Ik hoor tot de groep van de eeuwige twijfelkonten. De ene keer denk ik dat ik naar Brabant wil verhuizen , naar mijn familie, ma en zussen en broer en ook nog vrienden van vroeger en heel wat collega's. Maar mijn kinderen wonen in Limburg. Ook heel wat huidige vrienden en familie langs Herman zijn kant. Ik ben mijn man gevolgd toen we gingen samenwonen. Mijn kinderen zijn hier geboren en getogen. Toen Herman stierf dacht ik na 2 jaar terug naar Brabant te gaan. Thomas was toen 14 en mijn dochter 12. Mijn zoon is vrij introvert en maakt niet snel vrienden. Hij was pas van school veranderd en voelde er zich eindelijk goed. Hij zei:'Mam, je zet me terug 2 jaar achteruit!' Daarom bleef ik. Maar nu zijn ze uitgevlogen en ik ben zo dikwijls in Leuven en ik voel me daar zo goed. Ik voel mijn roots daar. Hier blijf ik met een groot gemis zitten. Maar als ik daar woon zou ik mij daar gelukkiger voelen? Dan kunnen mijn kinderen niet even binnen springen. Stel dat er kleinkinderen komen! Ik kan ze dan niet opvangen of bijspringen als ze mij nodig hebben.

Vandaag slaat de balans naar Brabant. Vorige week toen ik discussie had met een zus was ik blij dat ik naar Limburg terug kon.

Ping pong ping pong. Doeme toch, die eeuwige twijfel!!!

een eitje- een rups- kruip - kruip- eet - eet - cocon maken en uitgroeien tot een vlinder. Zo is het, zo moet het. Geen vragen, gewoon DOEN!

 zo kan ik mij er een beeld van maken. Een schatje maar een deugniet. Al wat bij mij fout loopt in zijn schuld. Ik moet toch op iemand boos kunnen zijn

Duvelke had mijn bon voor gratis ontbijt verstopt (cadeau van metekind). Heb het half kot ondersteboven gezet. Zelfs naar het werk gebeld of hij daar niet lag; (had hem eens mee naar daar genomen om te bekijken) Onderweg in mijn zoektocht vond ik nog ons doosje met de opbrengst van een rommelmarkt vorig jaar (ik dacht nochtans dat zus Gaby en ik ddat hadden opgedaan  . Ook nog een boek tegengekomen waar ik even naar op zoek was. Maar geen bon. Dan maar mijn bed gaan opmaken  ondertussen piekerend waar ik die bon toch gelaten had. Daarna wil ik een omslag nemen uit de schuif en wat stak daar??  Inderdaad die bon!! Ik ga in het vervolg bewust naar iets anders zoeken, dan vind ik misschien dat wat ik eigenlijk wil hebben!

Naar het schijnt heet dat serendipiteit:even gegoogeld: Serendipiteit  is het vinden van iets onverwachts en bruikbaars terwijl je op zoek bent naar iets totaal anders of door de Amerikaanse onderzoeker Julius Comroe wel beeldend omschreven als het zoeken naar een speld in een hooiberg, en eruit rollen met een boerenmeid.

28 jaar geleden kreeg ik een zoontje zonder schoenen en eentje met. Om 0u50 een wezentje dat ik zelf gecreëerd heb en zo gelukkig mee was en ben,  en om 10u 's morgens kreeg ik in het ziekenhuiseen telefoontje  dat het papier toegekomen was met de goedkeuring dat Rudy, zoon van overleden schoonzus, definitief bij ons mocht blijven . Dubbele vreugde en geluk!!

Wanneer stopt dat?