Je kunt er de vinger niet opleggen maar iets zit je dwars. Je hebt niks te klagen, alles loopt zoals het moet lopen maar toch stoort iets je. Je staat op in de morgen, begint aan je bezigheden en je hebt er gewoon geen zin in. Alles staat je tegen. Normaal ben je opgewekt, nu ben je vervelend. Je zit niet lekker in je vel en bent snel geïrriteerd. Eigenlijk zou je het liefst een potje gaan janken en je verstoppen onder de dekens tot het rotte gevoel weer voorbij is.

Herken jij dit? Heb jij ook van die dagen zoals hierboven beschreven? Dan ben je DOWN zoals de Engelsen zo plastisch zeggen. Letterlijk betekent het down " beneden" dus je humeur is "beneden" peil. Het is een beroerd gevoel, dat weten we wel. Maar waarom kan dit je zo plotsklaps overvallen terwijl er geen echte aanleiding voor is?

Je leest vaak dat downheid de voorloper is van depressiviteit. Maar wat als je nu zeker weet dat je niet depressief bent, waarom dan toch af en toe die downheid, dat gevoel dat soms komt opzetten en weer verdwijnt. Bijna elk mens heeft hier wel eens last van. Hoewel sommige het beschrijven als een chagrijnig gevoel, komt het op hetzelfde neer. Het verschil zit hierin; meestal weet je exact wat jou chagrijnig maakt maar weet je niet wat jou down maakt. Meestal trekt dat gevoel vanzelf weer weg. Dan relativeer je alle zaken weer naar normale proporties.