Toen ik deze krant voor het eerst bezocht, dan nog gevestigd in het centrum van de stad, dicht bij de wereldberoemde Av. São João en de Praça Da Republica (equivalent van Copacabana in Rio, in diene tijd en beiden, tegenwoordig, fel gedaald in prestige), zag ik in twee parallelle rijen de enorme drukpersen daar geïnstalleerd die me definitief hebben beïnvloed in het begrijpen van welke machines ik juist verondersteld was te verkopen, vanaf dat ogenblik.
Ik was vergezeld van een collega van de firma, toen nog zijn cursus van mechanisch ingenieur aan het beëindigen en die verantwoordelijk was voor het dagelijks contact met de klant. Hij klaagde erover dat alle leveranciers verplicht waren een commissie uit te moeten betalen van een ronde tien percent, voor eender welk materiaal en machines die de krant zich aanschafte, persoonlijk aan de industriële directeur, P.P., en hij vermoedde dat die commissie verdeeld werd tussen de aanverwanten van één van de vennoten van de krant, regelrecht verlies betekenend voor de overige. Dat heeft er niets mee te zien natuurlijk, maar het kost niets te vermelden dat de eigenaars Joden zijn.
Eigenaardig was wel dat blijkbaar iedereen daar van wist, menos de meest geïnteresseerde mens, de tweedde vennoot. Na verscheidene jaren heeft iemand toch zijn mond niet kunnen houden en is hij, P.P., vierkant ontslagen geweest en hebben ze, de eigenaars, besloten het geval onder het tapijt te verbergen..
Nu zijn ze volop bezig andere mensen te verwijten dat ze er zwart uitzien..
Méér over deze eigenaardige krant in één van mijn volgende posts (hier noemen ze dat een assunto cabeludo, wat overeen komt met een harig onderwerp, of zowel: zware tabak, waardoor uw oren zullen tuiten..).
Zoals ik in de vorige post heb vermeld, ik was een trouwe en gelukkige klant van het restaurant Zé Bodinho, in Recife, waar ik mij altijd wat afzonderde om lekker en alleen van mijn ijskoud biertje te kunnen genieten en te mijmeren en te piekeren over mijn verleden, heden en toekomst, maar ook over problemen, oplossingen en verwachtingen. Op een zekere dag werd ik ineens uit mijn toestand van afwezigheid wakker gebonsd door twee vrouwen die, enkele tafels verder, heftig, met behulp van houten hamertjes, op de magere pootjes van gekookte krabben aan het slaan waren. Die nieuwe toestand drong tot me door nadat ik opgemerkt had dat de eigenaar van de plaats een affiche had gespijkerd aan de muur waarin hij aankondigde dat vanaf diene dag verse krabben en kreeften beschikbaar zouden zijn voor onmiddellijk verbruik door zijn lekbekkende klanten. Bovendien kocht hij zijn lieve beestjes levend, zodat ze, zijn perverse klanten, hun toekomstige slachtoffers gretig konden aanwijzen in het aquarium waar ze, vooraleer gekookt te worden, tentoon werden gesteld. De beestjes die het dikst waren en toch het meest actief, werden uiteraard meteen verkozen door de vreselijke wijven, die door de opwinding rode blossen op hun wangen verkregen, terwijl ze gretig naar hun ferme borsten en stevige dijen staarden. Die van de krabben, bedoel ik. Gelukkig zijn wij, mannen, pezig, taai en ietwat traag in onze reacties, zodat we minder rap opvallen..
Eerlijk, dat aandringerig bonzen, slaan en hameren op de fijne pootjes van die arme beestjes, plus de gulzigheid die ze onmogelijk konden verbergen, de wijven bedoel ik, wanneer ze de gebroken, gebarsten en vernietigde pootjes met een tuitende mond uitzogen en met hun flikkerende tong bewerkten (wat mijn gedachten aan andere tuitende monden deed herinneren), stond me helemaal niet aan, om weinig te zeggen. Ik kon zelfs niet vermijden een walgende tote te produceren, die de smerige wijven onmiddellijk constateerden terwijl ik recht wankelde en mij naar een ander tafeltje begaf, zo ver als enigszins mogelijk en mezelf zelfs achter een pilaar verborg, zodat zij terstond door hadden dat hun gebonk op de tafel uiterst verstorend was geweest en zelfs belachelijk, hun besmeerde en bepotelde muilen en heksenneuzen in beschouwing genomen.
Ik heb het altijd beweerd, de vrouwen zijn duidelijk wreedaardiger dan de mannen. Verschillende scientisten hebben nog altijd niet kunnen bewijzen (??) dat krabben (en gelijkaardige beesten) ook pijn hebben terwijl ze geduldig gekookt worden, maar ze hebben wel bewezen dat een levend en gezond beestje drie lange minuten nodig heeft om deze wereld te verlaten en definitief hun plaats in de hemel te veroveren (ze worden, gedurende dat proces, vurig rood omdat ze proberen, nutteloos, hun adem in te houden). Ik ben er absoluut zeker van en zelfs volledig overtuigd dat dat voor die wijven absoluut geen verschil uitmaakt, te weten of niet, of de beestjes afzien, of niet, want belangrijker dan dat is hun perverse wens te vervullen en te zuigen tot ze er nat van worden in hun onderbroek. Ongelukkig genoeg is het vlees van één beestje, net zoals dat van een vogeltje, niet genoeg om hun oneindige lust te stillen en moeten ze er tien of meer verslinden om hun goesting te voldoen. Later, in de hel, zullen ze ook gebraden worden, of alternatief, gekookt, tot ze er rood zullen van uitslaan....
De onverschilligheid in verband met het lijden van praktisch alle dieren, wanneer ze bestemd zijn om als menselijk voedsel te dienen, gaat zelfs zo ver dat ze, de mensen, nijverig machines ontwerpen om meer beestjes te kunnen ontwrichten in minder tijd. Een Duitse Jood die in mijn gebouw woont en al op pensioen is (gelukkig) vertelt mij alle dagen (hij vergeet constant dat hij me dat verhaal al verschillende keren heeft herhaald) hoe hij, toen hij jong was, een machine had uitgevonden die alle poten van de kreeften in één enkele ruk áf trok. Jaja, hij verkoos wel degelijk de poten eraf te trekken, dan ze eraf te snijden, wat de aanwezigheid van een scherp voorwerp veronderstelde en dus ook een grotere kost, alhoewel dat, voor het beestje, waarschijnlijk op hetzelfde neer kwam..
Iemand had me uitgenodigd voor een rondetafel vergadering en ik bewoog me, zonder aarzeling, naar de enige overgebleven, lege, stoel. Toen ik hem doelbewust achteruit trok om er langs van voren plaats in te nemen, merkte ik op dat er zich een sacoche op het zitvlak bevond, heel waarschijnlijk toebehorend aan de vrouw die er juist naast zat. Aangezien ze geen aanstalten maakte haar eigendom te verwijderen pikte ik, zonder medelijden, de sacoche op en zette hem achter haar stoel, op de grond. Ze steigerde, in een bokkesprong, op en dook daarna, als t ware over haar schat neer, die ze meteen optilde, net alsof hij daar onvermijdelijk besmet aan het geraken was. Ze richtte mij een afkeurende blik toe, maar het kon me geen barst schelen. Indien ze haar eigendommen echt wilde beschermen had ze beter de ruime plaats tussen haar kromme benen daarvoor aangewend. De heks. Later hebben ze mij ingelicht dat er hier een mythe bestaat dat, als een handtas op de grond wordt gezet, dat financieel ongeluk zal meebrengen aan de eigenaar ervan. Waanzin, natuurlijk.
Over bokken gesproken, een bok wordt hier als bode vertaald. Iemand die gebruikt wordt door de andere mensen om de schuld op zijne rug te schuiven, wordt dus de bode expiatório genoemd, wat overeen komt met testa de ferro (ik veronderstel, iemand die, net zoals een bok, een voorhoofd bezit van ijzer). Ik begrijp niet juist het waarom van deze ingewikkelde termen, maar t zal waarschijnlijk te maken hebben met een kudde bokken die een steile berghelling óp willen stijgen. De eerste moet de veiligste weg uitkiezen om de andere ongekwetst naar boven te leiden, maar als hij een stap in het valse zet en naar beneden tuimelt zal geen enkele andere bok daar over treuren. De volgende bok in de rij zal dan proberen een nieuwe en betere weg in te slaan. Eigenaardig is dat de algemene leider nooit opdaagt gedurende zon gelegenheden (een ezel struikelt geen twee keren over dezelfde steen, zegt men, maar aangezien we het over bokken hebben..??!!).
Het vlees van een bok wordt hier, in het noordoosten van Brazilië, uiterst geapprecieerd. Ik ben nochtans een (bijna) doorwinterde niet-vleeseter aan het worden en daarom werd één van mijn stamcafé's daar naar genoemd, i.e. Zé (van José) Bodinho (een klein bokje).
Een bok herinnert mij terstond aan de Staat van Paraiba (ze beweren dat alle mensen afkomstig van die Staat een plat hoofd hebben en t is eigenaardig, maar dat komt wel degelijk overeen met de waarheid, heb ik persoonlijk kunnen vast stellen). Feit is dat ge daar, in João Pessoa, hoofdstad van de Staat van Paraiba, niet kunt geraken, of ervan vertrekken (op de hoofdbaan, wel te verstaan), zonder verplicht te worden een bijdrage te leveren aan de verzamelde politie daar. Eerst vragen ze beleefd of ge misschien een rechter zijt (ik geef waarschijnlijk diene indruk, wanneer ze diep in mijn ogen kijken), of een officier van het leger, of misschien zelfs een politiecomissaries van een andere Staat en indien negatief op alle vragen, dan wordt ge, al wat ruwer, bevolen uit de auto te stappen, terwijl ze beweren dat ze drugs en wapens aan het zoeken zijn. In werkelijkheid zoeken ze de ene of de andere onnozelheid om te dreigen dat ze u naar het politiebureel zullen slepen, zodat ge uw reis (vakantie of werk) zult moeten onderbreken, tot ge bereid zijt hen een bijdrage te betalen om toch uw belangrijke reis voort te kunnen zetten. De politiemacht over het gehele land (militaire, burgerlijke, federale en autostrada politie), kunnen elkaar niet rieken, maar daar, in João Pessoa, zijn ze allemaal vriendjes onder elkaar en verdelen ze, in gelijkwaardige stukken, broederlijk, alles wat er op een dag verzameld is geweest...
Heel in het begin van mijn verblijf, hier in Brazilië, was ik wel ietske gevoeliger voor het probleem van de bedelaars, vergeleken met nu en was ik vlugger bereid, vrijwillig, enkele centjes voor dat goede doel op te offeren. Ze zijn, de bedelaars bedoel ik, net zoals God, overal aanwezig en ge verschiet uzelf bijna een bult als ze u onverwachts bij de elleboog grijpen. Ze kunnen zowel eenzame bedelaars zijn, meer op parias gelijkend (die eigenlijk niemand lastig vallen, verkiezend uit de vuilnisbakken hun eten te peuteren, terwijl ook verschrikkelijk vervuild, niet beschaamd zijn met een half ontbloot achterwerk rond te tjolen, overmeesterd door de vlooien, luizen en andere bloedzuigers, overal verspreid over hun mager lijf), of zowel leven ze in benden, waar er voortdurend nieuw leven, aan de lopende band, wordt verwekt, gereed om dat zalig beroep, voor eeuwig lang voort te blijven garanderen.
Vooral die laatste, in groepen van twintig/dertig personen verzameld, zijn professioneel gevormd en durft ge, net zoals met de dronkaards of de hoeren, er naar loeren dan zijde meteen hun nieuwste slachtoffer. Zoals in onze eigen gemeenschap worden ze geleid door de sterkste, de onmeedogenlooste en de valste van de mannen, die ook altijd de nuchterste is om geen onverwachte aanvallen te hoeven te vrezen. Hij laat niet toe dat andere mannen zijn vrouwen bepotelen, tenzij hij al bevredigd is.
Ze doen alles om indruk en compassie te verwekken en sommige bezitten zelfs geen enkel fysisch gebrek, maar doen net alsof. Vooral de moeders gebruiken hun eigen kinderen en ook die van de anderen, waarvoor ze huurgeld betalen, om medelijden te kunnen verwekken. Ze verzamelen zich ' s avonds ergens onder een markies van een gebouw, pissen, kakken, vogelen en poepen in overvloed, slapen, meestal, op een stuk van de krant Financial Times en ´s morgens vroeg wenden ze zich naar hun werkplaats, een kruispunt, ook gehuurd, waar ze hun masker van "triestig gezicht" aantrekken, zelfs proberend enkele traantjes te produceren, maar laten niet na hun eigendom met handen en tanden (weinige) te verdedigen, andere bedelaars verdrijvend en daarvoor luid scheldwoorden aanwendend.
Eenmaal ge iets gegeven hebt bekomen ze, wat ze hier noemen verovert recht wat betekent dat ge vanaf dat ogenblik verplicht zijt alle dagen uw handen in de zak te steken en doet ge dat niet, dan mag hij terstond een vieze tote trekken, zijn tong uitsteken en u nawijzen, om aan iedereen te tonen dat ge niet vertrouwbaar zijt. Ik herinner mij een oud madammeke dat jaren lang, dagelijks, met een traan in haar ogen, een aalmoes heeft overhandigd aan een bedelaar op een kruispunt, waarvan ze durfde zweren dat hij lam was (hij bewoog zich voort op een plankske, met rollewielekes), tot ze hem, op een bepaalde dag, ontmoet heeft in een café, rond huppelend op één been terwijl hij het andere over zijn schouder had gezwaaid, vloekend en drinkend tot het bier uit zijn oren stroomde. Sedertdien heeft ze hem niets ne meer gegeven en sedertdien, nog ne keer, wenst hij haar naar de hel, iedere keer ze passeert aan zijn kruispunt...
For nearly six years, I have been a faithful drinker of MGD. For these past years, I have come to expect certain things from Genuine Draft. I expect that whenever I see that gold can of MGD, I am about ready to enjoy a great, smooth brew. But wait! Sometime around the first of the year, my beloved MGD changed colors, so to speak. That familiar gold can was no longer gold!
Knowing that I am, by nature, somewhat resistant to change, I forced myself to reserve judgment on the new can design. Gradually, I grew to appreciate the new label. That was until about May of this year. That was when I discovered (empirically) that I really didn't like the new design. Further investigation of the cause of my distress resulted in the following observations:
Your cans are made of aluminum.
Aluminum is a great conductor of energy.
Your beer is commonly consumed outside, and thus, the container may be exposed to sunlight.
Sunlight striking the can causes radiant warming of the surface of the can.
The resultant heat (energy) is transferred through the aluminum, by conduction, to the contents of the can (the beer).
Warm beer sucks.
This is a process that can be observed in just about any beer. However, this process is significantly accelerated in MGD because you painted the damn can.... black!!!
Who was the rocket scientist that designed the new graphic for the can and implemented the change right before summer? Granted, this process may not be real evident up there in Wisconsin, but down here in Oklahoma where the summers are both sunny and hot, this effect is quite a problem. There's no telling what the folks in Texas and Arizona are having to put up with. Knowing that you would probably not address this issue unless you had firm evidence of a problem, I and several other subjects conducted extensive experimentation. The results of these experiments are listed below.
The experiments were conducted over two days on the deck next to my pool. The study included seven different types of beer (leftovers from a party the previous weekend) that were initially chilled to 38 (and then left exposed to sunlight for different lengths of time.) These beers were sampled by the test subjects at different intervals. The subjects, all normally MGD drinkers, were asked at each sampling interval their impressions of the different beers.
The length of time between the initial exposure to sunlight and the point where the subject determined the sample undrinkable (the Suck-point) was determined. The average ambient temperature for the trials was 95 degrees F.
Beer Type
Average Suck-point (minutes)
Miller Lite (white can)
6.2
Bud (white can)
5.5
Bud Lite (silver can)
5.2
Ice House (blue and silver can)
4.4
Coors Lite (silver can)
4.1
Miller Genuine Draft (black can)
2.8
Coors (gold can)
0.1
It was evident that the color of the can directly correlates to the average suck point, except for Coors which was pretty much determined to suck at any point. It is to be hoped that you will consider re-designing your MGD cans. All beer drinkers that are not smart enough to keep their beer in the shade will thank you.
Sincerely,
Bradley Lee Beer-drinker
The Miller response appears below. They have had a lot of fun with this guy's letter. Enjoy. . .
Dear Bradley Lee,
Thank you for your letter and your concern about the MGD can color as it relates to premature warming of the contents. Like you, we at Miller Beer take beer drinking very seriously. To that end, we have taken your letter and subsequent experiment under serious consideration.
Outlined below are our findings and solution to your problem. May we add that we have had similar letters from other loyal beer drinkers, mostly from the Southern United States.
First, let us congratulate you on your findings. Our analysis tends to agree with yours regarding Coors. It certainly does suck at about any temperature. Now, it was our intentions when redesigning the MGD can to create better brand identity and brand loyalty. Someone in marketing did some kind of research and determined we needed to redesign the can. You will be pleased to know, we have fired that idiot and he is now reeking havoc at a pro-gun control beer manufacturer. The design staff working in cahoots with the marketing idiot was also down-sized. However, once we realized this mistake, to undo it would have been even a bigger mistake. So, we took some other actions. From our market research, we found a difference between Northern beer drinker and Southern beer drinkers.
Beer drinkers in the South tend to drink slower than beer drinkers in the North. We are still researching why that is. Anyway, at Miller Beer, it was never our intentions to have someone take more than 2.5 minutes to enjoy one of our beers. We pride ourselves in creating fine, smooth, quick drinking beers and leave the making of sissy, slow sipping beers to that Sam guy in Boston.
However, it is good to know that you feel our Miller Lite can last as long as 6 minutes. However, may we suggest in the future you try consuming at least two in that time frame. From your letter, we had our design staff work 'round the clock to come up with a solution that would help not just MGD but all our fine Miller products. We hope you have recently noticed our solution to your problem. We found that the hole in the top of the can was not big enough for quick consumption. So, we have now introduced the new "Wide Mouth" cans. We hope this will solve all your problems.
Might I also suggest that if you want to get the beer out of the can even faster, you can poke a hole on the side near the bottom, hold your finger over it, open the can, tip it to your mouth and then pull your finger off the hole. This is a common way to drink beer at parties and impress your friends. This technique is known as "shot-gunning". You should like the name.
Again, thank you for your letter and bringing to our attention that there might be other beer drinkers taking more that 2.5 minutes to drink our beers. Let me assure you that I am having our advertising department work on campaign to solve this problem, too.
Op het werk hier in Recife had ik een collega waarmee ik redelijk goed overeen kwam. Alhoewel we politiek gezien antagonistische opinies koesterden vonden we allebei genoegen in onze vriendschappelijke verhouding. We passeerden uren discussiërend over ne hele hoop voorvallen, situaties en vergaderingen gedurende onze vele reizen, samen, in het noordoosten van het land, wanneer we bekwaam waren verschillende zaken af te sluiten. Een uitstekende verkoopsman, intelligent en boeiend. We schrokken er niet voor terug uren te zitten drinken in een café of een restaurant, na ons middagmaal verslonden te hebben, meestal bestaand uit een half, simpel, kieken, zonder verdere onnodige ingrediënten, broederlijk gedeeld, terwijl we het te weinig voedsel compenseerden met overvloedige drank. Gelukkig was hij nog lelijker dan ik, zodat ik me in de leidende positie bevond. Het enige wat me nogal tegen stak was het feit dat hij na het eten zijn tanden zorgvuldig reinigde, één na één, met een houten tandenkotertje dat naargelang het werk vorderde, alsmaar natter en vuiler werd en wat verschillende minuten in beslag nam, waar hij zich absoluut niet voor geneerde, alhoewel het mij de kriebels gaf, vooral waneer er enkele verwijderde brokken in mijn bord belandden.
Het betrof zich om een typische afgevaardigde van dit part van het land waar de mensen meestal mager zijn en taai en soms zelfs onverteerbaar. De gemiddelde grootte van de mensen hier is kleiner dan die van de rest van het land (er bestaat hier ook veel meer honger en de bijbehorende ondervoeding) maar de ietwat grotere exemplaren beschikken meestal over kameelvriendelijke benen, terwijl de kleinere gediend zijn met bokaardige exemplaren. Ze zijn allemaal, nochtans, uiterst vriendschappelijk en bereidwillig als het er op aan komt. Misschien een beetje te traditioneel en te ouderwets, voor mijn vooruitstrevende opvatting.
Feit is dat ik me langzamerhand aan het hechten ben geweest aan zijn aanwezigheid en zijn aandacht, want hij kon zowel argumenteren als luisteren. Zoals de meeste afgevaardigden van dit part van het land worden de ziekte en de dood met minder bezorgdheid behandeld en waarlijk zijn gezondheid begon, na enkele jaren zonder zorgen, rap af te takelen, terwijl hij toch nooit tekens gaf van ontreddering en wanhoop.
Eens het filiaal van de firma hier opgedoekt werd, zodat ik helemaal alleen ben achter gebleven, werd ons contact met de tijd schaarser en op den duur ontmoetten we elkaar alleen maar, somtijds, terwijl hij lange wandelingen ondernam op het strand. Hij begon te lijden van diabete, werd geopereerd aan zijn hart, leed van zijn ogen en had hoge bloeddruk, maar bleef glimlachen terwijl hij, bewust, beweerde dat het leven nu eenmaal zo was. Zoals altijd gebeurt in zon gevallen, blijven de ietwat gezondere mensen afwezig wanneer de vrienden hen het meest nodig hebben en zo is het ook gebeurd met mij. Vooraleer ik mij schuldig begon te voelen kreeg ik het nieuws van zijn vrouw dat hij, opeens, gestorven was.
Op de begrafenis (ik kan op één hand tellen hoeveel keren ik in mijn leven naar een begrafenis ben geweest, inclusief diegene van mijn eigen zoon, waar ik niet bekwaam ben geweest één enkele traan te laten vallen) ben ik in de eerste rij gaan staan als postume huldiging, terwijl mijn dochter naast mij plaats nam. De heersende stilte is maar verbroken geweest toen ze opeens luid schreeuwde, zodat iedereen zich naar mij omdraaide: Pa, ge zijt aan het schreien!
Ik heb me geduldig naar haar gewend en heb haar uitgelegd dat ik helemaal niet aan het schreien was, maar dat ik een valling had en dat de wind strak in mijn ogen waaide, wat ze deed wateren..
De dood is niet gemakkelijk nee, maar schreien is nog moeilijker...
1) "I was kidding about being sterile, you know." 2) "Do you always fart like that when someone shoves it in?" 3) "How come it's so BIG in there?" 4) "You've done this with a lotta guys before---right?" 5) "Next time I come over, don't bother with the underwear, OK?" 6) (Sniff, sniff) "Is that CAT food?" 7) (Yelling) "OK guys, it's a wrap, cut, and print it!!" 8) "You are great in bed, but your sister gives better head!" 9) "My first wife was prettier, but you can screw a lot better." 10)"Do you know what a 'douche' is?" 11)"Maybe if you did some pushups, your boobs would grow." 12)"I want you to try some of MY deodorant." 13)"I'm not into relationships. Can't we just screw, like every Tuesday night or something?" 14)"Maybe if you lost some weight, I could get it all the way in!" 15)"I never saw a girl with hairy tits before!" 16)"I've been getting these little blisters lately-------" 17)"You wanna do those dishes before you leave?" 18)"You should go wash that, the cabbie will think something DIED in there!"
A young lady in the maternity ward just prior to labour is asked by the midwife if she would like her husband to be present at the birth.
"I'm afraid I don't have a husband" she replies. "O.K. do you have a boyfriend?" asks the Midwife. "No, no boyfriend either." "Do you have a partner then?" "No, I'm unattached, I'll be having my baby on my own."
After the birth the midwife again speaks to the young woman.
"You have a healthy bouncing baby girl, but I must warn you before you see her that the baby is black." "Well," replies the girl. "I was very down on my luck, with no money and nowhere to live, and so I accepted a job in a Porno movie. The lead man was black." "Oh, I'm very sorry," says the midwife, "that's really none of my business and I'm sorry that I have to ask you these awkward questions but I must also tell you that the baby has blonde hair." "Well yes," the girl again replies, "you see I desperately needed the money and there was this Swedish guy also involved in the movie, what else could I do?" "Oh, I'm sorry," the midwife repeats, "that's really none of my business and I hate to pry further but your baby has slanted eyes." "Well yes," continues the girl, "I was incredibly hard up and there was a little Chinese man also in the movie, I really had no choice."
At this the midwife again apologises collects the baby and presents her to the girl, who immediately proceeds to give baby a slap on the bum. The baby starts crying and the mother exclaims, "Well thank god for that!"
"What do you mean?" says the midwife, shocked. "Well," says the girl extremely relieved, "I had this horrible feeling that it was going to bark."
Vooral mijn directeur had, gedurende verscheidene jaren (we waren toen nog in de vroege jaren zeventig), geïnsinueerd aan zijn vriend en bridgecollega (waarin hij, mijn directeur, ooit eens kampioen is geweest) Roberto Marinho, eigenaar van de krant O Globo, in Rio (plus andere belangrijke communicatiemiddelen, verspreid over het gehele land) dat hij eindelijk de knoop moest doorhakken en definitief beslissen offset te gaan. Deze beslissing is er maar gekomen gedurende een reis naar São Paulo, waar Octavio Frias, eigenaar van de krant Folha De São Paulo hem trots zijn recente offsetinstallaties had getoond en daarna, in zijn zetel zakkend, nonchalant zijn schoenen had uitgetrokken en ze over zijn schouders geslingerd, natuurlijk met de bedoeling indruk te maken, terwijl hij uitschaterde dat hij, Roberto Marinho (een stijve mens die vooral van discretie en behoorlijk gedrag hield), moest stoppen zich alsmaar te masturberen.
En waarlijk, diene laatste uitspraak heeft hem, juist op tijd, op de beste weg gezet.
Terug in Rio bepaalde hij meteen een vergadering om over zijn nieuw project te spreken met onze directie. Die besliste, voor alle geval, mij mee te sleuren, om technische twijfels te kunnen beantwoorden. Aanwezig ook, op die vergadering (in de loop van de volgende maanden zijn er meerdere gebeurd) was de industriële manager van O Globo, Luiz Antônio De Sa Brandão, die toevallig ook de kozijn was van onze directeur, wat niet belette de eigenschappen van machines aangeboden door onze concurrenten (vooral MAN) aan te halen. We werden ontvangen in een piepklein wachtzaaltje waarin er zich geen enkel meubel bevond en waar men er zeker van was aandachtig bespied te worden, om bewust naar eigenaardige bulten en bubbels in de zakken, onder de oksels en onder de broekriem van eventuele bezoekers te zoeken, want hij, Roberto Marinho, officiële afgevaardigde van de rechts gezinden en vierde "macht" van het land, ferme verdediger van het Amerikaans regime, fel geïnteresseerd in het omverwerpen van linksgezinde bewegingen en aanstoter van de militaire machtsgreep, enkele jaren daarvoor, voelde zich wel een beetje bedreigd. Ik had geen enkele vreemde bult meegebracht, maar wederkerig zoekend naar vreemde bulten in zijn kostuum stootte ik onverwacht op een bult in ZIJN broek. Toen hij zichzelf neerzette in zijn ruime zetel viel het mij dadelijk op dat hij geen onderbroek gebruikte en dat zijn klootzak, daardoor, tot midden in zijn dij was neer gezakt. Allez, ik vond het echt eigenaardig dat diene klootzak zo laag was gevallen, terwijl ik, van de andere kant, zelfs geen glimp van zijn instrument opmerkte...
Die eerste vergaderingen leidden wel duidelijk naar een aankoop van een enorme (toen toch) machine (Goss Metroliner), uitgerust met achttien drukeenheden en drie vouwmachines, alles op een rij van ongeveer zestig meter geinstalleerd, terwijl twaalf meter hoog en drie meter breed, maar vooraleer we daar geraakt zijn is er nog een incident gebeurd, te wijten aan een misverstand over wat er juist allemaal en wat er niet, in de prijs was inbegrepen. Op dat bepaald moment had Roberto Marinho ineens zijn beesten los gelaten (soltou os bichos, in t Portugees) op onze lieve oude Harry Andree (Internationale Verkoopsdirecteur van Rockwell/Goss) die blijkbaar een beetje vals aan het spelen was, tot groot ongenoegen van Roberto...
Op dat ogenblik heb ik iets geleerd van mijn directeur, dat mij mijn eigen leven lang heeft blijven vergezellen (het betreft zich om een gevaarlijke fout, die één van mijn jongere broers, nog altijd, begaat). Hij, mijn directeur, had opgemerkt dat Roberto, zijn persoonlijke vriend, in zijn groeiende opwinding, op het punt stond iets verschrikkelijks naar het hoofd te slingeren van Harry. Meteen stond hij dus beslist recht en vroeg die vergadering onmiddellijk stop te zetten en ze s anderendaags, indien mogelijk, te hervatten, vooraleer hij, Roberto, iets zou zeggen wat hij niet echt bedoelde en er later, waarschijnlijk, spijt van zou koesteren, maar onmogelijk zijn eigen braaksel terug zou kunnen inzwelgen.
Deze intelligente aanpak is beslissend geweest voor de conclusie van de zaak en ik heb die waarschuwing in mijn eigen hoofd geprent, om zeker nooit iets dergelijks te begaan.
Mijn dwaze broer nochtans, heeft die les nooit geleerd en bedrijft ze (de fout) nog alle dagen, vooral als hij dronken is..
De krant O Dia, in Rio de Janeiro, is altijd een typische volkskrant geweest, net zoals, waarschijnlijk, Het Volk, in goed/oud Vlaanderen (waar ik intussen nooit ne meer iets van heb horen spreken). De krant was origineel opgericht geweest door ik weet niet wie precies, maar later gekocht door Chagas Freitas, Gouverneur van de Staat van Guanabara, zoals de Staat van Rio De Janeiro eertijds genoemd werd, toen de lange brug die nu de stad Rio De Janeiro met de stad Niteroi verbind, nog niet bestond. Vooraleer die brug ingehuldigd werd was Niteroi dus de hoofdstad van de Staat van Rio De Janeiro en de stad Rio De Janeiro hoofdstad van de Staat van Guanabara. Die verandering is de oorzaak geweest de belangrijkheid van Niteroi te verminderen.
Diene bepaalde Chagas Freitas was, zoals de meeste rijke mensen in diene tijd, niet gevormd in de universiteit maar wel door het leven en bezat honderden appartementen, verspreid over de gehele streek. Bovendien bewaarde hij, eerbiedig, honderdduizenden dollars in zijn verschillende valieskes. Niemand begreep precies hoe hij zo rap aan zoveel geld en eigendommen is geraakt, maar het zal wel geweest zijn door veel te werken, natuurlijk. Toen zijn gezondheid tekens gaf van vermoeidheid, besloot hij, vooraleer zijn hielen samen te slaan, zijn krant, die toen de grootste oplage van het land bezat (maar ook het kleinst aantal bladzijden), gedrukt in typografische machines en waar het bloed van de verscheidene dagelijkse moorden uit de eerste bladzijde zijpelde, te verkopen aan zijn lokale concurrent, Ary Carvalho, eigenaar van de krant Ultima Hora, ook in Rio De Janeiro (opgericht door Carlos Lacerda, een geniepigaard die verschillende regeringen heeft afgeperst) en medeoprichter van de nog huidige grootste krant van de Staat van Rio Grande Do Sul, Zero Hora. De zoon van Chagas Freitas, Claudio (een playboyachtig type) heeft, na de dood van zijn vader, die zaak nog getracht te kelderen, aanwendend dat hij, zijn vader, niet meer wist wat hij deed toen hij de krant aan het verkopen was, maar het is niet gelukt.
Ary Carvalho, nieuwe eigenaar dus van de krant O Dia, koesterde vooruitstrevende plannen in verband met zijn modernisering, waarvan hij de eerste bladzijde, doordrenkt met bloed, wilde verwijderen om er een middenstandsvriendelijke versie van te maken. Daarvoor was de overgang naar offset onvermijdelijk en werd hij verplicht zich naar ons te wenden, grootste en meest belangrijkste leverancier op dat gebied.
Het probleem bestond erin dat Ary, toen hij nog eigenaar was van Ultima Hora, zijn reputatie had verbrod bij onze directie die hem, als het ware, had beginnen te haten, omwille van een eerdere onderhandeling waarbij hij zich gecompromitteerd had een schuld van praktisch vijfhonderdduizend dollars, opgebouwd gedurende de aankoop van tonnen krantpapier, af te lossen in een bepaald aantal maanden en daarna zijn plechtig woord niet heeft gehouden. Mijn directeur had me daarom praktisch verboden verder contact met hem te blijven onderhouden.
Zonder acces aan onze firma, alhoewel nu eigenaar van de veel grotere krant O Dia, werd hij verplicht zich rechtstreeks naar de fabriek in de VSA te wenden, waar ze hem terug afkaatsten naar onze firma en daar sprong Rudo, noodzakelijkerwijze, tussenbeide. Ik kende al van andere oorlogen (hij was eerder onderhoudsmanager geweest van O Globo, ook in Rio) de door hem recent gecontracteerde industriële directeur en ingenieur Dennis De Oliveira, die me regelmatig verzocht hem raad te geven, om samen, de meest geschikte en de beste configuratie van de zich aan te schaffen offset drukpers te bepalen.
Tot het moment aanbrak om de zaak te sluiten.
Zoals gewoonlijk in zo´n belangrijke zaken, verzochten we de aanwezigheid van twee officiële afgevaardigden van de fabriek in de VSA, zijnde de verkoopsdirecteur (Harry Andree) en de andere een financieringsspecialist (Victor Pocius), want de klant had laten weten dat hij onmogelijk de aankoop contant zou kunnen betalen. Die eerste offset, double-width press (Goss Headliner Offset) koste ongeveer veertien miljoen dollars (ze hebben later nog twee keren andere machines besteld, iedere keer de vijftien miljoen dollars overschrijdend). Die specialist, die het onder zijn verantwoordelijkheid had genomen de financiering toe te staan, zonder enige garantie anders dan de eigendom van die machine, is later met alle eer ontslagen geweest wegens dat aanvaard risico), maar de aanwezigheid van onze directeur op die vergadering werd gewoonweg onvermijdelijk en het was daar waar het schoentje wrong. Hij is er niet aan ontsnapt en alhoewel ze praktisch geen enkel woord hebben gewisseld gedurende die vergadering, is de zaak toch afgesloten geweest... Dankzij Rudo!!
Eigenaardig is dat na de conclusie van deze eerste belangrijke zaak met O Dia, voorganger van twee andere belangrijke onderhandelingen, mijn directeur mij beleefd heeft voorgesteld de helft van mijn commissie af te staan aan zijn enige zoon, die toen pas aangeworven was geweest in onze firma, na een mislukte carrière op zijn eigen vleugels, in een andere firma en die toen nog lang niet genoeg verdiende om zijn familie te kunnen onderhouden.
En zeggen dat ik diene hulp nog ne keer heb moeten herhalen gedurende de aankoop van de tweede machine door O Globo (Goss Colorliner), waar mijn verdiende commissie ook gedeeld is geweest door twee, zonder tegen te hebben geprutteld...
´k Bennekik toch altijd een oneindig goeie mens geweest hé, vindt ge niet?
Ze zaten verzameld (het was duidelijk dat niemand begreep hoe ze daar eigenlijk verzeild waren geraakt en nog minder waarom) rond een wankelend cafétafeltje op het voetpad, gedurende een hete zomernamiddag, terwijl de zon hun versleten benen verbrandde, niet beschermd door de schaduw van het overheersend zonnescherm.
Er bestond geen twijfel aan dat het zich om vier totaal verschillende personen betrof, waarschijnlijk toevallig op elkaar gebotst en elk met zijn eigen bekommernissen, gedachten en goestingen. Één ervan wilde duidelijk in het middelpunt van de belangstelling staan, terwijl hij luidruchtig aan zijn zaktelefoon tierde, zodat er weinig gelegenheid overbleef voor de anderen er enkele woorden tussen te foefelen. Zijn gesprek verliep als het ware zoals de ringer van een wekker. Hij begon met alle geweld, maar de kracht van zijn woorden nam geleidelijk af, tot hij zichzelf terug begon op te winden en daarna terug leeg liep. Een andere sprak voortdurend binnensmonds, zichzelf naar iedereen wendend, maar niemand schonk hem een glimp van aandacht. De onverschilligheid vaststellend probeerde hij interessanter te worden en vroeg opeens, zijn stem verheffend, of ze wel wisten dat hij het gehele land al lang kende. Omdat er niemand reageerde voegde hij er vervolgens aan toe dat hij zelfs de gehele wereld kende, stillekes vermeldend dat hij zijn zoon (heel waarschijnlijk jaren eerder) had bezocht in de VSA en zijn dochter (idem) in Portugal. Zo wist ik meteen dat hij alleen achter was gebleven en niemand verdere belangstelling in hem bezat, zodat hij verplicht was geweest op café te gaan en de gehele dag lang lauw bier te zitten opzuipen, waar hij een vanzelfsprekende hekel aan had, om toch ergens iemand aan de haak te kunnen slaan met wie hij, vooral, zijn hart zou kunnen luchten. Ietwat bezorgd dat hij misschien onbelangrijk werd geacht, bestelde hij meteen een stuk pizza dat hij persé met iedereen wilde delen, zonder succes nochtans, zodat hij de slappe, koude, boel zelf heeft moeten inslikken, zonder goesting.
De derde deed net alsof hij, vergeleken met de andere drie, het best in forme was en ook de knapste en fitste op zijn benen, maar hij was wel de dikste van de vier. Hij schonk echter geen werkelijke aandacht aan eender wie en maakte duidelijk dat ze zich gelukkig mochten beschouwen in zijn gezelschap te mogen verblijven.
De vierde staarde dwaas vooruit, zei niets, hoorde blijkbaar ook niets en zijn gedachten waren oneindig ver weg, misschien zelfs verder weg dan Bagdad.
Het bier werd rap warm en niemand dacht eraan een nieuwe fles te bestellen, waarschijnlijk ook omdat het geld wat krap zat en ze liever wat langer wachtten, tot één van hen het geduld zou verliezen en het initiatief nemen.
(Het is wel ne keer interessant te vermelden dat het alledaagse bier hier verkocht wordt in 600 ml-flessen, zodat iedereen beter uit dezelfde fles drinkt, vooraleer een nieuwe te bestellen. Het is ook gemakkelijk de buitenlanders uit een kring te vissen, want elk bestelt, zoals in Europa, zijn eigen fles, wat opvalt, in een heet land, waar het bier niet lang op de tafel mag blijven staan)
Feit is dat ik ineens vast stelde dat mijn toekomst zich aan het uitlijnen was. Net zoals die tientallen oude meneerkes, in het oude mannekeshuis van Melle (of was het in Peteghem?) in Oost-Vlaanderen, waar het krioelt van de oude peekes. Alleen aan de tafel, zonder iemand om er gedachten mee te kunnen wisselen, of iemand die bereid is te luisteren, tot ge aan het overlopen zijt van het opgestapelde bier en ook van de tranen en ge beseft dat het einde slechter zal zijn dan het begin, dat ook niet gemakkelijk is geweest, zonder te spreken over de rest en dat ge, zoals iedereen, aan het aftakelen zijt en absoluut niemand noch belangstelling zal koesteren in uw lelijk figuur, zelfs de hoeren niet en dat het misschien beter zou zijn rapper te beslissen, vooraleer ge trager zult sterven, van de eenzaamheid...
Q: My husband wants to experience three-in-a-bed-sex with me and my sister.
A: Your husband is clearly devoted to you. He cannot get enough of you, so he goes for the next best thing - your sister. Far from being an issue, this will bring all of the family together. Why not some cousins involved? If you are still apprehensive, then let him go with your relatives, buy him a nice, expensive present and cook him a nice meal and don't mention this aspect of his behavior.
Q: My husband continually asks me to perform oral sex on him.
A: Do it. Sperm is not only great tasting, but has only 10 calories per spoonful. It is nutritious and helps you to keep your figure and gives a great glow to the skin. It also adds protein to your hair and keeps it naturally lustrous. Interestingly, a man knows this. His offer to you to perform oral sex on him is totally selfless. Oral sex is extremely painful for a man. This shows he loves you. Best thing to do is to thank him, buy him a nice, expensive present and cook him a nice meal.
Q: My husband has too many nights out with the boys.
A: This is perfectly natural behavior and it should be encouraged. Man is a hunter gatherer and he needs to prove his prowess with other men. Far from being pleasurable, a night out with the boys is a stressful affair, and to get back to you is a relief for your partner. Just look back at how emotional and happy the man is when he returns to his stable home. Best thing to do is to buy him a nice, expensive present and cook him a nice meal and don't mention this aspect of his behavior.
Q: My husband doesn't know where my clitoris is.
A: Your clitoris is of no concern to your husband. If you must mess with it, do it on your own time. To help with the family budget you may want to video tape yourself while doing this and to sell it at car-booth sales. To ease your selfish guilt, buy your man a nice expensive present and cook him a delicious meal.
Q: My husband is not interested in foreplay.
A: Foreplay to a man is very hurtful. What it means is that you do not love your man as much as you should - he has to work a lot to get you in the mood. Abandon all wishes in this area, and make it up to him by buying him a nice expensive present and cook him a nice meal.
Q: My husband has never given me an orgasm.
A: The female orgasm is a myth. It is fostered by militant, man-hating feminists and is a danger to the family unit. Don't mention it again to him and show your love to him by buying him a nice expensive present ... and don't forget to cook him a nice delicious meal.
Toen Mama aan Nonkel Fons mededeelde dat ze weeral eens zwanger van hem was en hem daarom hartstochtelijk uitnodigde op een geschikte naam te denken voor hun allernieuwste en vrolijkste kindje, in 1948, heeft hij onmiddellijk naar zijn woordenboek Vlaams Esperanto gegrepen en daar een vertaling gezocht voor de volgende woorden die hem, juist op dat moment, in zijn gedachten spookten, terwijl hij vlijtig bezig was de beerput in hun huis, in de Spanjestraat Nº 29, Rumbeke, te kuischen:
Er bestaat geen enkel beroep dat vrij is van eigenaardige serial misdadigers. De meest recente, hier in Brazilië, behoort aan de klasse van de tandartsen.
Ik heb het al ne keer eerder gehad over onbekwame tandartsen die, net zoals proctologisten (medische specialisten die alles van uitlaatbuizen verstaan) er niet terug voor deinzen, zonder vooroordelen, dicht bij de stinkende adem (zij, van voren en de andere, van achteren) plaats te gaan nemen. Niet te verwonderen dat ze allemaal een eigenaardig karakter bezitten, de manier waarop ze zich zo hevig aan dat twijfelachtig beroep vast blijven kleven.
Feit is dat onlangs de ouders van een speciale jongen (de term "speciaal" wordt hier uitdrukkelijk als een figuurlijke representatie aangewend), van een jaar of twintig, een klacht hebben ingediend tegen een arts die alle tanden van hun zoon had verwijderd, zonder daarvoor eerst hun noodzakelijke goedkeuring te hebben ontvangen, terwijl het zich, in de oorspronkelijke versie betrof om de extractie van amper twee, ietwat aangetaste, exemplaren. Toen de familie van een andere patiënt, ook speciaal, de reportage had gezien op een plaatselijk Tv-kanaal, stelden ze verrast vast dat het zich om diezelfde dokter betrof, die enkele maanden voordien, een gelijkaardige procedure had aangewend, zonder hen daarover vooraf verwittigd te hebben, zodat ze ook verbaasd hadden geobserveerd hoe hun zoon tandloos, maar glimlachend van oor tot oor, uit zijn kliniek was gestapt.
Vandaag is er een derde geval bekend gemaakt, nogmaals met diezelfde tandarts en weeral met een speciaal kind.
Ik moet er aan toevoegen dat in de drie ontdekte gevallen, totnogtoe, alle tanden terug zijn gevonden geweest, zorgvuldig bewaard in een stukske krantpapier, praktisch allemaal in perfecte staat van onderhoud en gezondheid, duidelijk demonstrerend dat er geen enkele medische reden bestond voor hun respectieve verwijdering.
Eigenaardig is dat de betrokken ouders daar niet vroeger hebben op gereageerd, want ze waren sindsdien zelfs verplicht geweest additioneel geld te verspillen aan een splinternieuw, vals, gebit voor hun lievelingen..
Het lijkt erop dat de tandarts in kwestie, net zoals ik, fan is van een bepaald slurpend geluid. Ik zal het proberen te verklaren. Het is, nochtans, belangrijk eerst te vermelden dat ik gewoonweg weiger, in eender welk café of restaurant, een fles bier bediend te worden dat al open is als de kelner er aankomt. Ik ben, zoals hij waarschijnlijk, maar in een simpelere manier, verslaafd aan het fijn geluidje piisssst dat ogenblikkelijk ontsnapt op het moment dat het metalen dekseltje van de hals van de fles wordt geperst, iets wat diene bepaalde dokter waarschijnlijk ook opwindend vind te horen, alhoewel op een wat doffere toon, misschien zoiets als plooffft, iedere keer er een tand uit zijn holte wordt gewipt en het opborrelend bloed een zuigtoon veroorzaakt.
In tegenstelling met mijn gemakkelijk te vervullen verslaving, kan hij, diene eigenaardige dokter, waarschijnlijk heel weinig vrijwilligers lokaliseren om aan zijn geheime, merkwaardige en zelfs bovennatuurlijke wens te voldoen en heeft hij blijkbaar zijn speciale klanten aangemoedigd hem die procedure toe te staan, met de uitleg dat ze er nog wat eenvoudiger zouden uitzien, zonder tanden...
Zoals alle mensen die ietwat bewust zijn van hun uitwendige aantrekkelijkheid, stellen ze de aankoop van een bril zolang mogelijk uit, niettegenstaande het feit dat ze zonder leesbril (vooral), niets ne meer degelijk kunnen onderscheiden, tenware de seks georiënteerde dromen in hun slaap, natuurlijk.
Wij ook hier, thuis, hebben elk een nieuwe bril nodig en ik zelfs twee, zijnde één om ver en een andere, om dicht te kunnen zien. Daarom ook heeft God mij voorzien van een extra grote neus, zodat er nooit plaats zal te kort schieten, zelfs niet in het geval de wetenschap ontdekt dat ik beter weg ben met een Wc-bril. Mijn dochter heeft al verschillende keren laten ontsnappen dat ze een Papa met een kleinere neus zou verkozen hebben, had ze mogen kiezen, maar ik heb daar prompt op gereageerd dat een grote neus, net zoals een groot voorhoofd, bewijzen zijn van grote virielheid, plus natuurlijk ook intelligentie, in die volgorde. Niet alles wat groot is, nochtans, is een voordeel, zoals grote oren (voor absoluut verstaanbare redens) en grote ogen (hier beweren ze dat iemand met grote ogen - een gulzighaard - niet binnen zal gelaten worden in China en vroeg of laat moet ik dat toch eens proberen). Een grote mond is nu ook niet precies iets waar ge hartstochtelijk moet naar verlangen en bij de vrouwen is de grootte van de mond zelfs rechtstreeks evenredig met de omvang van hun andere mond, daar beneden, wat niet erg geapprecieerd wordt, schijnt het, door de experts en liefhebbers. Grote handen, daarentegen, verwijzen ogenblikkelijk naar het instrument van de mannen en de Baetens waren daar absoluut meester in. Ik heb het genoegen te mogen refereren aan één van mijn vorige posts, waar ik het werktuig in kwestie, van Nonkel Marcel met name (en waar Tante Denise zich jarenlang heeft op gebotviert), heb geprobeerd te verbergen met de aanwending van een bananenblad, maar ik beken, zonder veel succes, nochtans.
Tot daar de inleiding.
Maar ik wil het vandaag speciaal hebben over die eerder vermeldde Wc-bril. Is 't u ook nog niet opgevallen dat de WC-bril in het café waar ge een dagelijkse klant zijt (of zowel, in de gemeenschappelijke badkamer van uw broer, in Gent) nooit recht wil blijven staan terwijl ge bevend uw haperende gleuf aan het open peuteren zijt en haastig uwen bijna overstromende pisser te voorschijn haalt en ge de betreffende spier al hebt toegelaten te ontspannen, terwijl ge ineens verplicht wordt u vliegensvlug te bukken om hem, de Wc-bril dus, terug recht te zetten, zodat ge er op pist zonder het te bedoelen, wanneer hij de bruisende straal voorbij passeert en bovendien luidruchtig, de Wc-bril weeral, terug naar beneden bonst, wanneer ge u nogmaals aan het oprichten zijt?
Dat het Wc-papier, iedere keer dat ge een stukje van de rol af wilt scheuren, juist in het midden van het vorige stukje scheurt en ge verplicht zijt nogmaals te proberen om te vermijden dat ge met een half blaadje in uw handen staat terwijl, de omvang van uw achterwerk in overweging genomen, ge op zijn minst drie blaadjes nodig hebt, om uw middelvinger niet vuil te maken?
Dat diene verschrikkelijke worst niet verzwolgen wil worden door het bruisend water, onafhankelijk van hoeveel keren ge probeert hem door het gat te spoelen en dat hij altijd terug opduikt, wat wetenschappelijk bevestigt dat stro.. lichter is dan water en blijft drijven, zodat ge op den duur verplicht zijt een handje toe te steken om hem definitief te doen verdwijnen?
Dat ge heimwee hebt naar die ferme straal die eens een levend bewijs is geweest van de ongerepte staat van uw prostaat, toen ge nog twintig jaar jonger waart en bekwaam op een vlieg te mikken in het piskommetje dat onweerstaanbaar verplicht werd onder te duiken om te kunnen ontsnappen aan de kracht van de straal, maar onafhankelijk van zijn weerstand, toch verplicht was te verdrinken vanwege de dertig seconden durende straal, waar geen enkele vlieg kon van overleven maar nu, tegenwoordig, de vlieg, onbekommerd vast stelt dat het zich om een motregen betreft?
Dat ge, hoe perfect ge ook mikt, de laatste druppels op de WC-bril vallen, als ge geluk hebt, want dat ze meestal buiten de Wc-pot belanden, onafhankelijk van uw mikmethode?
Dat de velletjes papier (enkele of dubbele) altijd overal scheuren, uitgezonderd op de plaats waar de fabriek daarvoor een reeks speciale gaatjes heeft aangebracht en dat zij durven zweren dat ze nergens anders zullen scheuren? Of dat ze te dun zijn, net zoals bijbelpapier en uw vinger er gemakkelijk doorheen schiet, zodat ge niet weet waar juist ge de schoonmaak zult beginnen?
Dat uw pisser altijd dikker en omvangrijker is als ge goesting hebt om het water uit uwe knie te laten vloeien, maar gewoonweg ineenschrompelt en weg kwijnt als ge van plan zijt de bloemetjes eens buiten te zetten? Dat ge niet begrijpt hoe zoveel vrouwen er niet terug voor deinzen diene afschuwelijke darm in hunne mond te steken?
t Is nu intussen voor iedereen al lang duidelijk geworden (de stresserende klootzakken niet inbegrepen) dat links zijn niet overeen komt met communisme en radicalisme" in het algemeen en "goesting om kindjes op te vreten" in het bijzonder. Modern links zijn is vooruit zijn op zijn tijd, ecologisch en natuurgezind, vredeaardig, bekommerd met een evenwichtig en gezond leven voor zichzelf, zijn familie en verder al zijn vrienden en kennissen (hun vijanden, de rechtsgezinden, kunnen op hun gemak hun kloten kussen), waarin er tijd is voor alles wat aangenaam is en de inspanning afgelost wordt door de ontspanning, de godsdienst vervangen door rust, meditatie en de concentratie en de zekerheid dat men hier, op dit brokje aarde, alles moet doen wat enigszins mogelijk is, vooral terwijl men gezond is, om geen enkele gelegenheid te verliezen gelukkig te zijn, al is het maar voor enkele seconden, terwijl men niets moet verwachten van het leven, na de dood. De belangrijkste kant van de linkse is de onzichtbare.
Aan de andere, tegenovergestelde, kant staan diegenen die de macht nastreven voor de macht, die veel lawijt maken, die geld (absoluut en volmaakt synoniem van God en in zijn naam, veroverd en gebruikt) aanbidden, die andere mensen opofferen om hun eigen overheersing te verzekeren, die voorstanders zijn van langdurige en wrede folteringen en martelingen, gevolgd door de onvermijdbare doodstraf, vooral om de sporen uit te wissen, die veronderstellen dat hun gat van goud gemaakt is, die de anderen uitbuiten, hen gewetenloos uitpersen, die het geweld gebruiken omwille van het geweld en die er daarna gezellig mee zitten te trillen van de opwinding en die, bij het nauwkeurig toezien van het afzien van een andere, gretig opmerken dat het leven nu eenmaal zó is en er niet voor terug schrikken oorlogen te verwekken, of zowel hartstochtelijk te verdedigen, immer in het land van de anderen om zich, zogezegd, preventief te verdedigen, terwijl ze zich veilig verbergen in hun eigen bunkers. Er zitten ook ne hele hoop dwazen en slecht gemeende mensen aan de rechterkant, want alhoewel meneer God en meester Duivel niet bestaan, bestaan er wel goede en slechte exemplaren van sterfbare mensen. De belangrijkste kant van de rechtse is de zichtbare.
Het is ook interessant op te merken dat, als rechts aan de macht is, de rechtse pers langdurig uitlegt waarom de regering geen sociale diensten kan offeren aan de minder begunstigde bevolking, onveranderlijk omdat ze daar eerst een speciale voorziening moeten voor maken, wat niet gemakkelijk is, want ze moeten voordien een hele boel andere maatregelen treffen, allemaal in het voordeel van wie al lang over de nodige middelen beschikt (zogezegd om eerst de koek te doen groeien om hem dan daarna, onder meer mensen te kunnen verdelen), terwijl, als links aan de macht is, de rechtse bereid zijn de helft van de wereld te verzetten om het budget, speciaal bestemd aan de meest benodigde, te verminderen, te verdelen en af te schaffen, intussen niet nalatend de regering te kritiseren, bijvoorbeeld, omdat ze aan het proberen zijn te trachten het pensioen van de gepensioneerden (onder felle druk van jarenlange deficit) volgens de reële inflatie aan te passen, zonder werkelijke verhoging, zoals met het minimum salaris gedaan is geweest, terwijl zij altijd maar aanhaalden, toen ze in dezelfde stoel zaten, dat er daarvoor geen middelen bestonden, enz..
In korte woorden, links is gezond, eerlijk, transparant en betrouwbaar, terwijl rechts, ziek is, vals, geheimzinnig, laf en bedriegend.
Gleiane M. Van Leuven, weeral "Goud" in Fortaleza (vorige zaterdag), tussen atleten van acht verschillende Staten van Brazilië: Maranhão, Pará, Bahia, Paraiba, Rio Grande Do Norte, Pernambuco, Ceará en Sergipe...
Ondergang van een jonge, maar toch al verwende, maatschappij
Het is niet helemaal verrassend, maar wel eigenaardig hoe rap de decadentie, zoals een nevel (mist?), over de VSA aan het trekken is en bijlange nog niet opgelost. Ik had dat al ontdekt, ongeveer twintig jaar geleden, na mijn eerste glorievolle jaren hier, toen praktisch alle Amerikaanse grafische leveranciers en fabrieken, na verschillende jaren succes en in sommige gevallen, zelfs eeuwenoude en beroemde fabrieken, zoals MGD Graphic Systems en Hoe Corp., maar ook kleinere, schitterende en blijkbaar gezonde firmas zoals Idab, Cutler Hammer, Sta-Hi, Western Lithoplate, Compugraphic, Mergenthaler, Autologic, NuArc, AB-Dick, Harris, AM, Versatec, Photon, Varisystems, Dauphin Graphic Systems, enz.. langzamerhand aan het kampen zijn geraakt met financiële problemen, te wijten, in groot part, aan hun zware en kostelijke structuren (net zoals die van Communistische Staats bedrijven, waar er, onveranderlijk, meer chefs aanwezig zijn dan werklui) die onderhouden moesten worden met alsmaar slinkende winsten vanwege de stijgende concurrentie, vooral van firma's afkomstig van de Oosterse landen. Eens "oneindig groot" gewaande maatschappijen, zoals IBM, Xerox, GE en Kodak zijn nu al duidelijk meetbaar, vooral in "duimen" en in "voeten", middeleeuwsachtige manieren om afmetingen en afstanden uit te rekenen.
Vandaag zijn ze allemaal, zonder uitzondering, failliet verklaard geweest, zijn simpelweg gesloten of verkocht, meestal aan Europese of Japanse firma´s en nu recenter, aan Zuid Koreaanse, Chinese en Indische fabrieken, vooral geïnteresseerd in hun patenten, ontwerpen, engineering en technische planten. Het betekent de ondergang van een artificiële jonge zon die zich niet aan de bliksemsnelle tijd heeft kunnen aanpassen, overtuigd dat ze waren (en nog altijd zijn) dat ze vooral in hun persoonlijke God mogen vertrouwen, om alles onder controle te behouden.
De Noord-Amerikanen minachtten toen vooral hun Japanse concurrenten die ze beschuldigden hun machines (slecht) gekopieerd te hebben, om ze aan de helft van de prijs te koop te stellen. Ze vertegenwoordigden, elk van hen, de belangrijkste segmenten in hun respectief gebied van actuering en zijn gewoonweg bezweken onder de druk van kleinere, buitenlandse maatschappijen, met lichtere, gestroomlijnde en goedkopere structuren. Eendere feiten zijn gebeurd, zoals iedereen al weet, met andere en nog veel belangrijkere industries, zoals de automobielindustrie, vliegtuigindustrie, elektronische industrie, enz..
In dat opzicht is het, bijvoorbeeld, eigenaardig vast te stellen hoe een land dat zich vooruitstrevend noemt, nog rekent en werkt met een laagspanning van 110 Volts (mono fase), wanneer men, in de rest van de industriële wereld al lang 220 Volts aanwend in alle elektrische en elektronische toestellen, wat enorm veel voordelen representeert, onder andere, zuinigheid in verbruik en vooral in materiaal, toelatend koperen draden te gebruiken met een kleinere diameter, wat enkele miljarden dollars vertegenwoordigt in extra gewicht en kost.
´t Is eigenlijk geen wonder dat de Amerikaanse belastingbetaler moet ingrijpen om private banken en autofabrieken te redden en/of uit de nood te helpen.
Ik heb gezegd.
NB:
Hier in Brazilië zijn er ne hele hoop mensen die echt verlangen en hopen dat de VSA zich nog ettelijke jaren bezig zullen blijven houden in Afghanistan en in Irak. Zo geraken ze altijd maar dieper en dieper in de put, van de ene kant en blijft er minder geld over en ook goesting, om nieuwe oorlogen aan te vatten in Iran, Venezuela en Noord-Korea, van de andere kant...
