En neen ik heb het gelukkig niet over onze buurt. Hier kan en mag een kind nog spelen! Wanneer je deze zomer een krant openslaat dan vind je altijd wel ergens een klacht over kinderoverlast!
Dan stel ik mij de vraag: "Aanvaarden we dat kinderen ruimte nodig hebben om te spelen, in het belang van hun ontwikkeling"?
Heisa, animo en heel veel meningen waren de voorbije dagen te horen en te lezen over het zogeheten lawaai' van spelende kinderen.
Onze perceptie op spelende kinderen is op korte tijd enorm veranderd. Toen ik in de jaren '50-'60 op straat rondhing met vriendjes kregen we af en toe een boze boer of buur achter ons aan omdat we een appel pikten of in de tarwe - of tabaksvelden gingen spelen. Maar iedereen vond dat normaal en we deden dat allemaal. Nu zie ik bijna geen kinderen meer rondhangen op straat of er op uit trekken en als het toch gebeurt, worden ze bijna beschouwd als kleine boefjes of hun ouders worden met de vinger gewezen. Kinderen moeten binnen blijven en dat zorgt dan voor een opgekropte energie die ze op andere manieren moeten uiten.
Spelen is een ruim begrip. In onze kindertijd vertaalde zich dat in het bouwen van een loopbrug over de beek, kampen bouwen in de bomen, gordijnen en brievenbussen maken voor die zelfgebouwde kampen , de draak opsteken , hinkelen of touwtje springen op straat, kastelen bouwen op de zanderige wegen, of gewoon een gezelschapsspelletje spelen .
Het besef dat elke dag kinderen in Vlaanderen hun speelkleren aantrekken om naar een speelpleinwerking te gaan, kan niet anders dan positief zijn. En dan hebben we het nog niet eens over het veelvoud aan kinderen dat deze zomer op kamp gaat met de jeugdbeweging, naar de kinderopvang gaat of deelneemt aan thema- en sportkampen.
Deze initiatieven stimuleren en ondersteunen zou een automatische reflex moeten zijn van elke ouder, buur of politicus. In de eerste plaats omdat we het spelen van de kinderen moeten stimuleren. Voor kinderen is dit spelen hun manier van zijn'.
De vraag of ze mogen gaan spelen' is voor kinderen hun manier om zelfbeschikking te vragen over hun vrije tijd. We moeten hen als volwassenen hiervoor de ruimte durven te geven en hen carte blanche geven om voor de volle honderd procent kind te mogen zijn. Bij dit spelen hoort onlosmakelijk geluid. Je kan het plezier of enthousiasme noemen, je kan het ook lawaai vinden. Geluid produceren is eigen aan spelen, net als af en toe een spat modder, een schram of een buil.
De essentie van het recente debat is niet of kinderen al dan niet geluid produceren en of dat vervelend of schadelijk kan zijn, de vraag is of deze samenleving dat van haar kinderen aanvaardt en haar kinderen de ruimte wil geven die ze nodig hebben om zichzelf te zijn en op te groeien?
Kinderspel is een universeel recht. Welke samenleving haalt het dan in haar hoofd haar kinderen te verbieden om te spelen? Uiteraard zijn er ruimtelijke beperkingen. Iedereen weet dat Vlaanderen volgestouwd is, alle wegen, huizen en voorzieningen zijn lekker samengepropt op een zakdoek. We zijn met veel en we willen veel. Daarom dan maar snel de eigen cocon in, de deur op slot, de tuin achter een hoog hek of haag, de rest van de wereld op de tv. Een oase van rust, privé-eigendom badend in stilte' wordt het hoogste goed en liefst geen geluid, want dat stoort.
Zo ontstaat er een gevoel van : Ik heb niks tegen rododendrons, wel als die van mijn buur zijn en een halve meter over mijn haag komen of ik heb niks tegen spelende kinderen, wel als dat vlak naast mijn oase van rust gebeurt. Naar de industriezone ermee ." En zo worden kinderen over dezelfde kam geschoren als machines en vrachtwagens. Not in my backyard' is de leuze!" We willen alle voorzieningen, dichtbij maar liefst geen hinder ervan. Alle voordelen, geen nadelen.
Hebben jullie ooit al eens de tijd genomen om spelende kinderen te observeren? Het gejoel en gelach van de kinderen is het beste wat onze hartkleppen kan overkomen.
En wat dan met het zogezegde lawaai?
Veel hangt gewoon af van de opvoeding. Ouders van kinderen hierover aanspreken en kinderen vragen of het ook niet wat minder kan, is de oplossing van het gezond verstand. Ouders die vinden dat kinderen overdag lawaai mogen maken en 's avonds als zij thuis zijn stil moeten zijn, zijn echt niet goed bezig. Maar.... overlast van sommige kinderen afdoen als normaal is ook niet de oplossing. Crèches inplanten in woonomgevingen waar vele ouderen en zieke mensen wonen ook niet. Deze personen hebben - anders dan men wil voorstellen - ook recht op stilte.
Maar kinderen moeten hun energie en frustraties kwijt, net zoals volwassenen. Zij die dat niet kunnen, worden depressief of gaan agressief gedrag vertonen. Dat is geen gevoel, dat is wetenschappelijk bewezen! Spelen kan en mag je niet beperken. Ook uitbundig joelen of krijsen, roepen, zingen of soms ook wel eens fluisteren of geheimzinnig stil doen, het hoort allemaal bij spelen zoals fluiten bij de vogeltjes hoort. Spelen is een manier van "zijn" voor kinderen, laten we hen dat aub niet ontnemen! Als we allemaal een klein stukje uit onze kindertijd zouden kunnen blijven meedragen zou de rest van het leven voor veel mensen lichter zijn.
Vroeger konden kinderen overal op straat spelen. Als een buurman of buurvrouw er een probleem mee had dan joeg hij of zij ze dan weg en gingen ze wel ergens anders spelen.Tegenwoordig moeten kinderen altijd op een vaste plaats spelen. De mensen die daar in de buurt wonen krijgen daar dus dagelijks 'last' van, terwijl anderen van doodstille straten kunnen 'genieten'. Conclusie: Er moet een evenwicht zijn met de buurt.
Ik denk dat als je de straten veiliger maakt voor de kinderen ze dan ook meer ruimte zullen hebben en dan zal het lawaai ook minder geconcentreerd zijn. Ik denk niet dat ik hier een pleidooi moet houden voor het spelen van kinderen. Iedereen vindt het zinvol, iedereen vindt het nodig. Kinderen moeten kunnen spelen, laat ons daar alstublieft niet over discussiëren. Maar wat als ze buiten gaan spelen?!? Hmm, dan moet het weer even wat minder zijn...
Maar leg mij dan eens uit hoe kinderen zouden moeten spelen? Als ze achter de computer zitten, is het niet goed, als ze buiten komen, is het niet goed. Zie jij jezelf kinderen een aanmaning geven dat ze minder hard mogen juichen als ze een goal scoren: "shht, jongens, vier in stilte!" of dat ze moeten gillen met een fluisterstemmetje als iemand hen nat maakt in de zomer?
Mijn voorstel? De maatschappij moet zorgen voor minder concentratie waar het spelende kinderen betreft door meer speelplaatsen aan te bieden en zo zal het geluid automatisch verminderen omdat de concentratie minder is. Wat denken jullie over dit onderwerp?
Reacties op bericht (8)
17-08-2011
vergelijken met vroeger is moeilijk omwille van de gewijzigde maatschappij met alle Verkeer....en de overheden zijn niet Gevolgd.... dus daar wringt het hedendaagse probleem Natoken, plus een maatschappij die minder tolerant geworden is ook wel...
Een aangename avond toegewenst vanwege Amor Fati !
Matigheid met eten bevordert een gezond lichaam, matigheid met mensen bevordert de gemoedsrust
Het aanleren van matigheid is de essentie van gezond verstand en ware wijsheid
17-08-2011 om 23:31
geschreven door Amor Fati
Dat heb ik al dikwijls gezegd wat konden wij toch ravotten de ganse dag door en nu ocharme we moeten eerlijk zijn waar kunnen ze en mogen ze nog spelen, dat door mensen zoals Dut. is ons straat beeld erg veranderd., nu groetjes
17-08-2011 om 19:36
geschreven door Fjak@
decibellekes
Toen mijn kinderen kindjes waren speelden ze op straat en met hen bijna de hele buurt... ook in de tuin in het zwembad wat zorgde voor heel wat gegil... zo ook bij de buren... niemand die toen klaagde over het lawaai... nu hoor ik vaak de kleinkinderen van die buren in de aanpalende tuinen spelen en lawaai maken maar dat stoort toch niet... is aangename zomer-achtergrond-muziek waar ik zalig kan bij indutten... maar het is wèl zo dat we tegenwoordig snakken naar wat stilte want we worden langs alle kanten belaagd door lawaai... het verkeer op de grond en in de lucht... machines die overal staan te draaien... de mensen worden er gewoon nerveus van en prikkelbaar... we leven te dicht opeen en dat is gewoon niet goed... ik woon nu nog in een rustige buurt maar dat is niet voor iedereen weggelegd en ik kan begrijpen dat sommige mensen doldraaien door het onaflatend lawaai rondom hen...
spijtig van je verregende BBQ... meer geluk voor de volgende... kus!!!
17-08-2011 om 14:50
geschreven door Myette
*
Het was een hele boterham om te lezen, maar ik ben het helemaal met je eens. Net tegenover mij is een speeltuintje en ik vind het na al die jaren nog altijd even plezierig om die uitgelaten stemmetjes en kreetjes van plezier te horen. Af en toe een huilbui of boos gekrijs hoort er ook bij. Wanneer ik op mijn terrasje zit te genieten van de zon en ik wil even dat kindergejoel buiten sluiten, dan zet ik een koptelefoon op en luister naar muziek of naar mijn boek. Lieve mensen, laat kinderen aub kinderen blijven en geef ze de ruimte om zulks te doen. Waar ik het ook mee eens ben is dat men de concentratie van een grote groep kinderen op één plaats een beetje zou moeten verdelen. Ik kan ook begrijpen dat het voor sommige mensen ook wel eens teveel lawaai kan zijn. Ik denk nu aan bedlegerige of ernstig zieke mensen die rust en kalmte broodnodig hebben. Het kan niet zijn dat die mensen dat niet vinden in hun eigen huis. Dus voedsel voor de regering om dit op te lossen. Maar....we hebben geen regering! En als we er een hebben dan beloven die veel maar doen weinig. Want het "overlast" probleem stelt zich al jaren. Dikke knuffff x 2
17-08-2011 om 14:17
geschreven door Huismusje/Petra
..
ik kan niet anders dan het volmondig met je eens zijn Natoken. Mijn eerste acht jaren werden doorgebracht in 't midden van uitgestrekte weiden en bossen en wij waren altijd buiten. Toen ik met mijn twee zoontjes elf hoog woonde had mijn moeder medelijden met mij. (ik ook trouwens - het elfde verdiep was een keuze van de nooit thuis zijnde zilveren die een appartement met panoramisch zicht wenste ). Moederdag (na alle commotie) brachten we danzij het goed weer door in de tuin van zoon 2 en de drie kinderen gaven van katoen. De buren rechts moeten vreselijk afzien, want die hebben geen kinderen en hadden waarschijnlijk nooit gedacht dat ze drie belhamels naast hun oase van rust tuin zouden krijgen. Zoon en schoondochter staan allebei in het onderwijs en horen dat lawaai zelfs niet.
Toch moet ik eerlijk zijn.
Toen we naar huis gingen overviel me dat heerlijk gevoel van rust en stilte, we zijn dat lawaai ook niet meer gewoon. Toch vind ik dat wij dat moeten verdragen, nog enkele jaartjes en die kleintjes zijn uitgejoeld. Maar over de hele lijn : volledig eens met wat je schreef. Kusjes.
17-08-2011 om 12:00
geschreven door bojako
ik kan kort zijn
er is ergens een liedje over ... " laat de kinderen de wereld ... waar het goed is om te leven ..." of zoiets ..en dat is wat nodig is = meer verdraagzaamheid ! op straat spelen kan niet meer , : de straten op de buiten zijn ingenomen door 't verkeer = gevaarlijk verkeer ! en door gevaarlijke mensen ook , je weet wel wat ik wil zeggen !! en in de stad ? ik woon er niet , maar in mijn vaders tijd speelden ze wel daar nog op straat , maar nu ... ik denk het niet ! speelpleinen ja , zeker , maar dan moet je ze weer brengen , want 't mag niet in 't centrum , de bewoners kunnen er niet tegen ! MAAR ZE KUNNEN WEL tegen honden (hun honden )in hun tuin en en hun appartement
neen voor mij : moet een kind kunnen lawaai maken , die naast een school woont , klaagt toch ook niet ..... er zijn er die klagen omdat een haan kraait ... mensen zijn gewoon onverdraagzaam !
17-08-2011 om 08:17
geschreven door ani
Een zonnig groeteke uit Retie
Die oudjes hebben hun decibellekes nog niet gemeten als ze op hun dagje in de parochiezaal hun namiddagske hebben ...of hun fietsdagske ze hebben dan geen bel nodig daar zorgen hun decibellekes wel voor ...en wij zitten daar midden in ..want het kan bij ons allebei fijne dag mateke vol zonneschijn
)
- het elfde verdiep was een keuze van de nooit thuis zijnde zilveren die een appartement met panoramisch zicht wenste ). Moederdag (na alle commotie) brachten we danzij het goed weer door in de tuin van zoon 2 en de drie kinderen gaven van katoen. De buren rechts moeten vreselijk afzien, want die hebben geen kinderen en hadden waarschijnlijk nooit gedacht dat ze drie belhamels naast hun oase van rust tuin zouden krijgen. Zoon en schoondochter staan allebei in het onderwijs en horen dat lawaai zelfs niet.
Toch moet ik eerlijk zijn.
Toen we naar huis gingen overviel me dat heerlijk gevoel van rust en stilte, we zijn dat lawaai ook niet meer gewoon. Toch vind ik dat wij dat moeten verdragen, nog enkele jaartjes en die kleintjes zijn uitgejoeld. Maar over de hele lijn : volledig eens met wat je schreef. Kusjes.
...en wij zitten daar midden in ..want het kan bij ons allebei 
fijne dag mateke vol zonneschijn
