|
Sinterklaas is voorbij, tijd om hier ten huize Natoken de Kerstboom te zetten. Eigenlijk begin ik er wat tegenop te zien, al dat werk voor zo'n 14 dagen à 3 weken maar de kleinkinderen vinden het nog altijd top dus zal ook dit jaar onze kunstboom op zijn plaatsje flikkeren.
Nooit zou hier een nepkerstboom in huis komen, dat had ik mezelf gezworen. Geen Kerst zonder echte spar in huis. Al was het in december het bleef altijd een hele karwei : boom halen waar amper nog een kluit aan hangt, auto vol met aarde en takkenresten, aarde en grote pot aanslepen op het terras, boom in pot, terras bezemen, boom verslepen tot in de living, meubels verzetten, boom proberen rechtop te zetten, stofzuigen… Boom valt om, opnieuw beginnen. Om nog maar niet te spreken van de afbraak na Nieuwjaar. Degenen die beweren dat ze zo een den tot het volgende jaar kunnen overhouden zijn minderheden. We hadden er ooit bijna één die aanstalten maakte om te overleven. Hij heeft het slechts enkele maanden volgehouden daar in de kippenren met al die mest.
Maar op zekere dag - lang geleden - trok ik naar een groot supercentrum en daar stond hij dan een reuze exemplaar van meer dan 2 meter. Ik draaide er omheen, keurde hem, twijfelde en liep weer weg. Ik ben niet zo voor onechte dingen. Ik moest de volgende dag weer in de buurt zijn. Hij stond er nog. Ik nam hem mee, op goed geluk. Ik zette hem de volgende dag op als verrassing voor mijn slaapgenoot als hij thuis kwam van het werk! Grappig hoe je zo’n takken aan een met naalden bedekte plastic hoofdstam bevestigt. In elk ijzeren gaatje van de stam past precies een tak met een zelfde kleurlabeltje. Er ontbrak niets, de boom was compleet. Mijn kinderen zullen het verschil niet eens merken dacht ik toen. Ik wel natuurlijk, maar ik ben sterk in het relativeren: die boom behoeft namelijk geen water en is in een mum van tijd opgezet ( euh laat die mum toch maar valen ) en verliest geen enkele naald. Je kan naar believen takken ombuigen en die met vijftig tegelijk naar de zolder brengen zonder dat ze ooit bruin zullen worden.
De moraal van het verhaal is dat een kerstboom binnenshuis voor mij niet meer kan geassocieerd worden met de levende bomen die in onze tuin staan. Dat kost- en dierbare plantgoed hoeven we niet meer te rooien voor een luttele drie weken van gezelligheid. Hoe kon ik het vroeger over mijn hart krijgen om toe te zien hoe gezonde sparren verbrand worden na het Kerstgebeuren of erger nog dat ze in de fleur van hun leven werden gekettingzaagd? Kortom: ik heb de levende planten lief en daarom staat hier elk jaar onze kunstboom. Voilà.
|
)
