1 april, doet mij denken aan enkele geslaagde grappen die ik ooit uithaalde, een aantal jaartjes geleden.
Ik belde naar ons make: "Mevrouw, ik ben Sofie van de telefooncentrale en wij zouden enkele testen willen doen om de kwaliteit van uw telefoontoestel te controleren. Zou u daar willen aan meewerken?" Ons make had daar natuurlijk geen bezwaar tegen. "Dat is heel vriendelijk van u, mevrouw. U zal wel denken, wat vraagt die mij nu, maar deze test is echt nodig om een goede geluidskwatiteit te kunnen garanderen. Wil u eens in de hoorn van het toestel blazen?" Ons make deed wat er van haar gevraagd werd en blies in de hoorn. "Mevrouw, ik vrees dat de eerste test mislukt is. Wilt u harder blazen en het wat langer aanhouden." Ons make met volle borst... " U doet het heel goed, mevrouw. Wil u toch voor de zekerheid nog eens een keertje blazen?" Ons make wederom...tot ik mij niet meer kon inhouden van 't lachen en zij de grap door kreeg, haha ze kon er ook goed om lachen.
Op school namen we de leerkrachten beet en ene hadden we toch goed te stekken. We wisten dat hij één van de leraars een zoetbek was en we trakteerden hem op kauwgom...blauwe...zelfs zijn tanden zagen blauw. Nu moest dat juist lukken dat de directeur onze leraar moest spreken en hij riep hem in de gang. Ook hij kon er toch goed om lachen.
We hadden ook wel veel mislukte grappen, natuurlijk. Ook ik werd eens beetgenomen op stage door de verpleging. Zij stuurden mij om iets dat niet bleek te bestaan, naar een andere afdeling. En ook IK kon er toch om lachen.
Ik nam deel aan de wedstrijd op het blog Jean van 'La douce France', maar...ik was niet bij de winnaars. Eén iemand heeft het goed geraden en heeft de 2 flessen champagne gewonnen.
Ik wil MIEKEMUIS DIKKE PROFICIAT wensen, want geef toe...gemakkelijk was het antwoord niet, hé! Een toekomstige collega...ik was daar nooit opgekomen. Ik zocht het te ver en maakte er een echte detective van, haha!
Maar ik wil ook meedelen dat ook IK een winnaar heb van de prijs in MIJN wedstrijd. Ik zou een glaasje champagne geven aan degene die mij per mail de goede antwoorden zou doorsturen. Het artikel was als grap bedoelt, maar dat ik zou trakteren...niet! Het zal wel géén champagne zijn, maar wel een drankje naar eigen keuze, geheel op MIJN kosten. Ik had echter maar één deelnemer, ik kreeg 1 mailtje met de antwoorden. Belofte maakt schuld, bij deze JEAN van het blog La douce France, de Belg in Frankrijk...ook voor jou DIKKE PROFICIAT! Tot in Oostende de 29ste april!
Ik nam gisteren een eerste fotootje van ons bad. Er volgt nog een andere foto na het paasverlof, wanneer alles betegelt zal zijn. Er volgt echter wél géén foto van mij naakt in het bad...tenzij er zich een overvloed aan schuim rondom mij zou bevinden...hihi! Ik zou natuurlijk aan het knappe mannelijke model met zijn schoon poepke kunnen vragen om even naar ons te komen om voor een fotootje te poseren...maar Wim zou hier niet mee akkoord gaan. Die zou daar liever een schoon vrouwelijk modelletje in willen zien baden...haha! Wat dachten de dames onder ons van Wim naakt in dat bad? NO WAY...dat is enkel voor MIJN oogskes bestemd, wat dacht je! Haha, ik ben weer aan het afdwalen en aan 't zeveren, hé! Den eletrieker is ook ter plaatse gekomen om enkele prieskes en lichtschakelaars te komen installeren én onze deurbel. Wij gingen gisterenavond gaan kijken (en blijven kletsen bij de buren). We hadden internet-priezen gevraagd op de boys hun kamer. Giovanni had dat, maar dat van Marnick was nergens te bespeuren. De bezetters hadden té ijverig te werk gegaan en erover bezet, ook over nog enkele priezen. We hadden ook een waterlek, zei den eletrieker. Dat bleek van één van de chauffagen te komen...de loodgieter had het stopje daar nog niet opgezet...oeps! Maar alléé, we zijn alweer een stapje verder tot de verhuis...over 2 maandjes...YES!
Ik heb terug een patiënt bij! Toen ik de taken in onze job uit de doeken deed, sprak ik van een patiënt die in het ziekenhuis terechtkwam en een gecompliceerde operatie moest ondergaan aan de darmen (ingeklemd) en er boverop ook nog eens MRSA kreeg. Een kadootje van het ziekenhuis. Ik moet er twee keer per dag naartoe, mijn collega van de laten dan ook nog eens, om te beginnen al voor 3 maanden. We moeten met een sonde in de wonde gaan rond de darmen en spoelen met Iso-betadine aangelengd met water. Je ziet de netjes om zij darmen goed zitten, waar een ontsteking op was gekomen en de veroorzaker was van een tweede ziekenhuisopname na zijn operatie. Als hij in het ziekenhuis zou blijven, zou het een verblijf worden van 6 maanden. In de thuissituatie heeft hij meer kans dat de MRSA verdwijnt. Rond de wonde zit nog één beestje, vertelde hij mij. We moeten onszelf dus goed beschermen. Hij vertelde mij nog iets, iets dat ik totaal niet begrijpen kan. De verpleging van het ziekenhuis verzorgden zijn wonden zonder handschoenen te dragen. Geen wonder dat er nog andere gevallen van MRSA op de afdeling zijn. Verschieten zij daar dan nog van?
Ik kreeg telefoon van onze loodgieter, hij zou vandaag langskomen om het één en 't ander verder af te werken. Ook de electriciën zou langskomen. Ik ging na mijn werk eens gaan kijken. De loodgieter was inderdaad aan het werk, de electriciën was van geen kanten te bespeuren. De dakwerker van de buren was (eindelijk) de ontbrekende dakpannen aan het plaatsen. Wim ging ook eens gaan kijken, enkele uren later. Het bad en de douche staan nu ter plaatse, dan kan mijn broer alles vloeren en betegelen tijdens de tweede week van de paasvakantie. Dat bad is een zalig vooruitzicht, we hebben nu een zitbad. Het gaat goed vooruit! JOEPIE!
Ik heb weer iets speciaals gehoord vandaag. Nee, deze keer eens niet via de radio, hoewel het daar ook weer interessant op was. Nee, dit was een anekdote, gehoord van een patiënte van mij, de liefste in ons patiëntenbestand. De dame in kwestie is nu 86 jaar en ze heeft maar liefst 19 kinderen. Zij woont in Waasmunster en wilde vandaag zo graag naar de koffietafel van de ziekenzorg gaan, een 3-tal jaarlijks gebeuren. Maar ze voelde zich niet zo goed vandaag en twijfelde of ze wel zou kunnen gaan. Het speelde zich een jaar of 2 geleden af (geloof ik) op zo'n koffietafel. Net op dat moment was Julia begraven en de mensen hadden het over haar. "Wat? Die lieve Julia? Is die dood? Ocharme...en ik had ze toch zo graag." Een kwartiertje later stapte Julia de zaal binnen...de mensen stonden recht en bekeken haar met ver open gespreide monden, vol ongeloof, men kneep zichzelf in de kaak, men kuiste de brillen. Sommigen spraken al van een mirakel...Julia die verrezen is...een wonder! Neenee, geen wonder maar een vergissing. Julia was inderdaad die dag begraven, een andere Julia met dezelfde familienaam met één lettertje verschil en één klein detail, want 'onze' Julia was en is nog steeds springlevend! Ik moest wel erg lachen met dit verhaal...hoe voel je je dan op zo'n moment, hé! 'Onze' Julia zal waarschijnlijk terugkomen als een engel, hetgeen zij in feite al is, een vrouw met een niet zo plezant verleden, maar die het leven steeds opneemt met een lach en nooit klaagt of zaagt...een prachtvrouw!
Doe mee en win een glaasje champagne. Hoe? Niet moeilijk, beantwoord enkele vragen en je maakt kans op een glaasje champagne dat ik je op 29 april zal inschenken te Oostende. De fles champagne moet ik wel eerst nog winnen door vragen op te lossen op het blog van Jean "La douce France". Er kan maar 1 winnaar(es) zijn, vermits ik anders zelf niet veel meer over heb en ik grote dorst zal hebben.
De vragen: 1) In mijn artikel 'schokkende mail' reed ik naar mijn werk Om hoe laat moest ik beginnen werken?
2) In mijn artikel 'raar' schreef ik over een blokkade aan een bepaalde afrit Welke?
3) In 'Mijn gedicht: de lente, raast er iets door het land Wat?
4) In mijn artikel 'Oostende' gaat het over de spulleninzameling voor 'belgen in nood' Bij wie kan men verdere inlichtingen krijgen?
5) In mijn 'Mopje: Bij de kapper' gaat er iets op de pruim van het meisje komen (die dat ze aan 't eten is, weliswaar) Wat?
En nu maar hopen dat ik bij de winnaars ben die in Oostende een fles champagne gaan krijgen van Jean la douce france, of er valt met dit raadsel helemaal niets te winnen. Hoewel, je kan dan een glaasje cola of wijn krijgen bij gebrek aan champagne, op mijn kosten, ik trakteer. Nog eens duidelijk zeggen, ik trakteer dan wel maar ene winnaar, hé! Ik ben aan't bouwen en dus kan er maar 1 glaasje van af. Te winnen vanaf donderdag 20 uur, dan weet ik of ik bij de gelukkige ben of niet! Je kent mijn mailadres, mail de antwoorden door.
De zondag begon met uitslapen...mmm...plezant! We moesten wel een paar keer naar den bouw...om te dweilen. Jaja, nu al! Die opgevoegde vloer, hé! Het droogde wel goed, toen we alle deuren open zetten en de wind vrij spel gaven, met de vensters op klik droogde dat niet. Ik dacht, ik zal nog eens een fotootje van mij laten nemen, al dweilend...pech...batterijtjes weeral plat van mijn digitaal toestelletje. De batterijen die Giovanni heeft getest, werken maar voor efkes, om het toestel aan te zetten en weer uit na de melding dat ze plat waren.
We hadden na de middag een verjaardagsfeestje, make haar vriend Roger is op 22 maart 60 jaar geworden, maar géén groot feest! Hij heeft een feest gegeven toen hij 50 werd, dan zijn we met zen allen gaan eten, nu wilde hij het sober houden...hij had er moeite mee. We aten een stukje taart bij ons make, samen met mijn broer en zijn gezin, Roger zijn 2 dochters met gezin en de schoonma van één van zijn dochters. We zijn al eens met zen allen gaan eten, zomaar...en dat was enorm plezant. Maria, de schoonma, daar kwam ik reuzegoed mee overeen. Ik moet eens met haar zoon en ons make met Roger naar haar thuis komen. Een echt lachbekje en levensgenietster. Dat zij dan ook maar eens meekomt naar ons huis, na de verhuis. We zijn ook blijven eten en blijven plakken. HAPPY BIRTHDAY ROGER!!!!!!!!!!! (foto: Roger met zijn jongste dochter in het restaurant waar we enkele maanden geleden zaten)
Een klein meisje vergezelt haar vader naar de kapper. Terwijl haar vader's haar geknipt wordt, staat ze ondertussen naast de kapperstoel een pruim te eten. De kapper bukt zich naar het meisje en zegt: "Ik denk dat je seffens allemaal haar op je pruim gaat krijgen." "Ja, ik weet het" zegt het meisje "en ik krijg ook tetten."
Gisteravond hoorde ik iets op de radio waar ik toch wel erg van schrok...in wat voor wereld leven wij toch! 7 jongens van Noord-Afrikaanse afkomst, hebben een 15-jarige gehandicapte jongen zo hard geslagen, dat hij levensgevaarlijk gewond is geraakt. Dat niet alleen, ene heeft zelfs alles gefilmd met zijn gsm. Maar alléé, dat gaat er met mij toch niet in, zenne! Oke, er wordt onderling wel eens gevochten, ook meestal in groep tegen ene, maar dat dan filmen om er achteraf nog eens van te kunnen nagenieten? En iemand vrijwillig slaan om te raken en pijn te doen, zonder enige aanleiding of wat dan ook? Dan scheelt er psychisch toch wel iets. Het rare is, je hebt altijd één die op het idee komt, degene die het waarschijnlijk filmde, dat was de aanvoerder. De andere 6 zijn gewoon de meelopers, die er misschien niet eens helemaal achter staan, maar toch meedoen om zelf geen last te krijgen. Iedereen wordt wel eens gepest, maar niet iedereen zijn pesters. Ik heb nooit iemand gepest of aangevallen, gewoon voor de lol. Ik heb mij wel verdedigd, want ik had mijn grootte niet mee en dikwijls dacht men "we zullen die kleine eens aanpakken!"...verkeerd gedacht! Ik kan daar niet tegen, tegen pesters die de 'zwakke' eruit halen om hen te vernederen of iemand die genegeerd wordt door een groep, door opmakerij van één persoon. Ik neem het dan op voor de zwakke, desnoods tegen die hele groep. Je moet alleen weten wie de aanvoerder is en de rest volgt. De mens is een raar beest, maar wanneer kinderen al zo'n agressief en sadistisch gedrag gaan vertonen, waar gaat dat dan naartoe??????? De gehandicapte jongen heeft het overleefd, de andere zijn in een instelling geplaatst.
Ik heb een hele zware laten achter de rug, zelden zo één meegemaakt(gelukkig). Ik had 34 verschillende adressen te bezoeken, beginnend in Stekene (4), dan naar Temse (2) St-Niklaas (7) Beveren (3) Rupelmonde (1) Temse nog eens (1) Nieuwkerken (4) St-Gillis (1) terug Stekene (1) Lokeren (2) Waasmunster (1) weeral Temse (2) weeral Beveren (1) en St-Niklaas (4). De vrijdag is altijd druk (ook drukker verkeer), maar als je patiënten hebt die je moet opstarten, dan duurt dat wat langer en zo had ik er 4. Ik vertrok om 14u15 en was pas om 23u thuis, na zo'n 205 km te hebben gebold. Ook weer op zoek moeten gaan naar een nieuw adres, in de pikkedonker, in een straat waar de huizen ver naar achter staan en geen enkel nummer op de brievenbussen...amai zenne! Ik was doodop en daar moet ik nu de gevolgen van dragen, ik ben zo lui als 'k weet niet wat, als een luiaard misschien? En ook al ben je vrij, toch heb je dan nog niet gedaan, want er moet gebrieft worden, vandaag de laten overlopen met de collega die nu aan 't werken is. Gelukkig voor hem, zijn het nu veel minder patiënten, want nu heeft hij dubbele shift. Ik kreeg ook al telefoon van mijn hoofdverpleegster, ze was iets vergeten door te geven voor mijn toer van maandag.
Ik reed al naar den bouw, nieuwsgierig als ik was, omdat er weer al enkele veranderingen te zien zijn. De loodgieter is onze daalderop komen plaatsen en de buis loopt langs boven, doorheen Marnick zijn kamer, de zolder en het dak. Waarom? Door de schouw kon niet, dan was er geen plaats meer voor een vuur later. Door de voorgevel wilde ik het niet. Achteraan ging ook niet, vermits er later een terras gaat komen. Mijn broertje is de vloer aan 't opvoegen en de drempels in de berging aan 't afwerken, waar wasmachine, droogkast, 2e ijskast en diepvriezer op komen te staan. Wim zijne pa is ook aan 't werk bij ons. Hij's vroeger metser geweest en zag een (klein) foutje. Omdat de grond nog niet is opgehoogd, zijn de afloopbuizen van het water zichtbaar. Er klopte iets niet, de ene kant lag hoger dan de andere...en vermits water niet omhoog loopt, maar naar beneden...Raymond had dat gelukkig nog op tijd gezien en metst er nu stenen onder, ook om steun te geven. Mijn broer zijn schoonvader, ook een metser, is steengruis komen brengen voor op onze oprit. Ik reed naar de colroyt en bracht het verjaardagskado van mijne pa mee, want dat had hij nog niet eens gekregen, schandalig!!!! Hij's ook ondertussen op reis geweest naar Egypte. Dus ook eens langs pa zijn huis gepasseerd, samen met de boys. En naar de fun om hun pasen...en dan...eindelijk thuis...genieten van mijn vrije dag...ontspannen...uitrusten...luirikken...OEF!
Ik wil het eens over mijn job hebben om enkele misverstanden de wereld uit te helpen. Er kreeg ooit eens iemand een ganse uitleg over wat mijn werk inhield, omdat hij in 'familie' had gezien dat wij een ganse dag koffie zouden drinken bij de mensen thuis. Hoe kon ik dan in godsnaam moe zijn? Een patiënt vroeg mij gisteren ook of ik nog andere dingen doe dan spuitjes geven. Wel beste mensen, wij doen inderdaad véél meer dan dat. Toegegeven, er zijn verpleegtechnische handelingen die wij niet 'mogen' doen, maar dat zijn uitzonderingen. Een infuusnaald inbrengen met de bijkomende infuustherapie en bloed afnemen, maar voor de rest doen wij bijna alles identiek. Wij hebben géén artsen die we er snel kunnen bijhalen, maar we werken ook met de dokters samen. Zo kregen ik, een arts en enkele collega's een diabetesvoet in vergevorderd stadium weer goed. Een patiënt op mijn toer had een navelbreuk, die niet operatief herstelt ging worden, zolang hij er geen last van had. Op een gegeven moment kreeg hij wonden ter hoogte van zijn onderbuik, die telkens zwart werden, wat ik en de arts ook probeerden. In overleg hebben we hem naar het ziekenhuis gestuurd, waar hij momenteel al maanden verblijft. Het was een beklemde breuk en ons vermoeden dat het van binnenuit kwam, werd bevestigd. Ik had aan de alarmbel getrokken, gelukkig voor hem! Een stuk darm kreeg geen zuurstof meer en bij de operatie merkten de chirurgen zelfs openingen in de darmen. Een gecompliceerde operatie volgde én daarbij kreeg hij in het ziekenhuis ook nog eens MRSA (voor meer uitleg, zie bij ZUS53) Wij hebben ook geen verzorgingskar met het nodige materiaal en moeten bij patiënten die geen gerief in huis hebben (denkend dat wij dat meebrengen) dikwijls onze fantasie gebruiken, zoals van een steriel compres een wiek maken. Wat doen wij allemaal? - Wondzorg allerlei: doorligwonden, opengebarsten hechtingen, wieken steken, vasculaire chirurgische nazorg, brandwonden (momenteel een kindje van 6 jaar over een groot deel van het lichaam), haakjes en draadjes verwijderen, uitzonderlijk redons verwijderen en nazorg (heb ik 1 keer meegemaakt), arbeidsongevallen enz... - Urinaire zorgen: sonderen, verblijfsonden. - Palliatieve zorgen: in samenwerkeing met de palliatieve unit vb pijnbestrijding via subcutane infuustherapie (onderhuidse infusie via een pijnpomp) - Centrale infuus via de hals: het aan-en afkoppelen. Zo zijn er 32 patiënten in gans België in de thuissituatie, ene ervan is bij ons patiënt. - Zorgen bij diabetespatiënten: bepalen van de glycemie met gluco-touch toestel, insulinetherapie - Medicatie: klaarzetten en/of geven, toezicht. - Compressietherapie: het aanbrengen van zwichtels, anti-embolische kousen. - Stoma's: het aanbrengen van het materiaal, toezicht. - Tracheo-stomie en -tomie: (blijvende of tijdelijke) buisje ter hoogte van de keel, het inbrengen en nazorg. - Inspuitingen: subcutaan (onderhuids) of Intra Musculair (in de spieren) - Toilet: wassen en verzorgen (ook in bad of douche), s'avonds mensen omkleden. - Zalven: bij psoriasis, aambeien, vaginaal enz... - Oogchirurgie: de nazorg, oogdruppels soms 4 keer per dag. - Bij overlijdens: het wassen en aankleden van de overledene, opvang van de familie. - Administratieve taken: het in de PC inbrengen van doktersvoorschriften, toiletaanvragen, bijhouden van de ritlijsten, het uitstippelen van de rij-route, het scoren van de patiënten, teamvergaderingen, patiëntenoverleggen, doorgeven van de toer aan een collega, bijscholingen (20 uur per jaar), na de toer nieuwe patiënten telefonisch opvangen, stagebegeleiding enz...
Dus je ziet, geen simpel jobke, hé! Toegegeven, ik heb een patiënte waar ik een tasje koffie drink en een sigaretje rook, en soms drink ik iets bij anderen, als het niet te druk is. Ik moet vanavond de laten doen en heb momenteel reeds 30 patiënten doorgekregen, er kunnen ook nog nieuwe bijkomen. Tijdens de lates en weekendtoeren, hebben we daar echt géén tijd voor, dan is het krossen van adres naar adres in gans het Waasland. Het ergste is een adres zoeken waar je nog niet geweest bent terwijl het regen giet én in het donker...niet plezant! Maar door de waardering die je van de mensen krijgt en van je collega's, hou je het vol en doe je de job met je hart! En ik werk foul-time.
Onderstaand bericht kan desgewenst integraal worden overgenomen door iedere blogger die deze berichtgeving bij regelmatige tussentijden op zijn/haar blog wenst te plaatsen. Ondraan dit bericht kan u derhalve zelf uw blognaam en URL toevoegen.
1.Wat er kan ingezameld worden :
kledij - schoeisel - kleine elektronische, of niet electronische keukenapparatuur - huishoudartikelen - toiletartikelen - kinderspeelgoed - schrijfgerei en papier - leesboeken Nederlands en Frans - baby artikelen (wastafel, badje enz..) - klein werkmateriaal, elektrisch of niet. Kortom al wat bruikbaar is in een huishouden.
Belangrijk: - Aan versleten en uitgerafelde kledij, schoeisel, of kapotte apparatuur heeft niemand wat aan, het overbelast enkel het voertuig. - Broeken, vesten, overjassen, anorak's, kleedjes enz.., waar de ritssluiting aan ontbreekt of stuk is, kan evenmin worden gebruikt. - Kledij waar er knopen aan ontbreken is eveneens af te raden, doch wel aanvaardbaar.
2. De Verpakking: a) in plastieken zakken, wat gemakkelijk stapelt, maar het nadeel heeft dat de kledij er verkreukt uitkomt, vooral indien ze niet met zorg werd ingepakt. b) in kartonnen dozen, wat minder goed stapelt gezien de diverse afmetingen, maar daarentegen wel minder kreukt. Beiden mogelijkheden mogen worden toegepast .
Informatief Waar er bijzonder aandacht dient worden aan besteed is het feit dat alle kledij moetgewassen en gestreken zijn. Dit is bovenal een kwestie van hygiëne, doch eveneens om praktische redenen. Er zouden handen en tijd tekort schieten om het zelf te doen.
Het systeem zit namelijk ineen als volgt; de kledij die binnenkomt wordt gekeurd op winter-, en zomerkleding, vrouwen-, mannen-, en kinderkleren, en naargelang de diverse maten. Alles wordt dan netjes geplaatst op rekken en in kasten. Elke vrijdag krijgen de mensen de keus om onder toezicht van een aangestelde verantwoordelijke, gepaste kledij uit te kiezen. Moest deze manier van werken niet worden gehandhaafd en zou de kledij er ongewassen of ongestreken in zakken bijliggen, zou het een onmogelijk taak worden om deze uit te delen. Het zou bovendien een onoverzichtelijk rommel worden waarbij alles in 't honderd zou lopen.
Ik schreef over het accident waarbij een fietser onder een auto terecht kwam...ik kwam vandaag bij een patiënt die daar nieuws over had. De fietser is er nog goed vanaf gekomen. Buiten wat kneuzingen en blauwe plekken, heeft hij gelukkig niks. Hij mocht nog dezelfde dag het ziekenhuis verlaten. Ik was wel opgelucht toen ik dat hoorde, want je zit er toch mee bezig als er zoiets gebeurt, hé! Eind goed al goed!
De lente raast weer door het land maar de winter doet nog ambetant waarom neemt hij geen afstand en gaat hij niet aan de kant?
Het gaat niet altijd zoals wij willen maartse buien en aprilse grillen de winter kan zij honger niet stillen en wij mensen blijven maar aan de pillen
De winter stelt zich op, defensief zoals een wederkerende brief de mensen worden depressief we kunnen niet aan ons lentegerief
Waarom blijft de koude komen? Weet de winter niet dat we van de lente dromen? Verlangend naar groene blaadjes aan de bomen nee, de vorst is niet in te tomen
Toch zingen alle vogels hun lentelied de lente ligt toch in het verschiet ziet de winterkoning dat dan niet? Waarom doet hij ons dat verdriet?
Koning winter, scheer je weg, beste man zodat de vogel in mei een ei leggen kan ik beveel en ik verban verschiet jij daar nog van?
De lente is mooi en heerlijk zacht de bloemen die bloeien met al hun pracht de lente is waar men zo naar tracht en ik smachtend in verlangen naar wacht, mijn gedacht...hihi!
Ik schreef gisteren over mijn accident van ettelijke jaartjes geleden... Ik had de vroegen vandaag, den toer van Lokeren. Ik kwam van de autostrade en de afrit naar Lokeren centrum was geblokkeerd. Een ellelange file met een heleboel vrachtwagens. Ik zag wel dat er auto's in de weg stonden, maar ik wist niet wat er juist aan de hand was. De file blééf maar duren, doordat het verkeer moest invoegen op het baanvak van de auto's die van Dendermonde kwamen. Ik kwam aan de stilstaande auto's en zag iemand op de baan liggen. Ik stopte natuurlijk, zolang er geen ambulance te zien is, zijn wij dat zelfs verplicht. Ik heb ooit eens een eerste hulp-kit gekocht, in de Aldi, want van ons werk krijgen we dat niet. Je weet nooit wanneer dat van pas kan komen. Het was een fietser die overreden was, maar gelukkig op het eerste zicht niet ZO erg gekwetst. Er stond volk rond en die mensen hadden al een deken opgerold onder de man zijn hoofd gelegd en een deken op hem. Toen ik naar hen toestapte, hoorde ik de ambulance afkomen. Hij zou in goede handen zijn van mijn collega's, dus ben ik dan doorgereden. Ik vertelde dat aan de patiënten, ze begrepen waarom ik overal te laat was, maar het is zeker niet de eerste keer dat daar iets gebeurt. Raar hé, net nu ik jullie mijn ervaring heb verteld!
Ik kreeg een mail vandaag, je zal zeggen, ik krijg er zoveel! Maar deze was wel apart!...schokkend...onvergetelijk...gruwelijk! En toch ook realistisch (spijtig genoeg). Ik stuur anders wel eens mails door, maar deze, direct gewist! Ik wil nu niemand hiermee kwetsen door herinneringen naar boven te halen, die hij of zijzelf hebben meegemaakt, maar het deed mij denken aan mijn eigen ervaring! En mensen, draag aub je gordel!!!!!!
Ik had ooit een zwaar accident...op 27 januari 1989 om precies te zijn. Het dragen van mijn gordel, heeft toen waarschijnlijk mijn leven gered, of beschermt voor zwaardere letsels. Mijn make had zich een autootje aangeschaft in occasie, een Toyota Starlet, waar ik meer mee reed dan zijzelf. Ons make had wel een rijbewijs, maar kon niet rijden. Ik haalde mijn rijbewijs op 19-jarige leeftijd en leerde haar dan op mijn beurt rijden. Maar ons make nam veel liever haar fiets. Het vroor dat het kraakte en de baan lag er spiegelglad bij. Ik reed naar mijn werk, héél voorzichtig, want geloof het of niet, maar ik had een raar voorgevoel! Een zwarte kat had de straat over gestoken, juist voor mijn wielen en ik dacht nog "ik moet oppassen, of ik kom nog een accident tegen!" De zigzagbocht te Puivelde kwam ik heelhuids door, maar op een recht stuk schoven mijn achterbanden ineens naar de kant van de tegenliggers. Ik raakte in paniek, had amper rij-ervaring en dacht aan wat een nonkel ooit had gezegd "als je schuift, tegensturen!" hetgeen ik ook deed. Maar ik paniek doe je de stomste dingen, ik nam het te letterlijk op, gaf een grote wrong aan mijn stuur, maar ik stuurde niet bij. Daardoor kwam het achterste van de auto volledig naar links met een snelheid, terwijl mijn voorste op de graskant geblokkeerd werd en ik overkop tuimelde. Ik hield mijn handen stevig vast aan mijn stuur, terwijl ik rondom mij glas, gras en zand zag vliegen. Wat er dan in je omgaat is onbeschrijfelijk, ik dacht echt dat het gedaan was met mij. Er zat toen trouwens een cassetje in mijn autoradio...opgenomen van mijn vader's muziek, dat ik prachtig vond...IT'S OVER van Roy Orbinson. Ik kwam ondersteboven in een gracht terecht, ik hing aan mijn zetel vast en kreeg mijn gordel niet los, grote paniek en maar roepen! Ik werkte toen als verzorgende in 'St-Lucia', een psychiatrisch ziekenhuis, maar op een afdeling met demente bejaarden. Ik moest om 7u beginnen en er was nog geen kat op de baan, buiten die zwarte dan. Ik slaagde erin om mij los te maken en viel op het dak. Ik trok aan de deur en kreeg die niet open, werderom grote paniek en roepen. Ik stampte er tegen met mijn voet en het lukte. Ik zag mijn spulletjes overal liggen, mijn handtas had naast mij gestaan, open. Ik raapte alles bijeen en ging op de rand van die gracht zitten, kijkend naar het onderstel van mijn auto, wenend om de schade aan ons make haar autootje, hopend dat mijn toenmalige vriend (later mijn echtgenoot) hem wel zou kunnen maken. Hij knapte wrakken op, dus zal het met de mijne ook wel lukken. Ik was als in een roes en had de aangekomen fietser niet eens gezien of gehoord. "Gaat het juffrouwke? Ge zijt gewond aan uw handen, ge bloedt." Ik keek naar mijn handen, en inderdaad, die lagen open door het rondvliegend glas, gelukkig niet te erg. Mijn witte portemonee die ik vast hield, zag rood en ik had het niet eens gevoelt, geen pijn. In één van de toens weinige huizen, had de bewoner de knal en mijn geroep gehoord en de politie gebeld. Achteraf hoorde ik dat het de broer van mijn kapper was, die daar woonde. Er kwam een takelwagen van de garagist in de Gentstraat daar achter de hoek. Die twee agenten vroegen "Waar moeten we je naartoe brengen, juffrouwke?" Ik antwoorde "Naar mijn werk, we hebben te weinig volk." En wat denk je? Die lomperikken deden dat nog ook. Ik kwam op mijn werk en wilde beginnen werken, maar ik mocht niet van mijn hoofdverpleegster. Gelukkig zag zij wél dat ik in shock was en ze verzorgde mijn handen. Ik moest in het bed gaan liggen van een leegstaande kamer en wachten tot de grootste drukte achter de rug was, zodat een collega mij naar huis kon brengen. Ik belde al wenend naar ons make, met de melding dat ik haar autootje kapot had gereden, ik voelde mij daar zo schuldig om. Zij vroeg natuurlijk of ik niks had, dat was voor haar het voornaamste! Ik stelde haar gerust en dat ik weldra thuis zou zijn. Ik lag stilletjes in dat bed, toen er ineens één van de nonnetjes die daar in die tijd hielpen, de kamer binnen kwam. Ze sprong omhoog van 't verschiet, omdat ze niemand in het lege bed verwachte, natuurlijk! Ik deed mijn verhaal en wat ze daarop antwoordde, is mij altijd bijgebleven als zijnde zowat de waarheid "Maar gij hebt een engelbewaarder bij jou gehad, dat kan niet anders." Als ik er zo over nadenk, dan is het lot mij toch zeer gunstig geweest, want voor hetzelfde geld had ik het nu niet meer kunnen navertellen! Enfin, ik werd naar huis gebracht, naar ons make die die dag gelukkig thuis was. En dan kreeg ik 'mijne klop', wenen en blijven wenen, de shock deed zijn werk! We zijn achteraf naar het wrak gaan kijken, samen met mijn make, een nonkel en tante, een nichtje en één van mijn toens (en nu nog) beste vriendinnen. Je ziet hen op de foto's. De auto kon niet meer gered worden en ik kocht de auto van mijn vriend over, een Toyota Celica van '76. Ik had veel geluk dat ik mijn gordel droeg, dat ik goed ingepakt was tegen de koude én dat ik niet zo'n grote ben 1,61 meter. Omdat de kant van de gracht aan de bestuurderszijde een grote klap had gegeven, het dak zat in mekaar gedeukt. Die cassette stak ik achteraf in mijn cassettespeler, waar Roy nog juist zong...OVER...einde van het lied! Maar gelukkig NIET voor mij!
Ik ben Sandra, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Sanne, voor de vrienden.
Ik ben een vrouw en woon in Sint-Niklaas (België) en mijn beroep is thuisverpleegster.
Ik ben geboren op 13/05/1968 en ben nu dus 56 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: PC, schrijven, poppen maken, lezen, enz....
Ik heb 2 zoons, Giovanni (16) en Marnick (13) en een hélé lieve vriend Wim.
Ik ben een zot ding, zeggen ze! Whatever, ik lach gewoon graag en doe mijn eigen ding!
Marnick-Giovanni
wasberen in Duitsland
mijn 3 schatten
Oostende 29 april
Ik en Romx
Ik en Ben
Frieda, ikke, Romx en Roosje
Ikke en Femke (Zus53)
Romx en Wim
Corry, Cooltje (Rita) en frieda
Opapat, May en Jean (La douce France)
Podiumbeesten: ikke, Veerle, Romx, frieda, Corry en roosje
1 april, doet mij denken aan enkele geslaagde grappen die ik ooit uithaalde, een aantal jaartjes geleden.
Ik nam deel aan de wedstrijd op het blog Jean van 'La douce France', maar...ik was niet bij de winnaars.
Ik heb terug een patiënt bij!
Ik kreeg telefoon van onze loodgieter, hij zou vandaag langskomen om het één en 't ander verder af te werken.
Ik heb weer iets speciaals gehoord vandaag.
Een klein meisje vergezelt haar vader naar de kapper.
EEN PRETTIG en REGENLOOS WEEKEND voor IEDEREEN!!!!!!
Ik schreef over het accident waarbij een fietser onder een auto terecht kwam...ik kwam vandaag bij een patiënt die daar nieuws over had.
Ik schreef gisteren over mijn accident van ettelijke jaartjes geleden...
Ik ben Sandra, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Sanne, voor de vrienden.
