We hadden het er gisteren nog over met vrienden en dit was de aanzet voor een nieuw logje!! Vergeetachtigheid, ik dacht er geen last van te hebben en toch
Ze hadden mij altijd gezegd dat "vergeten" te linken was aan de ouderdom en dus dacht ik, ik heb nog tijd.
Maar wanneer ben je nu oud en vooral oud genoeg om te vergeten?
Een paar dagen geleden betrapte ik mij erop dat ik iets vergeten was..
Och het kan gebeuren.
Maar nu ik er aan denk, verleden week was ik ook al eens iets vergeten .
Ik herinner me zelfs dat ik verleden jaar ook zaken op het programma had staan die ik totaal vergeten ben.
En nu ik zelfs verder in de tijd terug ga, dan vergat ik ook al eens iets!
Naar het schijnt vergat ik als kind soms te luisteren naar mijn ma.
Ja, als ik zover moet terugkeren in de tijd dan wil dit zeker zeggen dat ik al oud was op jonge leeftijd.
Och het compenseert dat ik me vandaag zoveel zaken herinner die ik vroeger vergeten ben. Maar toch dat ietsje dat ik onlangs vergeten was ,zette mij aan het denken .
Ik vraag mij af of ik sommige zaken nu echt vergeten ben of dat het bewust uit mijn geheugen gewist is.? Ik hoor nog altijd die non in de lagere school tegen een klasgenootje zeggen: Ge moet echt een kieken zijn om voor de vijfde maal je huiswerk te vergeten deze week!
Als zij gelijk had was dat meisje inderdaad een kieken wat het huiswerk betreft, maar van beesten wist die non dan weer niks af want kiekens kunnen niet vergeten en dus was de vergelijking niet in de juiste context geplaatst.
Maar misschien was het ook al wel vergeetachtigheid van die non die niet meer op de naam van het dier kon komen dat zodanig veel verstand had dat het kon vergeten.
Maar alle gekheid daar gelaten, ik sta er toch even bij stil want er is geen zekerheid. Wie weet vergeet ik straks of later wel "echt"?
Twijfelen, vergeetachtig zijn, totaal niet meer weten, ze hebben er een woord voor uitgevonden dementie!
Iedereen kent mensen in zijn/haar omgeving die dement geworden zijn. Dat is pas vergeten, niet meer weten van welke planeet je bent.
En daar heb ik wel schrik van. Soms stel ik me de vraag of ik ook zo zal worden.
Ga ik binnen een x aantal jaren nog weten naar wie ik mail of ga ik gewoon vergeten van te mailen.? Ga ik nog weten wie ik ben of wie de personen zijn die mij dierbaar zijn? Wie weet binden ze mij wel vast in een bed met op het voeteinde de diagnose "dementie".
Ze zullen dan niet vergeten van mij te wassen en van mijn pilletjes te brengen en van mij eten te geven en met mij te gaan wandelen tot voor het raam.
Ik mag er niet aan denken dat het ooit zover komt dat vergeetachtigheid me zo erg in de greep heeft, dat een ander moet denken in mijn plaats.
Dus probeer ik mij hier te troosten met de gedachte dat vergeten niet echt bestaat want het feit dat je je herinnert dat je wat vergeten bent , betekent toch dat het nog niet helemaal van je harde schijf verdwenen is. Maar toch twijfel ik soms .soms denk ik "Op een dag zal mijn verstand misschien op volle toeren draaien om mij toch te herinneren dat ik iets had moeten doen.
Maar dan komt er niets en blijkbaar zal ik het echt vergeten zijn!
Maar ik noem dit niet graag vergeten want zolang ik het niet zeker weet of mij kan herinneren dat er nog iets op het lijstje stond, noem ik het twijfelen of onzekerheid.
Dus troost ik mij met de gedachte dat zolang ik nog over iets twijfel of onzeker ben dat ik het vergeten ben ik nog niet totaal vergeetachtig ben! Volgen jullie nog? Neen, vergeet dit logje dan snel.
Intussen los ik elke dag alle kruiswoordraadsels op die in de krant staan en probeer ik ook de sudoku's aan te vullen, kwestie van die grijze massa actief te houden....baat het niet, het schaadt niet ook.
Kennen jullie dat ook? Je verlangt hevig naar iets, je kunt bijna aan niets anders meer denken, maar het voorwerp van je verlangen is door omstandigheden (voorlopig even) buiten bereik. Dan spreken we van een tantaluskwelling. Waar komt dat vandaan?
Een tantaluskwelling gaat terug naar een Griekse mythe .
Tantalus was koning van Lydië en bezat grote macht en rijkdom. Hij was een zoon van Zeus zelf en ontving alle eerbewijzen die de Olympiërs ooit aan een mensenkind schonken. Zij schonken hem zelfs hun vriendschap en lieten hem aan hun hemelse dis aanzitten.
Als gast aan de tafel van Zeus mocht Tantalus dagelijks getuige zijn van de gesprekken van de goden. Maar het bleek dat de aardemens zulk een geluk niet waard was. IJdelheid en laaghartige eerzucht maakten zich van hem meester en hij begon zich tegenover de goden misdadig te gedragen. Hij verried goddelijke geheimen aan de mensen, hij stal van de hemelse tafel spijs en drank, ambrozijn en nectar. Ja, zijn aanmatiging bracht hem zelfs ertoe om de goddelijke alwetendheid op de proef te stellen.
Zo nodigde hij de goden uit in zijn huis, slachtte zijn eigen zoon Pelops en zette deze spijs aan zijn gasten voor. Alleen Demeter, die in haar verdriet om haar gekaapte dochter Persephone, niet goed oplette, at een stuk van Pelops' schouder. Voor de overige , alwetende goden kon de vreselijke daad echter onmogelijk verborgen blijven. Dadelijk wekten zij het in stukken gehakte lichaam van de knaap tot nieuw leven en het schouderblad, waarvan de niets vermoedende godin had gegeten, werd vervangen door een schouderblad van ivoor.
Zo keerde zich de verontwaardiging van de goden tegen Tantalus, die het had gewaagd om op zo'n afschuwelijke wijze met hen de spot te drijven. "De maat van zijn wandaden is nu vol," riep Zeus in goddelijke toorn uit en wierp de misdadiger in de Tartarus.
Een vreselijke kwelling werd zijn straf om zo anderen af te schrikken. Hij moest midden in een vijver staan, waarin de golfjes om zijn kin speelden. Hoewel hij een onuitstaanbare dorst had, kon hij het water, dat hem van zo nabij lokte, nooit bereiken. Telkens als hij zich namelijk voorover boog om te drinken, werd de vijver droog. Het water verdween plotseling in de donkere bodem die voor zijn voeten zichtbaar werd alsof een boze geest de plas had drooggemaakt.
Samen met de dorst kreeg hij ook een verschrikkelijke honger, die hem bijna van zijn verstand beroofde. Vlak boven zijn hoofd hingen de kostelijkste vruchten. Peren en appels, vijgen en olijven lokten hem met al hun pracht, maar wanneer Tantalus door honger gekweld, zijn hand uitstrekte om ze te grijpen, joeg een stormwind plotseling de twijgen omhoog en bracht ze ver buiten zijn bereik. Brandende dorst en folterende honger kwelden hem en daarbij kwam nog de angst voor een armzalige leven want recht boven zijn hoofd hing een geweldig rotsblok in de lucht en dat dreigde voortdurend op hem neer te vallen en hem te verpletteren!
Aldus strafte de toorn van de goden de snode Tantalus, die het had gewaagd om hen niet de eerbied te betuigen die ze verdienden.
Na een dag bezig geweest te zijn om allerlei groenten uit de tuin in te vriezen, is de inspiratie aan mijn vingers blijven plakken, vandaar dat ik even in de humordoos een logje zoek!
De wachtkamer van een dierenarts...
Er komt een oud vrouwtje binnen met een poedeltje.
Ze zet zich neer en begint in het parochieblad te bladeren.
Het poedeltje gaat net als het vrouwtje braafjes zitten.
5 minuten later komt er een jonge sexy meid binnen.
Ze is geheel gekleed in zwart leer en heeft een grote Dobberman bij.
Zij gaat zitten en begint in de Flair te lezen.
De Dobberman zet zich naast het poedeltje.
Dobberman tot het poedeltje: "En... waarom ben jij hier ?"
Poedeltje : "Vorige week ben ik met mijn
baasje op theevisite geweest bij haar zuster. Die zus
heeft ook een poedeltje, maar dan wel een teefje ....
en terwijl de twee dames uitvoerig aan het
roddelen waren heb ik van de gelegenheid geprofiteerd...
Maar mijn baasje heeft ons betrapt en nu word ik gecastreerd! ".
De Dobberman schudt meewarig zijn kop en zegt: "Dat is toch wel heel erg". "Nou", zegt het poedeltje, "waarom ben jij hier dan?"
Dobberman : "Dat komt zo : vorige week ben ik
met mijn baasje, die mooie meid daar, gaan joggen in het park.
Opeens begint het te regenen en te regenen !
Wij dus snel naar huis. Daar aangekomen heb ik eens met mijn
pels geschud en ik was droog.
Mijn baasje ging naar de badkamer, trok al
haar natte kleren uit om in bad te gaan.
En net toen ze vooroverboog om de kraan open
te draaien heb ik ook van de gelegenheid geprofiteerd....." Het poedeltje valt bijna omver van
verbazing en kan nog net stamelen : "En, jij wordt nu ook gecastreerd ?"
" Nee", zegt de Dobberman, "de nagels van mijn
voorpoten worden bijgevijld......"
Iemand vroeg mij : " Wat is jouw favoriete woord" ? Dàt is een moeilijke vraag vooral als je niet tot de groep van " oogskes dicht en snaveltjes toe" hoort ...waarmee ik maar wil zeggen dat ik er wel meerdere zal hebben en ik heb ook een hekel aan keuzes maken, maar kom, een poging...
Eerst dacht ik aan het woord 'gezondheid'. Belangrijk maar daar wil ik niet teveel mee gokken dus afgebonjourd. Dan dacht ik aan 'thuis'. Een woord dat me nauw aan het hart ligt en een plaats waar ik nogal veel tijd doorbreng. Alleen, met ons gezin of met vrienden... het maakt niet uit, ik ben graag thuis. Zoals het bordje naast de deur al weergeeft: " Weer of geen weer, van harte welkom".
Thuis roept vooral een warm gevoel op dus waarom niet gaan voor 'warm' dacht ik toen. Ook een woord dat bij me past. Ik hou van mensen met een warme persoonlijkheid, de warmte van een stem of instrument, een lied of gedicht met hartverwarmende tekst,... Het woord warm doet me ook denken aan oma-zijn, gezelligheid, zon, zomer, vakantie, zons -op en ondergang, diepe vriendschap, rood, herfst, een haardvuur, chocolademelk met slagroom, glühwein, tomatensoep met balletjes...
Als je al deze dingen optelt kom je automatisch bij 'genieten'. Ronduit een prachtig woord dat groot en vetgedrukt in mijn woordenboek staat. Genieten kan best in je eentje maar is het niet veel leuker mét iemand? En dus komen we eindelijk aan mijn meest favoriete woord, gegoten in een zin die naar mijn gevoel tegelijk alles wat ik hier schreef mooi samenvat... Kleine dingen maken het leven mooi maar nog zovéél mooier als je ze samen kan beleven met mensen die om je geven.
Voilà, hier heb je dan uiteindelijk het antwoord op de vraag. Mijn favoriete woord(en):
Je moet in het leven risicos durven nemen, geen onbezonnen risicos maar berekende gokjes. Door altijd op veilig te spelen, ontloop je het duel met het leven. Ik heb nog nooit onbezonnen beslissingen genomen maar durf wel berekende risicos te nemen.. Het kan lukken maar evengoed mislopen. Voorlopig ben ik er zonder grote kleerscheuren vanaf gekomen en dat geeft voldoening, dat betekent dat mijn durf terecht was.
Toen de tweeling hier twee weken geleden dartelde en binnen en buiten liep op het ritme van de regenbuitjes en oma de springtouwen mocht inkorten of de hoelahoep uittesten, kwamen onvermijdelijk lang vervlogen herinneringen boven.
Waar is de tijd???
Ja, waar is die tijd? Achter ons zeker, hoewel er ook nog tijd voor ons ligt, maar daar kennen we niet de juiste lengte van ! Ja, waar is de tijd dat ik nog een pseudo fopspeen in mijn mond stak om na te denken?
Waar is de tijd dat mijn ma mijn boterhammen nog smeerde en mijn schoenen dicht deed?
Waar is de tijd dat ik een paar lappen op mijn kop kreeg om mij op het rechte pad te houden? Waar is de tijd dat ik die eerste dag zo goed geleerd had in school?
Waar is de tijd dat ik als meisje (!!) misdienaar mocht spelen en bijna heilig verklaard werd?
Waar is de tijd van mijn eerste verliefdheid? Ja ,waar is die tijd naartoe?
Moesten we die tijd nog op deze eigenste dag beleven, dan zouden we ons die vraag niet stellen hé?
Maar we hebben die tijd laten gaan of voor de één of andere reden bewust achter ons gelaten, misschien omdat we die tijd ontgroeid zijn en ook niet anders kunnen dan hem los te laten?
Er zijn momenten die ons verlaten en dan als nostalgie achterblijven, maar als we ons de vraag stellen, waar die naar toe is, betekent het dat we er nog aan terugdenken!
Vaak hebben we het over die mooie tijd van toen!
Wel, ik kan die mensen maar bijtreden, want ik vond dat ook een fantastische tijd!!
Ik zie mijn kousen nog roken tegen de Leuvense stoof!
Ik zie nog die boer achter mij zitten omdat ik aan zijn pruimen zat hoewel we thuis zelf een hoop pruimenbomen hadden.
Ik zie mijn grootmoeder nog aan haar naaimachine zitten om weer eens een scheur in mijn jurkje te stoppen. Ik zie mij nog zitten op de "pikdorser" samen met het dochtertje van de buur/boer om daarna wat in de weg te lopen van diegenen die serieus aan het werk waren!
Ik zie......ik zie........
Ik zie niks meer, want ik ben verplicht met weemoed achter mij te kijken naar zaken die nooit meer terugkomen! Daarom kijk ik nu zo graag naar onze kleinkinderen en bedenk ik - als ik 's avonds moe in mijn zetel neerval - dat die kindertijd voor velen toch een mooie tijd is! Hopelijk kunnen ze er later ook zo aan terugdenken!
Waarom ik daar nu over begin? Omdat het leven zo relatief is en zo snel voorbij raast en omdat we vanavond weer negatief nieuws kregen van mijn vriendin, de schoonmama van de dochter.
Niettegenstaande de zadelpijn en bagagedragerperikelen (!) haalde ik gisteren toch mijn ijzeren ros van stal! Terwijl ik rustig trapte en van de zon genoot, zag ik het zo gebeuren.
'Hee', roep ik, volgens mij heel hard naar de mevrouw die mij tegemoet komt rijden. Zo te zien, zit ze in haar tas te rommelen en vergeet ze haar stuur recht te houden. Ik krijg bijna een hartverzakking als ze zo recht op me afkomt. Ze had mij blijkbaar niet gehoord maar toch schrikt ze ineens op om haar stuur meteen bij te draaien. Zucht, diepe zucht. "Jouw tijd is nog niet gekomen, laat die hartslag maar weer tot rust komen, Natoken."
Het is niet de eerste keer dat me opvalt dat mijn - voor anderen onhoorbare - 'schreeuw' uiteindelijk toch doel treft. Als je bedenkt dat alles energie is, stel ik me zo voor dat mijn levenslustige, adrenalinegestuurde energetische vuurpijlen recht in haar voorhoofd priemden.
Als kind dacht ik dat het betekende "koningen die in stallen leefden " of zoiets. Maar dat schijnt niet waar te zijn en nu ik weet wat het wel is, moet ik zeggen dat ik ooit eens wreed gestalkt werd. Jullie geloven mij niet? Lees dan maar niet verder voor de anderen .....
Op een dag rinkelde de telefoon en vlug liep ik er naar toe om hem op te nemen. Hallo, met N!!, Halloo!! Hallooooooooooooooo!!!! In plaats van antwoord te krijgen, hoorde ik iemand hijgen aan de andere kant van de lijn. Ik dan maar vlug de hoorn neergelegd. Nog geen tien minuten later weer telefoon!! Ik liet mijn patatten staan en nam terug de hoorn op. Hallo..Halloooooo!! Weer hetzelfde liedje, een gehijg aan den andere kant dat ik bijna een trek op mijn oor had. Ik ben dan maar eens ferm uit mijn krammen geschoten . "ZEG MANNEKEN SPAAR UWEN LOOKASEM VOOR ALS UW MADAM THUISKOMT Hé" Ik weer de telefoon neergelegd.
Sakkerdenondepietjes, vijf minuten later was het weer van dattem!! Ik weer de hoorn opgepakt en laten open liggen terwijl ik met mijn gsm naar de politie belde om dat manneke aan te geven. Na een tijdje zoeken had de police de hijger gevonden en kwamen ze mij op de hoogte stellen. Zeg Natoken, die hijger is een tante van u!!! Hoe een tante van mij???? Ja, een zekere tante Louise. Inderdaad ik heb een tante die Louise heet. Awel, dat menske probeert jou al een uur te bellen omdat ze met een zware longontsteking zit en ze bijna niet kan spreken. t' Was om te vragen of jij niet tot bij de apotheker zou kunnen gaan. Jawadde mijne frak ,ppffffffffff.
Ik heb dan zelf eens terug gebeld, maar t'was niet meer nodig want ze hadden haar juist naar de kliniek gevoerd. Dit logje is maar om iedereen te verwittigen dat als je nog eens denkt een hijger aan de telefoon te hebben, je best eerst vraagt of die mens niet ziek is hé. Ge kunt nooit weten den dag van vandaag. Vandaar, als ik nu de telefoon opneem , is dat het eerste dat ik vraag: "Spreek ik met een zieke?" En meestal vragen ze dan aan de andere kant of alles ok is met mij?
Ja, ne mens komt toch nogal wat tegen hé?. Jullie geloven mij nog steeds niet?...
Het weer liep hier gisteren in de vooravond met tranen over mijn raam en wat moet een mens dan doen als hij achter de pc zit?
Om het klavier op te warmen misschien rap een gedichtje schrijven? Ja, dat was het, ik zou rap een gedichtje dichten en wie weet dichtte ik misschien wel het regengat toe. Ppfffff, geef mij maar dat ozongat, daar stralen mijn zinnen tenminste door, want ik weet niet of ik een regengat naar mijn zinnen kan zetten.
Onweerswolken over Vlaamse bodem
spelen haasje over en verweven zich tussen zonnestralen.
Op een blauw palet
mengen ze hun kleuren
om ze te toveren
in duizenden vormen.
Een wind blaast
over t landschap heen
over t kunstwerk
om het te drogen.
En ik kijk door een wazige bril
hoe dagelijks
het weermuseum
zijn deuren opent.
'Ge kunt den boom in'. Het is een Antwerps gezegde om aan te geven dat iets niet doorgaat en je er je plan mee zal moeten trekken. De vogels kennen dat gezegde ook maar helaas niet in de juiste betekenis. Ze nemen het véél te letterlijk naar mijn goesting. Soms met vijf tegelijk vliegen ze op elk iet of wat rood gekleurd appeltje. Er groeien al jaren niet alleen appels maar ook cd's aan onze bomen. We willen zelf graag nog iets van oogst over houden, zie je. Maar ik vrees dat ook die cd's na een tijd hun doel missen . En de vogels dan? Ah, die kunnen den boom in hé.
En neen ik heb het gelukkig niet over onze buurt. Hier kan en mag een kind nog spelen! Wanneer je deze zomer een krant openslaat dan vind je altijd wel ergens een klacht over kinderoverlast!
Dan stel ik mij de vraag: "Aanvaarden we dat kinderen ruimte nodig hebben om te spelen, in het belang van hun ontwikkeling"?
Heisa, animo en heel veel meningen waren de voorbije dagen te horen en te lezen over het zogeheten lawaai' van spelende kinderen.
Onze perceptie op spelende kinderen is op korte tijd enorm veranderd. Toen ik in de jaren '50-'60 op straat rondhing met vriendjes kregen we af en toe een boze boer of buur achter ons aan omdat we een appel pikten of in de tarwe - of tabaksvelden gingen spelen. Maar iedereen vond dat normaal en we deden dat allemaal. Nu zie ik bijna geen kinderen meer rondhangen op straat of er op uit trekken en als het toch gebeurt, worden ze bijna beschouwd als kleine boefjes of hun ouders worden met de vinger gewezen. Kinderen moeten binnen blijven en dat zorgt dan voor een opgekropte energie die ze op andere manieren moeten uiten.
Spelen is een ruim begrip. In onze kindertijd vertaalde zich dat in het bouwen van een loopbrug over de beek, kampen bouwen in de bomen, gordijnen en brievenbussen maken voor die zelfgebouwde kampen , de draak opsteken , hinkelen of touwtje springen op straat, kastelen bouwen op de zanderige wegen, of gewoon een gezelschapsspelletje spelen .
Het besef dat elke dag kinderen in Vlaanderen hun speelkleren aantrekken om naar een speelpleinwerking te gaan, kan niet anders dan positief zijn. En dan hebben we het nog niet eens over het veelvoud aan kinderen dat deze zomer op kamp gaat met de jeugdbeweging, naar de kinderopvang gaat of deelneemt aan thema- en sportkampen.
Deze initiatieven stimuleren en ondersteunen zou een automatische reflex moeten zijn van elke ouder, buur of politicus. In de eerste plaats omdat we het spelen van de kinderen moeten stimuleren. Voor kinderen is dit spelen hun manier van zijn'.
De vraag of ze mogen gaan spelen' is voor kinderen hun manier om zelfbeschikking te vragen over hun vrije tijd. We moeten hen als volwassenen hiervoor de ruimte durven te geven en hen carte blanche geven om voor de volle honderd procent kind te mogen zijn. Bij dit spelen hoort onlosmakelijk geluid. Je kan het plezier of enthousiasme noemen, je kan het ook lawaai vinden. Geluid produceren is eigen aan spelen, net als af en toe een spat modder, een schram of een buil.
De essentie van het recente debat is niet of kinderen al dan niet geluid produceren en of dat vervelend of schadelijk kan zijn, de vraag is of deze samenleving dat van haar kinderen aanvaardt en haar kinderen de ruimte wil geven die ze nodig hebben om zichzelf te zijn en op te groeien?
Kinderspel is een universeel recht. Welke samenleving haalt het dan in haar hoofd haar kinderen te verbieden om te spelen? Uiteraard zijn er ruimtelijke beperkingen. Iedereen weet dat Vlaanderen volgestouwd is, alle wegen, huizen en voorzieningen zijn lekker samengepropt op een zakdoek. We zijn met veel en we willen veel. Daarom dan maar snel de eigen cocon in, de deur op slot, de tuin achter een hoog hek of haag, de rest van de wereld op de tv. Een oase van rust, privé-eigendom badend in stilte' wordt het hoogste goed en liefst geen geluid, want dat stoort.
Zo ontstaat er een gevoel van : Ik heb niks tegen rododendrons, wel als die van mijn buur zijn en een halve meter over mijn haag komen of ik heb niks tegen spelende kinderen, wel als dat vlak naast mijn oase van rust gebeurt. Naar de industriezone ermee ." En zo worden kinderen over dezelfde kam geschoren als machines en vrachtwagens. Not in my backyard' is de leuze!" We willen alle voorzieningen, dichtbij maar liefst geen hinder ervan. Alle voordelen, geen nadelen.
Hebben jullie ooit al eens de tijd genomen om spelende kinderen te observeren? Het gejoel en gelach van de kinderen is het beste wat onze hartkleppen kan overkomen.
En wat dan met het zogezegde lawaai?
Veel hangt gewoon af van de opvoeding. Ouders van kinderen hierover aanspreken en kinderen vragen of het ook niet wat minder kan, is de oplossing van het gezond verstand. Ouders die vinden dat kinderen overdag lawaai mogen maken en 's avonds als zij thuis zijn stil moeten zijn, zijn echt niet goed bezig. Maar.... overlast van sommige kinderen afdoen als normaal is ook niet de oplossing. Crèches inplanten in woonomgevingen waar vele ouderen en zieke mensen wonen ook niet. Deze personen hebben - anders dan men wil voorstellen - ook recht op stilte.
Maar kinderen moeten hun energie en frustraties kwijt, net zoals volwassenen. Zij die dat niet kunnen, worden depressief of gaan agressief gedrag vertonen. Dat is geen gevoel, dat is wetenschappelijk bewezen! Spelen kan en mag je niet beperken. Ook uitbundig joelen of krijsen, roepen, zingen of soms ook wel eens fluisteren of geheimzinnig stil doen, het hoort allemaal bij spelen zoals fluiten bij de vogeltjes hoort. Spelen is een manier van "zijn" voor kinderen, laten we hen dat aub niet ontnemen! Als we allemaal een klein stukje uit onze kindertijd zouden kunnen blijven meedragen zou de rest van het leven voor veel mensen lichter zijn.
Vroeger konden kinderen overal op straat spelen. Als een buurman of buurvrouw er een probleem mee had dan joeg hij of zij ze dan weg en gingen ze wel ergens anders spelen.Tegenwoordig moeten kinderen altijd op een vaste plaats spelen. De mensen die daar in de buurt wonen krijgen daar dus dagelijks 'last' van, terwijl anderen van doodstille straten kunnen 'genieten'. Conclusie: Er moet een evenwicht zijn met de buurt.
Ik denk dat als je de straten veiliger maakt voor de kinderen ze dan ook meer ruimte zullen hebben en dan zal het lawaai ook minder geconcentreerd zijn. Ik denk niet dat ik hier een pleidooi moet houden voor het spelen van kinderen. Iedereen vindt het zinvol, iedereen vindt het nodig. Kinderen moeten kunnen spelen, laat ons daar alstublieft niet over discussiëren. Maar wat als ze buiten gaan spelen?!? Hmm, dan moet het weer even wat minder zijn...
Maar leg mij dan eens uit hoe kinderen zouden moeten spelen? Als ze achter de computer zitten, is het niet goed, als ze buiten komen, is het niet goed. Zie jij jezelf kinderen een aanmaning geven dat ze minder hard mogen juichen als ze een goal scoren: "shht, jongens, vier in stilte!" of dat ze moeten gillen met een fluisterstemmetje als iemand hen nat maakt in de zomer?
Mijn voorstel? De maatschappij moet zorgen voor minder concentratie waar het spelende kinderen betreft door meer speelplaatsen aan te bieden en zo zal het geluid automatisch verminderen omdat de concentratie minder is. Wat denken jullie over dit onderwerp?
Zoals eerder gezegd gaan we verder nu met de letter C Culinair
Ik zal jullie niet verbazen zeker als ik zeg dat ik een lekkerbek ben maar ik ben zeker geen snob die haar neus ophaalt voor een eenvoudige hap. Ik doe niet aan fastfood en ben ook niet verslaafd aan snoep. Ik heb geen wijnkelder om te laten liggen wat er ligt dient eerder om op te drinken, ! Ik hou ervan om gezellig uit eten te gaan, maar ik hou nog meer van een dinertje bij ons thuis, in intieme kring gezellig tafelen met familie of vrienden met een lekker glaasje wijn erbij. Ik wil dat onze thuis een echte thuis is, een warm nest voor alle dierbaren /vrienden en daarbij is een lekkere maaltijd erg belangrijk! Moet ik dan niet af en toe diëten, vraag je dan? Er is maar één dieet dat helpt lieve mensen het FDHM- dieet= Fret Den Helft Minder.
- Carla, de vrouw van Hugo, had haar wang zodanig verbrand dat er een huidtransplantatie moest plaatsvinden! Er werd meteen gezocht naar een geschikte donor en Hugo besloot om een stuk van zijn zitvlak af te staan. De operatie werd uitgevoerd en alles verliep naar wens. Hugo was in zijn nopjes, vooral toen zijn schoonmoeder op bezoek kwam en zijn vrouw kuste...
Voor alle mama's en oma's een heel gezellige moederkensdag
De wind en de regen hebben het leven in hun greep, zij trekken mij over de streep van haasten, lopen, rennen en vliegen tot stilstand en rust naar een wiegen in mezelf.
Zo-even stond ik roerloos naast een regenplas zonder muts, zonder sjaal of jas, zonder haasten, lopen, rennen, vliegen koos ik heel bewust mee te wiegen met mezelf.
De wind streek door mijn haar en de regen streelde mijn huid, Ik was hun prooi , hun zachte buit zonder haasten, lopen, rennen, vliegen werd ik stil gekust bij het wiegen in mezelf.
De wolken vol van regen wegen zwaar op de daken zij en ik we wachten zonder haasten, lopen, rennen, vliegen op het stil ontwaken van de zon die ergens ligt te wiegen in een bed van rozen. Ik vluchtte het huis in en ik lachte naar mijn spiegelbeeld waarin ik stond te blozen....
Morgen ontvangen we voor een BBQ de schoonfamilie). Omdat het zo druk was met de tweeling van de zoon hier deze week zullen ze het allemaal met een in der haast gepoetst huis moeten stellen.
Nu bedacht ik in feite al eerder deze week, dat er eigenlijk een geurkaars moest bestaan met het aroma van "Pasgekuist Huis".
Ik zou het idee moeten mailen naar Procter & Gamble of wie er ook voor zorgt dat we die producten in huis hebben! Het zou ongetwijfeld een hit van formaat zijn.
Zonder enige moeite te doen een walm van Marseillezeep of Delicate Oppervlakken in huis. Het bezoek dat zich telkens weer afvraagt hoe je het toch voor elkaar krijgt om zo'n smetteloze atmosfeer te creëren zelfs na een invasie van de kleinkinderen! Als dan je "heerlijk geurend huis" ook nog een beetje opgeruimd is, zal er geen kat vermoeden dat je voor het laatst vorige week het huis een grondiger beurt gaf. Slechts mateloze bewondering zal je deel zijn.
Beste Ontwikkelaars van P&G, royalties mogen gestort worden op mijn rekening, die ik op een simpele vraag van uwentwege graag zal doorgeven. Geen dank, het genoegen is geheel mijnerzijds.
Maar ik zal toch maar stiekem wat opruimen in afwachting zeker?
Hier en daar waren er al vragen hoe de genezing van de schoonma van de dochter verloopt. Sinds gisteren was er stilaan beterschap en kon ze al eens een soepje of beschuitje binnenhouden en vandaag kon ze voor het eerst een kort bezoekje aan en een wandelingetje maken in de gang samen met de kinesist. Maar.....jullie geloven het nooit maar vanavond werd ze in aller ijl terug geopereerd omdat men een lekkage in de dikke darm vermoedde. Uiteindelijk ging het om een abces op de dunne darm precies op de plaats waar ze de tweede keer geopereerd werd nadat ze een fout begaan hadden bij het afsluiten van operatie 1. Volgen jullie nog? Hoeveel pech en tegenslag kan je hebben. Al met al staat ze terug bij af en kan de revalidatie opnieuw beginnen. ( 3 narcoses op 14 dagen!) Je zou al voor minder de moed verliezen. Het is logisch dat ze zich afvraagt wat ze toch misdaan heeft om zo'n lijdensweg mee te maken en zeggen dat het allemaal niet zou nodig geweest zijn hadden ze geen fout begaan bij de eerste operatie want de twee volgende zijn een gevolg daarvan!! We kunnen alleen blijven hopen en duimen!
De ochtend kriebelt aan mijn neus. Ik nies de nacht uit mijn gedachten.
In de diepzee van mijn gevoelens zwem ik
blindelings en op de tast maar doelbewust.
Met de tweeling hier sta je soms verbaasd hoe die kleine gasten soms zo'n juiste blik op het leven hebben. 't Is toch eigenaardig dat de waarheid vaak uit een kindermondje komt.
Maar ik stel mij de vraag als die mond dan groeit van kindermondje naar volwassen mond, komt daar dan geen waarheid meer uit? Kan mij dan iemand zeggen op welke leeftijd we leugenaars geworden zijn?
Toen ik nog een kleine snotter was met een kindermondje boven mijn speelse lijf, had ik op een dag een vriend van mijn pa gezien met een buurvrouw.
Niet dat daar iets speciaal aan was, maar mijn kindermondje vertelde dat graag.
Ik heb dan maar tegen mijn ma gezegd: ( de namen zijn fictief):
"Zeg ma, ik heb X gezien met Marie Louise van naast ons deur". " Awel en dan"? " Awel , ze liepen hand in hand"!!
" Euh....awel en dan, dat zal geweest zijn omdat ze niet zouden vallen zeker"! " Jamaar, hij zal haar dan toch niet goed vast gehouden hebben want ze zijn daar wel gevallen, juist in het tarweveld". "Potverdekke!, hoe kunt gij dat weten , kleine snotter"? "Awel , omdat ik ook juist in dat tarweveld zat om verstopperke te spelen.
En ik heb ook nog gezien dat ze elkaar aan het kussen waren". "Awel en dan! Als gij valt met uwe velo en ge komt al bleitende naar huis , dan geeft ik toch ook ne kus op uw blauwe plekken!" "
Euh......ja 't is waar!
Maar na een kwartier lagen ze daar wel in hunnen bloten zunne"!
"Dat zal zijn om te zien of ze niet geblesseerd waren!
En nu moet ge ne keer goed luisteren!!!
Ge moet stoppen met te zeveren en van alles uit uw duim te zuigen".
Ondertussen werden haar woorden kracht bijgezet door een paar goeie lappen op mijne kop.
Wat eigenaardig is, is dat telkens mijn kindermondje de waarheid vertelde ik er vaak een lap voor kreeg.
Later , toen mijn kindermondje verdwenen was en ingeruild was voor een " grotere mond", vroeg ma mij eens hoe dat juist in elkaar zat met met Marie Louise en die gast?.
"Dat is ook straf", dacht ik. Vroeger wilde ze er niks van weten als ik de waarheid sprak en zei ze dat het allemaal leugens waren en uit mijn duim gezogen.
En nu zoveel jaren later wilde ze die affaire nog eens horen omdat ze dacht dat het waar was.
Wanneer is die waarheid een leugen geworden en later terug waarheid? Waarmee ik maar bedoel, luister goed naar die kindermondjes, je kan er soms versteld van staan!
De bezoekers zijn weg, voldaan en content want we hadden al met al nog een redelijk zonnige dag. Alles is opgeruimd, de logeetjes liggen in dromenland en oma bekomt even van de drukte door hier wat te tokkelen....Ik ben jullie nog een antwoord verschuldigd hé?
Ik stel vast dat de meesten onder jullie nog een groot vertrouwen hebben in de behendigheid van biebie hier. Maar ...de eerlijkheid gebied me te zeggen dat ik blijkbaar een jaartje ouder word, want vroeger had niets of niemand mij tegengehouden. Nu is het al voldoende dat er een stoorzender op mijn schouder zit...
Sorry als ik jullie teleurgesteld he, maar ik heb -gelukkig - wat van dat roekeloze van vroeger afgeleerd en heb wijselijk het laatste stukje weg van op mijn zadel afgelegd.smile!! Mijn jongere "ik" zou de uitdaging zeker aangegaan hebben. "Het verstand komt niet voor de jaren en als het ervoor komt dan is het er maar naar", zei mijn ma altijd en met dat in het achterhoofd...
Ik zag het ook niet zitten om aan de kleinkinderen te vertellen dat oma gevallen is omdat ze van op de bagagedrager fietste... Mijn trots hé!! Trouwens, mijn rugje laat gekke toeren niet meer toe en een slag op mijn kop kan ik missen, ik ben al gek genoeg volgens de kleinkinderen.
Maar jullie vertrouwen gaf mij wel een boost, ik voel mij op slag een trammetje jonger ,zegt zij die al bekketrekkend rechtkomt omdat die rug wat opspeelt na een drukke dag.
)
){kind=link}
){kind=link}