Het lege nestsyndroom en volgend jaar 1 april 2016 op pensioen. ALS DAT MAAR GOEDKOMT!!
Over mijzelf
Ik ben troetelnaam nele
Ik ben een vrouw en woon in () en mijn beroep is nachtverzorgster bij mensen met een mentale handicap.
Ik ben geboren op 06/02/1956 en ben nu dus 68 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: lezen, schilderen, rommelmarkten en gewoon genieten..
ik heb 2 kinderen, Thomas (1986) en Stéphanie (1988), mijn man overleed in 1999. Mijn leefregel is humor . Ik heb een persoonlijk Duvelke dat regelmatig mijn leven eens overhoop gooit. Het is soms met vallen en opstaan maar dat lees je allemaal in mijn bl
Aan de paal juist aan mijn ma haar oprit hing een kastje dat registreerde hoe hard je rijdt. Toen ik daarstraks buiten kwam was er net een agent het kastje aan het wegnemen. Ik vraag, met mijn aureooltje bijna over mijn oren getrokken, heel geïnteresseerd wat daar nu eigenlijk mee gedaan wordt? Hij blij met mijn belangstelling begint dapper uit te leggen: 'Het heeft hier 3 weken gehangen, het wordt nu geanalyseerd en gekeken hoeveel automobilisten op die tijd te hard gereden hebben. Zijn er dat weinig dan gebeurd er niets, zijn het er toch wel wat dan komen ze af en toe flitsen en als ze hardleers zijn komt er een flitspaal en als dat niet helpt komt er een verkeersdrempel. Maar het laatste kost toch wel een 15000€ dus kiezen ze eerder voor de eerste optie, komen flitsen dus.' Ik zei minzaam dat het niet aan mij zal liggen want ik moet toch op tijd afremmen om op mijn ma haar oprit te raken. Ben ik nu bij de duvel te biechten geweest of was het omgekeerd? — zich de onschuldigheid zelve aan het voelen
Duvelke had mijn bon voor gratis ontbijt verstopt (cadeau van metekind). Heb het half kot ondersteboven gezet. Zelfs naar het werk gebeld of hij daar niet lag; (had hem eens mee naar daar genomen om te bekijken) Onderweg in mijn zoektocht vond ik nog ons doosje met de opbrengst van een rommelmarkt vorig jaar (ik dacht nochtans dat zus Gaby en ik ddat hadden opgedaan . Ook nog een boek tegengekomen waar ik even naar op zoek was. Maar geen bon. Dan maar mijn bed gaan opmaken ondertussen piekerend waar ik die bon toch gelaten had. Daarna wil ik een omslag nemen uit de schuif en wat stak daar?? Inderdaad die bon!! Ik ga in het vervolg bewust naar iets anders zoeken, dan vind ik misschien dat wat ik eigenlijk wil hebben!
Naar het schijnt heet dat serendipiteit:even gegoogeld: Serendipiteit is het vinden van iets onverwachts en bruikbaars terwijl je op zoek bent naar iets totaal anders of door de Amerikaanse onderzoeker Julius Comroe wel beeldend omschreven als het zoeken naar een speld in een hooiberg, en eruit rollen met een boerenmeid.
28 jaar geleden kreeg ik een zoontje zonder schoenen en eentje met. Om 0u50 een wezentje dat ik zelf gecreëerd heb en zo gelukkig mee was en ben, en om 10u 's morgens kreeg ik in het ziekenhuiseen telefoontje dat het papier toegekomen was met de goedkeuring dat Rudy, zoon van overleden schoonzus, definitief bij ons mocht blijven . Dubbele vreugde en geluk!!
Klavertje doet toch haar werk 'Haar' omdat het positieve toch vrouwelijk is vind ik Maandag kwam ik iemand tegen waar ik 30 jaar geleden op de IPSOC in Kortrijk mee gestudeerd heb. Ik was nog niets veranderd zei ze. Ik zei buiten die 30 jaar en een paar kilo's meer . Ja maar jij blijkt van die personen te zijn die goed geconserveerd blijven repliceerde ze. Mijn dag was goed. Vandaag op de fitness kwam iemand, die ik niet kende, vragen welke nummer van kleur ik had van mijn haar. Ze vond dat zo een mooie kleur. Ik glunder glunder . Maar toen ik juist mijn brievenbus opendeed zat Duvelke er in met een brief van de politie in zijn handen. Proces! Ik reed 57, met gecorrigeerde snelheid 51, dus 50€ boete voor 1 km te hard. Ik heb de brievenbus met en klap op slot gedaan, staat pal in de zon, dus Duvelke ge gaat zweten
Deze keer niet Duvelke dat mij parten speelt maar een katertje (van het lang opblijven, niet van de alkohol). Maar was voor die lieve collega, vanaf vandaag ex-collega.. ik wens haar veel succes op haar nieuwe job. Klavertje 4 van haar gekregen om Duveltje te bezweren. Heb ik van af nu altijd bij he Linda. Bedankt voor alle lieve hulp, luisterend oor en onze fijne babbels. Ga je missen!!!
(nachtcollega verandert van werk, en we zijn op haar laatste nacht haar tijdens de koffiepauze om 2u deze nacht gaan verrassen. Het was pas 5u eer ik in mijn bed lag. En dat voel ik toch wel op mijn leeftijd )
Ik ben twee dagen op rij bij de kinderen gaan eten. Eerst bij Stéphanie gaan barbequen voor housewarming en gisteren bij Thomas zijn schoonouders gaan eten. Fijn dat ik dit met mijn kinderen kan doen. Het stomme is dat ik soms een onderliggend gevoel van alleen zijn voel. Het wordt telkens benadrukt dat iedereen daar is als koppel. En iedereen betrekt mij bij het gesprek en boeiend en al wat ge wilt maar toch besluipt af en toe mij het gevoel van niet compleet zijn. In het alleen naar huis rijden voel ik dankbaarheid maar ook het gemis van na te kunnen praten en dan het alleen thuis komen. Als ik hier thuis iets organiseer is het soms moeilijk omdat je dan voortdurend bezig bent, te weinig bij je bezoek kunt zijn of ik schakel de kinderen in. Op een ander wisselen ze mekaar af, dan zit de ene bij het bezoek terwijl de andere iets haalt of inschenkt of omgekeerd. Het lijkt of het bij mij niet zo gezellig is. Stom gevoel, ik weet het. Pas op, het positieve weegt zeker door, bij mijn kinderen zijn en zien dat ze het goed doen. Ik ben daar o zo dankbaar voor (maar dat klein kwelduiveltje moet ik toch af en toe de kop indrukken).
Een verhaal dat ik jullie nog moet vertellen. Toen ik rond 1u ’s nachts thuis kwam moest ik mijn kippenhok nog gaan dicht doen. Ge weet, de vos! Gewapend met mijn pillamp ging ik naar achter. Maar wat bleek, géén kippen in het hok. Wat nu? Na wat zoeken vond ik ze op een hoopje gefrommeld bij het hek naar de tuin. Waarschijnlijk te lang op stap geweest en niet op tijd binnen geraakt. Kippen verroeren geen vin, allez pluim, meer als het donker is. Toen ik met het licht op hun scheen hieven ze hun kopje op en kakelden wat, alsof ze wilden zeggen ‘help ‘ (de vos had de nacht voordien bij één van de buren al 7 kippen weggehaald). Ik kan en durf die beesten niet gewoon oppakken. Maar wat kon ik dan doen? Ik dacht, als ik nu eens met het licht net voor hun schijn, misschien volgen ze ‘HET LICHT’. Ik verschoof het licht een beetje langs hun en inderdaad stapje voor stapje volgden ze mij . Als ik even wegscheen gingen ze boenk zitten. Dus ik moest echt net voor hun schijnen en ze zo naar de voordeur van het kippenhok leiden. Zogezegd zo gedaan, ik voelde me net de rattenvanger van Hamelen. Eindelijk waren we aan de deur. Ik had het deurtje van het kot binnen opengezet. En YES alsof ze ineens hun stal roken liepen ze rits alle 3 binnen. Maar .... het klapdeurtje aan de andere kant, langswaar ik ze ’s morgens buiten laat, stond nog open, en in al hun enthousiasme krosten ze langs daar terug naar buiten :-s. STOM KIEKES!!!Pffff …dat ik daar niet aan gedacht had om dat dicht te doen, stom kieke dat ik zelf was. Eens terug buiten zetten de madammen zich terug poenk neer, ah ja want daar was het ook donker. Maar nu kon ik er niet meer aan want nu was er een draad tussen hen en mij. En nu?? Ik scheen met de pillamp in het kot, gooide wat eten binnen net voor het gat, probeerde hun lief te roepen maar tarare ze verroerden niet meer. Ik dacht eerst : ‘verrek dan, ik ben mij hier uit de naad aan het zweten om jullie te redden en wat krijg ik? Stank voor dank!’. Toen ik mij omdraaide om weg te gaan zag ik een borstel aan de deur staan en kreeg een idee. Ik heb de borstelsteel langs onder door de draad gestoken, even met mijn keu gemikt en hun één voor één, als biljartballen tegen hun kont naar binnen geklopt en snel het poortje dicht gedaan. Taak volbracht! (tussen al het hevig gekakel hoorde ik precies geschater. Duvelke?)
Voor ik gisteren ging verven bij Stéphanie stopte ik even bij de bakker om iets lekkers voor tijdens de pauze: 2 eclairkes en een patéke, moest ook nog een brood en een paar pistoletjes. Tegenwoordig geven ze geen zakjes meer dus ik heb altijd mijn handen vol en dan lukt het oh zo handig om de auto open te doen, dus lap mijn dooske ondersteboven de grond op. Pff, nu maar hopen dat er niet te veel schade is, dacht ik. Ik had de anderen al wel verwittigd. Dus tijdens ons welverdiende pauze haal ik dooske uit de frigo en wat zat er in? een patéke dat precies onder de trein gelegen had en géén eclairkes??? Hadden ze vergeten mee te geven :-s . We hebben eerlijk verdeeld en het doosje leeggekrabt. Gelukkig dat mijn bedoelingen altijd goed zijn want een mens zou bijna gaan denken dat ik het express doe.
Vandaag naar de bakker gebeld. Ze hebben nog nadien de eclairkes thuis komen brengen maar ja, 'ik was niet thuis hé'. Maar ik mocht er nieuwe gaan halen. Thomas gaat blij zijn als hij straks komt. 1-0 voor mij vandaag Duvelke
Derde dag op rij verven bij de dochter. De eerste dag de keuken volledig, 2de dag de keuken 2de laag en een deel van de living. Ik begin er plezier in te krijgen. ik denk er aan om in september hier alles te verven. Ik vreesde dat ik na de eerste dag de takeldienst moest reserveren om mij uit mijn bed te helpen. Maar het gaat vlot, ook de samenwerking. Er zijn andere tijden geweest. Stéphanie had een puberteid om U tegen te zeggen. Het was ook niet niets om op 10-jarige leeftijd haar papa te moeten verliezen. Dan is ze 4 jaar samen met haar vriend en 3 weken voor hun huwelijk begint hij te twijfelen. Alles wordt afgelast. En nu zijn ze weer samen en zijn we hun huisje aan het verven. En mama maar meedraaien in die ping pong gevoelens. Heb de indruk dat het nu wel beter zit. Maar bij hun is het, of je kunt de cupido's met 5 tegelijk in één greep vangen, of de deuren slaan dat het huis davert. Nu, ze weet dat als er iets is dat de deur hier altijd openstaat. En komt er toch nog eens een trouwfeest, het trouwkleed en alle assecoires hangen hier in de kast. Dus ik ben voorbereid. Weet iemand hoe je een trouwkleed het best bewaard?
Een vriendin van mij vroeg om haar stoelen die ze als jong kind gebruikte te herschilderen. Zij en haar zus hadden ze toen ze een jaar of 12 waren paars en wit geverfd en stonden in hun zelfgebouwd kamp. Nu stonden ze al jaren in de kelder. Deze gaat ze in haar seranda zetten als decoratie. Zo zie je dat je best niet te veel weg gooit want er kan nog iets moois van gemaakt worden.
21u: Hoe krijg ik mijn kippen binnen gelokt? Wil stilaan gaan slapen, heb nachtpost gehad, maar als die niet binnen zijn kan ik het hok niet dichtdoen en als de vos dan een bezoekje brengt heeft hij weer een feestmaaltijd en kan ik er weer nieuwe kopen. En die ervaring heb ik gehad, dus liever niet Maar die trezen komen pas als het stilaan donker wordt en dat is nog wel even nu. Is er buiten ergens een koortje waarmee ik het licht kan uit doen?
Een half uurtje later: ben op de loer gaan staan tot ze wat korter bij hok waren en dan wat eten gegooid en ze zo binnen gelokt. Toen ik het poortje wou laten dichtklappen wou er 1tje terug buiten en kreeg het poortje tegen haar snuit. Sorry hoor, maar beter een kromme snavel dan geen. Slaap lekker!
nog een kwartier later lig ik eindelijk ingedufeld in mijn bedje en al half wegzwijmelend, ... gaat toch ineens het alarm van mijn gsm 'om de kippen binnen te zetten!!! ' Ik schoot nogal recht. Ik zet 's avonds een alarm zodat ik niet vergeet het kippenhok dicht te doen. Is me al een paar keer gebeurd, met alle gevolgen van dien. Alarm afgezet en daarna heerlijk geslapen
Zaterdag ben ik op kraambezoek bij Thomas en Leen geweest en mijn kleinkatjes Molloy (zwart-wit, naam afgeleid van een personage in een boek van Samuel Backett. Die man mankte en het katje heeft ook een vergroeiïngske aan een achterpootje) en Blanchot (uitspreken als blanc in het Frans zonder k-klank en dan chaut legde Thomas uit. Deze naam is de familienaam van een of andere filosoof) en te zeggen dat Thomas het maar niets vindt dat kinderen zo een moeilijke naam hebben. Maar bij dieren moet dat zegt hij
Het zijn 2 broertjes en het worden binnenkatten. Molloy omdat hij iet aan zijn pootje heeft en Blanchot omdat hij zo een speciaal kleurke heeft en zo aanhankelijk is. Hij zou zo meegenomen worden.
Voetbalgekte bij mijn ma, 83 jaar, slaat toe. We hadden gisteren afgesproken om weg te gaan. Tot ze ineens besefte dat het voetbal was. "ze kon dus niet weg!" Daar ik anders een dag extra naar Leuven moest komen stelde ik voor om het op te nemen. Neen dat kon niet!! Uiteindelijk stemde ze toe dat ik het opnam maar mocht in de auto de radio niet op het nieuws zetten want anders hoorde ze al iets van de uitslag. In het naar huis komen ( ik hoorde net zeggen dat het 0-1 was, gelukkig zij niet) vond ze het wel heel erg dat er in haar straat geen vlag hing. Eerst plassen want anders zou het kunnen mislopen van de spanning zei ze. Haar geïnstalleerd in haar zetel en het spel opgezet, ik mocht haar nog een tasje koffie brengen. Van uit de keuken hoorde ik haar 'Voor vorst, voor vrijheid en voor recht' meezingen.Vrijdag is ze jarig dan gaat zus Mia bij haar cadeau een vlag steken en aan de voorgevel hangen . (mijn schoonbroer zei dat hij misschien nog een t-shirt had , maar denk dat dat haar iets te ver gaat )
Heerlijk dagje rommelmarkten. Zus Gaby en ik hadden er nochtans weinig zin in om er te gaan staan. Op de dag van inschrijven van uit de luie zetel enthousiast zijn maar op het moment zelf tegen het in- en uitladen en tegen het vroeg opstaan, 6u30, opzien (waarschijnlijk den ouden dag die begint mee te spelen, ik zal het maar rap zelf zeggen ) Maar met dochter Elke van Gaby, de 3 mannelijke buren langs ons die er heel veel lol in hadden, het zonnetje en de kuierende zoekende mensen, van klein tot groot, het gevoel hebben de slag van je leven geslagen te hebben bij een stand verderop, een ijsje met slagroom als toetje en ondertussen een centje verdienen wie zou daar geen zin in krijgen
Pffff net ontsnapt aan een hele dag opsluiting. Was op Stéphanie haar kamer alles aan het oprommelen en poetsen voor mijn logé's deze avond. In alle kamers de vensters en deuren wagenwijd open gezet. Eens goed ontluchten. Ik was ijverig de venster aan het wassen, vliegt de deur van de kamer ineens toe. Toen ik naar buiten wou valt de klink er toch niet af zeker (die moest al lang eens vastgeschroefd worden, maar ge kent dat he). Ik prullen om die er terug aan te krijgen. Gsm lag natuurlijk op salontafeltje beneden en ik kon toch moeilijk door het venster voor hulp gaan roepen, en mijn logés komen pas tegen 8u. Amai heb ik daar gezweet maar na veel vloeken en wanhopig proberen eindelijk gelukt pff ik zag me daar al tot deze avond zitten. Maar daar staat wel een volle boekenkast. Zou nogal kunnen lezen hebben . Hoe presteer ik het toch maar telkens of zou mijn persoonlijk duiveltje zich weer geamuseerd hebben?
Heb ik op mijn voorhoofd “duupje” , alleen leesbaar voor anderen, staan, of heeft de vroedvrouw bij mijn eerste schreeuw op deze wereld rap ‘ een magneetje dat alleen maar problemen aantrekt ‘ door mijn keelgat gestoken ?
Toen ik deze morgen terug kwam van mijn 10u durende marathon, overleefd maar hondsmoe, stond het verkeer ineens volledig strop. Je kent dat: een smalle straat met aan beide... kanten geparkeerde auto's waar je tussendoor moet laveren. (aan het rond punt bij jou Inge VM). Mijn beurt om dat te doen, maar doet aan de tegenliggende richting een camion met aanhangwagen hetzelfde. Hij moest nochtans wachten. Gevolg heel het spel geblokkeerd. De enige echte oplossing was dat ik op de stoep reed en zo de camion passeerde. Anders kon niemand nog een millimeter verroeren. Maar stond daar een vrouw, ik schatte haar een jaar of 30, met een fiets dwars over de stoep, die ook maar weigerde om een duimbreed uit de weg te gaan en stond te schreeuwen. Ik draaide mijn venster open. Ze schreeuwde naar de camionchauffeur dat die automobilisten wel dachten dat de wereld van hun was, dat de stoep voor voetgangers is. Ik kon haar niet echt ongelijk geven, ik vond het ook een domme zet van hem. Maar de man achter het stuur gunde haar geen blik waardig en lurkte verder aan zijn sigaret (werd waarschijnlijk per uur betaald). De man achter mij begon te toeten maar ze zette zich ostentatief schrap over het midden van de stoep. Met het vriendelijkste gezicht doe ik teken om mij door te laten. Maar ze blijft schreeuwen en gesticuleren. Stapt die man achter mij uit en gaat naar haar toe en probeert haar te bedaren maar geen haar op haar hoofd die daar aan dacht. De man zegt vriendelijk dat ze opzij moet gaan want de mensen moeten naar hun werk. Ik ook! schreeuwt ze. De man stapt terug naar zijn auto met te zeggen en teken te doen dat ze niet goed wijs is en dat de stoep niet van haar is en zegt door mijn geopende venster dat ik moet doorrijden . Maar ja ik kon moeilijk haar van haar sokken afrijden he. Ik blijf er stoïcijns kalm onder, of reageer in al half-slaapmodus, ik was tenslotte al bijna 24 uur wakker. Er klopte iets niet, of die vrouw was overdreven idealistisch, of ze had ze inderdaad niet allemaal op een rij, of ze was zo stoned als een garnaal. Dus ik, met mijn Moeder Théresa bedoelingen, doe een vredelievende zwaai naar haar en ze komt naar mij. Ik probeer met zalvende woorden te zeggen dat ik begrijp wat ze bedoelt maar dit niets gaat oplossen en ineens ben ik een ‘kutwijf’ en scheldt ze mij de huid vol en rijdt een paar keren met haar fiets tegen mijn auto (gelukkig tegen mijn band). Ik heb mijn schouders opgetrokken en ben toen ze achteruit ging met haar fiets om terug ten aanval te gaan snel langs haar doorgereden.
Nu vraag ik jullie: Staat er echt geen ‘duupje’ op mijn voorhoofd of wordt het dringend tijd om die vroedvrouw te zoeken en schadevergoeding te eisen?
zich de onschuldigheid zelve aan het voelen
zo kan ik mij er een beeld van maken. Een schatje maar een deugniet. Al wat bij mij fout loopt in zijn schuld. Ik moet toch op iemand boos kunnen zijn 
Maandag kwam ik iemand tegen waar ik 30 jaar geleden op de IPSOC in Kortrijk mee gestudeerd heb. Ik was nog niets veranderd zei ze. Ik zei buiten die 30 jaar en een paar kilo's meer . Ja maar jij blijkt van die personen te zijn die goed geconserveerd blijven repliceerde ze. Mijn dag was goed. Vandaag op de fitness kwam iemand, die ik niet kende, vragen welke nummer van kleur ik had van mijn haar. Ze vond dat zo een mooie kleur. Ik glunder glunder 
. Maar toen ik juist mijn brievenbus opendeed zat Duvelke er in met een brief van de politie in zijn handen. Proces! Ik reed 57, met gecorrigeerde snelheid 51, dus 50€ boete voor 1 km te hard. Ik heb de brievenbus met en klap op slot gedaan, staat pal in de zon, dus Duvelke ge gaat zweten 
. Slaap lekker!
