Hoeveel keer zou een mens in zijn leven al eens een autoportier dichtgegooien? In elk geval genoeg om daar expert in te zijn, zou men denken. Vraag mij dus niet hoe het in godsnaam mogelijk is, maar een vriendin slaagde erin bij het uitstappen haar duim tussen de deur te klemmen. Nadat ze de initiële flauwvalneiging en golf van misselijkheid overwonnen had, bekeek ze het slachtoffer. Een prachtig discoblauw verspreidde zich in ijltempo over de nagel.
"Ga naar de dokter", zei ik toen ik het pronkstuk ontwaarde.
"Maar waarom zou ik" antwoordde ze, "er is toch nog nooit iemand gestorven van wat kleur op een nagel. Als het teveel pijn doet dan neem ik wel een Nurofen geen probleem".
Maar de volgende dag kwam de zwelling. Niet alleen de nagel zag blauw, maar ook een stuk daaronder. De duim kreeg het formaat van die van een obese reus. Nog steeds had zij er het volste vertrouwen in.
"Ga naar de dokter, subiet hebt ge een infectie of sterft er wat af" zei ik want mijn vriendin is weduwe en niemand die haar direct goede raad geeft. Ik zag de transformatie met lede ogen aan. 5 dagen later gaf ze toe. Vooral omdat haar vel ondertussen te klein leek te worden om de duim te herbergen. De dokteres schrok en zei "O mijn god". Ik zou eerder " o wat een nagel " verwacht hebben maar soit! Het bloed uit de nagel en omstreken diende gedraind met- ik hou u niet voor het lapje- een gloeiend hete, opengevouwen paperclip zo vertelde mijn vriendin achteraf!. Er werd een doek over haar jurk gelegd, zodat ze haar niet vol met bloed terug de straat moest opsturen en haar nagel werd van twee gaatjes voorzien wat blijkbaar minder pijn deed dan u misschien zou vermoeden.
Nu is ze de gelukkige bezitter van een niet meer zo blauwe nagel, dubbel gepierced en slechts een klein beetje etterend, een doos penicilline en daarenboven waarschijnlijk een gebroken kootje.
In plaats van tegen een kind 'handjes weg' te roepen, zal ik haar daar in het vervolg maar op attent maken.
|