Er is een milieuvriendelijk ontbladeringsmiddel gevonden: de herfst!
Zou het nu alleen aan mij liggen dat herfstgevoel dat me ineens, onstuitbaar en toch nog onverwacht overviel toen ik een paar dagen geleden bij een fietstochtje om me heen keek? De kleuren in de natuur worden valer, donkerder ook. Bladeren vallen al van de takken en de temperaturen komen niet meer boven de twintig graden uit al zou dit weekend wel eens een uitzondering kunnen zijn!!
Herfst is een soort afrekeningsperiode. Je hebt de zomer achter de rug, met normaal zijn lange avonden, zijn genieten van zon, zee en het gezelschap van mensen ergens op een terras. Mensen probeerden nog even te genieten van het sporadische zachte nazomerweer, met sweaters losjes om hun halzen geknoopt, voor het moment dat het ineens te fris zou worden. De laatste kans?
Eergisteren was het 21 september. Anders dan bij de meteorologen is dat voor ons gewone mensen normaal gesproken het omslagpunt op de kalender van zomer naar herfst. Maar dit jaar begint de herfst astronomische blijkbaar op vandaag. Maar goed, dit seizoen van het jaar doet me ook meteen denken aan de herfst in een mensenleven. Filosofisch natuurlijk, dat is waar, maar toch.
Jonge mensen zijn naar hun gevoel onkwetsbaar, onoverwinnelijk ook. Maar ze worden ouder en op een bepaalde dag gaan ze relativeren en komen ze echt in de herfst van hun leven terecht. Soms kijken ze om met het idee van had ik maar... Alleen komt die tweede kans zelden terug op het pad van de mijmeraar. Daarom moet je die kansen als je jong bent met beide handen grijpen. Ook al doet het soms pijn. Maar je kunt dan later tenminste zeggen: dat heb ik toch meegemaakt.
Net als in de natuur komt de winter al zo snel op een mens af en dat is geen prettige gedachte. Ben ik aan het somberen? Nee hoor, ik mijmer wel af en toe, maar somberen komt niet zo snel in mijn woordenboek voor. Er is nog zoveel te doen, vandaag, morgen, volgende week. Maar het misstaat niet om soms toch even na te denken over de vergankelijkheid van een leven, net als die van de natuur.
Elk seizoen heeft zijn eigen schoonheid, ook de herfst is heel fraai vast te leggen op de elektronische schijf. Als het maar niet regent. Ik ga er dit jaar eens extra op letten als ik de tijd heb, want het is nu best even druk en het wordt nog drukker met de 4 van de zoon die vanavond binnen vallen om het weekend hier door te brengen. De dagen rijgen zich aaneen in een veelvoud van grote en kleine klussen. De herfst moet maar even wachten en zal voorbij gaan in een tempo dat net als vorige jaren zijn weerga niet kent. En jullie, lieve bezoekers, hebben jullie ook bepaalde gevoelens bij de herfst? Maakt die jou somber? Blij? Opgewonden? Of toch een beetje depressief? Ik ben benieuwd ..
Gisterenmorgen was de papierophaaldienst (achteraf gelukkig) laat want ik was ook laat om de stapel buiten te zetten. Zoals jullie gelezen hebben in één van de vorige logjes was ik onlangs op zolder bezig geweest en vond dat er weer wat mocht weggegooid worden . Maar, terwijl ik al het papier mooi stapel, zie ik tot mijn verbazing en schrik één van mijn dagboeken ertussen liggen. Ik ben op mijn twaalfde begonnen met schrijven en ik geloof dat ik dat bijgehouden heb tot ik zeventien was. Daarna volgde een periode van stilte tot ik T leerde kennen en we naar het buitenland vertrokken. Maar hier ging het om dat eerste dagboek! Al die jaren heb ik het zuinig bewaard en lag het gewoon in de kast hier beneden, totdat mijn kinderen de nieuwsgierige leeftijd kregen . Toen heb ik het op zolder gelegd gewoon tussen een stel boeken om er vervolgens nooit meer aan te denken.
Nu heb ik ook geen idee meer wat er in staat en weet ook niet meer waar het sleuteltje gebleven is, maar dat zoek ik later wel uit. Waarschijnlijk heb ik het daarom meegenomen naar beneden en op de één of andere manier is het tussen het oud papier geraakt. Gelukkig heb ik het weer en wil ik toch ook wel graag weten wat er allemaal in staat. Ik vrees dat het uiteindelijk wel in de kachel zal geraken, ik wil niemand " lastig" vallen met wat er in geschreven staat en je moet tenslotte geen slapende honden wakker maken!
De avond kluistert mij aan het klavier en ik zit zo even te denken aan wat ik zou schrijven.
Straks nog een epistel voor een andere bestemming, maar eerst warm ik mijn vingers wat op binnen de groep van ons seniorennet.
Toen ik vorige nacht ben opgestaan voor een dringende behoefte en keek hoe laat het was, zat ik zo te denken aan het begrip tijd en nu zit ik nog steeds met die tijd in mijn hoofd en van tijd kwam herfst, leven.....
Misschien dat ik die kronkel maar best eens in pojeezievorm op papier zet.
Ik ben in de helft
, neen zelfs al veel verder, kijkend ,denkend aan het verleden over strijdperken en herinneringen.
Ik ben voorbij de helft, de helft van een leven op weg naar morgen
slenterend naar overmorgen.
Ik ben voorbij de helft neen, zelfs al veel verder,
verder dan anderen mij vertellen
met aan de horizon het einde.
Ik ben over de helft de helft van mijn schrijven
van mijn kunnen,
van mijn denken
.
Ik ben over de helft
en kijk naar jaren misschien maar maanden
of doodgewone dagen
.
Ik ben over de helft
en natuurlijk kan het me schelen
dat ooit de dag komt dat ik ga,
maar liefst niet vandaag.
De boog moet niet altijd gespannen staan dus even een paar humoristische doordenkertjes!...
Wat is het toppunt van smurfsex?
Neuken tot je blauw ziet.
Wat is het toppunt van arrogantie?
Denken dat je op mij lijkt.
Wat is het toppunt van automatisering?
Een stewardess die zwanger raakt van de automatische piloot. Wat is het toppunt van optimisme?
Met je laatste geld een portemonnee kopen Wat is het toppunt van zelfvertrouwen?
Een scheet laten als je aan de diarree bent
Wat is het toppunt van geduld?
Op je kop gaan staan en wachten tot uw broek afzakt.
Wat is het toppunt van snelheid?
Een slak die uit de bocht vliegt. Met twee in bed kruipen en er met drie uitkomen.
Wat is het toppunt van nieuwsgierigheid?
Door het sleutelgat kijken van een glazen deur.
Wat is het toppunt van sadisme?
Een helikopter met een schietstoel. Wat is het toppunt van een binnenpretje?
Een tampon met jeukpoeder op.
Wat is het toppunt van lef?
Een spookrijder proberen in te halen.
Wat is het toppunt van beleefdheid?
Op je eigen tenen gaan staan en pardon zeggen.
Wat is het toppunt van luiheid?
Vroeger opstaan om langer te kunnen rusten.
Wat is het toppunt van microtechnologie?
Een gsm voor een luis. Wat is het toppunt van grofheid?
Een dove slaan en zeggen: Wie niet horen wil moet voelen
Op een morgen doet een pastoor de deur van zijn kerk open en vindt daar .. een dode ezel . Hij weet niet goed wat te doen en belt dan maar de burgemeester met het verzoek om het dier te laten weghalen. "Los uw problemen zelf op", zegt de burgemeester, die feitelijk een gloeiende hekel aan de pastoor heeft. "Per slot van rekening is het uw taak de doden te begraven !" "Daarom bel ik u juist op", zegt de pastoor. "Volgens het reglement moet ik eerst de familie raadplegen !"
Daar stond die doos, smekend om open gemaakt te worden, of was dat mijn nieuwsgierigheid die sprak? Alles rondom mij verloor plots zijn aantrekkingskracht, we kennen het allemaal, dat brandend gevoel, de drang om op verkenning te gaan enkel en alleen om die "curiositeit" te bevredigen...als dat al een correct Nederlands woord is. Ik deed de doos open, mijn eerste reactie was er één van teleurstelling, enkel wat fotos en een paar oude lps, raar hoe ik meer had verwacht van de inhoud ervan hoewel ik maar al te goed wist dat ik niet echt iets anders in gedachten had. Ik vond er fotos die ik lang niet meer gezien had, al lang was vergeten maar toen ik ze bekeek kwamen ze me toch bekend voor, alsof een klein deeltje van mijn onderbewustzijn plots wakker werd. Maar één lp sprak me meer aan, het was ooit mijn eerste en enige lp die ik had gekregen van een vriend die ooit een vriend was! Honderd maal had ik die lp gespeeld.
( zeg ik met een beetje overdrijving, haha) Die nostalgische dingen uit je jeugdjaren, ze hebben iets speciaals. Eigenaardig hoe we bij kleine dingen een uniek gevoel creëren en dat voor de rest van ons leven vasthouden. Het vraagt enkel één herinnering om dat gevoel weer aan te wakkeren. Deze eenvoudige lp was voldoende. Spijtig genoeg kon ik de lp niet meer afspelen want een diepe kras over de ganse plaat had die geschonden. Gelukkig zat de tekst er nog bij alsof het voorbestemd was dat ik die ooit nog eens zou teruglezen. De volgende woorden blijven echter hangen en daarom geef ik ze hier even mee. "
time is never time at all,
you can never ever leave without leaving a piece of youth
and our lives are forever changed,
we will never be the same
" wat vrij vertaald klinkt als... "Tijd staat nooit stil, elke dag veranderen we en verandert ons leven.
Het zal nooit meer hetzelfde zijn...daarom niet slecht maar ook niet goed
". Toch blijven de herinneringen, die band met vroeger... hoever we ook mogen reiken, hoeveel afstand we ook mogen afleggen, ver van die ouwe trouwe plaats, we nemen altijd iets met ons mee.
"the more you change ,the less you feel
,believe, believe in me, ..
"
Eén van de dingen die ik haat aan ouder worden is dat tijd en dagen steeds sneller voorbijrazen, de gevoelens van vroeger vervagen, we minder oog hebben voor die kleine dingen die ons ooit gelukkig maakten.
"believe that life can change, that you're not stuck in vain. We're not the same, we're different tonight,
tonight, so bright
tonight
and you know you're never sure but you're sure you could be right
if you held yourself up to the light and the embers never fade in your city by the lake the place where you were born
,believe, believe in me, believe
in the resolute urgency of now
and if you believe there's not a chance tonight
tonight, so bright tonight
we'll crucify the insincere
tonight
we'll make things right, we'll feel it all tonight we'll find a way to offer up the night, tonight
the indescribable moments of your life tonight
the impossible is possible tonight
believe in me as I believe in you, tonight
En in een rood, stevig mannengeschrift staat erbij geschreven :"maar wat vandaag een grijze toekomst lijkt, kan morgen een straal van zonneschijn worden."
Ik heb alles heel stil teruggelegd en de doos dichtgedaan. Die vriend is intussen al meer dan dertig jaar geleden gestorven...
Wat moet je in godsnaam doen op een regennamiddag ergens in september? Op zo'n momenten is het dan stil en kan je even niets doen in huis. Er zijn dagen dat ik snak naar die stilte maar dat regenweer van de laatste weken gaat toch sneller vervelen dan wat dan ook! Een mens zit eigenaardig in elkaar als je het mij vraagt. Dat is de aanleiding waarom ik enkele dagen geleden besloot om maar wat te gaan opruimen en om oude spullen op te bergen en zo kom je sowieso op de zolder terecht, de enige plaats in het huis waar nog niets is veranderd sinds de eerste steen werd geplaatst. Het is er met het regenweer wel frisser aan het worden maar als je bezig bent, vergeet je dat nogal snel. Er hing een geur van stof op zolder, dezelfde geur als die van een erg oud boek waar de dikke bladzijden een gele schijn hebben gekregen door jaren gebruik en verwaarlozing en op onze zolder liggen en staan veel boeken!!!! En laat het nu juist dat zolderstof zijn dat vele herinneringen naar boven brengt, dingen die ik al lang vergeten ben maar nu ze terug bovenkomen, lijkt het alsof ze gisteren gebeurd zijn. Vreemd zou je denken maar ik vind het steeds boeiend om naar deze plaats in het huis terug te keren, je ziet dingen, eenvoudige dingen zoals een speelgoeddoos, een oud boek, foto's, brieven van mijn bedgenoot en mij van
toen we nog " vrijden" ( ja waarom houdt een mens dat bij?) en zaken die er liggen sinds iemand ze daar ooit heeft neergezet. Het openen van zo een doos brengt alles mooi weer naar boven, het is net zoals in die tekenfilms waar uit een magische doos schitteringen, sterren en regenbogen te voorschijn komen - allemaal wat bombastisch voorgesteld vind je misschien, maar zo zie ik het. Mijn oog viel op een grote doos met mijn naam op...totaal vergeten dat ze er stond of er ooit gezet is geweest maar onbewust leek ze me toch niet zo onbekend. Zonder nadenken en overspoeld door nieuwsgierigheid nam ik ze mee naar beneden. (wordt vervolgd...)
Na het Antwerps van gisteren keer ik toch maar terug naar mijn roots!
Wie al gekeken heeft naar de afleveringen van " Het Goddelijke Monster" op VRT op zondagavond weet dat er een polemiek ontstaan is omtrent het West Vlaams dat er in gesproken wordt. Sommigen vinden het slecht West Vlaams anderen vinden het niet kunnen enz enz.. Maar als jullie de serie volgende zondag nog willen volgen dan moeten sommigen misschien een snelcursus West Vlaams volgen. Als rasechte West Vlaamse, wil ik jullie even op weg helpen..
Een paar woorden.. En muggenzifter....... ne peezeweever De zee...... de zëë Een been.... een bëën twee....... twëë de lamp.. de lucht de boekentas.. de kannasjëëre de emmer.... e seule, of oakre of keetle een spinnenweb... e kobbenètte.. de fopspeen... ne tuttre een roodharige... e rostn de parkiet... e përusje een lieveheersbeestje: e piempaljoentje /e piempampoene een ajuin... nen andjoen het rolluik... de lattestoor melo-cakes.. nëëgrinnetètjes overjas..... paaltoo regenworm..... tëttink klomp... kloefe
West Vlaams uit het Frans: vork: fersjètte eenrichtingsverkeer: sanzuniek aardbeien: frëëzn nochtans: pertang ongeveer: appeprè ziezo; valla së onbruikbaar maken: vermassakrëërn
Grammatica: ik ben 'k zien hij/zij is jès/zès zij hebben zèn hij/zij heeft jèt/ zèt
dat zij ( 3e pers enk) dasse zie dat wij damme dat zij ( 3e pers meerv) daanze ziedre
Vlaamse woorden met de velo: stuur giedong rem fring versnelling dirajeur spaak rijong dorst dust Zet maar aan.. giv moa sjètte/buzze vallen een tumelperte / tumelette moakn ik heb krampen kè krampn mijn kuiten doen zeer min kiet'n doen zëër een te beklagen vrouw de sloore
En tot slot een paar korte uitdrukkingen: Maar enfin moa gow zè ik vraag mij af 'k wit zoendre het is toch wel waar toet toet.. Hij lijkt er precies op 't Is èm geschëëtn en gebrakt
Deze situatie kan zo niet doorgaan en zou best eindigen: 't è tied tat ut è!!
en dus de meest efficiënte, zegt de Antwerpenaar !
In het Nederlands:In het Antwaarps:
■Dit behoort tot de mogelijkheden.
■Da kan ■Hieromtrent kunnen wij u geen enkele zekerheid bieden.
■Ge wet noeit nie. ■Zou u dat eens willen herhalen? ■Watte ?
■Zulks ben ik niet van plan.
■denket nie.
■Ligt dat in de lijn der verwachtingen?
■Zou da ?
■Dit wordt door mij als bijzonder spijtig ervaren.
■Das sunde.
■Hetgeen u mij vertelt, verbaast mij ten zeerste. ■Wa zeidde na ?
■Deze informatie is geheel nieuw voor mij.
■Das nief
■Ligt dat binnen het kader van uw bevoegdheden?
■Meude da wel ?
■Ik heb hierover een enigszins afwijkende mening.
■Da nie !
Met het Antwaarps als voertaal kun je 80% bezuinigen op de tijd van de werkbesprekingen.
Ook bij vergaderingen en in het parlement!!!
-Ik weet het zeker, denk ik.
-Dat steekt er met kop en schotel boven uit.
-Ik ben er helemaal infuus van.
-Ik kreeg een staande ovulatie.
-Ik erger me kostelijk.
-Ik sta helemaal triplex.
-De aandeelhouder wint.
-Laten we met een schone luier beginnen.
-Dat is vechten tegen de bierkraan.
-Iemand dood maken met een blije mus.
-Dat slaat nergens over.
-Ik moet niet te veel rijden ,ik moet nog drinken.
-Er waren 3 doden ,waarvan 2 ernstig.
-We gaan er met de volle 50% tegen aan.
Ik ben zo blij dat het opgelost is. Ik wist al niet wat zomer betekende, maar iemand is er achtergekomen. Ik heb weer wat bijgeleerd nu weet ik tenminste waar het woordje
"ZOMER" voor staat; -----> Z.O.M.E.R = Zwaar Onweer Met Eindeloze Regen
Bij Ani gaat haar logje over ouder worden en hier is mijn antwoord!
Ouder dan 60 ? Bekijk het dan met humor .
Want als je ouder dan 60 bent...
Zijn ontvoerders niet langer in je geïnteresseerd
Bij een gijzeling word je waarschijnlijk als een van de eersten vrijgelaten
Niemand verwacht van je dat je een brandend huis binnen rent.
Mensen die je om 9 uur 's-avonds bellen vragen :
"Heb ik je wakker gemaakt?
" Niemand ziet jou met al je kwalen nog als een hypochonder.
Alle levenslessen heb je al geleerd
Je zult veel van je kleren niet meer verslijten.
Je mag op elk tijdstip eten dat jou uitkomt.
Je kan leven zonder seks, maar niet zonder bril.
Je gaat de verhalen over operaties van anderen zowaar waarderen.
Je raakt verwikkeld in discussies over pensioenregelingen.
Snelheidslimieten zie je niet langer als een uitdaging.
Je houdt je buik niet meer in, ongeacht wie er binnen komt.
Je zingt mee met de muziek in het warenhuis.
Je ogen kunnen niet slechter worden.
Je kunt niet meer van je fouten leren.
Je hebt alle fouten immers al gemaakt.
Je gewrichten voorspellen het weer beter dan het KMI.
Je geheimen zijn veilig bij je vriendinnen. (vrienden)...
Zij hebben ook het geheugen van een zeef.
Je voorraad hersencellen begint je aantal vetrolletjes te benaderen
Je kan je niet meer herinneren waar je deze lijst eerder hebt gelezen
Dus .... Hou je glimlach!!!
Negen jaar is het al dat we voor het eerst opa en opa werden van de oudste van de zoon. Negen jaar al dat we met onze emoties geen blijf wisten toen we dat eerste kleinkind in de armen mochten houden. Een overweldigend gevoel, groter dan we ooit konden bedenken, overviel ons toen we dat kleine jongetje bewonderden. Intussen groeit hij stilaan uit tot een toffe kerel die beetje bij beetje zijn plaats opeist in een gezin waar intussen nog drie zusjes bijkwamen. Maar vandaag staat hij in het middelpunt. Proficiat Milan.
Ja, als je om de haverklap moet binnenstormen omdat je een bui op je donder krijgt dan grijpt ne mens al eens gemakkelijker naar een krant om te zien of er nog iets interessants te lezen is dat de voorbije dagen over het hoofd werd gezien...Maar.... Als ik de kranten opensla of het nieuws beluister dan denk ik soms: Moest ik god zijn dan zou ik nogal wat veranderen.
Eerst en vooral zou ik de geschiedenis veranderen! Ik zou mijn eigen zoon nooit of te nimmer laten kruisigen, want daar ziet ge wreed vanaf, zo'n nagel in uw hand is nogal wat slechter dan een splinter in uw vinger hé?
En om de geschiedenis een plezier te doen en te behouden, moet die zoon daar nu dag en nacht op een kruis hangen boven één of andere deur.
Ja, hadden ze Jezus verdronken 't zou niet veel beter geweest zijn, want dan zouden we allemaal een aquarium boven ons deur hebben en dat is ook geen zicht.
Maar allé, ik heb het over wat we concreet zouden willen veranderen.
Wel het is nogal logisch wat we zouden veranderen nl Van slecht naar goed, van moeilijk naar makkelijk, van verworpen tot aanvaard, van onbegrip naar begrip, van armoede naar rijkdom, van oorlog naar vrede.
Van.......van.......
In feite als ik dat hier eens goed bekijk dan moet bijna alles veranderd worden. Ja en dan stel je je de vraag hoe het komt dat God daar niet aan gedacht heeft, om dat direct goed in elkaar te steken hé?
Euh......Hij zal toch wel bestaan hebben zeker?
Ja ,'t zou triestig zijn dat ik zo wreed katholiek ben opgevoed voor niemendal.
In feite behoort God tot het geloof en dus moet je eerst en vooral geloven hé.
Euh......maar in wie of wat? Ik denk in het goede en in het aanvaardbare, in het begrip en de vrede.
Maar 't strafste is dat als ik God moest zijn in de wereld waar we nu in leven dat ik waarschijnlijk eerst bij mij zelf zou moeten beginnen.
Ik zou moeten kunnen opbrengen en geven in plaats van te nemen en te krijgen.
Ik zou niet mogen oordelen en zou het woord moeten verkondigen.
Alhoewel, wat dat woord verkondigen betreft , deed
Hij dat niet alleen, daarvoor moesten de apostels op stap gaan. En zo kronkelen mijn hersenen verder want...
Onlangs heb ik een paar van die mannen nog eens aan mijn deur gehad.
Ze kwamen het woord van God verkopen!
Euh....en ik die dacht dat dàt gratis was.
-"Dag mevrouw, wij brengen u het woord van God en de nieuwe versie van ons boekske de Wachttoren." Na de zoveelste keer dat ik die mannen aan de deur had, kriebelde het toch wel een beetje... -",Euh de Wachttoren wat is dat," hield ik mij van de domme want ik wilde ze nu eens niet direct de laan uit sturen.
-"Daarmee brengen we u het woord Gods en de weg dat u moet volgen."
-"Euh.....jamaar, ik heb een GPS en een goeie wegenkaart hoor om de weg te volgen!"
-"Dit hier gaat over een andere weg, mevrouw".
-"Euh.....ha ja? En langs waar rijden jullie van hier naar Antwerpen ?".
-"Euh....dat zou ik u niet kunnen zeggen, maar als we de weg van God volgen, kunnen we nooit verloren lopen."
-"Neen, bedankt, ik zal mijn kaart of mijn gps wel opzetten".
-"Dan wensen de getuigen van Jehova u nog een prettige dag, mevrouw."
Die mannen stapten nogal snel de oprit af met hun kabaske onder hun arm en ik zie ze nog een keer naar omhoog kijken.
Ik begon mij af te vragen of ze nu echt naar God keken om hun de weg te tonen?
Ja, op den duur begint ge toch serieus te twijfelen hé.
Wie weet waren die gasten wel afstammelingen van de apostels die kwamen om de wereld te veranderen? En even sloeg mijn fantasie op hol en dacht ik, ik zou een wit laken kunnen aantrekken en zo een wit bord achter mijn hoofd plakken om er wat "heiliger" uit te zien.
En dan zou ik de straat opstappen en de mensen beginnen zegenen.
Ik zou een taverne kunnen binnen stappen en daar de wijn zodanig vermenigvuldigen dat als het moment er aan kwam dat ik het brood moest delen er nog juist chapelure van overschoot. Maar de mensen zouden mij aankijken en denken dat ik zot geworden was en ik zou dan nog moeten gaan lopen ook want anders zouden anderen in een witte frak achter mij zitten om mij een "pikuur" te geven.
Terwijl ik zo fantaseerde, besefte ik dat ik niet de plaats van iemand anders kan innemen en zeker niet de plaats van God.
Stel u voor, dat ik van alles zou willen veranderen, dan zou het goed kunnen dat een ander er niet mee akkoord gaat.
Dan zou er weer een nieuwe God moeten komen om mijn gekladder te veranderen.
En zo zouden er op den duur meer goden dan mensen rondlopen.
Nee ,nee, of God nu bestaat of niet, dat is ieder zijn gedacht of geloof.
Maar soms voel ik mij als een apostel - allé de vrouwelijke versie ervan - niet omdat ik ook ooit aan dat laatste avondmaal deelnam - dat was exclusief mannelijk - maar omdat ik af en toe ook graag een woord verkondig. Maar laat het me zo stellen, dat het niet het woord van God is, maar wel mijn eigen woorden van steun, vriendschap, dwaas geschrijf in de kleine wereld van sennet waar ik mijn logjes achterlaat.
Eindelijk een echte zomerse namiddag. We hebben genoten van de warmte en de rust op een terras.
Een tafeltje verder van ons zitten twee dames te praten. Een kind komt aangefietst, een blond meisje, zo'n jaar of zeven, acht misschien, roze topje op een wit rokje en wit met roze slippertjes aan haar voeten. Ze rijdt op een paarse fiets. Op en top een meisje. Met een zwierige bocht stopt het kind aan het tafeltje met de twee dames. " Mama, mama", roept ze, "ik ken een mop". Ze steekt meteen van wal. " Een vrouw ligt in het ziekenhuis en ze moet bevallen. Maar de baby komt niet. Uiteindelijk zegt de dokter dat het een keizersnede wordt. Hij snijdt de buik van de zwangere vrouw open. Daar vindt hij de baby die een vrolijk liedje zingt: mama, mama, ik wil er nog niet ui-huit."
Hahaha, klatert haar lach.
De moeder van het meisje en haar vriendin lachen mee. Meer om het kind dan om de mop. Want die hebben ze - evenmin als ikzelf - gesnapt, zo blijkt. Het meisje herhaalt de pointe en zingt het liedje van de baby die niet wilde geboren worden nog eens opnieuw. Twee keer zelfs. Ze doet een uitleg maar die kan ik niet horen. Uit de gezichtsuitdrukking van de dames kan ik afleiden dat de uitleg niet lijkt bij te dragen tot een beter begrip.
De tijden zijn veranderd, denk ik. Waar haalt zo'n jong kind zo'n verhaal vandaan? Ik wist op die leeftijd nog niet eens dat babies uit de buik van hun moeder kwamen, die waren voor zover ik wist uit een kool gekomen, ergens op een veld, of met de boot en daarna - hoe, daar had ik zelfs niet eens over nagedacht - waren ze in het ziekenhuis terechtgekomen, waar je ze kon gaan bekijken.
Dat van die kool leek mij geloofwaardig. We hadden een tuin dus ik wist hoe kolen eruit zagen vooraleer ze gekookt en van een saus voorzien op je bord lagen. Naar mijn ervaring was zo'n kool vrij groot en een baby erg klein, dus die kon daar best wel ingezeten hebben. Misschien is het daarom dat ik me "toen" over de babykwestie geen verdere vragen stelde. Die vragen kwamen een paar jaar later en het antwoord ... dat heb ik langs vele omwegen moeten ontdekken zoals de meesten van onze generatie. Hoe begon dit ook weer? Late namiddag op een zomers terras..
Het is hier heel stil nu de school terug gestart is .Wanneer de kleinkinderen hier rondlopen dan hangt gelach en gezang steeds in de lucht en genieten we van de vreugde die zo'n kapoentjes uitstralen.
Levensvreugde is iets dat men een gans leven als gezel zou willen.
Men staat 's morgens op en de dag begint met de levensvreugde die elk van ons kent.
Maar ieder beleeft die vreugde op zijn manier.
Bij sommigen is het al vreugde wat de klok slaat.
Vreugde en geluk is van hun gezicht te lezen, hoewel men nooit weet wat binnen de mens schuilt.
Voor anderen is levensvreugde gewoon de dag doorbrengen zoals de dagen die achter hem of haar liggen.
Nog anderen vinden de levensvreugde in het automatisme dat ze gekweekt hebben.
Ze vinden de levensvreugde in wat de mens uitgevonden heeft.
Ze leven als robotten tussen de dagelijkse uitvindingen die hun de levensvreugde geven, soms ingewikkeld, soms eenvoudig dingen.
En dan zijn er diegene die niet enkel de levensvreugde verloren hebben, maar zelfs al zoveel verloren dat ze niets meer te verliezen hebben.
Sommige mensen vonden hun levensvreugde bij personen die er nu niet meer zijn.
Anderen maken hun levensvreugde dan weer zelf bij het ontdekken van doodgewone dingen.
Benieuwd kijken we dan graag naar hoe een ander leeft en hoe een ander zijn levensvreugde beleeft en soms deelt.
Het thema van vandaag kan misschien een portier openen om mensen beter te leren kennen, hoewel er nog de vraag is of velen zichzelf wel echt prijsgeven.
Mijn levensvreugde is begonnen toen ik op de wereld kwam.
Elke dag leerde ik bij en stap voor stap werd ik ondersteund om mijn weg te zoeken.
Ik bouwde de levensvreugde op met vrienden en familie.
Maar het leven leerde me al vlug dat levensvreugde niet alleen opgebouwd wordt, maar ook elke dag een stap achteruit zet.
Men verliest door de jaren vrienden en familie en ook telkens een beetje levensvreugde.
Men probeert zich dan ergens vast te grijpen aan iets dat een vervanging is voor het verlies dat men door de jaren kent. Naar het schijnt moet men soms eens ernstig zijn in het leven.
Maar ik putte mijn levensvreugde uit de lach die ik een ander kon brengen. Het is een automatisme geworden dat ik altijd ben blijven uitbouwen.
Dagelijks denk ik aan de ernst van het leven, maar kan mij niet ontdoen van mijn manier van leven.
Ik ben zo opgegroeid en mijn karakter zal wel zo gevormd zijn.
Mijn levensvreugde is te kunnen lachen samen met anderen.
Maar... er is al een hele tijd een nieuwe vorm van vreugde binnengeslopen in mijn wereld, een uitvinding van de mens nl de levensvreugde van de pc.
Niet dat het plastiek omhulsel of het digitale scherm mij veel vreugde geeft!
Neen, maar wel de woorden die door het menselijk brein geschreven worden.
De levensvreugde van te kunnen woorden sturen zonder er fysiek bij aanwezig te zijn.
Gratis een lach, emotie, steun of contact te geven zonder dat het iets kost maar vooral de vreugde van de gewone zaken waar men zelf kan over beslissen en uitvoeren.
Het geluk van vrij te zijn en te kunnen beslissen wat voor elk van ons levensvreugde wil zeggen... Dat wens ik hier aan iedere bezoeker!
Zij: Als ik nu zou sterven, zou je hertrouwen?
Hij: Nee, natuurlijk niet?
Zij: Nee waarom niet? vind je 't niet leuk om getrouwd te zijn? Hij: jawel, ik vind dat heeeel leuk..
Zij: Waarom zou je dan niet hertrouwen?
Hij: Oké Oké, ik zal hertrouwen,
als dat jou een plezier doet.
Zij: ( droevig): Zou je echt hertrouwen?
Hij: Euh,ja....
Zij: En zou je met haar in ons bed slapen?
Hij: Waar anders? Zij: Zal zij met mijn auto mogen rijden?
Hij: Nee, want ze kan niet rijden?
Zij: (Stilte) Hij: Verdorie!
Vandaag vertrekken al onze kapoentjes terug naar school en na wat drukke laatste vakantiedagen, is het hier nu heel rustig en stil. Het moment om naar de volgende letter van ons intiem alfabet te gaan! De letter E
Eerlijkheid
Eerlijkheid is zo belangrijk! Het is een waarde die je meekrijgt bij je opvoeding en iets wat je leert met vallen en opstaan. Daarom verkies ik mensen rondom mij die geen blad voor de mond houden zolang ze maar niet bewust kwetsen. Zo weet je onmiddellijk waar het op staat en wat je ermee aan moet! Als iemand tegen mij liegt en het komt uit, dan kan ik dat nooit vergeten dat is nu eenmaal mijn karakter, het blijft in mijn hoofd rondspoken. Het is zoals een klokje dat je laat vallen en lijmt. Het zal ook nooit meer zijn wat het was! Maar die E kan nog veel andere gedachten oproepen niet?
)
op papier zet.
- maar omdat ik af en toe ook graag een woord verkondig.
