De volgende keer dat je je handen wast en je vindt de temperatuur van het
water niet echt aangenaam, denk er dan eens aan hoe het er ooit aan toe
ging... Hier volgen een aantal feiten uit de jaren 1500:
De meeste mensen huwden in juni, omdat ze hun jaarlijks bad namen in mei
en dus in juni nog redelijk fris roken. Tegen die tijd begon men echter toch
al lichtelijk te stinken en dus droeg de bruid een boeketje bloemen om haar
lichaamsgeur te verbergen. Daar komt dus het gebruik vandaan dat ook vandaag
nog de bruid een bruidsboeket draagt.
Een bad bestond uit een grote kuip die gevuld werd met heet water. De heer
des huizes genoot het privilege van het schone water, daarna volgden
de zonen en andere mannen die deel uitmaakten van het huishouden, dan de
vrouwen en tenslotte de kinderen. De baby's waren als laatsten aan de
beurt. Tegen dan was het water zo vuil dat je er makkelijk iemand in kon
kwijtraken... Vandaar de uitdrukking "de baby met het badwater weggooien".
Huizen hadden in die tijd strooien daken zonder houten gebinte. Het was de
enige plek waar de dieren zich warm konden houden en dus leefden de katten
en kleinere dieren (muizen, ongedierte) in het dak. Als het regende werd het
daar glibberig en soms gleden de dieren dan uit en vielen van het dak.
Vandaar het Engelse gezegde "It's raining cats and dogs".
Niets kon verhinderen dat er dingen in het huis vielen. Dit was een echt
probleem in de slaapkamer waar ongedierte en uitwerpselen je
schone beddengoed konden bederven. Daarom werden bedden voorzien van grote
palen om een laken over te hangen dat dan toch een beetje bescherming
bood. Zo is het gebruik van hemelbedden ontstaan.
In die tijd kookte men in de keuken in een grote ketel die altijd boven het
vuur hing. Elke dag werd het vuur aangestoken en werden er
ingrediënten toegevoegd aan de ketel. Men at meestal groenten en weinig
vlees. Men at deze stoofpot 's avonds en liet het overschot in de ketel.
Dit werd dan 's nachts koud en 's anderendaags begon men gewoon opnieuw. Zo
zaten er in hun stoofpot vaak dingen die er al heel lang inzaten...
Soms kon men een varken krijgen en dan voelden men zich heel bijzonder. Als
men dan bezoekers over de vloer kreeg, dan hing men het stuk varken op om op
te scheppen. Het was namelijk een teken van weelde als een man spek naar
huis kon brengen. Men sneed dan een stukje af om te delen met de gast en
kauwde iedereen gezellig op het vet.
Wie geld had, kon zich tinnen borden veroorloven. Voedsel met een hoge
zuurtegraad zorgde er voor dat een beetje van het lood in het voedsel
terecht kwam wat vaak tot een loodvergiftiging en de dood leidde. Dit
gebeurde het meest met tomaten, waardoor tomaten de volgende +/- 400 jaar
als giftig werden beschouwd.
Brood werd verdeeld volgens je sociale status.
Arbeiders kregen de aangebrande bodem van het brood, het gezin at het
middendeel op en gasten kregen de bovenste, krokante korst.
Men gebruikte loden bekers om bier of whisky te drinken. Die combinatie
zorgde er soms voor dat de drinker een aantal dagen buiten westen was! Als
de dronkaard dan bewusteloos gevonden werd langs de straat, werd hij vaak
gereed gemaakt om begraven te worden. Hij werd dan een aantal dagen op
de keukentafel gelegd en de familie at en dronk aan diezelfde tafel en
wachtte af of hij nog wakker zou worden. Vandaar het gebruik van
de doodswake.
Engeland was oud en klein en de bevolking vond geen plaats meer om de doden
te begraven, dus werden er kisten uitgegraven en de beenderen naar een
beenderenhuis overgebracht, zodat ze de graven konden hergebruiken. Bij het
heropenen van deze kisten, ontdekten ze dat er bij 1 op 25 aan de binnenkant
gekrabd was en beseften ze dat ze levenden hadden begraven. Van toen af
werd er een touwtje rond de pols van een lijk gebonden dat omhoog leidde en
verbonden was met een belletje boven de grond. Iemand moest dan heel de
nacht op het kerkhof zitten om te horen of de bel niet rinkelde. En zo
werd er wel eens iemand "gered door de bel".
Wie zei er ook alweer dat geschiedenis saai was...?
Normaal gebruik ik mijn blog niet voor politieke of andere gebeurtenissen tenzij ze te frappant zijn. Zelf heb ik jaren school gelopen in één van de strengste, katholieke internaten van West Vlaanderen in die tijd. Normen en waarden werden ons dagelijks ingelepeld. Gelukkig hebben de jaren voor realisme gezorgd maar na de egoshow van Roger Vangheluwe ( ik vertik het om hem nog Monseigneur te noemen) moet mij toch het één en ander van het hart!
Heel toevallig kwamen we donderdagavond om 18u30 bij het interview van Marc Geenen met Vangheluwe terecht. Met groeiend ongeloof hebben we hier het gesprek gevolgd. Daar bestaat maar één woord voor mismakelijk.
Het is beschamend, onthutsend, ongezien schandalig hoe de voormalige bisschop optrad. Als je ziet welke onzin hij in dat tv-optreden uitkraamt, dan was hij beter in het verborgene gebleven! Ik begrijp niet dat hij zo ontspannen over zijn " misstappen" kon vertellen. Hij minimaliseerde het jarenlange misbruik van zijn neef volledig en gaf nu zelfs toe dat het bij een tweede neef " een beetje gebeurd " was!! ( en dat gedurende twee jaar.. ) Wat bedoelt die man met een beetje?
Volgens hem was er geen penetratie, dus was het helemaal niet zo erg. En neen er was geen orgasme en hij was nooit helemaal naakt! Het was geen seksualiteit, geen brutale seks!! Ik werd kotsmisselijk toen ik het hoorde en dat uit de mond van zo'n persoon, één van de dragers van de Kerk in ons land! Er was wel aanraking meneer Vangheluwe! Wat betekende dat dan voor jou? Voor jou was het maar een spelletje toen jij " ginder" was of zij bij jou. Enkel een paar keer per jaar op familiefeesten!! Het werd een gewoonte en er kwam blijkbaar geen verzet van de slachtoffers! Heb je ooit gedacht welke een macht je in jouw functie uitoefende op een kind?
Iemand die zijn daden zo minimaliseert, er een bagatel van maakt, beseft de impact van zijn woorden niet. Als ik hoor dat hij zelfs sceptisch staat tegen zijn opgelegde psychologische behandeling, dan frons ik de wenkbrauwen! Misschien moet hij dan maar aan de enkelband of ergens in een gesloten instelling?
Hij mag daar lacherig en nonchalant over doen, maar aan die man is nog jaren werk! Staat hij wel stil bij de gevolgen voor zijn slachtoffers? En dan nog openlijk bekennen - bijna lacherig- dat hij ook een ander neefje heeft misbruikt en dat voor heel Vlaanderen en nog verder! Die man beseft niet dat zijn slachtoffers opnieuw misbruikt worden, deze keer verbaal. Op de opmerking dat velen denken dat hij door de verjaring van de feiten er nog goed van afkomt reageert hij: " Waarom moet men een onderscheid maken tussen priesters en leken? Het gebeurt veel meer in sportkringen en geneeskundige kringen en daar doet men veel minder onderzoek naar. Waarom moet men voor priesters veel strenger zijn dan voor andere beroepen?"
Halo, meneer Vangheluwe , door te kiezen voor het priesterschap legde je de belofte van kuisheid af en kreeg je een voorbeeldfuncie in onze maatschappij. Nog nooit van de 10 geboden gehoord? Als kind werden ze er bij ons nochtans ingeramd. Heb jij die fase overgeslagen misschien? En dan maar prediken en iedereen erop attent maken dat ze die 10 geboden moeten naleven. Gescheiden mensen of homoseksuelen worden door de kerk verwezen maar een bisschop die met zijn " gewijde" handen aan onschuldige kinderen zit en daarna met diezelfde geconsacreerde handen het brood tijdens de eucharistieviering uitdeelt....dat kan , dat mag!! Pure normvervaging!
En dan de arrogantie waarmee hij beweert dat hij nooit zelf de laïcisering zal aanvragen! Quote: " Op dit ogenblik vind ik die vraag niet aan de orde. Ik heb zoveel jaren geleden mijn geloften uitgesproken. Ik wil dit blijven doen." Natuurlijk als je daarmee een pensioen van 2800 euro per maand opstrijkt.....
Die man is weg van de wereld. Hij keert de feiten om en speelt nu zelf het slachtoffer! Als je dan nog eens ziet met welk een arrogantie hij reporters wegstuurt van zijn " verblijfsdomein".... Zo'n ego... ! Om van te kotsen!
Als dit interview nu geweest was om oprechte spijt te betuigen, om te tonen dat hij beseft dat hij fout was en dat zijn geweten hem parten speelt en dat hij er zelf ook erg mee inzit, dan hadden we dit vreemde interview op de één of andere manier nog kunnen plaatsen. Maar niets van dit alles. Geen rode kaken van schaamte maar eerder van de Franse zon!! Hij heeft er een vertoning van gemaakt, een ego-show! En zeggen dat er nog honderden mensen zijn die hem steunen als we zijn woorden mogen geloven. Er loopt daar in zijn verblijfsplaats zelfs een pipo rond die hem durft " een heilige" te noemen omdat hij bekend heeft!! Zolang de kerk met zo'n gevallen opgestapeld zit, wordt het nog heel moeilijk om geloofwaardig over te komen!
Als er nu nog geen krachtig antwoord komt vanuit Rome dan is dit de zoveelste kaakslag voor de Kerk. Die vertoning was een lachen met iedereen, in de eerste plaats met de slachtoffers. Maar het is ook choquerend voor de Kerk, de gelovigen die nog blijven standhouden, zijn collega priesters, met het parlement, de maatschappij, met iedereen! Dat is de schande ver voorbij en de enige die nog vat kan hebben op die man is Rome. Dat Vangheluwe juist die periode voor Pasen, een hoogtepunt in de kerk, aangrijpt om nu naar buiten te komen is laf en des te cynischer. De bal ligt nu in het kamp van de kerk en hopelijk doen ze daar dringend iets aan! Dit moest mij even van het hart!
Fjak@ was mij gisteren even te snel af, maar deze kent ze misschien nog niet?
Aan een schaap dat aan de bar zit vragen of hij lam is. Achterin de kerk roepen dat je de kogel hebt gevonden. Bij een afrekening in het criminele circuit vragen om een bonnetje. Confetti kopen voor op je snipperdag.
De Metro in de spits lezen en de Spits in de metro. Aan een homo vragen of hij het kontje van het brood wil.
De cursus lassen voor beginners die is afgelast. De kaft van de Koran scheiden. De spits van het team van de tegenstander afbijten. Dikke vandalen die ruzie opzoeken.
Een Bob zonder vrienden. Een Chinese invalide in een lolstoel. Een avondje doorzakken op een kapotte barkruk. Een beul die op maandagmiddag roept dat de kop er af is. Een bij-gelovige imker. Een bliksembezoek brengen tijdens een onweersbui. Een blinde die te diep in het glaasje heeft gekeken. Een boswachter die een uiltje knapt. Een brandbrief met een watermerk.
Ik blijf er bij: "een dag niet gelachen...is een dag niet geleefd"! Daar moeten we dus wat aan doen!
Een vrouw is zo depressief dat ze besluit een einde aan haar leven te maken. Ze staat op het punt om in de Schelde te springen. Ze staat boven aan de dijk te kijken naar het ijskoude water als er een knappe matroos voorbij loopt. De knappe matroos ziet haar huilen, krijgt medelijden en slaat een arm om haar heen en vraagt wat er scheelt. Hij toont veel begrip en zegt dat springen in de Schelde ook niet de oplossing is. Als oplossing stelt de matroos voor om haar mee naar Amerika te nemen op zijn boot om daar een nieuw leven op te bouwen. Hij zal haar verbergen en haar als verstekeling naar Amerika smokkelen. Hij zal haar elke avond eten brengen en ze zal niets tekort komen. In ruil voor al de goede zorgen wil hij wel seks met haar. En inderdaad : Elke avond brengt hij vier boterhammen, een stuk fruit en beleeft een avond vol passie. Tot de 17de dag . Ze wordt gevonden door de kapitein. "Wat heeft dit te betekenen?" vraagt de kapitein. De vrouw legt het uit: " Ik heb een regeling met een van uw matrozen, ik krijg gratis eten, een gratis reis naar Amerika en in ruil naait hij me". "Ik weet wel zeker dat je genaaid wordt", zegt de kapitein" ... "want dit is de veerboot Hoboken-Kruibeke" .
Nog steeds druk dus even iets anders want ik zou elke maand één of andere God onder de loep nemen hé?
De god van het vuur, genaamd Hephaestus, maakte in zijn werkplaats de eerste vrouw: Pandora. Aanvankelijk was het een metalen beeld, maar het was zo mooi dat Zeus besloot het leven te schenken. Toen gaven alle goden haar op hun beurt een geschenk: schoonheid, kracht, slimheid, handigheid, overredingskracht. Hera gaf haar de nieuwsgierigheid die haar geen moment met rust zou laten.
Zeus zond Pandora als geschenk aan Epimetheus die haar tot zijn vrouw maakte. Als huwelijksgeschenk kregen zij een mooie doos, versierd met goud en edelstenen. Deze doos zat op slot, maar Zeus had de sleutel erbij gegeven en tegen Pandora gezegd dat als ze gelukkig wilden leven, ze de doos nooit moest openen. Op een bepaald moment won de nieuwsgierigheid het en opende Pandora toch de doos. In een klap kwamen daar alle tegenslagen en onheil uit die het mensdom tot op heden treffen: ziektes, verbittering, pijn en alle mogelijke kwaad. Als laatste kwam echter de hoop eruit, in de vorm van een vogel. Dat was de boodschap van de troost voor de mensheid
Als kind begrijpen we niet altijd de uitdrukkingen of bepaalde woorden juist.We hebben het spelen met woorden nog niet geleerd, of het zijn woorden die heel weinig gebruikt worden. Zo had ik als kind een hele andere voorstelling van :
-Het ijzeren gordijn. Ik stelde het mij voor als een gordijn van ijzer, je zag ze ook wel als gordijntjes voor een open haard.
- Toen ik hoorde dat mijn grootmoeder aan haar eierstokken geopereerd was, zat ik aan de stok te denken in het kippenhok waar de kippen op zaten.
- Een meisje uit de buurt had het een keer over de rodehond , je kan je wel voorstellen wat ik me daar bij voorstelde.
- Toen ik de eerste keer over een levensverzekering hoorde, vond ik dat zo vreemd. Ik wist wel wat verzekeringen waren, maar als je dood bent, kunnen ze je toch niet meer levend maken?
- Wanneer men zegde; " Hij zit op hete kolen".. dan had ik al ontzettend medelijden met de persoon in kwestie en begreep maar niet dat niemand hem eraf haalde!
- Toen ons ma zei: " De muren hebben oren", dan zocht ik stiekem tussen de foto's en schilderijtjes naar die oren...
Hadden jullie ook bij sommige woorden een totaal verkeerde voorstelling?
Een man is gestrand op een onbewoond eiland en zit daar al tien jaar helemaal alleen. Op een dag ziet hij een vlekje aan de horizon.
Hij denkt bij zichzelf: Het is geen schip. De vlek wordt iets groter en hij denkt: Het is ook geen boot. De vlek komt zelfs dichterbij en hij denkt: Het is geen vlot.
Dan komt uit een golf een schitterende blonde vrouw in een duikpak en met duikuitrusting aan. Ze gaat naar de man toe en zegt: " Hoe lang is het geleden dat je een sigaret hebt gerookt"? "Tien jaar" zegt hij. Ze maakt de rits open van haar waterdichte zak op de linkermouw en haalt er een nieuw pakje sigaretten uit. Hij neemt er een, steekt die aan en inhaleert diep en zegt: "Oh man, oh man! Is dat lekker". Dan vraagt ze: " Hoe lang is geleden dat je een slok whisky hebt gedronken"? Hij antwoordt: "Tien jaar"! Ze reikt naar de rits van haar waterdichte zak op de rechtermouw, opent die, haalt er een fles uit en geeft die aam hem! Hij neemt een ferme slok en zegt: "Wauw, God, dat is lekker". Dan begint ze de lange rits los te maken aan de voorkant van het duikpak die van boven naar beneden loopt en vraagt hem: "En hoe lang is het geleden dat je ECHT plezier hebt gehad"? En de man antwoordt: "Nee maar! Je wil toch niet beweren dat je daar een computer in hebt zitten met seniorennet op ?
Wie in het voorjaar niet alleen van veel kleur, maar ook van die heerlijke lentegeur wil genieten, kiest natuurlijk voor de hyacint. Met zijn natuurlijke, verleidelijke geur hult de hyacint het hele huis in lentesfeer. Als zelfs het mooie weer buiten nog even op zich laat wachten, bezorgt deze voorjaarsbloem je binnenshuis een vrolijk gevoel. Het is nu volop de tijd van die hyacinten in de tuin en blijkbaar hebben die prachtige bloemen ook een voorgeschiedenis. Dat is wat ik vond op de Druivelaar.
Apollo was verliefd op de jonge prins Hyakinthos. Dat wekte afgunst op van Zephyros, de Westenwind. Toen beiden zich eens verlustigden in het discuswerpen, deed Zephyros een door Apollo geworpen discus van zijn koers afwijken en terechtkomen tegen het hoofd van de geliefde prins. Die viel dood ter aarde neer. Uit het bloed van de jongeling liet Apollo een bloem spruiten, de hyacint, op wier bladeren hij " AI-AI" schreef, de weeklacht van de treurende God.
Het is maar dat we het weten hé, nu zal ik telkens als ik die bloem zie aan die arme prins denken!
Ik hoop dat ik dit jaar opnieuw een droomtuin zal hebben. Allez, in mijn ogen toch. Dat kan niet anders toch na al mijn gewroet in de aarde en de verzorging van mijn planten. Ik ben er dit jaar vroeg ingevlogen omdat het weer een paar dagen meezat. Ik heb mijn planten ingefluisterd om het goed te doen. Dat werkt, schijnt het. Zoals er paardenfluisteraars bestaan, moeten er ook plantenfluisteraars zijn. Alleen weet je bij planten nooit of ze het wel verstaan hebben. Een paard kan met zijn kop knikken, die plant zegt spijtig genoeg nooit iets. Maar ze waren wel redelijk koppig mijn planten. Met het koude weer hadden ze geen goesting om te luisteren en hun schoonheid ten toon te stellen. Ik heb gesmeekt, geroepen, getierd, hen getreiterd en aan hun takken getrokken. Niets hielp. Tot op een dag de zon scheen en met haar warme gloed de lente zijn intrede deed. Sinds dan voltrekt zich het jaarlijkse wonder. Al die bruine, kleurloze struiken en planten tooien zich stilaan met hun prachtige kleuren en vormen. De tuin vervult zich met een geur van en nu moet ik eens een wijn encyclopedie opentrekken om dat te beschrijven.
Kan je mij nog volgen? Nee zeker, het was ook niet de bedoeling dat je dit serieus opvat. En als je begint te twijfelen aan mijn verstandelijke vermogens, je bent verkeerd. Het is juist maar om te zeggen dat als je van al dat gefluister niets gelooft, de echte fluisteraar, de zon er de laatste dagen toch weer bij was en zachtjes in mijn oor fluisterde: ik zal wel voor je plantjes zorgen.
Laat mij even gerust, bel mij niet op neem geen contact en stop met mailen. Ik doe vandaag zoals zo velen ik sluit mij af, verdwijn, ik stop.
Ik heb aan schoonheid een gemis het leven is mij grijs en vuil. Ik neem er afstand van, ik schuil ik sluit mij op tot alles proper is
Lentepoets, borstel, emmer, zeep en water ik schuur en dweil de winter buiten, wat donker was, wordt nu weer licht wie proper is, behoeft geen psychiater.
Ik wil weer zon doorheen de ruiten, maar eerst nog even dit gedicht.
Hoor ik tot hier een paar diepe zuchten omdat ik als vrouw over koersen een logje neerpen? Als jong meisje had ik al een passie voor de ronde en grote koersen en kon ik samen met mijn pa gekluisterd aan de radio de verslagen volgen. Het is allemaal een beetje getemperd maar van die passie blijft nog steeds wat hangen! Terwijl de meeste mannen vandaag niet al te meegaande zullen zijn, een uitstap er niet in zit en zelfs de taart blijft staan en ze urenlang als een plant in de zetel naar tv. staren, zal ik vandaag even potdoof naar de zacht gevooisde stem van Michel luisteren. Lijkt jou dat , lieve seksgenote, pure horror, dan geef ik jou een paar tips om er toch nog een aangename middag van te maken.
Heb je al eens die benen van de renners bekeken? Ze zijn perfect geschoren en goed gevormd al mag de rest van het afgetrainde lichaam er ook zijn! En zit jouw passieve renner er met een licht afhangend buikje naar te kijken, dan is het misschien het moment om hem erop te wijzen Hoe goed die coureurs er uitzien, en dan maar hopen dat hij zijn biertje laat staan voor een fris glas water !!
Als je de verzuchtingen bij die mooie lichamen overleefd hebt, dan kan je even stilstaan bij de pakjes die de adonissen dragen. De meeste oudbollige outfits hebben stilaan plaats gemaakt voor strakke, meer modieuze pakjes zonder die fluo -kleuren of pyjamastrepen! Misschien krijg je inspiratie voor je zomeroutfit?
Nog niet overtuigd? Kijk dan eens naar de emoties op die gezichten.. Grimassen van pijn, zuchten van vermoeidheid, bloed na een valpartij, gescheurde broeken Als je je fantasie een beetje gebruikt dan zie je een echte heldenepos met goed en kwaad, met een slagveld gesneuvelden én helden die toch sneuvelen aan de meet echte reality tv!
Je voelt de passie nog niet komen en je hebt het niet met epossen omdat je denk dat dit toch iets louter mannelijks is? Zie het dan als een soap! Urenlang zie je daar een massa renners gezellig keuvelend, met af en toe een roddel ertussen, naast elkaar rijden. Maar vergeet het, onderling worden er kliekjes gesmeed, gaat men op cruciale momenten wat geheimzinnige tekens verzenden naar mekaar. Kortom Mooi en Meedogenloos is hier niks tegen!
Je kijkt niet naar soaps? Zeg, je bent toch stilaan een triestige plant hoor, maar misschien een laatste troef uit mijn hoed toveren? Zit je halfweg de koers nog altijd met de vingers te draaien en de klok in de gaten te houden, sluit dan even de ogen en luister naar de stem van Michel Wuyts. Voel je die rust over jou komen? Michel heeft een enorm kalmerende stem, zon stem die op jouw relaxatie sessie effect zou hebben. Voor je het weet val je in slaap en kom je pas wakker na de aankomst en dan denk je misschien: Dat dutje heeft mij deugd gedaan en ben je je gezel dankbaar voor die uurtjes koers tv?
Maar voor mij is en blijft koers echte emotie en ik zal er vandaag van genieten. Met dank aan Jasmine Vangrieken die mij inspiratie gaf!
Ring, ring.. " Met N., goeie morgen"... " Goeie morgen mevrouw, u spreekt met .. van Telenet, is meneer thuis?" " Ja, maar momenteel is hij bezet ( meneer was met zijn hobby bezig en ik weet dat ik hem dan daarmee niet moet storen) en ik denk niet dat ik hem zal storen want ik denk al te weten waarover het hier gaat". " Weet u dan waarvoor ik bel"? " Ik heb een sterk vermoeden dat het weer het zoveelste telefoontje is om ons om te praten on naar telenet over te schakelen. We werden daar al herhaaldelijk voor gebeld en ik ken intussen "meneer" zijn mening. Ik denk dat we daar momenteel geen behoefte aan hebben, mevrouw!" " Toch had ik het er graag met meneer over gehad want we hebben een paar interessante voorstellen."....
Zie, dat ene zinnetje was er teveel aan.
"Nog een goede dag mevrouw, maar ik ga mijn man niet storen". En daarmee was de kous af!
Denken die "opbellers" dat mannen gemakkelijker in te pakken zijn dan vrouwen of vinden ze hun eigen " sekse" te stom om over technische keuzes een mening te hebben? Ik heb het al meer dan eens voorgehad dat men vindt dat "meneer" blijkbaar beter bevoegd is om hun " gepush" te verwerken. Ik vrees dat ze al te vaak nogal snel een njet gekregen hebben als moeder de vrouw opneemt! Maar T is hun telefoontjes ook zat en heeft dat al meerdere keren gezegd. Ik weet het, die mensen doen ook maar hun job en normaal heb ik er geen problemen mee om de telefoon aan mijn halfbedde door te geven. Hij is inderdaad veel technischer onderlegd dan ik, maar het was reeds het tweede telefoontje in evenveel dagen dat ik " gefrustreerd" achterbleef bij een oproep van één of andere instantie gewoon omdat men blijkbaar enkel aan een man kon uitleggen waar het op stond!
Het zal zeker aan de zon en de eerste lentedagen liggen dat ik niet zo graag in een hoekje geduwd word! Een restantje van de " dolle mina's " tijd? Neen, die tijd heb ik allang achter mij gelaten ( haha) eerder een overblijfsel uit lang vervlogen tijd toen veel beslissingen bij mijn berustten (door omstandigheden) en alles ook vlot verliep! Voilà, ik moest even mijn " gal spuwen" ( die ik helaas niet meer heb maar toch!). Als dat zo " crescendo" gaat hier dan belooft het een hete zomer te worden, ! Ach, blame it to ..... DE LENTE! Er zullen een paar slapende "hormoontjes" wakker geworden zijn!!
Ik krijg via Taalpost regelmatig taalprikkeltjes door over hoe je iets zegt of waar een woord of uitdrukking vandaan komt. Zo leer je ook nog eens iets bij. Deze vond ik goed nl. waar het woord "ezelsoren" precies vandaan komt!
Iemand een oor aannaaien betekent 'iemand iets wijsmaken', 'iemand voor de gek houden' en ook 'iemand bedonderen', 'iemand oplichten'.
Volgens het Groot Uitdrukkingenwoordenboek van Van Dale (2006) is deze uitdrukking ontstaan uit het gebruik om kinderen op school te straffen voor hun domheid door ze met ezelsoren op hun hoofd te laten rondlopen. Zo werden ze als domoren te kijk gezet. Dit gebruik is al zeer oud: volgens het Woordenboek der Nederlandsche Taal (WNT) kwam in de zestiende eeuw al iemand een paar oren aannaaien voor. De figuurlijke betekenis ontwikkelde zich van letterlijk 'iemand te kijk zetten als een ezel (= domoor)' tot het figuurlijke 'iemand om de tuin leiden, foppen'.
Hoelang ezels(oren) al worden beschouwd als een teken van domheid, blijkt uit een verhaal uit de Metamorphosen van Ovidius (43 v.Chr. - 17 n.Chr.). Dit verhaal gaat over een wedstrijd tussen de goden Pan en Apollo. Het ging erom wie de mooiste muziek maakte: Pan op zijn fluit of Apollo op zijn harp. Alle aanwezigen vonden dat Apollo had gewonnen, maar de Frygische koning Midas koos voor Pan. Apollo werd hier zo kwaad om dat hij koning Midas' oren veranderde in ezelsoren (vandaar ook de benaming midasoren voor ezelsoren). Midas zorgde er daarna voor dat zijn oren altijd onder zijn muts verborgen bleven, maar zijn kapper kende zijn geheim. Deze kapper had moeten zweren het geheim van de ezelsoren aan niemand te vertellen, maar op een dag werd hem dit te veel. Hij groef een gat in de grond en fluisterde daarin: "Koning Midas heeft ezelsoren." Later groeide er riet in dit gat. Toen het riet volgroeid was en de wind opstak, fluisterde het deze woorden verder, waardoor het geheim over de oren van de koning toch uitkwam.
Waarom ik dat vandaag vertel?
Omdat het vandaag de ideale dag is om iemand zo'n oren aan te naaien! Jullie zijn gewaarschuwd!
" Hakuna Matata... " geen zorgen maar wees gelukkig!
Als je, zoals wij, zo lang meeleeft in de wereld van de Afrikaan, dan word je overspoeld door dat bruisende, zorgeloze en creatieve dat een Afrikaan uitstraalt. Zijn ontwapenende lach is er altijd, heel vaak begeleid door dans en muziek want muziek is een wezenlijk onderdeel van Afrika. Toen ik een kind was, betekende Afrika voor mij het knikkend negertje op de toonbank van de winkel van mijn grootouders, of de melige verhalen over "de zwartjes" die moesten bekeerd worden en voor wie we het zilverpapier van onze chocoladereepjes spaarden. Later leerde ik Afrika kennen van de oorlogen, de hongersnood , de dodelijke ziekte Aids. Maar Afrika is een continent dat voortdurend in beweging is. En ik bedenk dat niettegenstaande de vele problemen, de hitte, de moeilijke levensomstandigheden ook Nigeria zinvol en verrijkend geweest is.
Nu ik hier maanden op dit ei gebroed heb en de vele ervaringen herbeleefde, ebt het negatieve gevoel dat ik had bij de gedachte aan Nigeria voor een gedeelte weg want we hebben in Nigeria ook mooie, onvergetelijke momenten meegemaakt. T stond en staat nog steeds met een andere visie tegenover onze 8 jaren daar en nu kan ik dat al beter begrijpen. Hij werd opgeslorpt door een uitdagende, zware en soms confronterende job en juist daarom probeerde ik zoveel mogelijk om voor de logistieke ongemakken - die er schering en inslag waren - zelf een oplossing te zoeken. Dat was de voorbije jaren ook zo geweest maar hier was de frustratie veel groter omdat het land en de infrastructuur het niet toelieten om de problemen alleen aan te pakken. Voor alles moest je terugvallen op anderen omdat de problemen ook zo ongewoon waren en daar had ik het enorm moeilijk mee. Buitenstaanders die steeds over je schouder meekijken in je gezin, relatie, leefomstandigheden het niet meer in handen hebben van je eigen manier van leven, in een gezin met kinderen niet altijd zo simpel!
Juist die verantwoordelijkheid voor de kinderen - die hoofdzakelijk op mij rustte- vergemakkelijkte de situatie niet. Je wil ze afschermen van de problemen en toch laten genieten van zon enorme ervaring maar in een totaal andere cultuur dan je gewoon bent, is dat geen sinecure! Familie die eens kon bijspringen was er niet en de collegas/ vrienden zaten soms allemaal in hetzelfde schuitje te verzuipen! Maar ik geloof dat ik er toch in geslaagd ben dat de kinderen die jaren als iets positiefs herinneren en niet met de " frustraties" van mama opgezadeld zitten!
Zou ik er terug gaan om te wonen en te leven? Neen! Was het een ervaring die ik had willen missen? Neen! Is dat dan een contradictie? Neen! Wellicht was het een fase die we moesten doormaken om ons ten volle te laten beseffen hoe goed en rijkelijk we hier in het westen leven! Elke dag water, elektriciteit, transport, goede medische verzorging, overvloed aan levensmiddelen, voor ieder een eigen plekje en stekje, hygiëne . Moet ik nog verder gaan? Afrika blijft beklijvend met zijn kleuren en geuren, zijn volk en boeiende natuur. Het is een immens en prachtig continent dat helaas zijn eigen ondergang tekent als er geen kentering komt. Wij hebben er geleefd , we (ik) hebben het gehaat en verwenst maar ook genoten en ervan gehouden.We kregen de unieke kans om mee te draaien in een totaal andere cultuur en dat alleen al loonde de moeite. Het was ons eindstation na 13 jaar exodus We waren even aan rust en een vast stekje toe. Daar genieten we nu nog na van zo'n enorme levenservaring.
Met de 4 boeken die ik voor de kinderen en kleinkinderen maakte over onze 13 jaren buitenland heb ik geprobeerd een beeld te scheppen van hoe een leven kan verlopen als je bepaalde keuzes maakt, met zijn ups en downs, zijn schone en moeilijke momenten. Ik hoop dat ze die niet zomaar opzij leggen maar er af en toe toch eens in kijken ( maar dat zal wellicht eerder gebeuren als we er niet meer zijn als een laatste herinnering van hoe we samen waren). Met die boeken wilde ik aantonen dat het leven niet altijd verloopt zoals je het je voorstelt en niet altijd over rozen loopt maar van de blaadjes kan je ook genieten en een mooi parcours maken en ons parcours samen was (is) - na alles nog eens herbeleefd te hebben - de moeite waard!
Bedankt aan die trouwe bloggers die mij elke dag zijn blijven volgen. Bedankt ook voor jullie reacties, het doet deugd te zien dat sommigen ook de moeite doen om op onze belevenissen te reageren. Ik hoop dat iets daarvan is blijven hangen en dit "verhaal" toch de moeite loonde?
Neen, ik kan nog vele boeken vullen als ik elke gedachte of herinnering wil neerpennen. De foto's hebben een deel van de herinneringen overgenomen en spraken voor zich. Maar Nigeria was meer dan een paar schone beelden, Nigeria was vooral het land waar je omwille van een gebrekkige infrastructuur voor alles iemand nodig had omdat je niet alleen je problemen kon oplossen. Iedereen keek bij iedereen over de schouder omdat we door omstandigheden van mekaar afhingen.
Leven in Nigeria was leven in een totaal andere cultuur. Dat konden we haast dagelijks. ervaren. Zoals die keer dat we aan het rondlopen waren op een lokale markt en een Nigeriaan op diefstal betrapt werd! Daar werd binnen de kortste tijd mee afgerekend. De dief kreeg een paar autobanden over het lijf geschoven, men goot wat benzine erover en dan stak men de man in brand! Kwestie van een voorbeeld te stellen!! We verschoten er letterlijk van niets meer. Nochtans was stelen er een sport, een soort kat - en muisspel. Wie de kans zag, deed mee! Onze kinderen hadden een driewielertje dat vaak 's avonds bleef buiten staan. Na een tijdje merkte ik dat het fietsje telkens op een andere plaats stond wat verder uit het zicht. Ik besloot het spelletje mee te spelen om te zien hoever onze bewakers zouden gaan. Elke dag stond het fietsje een meter verder tot het uiteindelijk bijna uit het zicht was en zo om het hoekje kon verdwijnen. Toen hield ik het voor gezien en nam het fietsje mee naar binnen omdat het vermoedelijk de volgende dag toch "voetjes" zou gekregen hebben! Nochtans mochten we niet klagen want we hadden een redelijk goede band met onze bewakers. Maar ze konden blijkbaar alles gebruiken dat in hun bereik lag, een aangeboren trekje? Ik bracht elk jaar een kleinigheidje mee voor hun kinderen: snoep, kleurpotloodjes, kleurboekjes, een matchbox autootje.. en de lach op die gezichtjes toen ze die kleinigheid kregen, maakte dat je alles gemakkelijker kon relativeren!
Zo hadden vrienden van ons een hondje "Jerommeke". Toen ze in verlof gingen, bleef het hondje bij hen thuis achter bij de bewakers. Ik ging er elke dag naar toe om eten te geven tot mij opviel dat het eten wel heel snel verdween! Onze vrienden hadden nochtans een grote lading hondeneten in conservenblikjes klaargezet. Ik moet er geen tekeningetje bij maken zeker waar dat eten naar toe ging? Ergens kan je die mensen begrijpen. Wij waren die rijke blanken die zelfs geld uitgaven aan eten voor de hond terwijl zij maar een paar keer per week vlees aten. Die paar blikjes konden in hun ogen het verschil niet maken. Dat het woord " blanke" niet altijd synoniem is voor rijk, dat kreeg je er bij hen niet in.
Maar onze normen verschilden teveel; wij kwamen uit een "verwende" maatschappij, zij leefden in armoede en moesten het met een minimum stellen. Je kan in zwart Afrika niet naast die blanke huid kijken, je valt er op waar je ook gaat. In Zuid - Amerika kon ik gemakkelijk voor een Spaanse doorgaan met mijn donker haar, een bruine huid en een aardig mondje Spaans. Hier kon je je roots niet verbergen!
Wat ik nog steeds als één van de moeilijkste aanpassing vond, blijven die powercuts en wateronderbrekingen. Stel je maar heel even één dag voor zonder beide en alles draait vierkant! Kleef daar dan nog eens zon 30 graden en meer aan en you get the picture! Na één jaar hadden we genoeg bijeen gespaard om zelf een kleine generator te kopen ( 4KVA) die volstond om de frigo draaiende te houden en voor licht te zorgen én om de waterpomp te laten werken zodat we op onze verdieping ook water hadden want dat was een bijkomend probleem. Geen elektriciteit betekende na een tijdje ook geen water want dat kon niet opgepomp worden uit de reservetanks. Uiteindelijk ( na 4j) zorgde de firma voor grote generatoren ( 80 KVA) daar konden alle aircos en alle toestellen en de verlichting op draaien alleen moest je het lawaai erbij nemen . Heb je ooit al eens zon ding horen daveren en stampen, 24u op 24u en dat dagen na elkaar? En toch, raar maar waar, je went er aan want we werden wakker van de stilte als de generator stilviel omdat de brandstof op was of de elektriciteit terug was en de bewakers het toestel hadden afgezet! ( Want ook zij leefden met het gedaver alleen hadden ze het comfort er niet van!) We hebben een paar keer geprobeerd om aan onze wakers uit te leggen hoe zon ding moest gestart worden en hoe men diesel bijvult, maar uiteindelijk deden we het beter zelf. Nochtans hielpen onze wakers altijd bij het pompen als ik er alleen voor stond want ik kan jullie verzekeren dat het zwengelen in een klein , naar diesel stinkend kotje bij die temperaturen geen benijdenswaardige karwei was!
Maar blijkbaar leer je met alles te leven. Als er nu een spin of ander diertje in huis zit, dan is dat voor velen een drama. Wij leerden te leven met kleine hagedisjes die overal over de muren kropen.. Ze aten de muggen op en je kon ze toch niet weren want de kieren rond de ramen waren nooit volledig te dichten. Wie zegde ons ooit toen we in Nigeria aankwamen: Bestel je een bier en er ligt een vlieg in dan geef je dat de eerste keer sito presto terug. De tweede keer haal je het beestje er zelf uit en drink je verder, de derde keer gaat alles gewoon naar binnen. Hoewel ik me aan heel veel aangepast heb tot die derde fase ben ik nooit gekomen ! Waarmee ik maar wil zeggen dat het ongelooflijk is hoeveel aanpassingsvermogen een mens in zich heeft. Natuurlijk moet de motivatie er steeds zijn en we wilden er niettegenstaande alles nog steeds samen voor gaan! Maar ik heb het al honderden keren gezegd je moet jong en zot zijn om zon avontuur te beginnen. Van wat of wie laat ik in het midden ! Iemand vroeg mij, " zou je dan nooit meer terug willen naar Afrika"? Onder dezelfde omstandigheden? Neen! Maar ik kan begrijpen dat iemand die ervan houdt om verwend te worden met een boy die wast en plast en kookt en boodschappen doet, met een kinderoppas en dan nog dagelijks een bridge- of ander club opzoekt en daarboven nog eens residentieel woont en houdt van feesten en recepties, dat die het daar best naar de zin heeft. Ik weet niet waarmee het te maken heeft, maar ik pas niet in dat rijtje!! Eén conclusie na al die jaren Afrika blijft dat " leven" daar vaak gewoon back to the basics was.
Nu mijn relaas naar het einde loopt, sijpelen steeds meer herinneringen mijn viewmaster binnen. Ik had in Nigeria geen dagboek aangelegd zoals in de andere landen waar we woonden, dus moet ik vanuit het hoofd en het hart schrijven Dat hart is geen probleem, dat hoofd durft al eens blijven hangen vandaar .Daarom zet ik hier zomaar lukraak wat nog in mij opkomt bij elkaar omdat het toch belangrijk is om een all round beeld van onze levensomstandigheden te geven. Zo denk ik aan de coup in 1976 . Ik was amper een tweetal maanden in Lagos en we woonden toen nog op Victoria Island dus dicht bij de zee.
Wat was er gebeurd? Obasanjo, die vanaf zijn 18e een militaire opleiding gekregen had en snel carrière maakte binnen het Nigeriaanse leger, nam in 1976 deel aan de moordaanslag op generaal Murtala Muhammad die op dat moment head of state was. De luchthaven in Lagos werd naar hem genoemd! Het staatshoofd werd vermoord, doodgeschoten in zijn auto, door een groep van dissidente soldaten met gevolg dat de avondklok van zonsopgang tot zonsondergang afgekondigd werd en een week van kracht bleef! Er werd jacht gehouden op die "rebellen" en velen werden opgepakt ,ook in het buitenland. Pas weken later volgde een algemene terechtstelling. Een deel werd in de kazernes terechtgesteld in aanwezigheid van de soldaten, de anderen zouden publiekelijk op het strand neergeschoten worden. Op die bewuste dag stonden T. en zijn collegas al om 15u thuis en dat was niets te vroeg. Binnen het uur was de weg naar het strand zwart van het volk ( letterlijk en figuurlijk). Niemand van ons waagde zich tussen de massa want op de TV konden we live het hele gebeuren volgen. De dissidenten werden als voorbeeld terechtgesteld op het strand in aanwezigheid van die massa! Beelden toonden hoe militairen met mitrailletten op de aan een paal vastgebonden mannen schoten. De touwen vlogen aan flarden maar sommigen waren nog steeds niet dood! Uiteindelijk moest een andere soldaat dan maar het genadeschot geven. Bij dat alles stond een dansende, zingende en uitzinnige massa van dichtbij het gebeuren te volgen. We hoorden hen tot op ons appartement. Een dag lang bleven de lijken daar staan/ hangen of liggen om te tonen wat er gebeurt als je het regime tegenwerkt! De palen bleven langer staan! Het was een heel wrange start in een nieuw land.
We hebben in 1979 nog problemen meegemaakt toen besloten werd om alle illegale vreemdelingen die de lagere jobs innamen het land uit te zetten om zo de kans te geven aan het eigen volk om aan werk te geraken. In één weekend zagen we massas mensen terug naar de naburige landen vertrekken en dat met de nodige commotie daarrond!
Ik zei in het begin dat de wegen nog volop in aanleg waren. De hoofdbaan die we gebruikten om naar de school ter rijden, lag langs de haven. Stel je daar niet veel meer van voor dan een paar steigers en dokken maar veel te weinig om als echte haven te functioneren. Daarom had men het strand opgespoten om de haven uit te breiden en daarlangs reden we elke dag naar school. Na een tijdje bleek dit opgespoten strand de ideale wc en urinoir te zijn voor de doorsnee Nigeriaan, tot grote hilariteit van onze kinderen die er een sport van maakten om het dichtst bij het raampje te zitten om te zien hoe die zwarten zaten te kakken zoals ze vol enthousiasme commentaren gaven! De rest van het commentaar geraakt niet door de censuur!
En die shit maakten wij vrouwen en kinderen niet alleen mee! Onze mannen werkten in Lagos in een gebouw met 4 verdiepingen. Op de bovenste werkten de vrouwelijke operatoren die de telefoon oproepen nog doorschakelden volgens het oude systeem. Op de derde en tweede verdieping installeerde de firma een nieuwe, moderne centrale. Op de eerste stond de oude centrale. Die vrouwelijke werkneemsters gooiden hun maandverbanden blijkbaar in de wc tot er op zekere dag een opstopping ontstond tussen het gelijkvloers en de eerste verdieping. Gedurende het weekend werkten die vrouwen ook en waren dus de enigen in het gebouw! Toen onze mannen op een zekere maandag aankwamen, hing er een verschrikkelijke geur in de traphal en zagen ze de drollen letterlijk van onder de deur van de centrale naar buiten drijven. De wc inhoud van de vierde verdieping stroomde rijkelijk over de eerste verdieping! Die zaal stond letterlijk één centimeter in de shit en het heeft een week geduurd voor alles weer opgekuist en gezuiverd was!! Ook dat was Nigeria. Nu kunnen we er om lachen maar toen was dat minder aangenaam!
Ik kan nog dagen door gaan met anekdotes en onze belevenissen maar jullie hebben mij nu al zo lang gevolgd dat ik het niet nodeloos lang wil trekken. Dit verhaal zou echter niet volledig zijn als de Nederlandse school niet vermeld werd!
De school was gesitueerd op een veilige locatie op Victoria Island op het terrein van het voormalige Nederlandse consulaat. Al sinds 1967 leverde de Nederlandse school kwaliteitsonderwijs aan de Nederlandse en later Vlaamse kinderen in Lagos en speelde een centrale rol in de Nederlandse en Vlaamse gemeenschap. Initieel was de school bedoeld voor Nederlandse kinderen en was opgericht door de Shell compagnie die daar met veel gezinnen zat. Maar na de aanpassingen van de quotas door de Opec en de verminderde dollarstroom trokken veel Nederlanders zich terug. Omdat de school een privéschool was en dus zelfbedruipend, werd besloten om alle Nederlandssprekende kinderen toe te laten en dat was een heel goede zaak voor onze kinderen omdat zo de overgang naar een Belgische school veel gemakkelijker verliep. Het schoolgeld dat de ouders betaalden, moest dienen voor de lonen, huisvesting, vakanties, vliegtuigreizen en alle financiële regelingen van de Nederlandse leerkrachten en werd steeds aangepast naargelang het aantal kinderen. De laatste jaren liep dat bedrag enorm op!! Maar in ruil voor die hoge prijs kregen onze kinderen een prima onderwijs. Het niveau van lesgeven was uitstekend en de creativiteit van de leerkrachten enorm hoog! Enkel de hoofdvakken werden onderwezen en de tweede taal Engels omdat Nigeria Engelstalig is. De schooluren liepen van 7u 45 tot 12u 45 zodat de kinderen steeds vroeg moesten opstaan. Daarom waren de vrije namiddagen welkom, zeker in zon klimaat. De creativiteit van de leerkrachten uitte zich zeker ook in het jaarlijkse schoolfeest. Nergens heb ik op een schoolfeest zon hoge kwaliteit van opvoeringen gezien en dat door kinderen gebracht. Elke klas trad op met musicals, toneeltjes en dans zodat elk kind volgens zijn/ haar capaciteiten aan bod kwam. Decors en de nodige uitrusting en kleren werden door de ouders gemaakt of in mekaar getimmerd. Iedereen stak een handje toe en elk jaar was er wel een firma die een zaaltje of ruimte ter beschikking stelde. In al onze voorbije jaren buitenland heb ik nooit zon samenwerking tussen verschillende firmas gezien als hier in Nigeria! Niet alleen het schoolfeest was een hoogtepunt! Sinterklaas ging hier ook niet ongemerkt voorbij. De Sint kwam in levende lijve aan met de stoomboot terwijl gans de schoolpopulatie ( zon 150/180 kinderen ) hem in de haven opwachtte of hij werd uit de helikopter neergelaten op de speelplaats of hij werd met een grote escorte naar de school gebracht! Dat was iets want de Nigerianen niet verstonden: dat blanken die zich zwart maakten om Zwarte Piet te spelen en dat als er zoveel echte zwarten rondliepen!!! Maar het hoogtepunt van elk jaar was de schoolreis voor de grootsten ( 5e en 6e leerjaar). Die gebeurde niet per bus maar met de boot om drie dagen te gaan kamperen op Tarqua beach even buiten de kust van Nigeria! Ook hier werden er ouders ingeschakeld om mee te gaan en te helpen zodat alles veilig en vlot verliep. Zelf heb ik ook zo'n kamp meegevolgd en het was behoorlijk intens! We staan nu nog steeds in contact met de directeur en zijn vrouw van die school en de vlotheid van toen zit er nog steeds in!
Hier zien jullie de ingang, speelplaats en klasjes van de school!
Maar er was ook een keerzijde aan de medaille. Hoewel de school maar op zon 10 km van onze buurt lag, is het altijd een martelgang geweest om er te geraken vooral in het regenseizoen. Niet de afstand maar de wegen en het verkeer waren een ramp! Aanvankelijk beschikte we over een Volkswagen camionette waar in de kofferruimte ook kinderen geduwd werden. s Morgens viel dat nog mee maar op de middag naar huis rijden, was meestal een heet standje zowel letterlijk als figuurlijk. Probeer maar eens zon 10 kinderen die doodop waren rustig te houden als ze als haringen in een ton op elkaar gepakt zitten. Voor sommige explosieve gevalletjes was er niet veel nodig om het lontje aan te steken. We leverden hen thuis meestal af in hun onderbroekje, de kleren op de arm. Later, na veel palaveren kregen we een mini- schoolbus met airco maar die werkte meer niet dan wel! Voor de moeder van weekdienst ( er was een beurtrol) was het ook een hele opgave. Om 5u45 opstaan met de eigen kinderen en om 6u15 al de baan op om de anderen aan huis op te halen om tegen 7u45 op school te zijn , meestal waren dan we nog te laat. Daarna de boodschappen doen en terug naar huis om alles af te zetten en dan weer de baan op om tegen 12u45 terug aan de school te zijn en dat allemaal in een verschroeiende hitte. Er waren twee Waalse families met 3 schoolgaande kinderen en dus meer auto comfort ( ze gingen naar een Franse school) maar toch hebben die het nog geen jaar volgehouden en keerden ze Nigeria de rug toe niettegenstaande sancties van de firma omwille van contractbreuk. Maar de Vlamingen .. zij ploeterden voort!
Niet enkel families zagen die Nigeriaanse toestanden niet meer zitten. We hebben ook vrijgezellen gehad die het amper 3 maanden in Nigeria volhielden! Chapeau dan voor onze kinderen die naast de school ook nog een paar namiddagen per week bijscholing volgden in de bar.
Is alles nu gezegd over Nigeria? Neen, ook de medische verzorging was niet optimaal en vooral met kinderen is dat een extra zorg.Tot nog toe hadden we enkel onszelf om voor te zorgen, met kinderen verandert je leven grondig! Zo denk ik aan de drie hersenschuddingen die onze zoon in Nigeria opliep.
Bij de eerste hersenschudding kwam hij op de mannenafdeling in een ziekenkamertje terecht dat naast een zaal lag met mannen die lepra hadden. Het was pas toen T met geld op de proppen kwam dat we een normale éénpersoonkamer kregen en dat ik zelfs 's nachts bij Kenny mocht blijven. De gedachte dat je kind dezelfde toiletten zou moeten gebruiken als die lepramannen doet je adrenaline toch wat sneller stromen.
De tweede hersenschudding kwam een paar jaar later toen hij van een stenen buitentrap viel. De onmacht en frustratie die ik voelde toen ik met die kleine met een gapende wonde en enkel een propere zakdoek in het ziekenhuis bijna een uur moest wachten, bezorgt mij nu nog rillingen. Eerst moesten de generatoren gestart worden om de nodige instrumenten, waarmee de wonde moest genaaid worden,te ontsmetten.. Maar dat was nog niets in vergelijking met de manier waarop ze die wonde naaiden. Eerst nog een flinke dosis Dettol er op om te ontsmetten en dan naaien maar. Water en bloed heb ik gezweet toen ik bovenop het ventje lag om zijn handjes en beentjes in bedwang te houden terwijl hij het uitriep van de pijn! En bij dat alles stond ik er telkens alleen voor omdat T in het binnenland was! Ook dat was Nigeria .
Nigeria was een land waar je niet kon leven zoals in de andere landen waar we gewoond hadden. Vriendschap sluiten met een Afrikaan was zo goed als onmogelijk. Je nodigt 1 persoon uit en binnen de week staan er meerdere aan je deur die ook wel eens op bezoek komen omdat ze " broer" of " zus" zijn langs vaders zijde of langs moeders zijde en door de vele vrouwen die de moslims er op nahielden, was dat aantal steeds rekbaar!!
Bezoekers van het thuisfront kregen we ook niet veel omdat de levensomstandigheden niet echt optimaal waren. Naast het bezoekje van mijn broer en zijn vriendin hadden we ook een tijdje het gezelschap van een koppeltje (Hilde en Piet) uit West - Vlaanderen omdat Hilde hier in opdracht van de universiteit een studie maakte als landbouwkundig ingenieur. Omdat die mensen er echt verloren bijliepen en geen buitenlandse ervaring hadden én omdat het het ook wel klikte tussen ons, hebben we ons een beetje over hen ontfermd. We namen hen mee naar een paar locaties in de buurt die ze zeker moesten gezien hebben. Hoe familie en wildvreemden voor een positieve noot zorgden in het zwarte Afrika! Mijn broer en vriendin genoten van hun eerste contact met Afrika...
Met onze " beschermelingen" bezochten we Tarqua beach of we gingen even lekker uitwaaien aan zee en werden verrast door de golven.
Zoals ik al zei, was er in Nigeria weinig voorzien voor ontspanning tenzij je er zelf voor zorgde. Het prachtige strand in Victoria - één van de eilanden van Lagos- Bar Beach genoemd, compenseerde echter heel veel. Dit is het belangrijkste strand op Victoria Island. Bar Beach loopt van het Instituut voor Oceanografie in het westen tot aan het Eko-Hotel in het oosten. Bar Beach is vernoemd naar de zandbanken die de kustlijn van Lagos kenmerken en niet vanwege talrijke bars, dat is een een populaire misvatting! Bar beach was een ruw, maagdelijk strand dat nog niet besmet was door toerisme zoals de dag van vandaag. Er waren afschermingen tegen de zon die gemaakt waren van palmblaren en de zitjes bracht je best zelf mee. Typerend voor het strand waren de vele venters die met hun "hebben en ...hout" het strand afdweilden in de hoop de zonnekloppers één of ander kunstwerkje aan te smeren.
Omdat we van rust hielden, reden we vaak - samen met vrienden - in onze jeepkes langs de waterlijn tot aan een plekje waar we alleen waren. Meestal hadden we onze picknick bij of maakten we dat ter plaatse klaar. Heerlijke, ingevroren scampi's werden in het zeewater ontdooid en met de afval van de kokosbomen werd een vuurtje aangelegd zodat we konden BBQen. De mannen timmerden met het hout dat er te vinden was of aanspoelde een tafel in elkaar, de vrouwen zorgden voor de finishing touch met wat meegebrachte groenten en een brood en zo hadden we er de heerlijkste menu die je je kon indenken. Dat waren dé momenten waarop we de batterijen weer wat konden opladen en alle problemen even achter ons laten!
Zeg nu zelf.... heerlijk relaxend niet? De hongerigen spijzen en de dorstigen laven...!
Hier moet zeker een anekdote vermeld worden. Het was een hete zondag en we hadden geen zin in het drukke aandringen van de venters.We besloten met een bevriend koppel en hun kinderen naar ons rustig plekje te rijden. Omdat we toch wel een paar km de waterlijn moesten volgen, reden we ook door kleine dorpjes waar Nigerianen bezig waren met hun visnetten of gewoon luierden. Nu moeten jullie weten dat een Nigeriaan met de zee in de buurt zijn behoefte in zee doet of toch tegen de waterlijn. Daar zag ik met mijn eigenste ogen wat ze bedoelden met die linkerhand!!Dus ja Bojako, ze deden het letterlijk met de hand!! Onze vrienden - die voorop reden - hadden te laat zon hoopje opgemerkt en reden er dwars door en aan een redelijke snelheid, gevolg dat plakje" vloog tegen ons raam aan! T,die een bevlogen moment had, vond er niets beter op dan de ruitenwissers aan te zetten . De brij werd zomaar uitgesmeerd over de breedte van het raampje en omdat een jeepke open is, streelde binnen de kortste keer de geur onze neusvleugels. De zonen van onze vrienden die in het wagentje voor ons zaten, gierden zich te pletter en die van ons achterin ook. Er zat niets anders op dan te stoppen en met zeewater de smurrie te verwijderen. Dat beeld gaat nooit meer van ons netvlies en heeft voor de nodige hilariteit gezorgd! We zaten echt letterlijk in de shit
)
){kind=link}