Even terugdraaien naar dat herfstgevoel ... stel je voor het is half één ’s middags. Het regent. Ik zit thuis door ’t raam naar buiten te staren, door de regendruppels heen omhoog. De wolken verschuiven razendsnel van vorm en kleur, maar toch lijkt het één en dezelfde grijsblauwe, koude massa. Dit is de tijd dat de natuur met geweld laat zien dat zij nog steeds de baas is, door middel van stormen en opkomende vorst. De regen houdt nu al een aantal dagen aan en het ziet er niet naar uit dat het weer beter wordt. Eigenlijk heb ik zin om te gaan wandelen... straks als de regen stopt dan waag ik me er aan. Nu is het vanaf mijn huis maar ongeveer drie minuten stappen lopen naar de rand van het bos.

In het bos is direct alles anders. Het is een andere, magische wereld. De enorme bomen langs de kant van het weggetje waar ik wandel zijn als pilaren die het hemeldak lijken te dragen. Hun bladeren, gebrand door het sombere herfstlicht, geuren naar het aroma van het bos.Door het vochtige weer is het een beetje mistig in het bos, zodat de paar zonnestralen die sterk genoeg zijn om door te breken en het bos warm kleuren, goed te zien zijn. Als ik naar boven kijk, zie ik vallende bladeren. Net vlinders, vind ik. Ik vang er een, het is een scharlaken rood blad en leg houd het tegen mijn oor. Ik ben er heilig van overtuigd dat bladeren heel wat te vertellen hebben op de weg naar beneden. Ze zijn gevoed door de levenssappen van de aarde en hebben hun hele leven met de wind geleefd, die overal komt.

Ik luister, maar hoor niets. Laatst zag ik een programma waarin er toch echt iemand met bomen praatte. Zouden ze gewoon niet willen praten tegen mij? Ik zie het al helemaal voor me, bladeren met een individuele bewustzijn en een collectieve arbeidsovereenkomst om te voorkomen dat jan en alleman zomaar hun verhalen kunnen beluisteren. Ik schud mijn hoofd, ik ben volgens mij al te lang in de koude namiddag aan het wandelen.

“Sukkel!”, hoor ik mijn gezicht tegen mezelf zeggen. Ik begin terug te verlangen naar mijn droge living en een lekkere kop warme koffie. Ik probeer nog een paar herfstvlinders te pakken maar als ik me omdraai om naar huis te lopen, lijkt het net of ik iemand hoor lachen. Niet zo’n lekkere, gezellige lach maar een beetje geniepige lach, meer gegrinnik. Ik kijk om, maar zie of hoor niemand. Nee, ik heb het me verbeeld trouwens de bomen willen toch niet met me praten ....ik ben blijkbaar geen bomenfluisteraar!

Zo wordt het weer binnenkort!

28-10-2018 om 07:46 geschreven door noella

boomfluisteraar...je moet dus wel fluisteren he schatje,en geduld hebben,veel geduld,haha! zoals je ook geduld moet hebben om mij te zien verschijnen hier,heb momenteel geen puf,maar dat zal wel beteren,dikke kus van ikke!

">

27-10-2018 om 11:51 geschreven door lipske

27-10-2018 om 10:03 geschreven door Dirk

net terug van de kiné ... even PC opzetten , ... met die "ramptoeristen " op mijn blog , vind ik dat wel een heel gedoe  !

en neen ik ben niet ziek hoor ( gelukkig niet , alleen slecht " te poot " )

verder geen nieuws , mijn tuin staat al klaar in wintermodus  , dus  ben content , nu nog die kerkhof bloemen volgende week  = als ik kan ...en daar heb ik een hekel aan ook  , maar die traditie hé , ( ik ben de laatste die het doet ... )

ach , misschien valt het mee en lukt het me niet dan ... we zien wel !

veel liefs

26-10-2018 om 12:04 geschreven door ani

26-10-2018 om 11:28 geschreven door Lenie

26-10-2018 om 07:48 geschreven door noella

Eigenlijk hou ik wel van elk seizoen, je moet het mooie ervan koesteren, genieten van wat je graag ervan hebt en van de rest proberen het beste te maken, dan ben je meestal wel tevreden.

Heerlijk toch om in een zonbeschenen bos te kunnen wandelen, al zie je dan die zon niet zoveel als je wel zou willen.  Als de bladeren van de bomen zijn wel maar nu staan er nog vrij veel op, al vallen ze wel bij bosjes naar beneden.  Een bomenfluisteraar ben ik niet maar ik zoek wel naar mooie beelden in het bos, eender wat het is, kan gewoon ook een blad zijn of enkele bladeren die nog ergens aan een topje van een tak hangen, mooi verkleurd.  Al de bladeren die op de grond liggen hebben ook iets apart en zoek je paddenstoelen, wel die zijn er dit seizoen ook meestal wel, een aantal krijgen mijn aandacht, zeker als ze het fotograferen waard zijn.  
Wegens werken in het provinciedomein komen we daar niet meer zo vaak maar ik wil er nog wel eens naartoe gaan.  Gewoon om te zien wat ze daar precies allemaal gaan uitvoeren, ik ben nieuwsgierig, wie niet ?!  Iemand van de buurt interesseert dat meestal wel dus stellen we vragen hoe en waar en wanneer.  Maar of we ook antwoord krijgen daar hebben we geen idee van.  Op Facebook heb ik er ook nog bijna niks over gelezen of gezien, waarom niet vraag ik me dan af ?!

Maar het zal wel allemaal met goede bedoelingen zijn dat ze daar werken uitvoeren, zo komen er enkele parkeerplaatsen voor mobielhomes, wordt een fietspad aangelegd van de Eenmeilaan tot aan de parking van de domeinstraat blijkbaar.  Gaan ze daar dan ook parkeerplaatsen voor fietsen voorzien of hoe gaan ze dat daar regelen ?!  Geen idee, wait and see, misschien weten we weldra meer.

Nog een fijne dag verder en geniet ervan.

25-10-2018 om 11:37 geschreven door Chris

bracht even verlichting!

25-10-2018 om 10:54 geschreven door Maarten

25-10-2018 om 07:46 geschreven door noella

Mijn man John en ik komen jou héél hartelijk danken voor jouw
medeleven, warme steun en de zo lieve woorden. Stilletjes aan
begin ik terug te bloggen om mijn zinnen te verzetten,
maar ook omdat ik iedereen ontzettend veel mis. Van harte
wens ik jou een fijne dag, tot later eens en warme
dankbare knuffels van je blogvriendinnetje Rebecca en John. xxxx



Schitterend geschreven lieve Natoken en ik "tater" dikwijls tegen mezelf, als ikalleen ben. Zijn wel geen bomen, maar enfin....Ook nog een dikke proficiat met de verjaardag van je zoon, ik wist niet dat jeook een tweeling had.En aan je kinderen ziet men hoe snel het leven gaat lieveke. xxxxxx

25-10-2018 om 06:02 geschreven door Rebecca