Het lege nestsyndroom en volgend jaar 1 april 2016 op pensioen. ALS DAT MAAR GOEDKOMT!!
Over mijzelf
Ik ben troetelnaam nele
Ik ben een vrouw en woon in () en mijn beroep is nachtverzorgster bij mensen met een mentale handicap.
Ik ben geboren op 06/02/1956 en ben nu dus 68 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: lezen, schilderen, rommelmarkten en gewoon genieten..
ik heb 2 kinderen, Thomas (1986) en Stéphanie (1988), mijn man overleed in 1999. Mijn leefregel is humor . Ik heb een persoonlijk Duvelke dat regelmatig mijn leven eens overhoop gooit. Het is soms met vallen en opstaan maar dat lees je allemaal in mijn bl
Educatieve uitstap: Bonni met de kleinkinderen naar de markt nieuwe kippen kopen!
De vos was zo lief geweest om een paar weken terug mijn kippen mee te pakken. Ik wou er nieuwe, voor de lekkere eitjes en om de kippenren zuiver te houden. Dus toen 14 dagen geleden de kleinkinderen bleven slapen beloofde ik hun om de dag nadien op de markt nieuwe te gaan kopen. Het kot werd in gereedheid gebracht o...m de nieuwelingen te verwelkomen. Vers stro, genoeg eten en drinken in de bakjes. Dus de volgende morgen trok ik met Kendra en Demi naar de markt. Lekker gezellig keuvelend tussen de kraampjes door, ondertussen aan het gissen welke kippen we gingen kopen, welke kleur. Kendra wou er zelfs een naam voor verzinnen. Bleek de kraam apart aan de overkant van het plein te staan. Kippen in allerlei kleuren. Ik vraag aan de vrouw welke het beste eieren leggen. De witte! Ik vond het leuk om er ook een bruine bij te zetten, die steken dan mooi tegenover elkaar af. De vrouw pakt eerst een kartonnen doos,wij kiezen en die vrouw doet het ijzeren kot open en zonder pardon pakt ze 2 kippen tegelijk bij hun vleugels vast. Die kippen schreeuwen zich te pletter als ze die in die doos frommelt. Kendra met een verschrikt gezicht:’Ocharme!!!’ Ook Demi keek raar. Die vrouw: ‘juffertje, in de commerce gaat dat zo, als ik er te veel poespas aan zou hangen dan zou ik niet veel verdienen!’ Ik tegen de kinderen: ‘Straks gaan ze blij zijn als wij ze in het kot vrij laten en kunnen ze buiten fijn rondlopen’. Die vrouw pakt de bruin kip en ik, stom kieke, vraag ondertussen hoe lang het zou duren eer ze zouden leggen. Ze steekt de kip met haar kop onder haar oksel en, zonder handschoenen, plopt ze haar wijsvinger in de kip haar kont, wroet daar wat in en zegt: ‘Binnen 2 weken’. Ik hoor iets rechts onder mij in koor piepen ‘Iiieeeuwww!!’ Hun gezichten spraken boekdelen. Terwijl die vrouw de kip in de doos propt en er een koord rond doet staat die haar man rechts van haar bij een machine 2 kippen hun vleugels te kortwieken en die kippen maar schreeuwen. De brandgeur en domp drong onze neus binnen. Het enige wat door mijn hoofd galmde was dat ik die kinderen daar moest weghalen want ik zag dat die ijverig een trauma aan het kweken waren. Thuis hebben we ze in het kot gezet. Kendra wou ze liefdevol strelen, waarschijnlijk om dat van de vrouw goed te maken, maar de kippen waren zo van hun melk dat die alle kanten opschoten. Ik heb Kendra maar getroost dat ze nu rust moesten hebben zodat ze konden beginnen genieten van hun nieuwe thuis. Nu 14 dagen later heb ik nog geen ei gezien. Ge zou voor minder een paar maanden je kont toepitsen!!
Op een dag nam de mier afscheid van de eekhoorn. Ik ga voor geruime tijd op reis,' zei hij, 'maar ik weet niet voor hoe lang. Ik neem dus maar zo afscheid dat het ook voor heel lang kan zijn.' Zij schudden elkaar vijf keer de hand en omhelsden elkaar ook zoals het bij een afscheid voor lange tijd hoort. 'Laat je nog eens iets van je horen?' vroeg de eekhoorn. De mier had zich al omgedraaid en riep, terwijl hij langs het bospad liep: 'Ja!' Even later was hij uit het gezicht verdwenen en bleef de eekhoorn alleen achter. Wat zou het voor een reis zijn? dacht hij. Maar hij wist hoe weinig je kon zeggen van reizen die nog moesten beginnen. Niet lang daarna ontving de eekhoorn een brief.
Beste Eekhoorn, Ik ben nu volledig op reis. Ik heb je beloofd dat ik iets van mij zou laten horen. Als je straks een uitroepteken leest laat ik iets van mij horen. Lees je goed? Let op!
Op dat moment klonk er een zacht gefluit dat onmiskenbaar het gefluit van de mier was. 'Mier!' riep de eekhoorn opgetogen. Hij draaide de brief om en om, keek tussen alle letters en toen in de envelop op de grond, maar er was geen spoor van de mier te bekennen. Hij begon opnieuw te lezen, en weer hoorde hij, toen hij het uitroepteken las, hetzelfde zachte gefluit. Als hij lang naar het uitroepteken keek kon hij zelfs een liedje herkennen dat de mier dikwijls floot. Hij deed de brief in de envelop en legde hem op tafel naast zijn bed. Hij moet heel ver weg zijn, dacht de eekhoorn, maar hij denkt aan mij! De zon scheen en de eekhoorn ging op de tak voor zijn deur zitten. Maar telkens stond hij op en ging hij naar binnen om de brief opnieuw te lezen, en telkens als hij bij het uitroepteken kwam hoorde hij weer het zachte fluiten van de mier die van ver weg iets van zich liet horen. En telkens schudde de eekhoorn zijn hoofd, glinsterden zijn ogen en dacht hij: mier, mier!
(Toon Tellegen)
Lieve Gert, goedlachse jongen, ruwe bolster met een peperkoeken hartje, ik wens je een goede reis! Dank je wel voor het 'jou' zijn, dank je wel dat ik 'jou' heb mogen kennen! xxx
Een grote sterke schouder heeft iedereen eens nodig. Om even je hoofd op te leggen, even tot rust te komen, te weten dat er iemand voor je zorgt, even je taken en verantwoordelijkheden van je overneemt. Om zo terug het vertrouwen op te bouwen dat alles weer goed komt!!
Schilderij gemaakt van een foto, getrokken door de dochter van een vriendin in een vlinderkwekerij te Suriname
Jezus = een straffetiet met een rondelleke boven zijn hoofd
Mijn zus Gaby en ik zaten bij ma, 82 jaar, aan tafel en waren aan het keuvelen over het Eurosongfestival van gisteren. Over die één met hare baard die gewonnen heeft. Zei gaby ineens heel serieus"Dat is een straffetiet! Die lijkt op Jezus alleen moet hij nog een 'rondelleke 'boven zijn hoofd hebben."
Ik dacht even dat mijn ma in hare lach bleef zo verslikte ze zich in haar eten. We hebben liggen schateren. We deden bijna in ons broek en konden haast niet meer eten. Even probeerden we serieus te zijn maar dan begon de één weer te lachen en dan weer de ander. We konden geen van 3 meer en hadden buikîjn van het lachen. Vooral ma!!
Deze avond met mijn kinderen naar een muziekkwis geweest. Dit was al even van tevoren afgesproken. Eindelijk gingen we eens iets 'samen als gezinnetje' doen. Maar door al wat deze week gebeurd is stond mijn hoofd er niet naar. En eigenlijk moest ik normaal ook niet meedoen. Maar Kevin moest onverwachts werken. Diegene die het meest van muziek afweet. Hij heeft als beroep soundmix bij verschillende bands en dan dj. Maar ze moesten een 4de man. Dus ben ik meegegaan om de hoop te vergroten. Ik luister graag naar muziek maar vraag me geen namen of uitvoerders. Maar het was gezellig. En Stéphanie sloot af met de woorden: 'Ik vond het echt leuk'. Daarom heb ik het ook gedaan. Het deed deugd eens samen iets te doen, heel ontspannen! Ook al eindigden we op de 28ste plaats van de 28 teams. Ik had toch een gezellig avondje gewonnen!!
ik voel me net een olifant in een porseleinenwinkel
Ik weet met mezelf geen blijf. Ik kan het niet bevatten. Een jong leven, 28 jaar, dit had niet gehoeven. Ik loop rond lijk een kieke zonder kop. Een olifant in een porseleinenwinkel, weet niet wat ik kan doen, mag doen, kan zeggen, mag zeggen. Mijn armen lijken zo nutteloos want zou je graag omarmen, ik weet er geen blijf mee. En dan ben ik maar ik. Wat voelen je mama, papa, zus en broer dan???????? Jongen toch!!!
Gert, goedlachse jongen, ruwe bolster, altijd klaar om iedereen te helpen, zomaar eventjes binnenspringend, peperkoekenhartje, grote mond, lolmaker, stoere knul, doe veel groetjes aan Herman. Hij gaat niet boos zijn op je. Hij gaat je opvangen en troosten. Jouw peter die altijd zo trots op je was.
De vlinder die je meebracht van uit Afghanistan, waar je toen gelegerd lag, vond ik toen al zo ontroerend mooi, dat je daar aan mij gedacht had.Hij krijgt nu een nog specialer plaatsje.
Waarom?? Zoveel vragen en zal er ooit antwoord op komen? Herman, als er hier boven iets is, vang Gert op he. En Tony zei dat als Gert bij je toe moest komen dat je hem als zijn peter een ferm bolwassing moogt geven!!!
het petekind van mijn man pleegde vandaag zelfmoord
Ik kan het niet bevatten!!! Toen men mij deze morgend belde om mij dat te zeggen was het of er iets in mijn ontplofte. Een jonge kerel van 28 jaar!! GERT!!! de laatste waar ooit iemand van zou denken. Een spring in t veld- een ruwe bolster met een peperkoekenhartje. Ze hebben hem gevonden op een parking van een fabriek in Duitsland in zijn camion. Het toppunt van eenzaamheid!!
Er waren geen voortekens; zaterdag was hij jarig, is nog nieuw kleren met zijn moeder gaan kopen en een nieuwe matras. Waarom dan???
Hij heeft wel een zware periode achter de rug, het uitraken met zijn vriendin, hij had haar uit het huis gekocht, woonde daar nu in en had een nieuwe vriendin. Dus hij was er al even door.
Raar toch dat mensen altijd proberen te vetgelijken. Toen Herman een half jaar overleden was zei een vriendin tegen mij 'ik wou dat ik in jouw plaats was. Zij was dan net gescheiden. Had 3 kinderen en ze wist dat haar ex een nieuw vriendin had. Toen had ik daar geen oren naar. Het verdriet van het verlies van Herman sneed dwars door mijn hart. Ik protesteerde uit volle borst of ik mijn bloedend en in stukjes gevallen hart wou laten zien. Zij zei: 'gij weet tenminste waar de uwe is.' Ik snauwde dat ik dat niet wist. Alleen dat hij daar onder de grond lag, in een donkere kist! Zij pareerde met 'en de mijne in een ander haar bed!'. Op dat moment had ik er geen oren naar.
Nu 15 jaar later moet ik schoorvoetend toegeven dat ik haar begrijp. Ik merk bij meer en meer koppels dat het er heel hard aan toe kan gaan. Van de ene hoor ik dat haar man haar kleineerd, chanteerd en bedreigd. Een ander is er nog steeds niet over dat haar ex overal paradeert, op vakantie gaat met zijn nieuw vriendin, iets wat hij met haar nooit gedaan heeft, bij nog een ander gunt haar man haar geen ziekenverlof en moet ze geen komedie spelen en praat nu niet meer met haar. Nog een ander zei: 'Het doet vies hoor als je man ineens zegt dat hij terug vrij wil zijn omdat hij niet meer van je houdt. Foei! Foei, wat mensen elkaar kunnen aandoen.
Ik moet aanvaarden dat hij er niet meer is, ik kan hem niet meer onverwachts tegen komen. Maar aan de andere kant je man zien aftakelen, stapje voor stapje afscheid nemend van het leven. Ik zie hem nog gebroken van zijn werk terug komen met een kartonnen doosje onder zijn arm, het enige wat overbleef van zijn 30 jaren dienst. Zijn kinderen van 10 en 12 jaar bij hem op de zetel roepen en dan zeggen dat hij niet lang meer te leven heeft. De ene schreeuwend, neen papa neen, en de andere naar de wc krossend om te gaan overgeven. Daarna elke dag minder en minder kunnend, vergaan van de pijn. Maar ook het mooie koester ik, het samen praten, knuffelen, er elke seconde voor elkaar zijn, het weten en voelen hoeveel we van elkaar hielden. Een van de laatste dagen toen hij op zijn ziekenhuisbed lag was ik bij hem gekropen en lag met mijn hoofd op zijn borstkas en ik hoorde en voelde zijn hart slaan. Ik zei hem dat, hij omarmde mij met alle krachten die hij nog had en zei: 'Dat klopt nu nog alleen maar voor jou!'
Dus ja ... wat valt er dan te vergelijken???
(kader met 9 verschillende schilderijtes met verschillende stijlen, kleuren. Aparte details vormen toch samen één geheel)
Op 1 mei had ik het moeilijk met het 'even' alleen zijn, net nadat mijn zussen terug naar huis gereden waren. Naar Leuven. Ik ben van Leuven afkomstig. Ik woon nu al 30 jaar in Genk. Dus eigenlijk al langer dan ik in Leuven gewoond heb. Maar daar zitten mijn roots. Als ik in Leuven kom voel ik mij thuis, het dialect te horen praten, de straten infietsen waar ik als klein meisje fietste. Nostalgie tot en met.
Ik twijfel nu of ik terug zou gaan. Maar mijn kinderen wonen hier en eens zij kinderen hebben wil ik toch kortbij zijn om ze te zien, om even te helpen of op te vangen. En als ik denk aan de dag dat ik dan hier alles moet leegmaken en de sleutel moet afgeven krijg ik het benauwd.
Ik heb me voorgenomen om het zeker 4 seizoenen te geven eer ik beslis. Maar volgende week ga ik toch eens naar de notaris gaan om mij te bevragen wat mijn mogelijkgeden zijn. Want de kinderen hun erfdeel van hun papa zit in dit huis. Dus zomaar verkopen kan ik niet. Zij moeten mee beslissen. Nu, ze hebben altijd gezegd dat ze er niets moeten van hebben, dat ik er voor gewerkt heb. Maar ze zijn ook pas beginnend en er zijn nu partners bij. Dus 100% zeker ben ik toch niet. Zeg nooit 'mijn kinderen zullen zoiets niet doen!'
Toen ik tegen Thomas zei dat ik er aan dacht om te verhuizen als het mij niet lukte keek hij geschrokken en zei hij bijna smekend: 'mama probeer aub het huis zo lang mogelijk te houden!' En dat ga ik met hart en ziel ook proberen!!!
Alleen jij en ik weten niet wat we met onszelf moeten beginnen
Een klein rupsje kruipt, in en uit en in en uit en in en uit, van het ene blad naar het andere, op zoek naar het sappigste stukje groen, de wereld van op de grond observerend, en op een keer ineens de drang voelend om op zoek te gaan naar een schuilplaatsje. Het begint draadjes rond zich te spinnen, altijd meer en meer tot de cocon volledig is. Daar blijft het hangen en levert vanbinnen een gevecht met zijn natuur. Het werkt stilaan naar een ontpopping. Het doet het gewoon omdat hij het zo aanvoelt. Tot de cocon te klein wordt. En op een dag komt er in het vlies een scheurtje en het wacht rustig af tot de tijd rijp is, tot het voelt dat het volledig klaar is en dan wriemelt het er zich uit. Laat eerst de zon zijn vleugels opwarmen, hij pompt bloed naar om kracht te krijgen, hij, nu een vlinder, spreidt ze uit en ineens zonder nadenken start hij en vliegt sereen, geluidloos weg en fladdert van bloem tot bloem. De wereld van bovenaf observerend en explorerend. Door heel het proces heeft hij zichzelf geen vragen gesteld en stelt nu ook geen vragen. Dit is zijn natuur. Hij weet het gewoon, hij weet dat het goed is zo!
Alleen jij en ik weten niet wat met onszelf te beginnen, een mens piekert, wikt en weegt, spartelt en stelt zich de vraag of hij wel goed bezig is. Of dit nu eigenlijk het leven wel is.
Ik mag niet klagen door de dag, maar het enige wat heel confronterend is is het 's nacht alleen liggen in dit grote huis. In weze is het niet groot maar het voelt zo aan. Ik hoop telkens snel in slaap te vallen. Ik ben moe en zelfs doodop maar van zodra ik het licht uitdoe ben ik klaarwakker. Niet dat ik panikeer hoor. Ik lees en probeer nog eens, zet de radio even aan om zo stilaan weg te glijden. Maar iets houdt me telkens tegen. Vroeger werd ik zenuwachtig en dwong mezelf van 'en Nu gaat ge slapen'. Maar dat werkt niet. Dus ik probeer zen te worden. Rustig in en uit ademen, wat ik in een mindfullness cursus geleerd heb toepassen. Ik ga ook proberen van niet te laat meer te eten want mijn maag speelt me dan parten. Gelukkig kan ik na een slapeloze nacht toch nadien wat uitslapen. Mijn streefdoel is om gewoon bedje in te kruipen, wat te lezen, boekje toe, onder de deken nestelen, oogjes toe en weg naar dromenland.Hopelijk lukt me dat heel in het kort want anders duren de nachten te lang en ga ik er onderdoor van moeheid en heb ik te veel tijd om te piekeren. Mijn nachtpost doet er ook geen deugd aan, moet telkens mijn ritme hervinden.
Gisteren met een vriendin weg geweest en zij vertelde dat haar dochter denkt dat ze een transgender is en overweegt om zich te laten ombouwen naar man. Het sloeg in als een bom bij haar. Dat zijn pas dingen waar je moet van slikken en dat heel je wereld overhoopt zet.Crisis tot en met thuis, hoe moet je zoiets als moeder aanpakken? Objectief heeft iedereen wel een mening maar als het om je eigen kind daat is het allemaal zo evident niet meer.
Net terug van een voorstelling van Kommil Foo. Ik heb genoten! Ongelooflijk hoe die mannen met emoties spelen. Van lachen naar ernstig, naar treurig en naar vooral het confronteren met jezelf. Heel subtiel en soms zo denderend los er door. Verschillende keren heb ik geschokt van het lachen maar ook net geen traan gelaten. Ik heb ook beseft dat ik in al mijn gevoelens niet zo abnormaal ben want ik hoorde dat op hetzelfde moment als ik iedereen lachte en dat hun lach op dezelfde seconde bleef steken toen ze merkten dat het eigenlijk niet om te lachen was.
Maar wat ik vooral onthoud is dat een mens in duizend stukjes kan breken en zo in een luciferdoosje kan passen en dat anderen kunnen vragen om je weer bijeen te rapen, het doosje een klein beetje voor je openschuiven en je de kans geven er weer uit te kruipen
(schilderij: spiegelbeeld. Iedereen heeft 2 gezichten. Het ene dat je laat zien en het andere dat alleen jij ziet. Kijk in de spiegel en je ziet objectief jezelf maar je ziet ook datgene 'wat' je er bij voelt en 'hoe' je je voelt)
15 jaar! Had mij 15 jaar geleden gezegd dat ik ging staan waar ik nu sta dan had ik je voor gek verklaard. Ik zag geen toekomst meer. Een dochter van 10 en een zoon van 12. En daar stond ik ineens zonder jou om ze groot te krijgen. Heel hun puberteit door, hun grote en kleine verdrietjes, hun studies, hobby, kortom 'hun' toekomst lag in 'mijn' handen. Voor je stierf zei ik 'Ga maar, ik zal wel voor ze zorgen. En ik heb gesparteld, geweend en geschreeuwd. Jij zei dat als ik je echt nodig had dat je er ging zijn. Daar geloofde je rotsvast in. Ik twijfelde!! Voor je foto vroeg ik, smeekte ik, chanteerde ik, schreeuwde 'Waar ben je nu? Waar blijf je nu???' En soms, heel soms had ik het gevoel 'daar ben je' en dat hield me recht. En we haalden het. En hier zijn we nu. We leven, we plannen en maken plezier.Jouw trots: jouw kinderen en ik. De scherpste kanten zijn over maar het zachte verdriet is niet voorbij. Mag niet voorbij gaan. Zo blijf je een beetje bij mij en van mij.
Jij zei: "Ooit zal je weten hoeveel ik van je gehouden heb!" Kon ik de klok maar even terug draaien want het liefst had ik even, nog heel even mijn hand op je wang gelegd en je beschermende armen om me heen gevoeld om zachtjes in je oor te fluisteren :' Ik weet het!'
(foto getrokken aan zee. Naargelang mijn gemoedde ene keer een zonsondergang en de andere keer het opkomen van de zon)
Vandaag is het de eerste keer terug werken sinds mijn operatie. Ik werk bij mensen met een meervoudige handicap die daarbij blind of slechtziend zijn. Ik werk er nu bijna 38 jaar. Dus al heel wat ervaring. Maar de elastiek staat voor iedereen van het personeel enorm gespannen. En ik vrees dat als ze nog hard gaan blijven trekken dat deze eens gaat overknappen.Op een paar maanden tijd hebben er al 6 collega's ontslag genomen. 6 van de 17 dat kan tellen. Ze hebben er daar nu 2 van vervangen. Dus blijven er nog 4 plaatsen open. Het probleem is dat ze niemand vinden. Verantwoordelijkheid en verloning zijn niet in verhouding. Het probleem is dat de overblijvers het moeten opvangen.
Ikzelf moet nog proberen 2 jaar vol te houden en dan stop ik er echt mee. Mijn lichaam zegt dat het genoeg geweest is. Ik vind dat ik ondanks mijn handicap, geen vingers en heel wat littekens en een voet die niet mee wil, mijn bijdrage aan deze maatschappij geleverd heb. Ben altijd naar een gewone school gegaan, altijd in een gewoon arbeidscircuit. Binnen 2 jaar geef ik het vaandel door naar de jongeren. Als het lukt probeer ik zelfs eerder te stoppen. Ik vind dat ik trots op mezelf mag zijn!
Ik zou mij moeten schamen want ik mag eigenlijk helemaal niet klagen. Ik heb met al mijn kinderen en kleinkinderen, fijn Pasen gevierd.Een echt gezellige Paasbrunch! (wel 1 van mijn mooie borden laten vallen en kleindochter op weg naar hier gevallen, waardoor ze nu 6 draadjes in haar been heeft. Maar ze is heel flink geweest). Rond 3 uur zijn ze vertrokken, alles netjes opgeruimd. Daarna naar mijn moeder vertrokken om samen met de rest van mijn familie te vieren en onderweg overviel mij het 'alleen zijn gevoel'. Stom! Ik weet het!! Ik heb mezelf al streng toegesproken maar ik krijg het niet meer van mij af en weet op het ogenblik met mezelf geen blijf. Ik snap me zelf soms niet!!
(dienblad gemaakt voor collega die van werk veranderde)
Thomas ging vandaag langs komen maar ik zat op een leerkrachtenbeus om onze spelkoffer te promoten.
Wij hebben een spelkoffer 'Vlieg mee!'Vlieg mee in de leefwereld van mensen met een handicap. Ik ben voorzitster van de vereniging Zichtbare Handicap. Omdat ik zelf een handicap heb en ik het belangrijk vind dat kinderen van kleins af aan zouden moeten weten dat er mensen met een handicap zijn en vooral hoe ze er mee zouden kunnen omgaan. Het is een heel toffe koffer, met puzzels, kwartetspel, dobbelspel. En aan de hand van de opdrachten ondervinden ze even wat een handicap zou kunnen zijn. Dus heel even in de huid kruipen van. De meeste scholen en kinderen zijn heel enthousiast. Ik krijg enorm leegierige, boeiende vragen en heel ontroerende reactie. Je kan altijd eens gaan kijken op www.zichtbarehandicap.be daar staat het hele consept op. Of we lenen de koffer uit of ikzelf ga er mee les geven. Boeiende maar tijdrovende bezigheid. Hier is onze koffer de druppel inkt in de tas melk.
Dan komen we morgen zei Thomas, maar morgen heb ik opening van mijn tentoonstelling in Kessel-Lo. Je bent nooit thuis kloeg hij. Maar nu ben ik thuis en nu kon hij niet. Maar ja, is beter zo dan te zitten kniezen he.
Gisteren belde Stéphanie om te vragen of ik eens met de bomma van Kevin kon gaan praten. Zijn bompa stierf in januari. Ze kreeg het niet geplaatst. Langs de ene kant deed het deugd dat mijn dochter dat vroeg, mij daar in vertrouwde, dat ik misschien met mijn ervaring kon helpen. Een teken dat ze vindt dat ik het toch goed heb gedaan. Ik ben er naartoe gegaan en we hebben ook heel intens en lang gepraat. Ik begreep het vrouwke zo goed. Heel het verdriet, het spartelen om toch maar recht te komen. Het zoeken naar antwoorden, de schuldgevoelens,het elke seconde van alles proberen te begrijpen, het gekibbel tussen haar dochters, de kwetsende opmerkingen. Aan de andere kant heb ik nu even mijn klop. Het is bij mij dan al wel 15 jaar geleden dat Herman stierf. Die gevoelens opieuw zien beleven raakt toch dieper dan ik dacht. En ik heb toen zo gehoopt dat er iemand mij begreep. Maar ik was 42 jaar en in mijn familie of vriendenkring kende ik niemand (gelukkig voor hen) die mij kon helpen en met mij kon praten. Niemand die zei dat die gevoelens die ik toen had normaal waren. ik dacht toen soms dat ik gek werd. Ik sleurde de halve bibliotheek aan boeken mee om wanhopig te begrijpen. Ik dacht toen dat later als iemand zijn partner zou verliezen de andere mij eindelijk zouden begrijpen, maar het is nog steeds ik die hun begrijp en steun. Maar ik ben trots op mezelf dat ik het gekund heb. Mijn kinderen doen het goed.Ik ben een fiere mama. Van hun 10 en 12 jaar heb ik ze alleen opgevoed. Ik had 3 pubers in huis, zij 2 en ik zelf ook want ik maakte ook een identiteitscrisis door. Ik was ook met al mijn verdriet mijn Noorden kwijt, mijn steun mijn toeverlaat. Herman ik mis je!! Maar ook hij zou trots zijn. Zijn dochter werkt als administratief medewerkster aan het kabinet van de burgemeester en en zijn zoon is adjunct-directeur aan de sportschool in Hasselt. Maar vooral ze doen het' nu' relationeel en emotioneel goed. Hopelijk blijft het zo want ze hebben allebei andere tijden gekend. Maar als de kinderen het goed doen dan de mama ook!!!
(beeldje gemaakt toen Herman gestorven was om aan te tonen hoe fel wij met elkaar verstrengeld waren)
