Elk jaar vinden in Spanje de festiviteiten rond de Christianos y moros ( Christenen en Moren) plaats. Afhankelijk van de regio worden de feesten op verschillende tijdstippen gevierd. De regio waar wij verblijven viert die festiviteiten in de tweede helft van oktober.
Ik wil daar geen te lange uitleg bij geven maar waar het om gaat is dat met deze feesten wordt stil gestaan bij het feit dat eeuwen geleden de
Moren bezit namen van vele Spaanse steden en dorpen en dat de Christenen die herinnamen. De meestal carnavaleske en vooral luidruchtige vieringen verschillen van elkaar naargelang de plaats en het aantal inwoners en zij duren verschillende dagen. Het gaat dus om de herdenking van de herovering (Reconquista) van het Iberisch schiereiland op de Moren en de strijd tegen de piraten van de Islamitische godsdienst. Het speelde zich allemaal af van de 11e tot en met de 15e eeuw en wordt dus in veel dorpen aan de Costa Blanca en op veel verschillende tijdstippen gedurende het jaar, spectaculair gevierd .
De kleding die wordt gedragen is uitbundig. Van veelkleurig tot angstaanjagend. Monotone (hypnotiserende) mars muziek, een enorme hoop wapengekletter door beide groepen na de zgn. Entrada (de binnenkomst van de afzonderlijke legers en hun in schoonheid met elkaar strijdende slavinnen) gaan samen met een Processie meestal ter ere van de Patroonheilige van stad of dorp en eindigt met een geweldig (nagespeeld) slagveld met grote hoeveelheden vuurwerk waarbij het fort of kasteel door de Christenen wordt veroverd. De fiestas starten met de inname van de stad door de Moren en eindigen met de bevrijding door de katholieke legers. Tussenin duiken de 'filaes' en 'comparsas' op, dat zijn groepen in de parades, die ofwel de Moren uitbeelden, ofwel de christenen. Zij zijn uitgedost in een aangepaste Middeleeuwse klederdracht, berijden soms paarden, zwaaien met zwaarden en vuren in het wilde weg hun musketten af. De Moren berijden kamelen en soms olifanten. Er weerklinkt veel Middeleeuwse muziek en natuurlijk (Spanjaarden zijn er dol op) vuurwerk. De eindslag speelt zich bij het kasteel af, waar de christenen een geënsceneerde slag winnen. De verschillende kampen zijn ook nog eens in groepen onderverdeeld. Zij kunnen ook arbeiders (labradores) uitbeelden of smokkelaars (contrabandistas), vissers (pescadores), bandieten (bandoleros), piraten (pirates), zigeuners (gitanos) of vrijschutters (pacos). Elke groep heeft een eigen klederdracht en voert eigen nummertjes, danspasjes of... gevechten op. We horen hier de laatste week her en der schoten en muziek die er ons aan herinneren dat er ergens weer een stoet door de straten loopt. Het is een boeiend en luidruchtig allegaartje dat echt de moeite loont om eens mee te maken. Ik probeer hier met een paar foto's een sfeerbeeld te geven van de pracht en praal en het groteske van de stoeten!
Hier betreden de Moren het strand om al schietend de Christenen terug te drijven.
39 jaar geleden hield ik onze zoon voor het eerst in de armen. Nu zou dat al heel moeilijk zijn om zo'n kerel van 1m94 op te tillen. 39 jaar al zijn we gelukkig met onze zoon we wensen hem dan ook van hieruit een heel dikke proficiat.
Een slang, een kikker en een duizendpoot hebben een afspraak. De slang en de kikker verschijnen precies op tijd, maar de duizendpoot arriveert pas veel later. Hij hijgt en is volledig uitgeput. - "Waarom ben je zo laat ?" vragen de anderen. De duizendpoot stamelt: - " Buiten hangt een bordje: " Voeten vegen aub."
Volgen jullie nog? We zijn bij de letter G zoals de
G in Geloof . Ik ben katholiek opgevoed daardoor is alles wat Rooms is mij niet vreemd . Ik heb het hele klassiek Vlaams-katholieke parcours doorgelopen, van stuurse nonnen met een kap op het hoofd tot hoge neogotische gebouwen die heel beklemmend waren. Voor sommigen geeft geloof sterkte als ze het moeilijk hebben en ze zich kunnen richten tot iets wat zoveel groter is en dat hen dan steun geeft. Ben ik dan van mijn geloof gevallen? Ach, ik ga niet meer naar de kerk en ook niet naar Lourdes om een kaarsje aan te steken. Ik heb het opgegeven om het mysterie van ons bestaan te willen ontrafelen en te bevatten. Of we nu Moslim zijn of christen of boeddhist , het speelt geen rol want als er een God is dan is hij voor iedereen dezelfde alleen het productiehuis verschilt. En met het productiehuis van Rome is van alles mis dat hebben de recente schandalen pijnlijk geïllustreerd hoewel ze me niet echt verbaasd hebben. Wie zijn hele leven zijn seksuele driften gedwongen moet onderdrukken, riskeert afwijkend gedrag te vertonen. En dat gezegde van de religieuzen " getrouwd met God" heb ik altijd wat verbazend , zelfs verontrustend gevonden. Nochtans staat de hele cultuur van tabernakel en wijwatervat wel op de één of andere manier op mijn harde schijf en daarom ga ik op reis soms nog wel eens een kerkje binnen, maar de schaduwkanten zijn zwart aangezet. Ik zou ook niet zeggen dat ik een atheïst ben, misschien is er iets wat we niet kunnen vatten, maar waar ik vooral in geloof is in mezelf en mijn familie.
Elf personen, tien mannen en een vrouw, hingen aan eenzelfde touw, dat vast hing aan een helikopter.
Het touw was niet stevig genoeg om het gewicht van allen te dragen en er werd beslist dat één persoon moest loslaten, anders zouden ze allemaal te pletter vallen.
Ze slaagden er niet in te kiezen wie moest loslaten, totdat plots de vrouw, met vastbesloten stem aankondigde dat ze zich vrijwillig zou opofferen.
Want, zo zei ze, ze was het gewoon om haar eigen interesses op de tweede plaats te zetten, aangezien ze: Als moeder, steeds voorrang gaf aan haar kinderen;
Als echtgenote, steeds de belangen van haar man voorrang gaf op de hare; Als dochter, zwichtte ze voor haar vader; Als werkneemster, toeliet dat haar bazen de eer opstreken van haar successen;
"Als vrouw", zei ze terwijl haar blik in het oneindige staarde en ze een hand op haar hart legde... "was het haar taak in het leven zich op te offeren voor anderen zonder daarvoor iets van anderen te verwachten." Euforisch van emotie en trots, barstte er een heftig applaus los onder de mannen .............en ze vielen allemaal. Moraal van dit verhaal voor de mannen: Vertrouw nooit op de opoffering van een vrouw, ze is nobel, maar niet idioot.
Terwijl wij hier genieten van een rustige en zonnige vakantie blijft mijn vriendin schoonmama van de dochter maar vechten... Gisteren kregen we een telefoontje van de dochter dat S. weer op de spoed ligt. Ze was 's middags terug flauwgevallen door een hevige bloeding. De ziekenwagen heeft haar dringend naar de spoed gebracht waar men een scan nam om de reden van die bloeding te vinden. Er zijn een paar mogelijkheden maar omdat haar toestand te kritiek is en men voor nog een bloeding vreest, werd ze gisterenavond terug naar Gent gebracht waar ze in juli geopereerd werd. Nochtans was ze eindelijk wat beter. Ik had bijna dagelijks contact en ze kreeg stilaan moed om de chemo te beginnen volgende week. Dat dringt nu ook want moet binnen de 4 maanden na de ingreep opgestart worden en deze maand is de 4e maand. Maar door steeds nieuwe complicaties is dat nog niet kunnen gebeuren! Omdat ze op intensieve ligt en het ook nog eens weekenddienst is, wordt het weer bang afwachten wat er nu zal gebeuren. Ik sprak nog met haar man gisterenavond en we zijn het er allemaal over eens dat het stilaan een horror verhaal aan het worden is. Ik weet niet dat ik ooit iemand zoveel pech heb weten hebben na een ingreep en zeggen dat het allemaal de nasleep is van die fout ( doorprikken van de darm) bij het sluiten van de buik na de eerste operatie!! Een domper op ons verblijf hier en bang afwachten maar vooral voor haar en de familie thuis terug een heel harde klap. Je zou het stilaan opgeven. We kunnen enkel nog hopen dat het tij ooit eens keert!
Hier het beloofde vervolg. Ik verliet jullie vanuit de tunnel van Somport , maar nu gaan we verder. Bij het verlaten van de tunnel ben je al op Spaans grondgebied en rijden we verder via Jaca, Huesca naar Zaragoza. We slalommen langs de bergflanken en af en toe hebben we het gevoel alsof we in een omega rijden zo draait en keert het. We rijden door een mooie streek maar gaandeweg wordt die minder groen en veel droger dan langs de Franse kant.
Zicht als je uit de tunnel komt
Stilaan wordt de natuur droger en dor
Per regio komen we langs de autostrade enkele typische Spaanse constructies tegen. Ik heb er maar enkele kunnen trekken want mijn ventje kon moeilijk bij elk beeld afremmen, we wilden geen kusjes achteraan , hebben dat al eens gehad en dat was ons niet goed bekomen....
Hier is nog ruimt zat om te bouwen.
Wat ons opviel is dat hier langs de autostrade al heel wat windmolens opgesteld staan. We zagen ook zonnepanelen die aan bepaalde bedrijven de nodige stroom leverden. Hier wordt dus stilaan gebruik gemaakt van de zonne energie en hebben ze blijkbaar geen last van protesterende omwoners die de "esthetica" boven de ecologie stellen. Op één plaats zagen we ook zonnespiegels. Neen dames niet die dingen waarin je kijkt om de irritante rimpels te " verdoezelen". Die spiegels staan opgesteld in een straal van 100m en weerkaatsen de zonnestralen naar één centraal punt waar water opgeslagen staat. De hele technologie is gebaseerd op het bundelen van de energie van de zon om die om te zetten in stoom on op die manier stroom op te wekken via turbines. Een heel simpele voorstelling van het geheel, maar meer moeten jullie nu van dit "koppeke" niet verwachten, het is ook met verlof!
We kwamen rond 18u35 locale tijd aan bij een temperatuur van 20 gr. Moe maar tevreden dat de rit goed was verlopen, kon onze vakantie starten!
Hier zit ik dan op het terras - weg van de drukte want een beetje in de bergen bij zo'n 25 gr - te genieten van een glaasje cava en een stukje fruit. Links van mij ligt mijn slaapgenoot die probeert een " pil van een boek" te verteren en voor mij ligt mijn tweede ik, mijn pceeke. Dat is natuurlijk mee, dat is mijn linkerhand ( rechterhand is al ingenomen door T ) en dat neem ik overal mee ,het is mijn uitlaatklep en weg naar jullie toe. Zeg nu nog eens dat ik jullie niet hoog in het hart draag!!
Zondagmorgen, toen het nog donker en grijs en druilerig was, zijn we thuis vertrokken voor zo'n 2000 km. We zouden er twee dagen over doen. Normaal rijden we tot aan Perpignan ( Frankrijk) en hebben dan al het langste stuk achter de rug, maar op aanraden van vrienden besloten we eens een andere route te nemen. Onze eerste eindbestemming was Pau in Frankrijk op zo'n 100km van de Pyreneeën. We hadden regen tot in Cahors wat het rijden niet echt comfortabel maakte ,maar van dan af was het wel nog bewolkt maar droog en éénmaal in Pau zelfs nog 19 gr en avondzon want het was het wel al tegen de avond toe (18u30) toen we eraan kwamen .De trip was vlot verlopen en na een rustig avondmaal vielen we als twee stenen in bed. Rijden kan ook vermoeiend zijn.
Onze routewijziging had vooral te maken met de volgende dag, het stuk tussen Pau en Spanje was een aanrader volgens vrienden. Via Oloron Ste Marie reden we naar de tunnel de Somport. Half januari 2003 is de 8,6 kilometer lange Somport-tunnel, tussen Spanje en Frankrijk geopend. Het is een tunnel van 4,55 meter hoog en 10,5 meter breed en is daarmee anderhalf keer zo breed als de Mont Blanc-tunnel waar twee vrachtwagens elkaar maar met moeite kunnen passeren.
De Somport-tunnel vormt de verbinding tussen Zaragoza (N-330, Spanje) en Pau (N-134, Frankrijk) op een hoogte van1632 meter.
Deze tunnel is nu de derde belangrijke doorgang door de Pyreneeën
. Al in 1991 werd er tussen de Spaanse en Franse overheid een overeenkomst getekend voor de aanleg van deze tunnel. Door de twee grote ongelukken in de twee tunnels van de Alpen werden de werkzaamheden tijdelijk stilgelegd. Na zorgvuldig onderzoek m.b.t. de veiligheid, werden de veiligheids- en preventievoorzieningen in de Somport-tunnel nauw onder de loep genomen. Met als resultaat dat het aantal nooduitgangen aan de Spaanse kant werd verdubbeld en Frankrijk, die geen enkele nooduitgang aan zijn kant had, deze heeft moeten aanleggen. Elke tweehonderd meter passeert de reiziger een veiligheids- en brandnis met brandblusser en een brandkraan voor de professionele tunnelbrandweer. Achter de veiligheidsdeuren bevindt zich een ruimte met overdruk, uitgerust met telefoon. Bij brand hebben automobilisten en zelfs vrachtwagenchauffeurs op negen plaatsen de gelegenheid om te keren en de tunnel weer uit te rijden. De tunnel sluit aan de Franse kant, nog niet aan op de autoweg Bordeaux-Toulouse. Daardoor moet er nog dwars door het centrum van diverse Franse dorpen worden gereden. Dat zijn in de winter prachtige ski-oorden maar ook nu loont het de moeite om daar even door te rijden. Ik probeer hier met een paar fotos wat sfeer te scheppen.
Een paar zichten vanuit de auto op de omgeving
Ingang van de tunnel
Zicht in de tunnel, we hadden plaats genoeg hé !!
Eén van de dagen krijgen jullie het vervolg. Het is hier wel vakantie hé mensen, niets forceren!
Verschillende bezoekers hebben al gevraagd hoe het met mijn vriendin/schoonma van de dochter gaat? Ik kan hier onmogelijk een gedetailleerd verslag geven omdat het heel persoonlijk is maar dat kan ik wel kwijt... niet zo bijster goed en de tegenslagen/ blunders blijven zich maar opstapelen.
Als we vertellen wat ze de laatste maanden meegemaakt heeft, dan lijkt dat een overdreven verhaal dat aan het ongelooflijke grenst en toch..
Even resumeren: In een Antwerpse kliniek stellen ze precies een jaar geleden baarmoederkanker vast en besloten ze met een kijkoperatie alles weg te nemen.. .Nu staat vast dat de kanker in de darm en andere plaatsen er toen ook al was maar niet gezien werd omdat men gekozen had voor een kijkoperatie. Dus onvolledige diagnose! Met uitzaaiingen en bestralingen tot gevolg!
In Gent wordt ze 7 maanden later geopereerd aan die darmkanker met alle gevolgen van dien maar begaat de arts die de buik moet " afsluiten" een fout en doorprikt de dunne darm...Gevolg er komen abcessen op die plaats waardoor opnieuw moet geopereerd worden en een drainage moet gestoken worden...Gevolg na een week een bloeding via die sonde die bijna fataal werd maar door de aanwezigheid van haar man op dat moment nog op tijd gezien werd.In Gent werd de buik drie maal opnieuw opengemaakt op 1 maand tijd!
Na 6 weken ipv 2 mag ze naar huis, uiterst verzwakt en enorm afgevallen. Stoma en sondering zorgen voor extra problemen en leiden zelfs tot een blaasontsteking. Vorige week werd ze weer opgenomen in Gent omdat ze misselijk en doodziek was . Ze kreeg een spuit om aan te sterken en men besluit om een katheder te steken waarlangs ze extra voeding krijgt want ze moet dringend bijkomen voor ze de zware chemo kunnen opstarten.
Gisteren in een kliniek in Antwerpen werd dan de katheder gestoken onder plaatselijke verdoving. Haar klacht dat het pijn doet wordt weggewuifd met:" Hoe kan dat , normaal klaagt niemand van de pijn"... Vandaag moet ze binnen voor een petscan omdat men niet gerust is in bepaalde klachten die ze weer al heeft en stelt men vast dat bij het steken van de katheder de long doorprikt werd en zo een klaplong veroorzaakte wat de pijn en het ongemak verklaarde tijdens de ingreep en toen ze gisterenavond wilde neerliggen! Nu ligt ze dus terug in het ziekenhuis om die long terug op te lappen. Hoe kan ze in 's hemelsnaam bijsterken om de zware chemo aan te kunnen als de ene flater na de andere begaan wordt? Toen haar man opbelde om te vertellen wat er gebeurd was, zegden we nog,"dat gelooft niemand" en als je alles wat ze het laatste jaar voorhad vertelt, dan denkt men beslist dat je danig aan het overdrijven bent, maar het is de naakte waarheid.
Menselijke fouten zeggen de dokters, spijtig en sorry maar het kan gebeuren. Ik kan aannemen dat het al eens gebeurt want dokters zijn inderdaad maar mensen, maar in een paar maanden in 3 verschillende klinieken drie dergelijke fouten???? Je zou al voor minder je bedenkingen hebben over de "ernst" waarmee sommige artsen hun job doen. Ik dacht dat we met ons ma drie jaar terug alles meegemaakt hadden maar dit overtref het in het tienvoud! Je kan enkel maar duimen en hopen dat je nooit in een ziekenhuis terecht moet voor een ingreep want die " menselijke" fouten" komen mij toch wel heel vaak voor en zeg me nu niet dat Suzy de enige is met zoveel pech. Hoe vaak zouden " medische fouten" niet met een smoes onder de tafel geschoven worden, als de patiënt het al weet?
We staan er nu allemaal wat verdwaasd en ongelovig bij omdat er maar geen einde komt aan die ziekenhuisellende en tegenslagen en er wachten nog 5 zware chemomaanden,je zou voor minder de moraal verliezen..
Ouderdom doet alles mooier lijken. Hij heeft het effect van een ondergaande zon op de deemstering van de herfst. Hoe langer men nog in vervoering kan geraken, hoe langer men de veroudering kan uitstellen.
Elke zondag bezondig ik mij aan een koffiekoek, dan kan die " lijn" even de pot op! euh euh.. Maar het mag niet zomaar een koffiekoek zijn, het moet een franchipanneke zijn. Man"lief" gaat dan ook elke zondag naar de bakker. Zo ook gisteren, maar nu kwam hij terug met het nieuws dat er geen franchipannekes meer waren. Hij had dus maar een hoorntje meegebracht.
Een hoorntje!! Van alle teleurstellende koffiekoeken staat het hoorntje bij mij toch op de laatste plaats. Ik kauwde mij tot halverwege en besloot toen maar dat er één schepje pudding teveel aan was!
Ik deelde 's middags deze desillusie met een vriendin en we kwamen tot de conclusie dat : 'Het leven nu eenmaal geen franchipanneke is.'
Maar wat is het leven dan wel? We besloten om voor een artisjok te gaan. Voor je aan het hart komt, moet je je eerst door een hoop vezelig gedoe werken. Diep he?
Thuis - en dan bedoel ik mijn ouderlijke thuis - hadden we het niet over handtas, klonk niet sappig genoeg -maar over sakosj! Je weet wel dat ding dat aan je schouder hangt of dat je aan je hand meezeult. Maar is dat nu eigenlijk sjakos of eerder sakosj? Of misschien wel sjakosj? En nee, ik wil zeker niet schoudertas zeggen, dat klinkt truttig en zo zijn we niet. Maar wat is het dan? Ik neig naar sakosj maar weet zeker dat ik ook al sjakos gezegd heb. Vertel het mij, voor ik alsnog met een schoudertas door het leven moet. Mijn excuses dat ik jullie lastig val met deze kwestie lieve bezoeker, maar sommige vragen zijn nu eenmaal uitermate prangend. zeker als de " muze" nog steeds vrijaf heeft.
Het mag ook al eens gewone dagelijkse praatje zijn!
Als de inspiratie even een off day heeft, dan grabbel ik maar in het dagelijks leven om een logje te verzinnen.....
Hoewel we niet in de stadskern wonen, liggen er toch een paar grotere winkelketens in de buurt en één ervan is Colruyt . Die ligt hier op doenbare fietsafstand. En hoewel ik geen extra bonus krijg met wat ik schrijf ,wil ik toch wel even mijn " tevredenheid" uitdrukken over de nabijheid van deze winkel. Wat had u gedacht? Om te beginnen moet je geen geld in het karreke steken, wat geweldig is want ik vind nooit de
munten die men in een bepaalde kar net vandoen heeft. Dat de wagentjes nog altijd even slecht rijden als jaren geleden neem ik erbij want ik heb ooit de tip van een winkelbediende gekregen : "met twee of vier vingers besturen ipv met uw hele hand te proberen het karretje in een richting te wringen "en dat werkt nog steeds.
Het is er aangenaam warm, behalve in het koelgedeelte. Het lijkt wel of je daar in een andere supermarkt rondloopt want de tepels vriezen van je lijf! ( Makro heeft zich wellicht daaraan gespiegeld met hun nieuwe koelafdeling!!). Je vindt er tegenwoordig ook haast alles, dat was vroeger wel even anders. Je moet niks op een band laden, dat is pure luxe. Je moet zelfs de te wegen dingen niet meer zelf wegen..
De parking is redelijk ruim en ...ik vind dat het er lekker ruikt. De Colruytgeur. Een Degelijke No Nonsense Geur. Met je extrakaart moet je niet meer knippen of uitkijken of iets in aanbieding is, dat wordt zo afgerekend aan de kassa!
Nadeeltjes ? Ja, toch ook wel : Je kon amper aan het WCpapier dat op immense hoogte in een soort mandenrek gestouwd zit. Zelfs met giga-hakken geraak je er niet bij!. Maar de Colruyt kan het natuurlijk niet helpen dat wij senioren niet de lengte van de huidige jeugd hebben. Kortom, ik ben fan. In de X-factor der grootwarenhuizen zou Colruyt van mij best vooraan mogen staan. Misschien krijg ik nu toch speciale kortingsbonnen?
Het is volop kastanjetijd. In de buurt liggen ze op straat, platgereden omdat niemand ze wil wegens niet eetbaar! Wij wisten er nochtans wel wat mee aan te vangen .....Waar is de tijd dat we de glanzende bruine bollen als speelgoed gebruikten? We maakten er een paternoster van. Met een schaar boorden we gaatjes in de bollen en staken we een koord erdoor en legden knoopjes om ze op de juiste plaats te houden. Of we die ooit effectief gebruikten, weet ik niet meer maar zo te zien waren we toch ook serieus geïndoctrineerd!!
Een ander fantasietje was een valscherm maken van die kastanjes. Je nam een grote herenzakdoek, knoopte aan de vier hoeken een koordje en als gewicht een kastanje. Dan vanuit een boom naar beneden laten vallen. Een variant was omhoog gooien. Op de tien keren dat hij opgegooid werd, ging hij misschien één keer open. En wij juichten! Onze fantasie kende geen grenzen.
We speelden ook een soort petanque, maar omdat geen enkele kastanje echt rond is, kan je het gevolg wel raden. Eikels hoorden er ook bij, met lucifers en stokjes maakten we dieren. Natuurlijk had je wat goede wil nodig om de figuren te herkennen. Heerlijke herinneringen! Heb jij er ook?
Eerst moet ik even iets kwijt ivm mijn vorig logje. Het viel mij op dat enkel de "meisjes" toegaven dat ze ook een dagboek of poëzie bijhielden ... Was dat dan echt iets exclusief voor ons of " durven" de "jongens" niet toegeven dat ze ooit ook zo'n "romantisch trekje" hadden? Allé mannen... "out" jullie ook eens!!
En nu terug naar mijn logje! Terwijl ik vandaag in de auto naar de radio luisterde, had ik opeens bedenkingen bij een bepaalde reclame. Ze beweerden dat we door het gebruiken van hun product op beide oren kunnen slapen. Ik weet niet wat jullie je daar bij voorstellen, maar persoonlijk heb ik het heel moeilijk met dat beeld wat niet bevorderlijk is voor mijn vertrouwen in die reclame!. Hebben jullie ooit al eens geprobeerd om op beide oren tegelijk te slapen? Tenzij je van die flappers hebt gelijk de olifanten, zie ik dat nog niet zo rap gebeuren. In ieder geval ik kon mijn oren niet geloven ofwel was ik nog te nat achter de oren . Ik begon alvast achter mijn oren te krabben, ik had er wel oren naar maar vreesde dat ze hier probeerden om iemand een oor aan te naaien. Ik denk dat ik die gast op de radio met zijn reclame eens de oren ga wassen want hoe ik het ook probeer, het lukt me niet en nu zit ik er hier bij als iemand die zijn laatste oortje versnoept heeft.
Maar trek het je niet aan als je er intussen ook nog niet in geslaagd bent om die twee oren onder je hoofd te krijgen of als het een onbereikbare droom lijkt, denk dan maar: " Alles beter dan een kleinkind dat op bezoek komt en zegt: "Grootmoeder wat heb je grote oren!!
Haha, ik ben blijkbaar niet de enige die er als tiener een dagboek op na hield!! Dat als reactie op jullie commentaar op mijn logje van 22/09! Oef... ik was dus een normale, gezonde tiener, hoewel blijkbaar niet iedereen daar steeds zo over dacht!!
Ani merkte op dat ze ergens nog een poëzie had liggen waarvan ze geen afscheid kon nemen. Ik denk dat iedereen van onze generatie dat wel kent, dat boekje waar vrienden en vriendinnen in tekenden of iets neerschreven. Geen dagboek maar wel een boekje vol leuke of intense herinneringen.
Dat was voor mij het signaal om op zoek te gaan naar mijn poëzie van toen ik een tiener was van zo'n 16/17j . Dat ligt hier nog steeds in de kast en het valt mij op dat veel kattebelletjes van toen zo serieus en belerend waren. Zou het zo nodig geweest zijn ? Eén enkeling waagde zich wel aan een grap en grol maar staat als een eenzame te schitteren in mijn boekje.
Als ik de poëzies van vandaag zie bij de kleinkinderen dan zijn die al voor een deel "voorgekauwd", je vult gewoon een vragenlijst in. Ik ben... mijn hobby is.. mijn geliefde muziek is... de kleur van mijn haar/ogen is...Niets van dat alles in mijn poëzie, wij maakten er nog iets persoonlijks van maken met een tekening of prentje of gedicht of een welgemeende wens of gedachte of gekke kwinkslag..
Ik heb zoals Ani ook nooit afscheid kunnen nemen van dit boekje en zal het nu ook niet meer doen. Mijn " nageslacht" doet er maar mee wat ze willen al vrees ik... de vuilbak!
De meeste poëzies van toen openen met : " Dit is de poëzie van...". Die van mij draagt geen naam maar opent met een persoonlijke " touch" nl een citaat van mijn geliefde dichter van toen Rabrinadath Tagore.
" Op liefde alleen zit ik te wachten om mij eindelijk in haar handen te geven. Daarom is het zo laat geworden, daarom ben ik schuldig aan zoveel verzuim. Ze komen met hun wetten en hun geboden om mij vast te binden, maar ik ontwijk hen immer, want ik wacht alleen op liefde om mij in haar handen te geven. De mensen doen mij verwijten en noemen mij nalatig. Zij hebben zeker wel gelijk. De marktdag is voorbij en voor de nijveren is het werk gedaan. Zij, die mij tevergeefs kwamen roepen, zijn weer boos weggegaan. Ik zit te wachten op liefde alleen, om mij eindelijk in haar handen te geven."
Daarna volgen veel tekeningen, wensen, gedachten of enkele gekke sneertjes van vrienden, leraars, toevallige ontmoetingen op mijn jeugdreizen, of zomaar iemand die mijn pad kruiste maar een indruk naliet....
Als ik de " startwensen" lees die mijn leraars humaniora en regentaat...bij het afstuderen erin schreven, dan kan ik mij nog perfect een voorstelling maken van de persoon in kwestie want elk vogeltje zingt zoals het gebekt is. Ik heb in mijn teen -en twen jaren mijn poëzie overal meegesleurd en zo brengt het herinneringen boven aan Londen, Düsseldorf, Joegoslavië.. Luxemburg...en ook Mexico. Zo lees ik nog de stevige krabbels van Mexicaanse vrienden. Daarna liet ik het blijkbaar thuis! Al die vrienden / vriendinnen en toevallige ontmoetingen, wat is er van hen geworden, leven ze nog, zouden ze zich nog herkennen in die " persoonlijke" krabbels?
Ik sluit af met 2 krabbeltjes : Het eerste werd geschreven door mijn Indische pennenvrienden ( Ratna en Bicas) met wie ik samen 14 dagen door Engeland trok!
Where there is love and affection based on mutual trust, all barriers of language, race and culture become insignificant. ( Ratna 1965)
Het volgende werd geschreven door mijn gastvrouw in Duitsland waar ik een paar dagen "Zimmer" had.
Willst du glücklich sein im Leben Trage bei zü andr'en Glück, Denn die Freude die wir geben kehrt ins eigene Herz zürück.(1967)
De rest houd ik best voor mij wegens te persoonlijk precies zoals het meeste uit mijn dagboek dat intussen open geraakt is. Ik weet dat sommigen van jullie wachten op mijn " hart beroeringen" van toen. Misschien haal ik er wel eens de meest schalkse uit, want het was niet altijd "simpel" . Maar voor mij zorgen èn die poëzie èn dat dagboek voor een heel intens terugdenken aan zoveel mensen die ooit mijn pad kruisten en aan intense belevenissen van zo lang geleden.
)
