|
Hij komt…hij komt de lieve, goede Sint..
Toen ik onlangs mijn boodschappen deed, stond ik daar plots in een lange file. Ik dacht eerst nog dat de saucissen of de gluhwein in reclame stonden, maar het viel mij op hoeveel kinderen er in die file stonden. Toen ik even boven hun hoofden uitkeek, zag ik de ware reden van hun bezoek. De Sint is weer in het land!
Ik haastte mij naar huis om rap een brief te schrijven met al mijn wensen tot ik eraan dacht dat ik verleden jaar ook één geschreven had en er geen antwoord op gekregen heb. Toen ik in mijn archieven ging kijken, was het niet alleen verleden jaar dat hij mij vergeten was, maar al meer dan 65j dat hij hier niet meer door de schouw “ nederdaalde”.
Daar lagen ze allemaal naast elkaar, mijn brieven met veel vlijt geschreven. Al mijn wensen in schoonschrift zodat de Sint ze met zijn gewone bril zou kunnen lezen. Maar nee…ik kreeg ze allemaal terug en paste jaar na jaar mijn wensen aan. De eerste brieven durf ik zelfs niet meer te versturen uit vrees dat de Sint en zijn Pieten hun lach niet zouden kunnen inhouden. Ja, wie vraagt er nu nog een houten blokkendoos of een zak met knikkers ( ja zo eentje was ik) of zo’n oude plastic pop zonder haar ( dat stond er blijkbaar toch niet lang op! )
Sommige van mijn wensen behoren al tot het antieke speelgoed en worden duur aangekocht om als decoratie op één of ander meubilair te belanden en het met een strenge wijzende vinger te verdedigen tegen de grijpgrage handjes van kinderen die het speelgoed met ongeloof aankijken.Soms stel ik mij de vraag of er nog wel brieven geschreven worden naar de Sint, of zou de jeugd tegenwoordig een mailtje sturen met een digitale foto van een schoen met een virtuele wortel of raap erin?
Ja, waar is de tijd dat peter op het veld een schone raap uitzocht voor de schimmel van de Sint, de ezels van de pieten kregen dan weer een paar wortels die normaal gezien voor de hutsepot bestemd waren. Alles werd netjes met de schoongeschreven brief in mijn stinkende schoenen gelegd en raar maar waar, ’s anderdaags was alles verdwenen.
Ik kon naar het schijnt heel braaf zijn in de periode van Sinterklaas en dat zal de Sint ook wel gelezen hebben in zijn groot Sintenboek. De nacht van 5 op 6 december kroop ik altijd wreed nerveus in mijn bed en lag ik aandachtig te luisteren of ik de Sint of zijn Pieten niet op ons dak hoorde stappen. Ik hield ook het dak van de buren in het oog want de oude man zou zich maar eens moeten vergissen. 6 december was de dag waar ik haastig de trap naar beneden liep op zoek naar mijn schoen. Het speelgoed lag op de grond zoals de Pieten het altijd leggen omdat ze geen tijd hebben om alles schoon te schikken. Op tafel lagen snoep , mandarijntjes en rode appeltjes en het leken vaak dezelfde als deze die ons ma twee dagen eerder had gekocht. Varkentjes en fruit in marsepein en een grote zak “nick-nackjes” lagen naast de chocoladen Klaasfiguurtjes. De Sint wist wel hoe hij de kinderen kon bekoren in die tijd en wist vooral hoe eenvoudige dingen te "etaleren" zodat het meer zou lijken. Een paar boeken maakten het lijstje altijd compleet.
Als ik nu naar het lijstje van de kinderen kijk, dan was een kinderhand vroeger vlug gevuld. De jeugd groeit en blijkbaar zijn ook hun schoenen gegroeid want in mijn tijd had de Sint zelfs niet de moeite gedaan om een computer in de schoenen te krijgen.
De Sint moet mee met zijn tijd en door ons modernisme evolueert ook de jeugd. Het is soms moeilijk om de waarde van de Sint terug te vinden in onze maatschappij waar de heilige man verdrongen wordt door het commerciële, om nog maar te zwijgen dat hij elk jaar vroeger moet opboksen tegen de Kerstman. Ja, dat is nog zo een fenomeen die zijn slee elk jaar vroeger komt parkeren.
Ik herinner mij nog hoeveel waarde de Sint had en hoe ze me thuis konden manipuleren om via hem mijn gedrag te bepalen. Maar, ik groeide en door de jaren verdween stilletjes het geloof in de heilige man.
Awel, jullie gaan mij misschien niet geloven, maar sinds de dag dat ik met stoere uitspraken tegenover mijn vrienden vertelde dat de Sint iemand van onze familie was en dat het toch geen echte was zoals in de boekjes is hij ook niet meer geweest.
Ik werd steeds ouder maar probeerde het geloof in de Sint nog terug te winnen door mijn schoenen te zetten maar ze bleven leeg. De Sint was vertrokken en mijn kinderjaren waren voorbij.
Maar dit jaar zal het anders zijn, ik zal het van alle daken roepen dat de Sint en Zwarte Piet wel bestaan! Och…voor mij hoeft hij de schoen niet meer te vullen, daarvoor heb ik teveel jaren overgeslagen. Laat hem maar langsgaan bij de kinderen die straks hun schoentje vullen en van wie de oogjes nog blinken omdat een gewone raap en wortel nog wat waarde in hun leven kunnen brengen.
|
)
