|
Je hoort de ganse dag niets anders dan corona hier en corona daar maar wat stilaan ook naar boven komt is de vereenzaming van de mensen en spontaan denk ik dan aan het lied van Barbra Streisand ” People who need people, Are the luckiest people in the world….
Luckiest vind ik momenteel wel wat ver gezocht. Ik weet niet wat er nu zo lucky is aan de behoefte om mensen te ontmoeten en dan van alle kanten horen dat het niet mag , dat aanraken / knuffelen niet mag en dat je niemand mag ontmoeten als die niet tot je bubbel hoort! Leg me dat eens uit. We horen wel dagelijks over de ravage die corona toegebracht heeft op gebied van gezondheid, economie, toerisme …. Maar de echte ravage ligt veel dieper, ze vereenzaamt de mensen.
Als er ooit een tijd is geweest waarin we op onszelf zijn teruggegooid, dan is het nu. We leefden 2 maanden terug nog in een wereld waarin we zo veel contactmogelijkheden hadden, nu is dat wereldwijd anders. We zitten opgesloten in ons eigen huis. Het betekent gewoon dat je echt op jezelf terug gegooid wordt. Ook als je geen spoor van ziekte hebt, is dat ellendig. Hoe je het ook wendt of keert, isolement is voor niemand gezond. Natuurlijk kan je Facetimen of Skypen of videochatten om met anderen verbonden blijven. En dat moet je ook absoluut doen. Maar je mist uiteindelijk toch de contacten die je gewend was te hebben en waar je mee vertrouwd was en die het dagelijks leven bepalen. De kans dat je last krijgt van eenzaamheid is levensgroot. Eigenlijk is dat wel zeker.
Als je leven op de kop staat, zoals het voor vrijwel iedereen ter wereld op dit moment op zijn kop staat, gelden de normale regels niet meer. Je kunt boos worden om het minste of geringste. Blij of enthousiast om een klein gebaar. Kortom, je bent uit je evenwicht.
Wat mij betreft , mis ik de warme innige band die je kan smeden met anderen, de essentie van het leven. Dat hoeft niet met veel mensen te zijn, maar tenminste enkele waardevolle connecties die het leven zinvol maken. Mensen met wie je plezier kan maken en kan praten over je gevoelens. Het leven vieren, is vaak leuker met anderen dan alleen, denk ik dan. Het hoeft niet altijd in de vorm van een liefdesrelatie. Een warme band met een man, je kinderen en kleinkinderen , je moeder, je vader, een collega, je buurman…. zijn connecties die je sterker maken. Je kan op elkaar steunen, je kan bij elkaar terecht. Corona maakt het ons onmogelijk elkaar fysiek te zien en dan valt er heel wat weg. De kleinkinderen knuffelen gaat niet meer. Geen onverwachte bezoekjes met een hapje en een drankje. Geen feestje waar je even aan niets hoeft te denken en lekker kan genieten. We moeten nu andere manieren bedenken om de sociale voeling te behouden.
De kans op eenzaamheid wordt groter naarmate mensen ouder worden maar ook jongeren zitten in een moeilijk straatje . Ze zijn in een leeftijdsfase waarin ze zich willen ontwikkelen. Ze willen erop uit, reizen, nieuwe relaties aangaan. Ze zijn heel erg bezig met zelfontplooiing en dat is nu lastig. Veel plekken waar ze hun sociale leven hebben, zoals school en werk, zijn dicht. Iedereen gaat nu op zijn/ haar manier op zoek naar andere remedies om de eenzaamheid tegen te gaan. Maar ik kijk uit naar de dag dat het weer kan en mag om mekaar terug een warme knuffel te geven. Voor mij het beste medicijn. Of elkaar oprecht in de ogen kijken, zelf vanop een afstand, dat zegt vaak meer dan duizend woorden en is vandaag nog waardevoller dan ooit tevoren.
People , people who need people … ach laat het maar, ik ben even in een melancholische periode maar dat gaat wel voorbij ….ik zal maar overschakelen naar een ander liedje :
“ Leef “ van Andre Hazes jr:
"Leef, alsof het je laatste dag is"
"Leef, alsof de morgen niet bestaat"
"Leef, alsof het nooit echt af is"
En "leef, pak alles wat je kan"…
En ga, a, a, a A, a, a, a…….
A, a, a, a
Pak alles wat je kan.......
|
)
