Deze namiddag op bezoek bij mijn zoon. Diepzinnig gesprek gevoerd. Hij vindt dat het in deze tijd onverantwoord is om kinderen op de wereld te zetten. Door wat er allemaal gebeurd op economisch en maaschappelijk vlak. De kinderen hebben geen toekomst meer volgens hem. Op het ogenblik is het al moeilijk om het hoofd boven water te houden, een huis kopen,  bijna alleen mogelijk als je goed verdiend met 2 of als je erft. Maar het is zeker moeilijk om je kinderen nog alles te geven wat ze nodig hebben, het wordt een strijd.  Daarbuiten heb je nog eens die aanslagen, die zeker gaan toenemen. De kloof tussen arm en rijk gaat nog groter worden en er gaan daardoor nog meer frustraties komen en psychopaten waar de stoppen van doorslaan. We zijn al met te veel op deze wereld, dus dat moet stoppen voor de mens zichzelf vernietigd. Thomas is altijd al een doemdenker geweest maar eigenlijk kan ik hem geen ongelijk geven. Gelukkig heb ik als tegenpool mijn dochter die graag nog een kindje op de wereld wilt zetten om te knuffelen en verwonderd te staan over zijn of haar ontwikkeling en te genieten van elkaar en van het positieve dat de wereld wel te bieden heeft. Dus eigenlijk hebben ze allebei gelijk. En als ze elkaars mening en doen en laten respecteren is het allemaal best oke en zal ik genieten van wat zij mij leren en bieden .

Ik heb denk ik de babybleus. Ik probeer om de 2 dagen te gaan fitnessen. Sinds een paar weken hebben we tv aan elk traptoestel. Ik ga om 9u en dan meestal zijn het op Vitaya bevallingen. Sinds kort heb ik, terwijl ik aan net fietsen ben, telkens dat ik bijna begin te wenen als er weer een babyke wordt geboren. De spanningen en blijdschap en wisselende emoties bij de toekomstige ouders. Maar ik kijk vooral naar de grootouders. Hoe ze reageren, hoe nieuwsgierig en blij. Ik zie me zelf daar bijna staan. En ik denk dan hoe blij en ontroerd ik ga zijn als mijn dochter zou komen zeggen dat ze zwanger is. Als ik al van die gevoelens heb, hoe moet het dan voor haar zijn. Maar ik zeg daar tegen haar geen woord over. Vrijdagmiddag gaan we samen een broodje eten in de stad en ik weet nog niet of ik zelfs ga zeggen dat metekind Sanne zwanger is. Ik wil de gezelligheid aan tafel niet verstoren, ik kan mij zo voorstellen dat het dan voor haar slikken zal zijn dan. Ik weet wel dat ze er toch mee moet leven dat het bij de één rapper gaat dan bij de ander, of zelfs niet. En eens gaat het lukken om zulke dingen in proportie te plaatsen.  Maar ze zal het één van deze weken wel van iemand anders horen. Dan zal ik er proberen voor haar te zijn, terwijl mijn hart ook een beetje bloedt. Moeilijk hoor!! Maar we gaan nog zeker niet wanhopen!! Blijven hopen dat ik tegen mijn 60ste oma wordt of ben!

Wil ik gaan tanken, steek mijn kaart in en tik het nummer van de pomp waar ik voor sta in. Voor ik mijn deurtje van mijn naftstop opendoe merk ik dat ik 4 en niet 3 ingetikt heb. Ik stond dus verkeerd, snel terug mijn auto in, hopende dat er ondertussen niemand aan 3 stopte want dan kon die met mijn geld tanken. Gelukkig oké. Wil ik mijn deurtje voor de naftstop opendoen, gaat dat niet!!! Normaal sluit en opent dat met de deuren. Verschillende keren de auto open en dicht gedaan. Geen beweging in te krijgen! Maar nu kon ik niet tanken!! Ik kon dus moeilijk wegrijden want dan tankt de volgende met mijn kaart. Ik al naar Thomas gebeld dat hij met zijn auto moest komen, kon hij tanken. Hij zei dat ik maar de hendel van de haak moest pakken en daarna terug hangen dan stopte dat wel. Zogezegd zo gedaan. Maar als ik vroeg voor een ticket zei die automaat 'ticket nog niet beschikbaar'.' Nog niet?' Dus ik bleef denken dat als ik wegreed ze toch nog konden tanken op mijn kosten. Uiteindelijk heb ik de hendel afgenomen en in de vuilbak gestoken  om te testen of er benzine uitkwam. Eerst gewacht natuurlijk tot er niemand anders nog stond want anders dachten die zeker dat ik rijp was voor de psychiatrie  .Gelukkig kwam er niets uit. En ben dan opgelucht kunnen vertrekken. Zal nu moeten zorgen dat het deurtje snel open raakt want zit bijna op reserve, nog maar een 60 km te gaan.

Vandaag heel wat gepraat over het ouder worden. mijn moeder is 83 jaar en zeer hulpbehoevend. Maar ze weigert ook maar naar een seviceflat of bejaardentehuis te gaan. En ik begrijp haar wel maar het wordt een hele opgave. En te zeggen dat we met 6 zijn om voor haar te zorgen!! Dus hebben we een redelijke luxe. Maar er komt zoveel bij kijken. De was, de poets, winkelen, het papierwerk, de tuin, ... Ikzef woon in Genk en zij in Leuben. ik probeer elke week er minstens 1x te overnachten. Mijn deel van de taken doen. Mijn zus Gaby gaat er bijna elke avond naartoe, anders onderkomt haar huis maar ook mijn ma zelf. Vroeger was ze zo fier op zichzelf. Poetsen deed ze als de beste. Zaterdags mochten we voor 10 uur niet opstaan omdat ze eerst alles gedweild wou hebben. We moesten het niet wagen eerder naar beneden te gaan. Nu is het de grootste sloddervos, laat alles rondslingeren, smost ze, we moeten een gevecht leveren om haar andere kleren aan te doen. Op alles is er een strijd. Ik begrijp het wel, het is stilaan de controle afgeven. Maar het is voor ons zo energievretend. Het doet aan de andere kant wel deugd als je ziet dat ze geniet als we samen iets gaan eten. Maar voor iedereen is het altijd even spannend, want ze heeft hartfalen en krijgt dikwijls bij het stappen geen lucht. Iedereen is bang dat ze eens gaat neerstorten. Het jammere bij die aftakeli,g is dat het beeld van je moeder zo veranderd en dat dat beeld gaat primeren op alle andere.

Het confronteert me met mezelf. Mijn leven, mijn toekomst. Ik ben bang om ook zo naar mijn einde te gaan. Ik ben ook alleen. Nu kan ik nog gaan en staan waar ik wil. Maar wat als ik een afhankelijk word? Ik wil zo geen hypoteek op mijn kinderen leggen. Maar ik krijg het ook al benauwd als ik denk dat ik mijn huis zou moeten verkopen. De dag dat ik de sleutel moet afgeven denk ik dat ik ga huilen en het gevoel hebbn dat ik niet meer ga kunnen stoppen.

Het is misschien egoïstisch maar dat is het nadeel als je het laatste gaat. Diegene die eerst gaat wordt opgevangen door de partner en is weinig tot last van de kinderen, kan in de kern van het gezin worden begeleid tot de laatste adem. Diegene die overblijft is afhankelijk van kinderen of van derden. Ik weet het, het is niet bij iedereen zo, maar toch)

Ik word volgend jaar 60 en dan begin je daar aan te denken. Het is generatie na generatie zo. Eens komen de ouders te sterven. En ik weet dat ik dankbaar moet zijn voor die bijna 60 jaren. Herman werd maar 46 jaar. Nog zo veel te beleven en te doen, in de fleur van zijn leven. Hij zou boos zijn en zeggen dat ik van elke minuut extra moet genieten. En dat probeer ik en doe ik ook. Maar sorry, soms besluipt mij het angstduiveltje en kan ik hem moeilijk terug onder duwen. De realiteit is er nu eenmaal!!

Ik hoop, net als iedereen, dat voor mijn echt aftakelingsproces begint het plots voor me stopt. Voor niemand een lijdensweg. Maar als ik daar echt bewust aan denk krijg ik het ook benauwd. Dus STOP STOP STOP!! Ik moet mij afleiden en weer aan vrolijke dingen gaan denken!!! Ik wil waardig oud worden!! Maar gaat me dat lukken??? Tegen dat ik mijn laatste adem uitblaas zal ik het weten. STOP STOP STOP!!! Vooruit: zetelke op, stoveke aan, een mooie film op, een lekker knabbelke en genieten!!!

Het leven is een feest, maar als je slingers aan je muur wilt zal je ze zelf moeten ophangen!

Net terug van een etentje met mijn metekind. Ze had het verheugende nieuws dat ze zwanger is. 3 maandjes. Ik ben zo blij voor haar. Het is een meisje dat al heel wat heeft meegemaakt.Zij vroeg of ik voor haar kindje ook bonni wou zijn. Heerlijk! Maar het is wat met een dubbel gevoel, in mijn achterhoofd speelde al hoe mijn dochter gaat reageren.  Verdorie, waarom kan het toch zo zelden dat een mens onverdeeld gewoon voor iets blij kan zijn. Deze week: mijn dochter die er onderdoor is omdat ze niet zwanger is, schoondochter die bang was dat ze zwanger was en metekind die blij is dat ze zwanger is. Ik heb alle mogelijke combinaties wel gehad en toch moet je proberen overal met de gepaste emoties te reageren. Gelukkig ben ik vandaag met de cursus aan de module psychologie begonnen. Zo kan ik misschien leren begrijpen hoe het leven en een mens ineen zit

Ben ik al 3 weken een kunstplant aan het water geven  

De 2 nachten overleeft. Ga nu bedje in want ik heb op 3 dagen tijd amper 6 uur geslapen en ik voel mijn voeten en rug niet meer. Het waren vrij rustige nachten, geen speciaal problemen, maar toch 2x een 10u durende marathon. Maar we zullen doorgaan (zei de kip tegen de haan). Nog 48 nachten verspreid over 13 maanden. Het moet lukken!! Morgenvroeg weer vroeg op om gaan les te geven bij studenten met de spelkoffer rond handicap. Altijd boeiend!!

Vandaag, eigenlijk deze nacht, moet ik werken. Ik heb al eens geteld en tot aan mijn pensioen moet ik nog ongeveer 50 nachten werken. Dat is absoluut niet veel, maar de nachten dat ik dan ga is kapotmakerij. Gangen door, trap op trap af, van het ene gebouw naar het andere. Mensen verpamperen, om het uur en half moet je je toer bij 40 mensen gedaan hebben, hopen dat er niet te veel zieken of problemen zijn,  daarlangs was sorteren van 4 groepen, appelsienen persen, afwasmachienes leegmaken, ... Kortom een marathon van 10 uur. Ik hoop dat ik dit tot aan mijn pensioen volhou. Want arme voeten en rug!! Daarbij is op het werk een volledige reorganisatie. Met monitors, beluisteraparatuur, meer groepen en bewoners en kinderen. Ik hoop die 50 nachten heelhuids door te komen. En zeker de bewoners. Ik ben nu nog meer bang om fouten te maken. Ik wens mijn loopbaancarière in schoonheid eindigen. Maar ik heb het nu al 30 jaar gedaan, dus is toch een teken dat ik het kan, dus dat laatste jaar ga ik mij niet laten kennen. We gaan ervoor!!!

Ga direct ook even bedje terug in. Al is het om even mijn voeten te laten rusten. Het probleem is dat ik niet kan slapen voor de moeheid die gaat komen. Te zeggen dat ik vroeger nog snel het gras afdeed eer ik vertrok, en ik heb 20 are grond. Nu is het een hele dag zo weinig mogelijk doen en hopen dt ik morgen half 8 haal . Ze zeggen het he, het laatste jaar is er te veel aan. Maar ik troost me, morgen gaat dat weer een pak beter!! Na deze 2 nog 48 te gaan.  

Gisteren ben ik met Thomas en vriendin Leen gaan eten, nog voor mijn verjaardag. Het was gezellig. Heerlijk bijbabbelen. Maar op een gegeven moment komen  we aan het onderwerp kindjes krijgen. Zij beweren dat ze geen kinderen willen. Een keuze die ik respecteer. Begrijp hun standpunt ook. Alhoewel het toch wat pijn doet. Thomas zou een goede papa zijn. Maar Leen sukkelt veel met haar gezondheid en hyperventileert veel. Slaat in paniek als ze het te druk heeft of het te druk is. Zij heeft net bronchitis gehad, zo erg dat ze op een gegeven moment naar spoed is moeten gaan. Daar ze overtijd was moest ze eerst bloed laten nemen om te zien of ze niet zwanger was eer ze foto's van haar longen wilden nemen. Ze zei ineens: " Van mij mochten ze gewoon die foto nemen, moest ik zwanger zijn dan was het een abortus uitgespaard."  Inwendig kromp ik in mekaar.  Ze zei wel dat ze dat nooit zou zeggen als Stéphanie ofzo er bij zou zijn. Stéphanie had afgezegd omdat ze er wat onderdoor is omdat ze niet zwanger was. Eigenlijk is het leven niet eerlijk verdeeld. Maar hier ben je als moeder machteloos tegen en moet je gewoon proberen mee te gaan in wat zij beleven en besluiten. Niet altijd even makkelijk!!

Ik moet het vorige wat nuanceren. Ik heb eigenlijk al 2 kleinkinderen van een stiefzoon (zoon van overleden schoonzus). De jongen Demi is 13 en Kendra 9. Ze liggen zelfs hierboven nu te slapen. Gisteren gezelschapsspelletje gespeeld en samen X-factor gekeken. Maar ik denk toch dat het nog een ander gevoel is als je eigen kind zwanger is. Daarbij loopt met de opvoeding van deze 2 zoveel fout dat het echt niet meer mooi is. De moeder zorgt er amper voor, is niet waard dat ze kinderen heeft. Ik wil er niet over uiweiden, maar de kleinzoon ziet er enorm van af en dat doet pijn. Ik heb jaren geprobeerd om te helpen, maar heb het moeten opgeven. Dus ik probeer ze zo veel mogelijk naar hier te halen en wat leuke dingen te doen. Wat het ergste is dat het meisje Kendra dingen ziet die niet voor haar bestemd zijn, zit dikwijls tot in de nacht met de mama op café. Maar ik voel mij er machteloos tegen. Ze is 9 jaar en weegt al 60 kilo, laat scheten te pas en te onpas, ze slaapt nog steeds tussen mama en papa in, als de papa niet op de zetel blijft slapen. zo tiraniseerd het gezin. Krijgt de duurste dingen, waar ze weinig of geen respect voor heeft, kortom het loopt daar volledig fout. Ik vrees de tijd dat ze 14 jaar is. En ze kan er zelf niets aan doen.   Ze krijgt gewoon geen opvoeding. Daarbij heeft ze de pech dat ze niet zo slim is., waar ze weinig tot niet in wordt opgevolgd. Is zo zielig, wordt nergens uitgenodigd, wordt gepest. Ik word er zo mismoedig en ziek van. Demi daarentegen is een slim manneke maar heeft veel te verduren van zijn zus. Tot nu probeert hij nog voor haar te zorgen en te vegoelijken, maar dat gaat niet blijven duren. De laatste tijd gaat hij veel ergens anders slapen om niet in het gedoe van thuis te zitten.

Maar ik heb geleerd los te laten, ik zal er zijn als ze mij nodig hebben. Hoop dat de ouders het op tijd inzien en er iets aan doen.

Moest even van mij af.

Vandaag heb ik officieel op het werk laten weten dat ik op pensioen ga. Nl 1 april 2016. Vind ik wel een leuke datum maar het is geen grap.(sommige collega's hopen dat ik die dag zeg: '1 april, ik blijf nog wat. Geeft el een goed gevoel) 

Het wordt tijd, mijn lichaam begint het stilaan op te geven. Ik werk als nachtverzorgster bij mensen met een mentale handicap. Ik werk maar 4 nachten op een maand. Absoluut niet veel, maar als ik ze werk ben ik doodop. Ook zijn ze op het werk aan het reorganiseren en het wordt te veel. Met minder mensen, met computers. de handicaps die altijd meervoudiger, complexer en risicovoller worden. Sondevoedingen, strekkers, morfine en noem maar op.

Daarbij heb ik dan mijn eigen handicap waardoor alle handelingen niet evident blijven. Vanaf 20 april gaat het nieuw systeem in voege. Ik moet de 3de maart extra opgaan om met de monitor te leren werken. We beluisteren zo ongveer een 180 mensen en de kunst is om te weten wat welk geluid is en dan mensen uitsturen om te gaan kijken als het een epileptie-aanval is ofzo. De verantwoordelijkheid wordt altijd groter.

Ben heel twijfelachtig over mijn werk en voel daardoor thuis nog meer de leegte. Kan er zo niet over praten. Of het ook niet even loslaten omdat iemand mijn aandacht opeist. Drukte heb ik nodig om niet te veel te piekeren. Ik kan honderdenéén man opbellen. Gewillige oren genoeg. Maar mijn huis is leeg en leeg is leeg.Dus als ik niets zeg is het ook stil, als ik niet beweeg is er geen luchtverplaatsing. Neen, dat is niet waar, mijn katten zijn er nog wel.

Mijn dochter heeft mij deze week laten weten dat ze aan het proberen was zwanger te worden. Zal niet op de gewone manier kunnen. Via invitro. Dus een moeilijk en vermoeiend proces. Ze heeft nu 2 pogingen achter de rug. Ze heeft nog 4 kansen. Vandaag had ze het moeilijk omdat het weer mislukt was. Ik heb met haar te doen, heb het zelf ook meegemaakt. Is één grote stressbal wat in je lichaam zit. Ik wens en hoop dat het lukt. Zeker voor haar, maar ook voor mezelf. Kan ik met een kleinkindje mijn lege huis wat vullen met kindergejoel en gelach (en geblèt waarschijnlijk ook ). Maar ik zou het zo leuk vinden!! Misschien zo net als ik op pensioen ga. Pleace, pleace laat het goedkomen!! Dus iedereen duimen omhoog!!!

Toen ik vandaag mijn brievenbus leeg maakte, gisteren geen tijd, stak er een kaartje in. Het was geen Valentijnkaartje maar eentje met wensen voor een Vrolijk Kerstfeest en een Gelukkig nieuwjaar! Ook leuk!!

(er stond een verkeerd huisnummer op. Het heeft waarschijnlijk wat rondgedoold eer het bij mij kwam. Beter laat dan nooit )

Het was een stralende, zonnige dag met veel lieve mensen om heen. Hartverwarmend!  Maar allemaal bedankt! Het deed deugd!! Mijn dag was nochtans raar begonnen. Toen ik om 6u slaapdronken naar 't wc ging dacht ik voortdurend dat er die dag iets ergs ging gebeuren. En net als ik terug in bed kroop viel mijn frank dat ik jarig was ( 'erg' is dan wel relatief he  ) Plus kreeg ik van de mutualiteit een brief met ' Van harte gefeliciteerd met je 59ste verjaardag! Begint u alvast aan uw pensioen te denken en stelt u daarbij veel vragen? Een hele litanie en 2 folders erbij: 1 over de dienst waar je info over de pensioenwetgeving kunt vragen en 1 om een cursus te volgen; wat zal uw inkomen zijn, hoe vul ik mijn tijd in, hoe zit het met 'ERFRECHT'!?? Ik mag nog van geluk spreken dat er geen folder bij stak hoe ik mijn begrafenis moet regelen!! Gelukkige verjaardag zeggen ze dan

Ik babbelde met een lieve Marokkaanse vrouw. Zij vertelde dat zij weten dat er altijd 2 engelen hun begeleiden. Allebei hebben een boek. Een soort puntenboek. Dus de ene schrijft de goede punten op en de andere slechte punten. Naargelang de dikte van het boek ga je ofwel naar de hel ofwel naar de hemel. Zij hebben 7 hemelen. In welke hemel je komt hangt ook af van wat er in het goede punten boek staat. Daar ontmoet je dan diegenen terug die je zijn voorgegaan. Niet in de  vorm zoals hier, maar goed , maar meer spiritueel. Het was heerlijk om naar haar te luisteren. Ik wou dat ik ook in zoiets kon geloven. Zou het soms wat makkelijker maken, wat minder eenzaam denk ik. Aan de andere kant zou ik het toch niet leuk vinden dat die altijd over mijn schouder zouden meekijken. Pottenkijkers en klikspanen! Alhoewel, Duvelke is misschien die met het slechtepuntenboek

Droomde vannacht zo heerlijk en ik dacht tijdens mijn droom dat ik mij in de zevende hemel  waande. (Jammer dat ik toen met een smske wakker gemaakt werd. Maar niet erg, het was met een mooie boodschap, mijn zus liet weten dat haar kleinzoontje Lennert is geboren ) Gek eigenlijk dat waar je in de dag mee bezig geweest bent zich dat vertaalt in je slaap.. En gisteren zei Malika  ook dat in de zevende hemel de profeet zit. Dus er zijn meer overeenkomsten in de godsdiensten dan we denken. Wij zeggen dat toch ook als het overheerlijk is dat we in de zevende hemel zijn

Nu geloof ik toch wel iets: Wat was dat deze nacht? Al minstens 30 jaar heb ik op het nachttafeltje een grote tas water staan. Ik slaap met de mond open en heb daardoor altijd een droge mond. Heb ik dorst, even wat drinken en verder slapen. Deze nacht rond 3u lag ik heerlijk te slapen, dacht ik toch, is die tas omgekipperd???: In mijn gezicht, in de mouw van mijn pyjama, op het laken. Ik kan je verzekeren dat je dan snel naast je bed staat. Had ik die tas nu per ongeluk omgeduwd door in mijn slaap te willen drinken? Enfin, mij afgedroogd, alles ververst, een handdoek op de matras, een nieuw laken, een nieuwe pyjama en terug bedje in. En geloof me of niet maar een uur er na, toen ik weer in slaap gesukkeld was, ....van het zelfde laken een broek!!!Zou Duvelke het de eerste keer gezien hebben en het zo lollig gevonden hebben, die tas genomen hebben en over mij gegoten om te zien hoe snel ik recht schiet en naast mijn bed sta? Echt, ik droop, mijn haar kletsnat, pyjama en laken nat, want ik had natuurlijk mijn tas terug gevuld. Zelfs mijn tas lag in mijn bed??? Terug alles verproperd. De derde keer ging hij mij toch niet meer liggen hebben, ik heb mijn tas niet meer bijgevuld. Ik ben wel opgestaan met een wondje aan mijn rechterhand en een bloedblaar aan mijn linker. Dus de eerste keer wil ik het nog op mij nemen. Maar de tweede keer nooit!! Ik loop hier nu rond lijk ne zombie, mij afvragend hoe dat nu kon. Ik denk dat ik in het vervolg een flesje naast mijn bed zet met de dop er opgeschroefd!!

De kunst van film kijken en het spannend te houden. Ma wou Sissi zien. Niet mijn ding, maar goed, wel leuk voor haar . De film bestaat uit 3 delen. Gaby en Yvette kijken met haar op oudjaar naar nr 1. Mits ma zelf haar dvd speler niet kan hanteren, zet  ik als ik daar een paar dagen bleef slapen nummer 2 op. Yvette had hem al klaar gezet, dus moest maar op het knopje duwen. Ik dacht bij zo een film zal het wel niet moeilijk zijn om te volgen, en ma briefde mij over wat er in ...1 gebeurd was en ik vond dat ik redelijk goed kon volgen. Mooi einde van dit deel, vereniging met haar kind.  Een paar dagen nadien zet ik 3 op waar uit eigenlijk bleek dat de 2de was. Eer ik in 2 doorhad die ik als 3 afspeelde dat er iets niet klopte,  duurde wel even.  Ah ja want in 2 dat eigenlijk 3 was had ze een kind en zat ze in Hongarije. En in 3 dat 2 moest zijn was ik in het begin aan het wachten waar haar kind eigenlijk zat, dat in 3, gezien als 2,( kan je nog volgen ?) al als kleuter opgroeide, dus dan moest die in 3  misschien al een tiener zijn, maar moest uiteindelijk nog geboren worden en waarin dan ruzie wordt gemaakt met die kanai van een schoonmoeder omdat zij vond dat zij beter voor de baby zou kunnen zorgen, want Sissi moest haar taak van keizerin naast de keizer vervullen maar Sissi was niet akkoord en zo trekt Sissi op het einde van 2, dat ik als 3 zie, van colère naar Hongarije. Eind goed al goed, ze moet zich niet laten doen  Pas op in die tijd een film zo eindigen, is puur feminisme!  En zo werd Sissi toch nog spannend

vervolg kippen: Een spoedbevalling gezien. Ik kwam in het kippenhok om ze vrij te laten en eten te geven. Eentje zat op het nest. Maar liep er snel van af om buiten gaan te eten. Er lagen 2 eitjes in het nest. Ik ga naar de bak en buk mij om ze op te rapen. Komt een kip , ik denk dezelfde die er voor op zat, in alle ijl tussen mijn benen doorgekropen, zet zich onder mijn neus in gehurkte houding, echt zo een beetje haar knieën geplooid (plooien naar achter , spreidt een beetje haar vleugels en ik hoor haar persen en zo licht kreunen, 2 keer en floep daar rolt het ei tussen haar poten. Ze bedenkt zich niet, springt uit de bak, tussen mijn benen en hup naar buiten. Als dat geen spoedlevering was. Waarschijnlijk zat het al klaar toen ik binnen kwam maar wou ze toch nog eerst eten. Maar als het moet komen, moet het komen hé

Wat heb ik vandaag op school geleerd? Dat je moet oppassen met iemand iets te wensen. Uit kwaadheid wordt er soms gezegd: "Krijg de pleuris!". Wat wens je dan? Een scherpe pijn op de borst die ontstaat door een ontsteking van de pleura (longvocht tussen de longvliezen) en die verergert bij diep ademen en hoesten. En ik, het gemenerikske in mij, dacht direct: nu ik dat weet kan ik als ik echt woest ben er bij zeggen, 'en ik hoop dat de antibiotica bij u niet werkt!'  Leuk ezelsbruggetje  maar ik denk dat tegen dat ik het uitgesproken heb ik de slappe lach heb

Vervolg schoenen: Ze zitten heerlijk aan mijn voeten, geen pijn, niet tijdens ik ze aan heb en niet daarna. Dus een aanwinst  maar omdat ik nu anders in mijn schoenen sta, letterlijk dan, zit ik vast met mijn rug  . Ik zal maar denken: "Ik kan niet alles hebben hé". Hopelijk dat hij na kiné terug loskomt. Maar zal wel, tenslotte is hij van mij en zal hij zich 'moeten' aanpassen!! Geduld is toch een mooi ding maar je moet het wel kunnen blijven bewaren! Ik weet al lang dat mijn levensweg van die rare kronkels heeft maar zou toch eens leuk zijn als ik gewoon even rechtdoor kon lopen al is het met die orthopedische schoenen, zelfs met Duvelke op mijn schouder en  zonder rugpijn

— zich opgelaten aan het voelen.