|
Wat een week en wat een zaterdag!
Na een drukke week en een zaterdag waarin de drukte een climax bereikte, kom ik nu op zondagavond om 22u stilaan weer boven water.
Tuin en huis lagen er tegen het weekend netjes bij; de BBq was tot in de puntjes voorbereid want 19 man van spijs en drank voorzien vraagt ook de nodige voorbereiding en logistiek.
Het weer op vrijdag zag er veelbelovend uit om er de volgende dag een mooie afsluiter van onze jaarlijkse zomerbijeenkomsten van te maken tot ik op zaterdagmorgen opstond en me afvroeg waar die zon van de dag ervoor was? Het was een bewolkte , licht mistige morgen. Omdat ik nogal vroeg uit de veren was, hoopte ik dat het wolkendek wel zou opentrekken maar helaas ,drie werf helaas.. Nochtans was het niet koud en finaal besloten we om toch alles buiten te laten doorgaan zoals gepland .
Toen de eerste gasten eraan kwamen , vroegen ze met een kwinkslag.. “ Hewel waar is die kempische zon, het is hier meestal toch beter dan in het Wilde Westen?”
Ik had maar één antwoord en dat was dat ze hierboven dit jaar niet met ons meegingen in het vieren en feesten maar dat we het niet aan ons hart zouden laten komen.. Hoewel.. dat hart heeft toch zijn deel gehad, we hebben genoten met hart en ziel en voor de 7 kinderen was het even een korte voortzetting van een vakantie die al een week achter hen lag..
‘s Avonds laat vertrok iedereen met “ het maagje vol en het hoofdje licht” naar huis en konden we al bij al terugkijken op een gezellige chaos hier maar vooral een geslaagde dag! Ik was gewoon bekaf, mijn rug deed pijn, mijn voeten waren oververhit van het geloop de ganse dag rond maar de celletjes van mijn bovenkamer geraakten maar niet in slaapmodus zodat ik om 2u15 terug rond liep in de living , om 3u20 terug in bed kroop om er tegen 4u45 nog maar eens uit te kruipen nog steeds zo wakker als wat..Tegen 6u zag de living er weer al behoorlijk uit , besloot Morpheus me toch stilaan te omarmen en deed ik nog eens een poging om nog wat te slapen. . Ik slaagde daar eindelijk in tot de wekker om 7u50 afliep….en mijn lieve slaapgenoot uitgeslapen vroeg…" Kan het dat je vannacht eventjes opgeweest bent, ik voelde je niet naast mij"!!
Ik heb het maar bij dat eventjes gelaten en gezegd dat ik mijn dromen van de voorbije nacht wel eens op een andere keer zou vertellen..
Vandaag liep ik er dan ook als een zombie bij en wat dacht je? Van in de vroege morgen scheen hier weer de zon.. Hadden we toch uitgerekend die enen dag van het weekend gekozen dat ze even niet thuis gaf zeker?
Nu staat de avond weer voor de deur en .. geloof het of niet maar stilaan ben ik terug alive and kicking waaruit ik enkel kan concluderen dat ik ook stilaan de tol van het ouder worden ervaar en al die drukte me fysisch wel vermoeid maar mijn geest na zo'n drukte niet zomaar op commando het zwijgen kan opgelegd worden… De nacht moet blijkbaar stilaan op een rustiger manier ingeleid worden...
Maar straks begint een nieuwe week en zal ik wel weer terug oké zijn en in alle rust kunnen nagenieten van een geslaagde zomer qua bijeenkomsten en vriendschap en familiewarmte .. en daarop verder teren want de winter kan lang zijn en al geef ik het niet graag toe… de tijd van lang opzitten en druk bezig zijn en van geen ophouden weten, wordt ook voor mij stilaan moeilijker om in harmonie te blijven met de jaartjes op mijn teller!
En om dat toe te geven heb ik al mijn eerste, moeilijke opgave van de week gedaan  !!
|
)
