Een tijdje terug zat een familie huismussen in onze tuin!
Pa-mus en Ma-mus hadden hun nestje gemaakt in één van de bomen.
Op een dag bleef Ma-mus bij de haard op het nest zitten, terwijl Pa-mus als noeste arbeider heen en terug vloog om eten in het bekje te brengen.
Het ging zo weken aan één stuk, tot op een dag de eitjes gingen scheuren en er een paar kleine musjes geboren werden.
Ma-mus en Pa-mus waren zeer begaan met hun kroost en waren steeds in de weer, tot de musjes pluimen kregen en plaats namen op de rand van het nest.
Na een harde val op de grond konden de kleine musjes nog rekenen op Pa-mus en Ma-mus.
Na een tijdje konden de musjes eindelijk hun vleugels uitslaan.
Ze vlogen en tjilpten dat het een lust was.
Ma-mus en pa-mus zaten te kijken in het lege nest hoe de musjes hun eigen weg zochten. Toen de kleine musjes niet meer in zicht waren, verlieten ook pa-mus en ma-mus het nest.
Het lege nest syndroom was een feit.
De lege gebroken schelpen waren nog de enige herinnering aan de opvoeding van dit mussen gezin.
Ook die kleine mussen zullen nu hun weg moeten zoeken tussen de gevaren der natuur!
Het is een doodsimpel en onnozel mussen verhaal!
Maar als men eens goed denkt en men zich in de plaats stelt van pa-mus en ma-mus, als men de dagen en maanden vervangt door jaren en als men het nest vervangt door een huis.....
Hoever staan we dan nog van dat ei, dat voor ons de wieg was van onze kinderen, tot de kinderen hun eigen weg gaan en je als ouder achterblijft in het vertrouwde nest van waaruit je zorgend blijft meekijken?
Gewoon even de ogen sluiten en je in de plaats stellen van die mussen familie en je zal zien dat er veel gelijkenis is met onze manier van vliegen!
Dat ging gewoon door mijn hoofd na wat er de voorbije maanden allemaal gebeurde ....
Zoals elke zomer worden we ook nu weer overladen door herhalingen op TV. Normaal is de zomer de periode waarop we weinig TV kijken omdat we dan lekker genieten van een avond op het terras. Maar de laatste weken valt dat behoorlijk tegen zodat we maar mee " genieten" van die steeds wederkerende programma's. En dan vraag ik mij af wat de mensen deden toen er nog geen televisie was ..?
Toen er nog geen televisie was, was dat een triestige periode. Wat ze dan een mens allemaal wijsmaakten! Niet dat ik dat zo heb meegemaakt, maar 't is van horen zeggen hé.
Ik zal het dan maar neerschrijven precies of ik er alles van weet.
Toen er nog geen televisie was, hingen er bij ons meer familieportretten aan de muur om naar te kijken!
Maar die kan je niet wegzappen en na een tijd begint dat wreed op je zenuwen te werken als je je tante Zus of Zo daar tegen de muur ziet hangen met een zuur gezicht zo van " ik kleur je dag". Zonder televisie werd er bij ons ook veel meer gelezen en af en toe werd er ook eens een gezelschapsspel gespeeld!
Amai mijne frak!
Gezelschapsspel noemen ze dat dan terwijl het om de vijf minuten ambras was omdat er wel altijd iemand was die niet kon winnen of vals speelde.
En dan zwijg ik nog over die verhalen die 's avonds in de kamer verteld werden.
Mijn pa kwam ook af en toe met het weekrapport in de hand op mijn bed zitten terwijl ik al bijna in slaap lag.
Hij begon dan steeds hetzelfde verhaal te vertellen. " Natoken, als je nog één keer met een nota in je agenda thuiskomt omdat je niet kan zwijgen of fratsen uitgehaald hebt, dan gaat het je beste dag niet zijn"! Ja , mijne pa kon wreed goed vertellen, het leek zo echt dat ik geen oog meer toe deed!
Toen er nog geen televisie was, zat mijn ma ook heel vaak te breien in de zetel.
En vermits ik op dat moment de grootste ravotter was, kreeg ik heel wat kleren in echt puur schapenhaar!
Ik kon niet genoeg van mijn fiets vallen om al die pull-overs te verslijten.
Alles werd gemaakt door haar breinaalden!
Kousen, pull-overs, mutsen om mee te wandelen, mutsen om mee te spelen, mutsen om mee te slapen... Maar na enige tijd had er een slimme de televisie uitgevonden en ging mijn grootvader zo een houten bak kopen en dan stond mijn grootmoeder beneden te roepen dat hij de antenne op het dak meer naar links moest draaien, neen een beetje terug naar rechts, neen te ver.... tot hij er de brui aan gaf!.
Wat was dat een schone tijd zie als de tv daar bij mij grootouders stond. Die van ons kwam pas later!
Iedereen mocht 's avonds kijken behalve ik omdat ik nog te jong was. Maar naar "Schipper Naast Mathilde" mocht ik wel af en toe meezien... Dat was nog eens een tijd.... Nu moeten we "onze pap koelen" met de zoveelste herhaling!!
Het is nacht, een stikdonkere nacht... nu ja, met de straatverlichting is het nooit echt donker. Er is niet direct een maan te zien bij dit rot zomerweer al moet die wel ergens aan de lucht hangen. Maar het is drie uur en ik heb nog geen oog dichtgedaan. Dat gebeurt wel een enkele keer, maar meestal blijf ik dan liggen. Niet piekerend, maar gewoon zielig stil wachtend op slaap. Had ik nu geen zin in. Dus zet ik de heftig protesterende computer ( die wil blijkbaar wel slapen) maar aan en ik probeer maar wat te tikken tot mijn oog valt op radijsjes die ik de dag voordien uit de tuin plukte.
Ik heb mijn onderwerp gevonden want eigenlijk valt er best wel één en ander over radijs te vertellen.
Vroeger waren de radijsje veel pittiger. Of zou dat aan mijn leeftijd liggen dat ik het pittige ervan niet meer zo meekrijg? Tegenwoordig smaken ze voor mij maar weinig meer af en dan kan je er meer van eten. Vinden anderen dat ook? Daar ben ik toch wel benieuwd naar.
Een tijdlang had ik de hele dag een schaaltje op tafel staan, gevuld met geschrapte worteltjes en schoongewassen radijsjes en ook nog van die kleine snoepkomkommertjes. Grote komkommers verdraag ik niet goed, die herkauw ik bij wijze van spreken de volgende dag nog steeds. Maar goed, behalve dat het er fris uitzag, was het misschien ook een lekker voorbeeld voor anderen.
Vroeger had je ook witte radijs. Die herinner ik me nog.. Waarom zou de witte radijs verdwenen zijn? Was die misschien eerder voos en bedorven dan de rode? Mmm, zou kunnen. Ja, voze radijs is vies, niet alleen helemaal zacht van binnen, maar het ruikt ook slecht. Dat gebeurt tegenwoordig als je het loof er te lang aan laat zitten. Dan is het groene blad ook bedorven. Dat blad moet frisgroen zijn. Als je radijsjes koopt of uit jouw tuin oogst, moet je ze eigenlijk, als je ze niet in de koeling bewaart (niet te lang), meteen schoonmaken. Met een scherp mesje snijd je aan de ene kant al het loof eraf aan de andere kant dat ene dunne worteltje dat aan het radijsje zit. Daarna direct wassen. Tegenwoordig zijn de bosjes als je ze koopt al schoon en is het wassen dus snel gebeurd. Vroeger at mijn pa ze nog met wat zout, maar als je ouder wordt moet je daarmee uitkijken.
Ooit kreeg ik een PPS aan met radijsjes die tot kunstwerkjes gesneden waren. Ik heb een enorme bewondering voor de mensen die van een radijsje zo'n klein kunstwerk weten te maken. Het is me nooit gelukt er een mooie bloem of iets anders moois uit te snijden .. Bij de Chinees kunnen ze dat ook zo goed. Ook van worteltjes... Dan moet je toch wel een beetje kunstzinnige geest hebben, vind ik.
Wel, misschien is er nog meer te vertellen over ons radijsje, maar dit is alles wat ik op dit moment weet te zeggen.
Is het me gelukt een logje te schrijven over radijsjes?
Ik dacht het wel... Zo is mijn slaaploze nacht nog productief geweest.
Jan, een Vlaamse boer was op wandel met zijn kudde in een afgelegen weide, ergens in het noorden van het land, wanneer er plots een splinter-nieuwe BMW stopt in een wolk van stof. De chauffeur, een jongeman volledig Armani gekleed, met Gucci schoenen, Ray-Ban zonnebril en een Yves St-Laurent das, steekt zijn hoofd door het raam en vraagt aan de boer : Als ik het juiste aantal van je kudde koeien kan geven, krijg ik dan een koe ? Jan bekijkt de man, ..."zeer zeker een Yuppie" denkt hij...., bekijkt dan zijn kudde die vreedzaam staat te grazen en antwoordt kalm : Ja, waarom niet ? De Yupie parkeert zijn wagen, neemt zijn Dell mini-computer, sluit deze aan op zijn RAZR V3 mobiele telefoon, surft op Internet en bereikt een NASA site, en contacteert een G P S satelliet om de juiste positie van de plaats te bekomen, geeft dan zijn coördinaten aan een andere NASA satelliet die de sector opneemt op een ultra hoge resolutie foto. Dan bereikt de jongeman een Adobe digitale foto site en stuurt het beeld naar een analyse site in Hamburg, Duitsland. Enkele seconden later, krijgt hij een bericht op zijn Palm Pilot, dat hem zegt dat het beeld geanalyseerd is en de gegevens werden opgeslagen. Hij bereikt dan een MS Q S L gegevensbank verbonden met een Excell berekeningsblad via zijn blackberry en hij ontvangt enkele minuten later, het antwoord. Tenslotte, drukt hij een gekleurd rapport van 150 blz met zijn HP laser mini-printer, wendt zich tot de boer en zegt : Jij hebt exact 1586 koeien. Correct. OK je mag één van mijn koeien kiezen, zegt Jan. Hij houdt de jonge Yuppie in het oog terwijl deze één van de dieren kiest en ziet hem geamuseerd het dier in zijn koffer leggen. Dan zegt Jan tegen de jongeman : Zeg! Als ik je heel juist kan zeggen in welke sector je werkt, krijg ik dan mijn koe terug ? De jongeman denkt een ogenblik na en zegt : OK, waarom niet ? Jij bent een lid van de Waalse regering, zegt Jan. Wow ! het is juist zegt de Yuppie, maar hoe heb je dat kunnen raden?" Ik moest niet raden" zegt Jan . Je bent hierheen gekomen zonder dat iemand het je heeft gevraagd, je wilt worden betaald voor het antwoord op een vraag die ik niet had gesteld. Jij hebt materiaal gebruikt dat miljoenen euro's kost om mij te kunnen bewijzen dat je intelligenter bent dan ik en je kent niks over het werk van werklui die je je brood laten verdienen en tenslotte JE KENT GEEN BALLEN VAN WAT KOEIEN BETREFT. Wat hier voor je staat is een kudde SCHAPEN. En geeft mij nu mijnen hond terug!
Een tijdje terug vertelde ik jullie dat we samen met de dochter en co de Sinksenfoor gesponserd hebben. Daar wil ik nog even een slot aan breien. Niet alleen is het stilaan een heel dure bedoening geworden ( minimum 2,5 euro per rit) als ik dan denk aan het aantal ritjes dat wij indertijd voor die prijs konden versieren.. Ik denk dat wij tureluurs zouden geweest zijn! Ik begrijp het dat onze zoon met zijn 4 kinderen niet direct staat te springen om naar de foor te gaan want dat wordt een regelrechte financiële aderlating! Soms zeggen we dat pretparken duur zijn maar na het inkomgeld weet je ongeveer wat je uitgeeft en alle attracties zijn vrij te gebruiken. Als je dan nog ziet hoe lang een ritje op zo'n foor soms duurt dan weet je wat ze bedoelen met het geld dat door je vingers stroomt als water ...
Ons bezoekje heeft echter nog een staartje gekregen ook. De dochter, haar man en bompa hadden samen met de kleinzoon een ritje in de Rollercoaster gepland en de kleine was laaiend enthousiast. Oma, opa en bomma hadden voor één keer gekozen om van de zijkant toe te zien... Praise the lord! Na het ritje kwamen 4 dooreengeschudde schimmen uit de coaster gestrompeld. De enige die niet klaagde was de kleinzoon want die zat stevig gekneld tussen de volwassenen. Maar de veiligheid op dat ding liet te wensen over vooral met enkel een band rond het middel. Bompa zat met een gehavende mouw door het schuren tegen de rand en de dochter was met haar kin tegen de voorkant van het zitje gebotst en klaagde van kin en nekpijn die bijna op een whiplash leek! Na een week was de pijn in de kin en nek nog niet weg en de kin zag er blauw en gehavend uit en deed nog steeds pijn. Onverantwoord was het om die attractie zo slecht beveiligd te laten draaien maar ja, niemand verplicht je om erop te kruipen, zeker? Nu voor mij is dat foorbezoek niet echt voor herhaling vatbaar wegens teveel volk, slechte bestrating waarop je bijna de voeten breekt als je niet uitkijkt en te duur! Geef mij maar een tripje naar zee zoals we maandag deden. Het was er zalig, niet te druk, lekker warm al was het niet te heet en het wandelen langs de waterlijn deed enorm deugd. Het water was lekker genietbaar, het zand tussen de tenen spoelde traag weg na elke rolling van de zee en de zeelucht werkte verkwikkend en ontspannend .Tien foorbezoeken kunnen nog niet tippen tegen dat ene wandelingetje bij eb en vloed aan onze Belgische kust... Dàt is zeker voor herhaling vatbaar als het weer het toelaat.
Dinsdag moest ons hummeltje naar Leuven om te zien hoe het nu met haar gluten gesteld is. Alles is ok en ze zijn op de goede weg. We hadden trouwens al ondervonden dat onze Kit veel levendiger was en minder snel vermoeid is en beter eet dan voorheen hoewel nog steeds selectief. Maar ze gaat heel goed om met haar beperkingen als ik bedenk hoe het in het begin was!! Ze kwam reeds 2 kg bij in gewicht en staat nu op de curve waar ze moet staan. Het eten gaat stukken beter, we hebben stilaan gevonden wat ze wel en niet mag eten en hoe klein ze ook is, ze gaat er wonderwel goed mee om. Ze vraagt het zelf als er iets nieuws is dat ze niet kent of ze dat mag eten en of er geen stoute beestjes inzitten. Dat is de manier waarop de dochter haar vertelde dat voor haar bepaalde zaken niet mogen....Ik denk dat die kleine onbewust de link legt... juist eten is geen pijn meer in het buikje en we hebben het anders gekend. Alleen haar groeiachterstand die ze door die gluten affaire en reuma opliep, moet nog ingelopen worden.Tegen het volgende onderzoek in sep zou dat ook moeten verbeterd zijn. Gisteren is ze dan terug naar Leuven moeten gaan voor reumacontrole.( Dat kon niet op dezelfde dag als die glutencontrole gebeuren want ziekenhuizen zijn zeer complexe instellingen en daar communiceren ze blijkbaar niet met mekaar,dus ga je in 3 dagen twee keer naar hetzelfde ziekenhuis in Leuven alsof dat bij de deur is !!) Het knietje is na de inspuiting veel soepelder, spijtig dat ze toen door nalatigheid het enkeltje vergeten waren want dat zit nog een beetje vast maar voorlopig moet ze geen inspuiting hebben in de enkel. Ze mag zelfs wat medicatie afbouwen. Goed hé? In oktober moeten ze terug en dan zien ze wel hoe de reuma in knie en enkel evolueert.
Met mijn vriendin is het ernstiger gesteld. Volgende week starten de bestralingen voor die longtumor. Voor de darmtumoren wordt nog gewacht op de uitslag van de biopsie om te weten wat er kan gedaan worden, operatie, chemo of beide! Het wordt dus bang afwachten.
Als afsluiter een dikke proficiat voor mijn slaapgenoot die vandaag jarig is. Nu is het gedaan met het geplaag dat hij met een " oude doze" op zijn dak zit want we zitten terug op hetzelfde trammeke.
Vandaag gaat Elio terug naar de Koning...het zoveelste vervolg van de soap... Dat ze het zover zouden schoppen had niemand verwacht! Bart niet, Elio niet, zelfs onze koning krabt zich achter zn toupetje.
Een jaar zonder regering, ik dacht eerst dat het een grap was, dat ze op de 366ste dag plots met een oplossing zouden komen, ik heb zelfs tot de 368ste dag gewacht. Ik verwachtte zoiets als: Haha jongens, nu hadden we jullie goed beet hé, het was 3 maanden geleden al in orde maar we vonden 368 zo een leuk getal! Maar neen hoor. Ze hebben hun timing gemist. We zijn die kaap allang voorbij en nog steeds noppens!
Ik heb het politieke spel het afgelopen jaar proberen te volgen. Oké, enkel de eerste 200 dagen, ik geef het toe.
Uiteindelijk heb ik de reden gevonden waarom de nieuwe regering uitblijft.
Wij Belgen zijn van nature winnaars! Het zit in ons bloed. En met winnaars bedoel ik dan ook echt WINNAARS, voor minder dan 10-0 doen we het niet.
Over voetbal gaan we het hier niet hebben, laten we Kim Clijsters als voorbeeld nemen, ze was gewoon de allerbeste, niet te kloppen, niet kapot te krijgen. Toen ze stopte met tennis ging er een schok door de tenniswereld. In België wisten we al wat de bedoeling was, waarom één keer de allerbeste zijn als je het ook gewoon twee keer kan? Dat is de Belgische Spirit.
Fietsen. Lance Armstrong mag dan wel 7 maal de Tour gewonnen hebben, vergeleken met Eddy Merckx blijft het een broekje. Eddy, die fietste nog voor zn plezier, was niet kapot te krijgen. Den Eddy was een echte Belg. En zo kunnen we blijven doorgaan. Als we winnen, dan zorgen we dat er nog jaren over gesproken wordt! Dat we de geschiedenisboekjes in gaan.
Het wereldrecord regeringsvormen, daar grepen we bij de eerste poging naast. Blijkbaar zat Cambodja 353 dagen zonder regering. Onze slimme koppen in Brussel die wisten dat! Die zijn immers van alles op de hoogte, weten altijd wat het beste is voor ons en voor het land. Daar hebben we ze toch voor gekozen. Dus die slimme koppen dachten als we wereldkampioen willen worden, dan doen we het ook goed, dan halen we Cambodja ook gelijk in.
Cambodja zijn we intussen ruimschoots voorbij, waarom blijft de regering dan toch nog uit?
Wel, volgens mij heeft Albert de smaak te pakken, in Albert schuilt een Kim, een Eddy, Albert is een Winnaar die er voor gaat. Waarom éénmaal een wereldrecord halen als je ook voor het dubbele kan gaan? Bart vindt hetzelfde, we zijn lekker bezig, we gaan gewoon door. Elio laat het misschien niet merken, maar stiekem, heel stiekem, kijkt hij iedere ochtend in de spiegel en zegt dan tegen zichzelf: Elio, ge zijt ne winnaar.
Ik ga hier niet het rijtje van de Gennez, De croo's of Waalse recordhouders opnoemen... Iedereen kent hen. We hebben hen gekozen voor hun verstand omdat ze weten wat goed is voor ons. Nog even volhouden, de lijdensweg is bijna ten einde, we zitten al over de helft. Voor minder dan 730 dagen doen ze het niet! Het zijn Belgen, echte winnaars.
Ik heb eindelijk ontdekt waarom ik zo moeilijk afval! Ik was mijn haren altijd met shampoo en tijdens het uitspoelen loopt die shampoo langs mijn lichaam omlaag. Op zich niet erg, maar op het etiket staat GEEFT MEER VOLUME. Ik ga nu dus overschakelen op afwasmiddel, het etiket is veelbelovend: VERWIJDERT AL HET VET, ZELFS HET MEEST HARDNEKKIGE !!!
Het was hier een paar dagen ongewoon druk met de kleinkinderen op logement, familiebezoek op zondag en dan wil je dat die tuin er ook nog even netjes bij ligt en het huis weer uitgemest na de kleine invasie. T vindt het natuurlijk allemaal verloren moeite want na de zondagdrukte kan ik nu binnen toch herbeginnen maar ja, de aard van het beestje zeker....
Kleinkindjes en opa en oma waren content na het logement want iedereen heeft genoten en opa had met kleinzoon twee een flinke hulp om wat snoeiwerk weg te werken. Oma heeft intussen met ons hummeltje de buurt per fiets onveilig gemaakt. Ze ( kleindochtertje natuurlijk) heeft een nieuwe fiets met van die steunwieltjes zodat het driewielertje nu wel afgedaan lijkt maar de gevaren van het verkeer kent ze nog niet. Fietsen is goed voor haar reuma zegt de kinesiste vandaar, maar onze schat oefent niet alleen de beentjes.. haar tatertje staat geen seconde stil en hoewel oma niet moet onderdoen, snakte ik toch af en toe naar een moment van stilte!! Ik heb er dan maar een spelletje van gemaakt om haar te leren luisteren naar de vogels die hier in de buurt danig hun best doen en ze vond het waarachtig boeiend! Terug thuis werd alles in geuren en kleuren uitgelegd aan grote broer die druk met de opa bezig was in de tuin en die wilde het natuurlijk ook eens horen dus.. oma terug de fiets op, onze Kit de fiets op en broer de fiets op. Om met twee rakkertjes van 6 en 3en half te gaan fietsen, moet je ogen op je rug hebben. . Gelukkig wonen we in een relatief rustige omgeving maar met het bos in de buurt en de vakantie die volop aan de gang is, rijden er ook behoorlijk wat toeristen rond. Die hoorden al van ver het gesnater van onze Kit en hadden dan ook de nodige commentaar. Tot we de paardjes ontdekten die ergens in de weide stonden en oma mocht verklaren waarom hun oogskes afgedekt waren en waarom ze een " kleedje" aanhadden en hoe ze dan nog het gras konden zien enz enz...Grote broer gaf wel zijn antwoord maar oma moest het nog eens herhalen want " zij" wist het beter dan grote broer.( dixit Kitiara)...Mijn fiets was plots een heel stuk te klein geworden haha....
Maar wat me vooral opviel na hun verblijf hier en ook gisteren is dat de huidige kinderen zich veel moeilijker alleen kunnen bezig houden dan toen wij nog kind waren. Ik herinner me niet dat mijn ma of grootmoeder ooit maar één keer met ons speelden in de tuin of gingen fietsen of puzzels maakten of met de knikkerbaan speelden.. Wij werden verondersteld ons zelf bezig te houden en dat kunnen onze twee kapoentjes niet. Maar wellicht ligt de fout voor een stuk ook bij oma zelf die " overbezorgd" de kleine gasten ook geen moment uit het oog verliest en daardoor overal bij betrokken wordt! Niet dat ik dat erg vind ,alleen ben je er 's avonds zo stikkapot van want je hebt ook nog eens voor eten gezorgd en de boodschappen gedaan met twee meelopertjes...Maar je hoort mij niet klagen hoor, ik kan onze schatten niet missen en als je hen dan aan de telefoon hoort vragen wanneer ze mogen terugkomen, dan smelt je hart weg en vergeet je alle vermoeidheid en drukte. Maar met 6 kleinkinderen is het toch wel even plannen als je zelf nog wat wil geregeld krijgen gedurende de vakantiemaanden...
Deze week wordt het wat rustiger en hopen we straks een uitje naar zee mee te pikken, gewoon de " oudjes" onder elkaar op ons eigen ritme bij een natje en een droogje....Carpe diem , zeg ik dan zeker na het slechte nieuws van de schoonmoeder van de dochter en intussen een heel dierbare vriendin die hervallen is aan kanker. Na amper 5 maanden van de bestraling verlost te zijn, werden drie tumoren gevonden...Morgen wordt ze opgenomen en zal men zien wat er kan gedaan worden? Het wordt bang afwachten en hopen, hopen en duimen!!
Voor sommigen is het al zo ver voor anderen nog twee dagen doorbijten en elders in het land nog een maand sakkeren...Maar de vakantie komt er aan! Je moet maar even de weg opgaan en je zal het merken.. iedereen is aan een " dolce far niente " toe. Voor sommigen is dat luieren, zonnen en genieten, geen deadlines boven je hoofd alleen maar dingen die je leuk vindt en die je uitvoert wanneer je daar zin in hebt daarvoor willen ze ver rijden...Die anderen, de bergfanaten, zoeken hogere regionen op waar ze naar hartelust kunnen klimmen en klauteren en ook zij hebben er een nachtje rijden voor over en daarom slibben onze snelwegen wil langzaam dicht! Na dat lange rijden wachten dan de geneugten...Voor de waterratten het zilte water en het zalig zonnen en ' bruinbranden" , voor de anderen de zuurstofrijke berglucht en de gezond vermoeide spieren na een dag klimmen. Maar dat is vakantie, de welverdiende rust na een jaar hard werken. Voor ons geen aanschuiven, geen files , geen stranddrukte, geen bergschoenen maar zalig genieten van ons stekje bij een glaasje of een bakje troost. Als het weer meezit dan moet het niet veel meer zijn, we zullen wel vakantie nemen als het rustig is en de weergoden hun " kazak" omdraaien en de zon terug op stal zetten! Dan vliegen of rijden we ook naar zonnige oorden maar zonder files en aanschuiven.... Het voordeel van senioren te zijn !! Of denk je dat dit enkel negatieve punten heeft?
- Reeds twee maanden na de amputatie van zijn been steekt deze man reeds op eigen houtje de straat over. - Jamaïca is berucht om zijn tropische cyclonen, maar we moeten daar niet teveel Antillen. - Wie veel kranten verslindt, begint er op de duur erg bedrukt uit te zien. - Bevalt de nieuwe secretaresse? Jazeker, maar we weten nog niet van wie. - De bijgelovige timmerman hield bij alles wat hij deed hout vast. - Hij schoot een reuzenkemel door die tijger te missen. - De boer lag zalig te slapen tegen de "hooimeid". - De oude brandweerman maakte een uitgebluste indruk. - Voor vrouwen die carrière willen maken, geldt vaak het bed van de sterkste. - Combinatie: een land vol politievoertuigen. - Terwijl de politieagente naar de overvallen bank sloop, werd ze door haar mannelijke collega gedekt. - De dronkaard-auteur schreef altijd in de hik-persoon. - Gepakt en gezakt ging hij na het eindexamen weer naar huis. - Als hij niets anders te eten had, leefde Godfried van bouillon. - Jongen met lang haar zoekt meisje met lang haar om de eindjes aan mekaar te knopen. - Ik zou Van Klaveren van harte door de ruiten kunnen schoppen. - "En", zei de man wiens maag was weggenomen, "nu ben ik ontmaagd". - Pas als je tot over je oren in de soep zit, zie je overal gehaktballen om je heen drijven. - Eet meer Freud, dan blijf je Jung. - In de Middeleeuwen kon men al goed rekenen, vooral vierendelen.
Terwijl ik voor de zoveelste keer weer eens aan het uitmesten was, botste ik op een oud " erfstuk", een vulpen en ik vroeg mij af waar zijn ze gebleven die vulpennen van toen?
Vroeger - toen de dieren nog spraken- schreef ik met een pen, later met een vulpen gekregen voor mijn plechtige communie! Ik was heel blij met mijn vulpen. Ze had een mooie kleur, groen en blauw geaderd, Met een zachte glans. Het lederen zakje waarin ze stak, was zacht en vergezeld van wat wij toen noemden een porte minne . Een "porte minne", dat was een vulpotlood, dat meestal erg fijn schreef en waarvan het potlood, wij noemden het de minnekes regelmatig moesten vernieuwd worden want ze braken heel gemakkelijk als je er te hard op drukte! Ik hield het meest van mijn vulpen, die in die tijd nog met een zuigpompje van inkt moest worden voorzien. Niet zon modern ding waar je alleen maar een vulling moest insteken, neen een vulpen met klasse én met een gouden pen! In die tijd had ik geen mooi geschrift en heb het later ook nooit gehad maar dank zij mijn vulpen deed ik heel erg mijn best en schreef ik nog liever dan ik ooit had gedaan. Ik ben eens gaan kijken op internet wat zon geschenk de dag van vandaag kost. Ja vulpennen bestaan nog! Ik schrok! Mijn vulpen had vooral een emotionele waarde want ik had ze voor mijn communie gekregen. Als je ziet wat onze communicanten nu krijgen dan vraag ik mij af hoe ze zouden reageren op een vulpen met zuigpompje?
Soms heb je van die dagen waarop van alles en nog wat tegen zit. Dan denk je: "Gelukkig kan het niet veel erger meer worden". Juist, "niet veel erger"...
Als toppunt van onhandigheid probeer ik mijn daglogje over ons uitje met de dochter en co naar de Sinksenfoor voor de tweede keer te plaatsen. Op de één of ander idiote manier klikte ik het vorige weg en had het in "word " al gedeleted!!.
Jullie zullen het voor vandaag met dit moeten stellen want heb echt geen zin om alles opnieuw te schrijven. Het lukt toch nooit meer zoals de eerste keer!
Na die zware boterham van gisteren even de riem eraf ...
De leugendetector:
Een man komt thuis van zijn werk, met een
leugendetector onder de arm.
Zijn zoon van 12 komt thuis van school, twee uur
over tijd...
'Waar heb jij gezeten', vraagt zijn vader. 'Ik was in de bibliotheek om een huistaak voor te bereiden!'
De robot richt zich naar de knaap, en geeft hem een ferme oorveeg...
De vader legt uit:
'Zoon, deze robot is een leugendetector! Je doet er beter aan direct de waarheid te vertellen...'
'Ok... Ik was bij een vriend en we hebben een film bekeken, De Tien Geboden.'
En paf ! De robot geeft hem opnieuw een oplawaai...
'Aai ! Wel ja! Eigenlijk was het een pornofilm...'
De vader: 'Ik ben beschaamd in jou! Op jouw leeftijd beloog ik nooit mijn ouders!'
En paf ! De robot geeft de vader een muilpeer...
De moeder zegt, met binnenpretjes:
'Natuurlijk, het is jouw zoon.'
Volgens de Nederlandse journaliste en feministe Elma Drayer (55j) moeten de moderne vrouwen stoppen met zeuren over de combinatie werk/moederschap. Ze werken te vaak niet of parttime en het moederschap wordt, volgens dezelfde dame, fel overschat.
Elma Drayer vindt dat de Nederlandse vrouwen zich te vaak gedragen als prinsesje en als de partner genoeg verdient, houden ze op met werken. Volgens haar hebben de vrouwen de plicht om te werken met de mogelijkheden die ze hebben.
" Vrouwen moeten ophouden met zeuren dat de combinatie van moederschap en werk zwaar is. In het leven kan nu eenmaal niet alles leuk zijn. Bovendien: een huishouden heb je tegenwoordig in 3 uur aan de kant en kinderen opvoeden is niet moeilijk".
Met deze en andere uitspraken lokte Drayer in Nederland behoorlijk wat reacties uit en daar niet alleen , vrees ik!
Zelf heeft de dame in kwestie een volwassen dochter en 3 grote stiefkinderen. Op de reacties van veel vrouwen dat ze niet in de positie is om kritiek te geven op vrouwen die nu kleine kinderen hebben, zegt ze: " Dat is zo'n typisch argument van de moedermaffia, " en ze verwijst dan naar jonge vrouwen die haar gelijk geven en zeggen dat ze zich ergeren aan die generatie van moeders die dat beeld van de slovende, zielige moeder gecreëerd hebben terwijl ze nog nooit zoveel kansen hebben gekregen. Ze vindt het geen dubbele belasting maar eerder een kans. Zo ontstaat er een probleem dat de mythe van " het zware moederschap" stilaan in het nadeel gaat spelen van de vrouwen die er wel voor gaan en dat tot in het bedrijfsleven toe. Hiervoor verwijst ze naar een headhunterskantoor dat een vrouw doorstuurde , hoewel ze alle gevraagde capaciteiten had, omdat ze twee kleine kinderen had en men ervan uitging dat ze de daardoor de job niet aankon!
Daarenboven lopen vrouwen mekaar voortdurend bang te maken: " Ja, de jouwe is nog klein, maar wacht tot ze op de lagere school zitten, dan moet je veel tijd in het huiswerk steken? En wacht tot ze in het middelbaar zitten. Als je dan niet thuis bent, zitten ze te blowen op hun kamer." Zo ontstaat een hysterisch klimaat dat de moederrol de allerbelangrijkste is en dat je altijd beschikbaar moet zijn. Tot 's nachts staan moeders klaar om traktaties te maken voor verjaardagen. Vrouwen zijn volgens haar veel te emotioneel rond dat moederschap. Het rationeel denken van de man zijn ze als koud, zelfs onderontwikkeld gaan bekijken. Zij is het daar niet mee eens; volgens haar kunnen wij vrouwen daar van leren!
Over opvoeden wordt veel te moeilijk gedaan, volgens Elma Drayer.
" Tot ze drie zijn en naar school gaan, dàt zijn de moeilijke jaren. De tropenjaren! Dan is het volop zorgen en het is niet altijd gemakkelijk om opvang te vinden en daar schiet de overheid tekort. Een plaats in de crèche zou even hard gegarandeerd moeten zijn als een plaats op school, want alleen zo kunnen vrouwen in het arbeidscircuit blijven. Maar veel moeders zitten er veel te dicht op en daarbij schatten ze hun eigen rol zo hoog en dus blijven ze thuis want dat is beter voor het kind"!
Haar houding is: " Kinderen horen erbij maar ze zijn niet het centrum van het universum. Denk je dat de moeders vroeger monopolie zaten te spelen met hun kinderen? Neen hoor, de kinderen moesten zichzelf vermaken. Maar nu is er iets vreemds aan de hand, we creëren een moederbeeld dat niet eens heeft bestaan. de vrouwen werkten zich vroeger ook uit de naad."
Natuurlijk dat ze met zo'n houding boze moeders over zich heen krijgt. Maar ze trekt er zich niets van aan. Volgens haar moet je een beetje polemisch zijn om je punt sterk te maken. En ze gaat verder: "Het huidige " feminisme" met zijn voortdurende nadruk op de verschillen tussen de sekten bevalt haar maar matig. Velen prijzen zich gelukkig omdat volgens hen vrouwen van nature intuïtiever, empathischer (= inlevingsvermogen in de gevoelens van anderen) en zachtaardiger zouden zijn en ze kijkt ook niet op bij die mannelijke eigenschappen van hard werken, daadkracht, oplossingsgerichtheid ....Vrouwen die binnen patriarchale culturen leven hebben alle, werkelijk alle reden om zich te beklagen maar wij niet! Wij zijn al lang geen zielige vrouwtjes meer die onderworpen worden aan sluwe machtsstructuren. Elke mens wordt geboren met mogelijkheden en talenten die het biologisch feit van Y - of X- chromosoom ver overstijgen. Er bestaat niet zoiets als vrouwelijke of mannelijke essentie, zodat de wereldbevolking twee fundamenteel verschillende mensensoorten kent. Wij komen niet van twee verschillende planeten maar wij mannen én vrouwen komen van die ene zelfde planeet : de aarde."
Na het lezen van van haar boek ( Verwende Prinsesjes) vroeg ik mij af of wij Belgische vrouwen ons ook zouden afzetten tegen dergelijke gedachten? Daarom dit logje en aan jullie om te reageren als jullie er zin in hebben...en ik denk dat ik het boek niet in de handen duw van onze werkende dochter ( onderwijs) met 2 en werkende schoondochter ( ziekenhuisapotheek) met 4 kleine kinderen ! Ik wil de huiselijke vrede niet storen!!
Straks is het weer zover. Wij senioren hebben elke dag vakantie, beweert men toch, maar voor de werkende bevolking komt de periode van uitrusten en genieten er aan..
Bij het woord zomervakantie denken we aan lekker relaxen in de zon, leuke plaatsen bezoeken, sporten, uit eten, feesten enz. Het is één van de belangrijkste dingen in ons leven geworden. Alleen al bij gedachte dat we de rest van ons leven geen vakantie meer zouden hebben of nooit meer op vakantie zouden kunnen, krijgen we het benauwd .
Hoe is de zomervakantie ontstaan en waarom is die zo belangrijk geworden?
Nog niet zo lang geleden waren de meeste mensen nog werkzaam in de agrarische sector en was het noodzakelijk dat de kinderen van jongs af aan meewerkten op het bedrijf. Toen de leerplichtwet werd ingevoerd, moest daarmee natuurlijk rekening worden gehouden. Daarom kregen de kinderen zomers 6 weken landbouwverlof om thuis te kunnen helpen met de oogstwerkzaamheden. Ze werkten dan 6 dagen per week van s ochtends 6 tot s avonds 9. Ze waren dan na 6 weken ook wat blij als ze weer naar school mochten. Na verloop van tijd werkten er steeds minder mensen in de agrarische sector maar de scholen gingen wel 6 weken dicht. Hun kinderen hoefden dus opeens 6 weken niets te doen. Opeens zaten de ouders dus 6 weken met hun kinderen thuis opgescheept. Na een paar weken begon dit tot irritaties te leiden. Daarom gingen de ouders dingen verzinnen om deze irritaties te voorkomen. Het begon met dagjes uit naar een speeltuin of een bezienswaardigheid.
Nu gaan we met het hele gezin een aantal weken met de auto of het vliegtuig naar zee, naar de Ardennen of naar één of ander vakantieoord. Het is grappig om vast te stellen dat wat begonnen is als een recht tot verlof om te werken nu veranderd is in een recht op vakantiedagen om niet te werken. Het is zelfs zo dat voor veel mensen de zomervakantie de belangrijkste periode van het jaar is geworden.
Maar die zomervakantie bezorgt sommige mensen echter ook stress. Zoals zoveel luxe dingen is het een statussymbool geworden. Als je niet op vakantie kan, hoor je er vaak niet meer bij. Veel mensen werken dus de rest van het jaar extra hard om zich een dure vakantie te kunnen veroorloven. Doordat ze daarvoor zo hard werken kijken ze steeds reikhalzend naar de vakantie uit. Daardoor raken ze de laatste werkweken steeds meer gestrest. Vaak zijn ze zelfs de eerste dagen ziek en hebben ze vervolgens de eerste week nodig om bij te komen. Daarna kunnen ze twee weken helemaal ontspannen. Als ze na hun vakantie weer naar hun werk gaan moeten ze meestal de eerste week extra hard werken om hun achterstand in te halen. Toch is het voor de meesten dit allemaal waard.
Nu maar te hopen dat het weer geen spelbreker is voor al die vakantiegangers en dat het klank-en lichtspel van vorige nacht de zomer niet op zijn kop gezet heeft!
De natuur heeft momenteel haar groenste kleed aangetrokken ( kan moeilijk anders na die regen) en de mode wil dat er ook af en toe een schoon motiefke opstaat. Nogal snel zullen de gele boterbloemen terug te zien zijn daar waar we ze een tijdje hebben moeten missen. Straks staan de weiden er weer vol van en zullen de koeien ervan grazen alsof het nooit anders is geweest. Maar ook de madeliefjes en de kamillebloemen zullen terug hun plaats innemen in het veld. Ja, zelfs de Flanders field poppies staan al een tijdje langs de berm. De enkele gele boterbloemen die er reeds staan, wiegen zacht heen en weer als herinneringen in de wind en het is alsof het gisteren was...
Ik zie mij daar nog liggen zo'n kleine zestig jaar geleden ( ,) op mijn rug in het gras tussen de boterbloemen met een geplukt "margrietje" tussen de lippen. Zonder zorgen lag ik met mijn handen achter mijn hoofd in het zachte gras met de blauwe hemel als plafond af en toe druk zwaaiend naar een wesp of een strontvlieg die mijn jeugdige rust kwam verstoren. Boven mij vlogen de zwaluwen met de meest ongelooflijke capriolen, gevolgd door een veel tragere bosduif die op weg was naar haar nest. En ik ik droomde weg tussen het hoge gras omgeven door een wereld van fantasie. Ik ging zodanig op in al mijn fantasierijke avonturen dat de stengel van het madeliefje tussen mijn tanden gemalen werd. Telkens ik de stengel tussen mijn lippen had plat geknabbeld, werd hij vervangen door een grassprietje of iets anders met bittere smaak. Uren kon ik naar de hemel staren waar de wolken als grillige figuren figureerden in mijn verhalen. Goudgeel brandde de zon op mijn huid en af en toe scheen ze zo fel dat ik haar de rug moest toekeren en op mijn buik ging liggen met mijn hoofd steunend op mijn handen. Mijn ellebogen stonden dan als steunpalen in het gras en na enige tijd hadden de grassprietjes hun afdruk gezet in mijn schoon vel!! Soms keek ik ver voor mij uit met een dromerige blik en wel duizend vragen. Hoewel echt veel vragen hoefde ik mij niet te stellen op die jonge leeftijd. Ver weg van de schoolbanken waren er geen vragen en nog minder antwoorden.
Op een bed van zacht gras ontsnapte ik zo uit de realiteit om volledig weg te dromen in mijn eigen fantasie, een fantasie waar ik als "snotter" (zoals ik soms genoemd werd als ik teveel binnendrong in de wereld van de volwassenen) precies al een grote was. Je had mij daar moeten zien liggen met dat geplukt madeliefje waar ik één voor één de blaadjes afplukte met de woorden hij houdt van mij, hij houdt niet van mij, hij houdt van mij, hij houdt niet van mij .. en dat tot er maar een paar blaadjes meer over schoten en ik schrik begon te krijgen dat hij niet van mij zou houden en dat terwijl ik bij lange nog geen vriendje had of er zelfs nog niet aan dacht om er eentje te hebben. Dat spelletje deden we trouwens ook met de uitgebloeide paardenbloemen toen we de witte donszaadjes wegbliezen! Maar toen waren de magische woorden: " hemel, hel, vagevuur".. aan jullie om te raden waar ik meestal belandde haha!
Af en toe kwam er een vlieg op één van de bloemen zitten en het was dan de kunst om die te vangen en soms lukte mij dat aardig om ze dan met een pats naar de andere wereld te helpen.. Ja, toen lag die Van den Bossche van G.A.I.A nog niet op de loer want hoewel ik geen vlieg kwaad zou doen, had hij mij waarschijnlijk een proces aangedaan. Hoe schoon is het niet als een kind kan opgroeien in de schoot van moeder natuur? Het was niet alleen op avontuur trekken maar tevens een leerzame reis waar ik al vlug wist dat men geen klaprozen moest plukken om een boeket te maken want binnen de kortste keren waren ze verslenst. Toen wist ik nog niet dat ze van papavers opium maakten en dat drugs het slechtste was wat de mens te wachten stond omdat men na het innemen van drugs zelfs roze olifanten kon zien.
Ook de drinkbak voor de koeien was een plaats waar ik vaak vertoefde. De kikkerdril die ik in de grachten ging vangen, groeide in de drinkbak uit tot waardige dikkoppen. Minuten kon ik op de rand van die bak zitten met mijn blote voeten in het water terwijl dikkoppen gevolgd door een zwarte staart tussen mijn benen en tenen zwommen. De koeien gaapten mij dan wel aan maar wakker liggen van mijn zweetvoeten in hun water deden ze niet.
Het was een prachtige tijd waar ik onverstoord tussen het bloemenbehang van de natuur mocht lopen zonder regels of wetten. Maar meestal was er altijd wel een stem die mij terug naar huis riep waar er wel wetten golden voor "kleine snotters" zoals ik. Dan galmde mijn naam over de velden en weiden, in die vlakte was er geen echo om die stem te kopiëren. Meestal moesten die familieleden een paar keer hun keel open zetten om mij terug weg te halen bij moeder natuur om terug de realiteit binnen te stappen. Vlug plukte ik nog een boeket madeliefjes en boterbloemen dat ik schoon met wat grassprieten versierde als omkoopboeketje omdat ik niet direct geantwoord had op de stem aan het achterpoortje.
Het verschil met wat eraan voorafging, was groot! Nadat het boeket uit mijn handen gesnokt werd omdat er geen tijd te verliezen was om aan tafel te gaan ,werd ik geïnspecteerd van onder tot boven. Ik moest naar de pomp lopen om mijn groene handen en voeten te wassen en met hetzelfde washandje werden ook nog eens mijn oren, neus en mond rood gewreven om zeker geen restanten van mijn avontuurlijke uitstap mee aan tafel te brengen. In een glas met helder pompwater plaatste ma dan mijn boeketje boterbloemen en in haar ogen kon ik lezen dat het toch wel goed was. Maar er waren altijd wel anderen die de wetten lieten gelden: -" Natoken ,zet u eens schoon aan tafel, hoe hangt ge daar weer! Doe eens je elleboog van tafel en zwijg en eet"! - " Natoken, t is naar je bord dat je moet kijken, buiten is er niks te zien"! Niets te zien, dacht ik dan bij mezelf ze moesten het eens weten hoe schoon het buiten is onder een blauwe hemel tussen de boterbloemen. Af en toe keek ik ma dan aan en hoopte dat zij mij wel begreep.
Ma is er niet meer om de herinneringen te delen maar de boterbloemen staan er straks terug. Ja en dan leg ik er mij misschien nog eens tussen met een madeliefje tussen de lippen op weg naar vroeger en lekker genietend van de zon die eindelijk terug is!
)
!!) 
Dat spelletje deden we trouwens ook met de uitgebloeide paardenbloemen toen we de witte donszaadjes wegbliezen! Maar toen waren de magische woorden: " hemel, hel, vagevuur".. aan jullie om te raden waar ik meestal belandde haha!
