Als de moed je in de schoenen zakt, ga dan op je kop staan.Gaat het niet zoals het moet, dan moet het maar zoals het gaat. Ik heb alles wel op een rijtje, maar niet in de goede volgorde.Je kan beter een muisarm hebben dan een apestaartje.

Over mijzelf

Ik ben
Ik ben een vrouw en woon in () en mijn beroep is .
Ik ben geboren op 01/03/1945 en ben nu dus 79 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: .

De twee " oudjes"

Mijn favorieten

	Ani
	Jos
	Marisca
	Albert en Lenie
	Gé
	Michelly
	Myette
	Folion

Mijn favorieten

	Rud
	Cecile
	Chrisje
	Ingrid
	Jeske
	Ria
	Meeuw
	Redpoppy
	Patty enFreddy

Mijn favorieten

	Jeannine
	Dion
	Rita
	Myriam
	Maarten
	Dirk
	Rebecca
	Annie
	Jansen

Mijn favorieten

	Roosje
	Kinrooiradio
	Monique
	Ella
	Klaproosje
	Monica
	Vifke
	Tiny en Ans

Categorieën

Humor (555)

Onze jaren in het buitenland A: Mexico (27)

Onze jaren in het buitenland B: Venezuela (19)

Onze jaren in het buitenland C: Peru (16)

Onze jaren in het buitenland D: Nigeria (67)

poëzie (163)

Beoordeel dit blog

Een interessant adres?

Blog als favoriet !

Klik hier
om dit blog bij uw favorieten te plaatsen!

Een interessant adres?

01-05-2010

Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.

Meiklokje en meitradities

Maiglöckchen, Muguet of het "Lelietje-van-dalen".

Het is nog altijd de gewoonte om op 1 mei een tuiltje meiklokjes te geven aan al wie we lief hebben. Dit is waarschijnlijk nog een restant van een oud Germaans gebruik.
Het meiklokje zou volgens de Germanen gewijd geweest zijn aan Ostara, de godin van de aanstaande lente en het opkomende licht. Ostara, de zus van de god Donar/Thor (de god van de donder), kondigde in die tijd de lente aan. Om haar te eren brandden de Germanen vreugdevuren. Haar vereerders gooiden meiklokjes in het vuur omdat ze geloofden in haar goddelijke waardigheid en uiting wilden geven aan hun respect.
Bij de opkomst van het christendom was het uit met de carrière van Ostara. Zij ruimde de plaats voor Maria. De lelietjes-der-dalen staan van dan af mooi te wezen aan de voeten van Maria-beelden.

Sinds de jaren 70 wordt het lelietje-van-dalen commercieel met 1 mei geassocieerd.
Ben je op 1 mei in Frankrijk, kijk dan niet raar op als er wordt aangebeld en schoolkinderen je een boeketje komen verkopen, het bloempje dat op 1 mei op alle hoeken en pleintjes in de streek aangeboden wordt. In Frankrijk is/was het de gewoonte om op 1 mei, de dag van de arbeid, een klein bosje Lelietjes-der-Dalen in huis te zetten als symbool van geluk.
Maar al eeuwen geeft men een boeketje cadeau als geluksbrenger.
Ook in bruidsboeketten wordt het lelietje héél veel daarin verwerkt. Vroeger kregen in de katholieke streken meisjes het als een diadeem in hun haar gevlochten als ze hun eerste communie doen, want het symboliseert reinheid en zuiverheid
Wist je dat: jonge lelietjes-der-dalen, voor zonsopgang geplukt en aan het gezicht gewreven, de eigenschap hadden zomersproeten te voorkomen?
Kleine zomersproetjes heten trouwens in het Zwabisch: Maienblümlein (Meibloempjes). Een vers van de Duitse dichter Ludwig Uhland (1787 1862) herinnert hier trouwens nog aan :

Mit dem Tau der Maienglocken
Wäscht die Jungfrau ihr Gesicht,
Badet sie die goldnen Locken.

Met de dauw van het Meiklokje
wast het meisje haar gezicht,
baadt ze haar gouden lokken.
Nog een 1 mei-gebruik
In de streek van de Kempen werd er altijd een meiboomplanting gehouden .

Dit volksfeest vond zijn oorsprong in zeer oude gebruiken. De versierde boom - gewoonlijk een berk versierd met linten en kransen- was het middelpunt van het volksfeest en stond symbool voor de vruchtbaarheid van mens, dier en akker. Tijdens de 1 mei - nacht laaiden de meivuren op.
In de natuur bestaat er geen leven zonder licht noch warmte, het branden van het vuur is de symboliek ervan. Zou die traditie nog bestaan?

" Schoon lief, waar waarde gij den eerste meinacht, da gij mij genen mei en bracht", is een gekend meilied.

Daarbij wordt dan geduid op een even oud meinacht - gebruik: het planten van de mei.
Het behoorde vroeger tot de traditie dat de jongens aan de huwbare meisjes een " meitak" schonken. Dit teken was algemeen verspreid toen mijn grootmoeder nog een jong meisje was en de meitakken spraken voor ieder meisje verstaanbare taal.
In de vroege morgen van 1 mei voor de deur van de uitverkorene geplant, symboliseerden ze het oordeel van de jongelingen over de huwbare meisjes. Sommige onbetrouwbare kregen een kerselaar. Een haagdoorntak bestempelde het meisje als een katje dat niet zonder handschoenen mocht worden aangepakt. Een bremstruik betekende ' flauwe trees' en een elzentak een praatzieke meid. Eigenlijk was het wel weer de jongens die oordeelden, en niemand die er als meisje aan dacht net even het omgekeerde met de mannen te doen, van gebruiken gesproken!!.
Als inleiding tot het eigenlijke feest, werd in liederen de komst van de mei bezongen. Het strijdlustig verdrijven van de winter vinden we thans wel niet meer terug maar anderzijds zijn de volksspelen een vaste waarde gaan betekenen. Wat wel is overgebleven tot vandaag is dat er gestreden moet worden door een groep ongehuwde jongens en de overwinnaar die daar naar voren komt wordt dan Meigraaf en uit een groep van deelneemsters van ongehuwde meisjes kiest hij dan zijn Meigravin.
Het Meipaar wordt dan officieel gekroond met een krans van loof en veldbloemen, en blijft dit voor een ganse jaar! Vervolgens wordt de Meiboom plechtig in stoet aangebracht en overhandigd. Die meiboom is bij voorkeur een berkenstam, ontdaan van alle takken, behalve de kruintop. Om de stam hangt men een loofkrans waarvan kleurige linten weerhangen. In stoet gaat het naar het terrein waar de Meiboom wordt aangeplant. Het Meipaar plaatst zich naast de Meiboom terwijl vendeliers "ter hunner ere " de vlaggen zwaaien. Dan wordt het feest ingezet met een lintendans en verder worden volksdansen - vooral gemeenschapsdansen - afgewisseld met meiliederen.
In onze huidige moderne levenswijze zijn de traditionele banden met de natuur echter danig losgeweekt. Nochtans bij de eerste warme zonnestralen in het voorjaar, voelen wij ons allen een beetje kind van de natuur. Het volkse Meifeest biedt/bood deze uitlaat in het raam van onze oude Vlaamse tradities!Spijtig dat die stilaan verloren gaan.
Maar van mij krijgen jullie allemaal een meiklokje: