Fjak@ was mij gisteren even te snel af, maar deze kent ze misschien nog niet?
Aan een schaap dat aan de bar zit vragen of hij lam is. Achterin de kerk roepen dat je de kogel hebt gevonden. Bij een afrekening in het criminele circuit vragen om een bonnetje. Confetti kopen voor op je snipperdag.
De Metro in de spits lezen en de Spits in de metro. Aan een homo vragen of hij het kontje van het brood wil.
De cursus lassen voor beginners die is afgelast. De kaft van de Koran scheiden. De spits van het team van de tegenstander afbijten. Dikke vandalen die ruzie opzoeken.
Een Bob zonder vrienden. Een Chinese invalide in een lolstoel. Een avondje doorzakken op een kapotte barkruk. Een beul die op maandagmiddag roept dat de kop er af is. Een bij-gelovige imker. Een bliksembezoek brengen tijdens een onweersbui. Een blinde die te diep in het glaasje heeft gekeken. Een boswachter die een uiltje knapt. Een brandbrief met een watermerk.
Ik blijf er bij: "een dag niet gelachen...is een dag niet geleefd"! Daar moeten we dus wat aan doen!
Een vrouw is zo depressief dat ze besluit een einde aan haar leven te maken. Ze staat op het punt om in de Schelde te springen. Ze staat boven aan de dijk te kijken naar het ijskoude water als er een knappe matroos voorbij loopt. De knappe matroos ziet haar huilen, krijgt medelijden en slaat een arm om haar heen en vraagt wat er scheelt. Hij toont veel begrip en zegt dat springen in de Schelde ook niet de oplossing is. Als oplossing stelt de matroos voor om haar mee naar Amerika te nemen op zijn boot om daar een nieuw leven op te bouwen. Hij zal haar verbergen en haar als verstekeling naar Amerika smokkelen. Hij zal haar elke avond eten brengen en ze zal niets tekort komen. In ruil voor al de goede zorgen wil hij wel seks met haar. En inderdaad : Elke avond brengt hij vier boterhammen, een stuk fruit en beleeft een avond vol passie. Tot de 17de dag . Ze wordt gevonden door de kapitein. "Wat heeft dit te betekenen?" vraagt de kapitein. De vrouw legt het uit: " Ik heb een regeling met een van uw matrozen, ik krijg gratis eten, een gratis reis naar Amerika en in ruil naait hij me". "Ik weet wel zeker dat je genaaid wordt", zegt de kapitein" ... "want dit is de veerboot Hoboken-Kruibeke" .
Nog steeds druk dus even iets anders want ik zou elke maand één of andere God onder de loep nemen hé?
De god van het vuur, genaamd Hephaestus, maakte in zijn werkplaats de eerste vrouw: Pandora. Aanvankelijk was het een metalen beeld, maar het was zo mooi dat Zeus besloot het leven te schenken. Toen gaven alle goden haar op hun beurt een geschenk: schoonheid, kracht, slimheid, handigheid, overredingskracht. Hera gaf haar de nieuwsgierigheid die haar geen moment met rust zou laten.
Zeus zond Pandora als geschenk aan Epimetheus die haar tot zijn vrouw maakte. Als huwelijksgeschenk kregen zij een mooie doos, versierd met goud en edelstenen. Deze doos zat op slot, maar Zeus had de sleutel erbij gegeven en tegen Pandora gezegd dat als ze gelukkig wilden leven, ze de doos nooit moest openen. Op een bepaald moment won de nieuwsgierigheid het en opende Pandora toch de doos. In een klap kwamen daar alle tegenslagen en onheil uit die het mensdom tot op heden treffen: ziektes, verbittering, pijn en alle mogelijke kwaad. Als laatste kwam echter de hoop eruit, in de vorm van een vogel. Dat was de boodschap van de troost voor de mensheid
Als kind begrijpen we niet altijd de uitdrukkingen of bepaalde woorden juist.We hebben het spelen met woorden nog niet geleerd, of het zijn woorden die heel weinig gebruikt worden. Zo had ik als kind een hele andere voorstelling van :
-Het ijzeren gordijn. Ik stelde het mij voor als een gordijn van ijzer, je zag ze ook wel als gordijntjes voor een open haard.
- Toen ik hoorde dat mijn grootmoeder aan haar eierstokken geopereerd was, zat ik aan de stok te denken in het kippenhok waar de kippen op zaten.
- Een meisje uit de buurt had het een keer over de rodehond , je kan je wel voorstellen wat ik me daar bij voorstelde.
- Toen ik de eerste keer over een levensverzekering hoorde, vond ik dat zo vreemd. Ik wist wel wat verzekeringen waren, maar als je dood bent, kunnen ze je toch niet meer levend maken?
- Wanneer men zegde; " Hij zit op hete kolen".. dan had ik al ontzettend medelijden met de persoon in kwestie en begreep maar niet dat niemand hem eraf haalde!
- Toen ons ma zei: " De muren hebben oren", dan zocht ik stiekem tussen de foto's en schilderijtjes naar die oren...
Hadden jullie ook bij sommige woorden een totaal verkeerde voorstelling?
Een man is gestrand op een onbewoond eiland en zit daar al tien jaar helemaal alleen. Op een dag ziet hij een vlekje aan de horizon.
Hij denkt bij zichzelf: Het is geen schip. De vlek wordt iets groter en hij denkt: Het is ook geen boot. De vlek komt zelfs dichterbij en hij denkt: Het is geen vlot.
Dan komt uit een golf een schitterende blonde vrouw in een duikpak en met duikuitrusting aan. Ze gaat naar de man toe en zegt: " Hoe lang is het geleden dat je een sigaret hebt gerookt"? "Tien jaar" zegt hij. Ze maakt de rits open van haar waterdichte zak op de linkermouw en haalt er een nieuw pakje sigaretten uit. Hij neemt er een, steekt die aan en inhaleert diep en zegt: "Oh man, oh man! Is dat lekker". Dan vraagt ze: " Hoe lang is geleden dat je een slok whisky hebt gedronken"? Hij antwoordt: "Tien jaar"! Ze reikt naar de rits van haar waterdichte zak op de rechtermouw, opent die, haalt er een fles uit en geeft die aam hem! Hij neemt een ferme slok en zegt: "Wauw, God, dat is lekker". Dan begint ze de lange rits los te maken aan de voorkant van het duikpak die van boven naar beneden loopt en vraagt hem: "En hoe lang is het geleden dat je ECHT plezier hebt gehad"? En de man antwoordt: "Nee maar! Je wil toch niet beweren dat je daar een computer in hebt zitten met seniorennet op ?
Wie in het voorjaar niet alleen van veel kleur, maar ook van die heerlijke lentegeur wil genieten, kiest natuurlijk voor de hyacint. Met zijn natuurlijke, verleidelijke geur hult de hyacint het hele huis in lentesfeer. Als zelfs het mooie weer buiten nog even op zich laat wachten, bezorgt deze voorjaarsbloem je binnenshuis een vrolijk gevoel. Het is nu volop de tijd van die hyacinten in de tuin en blijkbaar hebben die prachtige bloemen ook een voorgeschiedenis. Dat is wat ik vond op de Druivelaar.
Apollo was verliefd op de jonge prins Hyakinthos. Dat wekte afgunst op van Zephyros, de Westenwind. Toen beiden zich eens verlustigden in het discuswerpen, deed Zephyros een door Apollo geworpen discus van zijn koers afwijken en terechtkomen tegen het hoofd van de geliefde prins. Die viel dood ter aarde neer. Uit het bloed van de jongeling liet Apollo een bloem spruiten, de hyacint, op wier bladeren hij " AI-AI" schreef, de weeklacht van de treurende God.
Het is maar dat we het weten hé, nu zal ik telkens als ik die bloem zie aan die arme prins denken!
Ik hoop dat ik dit jaar opnieuw een droomtuin zal hebben. Allez, in mijn ogen toch. Dat kan niet anders toch na al mijn gewroet in de aarde en de verzorging van mijn planten. Ik ben er dit jaar vroeg ingevlogen omdat het weer een paar dagen meezat. Ik heb mijn planten ingefluisterd om het goed te doen. Dat werkt, schijnt het. Zoals er paardenfluisteraars bestaan, moeten er ook plantenfluisteraars zijn. Alleen weet je bij planten nooit of ze het wel verstaan hebben. Een paard kan met zijn kop knikken, die plant zegt spijtig genoeg nooit iets. Maar ze waren wel redelijk koppig mijn planten. Met het koude weer hadden ze geen goesting om te luisteren en hun schoonheid ten toon te stellen. Ik heb gesmeekt, geroepen, getierd, hen getreiterd en aan hun takken getrokken. Niets hielp. Tot op een dag de zon scheen en met haar warme gloed de lente zijn intrede deed. Sinds dan voltrekt zich het jaarlijkse wonder. Al die bruine, kleurloze struiken en planten tooien zich stilaan met hun prachtige kleuren en vormen. De tuin vervult zich met een geur van en nu moet ik eens een wijn encyclopedie opentrekken om dat te beschrijven.
Kan je mij nog volgen? Nee zeker, het was ook niet de bedoeling dat je dit serieus opvat. En als je begint te twijfelen aan mijn verstandelijke vermogens, je bent verkeerd. Het is juist maar om te zeggen dat als je van al dat gefluister niets gelooft, de echte fluisteraar, de zon er de laatste dagen toch weer bij was en zachtjes in mijn oor fluisterde: ik zal wel voor je plantjes zorgen.
Laat mij even gerust, bel mij niet op neem geen contact en stop met mailen. Ik doe vandaag zoals zo velen ik sluit mij af, verdwijn, ik stop.
Ik heb aan schoonheid een gemis het leven is mij grijs en vuil. Ik neem er afstand van, ik schuil ik sluit mij op tot alles proper is
Lentepoets, borstel, emmer, zeep en water ik schuur en dweil de winter buiten, wat donker was, wordt nu weer licht wie proper is, behoeft geen psychiater.
Ik wil weer zon doorheen de ruiten, maar eerst nog even dit gedicht.
Hoor ik tot hier een paar diepe zuchten omdat ik als vrouw over koersen een logje neerpen? Als jong meisje had ik al een passie voor de ronde en grote koersen en kon ik samen met mijn pa gekluisterd aan de radio de verslagen volgen. Het is allemaal een beetje getemperd maar van die passie blijft nog steeds wat hangen! Terwijl de meeste mannen vandaag niet al te meegaande zullen zijn, een uitstap er niet in zit en zelfs de taart blijft staan en ze urenlang als een plant in de zetel naar tv. staren, zal ik vandaag even potdoof naar de zacht gevooisde stem van Michel luisteren. Lijkt jou dat , lieve seksgenote, pure horror, dan geef ik jou een paar tips om er toch nog een aangename middag van te maken.
Heb je al eens die benen van de renners bekeken? Ze zijn perfect geschoren en goed gevormd al mag de rest van het afgetrainde lichaam er ook zijn! En zit jouw passieve renner er met een licht afhangend buikje naar te kijken, dan is het misschien het moment om hem erop te wijzen Hoe goed die coureurs er uitzien, en dan maar hopen dat hij zijn biertje laat staan voor een fris glas water !!
Als je de verzuchtingen bij die mooie lichamen overleefd hebt, dan kan je even stilstaan bij de pakjes die de adonissen dragen. De meeste oudbollige outfits hebben stilaan plaats gemaakt voor strakke, meer modieuze pakjes zonder die fluo -kleuren of pyjamastrepen! Misschien krijg je inspiratie voor je zomeroutfit?
Nog niet overtuigd? Kijk dan eens naar de emoties op die gezichten.. Grimassen van pijn, zuchten van vermoeidheid, bloed na een valpartij, gescheurde broeken Als je je fantasie een beetje gebruikt dan zie je een echte heldenepos met goed en kwaad, met een slagveld gesneuvelden én helden die toch sneuvelen aan de meet echte reality tv!
Je voelt de passie nog niet komen en je hebt het niet met epossen omdat je denk dat dit toch iets louter mannelijks is? Zie het dan als een soap! Urenlang zie je daar een massa renners gezellig keuvelend, met af en toe een roddel ertussen, naast elkaar rijden. Maar vergeet het, onderling worden er kliekjes gesmeed, gaat men op cruciale momenten wat geheimzinnige tekens verzenden naar mekaar. Kortom Mooi en Meedogenloos is hier niks tegen!
Je kijkt niet naar soaps? Zeg, je bent toch stilaan een triestige plant hoor, maar misschien een laatste troef uit mijn hoed toveren? Zit je halfweg de koers nog altijd met de vingers te draaien en de klok in de gaten te houden, sluit dan even de ogen en luister naar de stem van Michel Wuyts. Voel je die rust over jou komen? Michel heeft een enorm kalmerende stem, zon stem die op jouw relaxatie sessie effect zou hebben. Voor je het weet val je in slaap en kom je pas wakker na de aankomst en dan denk je misschien: Dat dutje heeft mij deugd gedaan en ben je je gezel dankbaar voor die uurtjes koers tv?
Maar voor mij is en blijft koers echte emotie en ik zal er vandaag van genieten. Met dank aan Jasmine Vangrieken die mij inspiratie gaf!
Ring, ring.. " Met N., goeie morgen"... " Goeie morgen mevrouw, u spreekt met .. van Telenet, is meneer thuis?" " Ja, maar momenteel is hij bezet ( meneer was met zijn hobby bezig en ik weet dat ik hem dan daarmee niet moet storen) en ik denk niet dat ik hem zal storen want ik denk al te weten waarover het hier gaat". " Weet u dan waarvoor ik bel"? " Ik heb een sterk vermoeden dat het weer het zoveelste telefoontje is om ons om te praten on naar telenet over te schakelen. We werden daar al herhaaldelijk voor gebeld en ik ken intussen "meneer" zijn mening. Ik denk dat we daar momenteel geen behoefte aan hebben, mevrouw!" " Toch had ik het er graag met meneer over gehad want we hebben een paar interessante voorstellen."....
Zie, dat ene zinnetje was er teveel aan.
"Nog een goede dag mevrouw, maar ik ga mijn man niet storen". En daarmee was de kous af!
Denken die "opbellers" dat mannen gemakkelijker in te pakken zijn dan vrouwen of vinden ze hun eigen " sekse" te stom om over technische keuzes een mening te hebben? Ik heb het al meer dan eens voorgehad dat men vindt dat "meneer" blijkbaar beter bevoegd is om hun " gepush" te verwerken. Ik vrees dat ze al te vaak nogal snel een njet gekregen hebben als moeder de vrouw opneemt! Maar T is hun telefoontjes ook zat en heeft dat al meerdere keren gezegd. Ik weet het, die mensen doen ook maar hun job en normaal heb ik er geen problemen mee om de telefoon aan mijn halfbedde door te geven. Hij is inderdaad veel technischer onderlegd dan ik, maar het was reeds het tweede telefoontje in evenveel dagen dat ik " gefrustreerd" achterbleef bij een oproep van één of andere instantie gewoon omdat men blijkbaar enkel aan een man kon uitleggen waar het op stond!
Het zal zeker aan de zon en de eerste lentedagen liggen dat ik niet zo graag in een hoekje geduwd word! Een restantje van de " dolle mina's " tijd? Neen, die tijd heb ik allang achter mij gelaten ( haha) eerder een overblijfsel uit lang vervlogen tijd toen veel beslissingen bij mijn berustten (door omstandigheden) en alles ook vlot verliep! Voilà, ik moest even mijn " gal spuwen" ( die ik helaas niet meer heb maar toch!). Als dat zo " crescendo" gaat hier dan belooft het een hete zomer te worden, ! Ach, blame it to ..... DE LENTE! Er zullen een paar slapende "hormoontjes" wakker geworden zijn!!
Ik krijg via Taalpost regelmatig taalprikkeltjes door over hoe je iets zegt of waar een woord of uitdrukking vandaan komt. Zo leer je ook nog eens iets bij. Deze vond ik goed nl. waar het woord "ezelsoren" precies vandaan komt!
Iemand een oor aannaaien betekent 'iemand iets wijsmaken', 'iemand voor de gek houden' en ook 'iemand bedonderen', 'iemand oplichten'.
Volgens het Groot Uitdrukkingenwoordenboek van Van Dale (2006) is deze uitdrukking ontstaan uit het gebruik om kinderen op school te straffen voor hun domheid door ze met ezelsoren op hun hoofd te laten rondlopen. Zo werden ze als domoren te kijk gezet. Dit gebruik is al zeer oud: volgens het Woordenboek der Nederlandsche Taal (WNT) kwam in de zestiende eeuw al iemand een paar oren aannaaien voor. De figuurlijke betekenis ontwikkelde zich van letterlijk 'iemand te kijk zetten als een ezel (= domoor)' tot het figuurlijke 'iemand om de tuin leiden, foppen'.
Hoelang ezels(oren) al worden beschouwd als een teken van domheid, blijkt uit een verhaal uit de Metamorphosen van Ovidius (43 v.Chr. - 17 n.Chr.). Dit verhaal gaat over een wedstrijd tussen de goden Pan en Apollo. Het ging erom wie de mooiste muziek maakte: Pan op zijn fluit of Apollo op zijn harp. Alle aanwezigen vonden dat Apollo had gewonnen, maar de Frygische koning Midas koos voor Pan. Apollo werd hier zo kwaad om dat hij koning Midas' oren veranderde in ezelsoren (vandaar ook de benaming midasoren voor ezelsoren). Midas zorgde er daarna voor dat zijn oren altijd onder zijn muts verborgen bleven, maar zijn kapper kende zijn geheim. Deze kapper had moeten zweren het geheim van de ezelsoren aan niemand te vertellen, maar op een dag werd hem dit te veel. Hij groef een gat in de grond en fluisterde daarin: "Koning Midas heeft ezelsoren." Later groeide er riet in dit gat. Toen het riet volgroeid was en de wind opstak, fluisterde het deze woorden verder, waardoor het geheim over de oren van de koning toch uitkwam.
Waarom ik dat vandaag vertel?
Omdat het vandaag de ideale dag is om iemand zo'n oren aan te naaien! Jullie zijn gewaarschuwd!
" Hakuna Matata... " geen zorgen maar wees gelukkig!
Als je, zoals wij, zo lang meeleeft in de wereld van de Afrikaan, dan word je overspoeld door dat bruisende, zorgeloze en creatieve dat een Afrikaan uitstraalt. Zijn ontwapenende lach is er altijd, heel vaak begeleid door dans en muziek want muziek is een wezenlijk onderdeel van Afrika. Toen ik een kind was, betekende Afrika voor mij het knikkend negertje op de toonbank van de winkel van mijn grootouders, of de melige verhalen over "de zwartjes" die moesten bekeerd worden en voor wie we het zilverpapier van onze chocoladereepjes spaarden. Later leerde ik Afrika kennen van de oorlogen, de hongersnood , de dodelijke ziekte Aids. Maar Afrika is een continent dat voortdurend in beweging is. En ik bedenk dat niettegenstaande de vele problemen, de hitte, de moeilijke levensomstandigheden ook Nigeria zinvol en verrijkend geweest is.
Nu ik hier maanden op dit ei gebroed heb en de vele ervaringen herbeleefde, ebt het negatieve gevoel dat ik had bij de gedachte aan Nigeria voor een gedeelte weg want we hebben in Nigeria ook mooie, onvergetelijke momenten meegemaakt. T stond en staat nog steeds met een andere visie tegenover onze 8 jaren daar en nu kan ik dat al beter begrijpen. Hij werd opgeslorpt door een uitdagende, zware en soms confronterende job en juist daarom probeerde ik zoveel mogelijk om voor de logistieke ongemakken - die er schering en inslag waren - zelf een oplossing te zoeken. Dat was de voorbije jaren ook zo geweest maar hier was de frustratie veel groter omdat het land en de infrastructuur het niet toelieten om de problemen alleen aan te pakken. Voor alles moest je terugvallen op anderen omdat de problemen ook zo ongewoon waren en daar had ik het enorm moeilijk mee. Buitenstaanders die steeds over je schouder meekijken in je gezin, relatie, leefomstandigheden het niet meer in handen hebben van je eigen manier van leven, in een gezin met kinderen niet altijd zo simpel!
Juist die verantwoordelijkheid voor de kinderen - die hoofdzakelijk op mij rustte- vergemakkelijkte de situatie niet. Je wil ze afschermen van de problemen en toch laten genieten van zon enorme ervaring maar in een totaal andere cultuur dan je gewoon bent, is dat geen sinecure! Familie die eens kon bijspringen was er niet en de collegas/ vrienden zaten soms allemaal in hetzelfde schuitje te verzuipen! Maar ik geloof dat ik er toch in geslaagd ben dat de kinderen die jaren als iets positiefs herinneren en niet met de " frustraties" van mama opgezadeld zitten!
Zou ik er terug gaan om te wonen en te leven? Neen! Was het een ervaring die ik had willen missen? Neen! Is dat dan een contradictie? Neen! Wellicht was het een fase die we moesten doormaken om ons ten volle te laten beseffen hoe goed en rijkelijk we hier in het westen leven! Elke dag water, elektriciteit, transport, goede medische verzorging, overvloed aan levensmiddelen, voor ieder een eigen plekje en stekje, hygiëne . Moet ik nog verder gaan? Afrika blijft beklijvend met zijn kleuren en geuren, zijn volk en boeiende natuur. Het is een immens en prachtig continent dat helaas zijn eigen ondergang tekent als er geen kentering komt. Wij hebben er geleefd , we (ik) hebben het gehaat en verwenst maar ook genoten en ervan gehouden.We kregen de unieke kans om mee te draaien in een totaal andere cultuur en dat alleen al loonde de moeite. Het was ons eindstation na 13 jaar exodus We waren even aan rust en een vast stekje toe. Daar genieten we nu nog na van zo'n enorme levenservaring.
Met de 4 boeken die ik voor de kinderen en kleinkinderen maakte over onze 13 jaren buitenland heb ik geprobeerd een beeld te scheppen van hoe een leven kan verlopen als je bepaalde keuzes maakt, met zijn ups en downs, zijn schone en moeilijke momenten. Ik hoop dat ze die niet zomaar opzij leggen maar er af en toe toch eens in kijken ( maar dat zal wellicht eerder gebeuren als we er niet meer zijn als een laatste herinnering van hoe we samen waren). Met die boeken wilde ik aantonen dat het leven niet altijd verloopt zoals je het je voorstelt en niet altijd over rozen loopt maar van de blaadjes kan je ook genieten en een mooi parcours maken en ons parcours samen was (is) - na alles nog eens herbeleefd te hebben - de moeite waard!
Bedankt aan die trouwe bloggers die mij elke dag zijn blijven volgen. Bedankt ook voor jullie reacties, het doet deugd te zien dat sommigen ook de moeite doen om op onze belevenissen te reageren. Ik hoop dat iets daarvan is blijven hangen en dit "verhaal" toch de moeite loonde?
Neen, ik kan nog vele boeken vullen als ik elke gedachte of herinnering wil neerpennen. De foto's hebben een deel van de herinneringen overgenomen en spraken voor zich. Maar Nigeria was meer dan een paar schone beelden, Nigeria was vooral het land waar je omwille van een gebrekkige infrastructuur voor alles iemand nodig had omdat je niet alleen je problemen kon oplossen. Iedereen keek bij iedereen over de schouder omdat we door omstandigheden van mekaar afhingen.
Leven in Nigeria was leven in een totaal andere cultuur. Dat konden we haast dagelijks. ervaren. Zoals die keer dat we aan het rondlopen waren op een lokale markt en een Nigeriaan op diefstal betrapt werd! Daar werd binnen de kortste tijd mee afgerekend. De dief kreeg een paar autobanden over het lijf geschoven, men goot wat benzine erover en dan stak men de man in brand! Kwestie van een voorbeeld te stellen!! We verschoten er letterlijk van niets meer. Nochtans was stelen er een sport, een soort kat - en muisspel. Wie de kans zag, deed mee! Onze kinderen hadden een driewielertje dat vaak 's avonds bleef buiten staan. Na een tijdje merkte ik dat het fietsje telkens op een andere plaats stond wat verder uit het zicht. Ik besloot het spelletje mee te spelen om te zien hoever onze bewakers zouden gaan. Elke dag stond het fietsje een meter verder tot het uiteindelijk bijna uit het zicht was en zo om het hoekje kon verdwijnen. Toen hield ik het voor gezien en nam het fietsje mee naar binnen omdat het vermoedelijk de volgende dag toch "voetjes" zou gekregen hebben! Nochtans mochten we niet klagen want we hadden een redelijk goede band met onze bewakers. Maar ze konden blijkbaar alles gebruiken dat in hun bereik lag, een aangeboren trekje? Ik bracht elk jaar een kleinigheidje mee voor hun kinderen: snoep, kleurpotloodjes, kleurboekjes, een matchbox autootje.. en de lach op die gezichtjes toen ze die kleinigheid kregen, maakte dat je alles gemakkelijker kon relativeren!
Zo hadden vrienden van ons een hondje "Jerommeke". Toen ze in verlof gingen, bleef het hondje bij hen thuis achter bij de bewakers. Ik ging er elke dag naar toe om eten te geven tot mij opviel dat het eten wel heel snel verdween! Onze vrienden hadden nochtans een grote lading hondeneten in conservenblikjes klaargezet. Ik moet er geen tekeningetje bij maken zeker waar dat eten naar toe ging? Ergens kan je die mensen begrijpen. Wij waren die rijke blanken die zelfs geld uitgaven aan eten voor de hond terwijl zij maar een paar keer per week vlees aten. Die paar blikjes konden in hun ogen het verschil niet maken. Dat het woord " blanke" niet altijd synoniem is voor rijk, dat kreeg je er bij hen niet in.
Maar onze normen verschilden teveel; wij kwamen uit een "verwende" maatschappij, zij leefden in armoede en moesten het met een minimum stellen. Je kan in zwart Afrika niet naast die blanke huid kijken, je valt er op waar je ook gaat. In Zuid - Amerika kon ik gemakkelijk voor een Spaanse doorgaan met mijn donker haar, een bruine huid en een aardig mondje Spaans. Hier kon je je roots niet verbergen!
Wat ik nog steeds als één van de moeilijkste aanpassing vond, blijven die powercuts en wateronderbrekingen. Stel je maar heel even één dag voor zonder beide en alles draait vierkant! Kleef daar dan nog eens zon 30 graden en meer aan en you get the picture! Na één jaar hadden we genoeg bijeen gespaard om zelf een kleine generator te kopen ( 4KVA) die volstond om de frigo draaiende te houden en voor licht te zorgen én om de waterpomp te laten werken zodat we op onze verdieping ook water hadden want dat was een bijkomend probleem. Geen elektriciteit betekende na een tijdje ook geen water want dat kon niet opgepomp worden uit de reservetanks. Uiteindelijk ( na 4j) zorgde de firma voor grote generatoren ( 80 KVA) daar konden alle aircos en alle toestellen en de verlichting op draaien alleen moest je het lawaai erbij nemen . Heb je ooit al eens zon ding horen daveren en stampen, 24u op 24u en dat dagen na elkaar? En toch, raar maar waar, je went er aan want we werden wakker van de stilte als de generator stilviel omdat de brandstof op was of de elektriciteit terug was en de bewakers het toestel hadden afgezet! ( Want ook zij leefden met het gedaver alleen hadden ze het comfort er niet van!) We hebben een paar keer geprobeerd om aan onze wakers uit te leggen hoe zon ding moest gestart worden en hoe men diesel bijvult, maar uiteindelijk deden we het beter zelf. Nochtans hielpen onze wakers altijd bij het pompen als ik er alleen voor stond want ik kan jullie verzekeren dat het zwengelen in een klein , naar diesel stinkend kotje bij die temperaturen geen benijdenswaardige karwei was!
Maar blijkbaar leer je met alles te leven. Als er nu een spin of ander diertje in huis zit, dan is dat voor velen een drama. Wij leerden te leven met kleine hagedisjes die overal over de muren kropen.. Ze aten de muggen op en je kon ze toch niet weren want de kieren rond de ramen waren nooit volledig te dichten. Wie zegde ons ooit toen we in Nigeria aankwamen: Bestel je een bier en er ligt een vlieg in dan geef je dat de eerste keer sito presto terug. De tweede keer haal je het beestje er zelf uit en drink je verder, de derde keer gaat alles gewoon naar binnen. Hoewel ik me aan heel veel aangepast heb tot die derde fase ben ik nooit gekomen ! Waarmee ik maar wil zeggen dat het ongelooflijk is hoeveel aanpassingsvermogen een mens in zich heeft. Natuurlijk moet de motivatie er steeds zijn en we wilden er niettegenstaande alles nog steeds samen voor gaan! Maar ik heb het al honderden keren gezegd je moet jong en zot zijn om zon avontuur te beginnen. Van wat of wie laat ik in het midden ! Iemand vroeg mij, " zou je dan nooit meer terug willen naar Afrika"? Onder dezelfde omstandigheden? Neen! Maar ik kan begrijpen dat iemand die ervan houdt om verwend te worden met een boy die wast en plast en kookt en boodschappen doet, met een kinderoppas en dan nog dagelijks een bridge- of ander club opzoekt en daarboven nog eens residentieel woont en houdt van feesten en recepties, dat die het daar best naar de zin heeft. Ik weet niet waarmee het te maken heeft, maar ik pas niet in dat rijtje!! Eén conclusie na al die jaren Afrika blijft dat " leven" daar vaak gewoon back to the basics was.
Nu mijn relaas naar het einde loopt, sijpelen steeds meer herinneringen mijn viewmaster binnen. Ik had in Nigeria geen dagboek aangelegd zoals in de andere landen waar we woonden, dus moet ik vanuit het hoofd en het hart schrijven Dat hart is geen probleem, dat hoofd durft al eens blijven hangen vandaar .Daarom zet ik hier zomaar lukraak wat nog in mij opkomt bij elkaar omdat het toch belangrijk is om een all round beeld van onze levensomstandigheden te geven. Zo denk ik aan de coup in 1976 . Ik was amper een tweetal maanden in Lagos en we woonden toen nog op Victoria Island dus dicht bij de zee.
Wat was er gebeurd? Obasanjo, die vanaf zijn 18e een militaire opleiding gekregen had en snel carrière maakte binnen het Nigeriaanse leger, nam in 1976 deel aan de moordaanslag op generaal Murtala Muhammad die op dat moment head of state was. De luchthaven in Lagos werd naar hem genoemd! Het staatshoofd werd vermoord, doodgeschoten in zijn auto, door een groep van dissidente soldaten met gevolg dat de avondklok van zonsopgang tot zonsondergang afgekondigd werd en een week van kracht bleef! Er werd jacht gehouden op die "rebellen" en velen werden opgepakt ,ook in het buitenland. Pas weken later volgde een algemene terechtstelling. Een deel werd in de kazernes terechtgesteld in aanwezigheid van de soldaten, de anderen zouden publiekelijk op het strand neergeschoten worden. Op die bewuste dag stonden T. en zijn collegas al om 15u thuis en dat was niets te vroeg. Binnen het uur was de weg naar het strand zwart van het volk ( letterlijk en figuurlijk). Niemand van ons waagde zich tussen de massa want op de TV konden we live het hele gebeuren volgen. De dissidenten werden als voorbeeld terechtgesteld op het strand in aanwezigheid van die massa! Beelden toonden hoe militairen met mitrailletten op de aan een paal vastgebonden mannen schoten. De touwen vlogen aan flarden maar sommigen waren nog steeds niet dood! Uiteindelijk moest een andere soldaat dan maar het genadeschot geven. Bij dat alles stond een dansende, zingende en uitzinnige massa van dichtbij het gebeuren te volgen. We hoorden hen tot op ons appartement. Een dag lang bleven de lijken daar staan/ hangen of liggen om te tonen wat er gebeurt als je het regime tegenwerkt! De palen bleven langer staan! Het was een heel wrange start in een nieuw land.
We hebben in 1979 nog problemen meegemaakt toen besloten werd om alle illegale vreemdelingen die de lagere jobs innamen het land uit te zetten om zo de kans te geven aan het eigen volk om aan werk te geraken. In één weekend zagen we massas mensen terug naar de naburige landen vertrekken en dat met de nodige commotie daarrond!
Ik zei in het begin dat de wegen nog volop in aanleg waren. De hoofdbaan die we gebruikten om naar de school ter rijden, lag langs de haven. Stel je daar niet veel meer van voor dan een paar steigers en dokken maar veel te weinig om als echte haven te functioneren. Daarom had men het strand opgespoten om de haven uit te breiden en daarlangs reden we elke dag naar school. Na een tijdje bleek dit opgespoten strand de ideale wc en urinoir te zijn voor de doorsnee Nigeriaan, tot grote hilariteit van onze kinderen die er een sport van maakten om het dichtst bij het raampje te zitten om te zien hoe die zwarten zaten te kakken zoals ze vol enthousiasme commentaren gaven! De rest van het commentaar geraakt niet door de censuur!
En die shit maakten wij vrouwen en kinderen niet alleen mee! Onze mannen werkten in Lagos in een gebouw met 4 verdiepingen. Op de bovenste werkten de vrouwelijke operatoren die de telefoon oproepen nog doorschakelden volgens het oude systeem. Op de derde en tweede verdieping installeerde de firma een nieuwe, moderne centrale. Op de eerste stond de oude centrale. Die vrouwelijke werkneemsters gooiden hun maandverbanden blijkbaar in de wc tot er op zekere dag een opstopping ontstond tussen het gelijkvloers en de eerste verdieping. Gedurende het weekend werkten die vrouwen ook en waren dus de enigen in het gebouw! Toen onze mannen op een zekere maandag aankwamen, hing er een verschrikkelijke geur in de traphal en zagen ze de drollen letterlijk van onder de deur van de centrale naar buiten drijven. De wc inhoud van de vierde verdieping stroomde rijkelijk over de eerste verdieping! Die zaal stond letterlijk één centimeter in de shit en het heeft een week geduurd voor alles weer opgekuist en gezuiverd was!! Ook dat was Nigeria. Nu kunnen we er om lachen maar toen was dat minder aangenaam!
Ik kan nog dagen door gaan met anekdotes en onze belevenissen maar jullie hebben mij nu al zo lang gevolgd dat ik het niet nodeloos lang wil trekken. Dit verhaal zou echter niet volledig zijn als de Nederlandse school niet vermeld werd!
De school was gesitueerd op een veilige locatie op Victoria Island op het terrein van het voormalige Nederlandse consulaat. Al sinds 1967 leverde de Nederlandse school kwaliteitsonderwijs aan de Nederlandse en later Vlaamse kinderen in Lagos en speelde een centrale rol in de Nederlandse en Vlaamse gemeenschap. Initieel was de school bedoeld voor Nederlandse kinderen en was opgericht door de Shell compagnie die daar met veel gezinnen zat. Maar na de aanpassingen van de quotas door de Opec en de verminderde dollarstroom trokken veel Nederlanders zich terug. Omdat de school een privéschool was en dus zelfbedruipend, werd besloten om alle Nederlandssprekende kinderen toe te laten en dat was een heel goede zaak voor onze kinderen omdat zo de overgang naar een Belgische school veel gemakkelijker verliep. Het schoolgeld dat de ouders betaalden, moest dienen voor de lonen, huisvesting, vakanties, vliegtuigreizen en alle financiële regelingen van de Nederlandse leerkrachten en werd steeds aangepast naargelang het aantal kinderen. De laatste jaren liep dat bedrag enorm op!! Maar in ruil voor die hoge prijs kregen onze kinderen een prima onderwijs. Het niveau van lesgeven was uitstekend en de creativiteit van de leerkrachten enorm hoog! Enkel de hoofdvakken werden onderwezen en de tweede taal Engels omdat Nigeria Engelstalig is. De schooluren liepen van 7u 45 tot 12u 45 zodat de kinderen steeds vroeg moesten opstaan. Daarom waren de vrije namiddagen welkom, zeker in zon klimaat. De creativiteit van de leerkrachten uitte zich zeker ook in het jaarlijkse schoolfeest. Nergens heb ik op een schoolfeest zon hoge kwaliteit van opvoeringen gezien en dat door kinderen gebracht. Elke klas trad op met musicals, toneeltjes en dans zodat elk kind volgens zijn/ haar capaciteiten aan bod kwam. Decors en de nodige uitrusting en kleren werden door de ouders gemaakt of in mekaar getimmerd. Iedereen stak een handje toe en elk jaar was er wel een firma die een zaaltje of ruimte ter beschikking stelde. In al onze voorbije jaren buitenland heb ik nooit zon samenwerking tussen verschillende firmas gezien als hier in Nigeria! Niet alleen het schoolfeest was een hoogtepunt! Sinterklaas ging hier ook niet ongemerkt voorbij. De Sint kwam in levende lijve aan met de stoomboot terwijl gans de schoolpopulatie ( zon 150/180 kinderen ) hem in de haven opwachtte of hij werd uit de helikopter neergelaten op de speelplaats of hij werd met een grote escorte naar de school gebracht! Dat was iets want de Nigerianen niet verstonden: dat blanken die zich zwart maakten om Zwarte Piet te spelen en dat als er zoveel echte zwarten rondliepen!!! Maar het hoogtepunt van elk jaar was de schoolreis voor de grootsten ( 5e en 6e leerjaar). Die gebeurde niet per bus maar met de boot om drie dagen te gaan kamperen op Tarqua beach even buiten de kust van Nigeria! Ook hier werden er ouders ingeschakeld om mee te gaan en te helpen zodat alles veilig en vlot verliep. Zelf heb ik ook zo'n kamp meegevolgd en het was behoorlijk intens! We staan nu nog steeds in contact met de directeur en zijn vrouw van die school en de vlotheid van toen zit er nog steeds in!
Hier zien jullie de ingang, speelplaats en klasjes van de school!
Maar er was ook een keerzijde aan de medaille. Hoewel de school maar op zon 10 km van onze buurt lag, is het altijd een martelgang geweest om er te geraken vooral in het regenseizoen. Niet de afstand maar de wegen en het verkeer waren een ramp! Aanvankelijk beschikte we over een Volkswagen camionette waar in de kofferruimte ook kinderen geduwd werden. s Morgens viel dat nog mee maar op de middag naar huis rijden, was meestal een heet standje zowel letterlijk als figuurlijk. Probeer maar eens zon 10 kinderen die doodop waren rustig te houden als ze als haringen in een ton op elkaar gepakt zitten. Voor sommige explosieve gevalletjes was er niet veel nodig om het lontje aan te steken. We leverden hen thuis meestal af in hun onderbroekje, de kleren op de arm. Later, na veel palaveren kregen we een mini- schoolbus met airco maar die werkte meer niet dan wel! Voor de moeder van weekdienst ( er was een beurtrol) was het ook een hele opgave. Om 5u45 opstaan met de eigen kinderen en om 6u15 al de baan op om de anderen aan huis op te halen om tegen 7u45 op school te zijn , meestal waren dan we nog te laat. Daarna de boodschappen doen en terug naar huis om alles af te zetten en dan weer de baan op om tegen 12u45 terug aan de school te zijn en dat allemaal in een verschroeiende hitte. Er waren twee Waalse families met 3 schoolgaande kinderen en dus meer auto comfort ( ze gingen naar een Franse school) maar toch hebben die het nog geen jaar volgehouden en keerden ze Nigeria de rug toe niettegenstaande sancties van de firma omwille van contractbreuk. Maar de Vlamingen .. zij ploeterden voort!
Niet enkel families zagen die Nigeriaanse toestanden niet meer zitten. We hebben ook vrijgezellen gehad die het amper 3 maanden in Nigeria volhielden! Chapeau dan voor onze kinderen die naast de school ook nog een paar namiddagen per week bijscholing volgden in de bar.
Is alles nu gezegd over Nigeria? Neen, ook de medische verzorging was niet optimaal en vooral met kinderen is dat een extra zorg.Tot nog toe hadden we enkel onszelf om voor te zorgen, met kinderen verandert je leven grondig! Zo denk ik aan de drie hersenschuddingen die onze zoon in Nigeria opliep.
Bij de eerste hersenschudding kwam hij op de mannenafdeling in een ziekenkamertje terecht dat naast een zaal lag met mannen die lepra hadden. Het was pas toen T met geld op de proppen kwam dat we een normale éénpersoonkamer kregen en dat ik zelfs 's nachts bij Kenny mocht blijven. De gedachte dat je kind dezelfde toiletten zou moeten gebruiken als die lepramannen doet je adrenaline toch wat sneller stromen.
De tweede hersenschudding kwam een paar jaar later toen hij van een stenen buitentrap viel. De onmacht en frustratie die ik voelde toen ik met die kleine met een gapende wonde en enkel een propere zakdoek in het ziekenhuis bijna een uur moest wachten, bezorgt mij nu nog rillingen. Eerst moesten de generatoren gestart worden om de nodige instrumenten, waarmee de wonde moest genaaid worden,te ontsmetten.. Maar dat was nog niets in vergelijking met de manier waarop ze die wonde naaiden. Eerst nog een flinke dosis Dettol er op om te ontsmetten en dan naaien maar. Water en bloed heb ik gezweet toen ik bovenop het ventje lag om zijn handjes en beentjes in bedwang te houden terwijl hij het uitriep van de pijn! En bij dat alles stond ik er telkens alleen voor omdat T in het binnenland was! Ook dat was Nigeria .
Nigeria was een land waar je niet kon leven zoals in de andere landen waar we gewoond hadden. Vriendschap sluiten met een Afrikaan was zo goed als onmogelijk. Je nodigt 1 persoon uit en binnen de week staan er meerdere aan je deur die ook wel eens op bezoek komen omdat ze " broer" of " zus" zijn langs vaders zijde of langs moeders zijde en door de vele vrouwen die de moslims er op nahielden, was dat aantal steeds rekbaar!!
Bezoekers van het thuisfront kregen we ook niet veel omdat de levensomstandigheden niet echt optimaal waren. Naast het bezoekje van mijn broer en zijn vriendin hadden we ook een tijdje het gezelschap van een koppeltje (Hilde en Piet) uit West - Vlaanderen omdat Hilde hier in opdracht van de universiteit een studie maakte als landbouwkundig ingenieur. Omdat die mensen er echt verloren bijliepen en geen buitenlandse ervaring hadden én omdat het het ook wel klikte tussen ons, hebben we ons een beetje over hen ontfermd. We namen hen mee naar een paar locaties in de buurt die ze zeker moesten gezien hebben. Hoe familie en wildvreemden voor een positieve noot zorgden in het zwarte Afrika! Mijn broer en vriendin genoten van hun eerste contact met Afrika...
Met onze " beschermelingen" bezochten we Tarqua beach of we gingen even lekker uitwaaien aan zee en werden verrast door de golven.
Zoals ik al zei, was er in Nigeria weinig voorzien voor ontspanning tenzij je er zelf voor zorgde. Het prachtige strand in Victoria - één van de eilanden van Lagos- Bar Beach genoemd, compenseerde echter heel veel. Dit is het belangrijkste strand op Victoria Island. Bar Beach loopt van het Instituut voor Oceanografie in het westen tot aan het Eko-Hotel in het oosten. Bar Beach is vernoemd naar de zandbanken die de kustlijn van Lagos kenmerken en niet vanwege talrijke bars, dat is een een populaire misvatting! Bar beach was een ruw, maagdelijk strand dat nog niet besmet was door toerisme zoals de dag van vandaag. Er waren afschermingen tegen de zon die gemaakt waren van palmblaren en de zitjes bracht je best zelf mee. Typerend voor het strand waren de vele venters die met hun "hebben en ...hout" het strand afdweilden in de hoop de zonnekloppers één of ander kunstwerkje aan te smeren.
Omdat we van rust hielden, reden we vaak - samen met vrienden - in onze jeepkes langs de waterlijn tot aan een plekje waar we alleen waren. Meestal hadden we onze picknick bij of maakten we dat ter plaatse klaar. Heerlijke, ingevroren scampi's werden in het zeewater ontdooid en met de afval van de kokosbomen werd een vuurtje aangelegd zodat we konden BBQen. De mannen timmerden met het hout dat er te vinden was of aanspoelde een tafel in elkaar, de vrouwen zorgden voor de finishing touch met wat meegebrachte groenten en een brood en zo hadden we er de heerlijkste menu die je je kon indenken. Dat waren dé momenten waarop we de batterijen weer wat konden opladen en alle problemen even achter ons laten!
Zeg nu zelf.... heerlijk relaxend niet? De hongerigen spijzen en de dorstigen laven...!
Hier moet zeker een anekdote vermeld worden. Het was een hete zondag en we hadden geen zin in het drukke aandringen van de venters.We besloten met een bevriend koppel en hun kinderen naar ons rustig plekje te rijden. Omdat we toch wel een paar km de waterlijn moesten volgen, reden we ook door kleine dorpjes waar Nigerianen bezig waren met hun visnetten of gewoon luierden. Nu moeten jullie weten dat een Nigeriaan met de zee in de buurt zijn behoefte in zee doet of toch tegen de waterlijn. Daar zag ik met mijn eigenste ogen wat ze bedoelden met die linkerhand!!Dus ja Bojako, ze deden het letterlijk met de hand!! Onze vrienden - die voorop reden - hadden te laat zon hoopje opgemerkt en reden er dwars door en aan een redelijke snelheid, gevolg dat plakje" vloog tegen ons raam aan! T,die een bevlogen moment had, vond er niets beter op dan de ruitenwissers aan te zetten . De brij werd zomaar uitgesmeerd over de breedte van het raampje en omdat een jeepke open is, streelde binnen de kortste keer de geur onze neusvleugels. De zonen van onze vrienden die in het wagentje voor ons zaten, gierden zich te pletter en die van ons achterin ook. Er zat niets anders op dan te stoppen en met zeewater de smurrie te verwijderen. Dat beeld gaat nooit meer van ons netvlies en heeft voor de nodige hilariteit gezorgd! We zaten echt letterlijk in de shit
Veel mogelijkheden om je vrije tijd door te brengen, bood Nigeria niet. Als gezin kan je altijd wel op de één of ander manier de sleur doorbreken zoals bijvoorbeeld met een gemeenschappelijke hobby! T. en ik kregen er onze zendvergunning en hebben zo 's avonds en op zondagvoormiddag veel uren achter de zender gesleten. Omdat ik de enige vrouwelijke zendamateur was in Nigeria met een vergunning, was het een uitdaging om zoveel mogelijk contacten te maken. Het feit dat ik verschillende talen machtig was, zorgde voor een unicum. Tot laat in de nacht hebben we alle uithoeken van de wereld "gewerkt" zoals zendamateurs zeggen. Soms was het zelfs zo hectische dat T. er kwam bijzitten om de oproepen te noteren zodat ik ze in " file" kon " afwerken."
Vanuit deze shack= de zendkamer van een amateur, "werkten" we.
Maar de topmomenten waren steeds om op Kerstmis en Nieuwjaar de wereld te contacteren van op een zonnig strand in de wetenschap dat het op veel plaatsen bitter koud was!
Nog even ter info. Op het strand hadden we natuurlijk geen mast. Daar spande T. een dipool tussen de bomen, dat is een draadantenne. Dat deed hij ook als hij in het binnenland was want dan nam hij zijn draagbare zender mee en kon ik thuis met het vast toestel werken. Dat was ons enig contact want telefoneren kon niet, daarvoor waren ons mannen ook uitgestuurd naar Nigeria!
Ik zei reeds dat de vrijgezellen moeilijk aan hun trekken kwamen want bars of café's waren enkel in hotels te vinden. Daarom besloten onze mannen de handen in mekaar te slaan en met het hout van de kisten waarin het materiaal voor de telefooncentrales opgestuurd werd, timmerden ze een volledige bar in mekaar. De vrouwen zorgden voor gordijntjes en andere snuisterijen en een handige Harry schilderde het geheel tot een exotisch geheel. Een garage onder een appartementsblok werd als barruimte ingericht. Het geheel werd een succes over gans de lijn zodanig dat de firma voor een muziekinstallatie en de nodige barattributen zorgde! Van toen af was het elk weekend " volle bak" en moest "onze" bar niet onderdoen voor welke disco in België. Beiden zijn we geen cafégangers maar aanvankelijk woonden we boven die bar en de muziek, het gezang en het getril hielden ons zodanig uit de slaap dat we meestal noodgedwongen in de late avond toch afzakten tot de prille morgen! Maar die bar was ook een geschikte gelegenheid om kinderfeesten te organiseren zoals een Sinterklaasfeest of verjaardagsfeestje voor de kinderen. Vermits er airco was, bleek het ook de perfecte locatie en die werd dan ook heel vaak benut zoals jullie op de volgende foto's kunnen zien bij het verjaardagsfeestje van de zoon en de dochter. Diezelfde bar werd ook gebruikt als leslokaal waar ik onze Belgische kinderen bijwerkte in moderne wiskunde, Frans en Belgische aardrijkskunde en geschiedenis. Die vakken werden uiteraard niet gegeven in de Nederlandse school en op die manier liepen ze geen achterstand op als ze terugkeerden naar België.! Heel functioneel toch die houten kisten!
Hier zien jullie ook wat ik bedoel met de creativiteit van onze mannen Je kan nog moeilijk zien dat het hier om hout van kisten gaat!!
Onze gezamenlijke trip was een hele verademing na al die maanden en jaren van stress, ongemakken en problemen in Nigeria, want leven in het Nigeria van toen was een hele opgave. Elke dag was het aanpassen aan één of ander probleem. Met stip op nummer 1 stonden de elektriciteits - en watervoorziening. De stroomvoorziening was er zeker niet optimaal te noemen. Als er al stroom was, dan was het vaak ook in een knipperlichtmodus. We beseften daar maar al te goed wat een luxe het is te wonen in een land waar water en elektriciteit zo vanzelfsprekend zijn! Anderzijds was het als vreemdeling soms vechten tegen de bierkaai wat de corruptie betrof.
De Nigeriaanse samenleving is één van de meest corrupte ter wereld. Vooral sinds de stijging van de wereldmarktprijs voor olie in de jaren '70 en Nigeria plots rijk was, ging alles in het openbaar leven gepaard met betaling in contanten. In vrijwel alle openbare diensten moest je een relevante persoon omkopen, van de nodige zegels voor bepaalde documenten tot de immigratiedienst en de douane of voor het sluiten van een contract, overal werd een omkoopsom gevraagd. Geld was de olie geworden die de raderen van de samenleving smeerde.
Hier wil ik nog eens een anekdote meegeven.
Het was de zaterdag voor Sinterklaas en er moesten voor het feest van de Sint nog wat boodschappen gedaan worden. T reed met de auto naar Apapa, een wijk op het vasteland, toen hij plots werd tegengehouden door een politieagent. Hij moest zijn pas tonen en na wat palaveren kreeg hij te horen dat hij mee moest naar het politiekantoor. T wist niet wat hij verkeerd gedaan had en kreeg ook geen duidelijke uitleg. Omdat hij de weg niet kende, besloot de agent mee te gaan naar het kantoor. Na een tijdje had T door dat ze zomaar wat rondreden en toen hij daar op wees, begon die agent te klagen over " no money" en veel kinderen en het eindejaar in het vooruitzicht en dat misschien een onderlinge regeling kon getroffen worden? Intussen was er al meer dan een uur voorbij en geraakte T in tijdnood dus besloot hij om wat geld te geven om dan verder te rijden. De agent stapte uit en T. overhandigde hem wat geld. Op dat precieze moment stopte een politieman op de moto naast de auto, zag wat er gebeurde en klaagde T. aan wegens " bribe"! Nu was het hek helemaal van de dam en het geduld van mijn ventje serieus op de proef gesteld. Weer op naar het kantoor en nu met twee agenten tot ze even buiten de normale route opnieuw stopten en terug aan het overleggen gingen. Uiteindelijk vroegen ze hoeveel T. bij zich had en moest hij zijn portefeuille tonen. Dat bleek uiteindelijk genoeg om toch de toestemming te krijgen om verder te rijden. Van boodschappen doen, kwam toen niets meer in huis want de centen waren op! Niet betalen was geen optie want je wil absoluut niet in een Nigeriaans politiekantoor komen als het niet moet! Daarom was rijden met een chauffeur een aanrader, maar in het weekend waren die mannen vrij!
Niet enkel corruptie maakte het ons soms heel moeilijk ook het feit dat je omwille van je blanke huid blijkbaar synoniem stond voor geld! Zo werd T. eens aangereden door een Nigeriaan. Toevallig was hij zonder chauffeur. Binnen de kortste keren stond een groep zwarten rond hem die hem bijna dwongen om de schuld op zich te nemen, want hij had toch " geld genoeg" volgens hen! T. zei dat het zo niet werkte dat de auto van de firma was, dat hij ook verantwoording moest afleggen en dat hij ook maar zijn job deed en dat hij "moest hij zoveel geld hebben als zij dachten" niet in Nigeria zou zitten!. Uiteindelijk regelde een politieagent de zaak, maar niet voor hij ook nog eens probeerde om T. te overtuigen!
En zo werden we met de regelmaat van de klok geconfronteerd met die corruptie op elk vlak en simpelweg omdat je een witte huid had! Je begint niet aan een Afrikaans avontuur als je een racist bent maar als je er lang genoeg woont dan moet je verdorie oppassen om er geen te worden!
Zoals jullie zien is het niet vanzelfsprekend om zonder problemen rond te toeren! Terwijl de vrouwen druk in de weer zijn,kan je ook de arbeid van de schrijnwerker langs de baan bewonderen!
)
){kind=link}