Eerst moet ik even iets kwijt ivm mijn vorig logje. Het viel mij op dat enkel de "meisjes" toegaven dat ze ook een dagboek of poëzie bijhielden ... Was dat dan echt iets exclusief voor ons of " durven" de "jongens" niet toegeven dat ze ooit ook zo'n "romantisch trekje" hadden? Allé mannen... "out" jullie ook eens!!
En nu terug naar mijn logje! Terwijl ik vandaag in de auto naar de radio luisterde, had ik opeens bedenkingen bij een bepaalde reclame. Ze beweerden dat we door het gebruiken van hun product op beide oren kunnen slapen. Ik weet niet wat jullie je daar bij voorstellen, maar persoonlijk heb ik het heel moeilijk met dat beeld wat niet bevorderlijk is voor mijn vertrouwen in die reclame!. Hebben jullie ooit al eens geprobeerd om op beide oren tegelijk te slapen? Tenzij je van die flappers hebt gelijk de olifanten, zie ik dat nog niet zo rap gebeuren. In ieder geval ik kon mijn oren niet geloven ofwel was ik nog te nat achter de oren . Ik begon alvast achter mijn oren te krabben, ik had er wel oren naar maar vreesde dat ze hier probeerden om iemand een oor aan te naaien. Ik denk dat ik die gast op de radio met zijn reclame eens de oren ga wassen want hoe ik het ook probeer, het lukt me niet en nu zit ik er hier bij als iemand die zijn laatste oortje versnoept heeft.
Maar trek het je niet aan als je er intussen ook nog niet in geslaagd bent om die twee oren onder je hoofd te krijgen of als het een onbereikbare droom lijkt, denk dan maar: " Alles beter dan een kleinkind dat op bezoek komt en zegt: "Grootmoeder wat heb je grote oren!!
Haha, ik ben blijkbaar niet de enige die er als tiener een dagboek op na hield!! Dat als reactie op jullie commentaar op mijn logje van 22/09! Oef... ik was dus een normale, gezonde tiener, hoewel blijkbaar niet iedereen daar steeds zo over dacht!!
Ani merkte op dat ze ergens nog een poëzie had liggen waarvan ze geen afscheid kon nemen. Ik denk dat iedereen van onze generatie dat wel kent, dat boekje waar vrienden en vriendinnen in tekenden of iets neerschreven. Geen dagboek maar wel een boekje vol leuke of intense herinneringen.
Dat was voor mij het signaal om op zoek te gaan naar mijn poëzie van toen ik een tiener was van zo'n 16/17j . Dat ligt hier nog steeds in de kast en het valt mij op dat veel kattebelletjes van toen zo serieus en belerend waren. Zou het zo nodig geweest zijn ? Eén enkeling waagde zich wel aan een grap en grol maar staat als een eenzame te schitteren in mijn boekje.
Als ik de poëzies van vandaag zie bij de kleinkinderen dan zijn die al voor een deel "voorgekauwd", je vult gewoon een vragenlijst in. Ik ben... mijn hobby is.. mijn geliefde muziek is... de kleur van mijn haar/ogen is...Niets van dat alles in mijn poëzie, wij maakten er nog iets persoonlijks van maken met een tekening of prentje of gedicht of een welgemeende wens of gedachte of gekke kwinkslag..
Ik heb zoals Ani ook nooit afscheid kunnen nemen van dit boekje en zal het nu ook niet meer doen. Mijn " nageslacht" doet er maar mee wat ze willen al vrees ik... de vuilbak!
De meeste poëzies van toen openen met : " Dit is de poëzie van...". Die van mij draagt geen naam maar opent met een persoonlijke " touch" nl een citaat van mijn geliefde dichter van toen Rabrinadath Tagore.
" Op liefde alleen zit ik te wachten om mij eindelijk in haar handen te geven. Daarom is het zo laat geworden, daarom ben ik schuldig aan zoveel verzuim. Ze komen met hun wetten en hun geboden om mij vast te binden, maar ik ontwijk hen immer, want ik wacht alleen op liefde om mij in haar handen te geven. De mensen doen mij verwijten en noemen mij nalatig. Zij hebben zeker wel gelijk. De marktdag is voorbij en voor de nijveren is het werk gedaan. Zij, die mij tevergeefs kwamen roepen, zijn weer boos weggegaan. Ik zit te wachten op liefde alleen, om mij eindelijk in haar handen te geven."
Daarna volgen veel tekeningen, wensen, gedachten of enkele gekke sneertjes van vrienden, leraars, toevallige ontmoetingen op mijn jeugdreizen, of zomaar iemand die mijn pad kruiste maar een indruk naliet....
Als ik de " startwensen" lees die mijn leraars humaniora en regentaat...bij het afstuderen erin schreven, dan kan ik mij nog perfect een voorstelling maken van de persoon in kwestie want elk vogeltje zingt zoals het gebekt is. Ik heb in mijn teen -en twen jaren mijn poëzie overal meegesleurd en zo brengt het herinneringen boven aan Londen, Düsseldorf, Joegoslavië.. Luxemburg...en ook Mexico. Zo lees ik nog de stevige krabbels van Mexicaanse vrienden. Daarna liet ik het blijkbaar thuis! Al die vrienden / vriendinnen en toevallige ontmoetingen, wat is er van hen geworden, leven ze nog, zouden ze zich nog herkennen in die " persoonlijke" krabbels?
Ik sluit af met 2 krabbeltjes : Het eerste werd geschreven door mijn Indische pennenvrienden ( Ratna en Bicas) met wie ik samen 14 dagen door Engeland trok!
Where there is love and affection based on mutual trust, all barriers of language, race and culture become insignificant. ( Ratna 1965)
Het volgende werd geschreven door mijn gastvrouw in Duitsland waar ik een paar dagen "Zimmer" had.
Willst du glücklich sein im Leben Trage bei zü andr'en Glück, Denn die Freude die wir geben kehrt ins eigene Herz zürück.(1967)
De rest houd ik best voor mij wegens te persoonlijk precies zoals het meeste uit mijn dagboek dat intussen open geraakt is. Ik weet dat sommigen van jullie wachten op mijn " hart beroeringen" van toen. Misschien haal ik er wel eens de meest schalkse uit, want het was niet altijd "simpel" . Maar voor mij zorgen èn die poëzie èn dat dagboek voor een heel intens terugdenken aan zoveel mensen die ooit mijn pad kruisten en aan intense belevenissen van zo lang geleden.
Een notaris zoekt een nieuwe medewerker om zijn akten af te stempelen.
En omdat op sommige formulieren wel 10 stempels nodig zijn,
moet de nieuwe medewerker natuurlijk tot 10 kunnen tellen. De eerste sollicitant meldt zich, gaat zitten en de notaris vraagt of hij tot 10 kan tellen.
"Ja, natuurlijk," antwoordt de man "10, 9, 8, 7, 6, 5, 4, 3, 2, 1, 0."
"Ja goed," zegt de notaris, "maar kan je dat ook vooruit ?"
"Nee." is het antwoord, "Ik heb hiervoor bij de NASA gewerkt en daar telden we altijd zo."
"Niet geschikt! Ik wens u nog een prettige dag verder en stuurt u a.u.b. even de volgende naar binnen."
De volgende sollicitant wordt gevraagd, of hij tot 10 kan tellen? Hij zegt: "Jazeker: 1, 3, 5, 7, 9, 10, 8, 6, 4, 2." "Ja, maar kan je niet van 1 tot 10 tellen in de normale volgorde ?"
"Nee." zegt de man,
"Ik ben postbode geweest en zo heb ik altijd geteld, als ik de huisnummers naliep."
"Bedankt en tot ziens, de volgende a.u.b.!"
De notaris tegen de volgende: "Kan je tot 10 tellen?"
De derde kandidaat: "Zeker: 1, 2, 3, 4, 5, 6, 7, 8, 9, 10." "Dat is geweldig, waar hebt u hiervoor gewerkt?"
"Nou, bij de belastingdienst." "Bij de belastingdienst? Daar sta ik van te kijken.
Zeg eens, niet dat het nodig is, maar kan je ook verder tellen dan 10?" "Maar natuurlijk: boer, dame, koning, aas!"
Vandaag hou ik het kort want met de kleinkinderen hier heb ik geen tijd gehad om een langer logje te verzinnen! Daarom gaan we verder met het alfabet en zijn we bij de letter F
de F van Familie
Ik vind het spijtig dat veel families verkruimelen of familieleden mekaar het leven zuur maken voor geld of goederen. Met het ouder worden, raak ik echter steeds meer gehecht aan ons gezin, mijn man, de kinderen, kleinkinderen, ze zijn de rode draad door mijn leven, ze zijn mijn alles, ze maken mij gelukkig en ik hou enorm van hen! En de volgende dagen kunnen we genieten van de kinderen van de zoon die het weekend hier doorbrengen.
Misschien roept die F bij jou een andere gedachte op?
Er is een milieuvriendelijk ontbladeringsmiddel gevonden: de herfst!
Zou het nu alleen aan mij liggen dat herfstgevoel dat me ineens, onstuitbaar en toch nog onverwacht overviel toen ik een paar dagen geleden bij een fietstochtje om me heen keek? De kleuren in de natuur worden valer, donkerder ook. Bladeren vallen al van de takken en de temperaturen komen niet meer boven de twintig graden uit al zou dit weekend wel eens een uitzondering kunnen zijn!!
Herfst is een soort afrekeningsperiode. Je hebt de zomer achter de rug, met normaal zijn lange avonden, zijn genieten van zon, zee en het gezelschap van mensen ergens op een terras. Mensen probeerden nog even te genieten van het sporadische zachte nazomerweer, met sweaters losjes om hun halzen geknoopt, voor het moment dat het ineens te fris zou worden. De laatste kans?
Eergisteren was het 21 september. Anders dan bij de meteorologen is dat voor ons gewone mensen normaal gesproken het omslagpunt op de kalender van zomer naar herfst. Maar dit jaar begint de herfst astronomische blijkbaar op vandaag. Maar goed, dit seizoen van het jaar doet me ook meteen denken aan de herfst in een mensenleven. Filosofisch natuurlijk, dat is waar, maar toch.
Jonge mensen zijn naar hun gevoel onkwetsbaar, onoverwinnelijk ook. Maar ze worden ouder en op een bepaalde dag gaan ze relativeren en komen ze echt in de herfst van hun leven terecht. Soms kijken ze om met het idee van had ik maar... Alleen komt die tweede kans zelden terug op het pad van de mijmeraar. Daarom moet je die kansen als je jong bent met beide handen grijpen. Ook al doet het soms pijn. Maar je kunt dan later tenminste zeggen: dat heb ik toch meegemaakt.
Net als in de natuur komt de winter al zo snel op een mens af en dat is geen prettige gedachte. Ben ik aan het somberen? Nee hoor, ik mijmer wel af en toe, maar somberen komt niet zo snel in mijn woordenboek voor. Er is nog zoveel te doen, vandaag, morgen, volgende week. Maar het misstaat niet om soms toch even na te denken over de vergankelijkheid van een leven, net als die van de natuur.
Elk seizoen heeft zijn eigen schoonheid, ook de herfst is heel fraai vast te leggen op de elektronische schijf. Als het maar niet regent. Ik ga er dit jaar eens extra op letten als ik de tijd heb, want het is nu best even druk en het wordt nog drukker met de 4 van de zoon die vanavond binnen vallen om het weekend hier door te brengen. De dagen rijgen zich aaneen in een veelvoud van grote en kleine klussen. De herfst moet maar even wachten en zal voorbij gaan in een tempo dat net als vorige jaren zijn weerga niet kent. En jullie, lieve bezoekers, hebben jullie ook bepaalde gevoelens bij de herfst? Maakt die jou somber? Blij? Opgewonden? Of toch een beetje depressief? Ik ben benieuwd ..
Gisterenmorgen was de papierophaaldienst (achteraf gelukkig) laat want ik was ook laat om de stapel buiten te zetten. Zoals jullie gelezen hebben in één van de vorige logjes was ik onlangs op zolder bezig geweest en vond dat er weer wat mocht weggegooid worden . Maar, terwijl ik al het papier mooi stapel, zie ik tot mijn verbazing en schrik één van mijn dagboeken ertussen liggen. Ik ben op mijn twaalfde begonnen met schrijven en ik geloof dat ik dat bijgehouden heb tot ik zeventien was. Daarna volgde een periode van stilte tot ik T leerde kennen en we naar het buitenland vertrokken. Maar hier ging het om dat eerste dagboek! Al die jaren heb ik het zuinig bewaard en lag het gewoon in de kast hier beneden, totdat mijn kinderen de nieuwsgierige leeftijd kregen . Toen heb ik het op zolder gelegd gewoon tussen een stel boeken om er vervolgens nooit meer aan te denken.
Nu heb ik ook geen idee meer wat er in staat en weet ook niet meer waar het sleuteltje gebleven is, maar dat zoek ik later wel uit. Waarschijnlijk heb ik het daarom meegenomen naar beneden en op de één of andere manier is het tussen het oud papier geraakt. Gelukkig heb ik het weer en wil ik toch ook wel graag weten wat er allemaal in staat. Ik vrees dat het uiteindelijk wel in de kachel zal geraken, ik wil niemand " lastig" vallen met wat er in geschreven staat en je moet tenslotte geen slapende honden wakker maken!
De avond kluistert mij aan het klavier en ik zit zo even te denken aan wat ik zou schrijven.
Straks nog een epistel voor een andere bestemming, maar eerst warm ik mijn vingers wat op binnen de groep van ons seniorennet.
Toen ik vorige nacht ben opgestaan voor een dringende behoefte en keek hoe laat het was, zat ik zo te denken aan het begrip tijd en nu zit ik nog steeds met die tijd in mijn hoofd en van tijd kwam herfst, leven.....
Misschien dat ik die kronkel maar best eens in pojeezievorm op papier zet.
Ik ben in de helft
, neen zelfs al veel verder, kijkend ,denkend aan het verleden over strijdperken en herinneringen.
Ik ben voorbij de helft, de helft van een leven op weg naar morgen
slenterend naar overmorgen.
Ik ben voorbij de helft neen, zelfs al veel verder,
verder dan anderen mij vertellen
met aan de horizon het einde.
Ik ben over de helft de helft van mijn schrijven
van mijn kunnen,
van mijn denken
.
Ik ben over de helft
en kijk naar jaren misschien maar maanden
of doodgewone dagen
.
Ik ben over de helft
en natuurlijk kan het me schelen
dat ooit de dag komt dat ik ga,
maar liefst niet vandaag.
De boog moet niet altijd gespannen staan dus even een paar humoristische doordenkertjes!...
Wat is het toppunt van smurfsex?
Neuken tot je blauw ziet.
Wat is het toppunt van arrogantie?
Denken dat je op mij lijkt.
Wat is het toppunt van automatisering?
Een stewardess die zwanger raakt van de automatische piloot. Wat is het toppunt van optimisme?
Met je laatste geld een portemonnee kopen Wat is het toppunt van zelfvertrouwen?
Een scheet laten als je aan de diarree bent
Wat is het toppunt van geduld?
Op je kop gaan staan en wachten tot uw broek afzakt.
Wat is het toppunt van snelheid?
Een slak die uit de bocht vliegt. Met twee in bed kruipen en er met drie uitkomen.
Wat is het toppunt van nieuwsgierigheid?
Door het sleutelgat kijken van een glazen deur.
Wat is het toppunt van sadisme?
Een helikopter met een schietstoel. Wat is het toppunt van een binnenpretje?
Een tampon met jeukpoeder op.
Wat is het toppunt van lef?
Een spookrijder proberen in te halen.
Wat is het toppunt van beleefdheid?
Op je eigen tenen gaan staan en pardon zeggen.
Wat is het toppunt van luiheid?
Vroeger opstaan om langer te kunnen rusten.
Wat is het toppunt van microtechnologie?
Een gsm voor een luis. Wat is het toppunt van grofheid?
Een dove slaan en zeggen: Wie niet horen wil moet voelen
Op een morgen doet een pastoor de deur van zijn kerk open en vindt daar .. een dode ezel . Hij weet niet goed wat te doen en belt dan maar de burgemeester met het verzoek om het dier te laten weghalen. "Los uw problemen zelf op", zegt de burgemeester, die feitelijk een gloeiende hekel aan de pastoor heeft. "Per slot van rekening is het uw taak de doden te begraven !" "Daarom bel ik u juist op", zegt de pastoor. "Volgens het reglement moet ik eerst de familie raadplegen !"
Daar stond die doos, smekend om open gemaakt te worden, of was dat mijn nieuwsgierigheid die sprak? Alles rondom mij verloor plots zijn aantrekkingskracht, we kennen het allemaal, dat brandend gevoel, de drang om op verkenning te gaan enkel en alleen om die "curiositeit" te bevredigen...als dat al een correct Nederlands woord is. Ik deed de doos open, mijn eerste reactie was er één van teleurstelling, enkel wat fotos en een paar oude lps, raar hoe ik meer had verwacht van de inhoud ervan hoewel ik maar al te goed wist dat ik niet echt iets anders in gedachten had. Ik vond er fotos die ik lang niet meer gezien had, al lang was vergeten maar toen ik ze bekeek kwamen ze me toch bekend voor, alsof een klein deeltje van mijn onderbewustzijn plots wakker werd. Maar één lp sprak me meer aan, het was ooit mijn eerste en enige lp die ik had gekregen van een vriend die ooit een vriend was! Honderd maal had ik die lp gespeeld.
( zeg ik met een beetje overdrijving, haha) Die nostalgische dingen uit je jeugdjaren, ze hebben iets speciaals. Eigenaardig hoe we bij kleine dingen een uniek gevoel creëren en dat voor de rest van ons leven vasthouden. Het vraagt enkel één herinnering om dat gevoel weer aan te wakkeren. Deze eenvoudige lp was voldoende. Spijtig genoeg kon ik de lp niet meer afspelen want een diepe kras over de ganse plaat had die geschonden. Gelukkig zat de tekst er nog bij alsof het voorbestemd was dat ik die ooit nog eens zou teruglezen. De volgende woorden blijven echter hangen en daarom geef ik ze hier even mee. "
time is never time at all,
you can never ever leave without leaving a piece of youth
and our lives are forever changed,
we will never be the same
" wat vrij vertaald klinkt als... "Tijd staat nooit stil, elke dag veranderen we en verandert ons leven.
Het zal nooit meer hetzelfde zijn...daarom niet slecht maar ook niet goed
". Toch blijven de herinneringen, die band met vroeger... hoever we ook mogen reiken, hoeveel afstand we ook mogen afleggen, ver van die ouwe trouwe plaats, we nemen altijd iets met ons mee.
"the more you change ,the less you feel
,believe, believe in me, ..
"
Eén van de dingen die ik haat aan ouder worden is dat tijd en dagen steeds sneller voorbijrazen, de gevoelens van vroeger vervagen, we minder oog hebben voor die kleine dingen die ons ooit gelukkig maakten.
"believe that life can change, that you're not stuck in vain. We're not the same, we're different tonight,
tonight, so bright
tonight
and you know you're never sure but you're sure you could be right
if you held yourself up to the light and the embers never fade in your city by the lake the place where you were born
,believe, believe in me, believe
in the resolute urgency of now
and if you believe there's not a chance tonight
tonight, so bright tonight
we'll crucify the insincere
tonight
we'll make things right, we'll feel it all tonight we'll find a way to offer up the night, tonight
the indescribable moments of your life tonight
the impossible is possible tonight
believe in me as I believe in you, tonight
En in een rood, stevig mannengeschrift staat erbij geschreven :"maar wat vandaag een grijze toekomst lijkt, kan morgen een straal van zonneschijn worden."
Ik heb alles heel stil teruggelegd en de doos dichtgedaan. Die vriend is intussen al meer dan dertig jaar geleden gestorven...
Wat moet je in godsnaam doen op een regennamiddag ergens in september? Op zo'n momenten is het dan stil en kan je even niets doen in huis. Er zijn dagen dat ik snak naar die stilte maar dat regenweer van de laatste weken gaat toch sneller vervelen dan wat dan ook! Een mens zit eigenaardig in elkaar als je het mij vraagt. Dat is de aanleiding waarom ik enkele dagen geleden besloot om maar wat te gaan opruimen en om oude spullen op te bergen en zo kom je sowieso op de zolder terecht, de enige plaats in het huis waar nog niets is veranderd sinds de eerste steen werd geplaatst. Het is er met het regenweer wel frisser aan het worden maar als je bezig bent, vergeet je dat nogal snel. Er hing een geur van stof op zolder, dezelfde geur als die van een erg oud boek waar de dikke bladzijden een gele schijn hebben gekregen door jaren gebruik en verwaarlozing en op onze zolder liggen en staan veel boeken!!!! En laat het nu juist dat zolderstof zijn dat vele herinneringen naar boven brengt, dingen die ik al lang vergeten ben maar nu ze terug bovenkomen, lijkt het alsof ze gisteren gebeurd zijn. Vreemd zou je denken maar ik vind het steeds boeiend om naar deze plaats in het huis terug te keren, je ziet dingen, eenvoudige dingen zoals een speelgoeddoos, een oud boek, foto's, brieven van mijn bedgenoot en mij van
toen we nog " vrijden" ( ja waarom houdt een mens dat bij?) en zaken die er liggen sinds iemand ze daar ooit heeft neergezet. Het openen van zo een doos brengt alles mooi weer naar boven, het is net zoals in die tekenfilms waar uit een magische doos schitteringen, sterren en regenbogen te voorschijn komen - allemaal wat bombastisch voorgesteld vind je misschien, maar zo zie ik het. Mijn oog viel op een grote doos met mijn naam op...totaal vergeten dat ze er stond of er ooit gezet is geweest maar onbewust leek ze me toch niet zo onbekend. Zonder nadenken en overspoeld door nieuwsgierigheid nam ik ze mee naar beneden. (wordt vervolgd...)
Na het Antwerps van gisteren keer ik toch maar terug naar mijn roots!
Wie al gekeken heeft naar de afleveringen van " Het Goddelijke Monster" op VRT op zondagavond weet dat er een polemiek ontstaan is omtrent het West Vlaams dat er in gesproken wordt. Sommigen vinden het slecht West Vlaams anderen vinden het niet kunnen enz enz.. Maar als jullie de serie volgende zondag nog willen volgen dan moeten sommigen misschien een snelcursus West Vlaams volgen. Als rasechte West Vlaamse, wil ik jullie even op weg helpen..
Een paar woorden.. En muggenzifter....... ne peezeweever De zee...... de zëë Een been.... een bëën twee....... twëë de lamp.. de lucht de boekentas.. de kannasjëëre de emmer.... e seule, of oakre of keetle een spinnenweb... e kobbenètte.. de fopspeen... ne tuttre een roodharige... e rostn de parkiet... e përusje een lieveheersbeestje: e piempaljoentje /e piempampoene een ajuin... nen andjoen het rolluik... de lattestoor melo-cakes.. nëëgrinnetètjes overjas..... paaltoo regenworm..... tëttink klomp... kloefe
West Vlaams uit het Frans: vork: fersjètte eenrichtingsverkeer: sanzuniek aardbeien: frëëzn nochtans: pertang ongeveer: appeprè ziezo; valla së onbruikbaar maken: vermassakrëërn
Grammatica: ik ben 'k zien hij/zij is jès/zès zij hebben zèn hij/zij heeft jèt/ zèt
dat zij ( 3e pers enk) dasse zie dat wij damme dat zij ( 3e pers meerv) daanze ziedre
Vlaamse woorden met de velo: stuur giedong rem fring versnelling dirajeur spaak rijong dorst dust Zet maar aan.. giv moa sjètte/buzze vallen een tumelperte / tumelette moakn ik heb krampen kè krampn mijn kuiten doen zeer min kiet'n doen zëër een te beklagen vrouw de sloore
En tot slot een paar korte uitdrukkingen: Maar enfin moa gow zè ik vraag mij af 'k wit zoendre het is toch wel waar toet toet.. Hij lijkt er precies op 't Is èm geschëëtn en gebrakt
Deze situatie kan zo niet doorgaan en zou best eindigen: 't è tied tat ut è!!
en dus de meest efficiënte, zegt de Antwerpenaar !
In het Nederlands:In het Antwaarps:
■Dit behoort tot de mogelijkheden.
■Da kan ■Hieromtrent kunnen wij u geen enkele zekerheid bieden.
■Ge wet noeit nie. ■Zou u dat eens willen herhalen? ■Watte ?
■Zulks ben ik niet van plan.
■denket nie.
■Ligt dat in de lijn der verwachtingen?
■Zou da ?
■Dit wordt door mij als bijzonder spijtig ervaren.
■Das sunde.
■Hetgeen u mij vertelt, verbaast mij ten zeerste. ■Wa zeidde na ?
■Deze informatie is geheel nieuw voor mij.
■Das nief
■Ligt dat binnen het kader van uw bevoegdheden?
■Meude da wel ?
■Ik heb hierover een enigszins afwijkende mening.
■Da nie !
Met het Antwaarps als voertaal kun je 80% bezuinigen op de tijd van de werkbesprekingen.
Ook bij vergaderingen en in het parlement!!!
-Ik weet het zeker, denk ik.
-Dat steekt er met kop en schotel boven uit.
-Ik ben er helemaal infuus van.
-Ik kreeg een staande ovulatie.
-Ik erger me kostelijk.
-Ik sta helemaal triplex.
-De aandeelhouder wint.
-Laten we met een schone luier beginnen.
-Dat is vechten tegen de bierkraan.
-Iemand dood maken met een blije mus.
-Dat slaat nergens over.
-Ik moet niet te veel rijden ,ik moet nog drinken.
-Er waren 3 doden ,waarvan 2 ernstig.
-We gaan er met de volle 50% tegen aan.
Ik ben zo blij dat het opgelost is. Ik wist al niet wat zomer betekende, maar iemand is er achtergekomen. Ik heb weer wat bijgeleerd nu weet ik tenminste waar het woordje
"ZOMER" voor staat; -----> Z.O.M.E.R = Zwaar Onweer Met Eindeloze Regen
Bij Ani gaat haar logje over ouder worden en hier is mijn antwoord!
Ouder dan 60 ? Bekijk het dan met humor .
Want als je ouder dan 60 bent...
Zijn ontvoerders niet langer in je geïnteresseerd
Bij een gijzeling word je waarschijnlijk als een van de eersten vrijgelaten
Niemand verwacht van je dat je een brandend huis binnen rent.
Mensen die je om 9 uur 's-avonds bellen vragen :
"Heb ik je wakker gemaakt?
" Niemand ziet jou met al je kwalen nog als een hypochonder.
Alle levenslessen heb je al geleerd
Je zult veel van je kleren niet meer verslijten.
Je mag op elk tijdstip eten dat jou uitkomt.
Je kan leven zonder seks, maar niet zonder bril.
Je gaat de verhalen over operaties van anderen zowaar waarderen.
Je raakt verwikkeld in discussies over pensioenregelingen.
Snelheidslimieten zie je niet langer als een uitdaging.
Je houdt je buik niet meer in, ongeacht wie er binnen komt.
Je zingt mee met de muziek in het warenhuis.
Je ogen kunnen niet slechter worden.
Je kunt niet meer van je fouten leren.
Je hebt alle fouten immers al gemaakt.
Je gewrichten voorspellen het weer beter dan het KMI.
Je geheimen zijn veilig bij je vriendinnen. (vrienden)...
Zij hebben ook het geheugen van een zeef.
Je voorraad hersencellen begint je aantal vetrolletjes te benaderen
Je kan je niet meer herinneren waar je deze lijst eerder hebt gelezen
Dus .... Hou je glimlach!!!
Negen jaar is het al dat we voor het eerst opa en opa werden van de oudste van de zoon. Negen jaar al dat we met onze emoties geen blijf wisten toen we dat eerste kleinkind in de armen mochten houden. Een overweldigend gevoel, groter dan we ooit konden bedenken, overviel ons toen we dat kleine jongetje bewonderden. Intussen groeit hij stilaan uit tot een toffe kerel die beetje bij beetje zijn plaats opeist in een gezin waar intussen nog drie zusjes bijkwamen. Maar vandaag staat hij in het middelpunt. Proficiat Milan.
)
op papier zet.
