Mannen...
Je hebt ze in alle maten en formaten.
We kunnen ze niet missen en het is daarbij ook wel handig om zon "specimen" in huis te hebben.
Toch moeten wij vrouwen wel bij de pinken blijven, want iedere medaille heeft ook wel een keerzijde.
Persoonlijk denk ik dat zij het Eva nooit vergeven hebben dat zij eerst in de appel heeft gebeten en dat zij ons eeuwig zullen laten voelen dat Zij als eersten werden geschapen.
Ze vinden zeker dat wij zowaar blij mogen zijn dat ze een lichaamsdeel hebben afgestaan, om ons deel te laten worden van de Schepping.
Dit gezegd zijnde....
In deze drukke tijden hebben wij vrouwen toch wel het een en ander om handen.
Naast onze dagelijkse beroeps- of andere bezigheden, moeten we er ook nog voor zorgen dat alles perfect is voor de feesten. Zorgen dat voor iedereen een pakje onder de kerstboom ligt. Een boom zetten die we trouwens ook elk jaar eigenhandig " mogen" versieren, of er hangt geen bal aan .
Van jut naar her lopen, met ellenlange boodschappenlijstjes om "Hèt Kerstetentje" tot een feest te maken, zorgen dat het geschikte tafellinnen netjes is en dat de feestkledij er piekfijn uitziet .
En dan mag er niks meer tussenkomen of het zou toch wel normaal zijn dat, wij vrouwen, ook eens onze tellen kwijt raken.
Nu kwam er vandaag wèl wat tussen, want er was .......
Omdat ik door omstandigheden nog geen tijd vond om boodschappen te doen voor komende zaterdag, wordt het even stressen om te proberen naast het normale ook het abnormale rond te krijgen! Terwijl ik vandaag terugkwam van het boodschappen, moest ik plots brusk op de rem gaan staan zodanig dat de rug van mijn achterbank loskwam en naar voor klikte, waardoor de inhoud van mijn koffer op mijn achterbank kwam te liggen. Zo werd ik dus eventjes met mijn voetjes terug op de grond gezet. Omdat het er 's middags niet van gekomen was - door een paar onvoorzien omstandigheden - om naar gewoonte te koken, was ik danig aan het denken over het avondeten... vandaar...
Van de schrik lag ons menu snel vast: Gauw wat garnaaltjes halen en straks eten we "tomaat garnaal" met frietjes.
Zegt mijn lieve slaapgenoot dan s avonds : Och eten we nu nog warm? Voor mij was dat niet nodig, een boterham was best ok!
Ik weet dat hij het goed bedoelt en een schat is maar even, heel even dacht ik: Zal ik eens een nieuwe man maken uit een ander lichaamsdeel ?
Bedankt aan iedereen die zoals naar gewoonte reageerde. Het duurde tot in de avond voor ik de reacties kon goedkeuren want ik was bij onze 2 zieken hé en had nu eens geen computer bij.
Of dat niet omslachtig is, werd gevraagd? Helemaal niet. Voor jullie verandert er niets en voor mij is het enkel een klik op goedkeuren en het bericht staat op de blog zoals jullie zien. En.... de spamsloebers waren er vannacht terug, om 4.02u. Ze hebben het 2 maal op hetzelfde logje geprobeerd maar toen ze zagen dat er niets verscheen hebben ze het blijkbaar opgegeven. De nacht ervoor hadden ze 43 logjes verpest. Om één spambericht zou ik me nog niet druk maken, om twee wellicht ook niet maar als je er 43 krijgt op een nacht...... trop is teveel en teveel is trop! Om die vorige 43 spams te verwijderen , ben ik meer dan 1 uur bezig geweest! Waarom? Je ziet wel op welk logje de reactie staat maar je moet wel telkens naar dat logje gaan en daar de reacties opvragen om de spam te kunnen verwijderen en dan weer terugkeren naar je laatste logje om naar de volgende spam op zoek te gaan en zo verder... Geloof me dat gaat niet in 1 muisklik want hun spam zat over 5 jaar verspreid....
Nu maar hopen dat die nieuwe manier van werken blijft lukken en dat ik uiteindelijk van die gasten verlost geraak en weer de gewone weg kan toepassen. Tot dan vinden we mekaar wel op deze manier, niet?
Omdat ik hier om de haverklap gestalkt wordt door spam , heb ik een paar ingrijpende veranderingen genomen.
Gisteren heb ik hier weer 43 spamberichten van ugg boots verwijderd vanaf het jaar 2007 tot en met nu , ze zitten gewoon overal. Webmaster heeft daar nog geen oplossing voor en ik ben het beu, zat... Daarom zullen jullie een tijdje niets zien als jullie een reactie geven. Maar geen paniek en het is niet nodig het een tweede keer te proberen want ik krijg die reactie in mijn mailbox en nadat ik die goedgekeurd heb , komt ze op de blog. Op die manier kan in ongewenste spam tegenhouden ( hopelijk) tenzij die mannen ook daar een oplossing voor hebben. Mijn bedoeling is die mannen te demotiveren want als ze niets zien verschijnen dan geloof ik niet dat ze dat 43 keer op een nacht zullen proberen zoals 2 dagen terug!
Hopelijk demotiveer ik daardoor mijn trouwe bezoekers ook niet , jullie reactie zal ik zeker niet weren, die komt op de blog . Ik hoop dat jullie blijven komen en reageren en dat die situatie hopelijk niet te lang moet duren.
Verder hou ik het kort, ik ga eens " vroeg" slapen want straks ga ik " oppassen" bij twee kleinkinderen bij de zoon thuis. Gisterenmorgen was de kleinzoon met de fiets gevallen (door de gladheid) en heeft een geschaafd hoofd, een knoet van een buil en een lichte hersenschudding en in de namiddag werd de mama opgebeld omdat één van de dochtertjes buikgriep heeft .... twee vliegen in één slag!!
Gelukkig heb ik het al gehad en is het ergste achter de rug en neen van mij heeft ze het niet overgenomen maar het hangt blijkbaar in de lucht. Ons glutenkindje is er ook nog niet helemaal bovenop en klaagt nog steeds van buikpijn maar de koorts is daar toch weg en hopelijk kan ze morgen al een halve dag terug naar school want eten doet ze nog steeds niet!! Er schieten dan nog 4 kleinkinderen over zonder buikgriep dus dat wordt spannend tegen Kerstavond.
Wanneer ik 's avonds als afsluiter van de dag nog even op mijn blog kom om het volgende logje af te ronden, dan schiet mij zo vaak het gedicht van Alice Nahon door het hoofd en maak ik er soms een eigen versie van:
't Is goed op mijn eigen blog te kijken, Nog even voor het slapen gaan, of ik een hand heb kunnen reiken naar hen die hier zijn langsgegaan...
Soms lees ik bij andere bloggers dat bloggen een passie geworden is een verslaving als het ware.. Misschien moet ik hen bijtreden, hoewel...
Een mogelijke verklaring voor deze verslaving zijn misschien de reacties. Velen zullen het niet zo rechtuit willen zeggen maar de bezoekers en collega-bloggers die je berichtjes lezen en hun bevindingen achterlaten dat kan enorm leuk zijn (in de meeste gevallen ) en dat zet je aan tot het schrijven van een nieuw logje. Reacties zijn fijn en het geeft je een aangenaam gevoel: "Mensen lezen mijn blog!" Op termijn ontstaat er ook een vertrouwensband tussen bepaalde bezoekers en de schrijver of host van de blog waarbij je je voor een stuk geroepen voelt om je blog dagelijks of wekelijks bij te werken. Er zijn wellicht nog ontelbare mogelijke verklaringen te vinden, zoals de drang om op een eenvoudige manier een dagboek bij te houden of de nieuwe mensen die je leert kennen...
Voor mij is mijn blog eerder een deur naar de buitenwereld. Ik ben altijd al zo'n gevalletje geweest dat mensen rondom zich nodig had hoewel... zelf deuren platlopen doe ik niet. Ons ma had daar een eigen visie op toen ze het over mij had, dan zei ze: " Diene numero ,die zou klappen tegen een hondje met een hoedje op"
Via deze weg bouw je een kransje op dat dagelijks even binnenspringt om virtueel een " klapje" te doen. Veel en lang moet dat niet zijn, gewoon een paar woorden, een vriendelijke groet, een kwinkslag of een klopje op de schouder. Wanneer ik mijn teller mag geloven dan komen hier dagelijks meer dan honderd lezers langs maar het zijn toch meestal dezelfde " onbekende bekenden" die een reactie nalaten. En daarom kijk ik uit naar die onbekende, bekenden en "vergeten" die al eens om te reageren dan mis ik hen en denk ik " tiens al een tijdje x niet gehoord, zou die ziek zijn of weg zijn of zou er iets schelen, Misschien even langsgaan op de blog..".? En zo ontstaat een virtuele band .
Maar ook op een ander gebied is een blog voor mij een uitweg... Wie mij kent die weet dat mijn tetter niet lang stilstaat en ik er graag lachend en grappend tegenaan ga maar er schuilt ook nog een tweede ik in mij en die is eerder reflecterend, gaat graag eens iets dieper op de dingen in en staat soms te vaak stil bij problemen of minder aangename gebeurtenissen en die "ik" kan zich blijkbaar het best uiten via de schrijvende weg . Zo is dat blogje dan ook een handig dingetje om als uitlaatklep te dienen en mijn innerlijke in evenwicht te houden. Jongens toch wat een bedoening om gewoon te zeggen dat schrijven op mijn blog mij de kans geeft om me op een andere manier te uiten dan verbaal!
Dus lieve mensen op het einde van het jaar , als ik alles eens op een rijtje zet dan moet dit ook van mijn hart:
" Bedankt jij en jij die dagelijks langskomen maar vooral jijdie de moeite neemt om je even kenbaar te maken en een reactie na te laten. Dat korte contact maakt de wereld een stuk warmer, hartelijker en mensvriendelijker dan de maatschappij soms laat uitschijnen"!
Daarom als afsluiter dat pareltje van Alice Nahon dat de decennia overstijgt...
t Is goed in 't eigen hert te kijken
Nog even vóór het slapen gaan, Of ik van dageraad tot avond
Geen enkel hert heb zeer gedaan
Of ik geen ogen heb doen schreien,
Geen weemoed op een wezen lei;
Of ik aan liefdeloze mensen
Een woordeke van liefde zei.
En vind ik in het huis mijns herten,
Dat ik één droefenis genas,
Dat ik mijn armen heb gewonden
Rondom één hoofd, dat eenzaam was...;
Dan voel ik op mijn jonge lippen,
Die goedheid lijk een avondzoen...
't Is goed in 't eigen hert te kijken
En zó z'n ogen toe te doen. Alice Nahon.
PS: jullie hebben het al begrepen hé , ik voel me stilaan beter!
Van je vrienden of kleinkinderen moet je het hebben, je krijgt het, zomaar en je kijkt er naar en dan is het natuurlijk al te laat. Besmet!
Een paar vrienden en ons kleindochtertje kregen het al voor mij en nu was het aan mijn beurt, midden in de nacht, wakker worden, niet weten waarom, liggen woelen, koppijn en zweten .Ziek dus,een combinatie van griep en buikgriep zodat ik vandaag samen met ons kleindochtertje op de schoot meer lag en hing dan rondliep.Vroeger weerstond ik elke besmetting maar ik weet niet wat het is, nu neem ik ze zo maar over. Hopelijk is het van korte duur en ben ik er vlug bovenop want ziek zijn is niet echt mijn dada ( van wie wel!!) Jullie zijn
dus gewaarschuwd, door dit postje te lezen heb ik jullie besmet, laat
het wc papier en de aspirine of dafalgannekes maar aanrukken. Een verwittigd man is er twee waard.
Nog steeds geen inspiratie en met een ziek kleinkind hier zal die ook niet snel komen!!
Willem, Valeer, Tone en Johan zitten te kaarten in den " Beiaard" en tussen het delen wordt er van het een en het ander geklapt. 't Gesprek viel bij louter toeval op de invloed van het lezen van boeken tijdens de zwangerschap. Zegt Johan: "- Dat is raar, maar mijn Kristien had een boek gelezen over " De twee wezen" toen ze in positie was en we kregen toch wel een tweeling zeker!" -" 'k Heb nog zo ver niet gedacht, zegt valeer, maar nu dat je het zegt, als mijn Antoinette onze drieling kocht, had ze juist " De drie Musketiers " gelezen.. -" Moord, roept Willem en hij kletst zijn kaarten op tafel. " - " Mijn vrouw is pas begonnen aan Alibaba en de 40 rovers..."
Gevonden in mijn mailbox en bij gebrek aan inspiratie..... Wij horen altijd de vrouwenregels. Daarom nu eens de regels van de mannelijke kant
DIT ZIJN ONZE REGELS:
-- Borsten zijn om naar te kijken, en daarom doen we het ook.
Probeer dat niet te veranderen, werk liever mee. Trek een strak truitje aan of zo!
-- Leer met de toiletzitting om te gaan. Je bent een grote meid. Staat hij omhoog, laat hem dan gewoon zakken. Wij willen hem omhoog, jullie naar beneden. Jullie horen ons toch ook niet klagen!
-- Zondag = sport !
Net als 'volle maan' of 'eb en vloed ' laat het zo...
-- Winkelen is geen sport. En NEE, we gaan er ook niet over denken !
-- Huilen is chanteren !
-- Vraag wat je wilt, laat ons even duidelijk zijn!
-- Subtiele hints... werken niet
- Sterke hints ... werken niet
- kennelijke hints... werken ook niet
ZEG HET MAAR GEWOON ......
-- Ja en NEE zijn perfect acceptabele antwoorden op eigenlijk alle vragen.
-- Kom naar ons met problemen die je echt opgelost wilt zien. Dat is wat we doen... oplossen....
-- Voor sympathie en onzin heb je vriendinnen!
-- Een hoofdpijn van 17 maanden is een probleem waar je mee naar een dokter moet.
-- Alles wat we 6 maanden geleden hebben gezegd, is niet meer bespreekbaar. In feite is alle commentaar verlopen na 7 dagen.
-- Als je denkt dat je dik bent, zal het waarschijnlijk ook wel zo zijn!
Vraag het niet aan ons.
-- Alles wat we zeggen heeft twee kanten.. Als de ene kant 'boos' of 'kwaad' maakt... bedoelen we dus de andere kant!
-- Of je zegt ons wat te doen. Of je zegt hoe we het moeten doen;
- niet allebei
- en als je het zelf beter weet.. doe het dan ook zelf!
-- Als je wat wilt zeggen.. doe dat dan tijdens de reclame!
-- Christopher Columbus vond zijn eigen weg.... WIJ OOK !!!!
-- Als het jeukt, dan krabben we... en dat blijven we doen!
-- Als we vragen of er iets is en jij zegt; "niks", dan doen wij ook alsof er niks is.
We weten wel dat je jokt, maar dat is geen discussie waard, ga dan achteraf niet lopen zeuren dat we er geen aandacht aan besteden.
-- Als je een vraag stelt waarop je geen antwoord wilt hebben, verwacht dan een antwoord dat je niet wilde horen.
-- En als we weer eens ergens heen gaan..... écht waar..... alles staat je goed.. heus.
-- Vraag ons niet waar we aan zitten te denken, tenzij je bereid bent om te praten over : Seks.. sport.. of over auto's.
-- Je hebt genoeg kleren! Een 3de werelddorp is er jaloers op !
-- En je hebt teveel schoenen. De "Schoenenreus" zou willen dat hij zo'n goed assortiment had!
-- Ik ben in vorm.... Rond is ook een vorm.
En als slot stond dan : Bedankt dat je dit hebt willen lezen, ik weet het.. Ik moet vannacht op de bank slapen. Maar weet je : wij mannen vinden dat niet erg, Het is net kamperen!
Stuur dit aan zoveel mogelijk mannen... om ze laten lachen.......
Stuur dit aan zoveel mogelijk vrouwen.... kunnen ze wat van leren.
Dames niet steigeren, maak je niet dik, dun is in de mode !!
Omstandigheden kunnen ons soms gevoelsmatig sterk nostalgisch maken. Af en toe leeft ook dat gevoel sterk in me. Ik kan dan zitten mijmeren bij een oude foto waarbij mijn gedachten van hot naar her springen, bij dingen die er vergeten bijstaan of bij plaatsen die nog ruiken naar een ver verleden.
Geschiedkundige plaatsen zijn dus altijd al aantrekkingspolen geweest voor mij meer door de herinnering aan de mensen die er toen rondliepen dan door de gebouwen. Maar soms zit die nostalgie ook in een klein dingetje, iets doms, iets waar veel mensen niet zouden bij stilstaan, iets wat velen achteloos zouden wegwerpen, iets zoals... het plastieken Maria flesje dat hier vergeten op een kast staat.
Van wanneer dat flesje dateert, weet ik niet meer maar ik herinner mij wel dat ik het gekregen heb van ons ma ergens in de jaren 80 toen ze naar Lourdes geweest was. Het is een flesje nog voor de helft gevuld met gewijd water . Ik heb het gisteren sinds lang weer eens in mijn handen genomen terwijl mijn gedachten teruggingen naar die tijd toen ma voor ieder van ons zon flesje mee had en hoe we toen nog lachend gezegd hebben : Is het de bedoeling om dat water te gebruiken om de kaars die je in Lourdes aangestoken hebt te doven mocht ze te goed haar dienst doen? Voor de " onwetenden" het was in "de vorige eeuw" een algemeen gebruik als je in Lourdes kwam een kaars aan te steken om voor nageslacht te zorgen. Het flesje heeft misschien zijn zin verloren maar niet zijn waarde want het blijft een herinnering aan ons ma.
Dat is wat ik in het begin bedoelde met " zo van die dingen.... totaal onnuttig en al jaren achteloos vergeten"... IK ben zeker dat de anderen dat flesje al lang weggegooid hebben maar hier sta ik nu met dat flesje in mijn hand en kan er nog niet van scheiden want het heeft een emotionele waarde voor mij. Ik heb het dan ook maar stilletjes teruggezet met dat "gewijd water" en al....
En we zijn reeds bij de letter K De K van .....kanker, het eerste wat door mijn hoofd gaat maar daar had ik het eergisteren over, dus grijp ik naar een prettiger woord terug!
Kinderjaren
Ik wil mijn kinderjaren zeker niet idealiseren maar ik mag wel in mijn handen wrijven want ik heb mooie kinderjaren gehad : ik kon genieten van een grote fysieke vrijheid iets wat quasi onbestaande geworden is. Wij speelden op straat, wij bouwden een kamp, we konden fietsen dat onze tong tussen de spaken draaide, we klommen in bomen.... een enige tijd! Er was toen ook nog buurtschap.. Mijn ouders zaten s avonds nog buiten met de buren te praten terwijl ze ons een beetje in de gaten hielden. We hebben lang geen Tv gehad en moesten zelf ons plezier zoeken. Ik heb nog de luxe gekend om als kind met vallen en opstaan groot te worden. Ik had veel speelkameraadjes en ik moet toegeven dat ik een beetje een kwajongen was, een klein " broekvegertje" dat ervan hield om kattenkwaad uit te halen maar dat was steeds zo onschuldig en eerlijk Af en toe komt dat kind nog wel eens in mij boven .....
Kleine oortjes vangen ook al eens iets op of die gastjes voelen zelf wel aan dat er iets misgaat. De uitslag van de scan zette dit weekend op zijn kop en dat ontgaat ook een kind niet. "Mama, wanneer mag bomma terug weg uit het ziekenhuis?" " Dat weet ik ook niet Th. want bomma is ziek." " Wat heeft bomma dan?" en de papa probeert aan een 7 jarige uit te leggen wat er nu al een hele tijd aan de hand is. " Zal bomma dan doodgaan?" " Dat weten we niet Th. maar het kan." " Maar ik wil dat niet en ik vind dat helemaal niet leuk". Wat zeg je dan tegen zo'n kind. Maar hij heeft antwoorden nodig want hij is de enige van de kleinkinderen die het nog af en toe over mémé ( mijn ma) heeft en vragen stelt waar mémé nu is. Blijkbaar is dood zijn voor hem iets waar hij mee bezig is...
" Mama, als bomma doodgaat dan zal ik dat heel erg vinden voor bompa want dan blijft hij helemaal alleen achter."... Een kind van 7 dat de pijn van de bompa boven zijn eigen verdriet stelt...ik wist even niet wat gezegd toen de dochter het mij vertelde. Zoiets doet echt pijn en je staat machteloos. Ik denk dat we enkel met heel veel liefde en warmte onze lieve schat kunnen opvangen ...en blijven hopen dat het toch niet zover komt, nu toch nog niet!
Terwijl we met een bang hart de uitslagen van de scans van een heel dierbare vriendin afwachten om het uiteindelijke verdict te horen, moet ik toch even mijn gal spuwen. Ik heb wel geen galblaas meer maar de productie van dat bittere goedje lijkt nog volop te werken. " Galgenhumor " is dit want ik heb helemaal geen zin om gek te doen!
Het valt mij op dat nu al 4j na elkaar telkens rond dezelfde periode ( naar het eind van het jaar toe) iemand in de familie of vriendenkring gekraakt wordt door het verdomde demon K
.
Ik haat je K om de manier waarop je de laatste jaren in ons leven binnendringt. Het begon bij mijn maatje in 2007. Een jonge vrouw van 59 dolgelukkig met de geboorte van haar eerste kleinkind. Een meisje dat de pijnlijke herinneringen aan haar eigen verloren dochtertje zou moeten verzachten. Maar je gunde het haar niet, je ontnam haar de kracht en het leven in een paar maanden. Ik heb je toen verwenst zeker toen ma het jaar erop drie maanden lang vocht tegen die afmattende en pijnlijke verwoesting omdat jij met een onherkenbare drift haar lichaam overwoekerde! En nog was je niet voldaan want weer een jaar later had je een nieuw slachtoffer een heel goede bekende met wie we jaren samen geleefd hadden in Nigeria, 60 j borstkanker. Ze mistte zelfs op twee weken na het huwelijk van haar dochter.
Maar nog is je honger niet gestild , je wringt je opnieuw binnen in onze intieme kring. Het begon vorig jaar eind oktober met een vretende baarmoederkanker. Een operatie, bestraling en 2 chemo's verder bleven we hopen dat het gevaar geweken was, maar neen, opnieuw eis je je plaats in het leven van een lieve vriendin. Je gunt het haar niet dat ze geniet van haar twee schatten van kleinkinderen waar ze zo van houdt en omgekeerd. Ben je dan nooit verzadigd? Het is beangstigend hoe jij je in elke familie binnenwringt, verwoestend, pijnlijk en nooit aflaat. Hier en daar is er een enkeling die jou trotseert en overwint maar jij slaat dan bij iemand anders terug want je honger lijkt niet te stillen.
Vaak hebben mensen het zo moeilijk om met kanker om te gaan.
Van familie en vrienden verwacht je dat ze je steunen, maar dat draait soms anders uit. De diagnose "kanker" maakt ook bij hen grote emoties los. Kanker zet een mens zijn leven op zijn kop. Alles komt op losse schroeven te staan.Je wordt opeens geconfronteerd met je sterfelijkheid. Op dat moment dat je houvast nodig hebt, stabiliteit in de chaos dan pas leer je je echte vrienden kennen. Maar zelfs die kracht is niet voldoende om dat demon tegen te houden!
Diegenen die van echte kerstbomen houden zullen zich misschien geviseerd voelen maar dat is echt niet mijn bedoeling. We zijn nog steeds een vrij land ( mag ik hopen) en elk mag nog een eigen visie hebben op de "de dingen des levens".. ( smile)
Ik heb er deze week echter alweer drie zien vervoeren. Prachtige, grote dennenbomen van zeker een meter of 10 hoog op een oplegger, hun mooie, frisgroene takken met naalden opgebonden met zware touwen, ontheemd van hun geboortegrond, afgezaagd. Ze zullen waarschijnlijk een bestemming krijgen op één of ander groot marktplein. Daar worden ze dan versierd met lampjes en kerstballen. Aan hun voet een kerststal. Liefst met echte dieren en als het kan ook nog een Jozef en Maria, uit de plaatselijke amateurstheatergroep. Ik vind het een zielig zicht, die wondermooie bomen op die opleggers. Jarenlang stonden zij ergens stil in een bos, statig, sterk. Ze boden onderdak aan honderden insecten, vogels en andere bosbewoners. Dan komt er plots een mens met een kettingzaag en enkele uren later staat de boom te verkommeren op een dorpsplein. Een week of twee houdt hij zich sterk, daarna laat hij zijn naalden vallen en sterft langzaam af.
Tijdens elk journaal, in ieder weerbericht, worden we eraan herinnerd dat de mens stilaan de natuur kapot maakt...maar toch haalt iedereen tijdens de kerstperiode een al dan niet afgezaagde boom in huis. Er zijn nochtans genoeg alternatieven. Je kan een nepboom in huis halen. Al betaal je voor een mooi exemplaar wel een hoop geld, maar je kan er dan ook jaren mee verder. En geen vallende naalden! Of je kan een boom kopen met wortel! Tijdens de kerst zet je hem binnen en onderhoud je hem door hem regelmatig water te geven. De rest van het jaar zet je hem buiten en geniet je verder van zijn eeuwig groene praal en pracht. Het klinkt misschien onnozel, maar voor mij is het een stap in de goede richting. Een stap terug naar de natuur, in de plaats van er weer verder vandaan.
Maar ik wil niemand zijn kerst verstoren want ik ken enkele heel goede vrienden die ook voor de echte boom kiezen dus.. in deze tijd van "peins en vrede" zeg ik dan maar ... ieder zijn meug maar ik hou het bij mijn nepboom die - eenmaal versierd- bijna niet te onderscheiden valt van die echte. Dit weekend begin ik eraan!
Decemberdagen...
Korte, sombere dagen... Lange, gezellige, sfeervolle avonden... Koude nachten... Soms een dageraad om dromerig bij te worden, soms ééntje om je om te draaien en weer onder de wol te kruipen... Avonden vol sfeer, als je in de late namiddag het zonlicht ziet temperen en je met enige kaarsenpitten je woonkamer omtovert in een sprookjesachtig geheel, waarbij je mijmerend naar de dansende lichtjes kijkt... En zo zwerven de dagen uit, van het ene uiterste naar het andere, net als je gemoedstoestand...
Grijze dreigende wolken, gevolg door kletterende regen - of hagelbuien... Windstoten die om het huis gieren en aan alles schudden dat los of vast zit... Bladeren in alle tinten die een macabere dans voeren op het terras, om uiteindelijk doods en vaal te gaan liggen in één of andere hoek... Maar soms scheurt de grijze massa open en schittert de waterige blauwe lucht, doorweven met te fel zonlicht in je gezicht, zo fel dat je ogen er pijn van doen, zo hevig dat je opnieuw moet wennen aan klaarheid en licht... En naar de avond toe, als de horizon goudroze kleurt, de schaduwen snel langer worden, de wind gaat liggen en de schemering de bovenhand krijgt, wordt ook je hart gevuld met kalmte en rust. Je berust in het feit dat je deze tijd van het jaar moet nemen zoals die is, met z'n grillen en nukken, met het weinige licht dat je gevoel moet opsmukken... Je geniet van de geur van rottende bladeren onder je voeten als je wandelt, je trotseert de natte kou die straks in de warmte van de woonkamer, je wangen appelrood zal kleuren... Herfst, grillig, weemoedig, wanhopig zich werend tegen de oprukkend winter... een tijd om te bezinnen, momenten om depressies te overwinnen... Herfst in al zijn geuren en kleuren, een seizoen vol karakter de voorbode van een winter die nog moet beginnen...
Na mijn logje over litanie aan de wiskunde ging ik in gedachten terug in de tijd toen we "ten passe en ten onpasse" litanieën afdreunden . En dan zag ik opeens die jaarlijkse processies waar " ave's en onze vaders" ook schering en inslag waren!
Mijn kinderjaren werden volladen door veel katholieke rituelen dank aan de scholen die ik doorliep en een belangrijk onderdeel daarvan waren die jaarlijkse processies.
Ik woonde in een landelijk, braaf dorp waar die processie een jaarlijks hoogtepunt vormde. Die grote processie was altijd een voorbode van de jaarlijkse kermis. Eerst God en de Kerk en daarna eten, plezier en bier! In die processie liepen de mensen en kinderen met plechtige gezichten en in " Engelen" klederdracht in een lange devote sliert door de hoofdstraten van mijn dorp om dan te eindigen bij de Kerk. Langs de huizen weerklonken dan weesgegroetjes en onze vaders en werd de litanie van de heiligen herhaald en herhaald. Voor veel vensters stonden dan liefdevol opgezet in een gezonde naijver met de buren op een wit kanten kleedje kleurige H.Hartbeelden en Mariabeelden onder een glazen stolp.
Het hoogtepunt van de stoet was de pastoor die devoot de gouden monstrans in zijn handen hield terwijl de misdienaars uitbundig zwaaiden met glanzende, koperen wierookvaten. Bij het passeren knielden de mensen op de trottoirs en sloegen met gebogen hoofd een kruis..
Zoals de meeste katholieke meisjes begon ik als bloemenmeisje. De bloemenmeisjes, die vooraf gingen aan de priester die het Heilig Sacrament droeg, strooiden met gulle hand de tere blaadjes en kleurrijke snippers papier. Ik was pas acht jaar oud toen ik daar in mijn lange witte jurk op mijn witte gympjes en met mijn witte handschoentjes aan meeliep in de processie. Op school hadden we niet alleen geoefend hoe we plechtig moesten lopen - langzaam, met zulke kleine pasjes dat de neuzen van je gymschoenen niet onder je jurk tevoorschijn piepten en met neergeslagen ogen - maar waren we ook gewaarschuwd om niet al te scheutig met onze bloemblaadjes te zijn omdat onze mandjes anders te vroeg leeg zouden zijn.
Het was een hele eer als je daar mocht aan meedoen, zoals het ook een eer was als je in de processie mocht meelopen. Dat na die rondgang op turnpantoffeltjes de meeste kinderen pijnlijke voeten hadden en vermoeide armen van het dragen van houten panelen met gezegden erop, dat speelde allemaal geen rol. Als je maar mocht meelopen! Of ik het nu nog zou doen?
Soms ben je naar iets op zoek en dan bots je op iets anders...En wat voor iets!!
Zo was het hier gisteren ook en naast een brok nostalgie bleef hier ook nog dat vervlogen stukje studententijd opspelen... Ik heb jullie al verteld dat we geen gewone klas waren daarom wil ik jullie de volgende creatie die ons door de zware examentijden moest loodsen, niet onthouden.
Ora pro nobis!!
Voorzanger: O hoge Wiskunde Allen: ontferm u over ons.
Voorzanger: Grote Piet Agoras, Euclides, Einstein, Ptolemaeus en andere knappe bollen, Allen: ontferm u over ons.
Voorzanger:Vak van vaak, vooral de maandag, Allen: ontferm u over ons.
Voorzanger: Vak van slapeloosheid, vak van vreselijkheid, wreedaardig vak, verschrikkelijk vak, vak van haat en afkeer, steen des aanstoots, Allen:Ontferm u over ons.
Voorzanger:zwaard des aanstoots boven onze hoofden, beul van onze jeugd, onherroepelijke ramp van onze proefwerken, dief van onze punten, misbakken peer van onze rapporten, buis der buizen, speelmakker van onze vakanties, dikke nul, grote zero, grote bros, vriend van onze blokkers, lust van de zageventen, mes van de leraren, Allen: Ontferm u over ons.
Voorzanger:Axioma van onze onvergetelijke luiheid, oneindige cirkel van onze inspanningen, snijpunt van onze straffen, hypotenusa en allerhande rechthoekszijden van ons groot verdriet, koord van onze zelfmoord, telraam van onze moeilijkheden, wanhoop van onze moeders, razernij van onze vaders, kaalheid van de professoren, wiskundig labyrint van stellingen en formules, wiskunde, rommelzolder van lijnen, hoeken en kegels, mispunt van alle merkwaardige producten, Allen: ontferm u over ons
Voorzanger: van alle pseudo problemen, van alle aanhangers van x en y, van logaritmen, cosinussen , orthogonale dinges en voorhistorisch ongedierte. Allen: Verlos ons heer.
Voorzanger: Als schapen werden we naar de slachtbank geleid. Allen : En onder de onnozelen van geest gerekend.
Voorzanger: OREMUS: Lieve, zeer verstandige leraars, die het vroeger zelf ondervonden hebben en weten dat het geen kinderspel is, geef in uw grote barmhartigheid een beetje meer punten, minder werk en nooit meer schriftelijke ondervragingen, opdat we alle problemen mogen begrijpen en de vreugde van een eeuwig verlof genieten! Allen: Amen.
Voorzanger: En dat ons verstand in vrede roeste! Allen: AAAAMEEEEEN!!
Ik zal maar al een paar copies opzij leggen want ik weet nu al wat we op de volgende klasbijeenkomst zullen doen!
Jongens jongens toch, ik lees en hoor dat de Sint al op veel plaatsen langs geweest is maar hier is het weer noppens, nada, niente...Ik zal nog rap proberen om hem een brief te schrijven maar... ik vrees dat ik er nooit in slaag om een gans jaar braaf en lief te zijn en dat mijn brief een smeekbede in de woestijn zal zijn.. Maar wie niet waagt niet wint , denk ik dan maar. Dus daar ga ik:
Oh goede Sint, jij grote kindervriend.
Sint met al jouw pieten, laat mij toch mee genieten.
Genieten van geschenken,
die jij kindjes toestopt op hun wenken.
Daarmee doe jij mij toch zon plezier,
als je mij laat delen in het vertier.
Maar waarom Sinterklaas, als ik dat mag weten, ben je mij sinds jaar en dag vergeten?
Lieve Sint, je vergat mij zelfs vorig jaar, al scheelde dat geen haar.
Weet je nog toen ik jou vorig jaar ontmoette,
toen ik jou in die winkel groette?
Al was de rij met kinderen nog zo groot,
ik vergreep mij aan de kans die zich bood.
Ik duwde al dat kleins eventjes opzij en wij stonden ogenblikkelijk zij aan zij.
Samen voor een foto poseerden wij, och goede Sint, wat was ik blij!
Hopelijk koester je geen wrok, omdat ik die dag per ongeluk aan jouw baard trok.
En het spijt mij ontzettend,
ik was gewoon erg onoplettend.
Lieve Sint, het was echt een ongeluk,
maak je alstublieft niet druk.
Mijn geluk, oh goede man, kon toen niet op,
maar toch maakte je wederom bij mij thuis geen stop.
Ik was heel die decemberdag heel erg verdrietig, en ik voelde mij bijzonder nietig.
Dagen heb ik gehuild, gesnikt, geweend en weken gepruild.
Maar dit jaar heb ik weer hetzelfde verzoek, kom toch eens bij mij op bezoek.
Er is geen enkel geschenk waarmee je mij niet blij kan maken, zolang je maar eens tot bij mijn schoentje kan geraken.
Lieve Sint, mijn schoen vind je op de vertrouwde plek, samen met heel wat lekkers voor jezelf en jouw paard zijn bek.
En ik laat het maar even weten,
ook de Zwarte Pieten zal ik niet vergeten.
Ik wacht vol spanning op jouw komst,
kon jij maar horen hoe mijn hart er van bonst.
Hopelijk tot gauw, o goede Sint,
want anders ga ik weer compleet door het lint.
Zoals jullie weten, heb ik een zeer katholieke schoolopvoeding gehad .
Ja, het scheelde niet veel of jullie waren hier met een nonneke aan het chatten .
De leraren godsdienst wisten ons te vertellen dat je best de dag begint met een gebed gewoon als dank voor wat je krijgt en als dank voor wat nog komt. Awel, ik heb dat goed onthouden!!
Ik ga daarom deze dag eens keer beginnen met een gebed om te bewijzen dat die lessen niet allemaal praat tegen de vaak waren!
Oh Heer
, Dank dat ik deze morgen niet te erg ben verschoten voor de spiegel toen ik deze halfuitgeslapen dame als ontbijt kreeg! Dank u voor de woorden die ik toegestuurd kreeg!
Dank u voor het bestaan van deze bloggroep! Dank u voor de vriendschap die ik via mijn scherm krijg. Dank u voor de woorden van steun en moed in moeilijke tijden.
Bedankt dat je mensen een hart hebt gegeven!
Ik zou ook willen bidden, voor al de zieken die op beterschap hopen. Ik bid dat oorlog geen geldzaak wordt. Ik bid opdat ruzies zouden verbannen worden. Ik bid dat deze bloggroep nog jaren zou mogen bestaan.
Maar ik bid vooral dat elke mens zijn plaats van geluk mag vinden op deze wereld.
Groetjes Natoken
ps
Dat was nu eens een les die ik kreeg van mijn leraar godsdienst, maar waarvoor ik echt niks van buiten hoefde te leren.
Gewoon rond me kijken en van woorden een gebed maken, voor wie het ook mag bestemd zijn!!
Ik zal mij ons mogen reppen om dat alfabet dit jaar nog rond te krijgen. Maar ach, lukt het niet, dan heb ik nog " stof" om volgend jaar een paar logjes over te maken als de inspiratiebron opeens opgedroogd is!
J de j van
Jaloezie
Jaloezie zal wel eigen zijn aan elke mens denk ik maar ik maak wel een onderscheid tussen gezonde jaloezie en jaloezie omdat je iemand iets niet gunt. Iemand iets niet gunnen, dat vind ik een teken van zwakte en daarom ongezonde jaloezie. Dat is verspilling van tijd en energie. Als je tevreden bent met jezelf en wat je hebt en verwezenlijkt hebt, dan is er geen plaats voor afgunst. Vandaar, als ik bv sta aan te schuiven naast een grote, opzichtige en luidruchtige bolide die de aandacht wil trekken, dan denk ik die staat toch ook maar schoon in de file! Mensen die mij iets niet gunnen, ga ik liever uit de weg want het is een onbegonnen zaak om daar tegen in te gaan!
Maar misschien roept de j totaal andere gedachten bij jou op zoals jeuk, jicht , jacht, joekel, juich, jubel....joost mag het weten. Ben benieuwd!
Toen ik onlangs mijn boodschappen ging doen, stond ik daar plots in een lange rij aan te schuiven.
Ik dacht eerst nog dat er weer één of ander in reclame stond, maar het viel mij op hoeveel jonge kinderen daar in die rij stonden.
Toen ik even boven hun hoofden uitkeek, zag ik de ware reden van hun bezoek.
Joepie de Sint is weer in het land!
Ik haastte mij naar huis om rap een brief te schrijven met al mijn wensen, tot ik er opeens aan dacht dat ik er verleden jaar en het jaar voordien zoals zoveel jaren ervoor ook al één geschreven had en er nooit een antwoord had op gekregen.
Toen ik in mijn archieven ging kijken was het niet alleen verleden jaar dat hij mij vergeten was, maar al bijna 60j dat hij hier niet meer door mijn schouw gekropen was.
Daar lagen ze allemaal naast elkaar, mijn brieven met veel vlijt geschreven.
Al mijn wensen in schoonschrift zodat de Sint ze met zijn gewone bril zou kunnen lezen.
Maar nee ik kreeg ze allemaal terug en paste jaar na jaar mijn wensen aan.
De eerste brieven durf ik nu zelfs niet meer te versturen uit vrees dat de Sint en zijn Pieten hun lach niet zouden kunnen inhouden.
Ja, wie vraagt er nu nog een houten blokkendoos of een mooie diabalo of een nieuwe kaatsbal?
Sommige van mijn wensen behoren al tot het antieke speelgoed en worden duur aangekocht om als decoratie op één of ander meubilair te belanden en het met een strenge wijzende vinger te verdedigen tegen de grijpgrage handjes van kinderen die het speelgoed met ongeloof aankijken.
Soms stel ik mij de vraag of er nog wel brieven geschreven worden naar de Sint, of zou de jeugd tegenwoordig een mailtje sturen met een digitale foto van een schoen met daarin een virtuele wortel of raap?
Ja, waar is de tijd dat ik het veld opging om er een schone raap uit te zoeken voor de schimmel van de Sint, de ezels van de pieten kregen dan weer een paar wortels die normaal gezien voor de hutsepot bestemd waren.
Alles werd netjes met de schoon geschreven brief in mijn schoenen gelegd en raar maar waar, s anderdaags was alles verdwenen.
Ik kon - naar het schijn - toch zo braaf zijn in de periode van Sinterklaas en dat zal de Sint ook wel gelezen hebben in zijn groot Sintenboek.
De nacht van 5 op 6 december kroop ik altijd heel nerveus in mijn bed en lag ik aandachtig te luisteren of ik de Sint of zijn Pieten niet op ons dak hoorde stappen.
Ik hield ook het dak van de buren in het oog want de oude man zou zich maar eens moeten vergissen.
6 december was de dag waar ik al wakker was voor ze mij kwamen oproepen en waar ik haastig de trap naar beneden afdonderde op zoek naar mijn schoen.
En daar stond die dan bedolven onder de geschenken en onder het goedkeurende oog van mijn ouders.
Het was alsof zij de Sint in hoogsteigen persoon kenden en ze de oude man langs de deur had binnen gelaten zodat hij door onze smalle schouw niet hoefde. Het speelgoed lag op de grond zoals de Pieten het altijd leggen omdat ze geen tijd hebben om alles schoon te schikken.
Op tafel lagen de picknicken uitgegoten tussen de marsepeinen varkentjes, de chocolade figuren, de mandarijntjes en de rode appeltjes van uit Spanje, alles gezellig door elkaar zodat het op meer zou lijken.
Al vond ik dat die mandarijntjes wel verdacht goed leken op die welke ma twee dagen eerder had gekocht..
Een paar strips en een paar leesboeken maakten meestal het lijstje compleet.
Als ik nu naar het lijstje van kinderen kijk, dan was een kinderhand vroeger vlug gevuld.
De jeugd groeit en blijkbaar zijn ook hun schoenen gegroeid want in mijn tijd had de Sint zelfs niet de moeite gedaan om die reuze legodoos of zelfs computer in de schoenen te wringen.
De Sint moet blijkbaar mee met zijn tijd en door ons modernisme evolueert ook de jeugd. Het is soms moeilijk om de waarde van de Sint terug te vinden in onze maatschappij waar de heilige man verdrongen wordt door het commerciële om nog maar te zwijgen dat hij elk jaar vroeger moet opboksen tegen de Kerstman.
Ja, dat is nog zo een fenomeen die zijn slee elk jaar vroeger komt parkeren.
Het was al vroeg in november dat de eerste winkels kerstgetint waren en dan stel ik mij de vraag hoe de mensen er uitgeraken om alles geloofwaardig over te brengen als ze daar met die kleine gasten aan hun hand tussen de rekken lopen.
Ik herinner mij nog hoeveel invloed Sinterklaas had en hoe hij mijn ouders kon manipuleren om via hem mijn gedrag te bepalen.
Toen ik op een dag aan ma vertelde dat beide mannen ( Sint en Piet) niet bestonden en dat de Sint zelfs trok op iemand van de familie keek zij mij met grote ogen aan.
Waarschijnlijk had zij door de jaren die reactie wel verwacht en daarom diende zij mij vlug van antwoord.
-"Natoken, de Sint en Zwarte Piet bestaan echt en als je er niet meer in gelooft, zullen ze ook niet meer komen!"
Ik groeide door de jaren en stilletjes verdween het geloof.
Hoewel, je gaat mij misschien niet geloven, maar sinds de dag dat ik met stoere uitspraken vertelde dat de Sint iemand van onze familie was en dat het toch geen echte was zoals in de boekjes, is hij ook niet meer geweest.
Ik werd ouder en door de jaren probeerde ik het geloof in Sinterklaas en de Kerstman terug te winnen door terug mijn schoenen te zetten en met kerst mijn kousen aan de schouw te hangen, maar ze bleven leeg.
De Sint was vertrokken en mijn kinderjaren waren voorbij.
Ma had gelijk...in al mijn ongeloof reden beide mannen mijn deur voorbij.
Maar dit jaar zal het anders zijn, ik zal het van alle daken roepen dat de Sint wel bestaat!
Och voor mij hoeft hij de schoen niet meer te vullen, daarvoor heb ik teveel jaren overgeslagen.
Maar ik zal wel vragen om de schoenen van mijn kleinkinderen te vullen . Ik weet dat ze thuis nog hun schoentje zetten maar met een worteltje uit de frigo..
en dan zingen ze :
Hij komt hij komt de lieve, goede Sint.....!
)
) en dat zet je aan tot het schrijven van een nieuw logje. 
){kind=link}