bloemenmeisje. De bloemenmeisjes, die vooraf gingen aan de priester die het Heilig Sacrament droeg, strooiden met gulle hand de tere blaadjes en kleurrijke snippers papier. Ik was pas acht jaar oud toen ik daar in mijn lange witte jurk op mijn witte gympjes en met mijn witte handschoentjes aan meeliep in de processie. Op school hadden we niet alleen geoefend hoe we plechtig moesten lopen - langzaam, met zulke kleine pasjes dat de neuzen van je gymschoenen niet onder je jurk tevoorschijn piepten en met neergeslagen ogen - maar waren we ook gewaarschuwd om niet al te scheutig met onze bloemblaadjes te zijn omdat onze mandjes anders te vroeg leeg zouden zijn.
Het was een hele eer als je daar mocht aan meedoen, zoals het ook een eer was als je in de processie mocht meelopen. Dat na die rondgang op turnpantoffeltjes de meeste kinderen pijnlijke voeten hadden en vermoeide armen van het dragen van houten panelen met gezegden erop, dat speelde allemaal geen rol. Als je maar mocht meelopen! Of ik het nu nog zou doen?
)
) en dat zet je aan tot het schrijven van een nieuw logje. 
){kind=link}
){kind=link}