|
Ik hoor tot de groep van de eeuwige twijfelkonten. De ene keer denk ik dat ik naar Brabant wil verhuizen , naar mijn familie, ma en zussen en broer en ook nog vrienden van vroeger en heel wat collega's. Maar mijn kinderen wonen in Limburg. Ook heel wat huidige vrienden en familie langs Herman zijn kant. Ik ben mijn man gevolgd toen we gingen samenwonen. Mijn kinderen zijn hier geboren en getogen. Toen Herman stierf dacht ik na 2 jaar terug naar Brabant te gaan. Thomas was toen 14 en mijn dochter 12. Mijn zoon is vrij introvert en maakt niet snel vrienden. Hij was pas van school veranderd en voelde er zich eindelijk goed. Hij zei:'Mam, je zet me terug 2 jaar achteruit!' Daarom bleef ik. Maar nu zijn ze uitgevlogen en ik ben zo dikwijls in Leuven en ik voel me daar zo goed. Ik voel mijn roots daar. Hier blijf ik met een groot gemis zitten. Maar als ik daar woon zou ik mij daar gelukkiger voelen? Dan kunnen mijn kinderen niet even binnen springen. Stel dat er kleinkinderen komen! Ik kan ze dan niet opvangen of bijspringen als ze mij nodig hebben.
Vandaag slaat de balans naar Brabant. Vorige week toen ik discussie had met een zus was ik blij dat ik naar Limburg terug kon.
Ping pong ping pong. Doeme toch, die eeuwige twijfel!!!
|
zich de onschuldigheid zelve aan het voelen
