Negen jaar is het al dat we voor het eerst opa en opa werden van de oudste van de zoon. Negen jaar al dat we met onze emoties geen blijf wisten toen we dat eerste kleinkind in de armen mochten houden. Een overweldigend gevoel, groter dan we ooit konden bedenken, overviel ons toen we dat kleine jongetje bewonderden. Intussen groeit hij stilaan uit tot een toffe kerel die beetje bij beetje zijn plaats opeist in een gezin waar intussen nog drie zusjes bijkwamen. Maar vandaag staat hij in het middelpunt. Proficiat Milan.
Ja, als je om de haverklap moet binnenstormen omdat je een bui op je donder krijgt dan grijpt ne mens al eens gemakkelijker naar een krant om te zien of er nog iets interessants te lezen is dat de voorbije dagen over het hoofd werd gezien...Maar.... Als ik de kranten opensla of het nieuws beluister dan denk ik soms: Moest ik god zijn dan zou ik nogal wat veranderen.
Eerst en vooral zou ik de geschiedenis veranderen! Ik zou mijn eigen zoon nooit of te nimmer laten kruisigen, want daar ziet ge wreed vanaf, zo'n nagel in uw hand is nogal wat slechter dan een splinter in uw vinger hé?
En om de geschiedenis een plezier te doen en te behouden, moet die zoon daar nu dag en nacht op een kruis hangen boven één of andere deur.
Ja, hadden ze Jezus verdronken 't zou niet veel beter geweest zijn, want dan zouden we allemaal een aquarium boven ons deur hebben en dat is ook geen zicht.
Maar allé, ik heb het over wat we concreet zouden willen veranderen.
Wel het is nogal logisch wat we zouden veranderen nl Van slecht naar goed, van moeilijk naar makkelijk, van verworpen tot aanvaard, van onbegrip naar begrip, van armoede naar rijkdom, van oorlog naar vrede.
Van.......van.......
In feite als ik dat hier eens goed bekijk dan moet bijna alles veranderd worden. Ja en dan stel je je de vraag hoe het komt dat God daar niet aan gedacht heeft, om dat direct goed in elkaar te steken hé?
Euh......Hij zal toch wel bestaan hebben zeker?
Ja ,'t zou triestig zijn dat ik zo wreed katholiek ben opgevoed voor niemendal.
In feite behoort God tot het geloof en dus moet je eerst en vooral geloven hé.
Euh......maar in wie of wat? Ik denk in het goede en in het aanvaardbare, in het begrip en de vrede.
Maar 't strafste is dat als ik God moest zijn in de wereld waar we nu in leven dat ik waarschijnlijk eerst bij mij zelf zou moeten beginnen.
Ik zou moeten kunnen opbrengen en geven in plaats van te nemen en te krijgen.
Ik zou niet mogen oordelen en zou het woord moeten verkondigen.
Alhoewel, wat dat woord verkondigen betreft , deed
Hij dat niet alleen, daarvoor moesten de apostels op stap gaan. En zo kronkelen mijn hersenen verder want...
Onlangs heb ik een paar van die mannen nog eens aan mijn deur gehad.
Ze kwamen het woord van God verkopen!
Euh....en ik die dacht dat dàt gratis was.
-"Dag mevrouw, wij brengen u het woord van God en de nieuwe versie van ons boekske de Wachttoren." Na de zoveelste keer dat ik die mannen aan de deur had, kriebelde het toch wel een beetje... -",Euh de Wachttoren wat is dat," hield ik mij van de domme want ik wilde ze nu eens niet direct de laan uit sturen.
-"Daarmee brengen we u het woord Gods en de weg dat u moet volgen."
-"Euh.....jamaar, ik heb een GPS en een goeie wegenkaart hoor om de weg te volgen!"
-"Dit hier gaat over een andere weg, mevrouw".
-"Euh.....ha ja? En langs waar rijden jullie van hier naar Antwerpen ?".
-"Euh....dat zou ik u niet kunnen zeggen, maar als we de weg van God volgen, kunnen we nooit verloren lopen."
-"Neen, bedankt, ik zal mijn kaart of mijn gps wel opzetten".
-"Dan wensen de getuigen van Jehova u nog een prettige dag, mevrouw."
Die mannen stapten nogal snel de oprit af met hun kabaske onder hun arm en ik zie ze nog een keer naar omhoog kijken.
Ik begon mij af te vragen of ze nu echt naar God keken om hun de weg te tonen?
Ja, op den duur begint ge toch serieus te twijfelen hé.
Wie weet waren die gasten wel afstammelingen van de apostels die kwamen om de wereld te veranderen? En even sloeg mijn fantasie op hol en dacht ik, ik zou een wit laken kunnen aantrekken en zo een wit bord achter mijn hoofd plakken om er wat "heiliger" uit te zien.
En dan zou ik de straat opstappen en de mensen beginnen zegenen.
Ik zou een taverne kunnen binnen stappen en daar de wijn zodanig vermenigvuldigen dat als het moment er aan kwam dat ik het brood moest delen er nog juist chapelure van overschoot. Maar de mensen zouden mij aankijken en denken dat ik zot geworden was en ik zou dan nog moeten gaan lopen ook want anders zouden anderen in een witte frak achter mij zitten om mij een "pikuur" te geven.
Terwijl ik zo fantaseerde, besefte ik dat ik niet de plaats van iemand anders kan innemen en zeker niet de plaats van God.
Stel u voor, dat ik van alles zou willen veranderen, dan zou het goed kunnen dat een ander er niet mee akkoord gaat.
Dan zou er weer een nieuwe God moeten komen om mijn gekladder te veranderen.
En zo zouden er op den duur meer goden dan mensen rondlopen.
Nee ,nee, of God nu bestaat of niet, dat is ieder zijn gedacht of geloof.
Maar soms voel ik mij als een apostel - allé de vrouwelijke versie ervan - niet omdat ik ook ooit aan dat laatste avondmaal deelnam - dat was exclusief mannelijk - maar omdat ik af en toe ook graag een woord verkondig. Maar laat het me zo stellen, dat het niet het woord van God is, maar wel mijn eigen woorden van steun, vriendschap, dwaas geschrijf in de kleine wereld van sennet waar ik mijn logjes achterlaat.
Eindelijk een echte zomerse namiddag. We hebben genoten van de warmte en de rust op een terras.
Een tafeltje verder van ons zitten twee dames te praten. Een kind komt aangefietst, een blond meisje, zo'n jaar of zeven, acht misschien, roze topje op een wit rokje en wit met roze slippertjes aan haar voeten. Ze rijdt op een paarse fiets. Op en top een meisje. Met een zwierige bocht stopt het kind aan het tafeltje met de twee dames. " Mama, mama", roept ze, "ik ken een mop". Ze steekt meteen van wal. " Een vrouw ligt in het ziekenhuis en ze moet bevallen. Maar de baby komt niet. Uiteindelijk zegt de dokter dat het een keizersnede wordt. Hij snijdt de buik van de zwangere vrouw open. Daar vindt hij de baby die een vrolijk liedje zingt: mama, mama, ik wil er nog niet ui-huit."
Hahaha, klatert haar lach.
De moeder van het meisje en haar vriendin lachen mee. Meer om het kind dan om de mop. Want die hebben ze - evenmin als ikzelf - gesnapt, zo blijkt. Het meisje herhaalt de pointe en zingt het liedje van de baby die niet wilde geboren worden nog eens opnieuw. Twee keer zelfs. Ze doet een uitleg maar die kan ik niet horen. Uit de gezichtsuitdrukking van de dames kan ik afleiden dat de uitleg niet lijkt bij te dragen tot een beter begrip.
De tijden zijn veranderd, denk ik. Waar haalt zo'n jong kind zo'n verhaal vandaan? Ik wist op die leeftijd nog niet eens dat babies uit de buik van hun moeder kwamen, die waren voor zover ik wist uit een kool gekomen, ergens op een veld, of met de boot en daarna - hoe, daar had ik zelfs niet eens over nagedacht - waren ze in het ziekenhuis terechtgekomen, waar je ze kon gaan bekijken.
Dat van die kool leek mij geloofwaardig. We hadden een tuin dus ik wist hoe kolen eruit zagen vooraleer ze gekookt en van een saus voorzien op je bord lagen. Naar mijn ervaring was zo'n kool vrij groot en een baby erg klein, dus die kon daar best wel ingezeten hebben. Misschien is het daarom dat ik me "toen" over de babykwestie geen verdere vragen stelde. Die vragen kwamen een paar jaar later en het antwoord ... dat heb ik langs vele omwegen moeten ontdekken zoals de meesten van onze generatie. Hoe begon dit ook weer? Late namiddag op een zomers terras..
Het is hier heel stil nu de school terug gestart is .Wanneer de kleinkinderen hier rondlopen dan hangt gelach en gezang steeds in de lucht en genieten we van de vreugde die zo'n kapoentjes uitstralen.
Levensvreugde is iets dat men een gans leven als gezel zou willen.
Men staat 's morgens op en de dag begint met de levensvreugde die elk van ons kent.
Maar ieder beleeft die vreugde op zijn manier.
Bij sommigen is het al vreugde wat de klok slaat.
Vreugde en geluk is van hun gezicht te lezen, hoewel men nooit weet wat binnen de mens schuilt.
Voor anderen is levensvreugde gewoon de dag doorbrengen zoals de dagen die achter hem of haar liggen.
Nog anderen vinden de levensvreugde in het automatisme dat ze gekweekt hebben.
Ze vinden de levensvreugde in wat de mens uitgevonden heeft.
Ze leven als robotten tussen de dagelijkse uitvindingen die hun de levensvreugde geven, soms ingewikkeld, soms eenvoudig dingen.
En dan zijn er diegene die niet enkel de levensvreugde verloren hebben, maar zelfs al zoveel verloren dat ze niets meer te verliezen hebben.
Sommige mensen vonden hun levensvreugde bij personen die er nu niet meer zijn.
Anderen maken hun levensvreugde dan weer zelf bij het ontdekken van doodgewone dingen.
Benieuwd kijken we dan graag naar hoe een ander leeft en hoe een ander zijn levensvreugde beleeft en soms deelt.
Het thema van vandaag kan misschien een portier openen om mensen beter te leren kennen, hoewel er nog de vraag is of velen zichzelf wel echt prijsgeven.
Mijn levensvreugde is begonnen toen ik op de wereld kwam.
Elke dag leerde ik bij en stap voor stap werd ik ondersteund om mijn weg te zoeken.
Ik bouwde de levensvreugde op met vrienden en familie.
Maar het leven leerde me al vlug dat levensvreugde niet alleen opgebouwd wordt, maar ook elke dag een stap achteruit zet.
Men verliest door de jaren vrienden en familie en ook telkens een beetje levensvreugde.
Men probeert zich dan ergens vast te grijpen aan iets dat een vervanging is voor het verlies dat men door de jaren kent. Naar het schijnt moet men soms eens ernstig zijn in het leven.
Maar ik putte mijn levensvreugde uit de lach die ik een ander kon brengen. Het is een automatisme geworden dat ik altijd ben blijven uitbouwen.
Dagelijks denk ik aan de ernst van het leven, maar kan mij niet ontdoen van mijn manier van leven.
Ik ben zo opgegroeid en mijn karakter zal wel zo gevormd zijn.
Mijn levensvreugde is te kunnen lachen samen met anderen.
Maar... er is al een hele tijd een nieuwe vorm van vreugde binnengeslopen in mijn wereld, een uitvinding van de mens nl de levensvreugde van de pc.
Niet dat het plastiek omhulsel of het digitale scherm mij veel vreugde geeft!
Neen, maar wel de woorden die door het menselijk brein geschreven worden.
De levensvreugde van te kunnen woorden sturen zonder er fysiek bij aanwezig te zijn.
Gratis een lach, emotie, steun of contact te geven zonder dat het iets kost maar vooral de vreugde van de gewone zaken waar men zelf kan over beslissen en uitvoeren.
Het geluk van vrij te zijn en te kunnen beslissen wat voor elk van ons levensvreugde wil zeggen... Dat wens ik hier aan iedere bezoeker!
Zij: Als ik nu zou sterven, zou je hertrouwen?
Hij: Nee, natuurlijk niet?
Zij: Nee waarom niet? vind je 't niet leuk om getrouwd te zijn? Hij: jawel, ik vind dat heeeel leuk..
Zij: Waarom zou je dan niet hertrouwen?
Hij: Oké Oké, ik zal hertrouwen,
als dat jou een plezier doet.
Zij: ( droevig): Zou je echt hertrouwen?
Hij: Euh,ja....
Zij: En zou je met haar in ons bed slapen?
Hij: Waar anders? Zij: Zal zij met mijn auto mogen rijden?
Hij: Nee, want ze kan niet rijden?
Zij: (Stilte) Hij: Verdorie!
Vandaag vertrekken al onze kapoentjes terug naar school en na wat drukke laatste vakantiedagen, is het hier nu heel rustig en stil. Het moment om naar de volgende letter van ons intiem alfabet te gaan! De letter E
Eerlijkheid
Eerlijkheid is zo belangrijk! Het is een waarde die je meekrijgt bij je opvoeding en iets wat je leert met vallen en opstaan. Daarom verkies ik mensen rondom mij die geen blad voor de mond houden zolang ze maar niet bewust kwetsen. Zo weet je onmiddellijk waar het op staat en wat je ermee aan moet! Als iemand tegen mij liegt en het komt uit, dan kan ik dat nooit vergeten dat is nu eenmaal mijn karakter, het blijft in mijn hoofd rondspoken. Het is zoals een klokje dat je laat vallen en lijmt. Het zal ook nooit meer zijn wat het was! Maar die E kan nog veel andere gedachten oproepen niet?
Toen de tweeling hier logeerde, liet op een bepaald moment één van de twee een windje wat de start was van een niet te stoppen lachbui bij onze kapoentjes. . Toevallig kreeg ik gisteren een gedichtje hierover in mijn mailbox . Hier is het, geniet maar mee..
Een windje
Waarom wordt er gelachen met een windje?
Of hij nu komt van man, vrouw of kindje.
Het is toch echt puur natuur.
Zelf gemaakt, luchtig van structuur.
En wat kan het een opluchting zijn, zo'n windje te laten, de pijn, vooral in je darmkanaal.
Er zijn er die worden gelaten, alsof 2 mensen met elkaar praten.
Sommige komen fluisterend naar buiten, er zijn er ook wel die piepen en fluiten. Wat er ook gebeurt, eender welk geluid, eens gevormd, moeten zij eruit.
Zo'n wind voelt zich beter in de wijde wereld, dan in de ruimte van je enge buik. Knijp je billen dan niet meer dicht. Laat gaan die wind en voel je verlicht.
Doe niet meer achterbaks, wees spontaan.
En zeg "SORRY ik heb het gedaan" "Ik zal in het vervolg naar buiten gaan".
De vakantiemaanden zitten er bijna op en de kinderen maken zich stilaan weer klaar om overmorgen naar school te gaan en een nieuw schooljaar te starten!
En dan denk je : Wat vliegt die tijd en precies elk jaar maar rapper en rapper!
En ons Lipske had het zelfs al over Kerst... zij wil de tijd nog sneller laten razen!
Vroeger lag ik in een wieg en gingen ze met mij wandelen.
Maar dat ging niet vooruit !
Een paar jaar later kon ik op eigen benen staan en moesten mijn pa en mijn ma al een paar keer achter mij lopen en dat ging al wat rapper.
Toen ik mijn eerste velo kreeg, begon de tijd nog rapper te gaan.
Een paar jaar later had ik mijn rijbewijs en hoe meer gas ik gaf hoe meer de tijd vloog.
Ik moest mij haasten om overal op tijd te zijn en dan was ik vaak nog te laat.
Nu sta ik soms nog stil bij al die evenementen die de tijd deden vliegen.
Maar terwijl ik stil sta, gaat die tijd toch nog verder.
En terwijl die tijd verder loopt, zijn we niet verplicht hem in te halen. Nee we lopen gewoon mee op ons eigen ritme. Dag na dag vliegt de tijd en af en toe denk ik ook dat hij vlugger loopt dan andere jaren, zeker naarmate ik ouder wordt.
En als ik dan 's morgens voor de spiegel sta, dan denk ik dat vooral 's nachts de tijd vlugger gaat omdat er daar plots weer een extra grijs haar in de spiegel verschijnt. Het is maar als ik naar een begrafenis moet dat men twee verschillen heeft wat tijd betreft!
De mensen in de kerk blijven met de tijd verder lopen, maar bij de persoon in de kist is de tijd blijven stilstaan. Op zo'n moment sta je dan ook even bij de tijd stil en zeg je: "Vlug of traag, laat de tijd maar lopen" en dat voor iedereen op zijn eigen ritme.
Daar juist hoorde ik het liedje van Vader Abraham:
Daar in dat kleine café aan de haven Daar zijn de mensen gelijk en tevree
Daar in dat kleine café aan de haven
Daar telt je geld of wie je bent, niet meer mee,."
en meteen wist ik waarover mijn logje van vandaag zou gaan.
Waarom legde ik direct de link van dit liedje naar sennet en de blogs? Omdat het voor mij aanvoelt alsof we met de blogs in een virtuele café zitten waar we gezellig met mekaar praten en ook hier " wie je bent of hoeveel geld je hebt" geen rol speelt. Een simpel logje opent de deur voor een voorbijganger om gewoon even binnen te komen voor een praatje, een reactie of een gekke sneer. Na een tijdje wordt die vreemde een trouwe bezoeker, die ook al eens een pagina van zijn/haar leven opendraait. Met sommigen klikt het meteen en blijf je graag wat langer hangen. Je wordt virtuele zielsverwanten die samen gezellig keuvelen, gekken of mekaars tegenslagen of verdriet delen. Na een tijdje heb je voor jezelf een beeld gevormd van de persoon aan de andere kant. Sommigen maken het je gemakkelijk door een foto te plaatsen, anderen houden het liever geheimzinnig al naar gelang ze hun tronie al dan niet openbaar willen maken. Of is het dat de ene zich meer neerlegt bij de tand des tijds dan een andere?
Ik ben absoluut geen caféganger maar hier in onze virtuele café voel ik mij goed dus lieve bezoeker .ik hef het glas op ons allemaal en durf te hopen dat het hier nog lang geen café zonder bier ( lees logjes) wordt! Dus zet je feestneus op en toast met me mee...
We hadden het er gisteren nog over met vrienden en dit was de aanzet voor een nieuw logje!! Vergeetachtigheid, ik dacht er geen last van te hebben en toch
Ze hadden mij altijd gezegd dat "vergeten" te linken was aan de ouderdom en dus dacht ik, ik heb nog tijd.
Maar wanneer ben je nu oud en vooral oud genoeg om te vergeten?
Een paar dagen geleden betrapte ik mij erop dat ik iets vergeten was..
Och het kan gebeuren.
Maar nu ik er aan denk, verleden week was ik ook al eens iets vergeten .
Ik herinner me zelfs dat ik verleden jaar ook zaken op het programma had staan die ik totaal vergeten ben.
En nu ik zelfs verder in de tijd terug ga, dan vergat ik ook al eens iets!
Naar het schijnt vergat ik als kind soms te luisteren naar mijn ma.
Ja, als ik zover moet terugkeren in de tijd dan wil dit zeker zeggen dat ik al oud was op jonge leeftijd.
Och het compenseert dat ik me vandaag zoveel zaken herinner die ik vroeger vergeten ben. Maar toch dat ietsje dat ik onlangs vergeten was ,zette mij aan het denken .
Ik vraag mij af of ik sommige zaken nu echt vergeten ben of dat het bewust uit mijn geheugen gewist is.? Ik hoor nog altijd die non in de lagere school tegen een klasgenootje zeggen: Ge moet echt een kieken zijn om voor de vijfde maal je huiswerk te vergeten deze week!
Als zij gelijk had was dat meisje inderdaad een kieken wat het huiswerk betreft, maar van beesten wist die non dan weer niks af want kiekens kunnen niet vergeten en dus was de vergelijking niet in de juiste context geplaatst.
Maar misschien was het ook al wel vergeetachtigheid van die non die niet meer op de naam van het dier kon komen dat zodanig veel verstand had dat het kon vergeten.
Maar alle gekheid daar gelaten, ik sta er toch even bij stil want er is geen zekerheid. Wie weet vergeet ik straks of later wel "echt"?
Twijfelen, vergeetachtig zijn, totaal niet meer weten, ze hebben er een woord voor uitgevonden dementie!
Iedereen kent mensen in zijn/haar omgeving die dement geworden zijn. Dat is pas vergeten, niet meer weten van welke planeet je bent.
En daar heb ik wel schrik van. Soms stel ik me de vraag of ik ook zo zal worden.
Ga ik binnen een x aantal jaren nog weten naar wie ik mail of ga ik gewoon vergeten van te mailen.? Ga ik nog weten wie ik ben of wie de personen zijn die mij dierbaar zijn? Wie weet binden ze mij wel vast in een bed met op het voeteinde de diagnose "dementie".
Ze zullen dan niet vergeten van mij te wassen en van mijn pilletjes te brengen en van mij eten te geven en met mij te gaan wandelen tot voor het raam.
Ik mag er niet aan denken dat het ooit zover komt dat vergeetachtigheid me zo erg in de greep heeft, dat een ander moet denken in mijn plaats.
Dus probeer ik mij hier te troosten met de gedachte dat vergeten niet echt bestaat want het feit dat je je herinnert dat je wat vergeten bent , betekent toch dat het nog niet helemaal van je harde schijf verdwenen is. Maar toch twijfel ik soms .soms denk ik "Op een dag zal mijn verstand misschien op volle toeren draaien om mij toch te herinneren dat ik iets had moeten doen.
Maar dan komt er niets en blijkbaar zal ik het echt vergeten zijn!
Maar ik noem dit niet graag vergeten want zolang ik het niet zeker weet of mij kan herinneren dat er nog iets op het lijstje stond, noem ik het twijfelen of onzekerheid.
Dus troost ik mij met de gedachte dat zolang ik nog over iets twijfel of onzeker ben dat ik het vergeten ben ik nog niet totaal vergeetachtig ben! Volgen jullie nog? Neen, vergeet dit logje dan snel.
Intussen los ik elke dag alle kruiswoordraadsels op die in de krant staan en probeer ik ook de sudoku's aan te vullen, kwestie van die grijze massa actief te houden....baat het niet, het schaadt niet ook.
Kennen jullie dat ook? Je verlangt hevig naar iets, je kunt bijna aan niets anders meer denken, maar het voorwerp van je verlangen is door omstandigheden (voorlopig even) buiten bereik. Dan spreken we van een tantaluskwelling. Waar komt dat vandaan?
Een tantaluskwelling gaat terug naar een Griekse mythe .
Tantalus was koning van Lydië en bezat grote macht en rijkdom. Hij was een zoon van Zeus zelf en ontving alle eerbewijzen die de Olympiërs ooit aan een mensenkind schonken. Zij schonken hem zelfs hun vriendschap en lieten hem aan hun hemelse dis aanzitten.
Als gast aan de tafel van Zeus mocht Tantalus dagelijks getuige zijn van de gesprekken van de goden. Maar het bleek dat de aardemens zulk een geluk niet waard was. IJdelheid en laaghartige eerzucht maakten zich van hem meester en hij begon zich tegenover de goden misdadig te gedragen. Hij verried goddelijke geheimen aan de mensen, hij stal van de hemelse tafel spijs en drank, ambrozijn en nectar. Ja, zijn aanmatiging bracht hem zelfs ertoe om de goddelijke alwetendheid op de proef te stellen.
Zo nodigde hij de goden uit in zijn huis, slachtte zijn eigen zoon Pelops en zette deze spijs aan zijn gasten voor. Alleen Demeter, die in haar verdriet om haar gekaapte dochter Persephone, niet goed oplette, at een stuk van Pelops' schouder. Voor de overige , alwetende goden kon de vreselijke daad echter onmogelijk verborgen blijven. Dadelijk wekten zij het in stukken gehakte lichaam van de knaap tot nieuw leven en het schouderblad, waarvan de niets vermoedende godin had gegeten, werd vervangen door een schouderblad van ivoor.
Zo keerde zich de verontwaardiging van de goden tegen Tantalus, die het had gewaagd om op zo'n afschuwelijke wijze met hen de spot te drijven. "De maat van zijn wandaden is nu vol," riep Zeus in goddelijke toorn uit en wierp de misdadiger in de Tartarus.
Een vreselijke kwelling werd zijn straf om zo anderen af te schrikken. Hij moest midden in een vijver staan, waarin de golfjes om zijn kin speelden. Hoewel hij een onuitstaanbare dorst had, kon hij het water, dat hem van zo nabij lokte, nooit bereiken. Telkens als hij zich namelijk voorover boog om te drinken, werd de vijver droog. Het water verdween plotseling in de donkere bodem die voor zijn voeten zichtbaar werd alsof een boze geest de plas had drooggemaakt.
Samen met de dorst kreeg hij ook een verschrikkelijke honger, die hem bijna van zijn verstand beroofde. Vlak boven zijn hoofd hingen de kostelijkste vruchten. Peren en appels, vijgen en olijven lokten hem met al hun pracht, maar wanneer Tantalus door honger gekweld, zijn hand uitstrekte om ze te grijpen, joeg een stormwind plotseling de twijgen omhoog en bracht ze ver buiten zijn bereik. Brandende dorst en folterende honger kwelden hem en daarbij kwam nog de angst voor een armzalige leven want recht boven zijn hoofd hing een geweldig rotsblok in de lucht en dat dreigde voortdurend op hem neer te vallen en hem te verpletteren!
Aldus strafte de toorn van de goden de snode Tantalus, die het had gewaagd om hen niet de eerbied te betuigen die ze verdienden.
Na een dag bezig geweest te zijn om allerlei groenten uit de tuin in te vriezen, is de inspiratie aan mijn vingers blijven plakken, vandaar dat ik even in de humordoos een logje zoek!
De wachtkamer van een dierenarts...
Er komt een oud vrouwtje binnen met een poedeltje.
Ze zet zich neer en begint in het parochieblad te bladeren.
Het poedeltje gaat net als het vrouwtje braafjes zitten.
5 minuten later komt er een jonge sexy meid binnen.
Ze is geheel gekleed in zwart leer en heeft een grote Dobberman bij.
Zij gaat zitten en begint in de Flair te lezen.
De Dobberman zet zich naast het poedeltje.
Dobberman tot het poedeltje: "En... waarom ben jij hier ?"
Poedeltje : "Vorige week ben ik met mijn
baasje op theevisite geweest bij haar zuster. Die zus
heeft ook een poedeltje, maar dan wel een teefje ....
en terwijl de twee dames uitvoerig aan het
roddelen waren heb ik van de gelegenheid geprofiteerd...
Maar mijn baasje heeft ons betrapt en nu word ik gecastreerd! ".
De Dobberman schudt meewarig zijn kop en zegt: "Dat is toch wel heel erg". "Nou", zegt het poedeltje, "waarom ben jij hier dan?"
Dobberman : "Dat komt zo : vorige week ben ik
met mijn baasje, die mooie meid daar, gaan joggen in het park.
Opeens begint het te regenen en te regenen !
Wij dus snel naar huis. Daar aangekomen heb ik eens met mijn
pels geschud en ik was droog.
Mijn baasje ging naar de badkamer, trok al
haar natte kleren uit om in bad te gaan.
En net toen ze vooroverboog om de kraan open
te draaien heb ik ook van de gelegenheid geprofiteerd....." Het poedeltje valt bijna omver van
verbazing en kan nog net stamelen : "En, jij wordt nu ook gecastreerd ?"
" Nee", zegt de Dobberman, "de nagels van mijn
voorpoten worden bijgevijld......"
Iemand vroeg mij : " Wat is jouw favoriete woord" ? Dàt is een moeilijke vraag vooral als je niet tot de groep van " oogskes dicht en snaveltjes toe" hoort ...waarmee ik maar wil zeggen dat ik er wel meerdere zal hebben en ik heb ook een hekel aan keuzes maken, maar kom, een poging...
Eerst dacht ik aan het woord 'gezondheid'. Belangrijk maar daar wil ik niet teveel mee gokken dus afgebonjourd. Dan dacht ik aan 'thuis'. Een woord dat me nauw aan het hart ligt en een plaats waar ik nogal veel tijd doorbreng. Alleen, met ons gezin of met vrienden... het maakt niet uit, ik ben graag thuis. Zoals het bordje naast de deur al weergeeft: " Weer of geen weer, van harte welkom".
Thuis roept vooral een warm gevoel op dus waarom niet gaan voor 'warm' dacht ik toen. Ook een woord dat bij me past. Ik hou van mensen met een warme persoonlijkheid, de warmte van een stem of instrument, een lied of gedicht met hartverwarmende tekst,... Het woord warm doet me ook denken aan oma-zijn, gezelligheid, zon, zomer, vakantie, zons -op en ondergang, diepe vriendschap, rood, herfst, een haardvuur, chocolademelk met slagroom, glühwein, tomatensoep met balletjes...
Als je al deze dingen optelt kom je automatisch bij 'genieten'. Ronduit een prachtig woord dat groot en vetgedrukt in mijn woordenboek staat. Genieten kan best in je eentje maar is het niet veel leuker mét iemand? En dus komen we eindelijk aan mijn meest favoriete woord, gegoten in een zin die naar mijn gevoel tegelijk alles wat ik hier schreef mooi samenvat... Kleine dingen maken het leven mooi maar nog zovéél mooier als je ze samen kan beleven met mensen die om je geven.
Voilà, hier heb je dan uiteindelijk het antwoord op de vraag. Mijn favoriete woord(en):
Je moet in het leven risicos durven nemen, geen onbezonnen risicos maar berekende gokjes. Door altijd op veilig te spelen, ontloop je het duel met het leven. Ik heb nog nooit onbezonnen beslissingen genomen maar durf wel berekende risicos te nemen.. Het kan lukken maar evengoed mislopen. Voorlopig ben ik er zonder grote kleerscheuren vanaf gekomen en dat geeft voldoening, dat betekent dat mijn durf terecht was.
Toen de tweeling hier twee weken geleden dartelde en binnen en buiten liep op het ritme van de regenbuitjes en oma de springtouwen mocht inkorten of de hoelahoep uittesten, kwamen onvermijdelijk lang vervlogen herinneringen boven.
Waar is de tijd???
Ja, waar is die tijd? Achter ons zeker, hoewel er ook nog tijd voor ons ligt, maar daar kennen we niet de juiste lengte van ! Ja, waar is de tijd dat ik nog een pseudo fopspeen in mijn mond stak om na te denken?
Waar is de tijd dat mijn ma mijn boterhammen nog smeerde en mijn schoenen dicht deed?
Waar is de tijd dat ik een paar lappen op mijn kop kreeg om mij op het rechte pad te houden? Waar is de tijd dat ik die eerste dag zo goed geleerd had in school?
Waar is de tijd dat ik als meisje (!!) misdienaar mocht spelen en bijna heilig verklaard werd?
Waar is de tijd van mijn eerste verliefdheid? Ja ,waar is die tijd naartoe?
Moesten we die tijd nog op deze eigenste dag beleven, dan zouden we ons die vraag niet stellen hé?
Maar we hebben die tijd laten gaan of voor de één of andere reden bewust achter ons gelaten, misschien omdat we die tijd ontgroeid zijn en ook niet anders kunnen dan hem los te laten?
Er zijn momenten die ons verlaten en dan als nostalgie achterblijven, maar als we ons de vraag stellen, waar die naar toe is, betekent het dat we er nog aan terugdenken!
Vaak hebben we het over die mooie tijd van toen!
Wel, ik kan die mensen maar bijtreden, want ik vond dat ook een fantastische tijd!!
Ik zie mijn kousen nog roken tegen de Leuvense stoof!
Ik zie nog die boer achter mij zitten omdat ik aan zijn pruimen zat hoewel we thuis zelf een hoop pruimenbomen hadden.
Ik zie mijn grootmoeder nog aan haar naaimachine zitten om weer eens een scheur in mijn jurkje te stoppen. Ik zie mij nog zitten op de "pikdorser" samen met het dochtertje van de buur/boer om daarna wat in de weg te lopen van diegenen die serieus aan het werk waren!
Ik zie......ik zie........
Ik zie niks meer, want ik ben verplicht met weemoed achter mij te kijken naar zaken die nooit meer terugkomen! Daarom kijk ik nu zo graag naar onze kleinkinderen en bedenk ik - als ik 's avonds moe in mijn zetel neerval - dat die kindertijd voor velen toch een mooie tijd is! Hopelijk kunnen ze er later ook zo aan terugdenken!
Waarom ik daar nu over begin? Omdat het leven zo relatief is en zo snel voorbij raast en omdat we vanavond weer negatief nieuws kregen van mijn vriendin, de schoonmama van de dochter.
Niettegenstaande de zadelpijn en bagagedragerperikelen (!) haalde ik gisteren toch mijn ijzeren ros van stal! Terwijl ik rustig trapte en van de zon genoot, zag ik het zo gebeuren.
'Hee', roep ik, volgens mij heel hard naar de mevrouw die mij tegemoet komt rijden. Zo te zien, zit ze in haar tas te rommelen en vergeet ze haar stuur recht te houden. Ik krijg bijna een hartverzakking als ze zo recht op me afkomt. Ze had mij blijkbaar niet gehoord maar toch schrikt ze ineens op om haar stuur meteen bij te draaien. Zucht, diepe zucht. "Jouw tijd is nog niet gekomen, laat die hartslag maar weer tot rust komen, Natoken."
Het is niet de eerste keer dat me opvalt dat mijn - voor anderen onhoorbare - 'schreeuw' uiteindelijk toch doel treft. Als je bedenkt dat alles energie is, stel ik me zo voor dat mijn levenslustige, adrenalinegestuurde energetische vuurpijlen recht in haar voorhoofd priemden.
Als kind dacht ik dat het betekende "koningen die in stallen leefden " of zoiets. Maar dat schijnt niet waar te zijn en nu ik weet wat het wel is, moet ik zeggen dat ik ooit eens wreed gestalkt werd. Jullie geloven mij niet? Lees dan maar niet verder voor de anderen .....
Op een dag rinkelde de telefoon en vlug liep ik er naar toe om hem op te nemen. Hallo, met N!!, Halloo!! Hallooooooooooooooo!!!! In plaats van antwoord te krijgen, hoorde ik iemand hijgen aan de andere kant van de lijn. Ik dan maar vlug de hoorn neergelegd. Nog geen tien minuten later weer telefoon!! Ik liet mijn patatten staan en nam terug de hoorn op. Hallo..Halloooooo!! Weer hetzelfde liedje, een gehijg aan den andere kant dat ik bijna een trek op mijn oor had. Ik ben dan maar eens ferm uit mijn krammen geschoten . "ZEG MANNEKEN SPAAR UWEN LOOKASEM VOOR ALS UW MADAM THUISKOMT Hé" Ik weer de telefoon neergelegd.
Sakkerdenondepietjes, vijf minuten later was het weer van dattem!! Ik weer de hoorn opgepakt en laten open liggen terwijl ik met mijn gsm naar de politie belde om dat manneke aan te geven. Na een tijdje zoeken had de police de hijger gevonden en kwamen ze mij op de hoogte stellen. Zeg Natoken, die hijger is een tante van u!!! Hoe een tante van mij???? Ja, een zekere tante Louise. Inderdaad ik heb een tante die Louise heet. Awel, dat menske probeert jou al een uur te bellen omdat ze met een zware longontsteking zit en ze bijna niet kan spreken. t' Was om te vragen of jij niet tot bij de apotheker zou kunnen gaan. Jawadde mijne frak ,ppffffffffff.
Ik heb dan zelf eens terug gebeld, maar t'was niet meer nodig want ze hadden haar juist naar de kliniek gevoerd. Dit logje is maar om iedereen te verwittigen dat als je nog eens denkt een hijger aan de telefoon te hebben, je best eerst vraagt of die mens niet ziek is hé. Ge kunt nooit weten den dag van vandaag. Vandaar, als ik nu de telefoon opneem , is dat het eerste dat ik vraag: "Spreek ik met een zieke?" En meestal vragen ze dan aan de andere kant of alles ok is met mij?
Ja, ne mens komt toch nogal wat tegen hé?. Jullie geloven mij nog steeds niet?...
Het weer liep hier gisteren in de vooravond met tranen over mijn raam en wat moet een mens dan doen als hij achter de pc zit?
Om het klavier op te warmen misschien rap een gedichtje schrijven? Ja, dat was het, ik zou rap een gedichtje dichten en wie weet dichtte ik misschien wel het regengat toe. Ppfffff, geef mij maar dat ozongat, daar stralen mijn zinnen tenminste door, want ik weet niet of ik een regengat naar mijn zinnen kan zetten.
Onweerswolken over Vlaamse bodem
spelen haasje over en verweven zich tussen zonnestralen.
Op een blauw palet
mengen ze hun kleuren
om ze te toveren
in duizenden vormen.
Een wind blaast
over t landschap heen
over t kunstwerk
om het te drogen.
En ik kijk door een wazige bril
hoe dagelijks
het weermuseum
zijn deuren opent.
'Ge kunt den boom in'. Het is een Antwerps gezegde om aan te geven dat iets niet doorgaat en je er je plan mee zal moeten trekken. De vogels kennen dat gezegde ook maar helaas niet in de juiste betekenis. Ze nemen het véél te letterlijk naar mijn goesting. Soms met vijf tegelijk vliegen ze op elk iet of wat rood gekleurd appeltje. Er groeien al jaren niet alleen appels maar ook cd's aan onze bomen. We willen zelf graag nog iets van oogst over houden, zie je. Maar ik vrees dat ook die cd's na een tijd hun doel missen . En de vogels dan? Ah, die kunnen den boom in hé.
En neen ik heb het gelukkig niet over onze buurt. Hier kan en mag een kind nog spelen! Wanneer je deze zomer een krant openslaat dan vind je altijd wel ergens een klacht over kinderoverlast!
Dan stel ik mij de vraag: "Aanvaarden we dat kinderen ruimte nodig hebben om te spelen, in het belang van hun ontwikkeling"?
Heisa, animo en heel veel meningen waren de voorbije dagen te horen en te lezen over het zogeheten lawaai' van spelende kinderen.
Onze perceptie op spelende kinderen is op korte tijd enorm veranderd. Toen ik in de jaren '50-'60 op straat rondhing met vriendjes kregen we af en toe een boze boer of buur achter ons aan omdat we een appel pikten of in de tarwe - of tabaksvelden gingen spelen. Maar iedereen vond dat normaal en we deden dat allemaal. Nu zie ik bijna geen kinderen meer rondhangen op straat of er op uit trekken en als het toch gebeurt, worden ze bijna beschouwd als kleine boefjes of hun ouders worden met de vinger gewezen. Kinderen moeten binnen blijven en dat zorgt dan voor een opgekropte energie die ze op andere manieren moeten uiten.
Spelen is een ruim begrip. In onze kindertijd vertaalde zich dat in het bouwen van een loopbrug over de beek, kampen bouwen in de bomen, gordijnen en brievenbussen maken voor die zelfgebouwde kampen , de draak opsteken , hinkelen of touwtje springen op straat, kastelen bouwen op de zanderige wegen, of gewoon een gezelschapsspelletje spelen .
Het besef dat elke dag kinderen in Vlaanderen hun speelkleren aantrekken om naar een speelpleinwerking te gaan, kan niet anders dan positief zijn. En dan hebben we het nog niet eens over het veelvoud aan kinderen dat deze zomer op kamp gaat met de jeugdbeweging, naar de kinderopvang gaat of deelneemt aan thema- en sportkampen.
Deze initiatieven stimuleren en ondersteunen zou een automatische reflex moeten zijn van elke ouder, buur of politicus. In de eerste plaats omdat we het spelen van de kinderen moeten stimuleren. Voor kinderen is dit spelen hun manier van zijn'.
De vraag of ze mogen gaan spelen' is voor kinderen hun manier om zelfbeschikking te vragen over hun vrije tijd. We moeten hen als volwassenen hiervoor de ruimte durven te geven en hen carte blanche geven om voor de volle honderd procent kind te mogen zijn. Bij dit spelen hoort onlosmakelijk geluid. Je kan het plezier of enthousiasme noemen, je kan het ook lawaai vinden. Geluid produceren is eigen aan spelen, net als af en toe een spat modder, een schram of een buil.
De essentie van het recente debat is niet of kinderen al dan niet geluid produceren en of dat vervelend of schadelijk kan zijn, de vraag is of deze samenleving dat van haar kinderen aanvaardt en haar kinderen de ruimte wil geven die ze nodig hebben om zichzelf te zijn en op te groeien?
Kinderspel is een universeel recht. Welke samenleving haalt het dan in haar hoofd haar kinderen te verbieden om te spelen? Uiteraard zijn er ruimtelijke beperkingen. Iedereen weet dat Vlaanderen volgestouwd is, alle wegen, huizen en voorzieningen zijn lekker samengepropt op een zakdoek. We zijn met veel en we willen veel. Daarom dan maar snel de eigen cocon in, de deur op slot, de tuin achter een hoog hek of haag, de rest van de wereld op de tv. Een oase van rust, privé-eigendom badend in stilte' wordt het hoogste goed en liefst geen geluid, want dat stoort.
Zo ontstaat er een gevoel van : Ik heb niks tegen rododendrons, wel als die van mijn buur zijn en een halve meter over mijn haag komen of ik heb niks tegen spelende kinderen, wel als dat vlak naast mijn oase van rust gebeurt. Naar de industriezone ermee ." En zo worden kinderen over dezelfde kam geschoren als machines en vrachtwagens. Not in my backyard' is de leuze!" We willen alle voorzieningen, dichtbij maar liefst geen hinder ervan. Alle voordelen, geen nadelen.
Hebben jullie ooit al eens de tijd genomen om spelende kinderen te observeren? Het gejoel en gelach van de kinderen is het beste wat onze hartkleppen kan overkomen.
En wat dan met het zogezegde lawaai?
Veel hangt gewoon af van de opvoeding. Ouders van kinderen hierover aanspreken en kinderen vragen of het ook niet wat minder kan, is de oplossing van het gezond verstand. Ouders die vinden dat kinderen overdag lawaai mogen maken en 's avonds als zij thuis zijn stil moeten zijn, zijn echt niet goed bezig. Maar.... overlast van sommige kinderen afdoen als normaal is ook niet de oplossing. Crèches inplanten in woonomgevingen waar vele ouderen en zieke mensen wonen ook niet. Deze personen hebben - anders dan men wil voorstellen - ook recht op stilte.
Maar kinderen moeten hun energie en frustraties kwijt, net zoals volwassenen. Zij die dat niet kunnen, worden depressief of gaan agressief gedrag vertonen. Dat is geen gevoel, dat is wetenschappelijk bewezen! Spelen kan en mag je niet beperken. Ook uitbundig joelen of krijsen, roepen, zingen of soms ook wel eens fluisteren of geheimzinnig stil doen, het hoort allemaal bij spelen zoals fluiten bij de vogeltjes hoort. Spelen is een manier van "zijn" voor kinderen, laten we hen dat aub niet ontnemen! Als we allemaal een klein stukje uit onze kindertijd zouden kunnen blijven meedragen zou de rest van het leven voor veel mensen lichter zijn.
Vroeger konden kinderen overal op straat spelen. Als een buurman of buurvrouw er een probleem mee had dan joeg hij of zij ze dan weg en gingen ze wel ergens anders spelen.Tegenwoordig moeten kinderen altijd op een vaste plaats spelen. De mensen die daar in de buurt wonen krijgen daar dus dagelijks 'last' van, terwijl anderen van doodstille straten kunnen 'genieten'. Conclusie: Er moet een evenwicht zijn met de buurt.
Ik denk dat als je de straten veiliger maakt voor de kinderen ze dan ook meer ruimte zullen hebben en dan zal het lawaai ook minder geconcentreerd zijn. Ik denk niet dat ik hier een pleidooi moet houden voor het spelen van kinderen. Iedereen vindt het zinvol, iedereen vindt het nodig. Kinderen moeten kunnen spelen, laat ons daar alstublieft niet over discussiëren. Maar wat als ze buiten gaan spelen?!? Hmm, dan moet het weer even wat minder zijn...
Maar leg mij dan eens uit hoe kinderen zouden moeten spelen? Als ze achter de computer zitten, is het niet goed, als ze buiten komen, is het niet goed. Zie jij jezelf kinderen een aanmaning geven dat ze minder hard mogen juichen als ze een goal scoren: "shht, jongens, vier in stilte!" of dat ze moeten gillen met een fluisterstemmetje als iemand hen nat maakt in de zomer?
Mijn voorstel? De maatschappij moet zorgen voor minder concentratie waar het spelende kinderen betreft door meer speelplaatsen aan te bieden en zo zal het geluid automatisch verminderen omdat de concentratie minder is. Wat denken jullie over dit onderwerp?
)
- maar omdat ik af en toe ook graag een woord verkondig.
){kind=link}
){kind=link}
){kind=link}