Klavertje doet toch haar werk 'Haar' omdat het positieve toch vrouwelijk is vind ik  Maandag kwam ik iemand tegen waar ik 30 jaar geleden op de IPSOC in Kortrijk mee gestudeerd  heb. Ik was nog niets veranderd zei ze. Ik zei buiten die 30 jaar en een paar kilo's meer . Ja maar jij blijkt van die personen te zijn die goed geconserveerd blijven repliceerde ze. Mijn dag was goed. Vandaag op de fitness kwam iemand, die ik niet kende, vragen welke nummer van kleur ik had van mijn haar. Ze vond dat zo een mooie kleur. Ik glunder  glunder . Maar toen ik juist mijn brievenbus opendeed zat Duvelke er in met een brief van de politie in zijn handen. Proces! Ik reed 57, met gecorrigeerde snelheid  51, dus 50€ boete voor 1 km te hard. Ik heb de brievenbus met en klap op slot gedaan, staat pal in de zon, dus Duvelke ge gaat zweten

Deze keer niet Duvelke dat mij parten speelt maar een katertje (van het lang opblijven, niet van de alkohol). Maar was voor die lieve collega, vanaf vandaag ex-collega.. ik wens haar veel succes op haar nieuwe job. Klavertje 4 van haar gekregen om Duveltje te bezweren. Heb ik van af nu altijd bij he Linda. Bedankt voor alle lieve hulp, luisterend oor en onze fijne babbels. Ga je missen!!!

(nachtcollega verandert van werk, en we zijn op haar laatste nacht haar tijdens de koffiepauze om 2u deze nacht gaan verrassen. Het was pas 5u eer ik in mijn bed lag. En dat voel ik toch wel op mijn leeftijd )

Ik ben twee dagen op rij bij de kinderen gaan eten. Eerst bij Stéphanie gaan barbequen voor housewarming en gisteren bij Thomas zijn schoonouders gaan eten. Fijn dat ik dit met mijn kinderen kan doen. Het stomme is dat ik soms een onderliggend gevoel van alleen zijn voel. Het wordt telkens benadrukt dat iedereen daar is als koppel. En iedereen betrekt mij bij het gesprek en boeiend en al wat ge wilt maar toch besluipt af en toe mij het gevoel van niet compleet zijn. In het alleen naar huis rijden voel ik dankbaarheid maar ook het gemis van na te kunnen praten en dan het alleen thuis komen. Als ik hier thuis iets organiseer is het soms moeilijk omdat je dan voortdurend bezig bent, te weinig bij je bezoek kunt zijn of ik schakel de kinderen in. Op een ander wisselen ze mekaar af, dan zit de ene bij het bezoek terwijl de andere iets haalt of inschenkt of omgekeerd. Het lijkt of het bij mij niet zo gezellig is. Stom gevoel, ik weet het. Pas op, het positieve weegt zeker door, bij mijn kinderen zijn en zien dat ze het goed doen. Ik ben daar o zo dankbaar voor (maar dat klein kwelduiveltje moet ik toch af en toe de kop indrukken).

Derde dag op rij verven bij de dochter. De eerste dag de keuken volledig, 2de dag de keuken 2de laag en een deel van de living. Ik begin er plezier in te krijgen. ik denk er aan om in september hier alles te verven. Ik vreesde dat ik na de eerste dag de takeldienst moest reserveren om mij uit mijn bed te helpen. Maar het gaat vlot, ook de samenwerking. Er zijn andere tijden geweest. Stéphanie had een puberteid  om U tegen te zeggen. Het was ook niet niets om op 10-jarige leeftijd haar papa te moeten verliezen. Dan is ze 4 jaar samen met haar vriend en 3 weken voor hun huwelijk begint hij te twijfelen. Alles wordt afgelast. En nu zijn ze weer samen en zijn we hun huisje aan het verven. En mama maar meedraaien in die ping pong gevoelens. Heb de indruk dat het nu wel beter zit. Maar bij hun is het, of je kunt de cupido's met 5 tegelijk in één greep vangen, of de deuren slaan dat het huis davert. Nu, ze weet dat als er iets is dat de deur hier altijd openstaat. En komt er toch nog eens een trouwfeest, het trouwkleed en alle assecoires hangen hier in de kast. Dus ik ben voorbereid. Weet iemand hoe je een trouwkleed het best bewaard? 

Een vriendin van mij vroeg om haar stoelen die ze als jong kind gebruikte te herschilderen. Zij en haar zus hadden ze toen ze een jaar of 12 waren  paars en wit geverfd en stonden in hun zelfgebouwd kamp. Nu stonden ze al jaren in de kelder. Deze gaat ze in haar seranda zetten als decoratie. Zo zie je dat je best niet te veel weg gooit want er kan nog iets moois van gemaakt worden.

Ik vind het zo ontzettend lief en leuk dat ze mij dit doorsturen, en ik ik ben blij dat ze het goed doen, maar ik mis hem rond mij

21u: Hoe krijg ik mijn kippen binnen gelokt? Wil stilaan gaan slapen, heb nachtpost gehad, maar als die niet binnen zijn kan ik het hok niet dichtdoen en als de vos dan een bezoekje brengt heeft hij weer een feestmaaltijd en kan ik er weer nieuwe kopen. En die ervaring heb ik gehad, dus liever niet Maar die trezen komen pas als het stilaan donker wordt en dat is nog wel even nu. Is er buiten ergens een koortje waarmee ik het licht kan uit doen?

Een half uurtje later: ben op de loer gaan staan tot ze wat korter bij hok waren en dan wat eten gegooid en ze zo binnen gelokt. Toen ik het poortje wou laten dichtklappen wou er 1tje terug buiten en kreeg het poortje tegen haar snuit. Sorry hoor, maar beter een kromme snavel dan geen. Slaap lekker!

nog een kwartier later lig ik eindelijk ingedufeld in mijn bedje en al half wegzwijmelend, ... gaat toch ineens het alarm van mijn gsm 'om de kippen binnen te zetten!!! ' Ik schoot nogal recht. Ik zet 's avonds een alarm zodat ik niet vergeet het kippenhok dicht te doen. Is me al een paar keer gebeurd, met alle gevolgen van dien. Alarm afgezet en daarna heerlijk geslapen

Zaterdag ben ik op kraambezoek bij Thomas en Leen geweest en mijn kleinkatjes Molloy (zwart-wit, naam afgeleid van een personage in een boek van Samuel Backett. Die man mankte en het katje heeft ook een vergroeiïngske aan een achterpootje) en Blanchot (uitspreken als blanc in het Frans zonder k-klank en dan chaut legde Thomas uit. Deze naam is de familienaam van een of andere filosoof) en te zeggen dat Thomas het maar niets vindt dat kinderen zo een moeilijke naam hebben. Maar bij dieren moet dat zegt hij

Het zijn 2 broertjes en het worden binnenkatten. Molloy omdat hij iet aan zijn pootje heeft en Blanchot omdat hij zo een speciaal kleurke heeft en zo aanhankelijk is. Hij zou zo meegenomen worden.

Heerlijk dagje rommelmarkten. Zus Gaby en ik hadden er nochtans weinig zin in om er te gaan staan. Op de dag van inschrijven van uit de luie zetel enthousiast zijn maar op het moment zelf tegen het in- en uitladen en tegen het vroeg opstaan, 6u30, opzien (waarschijnlijk den ouden dag die begint mee te spelen, ik zal het maar rap zelf zeggen ) Maar met dochter Elke van Gaby, de 3 mannelijke buren langs ons die er heel veel lol in hadden, het zonnetje en de kuierende zoekende mensen, van klein tot groot, het gevoel hebben de slag van je leven geslagen te hebben bij een stand verderop, een ijsje met slagroom als toetje en ondertussen een centje verdienen wie zou daar geen zin in krijgen

Pffff net ontsnapt aan een hele dag opsluiting. Was op Stéphanie haar kamer alles aan het oprommelen en poetsen voor mijn logé's deze avond. In alle kamers de vensters en deuren wagenwijd open gezet. Eens goed ontluchten. Ik was ijverig de venster aan het wassen, vliegt de deur van de kamer ineens toe. Toen ik naar buiten wou valt de klink er toch niet af zeker (die moest al lang eens vastgeschroefd worden, maar ge kent dat he). Ik prullen om die er terug aan te krijgen. Gsm lag natuurlijk op salontafeltje beneden en  ik kon  toch moeilijk door het venster voor hulp gaan roepen, en mijn logés komen pas tegen 8u.  Amai heb ik daar gezweet maar na veel vloeken en wanhopig proberen eindelijk gelukt   pff ik zag me daar al tot deze avond zitten. Maar daar staat wel een volle boekenkast. Zou nogal kunnen lezen hebben . Hoe presteer ik het toch maar telkens of zou mijn persoonlijk duiveltje zich weer geamuseerd hebben?

Net naar het graf van Herman geweest.  Het was er één bruisend leven. De lavendel stond in volle bloei en er zaten 4 vlinders op, ze fladderden van bloem naar bloem, en het zoemde er van de 10-tal kleine hommeltjes. Het klinkt misschien gek maar ik werd er blij en dankbaar van. Dankbaar voor het leven dat verder gaat in alle kleine, lieve dingen maar vooral in onze prachtige kinderen. Nadien zag ik in een winkel deze kleine schatjes en ik kon het niet laten.Een lieve Vaderdag schat!!

Ik vertrek straks met mijn oudste zus een weekendje naar Antwerpen. Met een Bongobon van vorig jaar met mijn verjaardag gekregen. Iets nadien is mijn vader overleden. Toen is het een intense periode geweest, pa begeleiden, alle onderzoeken,hele dagen ziekenhuis, hem zo zien aftakelen maar aan de andere kant zo naar mekaar groeiend.  Aan zijn ziekenhuis bed hebben we afgesproken om die samen te verzilveren. Pa was er toen bij en dit weekend nemen we hem in ons hart mee. Pa, waar je ook bent we denken aan je het hele weekend maar zeker zondag jouw vaderdag. Mis je!!

de kippen hebben na een paar weken hun trauma ( zie: je zou voor minder je kont toepitsen ) verwerkt en scharrelen dapper rond en als beloning van elk een eitje

Heb wat een dip, slaap slecht, geen fut om iets te doen, het alleen zijn weegt op me. Zou willen janken maar helpt er toch niet aan dus begin er niet aan want dan stop ik misschien niet meer. Kortom BAALDAG!! Dus dat de dag maar snel om is!!!

Het enige wat ik van mijn blind date wist was dat hij Pino heette, dat hij gescheiden was en blind. Het was toch even nadenken hoe ik daar mee om ging gaan. Heb dan maar met mijn lievelingsparfum  gewerkt want wat ik ook aandeed dat zag hij toch niet dacht ik. Maar pas op, ik heb me zoals anders netjes gekleed. Toch wat zenuwachtig vertrokken maar mij voorgenomen om het gewoon op mij af te laten komen, gewoon doen, alleen rekening houden met het feit dat hij blind was. We hebben even kennis gemaakt bij een tasje thee. Wat bleek, had hij daar een eigen opnamestudio! Ongelooflijk wat een ruimtes en apparatuur. Hij had een deel van  het geluid gedaan van de film Marina van Rocco Granata, muziek opgenomen van Miel Cools, Kris De Bruyn en nog van die klinkende namen. Mijn lievelingsmuziek in mijn jonge tijd! Ik zat daar met open mond te kijken. Toen we in de zaal aankwamen, bleek het een concert te zijn van Pieter Embrechts. Ik had bij de afspraak met Kevin toch wel iets totaal misbegrepen. ik snapte ook al niet goed dat ik een blind iemand moest begeleiden naar een 'theaterstuk'. Was toch even een opluchting. Aan de kassa bleek wel dat hij in rij N zat en ik in rij O moesten zitten. Ze hebben alles nagekeken maar er was niets meer vrij zeiden ze. Ze konden misschien wel werken met aparte stoeltjes tegen de uiteinden van de rijen maar was moeilijk. Ze konden het niet oplossen. Pino zei dat het geen probleem was. Maar ik voelde mij toch heel opgelaten. Ik had er een groter probleem mee want ik ga nergens graag alleen tussen een massa volk zitten, maar ja er was niets aan te doen. Ik heb hem dan maar tot op zijn plaats begeleid, net naast de geluids- en verlichtingspanelen en ik moest naar de hele andere kant er van. Daar zat ik. Links van mij was nog 1 stoel vrij en ik dacht dat als dat iemand alleen is dan vraag ik of die op Pino zijn plaats zou willen gaan zitten. Het was zo absurd dat ik zo ver zat, als er met hem iets was kon hij mij niets vragen en ik kon hem ook absoluut niet zien. Ineens gingen de lichten uit en begon het. Links van mij was er niemand komen zitten en rechts van mij waren 3 stoelen vrij en schuin een rij lager nog 2 stoelen vrij. Begrijpen wie begrijpen kan!! Het kon toch niet dat net bij mij zoveel mensen niet zijn komen opdagen? Daar zat ik op mijn eilandje. Het was zeker een goed optreden maar zat mij toch zorgen te maken. Tijdens de pauze ben ik tegen de stroom in naar hem gegaan en heb hem mee naar mijn plaats genomen. Nu kon ik mij eindelijk ontspannen. Kevin is dan nog bij ons goededag komen zeggen en ging na het optreden ons voorstellen aan die Pieter Embrechts want er waren plannen dat Pino samen met hun een cd ging opnemen. Het begeleiden is goed gegaan denk ik en Pino heeft mij uitgenodigd om eens te gaan kijken als er een opname bezig is. Dus wordt zeker vervolgd

Mijn dochter stuurde daarna een smsje om te vragen of het meegevallen was en voor herhaling vatbaar. Zij en Kevin hebben dus geprobeerd om voor Cupido te spelen. Het is zeker een vriendelijke man maar totaal mijn type niet. Jammer zei ze want zou wel cool geweest zijn. Tja, zoiets kan je niet dwingen he. De snodaards