Ik hoor tot de groep van de eeuwige twijfelkonten. De ene keer denk ik dat ik naar Brabant wil verhuizen , naar mijn familie, ma en zussen en broer en ook nog vrienden van vroeger en heel wat collega's. Maar mijn kinderen wonen in Limburg. Ook heel wat huidige vrienden en familie langs Herman zijn kant. Ik ben mijn man gevolgd toen we gingen samenwonen. Mijn kinderen zijn hier geboren en getogen. Toen Herman stierf dacht ik na 2 jaar terug naar Brabant te gaan. Thomas was toen 14 en mijn dochter 12. Mijn zoon is vrij introvert en maakt niet snel vrienden. Hij was pas van school veranderd en voelde er zich eindelijk goed. Hij zei:'Mam, je zet me terug 2 jaar achteruit!' Daarom bleef ik. Maar nu zijn ze uitgevlogen en ik ben zo dikwijls in Leuven en ik voel me daar zo goed. Ik voel mijn roots daar. Hier blijf ik met een groot gemis zitten. Maar als ik daar woon zou ik mij daar gelukkiger voelen? Dan kunnen mijn kinderen niet even binnen springen. Stel dat er kleinkinderen komen! Ik kan ze dan niet opvangen of bijspringen als ze mij nodig hebben.

Vandaag slaat de balans naar Brabant. Vorige week toen ik discussie had met een zus was ik blij dat ik naar Limburg terug kon.

Ping pong ping pong. Doeme toch, die eeuwige twijfel!!!

een eitje- een rups- kruip - kruip- eet - eet - cocon maken en uitgroeien tot een vlinder. Zo is het, zo moet het. Geen vragen, gewoon DOEN!

 zo kan ik mij er een beeld van maken. Een schatje maar een deugniet. Al wat bij mij fout loopt in zijn schuld. Ik moet toch op iemand boos kunnen zijn

Duvelke had mijn bon voor gratis ontbijt verstopt (cadeau van metekind). Heb het half kot ondersteboven gezet. Zelfs naar het werk gebeld of hij daar niet lag; (had hem eens mee naar daar genomen om te bekijken) Onderweg in mijn zoektocht vond ik nog ons doosje met de opbrengst van een rommelmarkt vorig jaar (ik dacht nochtans dat zus Gaby en ik ddat hadden opgedaan  . Ook nog een boek tegengekomen waar ik even naar op zoek was. Maar geen bon. Dan maar mijn bed gaan opmaken  ondertussen piekerend waar ik die bon toch gelaten had. Daarna wil ik een omslag nemen uit de schuif en wat stak daar??  Inderdaad die bon!! Ik ga in het vervolg bewust naar iets anders zoeken, dan vind ik misschien dat wat ik eigenlijk wil hebben!

Naar het schijnt heet dat serendipiteit:even gegoogeld: Serendipiteit  is het vinden van iets onverwachts en bruikbaars terwijl je op zoek bent naar iets totaal anders of door de Amerikaanse onderzoeker Julius Comroe wel beeldend omschreven als het zoeken naar een speld in een hooiberg, en eruit rollen met een boerenmeid.

28 jaar geleden kreeg ik een zoontje zonder schoenen en eentje met. Om 0u50 een wezentje dat ik zelf gecreëerd heb en zo gelukkig mee was en ben,  en om 10u 's morgens kreeg ik in het ziekenhuiseen telefoontje  dat het papier toegekomen was met de goedkeuring dat Rudy, zoon van overleden schoonzus, definitief bij ons mocht blijven . Dubbele vreugde en geluk!!

Wanneer stopt dat?

Klavertje doet toch haar werk 'Haar' omdat het positieve toch vrouwelijk is vind ik  Maandag kwam ik iemand tegen waar ik 30 jaar geleden op de IPSOC in Kortrijk mee gestudeerd  heb. Ik was nog niets veranderd zei ze. Ik zei buiten die 30 jaar en een paar kilo's meer . Ja maar jij blijkt van die personen te zijn die goed geconserveerd blijven repliceerde ze. Mijn dag was goed. Vandaag op de fitness kwam iemand, die ik niet kende, vragen welke nummer van kleur ik had van mijn haar. Ze vond dat zo een mooie kleur. Ik glunder  glunder . Maar toen ik juist mijn brievenbus opendeed zat Duvelke er in met een brief van de politie in zijn handen. Proces! Ik reed 57, met gecorrigeerde snelheid  51, dus 50€ boete voor 1 km te hard. Ik heb de brievenbus met en klap op slot gedaan, staat pal in de zon, dus Duvelke ge gaat zweten

Deze keer niet Duvelke dat mij parten speelt maar een katertje (van het lang opblijven, niet van de alkohol). Maar was voor die lieve collega, vanaf vandaag ex-collega.. ik wens haar veel succes op haar nieuwe job. Klavertje 4 van haar gekregen om Duveltje te bezweren. Heb ik van af nu altijd bij he Linda. Bedankt voor alle lieve hulp, luisterend oor en onze fijne babbels. Ga je missen!!!

(nachtcollega verandert van werk, en we zijn op haar laatste nacht haar tijdens de koffiepauze om 2u deze nacht gaan verrassen. Het was pas 5u eer ik in mijn bed lag. En dat voel ik toch wel op mijn leeftijd )

Ik ben twee dagen op rij bij de kinderen gaan eten. Eerst bij Stéphanie gaan barbequen voor housewarming en gisteren bij Thomas zijn schoonouders gaan eten. Fijn dat ik dit met mijn kinderen kan doen. Het stomme is dat ik soms een onderliggend gevoel van alleen zijn voel. Het wordt telkens benadrukt dat iedereen daar is als koppel. En iedereen betrekt mij bij het gesprek en boeiend en al wat ge wilt maar toch besluipt af en toe mij het gevoel van niet compleet zijn. In het alleen naar huis rijden voel ik dankbaarheid maar ook het gemis van na te kunnen praten en dan het alleen thuis komen. Als ik hier thuis iets organiseer is het soms moeilijk omdat je dan voortdurend bezig bent, te weinig bij je bezoek kunt zijn of ik schakel de kinderen in. Op een ander wisselen ze mekaar af, dan zit de ene bij het bezoek terwijl de andere iets haalt of inschenkt of omgekeerd. Het lijkt of het bij mij niet zo gezellig is. Stom gevoel, ik weet het. Pas op, het positieve weegt zeker door, bij mijn kinderen zijn en zien dat ze het goed doen. Ik ben daar o zo dankbaar voor (maar dat klein kwelduiveltje moet ik toch af en toe de kop indrukken).

Derde dag op rij verven bij de dochter. De eerste dag de keuken volledig, 2de dag de keuken 2de laag en een deel van de living. Ik begin er plezier in te krijgen. ik denk er aan om in september hier alles te verven. Ik vreesde dat ik na de eerste dag de takeldienst moest reserveren om mij uit mijn bed te helpen. Maar het gaat vlot, ook de samenwerking. Er zijn andere tijden geweest. Stéphanie had een puberteid  om U tegen te zeggen. Het was ook niet niets om op 10-jarige leeftijd haar papa te moeten verliezen. Dan is ze 4 jaar samen met haar vriend en 3 weken voor hun huwelijk begint hij te twijfelen. Alles wordt afgelast. En nu zijn ze weer samen en zijn we hun huisje aan het verven. En mama maar meedraaien in die ping pong gevoelens. Heb de indruk dat het nu wel beter zit. Maar bij hun is het, of je kunt de cupido's met 5 tegelijk in één greep vangen, of de deuren slaan dat het huis davert. Nu, ze weet dat als er iets is dat de deur hier altijd openstaat. En komt er toch nog eens een trouwfeest, het trouwkleed en alle assecoires hangen hier in de kast. Dus ik ben voorbereid. Weet iemand hoe je een trouwkleed het best bewaard? 

Een vriendin van mij vroeg om haar stoelen die ze als jong kind gebruikte te herschilderen. Zij en haar zus hadden ze toen ze een jaar of 12 waren  paars en wit geverfd en stonden in hun zelfgebouwd kamp. Nu stonden ze al jaren in de kelder. Deze gaat ze in haar seranda zetten als decoratie. Zo zie je dat je best niet te veel weg gooit want er kan nog iets moois van gemaakt worden.

Ik vind het zo ontzettend lief en leuk dat ze mij dit doorsturen, en ik ik ben blij dat ze het goed doen, maar ik mis hem rond mij

21u: Hoe krijg ik mijn kippen binnen gelokt? Wil stilaan gaan slapen, heb nachtpost gehad, maar als die niet binnen zijn kan ik het hok niet dichtdoen en als de vos dan een bezoekje brengt heeft hij weer een feestmaaltijd en kan ik er weer nieuwe kopen. En die ervaring heb ik gehad, dus liever niet Maar die trezen komen pas als het stilaan donker wordt en dat is nog wel even nu. Is er buiten ergens een koortje waarmee ik het licht kan uit doen?

Een half uurtje later: ben op de loer gaan staan tot ze wat korter bij hok waren en dan wat eten gegooid en ze zo binnen gelokt. Toen ik het poortje wou laten dichtklappen wou er 1tje terug buiten en kreeg het poortje tegen haar snuit. Sorry hoor, maar beter een kromme snavel dan geen. Slaap lekker!

nog een kwartier later lig ik eindelijk ingedufeld in mijn bedje en al half wegzwijmelend, ... gaat toch ineens het alarm van mijn gsm 'om de kippen binnen te zetten!!! ' Ik schoot nogal recht. Ik zet 's avonds een alarm zodat ik niet vergeet het kippenhok dicht te doen. Is me al een paar keer gebeurd, met alle gevolgen van dien. Alarm afgezet en daarna heerlijk geslapen

Zaterdag ben ik op kraambezoek bij Thomas en Leen geweest en mijn kleinkatjes Molloy (zwart-wit, naam afgeleid van een personage in een boek van Samuel Backett. Die man mankte en het katje heeft ook een vergroeiïngske aan een achterpootje) en Blanchot (uitspreken als blanc in het Frans zonder k-klank en dan chaut legde Thomas uit. Deze naam is de familienaam van een of andere filosoof) en te zeggen dat Thomas het maar niets vindt dat kinderen zo een moeilijke naam hebben. Maar bij dieren moet dat zegt hij

Het zijn 2 broertjes en het worden binnenkatten. Molloy omdat hij iet aan zijn pootje heeft en Blanchot omdat hij zo een speciaal kleurke heeft en zo aanhankelijk is. Hij zou zo meegenomen worden.

Heerlijk dagje rommelmarkten. Zus Gaby en ik hadden er nochtans weinig zin in om er te gaan staan. Op de dag van inschrijven van uit de luie zetel enthousiast zijn maar op het moment zelf tegen het in- en uitladen en tegen het vroeg opstaan, 6u30, opzien (waarschijnlijk den ouden dag die begint mee te spelen, ik zal het maar rap zelf zeggen ) Maar met dochter Elke van Gaby, de 3 mannelijke buren langs ons die er heel veel lol in hadden, het zonnetje en de kuierende zoekende mensen, van klein tot groot, het gevoel hebben de slag van je leven geslagen te hebben bij een stand verderop, een ijsje met slagroom als toetje en ondertussen een centje verdienen wie zou daar geen zin in krijgen