Het lege nestsyndroom en volgend jaar 1 april 2016 op pensioen. ALS DAT MAAR GOEDKOMT!!
Over mijzelf
Ik ben troetelnaam nele
Ik ben een vrouw en woon in () en mijn beroep is nachtverzorgster bij mensen met een mentale handicap.
Ik ben geboren op 06/02/1956 en ben nu dus 68 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: lezen, schilderen, rommelmarkten en gewoon genieten..
ik heb 2 kinderen, Thomas (1986) en Stéphanie (1988), mijn man overleed in 1999. Mijn leefregel is humor . Ik heb een persoonlijk Duvelke dat regelmatig mijn leven eens overhoop gooit. Het is soms met vallen en opstaan maar dat lees je allemaal in mijn bl
Ik vertrek straks met mijn oudste zus een weekendje naar Antwerpen. Met een Bongobon van vorig jaar met mijn verjaardag gekregen. Iets nadien is mijn vader overleden. Toen is het een intense periode geweest, pa begeleiden, alle onderzoeken,hele dagen ziekenhuis, hem zo zien aftakelen maar aan de andere kant zo naar mekaar groeiend. Aan zijn ziekenhuis bed hebben we afgesproken om die samen te verzilveren. Pa was er toen bij en dit weekend nemen we hem in ons hart mee. Pa, waar je ook bent we denken aan je het hele weekend maar zeker zondag jouw vaderdag. Mis je!!
de kippen hebben na een paar weken hun trauma ( zie: je zou voor minder je kont toepitsen ) verwerkt en scharrelen dapper rond en als beloning van elk een eitje
Heb wat een dip, slaap slecht, geen fut om iets te doen, het alleen zijn weegt op me. Zou willen janken maar helpt er toch niet aan dus begin er niet aan want dan stop ik misschien niet meer. Kortom BAALDAG!! Dus dat de dag maar snel om is!!!
Het enige wat ik van mijn blind date wist was dat hij Pino heette, dat hij gescheiden was en blind. Het was toch even nadenken hoe ik daar mee om ging gaan. Heb dan maar met mijn lievelingsparfum gewerkt want wat ik ook aandeed dat zag hij toch niet dacht ik. Maar pas op, ik heb me zoals anders netjes gekleed. Toch wat zenuwachtig vertrokken maar mij voorgenomen om het gewoon op mij af te laten komen, gewoon doen, alleen rekening houden met het feit dat hij blind was. We hebben even kennis gemaakt bij een tasje thee. Wat bleek, had hij daar een eigen opnamestudio! Ongelooflijk wat een ruimtes en apparatuur. Hij had een deel van het geluid gedaan van de film Marina van Rocco Granata, muziek opgenomen van Miel Cools, Kris De Bruyn en nog van die klinkende namen. Mijn lievelingsmuziek in mijn jonge tijd! Ik zat daar met open mond te kijken. Toen we in de zaal aankwamen, bleek het een concert te zijn van Pieter Embrechts. Ik had bij de afspraak met Kevin toch wel iets totaal misbegrepen. ik snapte ook al niet goed dat ik een blind iemand moest begeleiden naar een 'theaterstuk'. Was toch even een opluchting. Aan de kassa bleek wel dat hij in rij N zat en ik in rij O moesten zitten. Ze hebben alles nagekeken maar er was niets meer vrij zeiden ze. Ze konden misschien wel werken met aparte stoeltjes tegen de uiteinden van de rijen maar was moeilijk. Ze konden het niet oplossen. Pino zei dat het geen probleem was. Maar ik voelde mij toch heel opgelaten. Ik had er een groter probleem mee want ik ga nergens graag alleen tussen een massa volk zitten, maar ja er was niets aan te doen. Ik heb hem dan maar tot op zijn plaats begeleid, net naast de geluids- en verlichtingspanelen en ik moest naar de hele andere kant er van. Daar zat ik. Links van mij was nog 1 stoel vrij en ik dacht dat als dat iemand alleen is dan vraag ik of die op Pino zijn plaats zou willen gaan zitten. Het was zo absurd dat ik zo ver zat, als er met hem iets was kon hij mij niets vragen en ik kon hem ook absoluut niet zien. Ineens gingen de lichten uit en begon het. Links van mij was er niemand komen zitten en rechts van mij waren 3 stoelen vrij en schuin een rij lager nog 2 stoelen vrij. Begrijpen wie begrijpen kan!! Het kon toch niet dat net bij mij zoveel mensen niet zijn komen opdagen? Daar zat ik op mijn eilandje. Het was zeker een goed optreden maar zat mij toch zorgen te maken. Tijdens de pauze ben ik tegen de stroom in naar hem gegaan en heb hem mee naar mijn plaats genomen. Nu kon ik mij eindelijk ontspannen. Kevin is dan nog bij ons goededag komen zeggen en ging na het optreden ons voorstellen aan die Pieter Embrechts want er waren plannen dat Pino samen met hun een cd ging opnemen. Het begeleiden is goed gegaan denk ik en Pino heeft mij uitgenodigd om eens te gaan kijken als er een opname bezig is. Dus wordt zeker vervolgd
Mijn dochter stuurde daarna een smsje om te vragen of het meegevallen was en voor herhaling vatbaar. Zij en Kevin hebben dus geprobeerd om voor Cupido te spelen. Het is zeker een vriendelijke man maar totaal mijn type niet. Jammer zei ze want zou wel cool geweest zijn. Tja, zoiets kan je niet dwingen he. De snodaards
Vorige week belde Kevin om te vragen of ik het zag zitten om naar het theaterstuk te gaan waar hij het geluid van doet. Hij is geluidstechnicus van beroep. Hij vroeg ook of ik een vriend van hem wou mee begeleiden. Deze is namelijk blind. Ik werk in een blindeninstelling bij mensen die blind en daarbij een mentale handicap hebben. Dus Iik vond dat zeker geen probleem. De voorstelling is deze avond. Gek, maar nu heb ik ineens zenuwen. Want onze bewoners hebben dan nog een mentale handicap dus dat is nog heel anders. Ik ken die man helemaal niet en ik weet niet goed hoe ik het moet aanpakken. We hebben wel een uurtje op voorhand bij hem thuis afgesproken want ik wil toch wel weten wat zijn verwachtingen zijn, want wat vertel je bij zo een voorstelling en wat niet om zelf niet de draad van het verhaal kwijt te zijn. Dus ik zal redelijk to the point moeten zijn. Spannend!!
Vandaag houswarming bij Thomas en Leen. En vandaag gaan Stéphanie en Kevin verhuizen. En nu bibi maar hopen dat ze het goed doen. Dat ze alle vier gelukkig worden (stoel beschilderd als cadeau)
Je gaat bij een prof binnen samen met een schoenmaker, ze gaan samen kijken hoe de orthopedische schoenen voor jou gemaakt moeten worden. Ze praten over je hoofd heen en je stelt uiteindelijk de vraag of ze lichter gemaakt kunnen worden, wat meer open, zodat ze ook wat koeler zijn in de zomer, en de prof oppert aan de schoenmaker al lachend en met veel gesticuleren: ‘ Misschien kan je er een koelsysteem insteken, en zo met kabeltjes langs haar knie omhoog en dan een afstandbedienigske in haar zak dan kan ze het kouder en warmer zetten zoals zij zin heeft. Lol dat hij had.
Ik weet 1 ding dit krijgt nog een staartje. Ik ben woest!!
Eerst heeft in de week mijn haardroger het begeven in het midden van het modelleren van mijn nat kapsel. En gisteren had ik mij in vol ornaat gezet om ten strijde te gaan in de tuin. Kabels uitgerold en kantenmaaier aangeschakeld. Nog geen kwartier bezig of ik rook een brandlucht en pffft niks niet meer 'grrr*$stoemenest!!!' Allez, terug omkleden en vooruit naar de winkel kijken voor een nieuwe. Het probleem bij mij is dat ik die dingen in mijn handen moet gehad hebben om te zien of ik alle knopkes kan hanteren. Eigenlijk moet ik er eens mee gewerkt hebben, want op een knopke duwen dat is geen probleem maar daadwerkelijk er ondertussen mee werken is helemaal anders. De winkelierster deed haar best om mij zo een ding aan te prijzen. Maar aan de ene was dit en aan de andere dat. Ik ben altijd bang een verkeerde aankoop te doen. Want wat als ik het koop en ik kan het niet hanteren dan kan ik het niet terug geven. Ik bleef twijfelen en dat duivelke maar lachen op mijn schouder. Maar krijgt hij daar ineens een lap tegen zijn oren van de eigenares van de zaak en die stelde voor om de hare thuis eens te proberen, zij was er heel tevreden van. Zo gezegd, zo gedaan, heb hem thuis rustig in alle mogelijke standen, alles wat versteld of losgedraaid kan worden uitgeprobeerd, gekeken of ik de batterij er uit kreeg en nu heb ik een pracht van een nieuwe aanwinst
mijn persoonlijk duiveltje heeft zijn staartje weer geroerd: Er had iemand mij een heel lieve dienst bewezen en ik wou hem belonen met een fles wijn. Ik ga dus naar de winkel. Blijkt thuis bij het uitpakken dat ik vanalles bij had behalve een fles wijn. Ik had bij hem thuis om 15u afgesproken. Ik dus in alle ijl terug naar de winkel, het kon nog net. Ge kent dat he kros, kros. Nog zo een plastieken verpakking er rond met koordjes als handvaten. Bel ik in de hall van zijn appartement 'laat ik ze toch niet vallen zeker!!! Stond ik daar met mijn zakje vol wijn met scherven voor zijn deur. Drup drup vanonder :-s kon hij nog poetsen ook!!
Het stomme is dat ik nog eens zoiets gelijkaardigs voorgehad heb. Vrienden hadden gebouwd. Ik ging het huis bewonderen en had een boeket roosjes mee. De tuin was nog niet aangelegd maar ze hadden een plank naar de voordeur gelegd. Door de regen was die glad geworden. Schuif ik daar toch niet op uit zeker. Val op mijn knieën met het boeket knal naar beneden. Ik denk dat er nog 1 roosje heel was. Sta je daar ook maar onnozel te kijken aan die deur hoor
gisteren naar 14/18: (Wij zaten op de 17de rij, net in het midden, dus een mooi plaatsje) spektakel heel mooi en indrukwekkend, mooie decores, panorama's mooie zang, mooi verhaal, Maar ge zag bijna geen fluit als het op gelijkvloers was. Het niveauverschil tussen de rijen is veel te klein. Als er iemand op de grond lag, en dat gebeurd dikwijls in de oorlog he, kon je wat gissen wat er gebeurde aan... het gekerm en gekreun. Heb er een stijve nek aan overgehouden met constant mijn nek te moeten uitsteken, of proberen naar de schermen een beetje naast achter me te kijken om toch maar iets te zien, en pijn aan mijn kont van de te harde stoelen. Maar dat ligt aan mijn dun velletje denk ik en het was er bloedheet. Dus als ik eerlijk wil zijn. Neen, ik heb mij niet echt kunnen ontspannen en er is veel te veel verloren gegaan.
Laat mij dus wel duidelijk zijn, het spektakel was mooi. Maar als je het voortdurend moet opgeven om te kijken, omdat je echt nergens geen gaatje meer ziet tussen de hoofden voor je, maar alleen moet luisterenen en zo niets van het einde, de clu, ziet dan vind ik het zonde van het geld.
Met zo een klein niveauvershil, daardoor kunnen meer mensen komen, wordt er door de makers alleen aan kassa kassa gedacht. JAMMER!!
p.s. klein raadje dan aan het publiek vrouwen met dotjes in hun haar denk aan de mensen achter u en doe je haren los en grote, gepierde mannen gelieve jullie wat te bukken. En diegene die nog willen gaan. Best in B-blok reserveren, kost minder en dan kan je tenminste nog goed op een scherm kijken. Want die mensen zijn wel enthousiast.
Educatieve uitstap: Bonni met de kleinkinderen naar de markt nieuwe kippen kopen!
De vos was zo lief geweest om een paar weken terug mijn kippen mee te pakken. Ik wou er nieuwe, voor de lekkere eitjes en om de kippenren zuiver te houden. Dus toen 14 dagen geleden de kleinkinderen bleven slapen beloofde ik hun om de dag nadien op de markt nieuwe te gaan kopen. Het kot werd in gereedheid gebracht o...m de nieuwelingen te verwelkomen. Vers stro, genoeg eten en drinken in de bakjes. Dus de volgende morgen trok ik met Kendra en Demi naar de markt. Lekker gezellig keuvelend tussen de kraampjes door, ondertussen aan het gissen welke kippen we gingen kopen, welke kleur. Kendra wou er zelfs een naam voor verzinnen. Bleek de kraam apart aan de overkant van het plein te staan. Kippen in allerlei kleuren. Ik vraag aan de vrouw welke het beste eieren leggen. De witte! Ik vond het leuk om er ook een bruine bij te zetten, die steken dan mooi tegenover elkaar af. De vrouw pakt eerst een kartonnen doos,wij kiezen en die vrouw doet het ijzeren kot open en zonder pardon pakt ze 2 kippen tegelijk bij hun vleugels vast. Die kippen schreeuwen zich te pletter als ze die in die doos frommelt. Kendra met een verschrikt gezicht:’Ocharme!!!’ Ook Demi keek raar. Die vrouw: ‘juffertje, in de commerce gaat dat zo, als ik er te veel poespas aan zou hangen dan zou ik niet veel verdienen!’ Ik tegen de kinderen: ‘Straks gaan ze blij zijn als wij ze in het kot vrij laten en kunnen ze buiten fijn rondlopen’. Die vrouw pakt de bruin kip en ik, stom kieke, vraag ondertussen hoe lang het zou duren eer ze zouden leggen. Ze steekt de kip met haar kop onder haar oksel en, zonder handschoenen, plopt ze haar wijsvinger in de kip haar kont, wroet daar wat in en zegt: ‘Binnen 2 weken’. Ik hoor iets rechts onder mij in koor piepen ‘Iiieeeuwww!!’ Hun gezichten spraken boekdelen. Terwijl die vrouw de kip in de doos propt en er een koord rond doet staat die haar man rechts van haar bij een machine 2 kippen hun vleugels te kortwieken en die kippen maar schreeuwen. De brandgeur en domp drong onze neus binnen. Het enige wat door mijn hoofd galmde was dat ik die kinderen daar moest weghalen want ik zag dat die ijverig een trauma aan het kweken waren. Thuis hebben we ze in het kot gezet. Kendra wou ze liefdevol strelen, waarschijnlijk om dat van de vrouw goed te maken, maar de kippen waren zo van hun melk dat die alle kanten opschoten. Ik heb Kendra maar getroost dat ze nu rust moesten hebben zodat ze konden beginnen genieten van hun nieuwe thuis. Nu 14 dagen later heb ik nog geen ei gezien. Ge zou voor minder een paar maanden je kont toepitsen!!
Op een dag nam de mier afscheid van de eekhoorn. Ik ga voor geruime tijd op reis,' zei hij, 'maar ik weet niet voor hoe lang. Ik neem dus maar zo afscheid dat het ook voor heel lang kan zijn.' Zij schudden elkaar vijf keer de hand en omhelsden elkaar ook zoals het bij een afscheid voor lange tijd hoort. 'Laat je nog eens iets van je horen?' vroeg de eekhoorn. De mier had zich al omgedraaid en riep, terwijl hij langs het bospad liep: 'Ja!' Even later was hij uit het gezicht verdwenen en bleef de eekhoorn alleen achter. Wat zou het voor een reis zijn? dacht hij. Maar hij wist hoe weinig je kon zeggen van reizen die nog moesten beginnen. Niet lang daarna ontving de eekhoorn een brief.
Beste Eekhoorn, Ik ben nu volledig op reis. Ik heb je beloofd dat ik iets van mij zou laten horen. Als je straks een uitroepteken leest laat ik iets van mij horen. Lees je goed? Let op!
Op dat moment klonk er een zacht gefluit dat onmiskenbaar het gefluit van de mier was. 'Mier!' riep de eekhoorn opgetogen. Hij draaide de brief om en om, keek tussen alle letters en toen in de envelop op de grond, maar er was geen spoor van de mier te bekennen. Hij begon opnieuw te lezen, en weer hoorde hij, toen hij het uitroepteken las, hetzelfde zachte gefluit. Als hij lang naar het uitroepteken keek kon hij zelfs een liedje herkennen dat de mier dikwijls floot. Hij deed de brief in de envelop en legde hem op tafel naast zijn bed. Hij moet heel ver weg zijn, dacht de eekhoorn, maar hij denkt aan mij! De zon scheen en de eekhoorn ging op de tak voor zijn deur zitten. Maar telkens stond hij op en ging hij naar binnen om de brief opnieuw te lezen, en telkens als hij bij het uitroepteken kwam hoorde hij weer het zachte fluiten van de mier die van ver weg iets van zich liet horen. En telkens schudde de eekhoorn zijn hoofd, glinsterden zijn ogen en dacht hij: mier, mier!
(Toon Tellegen)
Lieve Gert, goedlachse jongen, ruwe bolster met een peperkoeken hartje, ik wens je een goede reis! Dank je wel voor het 'jou' zijn, dank je wel dat ik 'jou' heb mogen kennen! xxx
Een grote sterke schouder heeft iedereen eens nodig. Om even je hoofd op te leggen, even tot rust te komen, te weten dat er iemand voor je zorgt, even je taken en verantwoordelijkheden van je overneemt. Om zo terug het vertrouwen op te bouwen dat alles weer goed komt!!
Schilderij gemaakt van een foto, getrokken door de dochter van een vriendin in een vlinderkwekerij te Suriname
Jezus = een straffetiet met een rondelleke boven zijn hoofd
Mijn zus Gaby en ik zaten bij ma, 82 jaar, aan tafel en waren aan het keuvelen over het Eurosongfestival van gisteren. Over die één met hare baard die gewonnen heeft. Zei gaby ineens heel serieus"Dat is een straffetiet! Die lijkt op Jezus alleen moet hij nog een 'rondelleke 'boven zijn hoofd hebben."
Ik dacht even dat mijn ma in hare lach bleef zo verslikte ze zich in haar eten. We hebben liggen schateren. We deden bijna in ons broek en konden haast niet meer eten. Even probeerden we serieus te zijn maar dan begon de één weer te lachen en dan weer de ander. We konden geen van 3 meer en hadden buikîjn van het lachen. Vooral ma!!
Deze avond met mijn kinderen naar een muziekkwis geweest. Dit was al even van tevoren afgesproken. Eindelijk gingen we eens iets 'samen als gezinnetje' doen. Maar door al wat deze week gebeurd is stond mijn hoofd er niet naar. En eigenlijk moest ik normaal ook niet meedoen. Maar Kevin moest onverwachts werken. Diegene die het meest van muziek afweet. Hij heeft als beroep soundmix bij verschillende bands en dan dj. Maar ze moesten een 4de man. Dus ben ik meegegaan om de hoop te vergroten. Ik luister graag naar muziek maar vraag me geen namen of uitvoerders. Maar het was gezellig. En Stéphanie sloot af met de woorden: 'Ik vond het echt leuk'. Daarom heb ik het ook gedaan. Het deed deugd eens samen iets te doen, heel ontspannen! Ook al eindigden we op de 28ste plaats van de 28 teams. Ik had toch een gezellig avondje gewonnen!!
ik voel me net een olifant in een porseleinenwinkel
Ik weet met mezelf geen blijf. Ik kan het niet bevatten. Een jong leven, 28 jaar, dit had niet gehoeven. Ik loop rond lijk een kieke zonder kop. Een olifant in een porseleinenwinkel, weet niet wat ik kan doen, mag doen, kan zeggen, mag zeggen. Mijn armen lijken zo nutteloos want zou je graag omarmen, ik weet er geen blijf mee. En dan ben ik maar ik. Wat voelen je mama, papa, zus en broer dan???????? Jongen toch!!!
Gert, goedlachse jongen, ruwe bolster, altijd klaar om iedereen te helpen, zomaar eventjes binnenspringend, peperkoekenhartje, grote mond, lolmaker, stoere knul, doe veel groetjes aan Herman. Hij gaat niet boos zijn op je. Hij gaat je opvangen en troosten. Jouw peter die altijd zo trots op je was.
De vlinder die je meebracht van uit Afghanistan, waar je toen gelegerd lag, vond ik toen al zo ontroerend mooi, dat je daar aan mij gedacht had.Hij krijgt nu een nog specialer plaatsje.
Waarom?? Zoveel vragen en zal er ooit antwoord op komen? Herman, als er hier boven iets is, vang Gert op he. En Tony zei dat als Gert bij je toe moest komen dat je hem als zijn peter een ferm bolwassing moogt geven!!!
het petekind van mijn man pleegde vandaag zelfmoord
Ik kan het niet bevatten!!! Toen men mij deze morgend belde om mij dat te zeggen was het of er iets in mijn ontplofte. Een jonge kerel van 28 jaar!! GERT!!! de laatste waar ooit iemand van zou denken. Een spring in t veld- een ruwe bolster met een peperkoekenhartje. Ze hebben hem gevonden op een parking van een fabriek in Duitsland in zijn camion. Het toppunt van eenzaamheid!!
Er waren geen voortekens; zaterdag was hij jarig, is nog nieuw kleren met zijn moeder gaan kopen en een nieuwe matras. Waarom dan???
Hij heeft wel een zware periode achter de rug, het uitraken met zijn vriendin, hij had haar uit het huis gekocht, woonde daar nu in en had een nieuwe vriendin. Dus hij was er al even door.
. En diegene die nog willen gaan. Best in B-blok reserveren, kost minder en dan kan je tenminste nog goed op een scherm kijken. Want die mensen zijn wel enthousiast.
