Het lege nestsyndroom en volgend jaar 1 april 2016 op pensioen. ALS DAT MAAR GOEDKOMT!!
Over mijzelf
Ik ben troetelnaam nele
Ik ben een vrouw en woon in () en mijn beroep is nachtverzorgster bij mensen met een mentale handicap.
Ik ben geboren op 06/02/1956 en ben nu dus 68 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: lezen, schilderen, rommelmarkten en gewoon genieten..
ik heb 2 kinderen, Thomas (1986) en Stéphanie (1988), mijn man overleed in 1999. Mijn leefregel is humor . Ik heb een persoonlijk Duvelke dat regelmatig mijn leven eens overhoop gooit. Het is soms met vallen en opstaan maar dat lees je allemaal in mijn bl
Alleen jij en ik weten niet wat we met onszelf moeten beginnen
Een klein rupsje kruipt, in en uit en in en uit en in en uit, van het ene blad naar het andere, op zoek naar het sappigste stukje groen, de wereld van op de grond observerend, en op een keer ineens de drang voelend om op zoek te gaan naar een schuilplaatsje. Het begint draadjes rond zich te spinnen, altijd meer en meer tot de cocon volledig is. Daar blijft het hangen en levert vanbinnen een gevecht met zijn natuur. Het werkt stilaan naar een ontpopping. Het doet het gewoon omdat hij het zo aanvoelt. Tot de cocon te klein wordt. En op een dag komt er in het vlies een scheurtje en het wacht rustig af tot de tijd rijp is, tot het voelt dat het volledig klaar is en dan wriemelt het er zich uit. Laat eerst de zon zijn vleugels opwarmen, hij pompt bloed naar om kracht te krijgen, hij, nu een vlinder, spreidt ze uit en ineens zonder nadenken start hij en vliegt sereen, geluidloos weg en fladdert van bloem tot bloem. De wereld van bovenaf observerend en explorerend. Door heel het proces heeft hij zichzelf geen vragen gesteld en stelt nu ook geen vragen. Dit is zijn natuur. Hij weet het gewoon, hij weet dat het goed is zo!
Alleen jij en ik weten niet wat met onszelf te beginnen, een mens piekert, wikt en weegt, spartelt en stelt zich de vraag of hij wel goed bezig is. Of dit nu eigenlijk het leven wel is.
Ik mag niet klagen door de dag, maar het enige wat heel confronterend is is het 's nacht alleen liggen in dit grote huis. In weze is het niet groot maar het voelt zo aan. Ik hoop telkens snel in slaap te vallen. Ik ben moe en zelfs doodop maar van zodra ik het licht uitdoe ben ik klaarwakker. Niet dat ik panikeer hoor. Ik lees en probeer nog eens, zet de radio even aan om zo stilaan weg te glijden. Maar iets houdt me telkens tegen. Vroeger werd ik zenuwachtig en dwong mezelf van 'en Nu gaat ge slapen'. Maar dat werkt niet. Dus ik probeer zen te worden. Rustig in en uit ademen, wat ik in een mindfullness cursus geleerd heb toepassen. Ik ga ook proberen van niet te laat meer te eten want mijn maag speelt me dan parten. Gelukkig kan ik na een slapeloze nacht toch nadien wat uitslapen. Mijn streefdoel is om gewoon bedje in te kruipen, wat te lezen, boekje toe, onder de deken nestelen, oogjes toe en weg naar dromenland.Hopelijk lukt me dat heel in het kort want anders duren de nachten te lang en ga ik er onderdoor van moeheid en heb ik te veel tijd om te piekeren. Mijn nachtpost doet er ook geen deugd aan, moet telkens mijn ritme hervinden.
Gisteren met een vriendin weg geweest en zij vertelde dat haar dochter denkt dat ze een transgender is en overweegt om zich te laten ombouwen naar man. Het sloeg in als een bom bij haar. Dat zijn pas dingen waar je moet van slikken en dat heel je wereld overhoopt zet.Crisis tot en met thuis, hoe moet je zoiets als moeder aanpakken? Objectief heeft iedereen wel een mening maar als het om je eigen kind daat is het allemaal zo evident niet meer.
Net terug van een voorstelling van Kommil Foo. Ik heb genoten! Ongelooflijk hoe die mannen met emoties spelen. Van lachen naar ernstig, naar treurig en naar vooral het confronteren met jezelf. Heel subtiel en soms zo denderend los er door. Verschillende keren heb ik geschokt van het lachen maar ook net geen traan gelaten. Ik heb ook beseft dat ik in al mijn gevoelens niet zo abnormaal ben want ik hoorde dat op hetzelfde moment als ik iedereen lachte en dat hun lach op dezelfde seconde bleef steken toen ze merkten dat het eigenlijk niet om te lachen was.
Maar wat ik vooral onthoud is dat een mens in duizend stukjes kan breken en zo in een luciferdoosje kan passen en dat anderen kunnen vragen om je weer bijeen te rapen, het doosje een klein beetje voor je openschuiven en je de kans geven er weer uit te kruipen
(schilderij: spiegelbeeld. Iedereen heeft 2 gezichten. Het ene dat je laat zien en het andere dat alleen jij ziet. Kijk in de spiegel en je ziet objectief jezelf maar je ziet ook datgene 'wat' je er bij voelt en 'hoe' je je voelt)
15 jaar! Had mij 15 jaar geleden gezegd dat ik ging staan waar ik nu sta dan had ik je voor gek verklaard. Ik zag geen toekomst meer. Een dochter van 10 en een zoon van 12. En daar stond ik ineens zonder jou om ze groot te krijgen. Heel hun puberteit door, hun grote en kleine verdrietjes, hun studies, hobby, kortom 'hun' toekomst lag in 'mijn' handen. Voor je stierf zei ik 'Ga maar, ik zal wel voor ze zorgen. En ik heb gesparteld, geweend en geschreeuwd. Jij zei dat als ik je echt nodig had dat je er ging zijn. Daar geloofde je rotsvast in. Ik twijfelde!! Voor je foto vroeg ik, smeekte ik, chanteerde ik, schreeuwde 'Waar ben je nu? Waar blijf je nu???' En soms, heel soms had ik het gevoel 'daar ben je' en dat hield me recht. En we haalden het. En hier zijn we nu. We leven, we plannen en maken plezier.Jouw trots: jouw kinderen en ik. De scherpste kanten zijn over maar het zachte verdriet is niet voorbij. Mag niet voorbij gaan. Zo blijf je een beetje bij mij en van mij.
Jij zei: "Ooit zal je weten hoeveel ik van je gehouden heb!" Kon ik de klok maar even terug draaien want het liefst had ik even, nog heel even mijn hand op je wang gelegd en je beschermende armen om me heen gevoeld om zachtjes in je oor te fluisteren :' Ik weet het!'
(foto getrokken aan zee. Naargelang mijn gemoedde ene keer een zonsondergang en de andere keer het opkomen van de zon)
Vandaag is het de eerste keer terug werken sinds mijn operatie. Ik werk bij mensen met een meervoudige handicap die daarbij blind of slechtziend zijn. Ik werk er nu bijna 38 jaar. Dus al heel wat ervaring. Maar de elastiek staat voor iedereen van het personeel enorm gespannen. En ik vrees dat als ze nog hard gaan blijven trekken dat deze eens gaat overknappen.Op een paar maanden tijd hebben er al 6 collega's ontslag genomen. 6 van de 17 dat kan tellen. Ze hebben er daar nu 2 van vervangen. Dus blijven er nog 4 plaatsen open. Het probleem is dat ze niemand vinden. Verantwoordelijkheid en verloning zijn niet in verhouding. Het probleem is dat de overblijvers het moeten opvangen.
Ikzelf moet nog proberen 2 jaar vol te houden en dan stop ik er echt mee. Mijn lichaam zegt dat het genoeg geweest is. Ik vind dat ik ondanks mijn handicap, geen vingers en heel wat littekens en een voet die niet mee wil, mijn bijdrage aan deze maatschappij geleverd heb. Ben altijd naar een gewone school gegaan, altijd in een gewoon arbeidscircuit. Binnen 2 jaar geef ik het vaandel door naar de jongeren. Als het lukt probeer ik zelfs eerder te stoppen. Ik vind dat ik trots op mezelf mag zijn!
Ik zou mij moeten schamen want ik mag eigenlijk helemaal niet klagen. Ik heb met al mijn kinderen en kleinkinderen, fijn Pasen gevierd.Een echt gezellige Paasbrunch! (wel 1 van mijn mooie borden laten vallen en kleindochter op weg naar hier gevallen, waardoor ze nu 6 draadjes in haar been heeft. Maar ze is heel flink geweest). Rond 3 uur zijn ze vertrokken, alles netjes opgeruimd. Daarna naar mijn moeder vertrokken om samen met de rest van mijn familie te vieren en onderweg overviel mij het 'alleen zijn gevoel'. Stom! Ik weet het!! Ik heb mezelf al streng toegesproken maar ik krijg het niet meer van mij af en weet op het ogenblik met mezelf geen blijf. Ik snap me zelf soms niet!!
(dienblad gemaakt voor collega die van werk veranderde)
Thomas ging vandaag langs komen maar ik zat op een leerkrachtenbeus om onze spelkoffer te promoten.
Wij hebben een spelkoffer 'Vlieg mee!'Vlieg mee in de leefwereld van mensen met een handicap. Ik ben voorzitster van de vereniging Zichtbare Handicap. Omdat ik zelf een handicap heb en ik het belangrijk vind dat kinderen van kleins af aan zouden moeten weten dat er mensen met een handicap zijn en vooral hoe ze er mee zouden kunnen omgaan. Het is een heel toffe koffer, met puzzels, kwartetspel, dobbelspel. En aan de hand van de opdrachten ondervinden ze even wat een handicap zou kunnen zijn. Dus heel even in de huid kruipen van. De meeste scholen en kinderen zijn heel enthousiast. Ik krijg enorm leegierige, boeiende vragen en heel ontroerende reactie. Je kan altijd eens gaan kijken op www.zichtbarehandicap.be daar staat het hele consept op. Of we lenen de koffer uit of ikzelf ga er mee les geven. Boeiende maar tijdrovende bezigheid. Hier is onze koffer de druppel inkt in de tas melk.
Dan komen we morgen zei Thomas, maar morgen heb ik opening van mijn tentoonstelling in Kessel-Lo. Je bent nooit thuis kloeg hij. Maar nu ben ik thuis en nu kon hij niet. Maar ja, is beter zo dan te zitten kniezen he.
Gisteren belde Stéphanie om te vragen of ik eens met de bomma van Kevin kon gaan praten. Zijn bompa stierf in januari. Ze kreeg het niet geplaatst. Langs de ene kant deed het deugd dat mijn dochter dat vroeg, mij daar in vertrouwde, dat ik misschien met mijn ervaring kon helpen. Een teken dat ze vindt dat ik het toch goed heb gedaan. Ik ben er naartoe gegaan en we hebben ook heel intens en lang gepraat. Ik begreep het vrouwke zo goed. Heel het verdriet, het spartelen om toch maar recht te komen. Het zoeken naar antwoorden, de schuldgevoelens,het elke seconde van alles proberen te begrijpen, het gekibbel tussen haar dochters, de kwetsende opmerkingen. Aan de andere kant heb ik nu even mijn klop. Het is bij mij dan al wel 15 jaar geleden dat Herman stierf. Die gevoelens opieuw zien beleven raakt toch dieper dan ik dacht. En ik heb toen zo gehoopt dat er iemand mij begreep. Maar ik was 42 jaar en in mijn familie of vriendenkring kende ik niemand (gelukkig voor hen) die mij kon helpen en met mij kon praten. Niemand die zei dat die gevoelens die ik toen had normaal waren. ik dacht toen soms dat ik gek werd. Ik sleurde de halve bibliotheek aan boeken mee om wanhopig te begrijpen. Ik dacht toen dat later als iemand zijn partner zou verliezen de andere mij eindelijk zouden begrijpen, maar het is nog steeds ik die hun begrijp en steun. Maar ik ben trots op mezelf dat ik het gekund heb. Mijn kinderen doen het goed.Ik ben een fiere mama. Van hun 10 en 12 jaar heb ik ze alleen opgevoed. Ik had 3 pubers in huis, zij 2 en ik zelf ook want ik maakte ook een identiteitscrisis door. Ik was ook met al mijn verdriet mijn Noorden kwijt, mijn steun mijn toeverlaat. Herman ik mis je!! Maar ook hij zou trots zijn. Zijn dochter werkt als administratief medewerkster aan het kabinet van de burgemeester en en zijn zoon is adjunct-directeur aan de sportschool in Hasselt. Maar vooral ze doen het' nu' relationeel en emotioneel goed. Hopelijk blijft het zo want ze hebben allebei andere tijden gekend. Maar als de kinderen het goed doen dan de mama ook!!!
(beeldje gemaakt toen Herman gestorven was om aan te tonen hoe fel wij met elkaar verstrengeld waren)
Gisteren heeft dat persoonlijk duiveltje zich weer geroerd. Toen ik thuis kwam van 3 daagjes bij mijn ma, de eerste keer dat ik in een leeg huis terugkwam sinds Thomas is gaan samenwonen, bolde de verwarming niet meer, en de TV en digibox gaven ook geen noot. Ik zag mij al zielig, alleen, in de kou zitten. Maar dat duivelke had er geen rekening mee gehouden dat ik een stoof heb en een lieve buurjongen die alles terug aan de praat gekregen heeft . En daarna kwam de buurvrouw met een zelfgebakken muffin een tasje koffie drinken.
Vandaag een leuke, verrassende ontmoeting. ik was in het verzorgingstehuis waar mijn schilderijen hangen( moest nog het een en ander regelen). Zegt een vrouw enthousiast: 'Dag Yvonne!" Ergens in mijn onderbewuste herkende ik haar gezicht. Bleek het een verpleegster te zijn die voor mij gezorgd heeft toen ik mijn ziekte, meningitis, kreeg (ik was toen 11 jaar). Ze zei dat het elke dag zo spannend was hoe ik zou evolueren en sterker zou worden, al die operaties, dat iedereen zo meeleefde. Ze had zo veel herinneringen. Vooral van mijn pa die zo gedreven was om voor mij in het ziekenhuis te zorgen dat ik het zo goed mogelijk had. Zo weinig mogelijk moest lijden. Dat het door mij was dat de allereerste TV in het ziekenhuis Sint Raphaël in Leuven gekomen is. Toen 'het' ziekenhuis van Leuven en daar had mijn vader voor gezorgd! Ik voel een grote dankbaarheid voor hem. Ik was zijn Neleke.' Ons Neleke' (Hij noemde mij van kleinsaf aan zo omdat ik een heel koppig ding was. Ik zei altijd Neeje)
Eigenlijk was het zo dat mijn pa van een linnenkamer de eerste 1-persoonskamer maakte op de kinderafdeling in Sint Raphaël.(en daarin mijn TV-tje) Mijn vader was schrijnwerker aan de KU Leuven, en moest regelmatig in het ziekenhuis werken. Vroeger was op de kinderafdeling alleen kamers die omringd werden met glas zodat de verpleegsters vooraan konden zien wat er achteraan gebeurde. Daar ik zo toegetakeld was, was ik ook de attractie van de gang voor het bezoek van anderen. Dat was niet leefbaar voor mij en daarom is mijn vader gaan praten met de hoofdgeneesheer om te vragen of hij een aparte kamer voor mij mocht maken. Ik herinner mij nog dat hij de gordijnkasten bij mij kwam ophangen die hij gemaakt had. Zo was hij nog meer bij mij, want 's nachts bleef hij ook slapen in de relaxzetel. Ma loste hem door de dag af. Ongelooflijk wat zij deden als je weet dat ze nog 7 kinderen thuis rondlopen hadden!!!
Onkruid uittrekken, bladeren bijeenkeren, snoeien, de vijver vol laten lopen, planten buiten zetten, de klinkers zuiver schrobben..... Afreageren! Buiten zijn! Krachten bundelen voor het fysieke werk zodat de geest vrij komt.
Nu ben ik blij met de tuin. En ik kan niet zeggen nu moet ik alles alleen doen want dat deed ik anders ook. Thomas heeft geen goene vingers en is allergisch voor alle bomen. Voor hem mag alles in beton gegoten worden bij wijze van spreken. Het maakt mij wel verdrietig dat ik er nu alleen moet van genieten. Maar ik troost me met de weet dat er heel wat mensen op bezoek komen. Aan toeloop geen tekort.Maar toch, het grootste gedeelte ben je toch alleen.
Ik probeer mijn situatie te relativeren. Want het kleindochtertje Romy van zus Mia is in spoed opgenomen met vocht op de hersenen en druk op de oogjes, gevaar op blind worden. Dat is nog een pak erger dan je zoon die de deur uitgaat om te gaan samenwonen met zijn vriendin. Het kindje is amper 1 jaar!! Het is niet fair!!
Gisteren zijn de kinderen komen eten. Het eerste half uur was onwennig. Ik vroeg 'moeten jullie iets drinken?' Ze hebben hier begot tot vorige week de kasten van eten en drinken leeg geplunderd zonder iets te vragen of ik die daar ook maar iets van zei en nu zo stom 'wil je iets drinken?' Gelukkig ging het snel over. Nu had ik de indruk dat er meer communicatie tussen hun was. Thomas en Leen zijn pas verhuisd en Stéphanie en Kevin verhuizen in juni. Stéphanie en Thomas waren als kind elkaars tegenpool en dat botste wel eens. Dus toch een pluspunt. Ook heb ik mijn salontafeltjte terug, anders lagen er boeken en laptops op. Ik heb mijn bureau ook terug want die had Thomas hele jaren ingepalmd. Ik blijf positieve dingen opnoemen om het gemis te minderen maar de weegschaal hangt nog volledig door naar gemis. Ik hoop ze op niet al te lange tijd in evenwicht te krijgen.
Foto: een stuk van mijn tuin, waar ik trots op ben)
In vorig bericht staan per ongeluk de bloemen zo groot. Maar ik laat het zo. Misschien is het een of ander teken omdat het zo belangrijk is. Niet dat ik gelovig ben maar het sterkt mij wel.
Thomas had het gisteren toch ook moeilijk zei hij. Het begint nu pas echt bij hem door te dringen. Het is dan ook een grote stap. De verantwoordelijkheid die op hem valt. Het was makkelijk bij hotel mama he. Maar het komt wel goed met ons. Eigenlijk heb ik het nu iets minder moeilijk dan ervoor. Het is nu eenmaal zo. Het is een cliché maar ze zeggen niet voor niets dat een mens banger is voor de angst die gaat komen dan om de angst op het moment zelf. Maar ik moet het toch wel wat toegeven. Eigenlijk probeer je ervoor voortdurend in alle mogelijke senario's, toonaarden te bedenken hoe de laatste dag gaat zijn. Je angsten en emoties worden de top opgedreven tot het punt van de laatste minuut en als je daar door bent dan kan het verwerken eindelijk beginnen. Maar ik weet dat het goed gaat met hun en dat troost mij. Ik moet wel terug mijn draai vinden. Door de dag gaat het redelijk goed. Ik mag niet klagen, veel bezoek, heel wat telefoontjes. Ook druk met vereniging en werk. Gisteren goed in de tuin gewerkt, voelde aan als therapie. En gelukkig heb ik mijn katten. 's Avonds en de nachten zijn wat moeilijker. De lichten één voor één uitdoen om naar boven te gaan geeft het gevoel of ik kleiner en kleiner wordt en het huis groter en groter. Dat beangstigt me dan wel even. Voel me dan zo een nietig klein ding op die grote, grote wereldbol. Borges is vorige nachten bij mij in bed komen liggen. En dat voelt gezelliger aan maar moest hem daarna toch in de veranda zetten want hij kwam op mijn hoofd liggen en likjes geven. Het leek net of hij nu voor mij wou zorgen. Hij is zo een schat!!
Ik kreeg van Thomas en Leen een ontzettend mooi boeket bloemen. En op het kaartje de belofte dat hij vaak gaat langs komen. Ik hoop het echt maar ik weet dat het leven hem gaat opslorpen en dan gaat het minderen. That's live. Maar ik vond het ontroerend mooi!!
Stéphanie is vandaag ook eens komen kijken hoe het met me gaat. Ze knuffelde mij wel 2 keer voor ze weg ging. Het deed deugd. Maar ik mag het niet te fel laten doordringen want dan begin ik weer te wenen.
Borges, de poes heeft deze nacht bij me geslapen en dat gaf toch een gezellig gevoel. Om 2 uur heb ik hem wel naar beneden in de veranda gezet want hij lag boven op mijn hoofd. Ik heb het gevoel dat ook hij hun mist.
Als therapie in de tuin gewerkt. Daarna wel pijn aan mijn voet natuurlijk! Het is een hele aanpassing. Ik hoop dat ik er na een tijdje bij het alleen zijn niet meer stil sta en gewoon mijn ding doe en er ook van geniet.
Door alles hier op te noemen probeer ik mijn zegeningen te tellen. Positief denken!!!! (pffffff kreeg ik dat benauwd gevoel maar van me af
In mijn hart staat een potje, op het potje staat 'verdriet'. Ik doe er vaak verdrietjes in, want als ze klein zijn ...huil ik niet. Steeds als er iets tegenzit, er iets gebeurd wat ik niet wil, open ik het potje, gooi het erin heel stil.
Maar gisteren was de laatste druppel iets te veel, van al die stukjes klein verdriet kreeg ik een brok in mijn keel. Mijn hand begon te trillen, verdriet vloog met golven uit de pot, een traan begon te rollen, ik voelde mij erg rot.
Een onbedaarlijk snikken deed me trillen overal, ik zat echt tot mijn haren in het diepste diepe dal. Het was met rood omrande ogen toen ik mijzelf weer rustig kreeg, opgelucht keek ik naar mijn potje, het potje ….dat was leeg.
Dus zie je iemand lopen, rode ogen en heel bedeesd, Vraag dan maar niet te veel, want dan weet je…. haar potje is pas vol geweest.
Pa, vandaag 1 jaar dat je er niet meer bent en ook vandaag spreidt Thomas zijn vleugels. 31 maart zal voor mij voor altijd een memorabele dag zijn. Zoveel tegenstrijdige gevoelens, dan overheerst de ene dan de andere. Ook jij Herman speelt daar een heel belangrijke rol in. Het zal op 3 verschillende manieren zijn maar ik ga jullie stuk voor stuk missen!!! Mijn lieve, lieve mannen!!
Vandaag is het meeste verhuisd. En het ging vrij vlot. Zelf heb ik eten gemaakt voor de verhuizers. Ben nadien wel een beetje gaan helpen maar niet te veel want dat lukt nog niet goed met mijn voet. Vandaag blijven Thomas en Leen nog hier slapen en morgen na het werk komen ze eten en daarna vertrekken ze. Ik heb pilletjes gehaald op basis van kruiden want ik hou het anders niet. Ik krijg het benauwd en sla in paniek. Ik wil me tot het laatste goed houden en bijt op mijn tanden. Ik wil ze niet met een schuldgevoel laten vertrekken. Ik weet echt niet hoe ik ga doen als ze morgen de deur achter hun dicht trekken. Pffff. Gelukkig heb ik mijn katten nog. Ik heb ook een back-up gezorgd want kan naar een vriendin. Aan omringende mensen zeker geen probleem. Maar het zal NOOIT meer hetzelfde zijn.
Vandaag toch weer een fijne dag. Heb mezelf verwend en een bos tulpen gekocht. Dat fleurt het huis helemaal op. Daar een stenen kippetje bij en een kommetje met chocolade eitjes en het is bijna feest beloftes van nieuw leven . Ik probeer positief te denken.
schilderijtje is een geboortetegeltje gemaakt voor het kleindochtertje Romy van mijn zus. Ze was veel te vroeg geboren. Woog maar amper 620gr. Maar deze week wordt ze 1 jaar. Het is een flink en mooi kindje, alleen sukkelt het veel met de gezondheid. Het heeft een zeldzame ziekte. Maar het is een vechtertje en een dapper ding!! Het komt er wel!! Proficiat kleine meid!!
Hoe ik ook mijn best doe, ik krijg me niet bij mekaar gepakt! Zo een zware week. Mijn vader was normaal vorige zondag jarig, nu zondag is hij net 1 jaar overleden. Hij was mijn toeverlaat, mijn beschermer. Nu zondag verhuist mijn zoon definitief.Hij is mijn toeverlaat, mijn steun, mijn zoon!! Hoe moet ik toch weer het blij gaan zijn??????????? Ik weet dat het na een tijdje terug gaat lukken. Maar nu zie ik het even niet
Deze avond ga ik voor de eerste keer hun huisje bekijken. Ik heb al wel wat foto's op internet gezien maar zal toch anders zijn. Ze hebben er al wat spulletjes in mekaar gestoken. Die die we samen in Ikea hebben gekocht. Ik geniet van hun bedrijvigheid. Nog dit, nog dat!!Het gaat zeker gezellig worden!! Ik ben blij voor hun. Ik hoop dat ze samen heel lang en intens gelukkig met elkaar gaan zijn!! Ze gaan dat echt goed doen. Leen heeft hier een jaar ingewoond en het is een schat van een meisje. Het is een mooi koppel!!
(beeldje gemaakt voor mijn ma en pa hun 50ste huwelijksverjaardag)
