Gisteravond hoorde ik iets op de radio waar ik toch wel erg van schrok...in wat voor wereld leven wij toch! 7 jongens van Noord-Afrikaanse afkomst, hebben een 15-jarige gehandicapte jongen zo hard geslagen, dat hij levensgevaarlijk gewond is geraakt. Dat niet alleen, ene heeft zelfs alles gefilmd met zijn gsm. Maar alléé, dat gaat er met mij toch niet in, zenne! Oke, er wordt onderling wel eens gevochten, ook meestal in groep tegen ene, maar dat dan filmen om er achteraf nog eens van te kunnen nagenieten? En iemand vrijwillig slaan om te raken en pijn te doen, zonder enige aanleiding of wat dan ook? Dan scheelt er psychisch toch wel iets. Het rare is, je hebt altijd één die op het idee komt, degene die het waarschijnlijk filmde, dat was de aanvoerder. De andere 6 zijn gewoon de meelopers, die er misschien niet eens helemaal achter staan, maar toch meedoen om zelf geen last te krijgen. Iedereen wordt wel eens gepest, maar niet iedereen zijn pesters. Ik heb nooit iemand gepest of aangevallen, gewoon voor de lol. Ik heb mij wel verdedigd, want ik had mijn grootte niet mee en dikwijls dacht men "we zullen die kleine eens aanpakken!"...verkeerd gedacht! Ik kan daar niet tegen, tegen pesters die de 'zwakke' eruit halen om hen te vernederen of iemand die genegeerd wordt door een groep, door opmakerij van één persoon. Ik neem het dan op voor de zwakke, desnoods tegen die hele groep. Je moet alleen weten wie de aanvoerder is en de rest volgt. De mens is een raar beest, maar wanneer kinderen al zo'n agressief en sadistisch gedrag gaan vertonen, waar gaat dat dan naartoe??????? De gehandicapte jongen heeft het overleefd, de andere zijn in een instelling geplaatst.
Ik heb een hele zware laten achter de rug, zelden zo één meegemaakt(gelukkig). Ik had 34 verschillende adressen te bezoeken, beginnend in Stekene (4), dan naar Temse (2) St-Niklaas (7) Beveren (3) Rupelmonde (1) Temse nog eens (1) Nieuwkerken (4) St-Gillis (1) terug Stekene (1) Lokeren (2) Waasmunster (1) weeral Temse (2) weeral Beveren (1) en St-Niklaas (4). De vrijdag is altijd druk (ook drukker verkeer), maar als je patiënten hebt die je moet opstarten, dan duurt dat wat langer en zo had ik er 4. Ik vertrok om 14u15 en was pas om 23u thuis, na zo'n 205 km te hebben gebold. Ook weer op zoek moeten gaan naar een nieuw adres, in de pikkedonker, in een straat waar de huizen ver naar achter staan en geen enkel nummer op de brievenbussen...amai zenne! Ik was doodop en daar moet ik nu de gevolgen van dragen, ik ben zo lui als 'k weet niet wat, als een luiaard misschien? En ook al ben je vrij, toch heb je dan nog niet gedaan, want er moet gebrieft worden, vandaag de laten overlopen met de collega die nu aan 't werken is. Gelukkig voor hem, zijn het nu veel minder patiënten, want nu heeft hij dubbele shift. Ik kreeg ook al telefoon van mijn hoofdverpleegster, ze was iets vergeten door te geven voor mijn toer van maandag.
Ik reed al naar den bouw, nieuwsgierig als ik was, omdat er weer al enkele veranderingen te zien zijn. De loodgieter is onze daalderop komen plaatsen en de buis loopt langs boven, doorheen Marnick zijn kamer, de zolder en het dak. Waarom? Door de schouw kon niet, dan was er geen plaats meer voor een vuur later. Door de voorgevel wilde ik het niet. Achteraan ging ook niet, vermits er later een terras gaat komen. Mijn broertje is de vloer aan 't opvoegen en de drempels in de berging aan 't afwerken, waar wasmachine, droogkast, 2e ijskast en diepvriezer op komen te staan. Wim zijne pa is ook aan 't werk bij ons. Hij's vroeger metser geweest en zag een (klein) foutje. Omdat de grond nog niet is opgehoogd, zijn de afloopbuizen van het water zichtbaar. Er klopte iets niet, de ene kant lag hoger dan de andere...en vermits water niet omhoog loopt, maar naar beneden...Raymond had dat gelukkig nog op tijd gezien en metst er nu stenen onder, ook om steun te geven. Mijn broer zijn schoonvader, ook een metser, is steengruis komen brengen voor op onze oprit. Ik reed naar de colroyt en bracht het verjaardagskado van mijne pa mee, want dat had hij nog niet eens gekregen, schandalig!!!! Hij's ook ondertussen op reis geweest naar Egypte. Dus ook eens langs pa zijn huis gepasseerd, samen met de boys. En naar de fun om hun pasen...en dan...eindelijk thuis...genieten van mijn vrije dag...ontspannen...uitrusten...luirikken...OEF!
Ik wil het eens over mijn job hebben om enkele misverstanden de wereld uit te helpen. Er kreeg ooit eens iemand een ganse uitleg over wat mijn werk inhield, omdat hij in 'familie' had gezien dat wij een ganse dag koffie zouden drinken bij de mensen thuis. Hoe kon ik dan in godsnaam moe zijn? Een patiënt vroeg mij gisteren ook of ik nog andere dingen doe dan spuitjes geven. Wel beste mensen, wij doen inderdaad véél meer dan dat. Toegegeven, er zijn verpleegtechnische handelingen die wij niet 'mogen' doen, maar dat zijn uitzonderingen. Een infuusnaald inbrengen met de bijkomende infuustherapie en bloed afnemen, maar voor de rest doen wij bijna alles identiek. Wij hebben géén artsen die we er snel kunnen bijhalen, maar we werken ook met de dokters samen. Zo kregen ik, een arts en enkele collega's een diabetesvoet in vergevorderd stadium weer goed. Een patiënt op mijn toer had een navelbreuk, die niet operatief herstelt ging worden, zolang hij er geen last van had. Op een gegeven moment kreeg hij wonden ter hoogte van zijn onderbuik, die telkens zwart werden, wat ik en de arts ook probeerden. In overleg hebben we hem naar het ziekenhuis gestuurd, waar hij momenteel al maanden verblijft. Het was een beklemde breuk en ons vermoeden dat het van binnenuit kwam, werd bevestigd. Ik had aan de alarmbel getrokken, gelukkig voor hem! Een stuk darm kreeg geen zuurstof meer en bij de operatie merkten de chirurgen zelfs openingen in de darmen. Een gecompliceerde operatie volgde én daarbij kreeg hij in het ziekenhuis ook nog eens MRSA (voor meer uitleg, zie bij ZUS53) Wij hebben ook geen verzorgingskar met het nodige materiaal en moeten bij patiënten die geen gerief in huis hebben (denkend dat wij dat meebrengen) dikwijls onze fantasie gebruiken, zoals van een steriel compres een wiek maken. Wat doen wij allemaal? - Wondzorg allerlei: doorligwonden, opengebarsten hechtingen, wieken steken, vasculaire chirurgische nazorg, brandwonden (momenteel een kindje van 6 jaar over een groot deel van het lichaam), haakjes en draadjes verwijderen, uitzonderlijk redons verwijderen en nazorg (heb ik 1 keer meegemaakt), arbeidsongevallen enz... - Urinaire zorgen: sonderen, verblijfsonden. - Palliatieve zorgen: in samenwerkeing met de palliatieve unit vb pijnbestrijding via subcutane infuustherapie (onderhuidse infusie via een pijnpomp) - Centrale infuus via de hals: het aan-en afkoppelen. Zo zijn er 32 patiënten in gans België in de thuissituatie, ene ervan is bij ons patiënt. - Zorgen bij diabetespatiënten: bepalen van de glycemie met gluco-touch toestel, insulinetherapie - Medicatie: klaarzetten en/of geven, toezicht. - Compressietherapie: het aanbrengen van zwichtels, anti-embolische kousen. - Stoma's: het aanbrengen van het materiaal, toezicht. - Tracheo-stomie en -tomie: (blijvende of tijdelijke) buisje ter hoogte van de keel, het inbrengen en nazorg. - Inspuitingen: subcutaan (onderhuids) of Intra Musculair (in de spieren) - Toilet: wassen en verzorgen (ook in bad of douche), s'avonds mensen omkleden. - Zalven: bij psoriasis, aambeien, vaginaal enz... - Oogchirurgie: de nazorg, oogdruppels soms 4 keer per dag. - Bij overlijdens: het wassen en aankleden van de overledene, opvang van de familie. - Administratieve taken: het in de PC inbrengen van doktersvoorschriften, toiletaanvragen, bijhouden van de ritlijsten, het uitstippelen van de rij-route, het scoren van de patiënten, teamvergaderingen, patiëntenoverleggen, doorgeven van de toer aan een collega, bijscholingen (20 uur per jaar), na de toer nieuwe patiënten telefonisch opvangen, stagebegeleiding enz...
Dus je ziet, geen simpel jobke, hé! Toegegeven, ik heb een patiënte waar ik een tasje koffie drink en een sigaretje rook, en soms drink ik iets bij anderen, als het niet te druk is. Ik moet vanavond de laten doen en heb momenteel reeds 30 patiënten doorgekregen, er kunnen ook nog nieuwe bijkomen. Tijdens de lates en weekendtoeren, hebben we daar echt géén tijd voor, dan is het krossen van adres naar adres in gans het Waasland. Het ergste is een adres zoeken waar je nog niet geweest bent terwijl het regen giet én in het donker...niet plezant! Maar door de waardering die je van de mensen krijgt en van je collega's, hou je het vol en doe je de job met je hart! En ik werk foul-time.
Onderstaand bericht kan desgewenst integraal worden overgenomen door iedere blogger die deze berichtgeving bij regelmatige tussentijden op zijn/haar blog wenst te plaatsen. Ondraan dit bericht kan u derhalve zelf uw blognaam en URL toevoegen.
1.Wat er kan ingezameld worden :
kledij - schoeisel - kleine elektronische, of niet electronische keukenapparatuur - huishoudartikelen - toiletartikelen - kinderspeelgoed - schrijfgerei en papier - leesboeken Nederlands en Frans - baby artikelen (wastafel, badje enz..) - klein werkmateriaal, elektrisch of niet. Kortom al wat bruikbaar is in een huishouden.
Belangrijk: - Aan versleten en uitgerafelde kledij, schoeisel, of kapotte apparatuur heeft niemand wat aan, het overbelast enkel het voertuig. - Broeken, vesten, overjassen, anorak's, kleedjes enz.., waar de ritssluiting aan ontbreekt of stuk is, kan evenmin worden gebruikt. - Kledij waar er knopen aan ontbreken is eveneens af te raden, doch wel aanvaardbaar.
2. De Verpakking: a) in plastieken zakken, wat gemakkelijk stapelt, maar het nadeel heeft dat de kledij er verkreukt uitkomt, vooral indien ze niet met zorg werd ingepakt. b) in kartonnen dozen, wat minder goed stapelt gezien de diverse afmetingen, maar daarentegen wel minder kreukt. Beiden mogelijkheden mogen worden toegepast .
Informatief Waar er bijzonder aandacht dient worden aan besteed is het feit dat alle kledij moetgewassen en gestreken zijn. Dit is bovenal een kwestie van hygiëne, doch eveneens om praktische redenen. Er zouden handen en tijd tekort schieten om het zelf te doen.
Het systeem zit namelijk ineen als volgt; de kledij die binnenkomt wordt gekeurd op winter-, en zomerkleding, vrouwen-, mannen-, en kinderkleren, en naargelang de diverse maten. Alles wordt dan netjes geplaatst op rekken en in kasten. Elke vrijdag krijgen de mensen de keus om onder toezicht van een aangestelde verantwoordelijke, gepaste kledij uit te kiezen. Moest deze manier van werken niet worden gehandhaafd en zou de kledij er ongewassen of ongestreken in zakken bijliggen, zou het een onmogelijk taak worden om deze uit te delen. Het zou bovendien een onoverzichtelijk rommel worden waarbij alles in 't honderd zou lopen.
Ik schreef over het accident waarbij een fietser onder een auto terecht kwam...ik kwam vandaag bij een patiënt die daar nieuws over had. De fietser is er nog goed vanaf gekomen. Buiten wat kneuzingen en blauwe plekken, heeft hij gelukkig niks. Hij mocht nog dezelfde dag het ziekenhuis verlaten. Ik was wel opgelucht toen ik dat hoorde, want je zit er toch mee bezig als er zoiets gebeurt, hé! Eind goed al goed!
De lente raast weer door het land maar de winter doet nog ambetant waarom neemt hij geen afstand en gaat hij niet aan de kant?
Het gaat niet altijd zoals wij willen maartse buien en aprilse grillen de winter kan zij honger niet stillen en wij mensen blijven maar aan de pillen
De winter stelt zich op, defensief zoals een wederkerende brief de mensen worden depressief we kunnen niet aan ons lentegerief
Waarom blijft de koude komen? Weet de winter niet dat we van de lente dromen? Verlangend naar groene blaadjes aan de bomen nee, de vorst is niet in te tomen
Toch zingen alle vogels hun lentelied de lente ligt toch in het verschiet ziet de winterkoning dat dan niet? Waarom doet hij ons dat verdriet?
Koning winter, scheer je weg, beste man zodat de vogel in mei een ei leggen kan ik beveel en ik verban verschiet jij daar nog van?
De lente is mooi en heerlijk zacht de bloemen die bloeien met al hun pracht de lente is waar men zo naar tracht en ik smachtend in verlangen naar wacht, mijn gedacht...hihi!
Ik schreef gisteren over mijn accident van ettelijke jaartjes geleden... Ik had de vroegen vandaag, den toer van Lokeren. Ik kwam van de autostrade en de afrit naar Lokeren centrum was geblokkeerd. Een ellelange file met een heleboel vrachtwagens. Ik zag wel dat er auto's in de weg stonden, maar ik wist niet wat er juist aan de hand was. De file blééf maar duren, doordat het verkeer moest invoegen op het baanvak van de auto's die van Dendermonde kwamen. Ik kwam aan de stilstaande auto's en zag iemand op de baan liggen. Ik stopte natuurlijk, zolang er geen ambulance te zien is, zijn wij dat zelfs verplicht. Ik heb ooit eens een eerste hulp-kit gekocht, in de Aldi, want van ons werk krijgen we dat niet. Je weet nooit wanneer dat van pas kan komen. Het was een fietser die overreden was, maar gelukkig op het eerste zicht niet ZO erg gekwetst. Er stond volk rond en die mensen hadden al een deken opgerold onder de man zijn hoofd gelegd en een deken op hem. Toen ik naar hen toestapte, hoorde ik de ambulance afkomen. Hij zou in goede handen zijn van mijn collega's, dus ben ik dan doorgereden. Ik vertelde dat aan de patiënten, ze begrepen waarom ik overal te laat was, maar het is zeker niet de eerste keer dat daar iets gebeurt. Raar hé, net nu ik jullie mijn ervaring heb verteld!
Ik kreeg een mail vandaag, je zal zeggen, ik krijg er zoveel! Maar deze was wel apart!...schokkend...onvergetelijk...gruwelijk! En toch ook realistisch (spijtig genoeg). Ik stuur anders wel eens mails door, maar deze, direct gewist! Ik wil nu niemand hiermee kwetsen door herinneringen naar boven te halen, die hij of zijzelf hebben meegemaakt, maar het deed mij denken aan mijn eigen ervaring! En mensen, draag aub je gordel!!!!!!
Ik had ooit een zwaar accident...op 27 januari 1989 om precies te zijn. Het dragen van mijn gordel, heeft toen waarschijnlijk mijn leven gered, of beschermt voor zwaardere letsels. Mijn make had zich een autootje aangeschaft in occasie, een Toyota Starlet, waar ik meer mee reed dan zijzelf. Ons make had wel een rijbewijs, maar kon niet rijden. Ik haalde mijn rijbewijs op 19-jarige leeftijd en leerde haar dan op mijn beurt rijden. Maar ons make nam veel liever haar fiets. Het vroor dat het kraakte en de baan lag er spiegelglad bij. Ik reed naar mijn werk, héél voorzichtig, want geloof het of niet, maar ik had een raar voorgevoel! Een zwarte kat had de straat over gestoken, juist voor mijn wielen en ik dacht nog "ik moet oppassen, of ik kom nog een accident tegen!" De zigzagbocht te Puivelde kwam ik heelhuids door, maar op een recht stuk schoven mijn achterbanden ineens naar de kant van de tegenliggers. Ik raakte in paniek, had amper rij-ervaring en dacht aan wat een nonkel ooit had gezegd "als je schuift, tegensturen!" hetgeen ik ook deed. Maar ik paniek doe je de stomste dingen, ik nam het te letterlijk op, gaf een grote wrong aan mijn stuur, maar ik stuurde niet bij. Daardoor kwam het achterste van de auto volledig naar links met een snelheid, terwijl mijn voorste op de graskant geblokkeerd werd en ik overkop tuimelde. Ik hield mijn handen stevig vast aan mijn stuur, terwijl ik rondom mij glas, gras en zand zag vliegen. Wat er dan in je omgaat is onbeschrijfelijk, ik dacht echt dat het gedaan was met mij. Er zat toen trouwens een cassetje in mijn autoradio...opgenomen van mijn vader's muziek, dat ik prachtig vond...IT'S OVER van Roy Orbinson. Ik kwam ondersteboven in een gracht terecht, ik hing aan mijn zetel vast en kreeg mijn gordel niet los, grote paniek en maar roepen! Ik werkte toen als verzorgende in 'St-Lucia', een psychiatrisch ziekenhuis, maar op een afdeling met demente bejaarden. Ik moest om 7u beginnen en er was nog geen kat op de baan, buiten die zwarte dan. Ik slaagde erin om mij los te maken en viel op het dak. Ik trok aan de deur en kreeg die niet open, werderom grote paniek en roepen. Ik stampte er tegen met mijn voet en het lukte. Ik zag mijn spulletjes overal liggen, mijn handtas had naast mij gestaan, open. Ik raapte alles bijeen en ging op de rand van die gracht zitten, kijkend naar het onderstel van mijn auto, wenend om de schade aan ons make haar autootje, hopend dat mijn toenmalige vriend (later mijn echtgenoot) hem wel zou kunnen maken. Hij knapte wrakken op, dus zal het met de mijne ook wel lukken. Ik was als in een roes en had de aangekomen fietser niet eens gezien of gehoord. "Gaat het juffrouwke? Ge zijt gewond aan uw handen, ge bloedt." Ik keek naar mijn handen, en inderdaad, die lagen open door het rondvliegend glas, gelukkig niet te erg. Mijn witte portemonee die ik vast hield, zag rood en ik had het niet eens gevoelt, geen pijn. In één van de toens weinige huizen, had de bewoner de knal en mijn geroep gehoord en de politie gebeld. Achteraf hoorde ik dat het de broer van mijn kapper was, die daar woonde. Er kwam een takelwagen van de garagist in de Gentstraat daar achter de hoek. Die twee agenten vroegen "Waar moeten we je naartoe brengen, juffrouwke?" Ik antwoorde "Naar mijn werk, we hebben te weinig volk." En wat denk je? Die lomperikken deden dat nog ook. Ik kwam op mijn werk en wilde beginnen werken, maar ik mocht niet van mijn hoofdverpleegster. Gelukkig zag zij wél dat ik in shock was en ze verzorgde mijn handen. Ik moest in het bed gaan liggen van een leegstaande kamer en wachten tot de grootste drukte achter de rug was, zodat een collega mij naar huis kon brengen. Ik belde al wenend naar ons make, met de melding dat ik haar autootje kapot had gereden, ik voelde mij daar zo schuldig om. Zij vroeg natuurlijk of ik niks had, dat was voor haar het voornaamste! Ik stelde haar gerust en dat ik weldra thuis zou zijn. Ik lag stilletjes in dat bed, toen er ineens één van de nonnetjes die daar in die tijd hielpen, de kamer binnen kwam. Ze sprong omhoog van 't verschiet, omdat ze niemand in het lege bed verwachte, natuurlijk! Ik deed mijn verhaal en wat ze daarop antwoordde, is mij altijd bijgebleven als zijnde zowat de waarheid "Maar gij hebt een engelbewaarder bij jou gehad, dat kan niet anders." Als ik er zo over nadenk, dan is het lot mij toch zeer gunstig geweest, want voor hetzelfde geld had ik het nu niet meer kunnen navertellen! Enfin, ik werd naar huis gebracht, naar ons make die die dag gelukkig thuis was. En dan kreeg ik 'mijne klop', wenen en blijven wenen, de shock deed zijn werk! We zijn achteraf naar het wrak gaan kijken, samen met mijn make, een nonkel en tante, een nichtje en één van mijn toens (en nu nog) beste vriendinnen. Je ziet hen op de foto's. De auto kon niet meer gered worden en ik kocht de auto van mijn vriend over, een Toyota Celica van '76. Ik had veel geluk dat ik mijn gordel droeg, dat ik goed ingepakt was tegen de koude én dat ik niet zo'n grote ben 1,61 meter. Omdat de kant van de gracht aan de bestuurderszijde een grote klap had gegeven, het dak zat in mekaar gedeukt. Die cassette stak ik achteraf in mijn cassettespeler, waar Roy nog juist zong...OVER...einde van het lied! Maar gelukkig NIET voor mij!
Jullie weten dat ik mijn haar kleurde? Wel...als mijn patiënten mij al niet zouden geloven dat het door een allergische reactie op het produkt komt, dan nu zeker niet meer. Zoals iemand die wat te lang in de zon lag of op een zonnebank...eerst verbrand en dan vervellen...wel, dat was ook zo bij mij. Ik stond op en keek in de spiegel...HELP...wat gebeurt er nu? Allemaal losse vellekes? Nondedjuuuuuu...nu DAT weer...en ik heb geen gezichtscréme in huis. Ik keek de badkamer eens goed rond en zocht...een bodycrémeke van diene verkoop bij een vriendin, die eraan smeren? Ik dierf niet, een body is geen gezicht, awa! Ik keek verder...een handcréme? Maar banee, dierf ik ook niet, gelijk ik zo allergisch ben, dat is voor de handen, awa! Een massage-olie dan maar? Dat eraan gesmeerd, ik blonk, maar ik weet dat ik daar NIET allergisch voor ben...hihi! En wonder boven wonder...geen slangevel meer te zien nu...OEF!
Ja...zo druk tegenwoordig! Het weekend is voorbij, en ik ben er zeker niet kwaad om. Eerst de vroegen te Beveren en omstreken...enkele uurtjes later de laten. Gisterenavond was er carnaval te Temse, ik kon het centrum niet in, terwijl ik daar twee patiënten had. Die ene ging zelf naar het carnaval, de andere werd door mijn lieve collega gedaan, die ook naar de carnavalstoet was komen kijken. Dat scheelde voor mij een dik half uur dat ik vroeger thuis was...ik was doodop! Geen fut meer! Vandaag thuis, maar ik moest al om 7u30 aan den bouw staan. Een half uur later verscheen de gasman, die de gaskabel aansloot. De electriciteit ging nog niet, daar moet je eerst een keuring voor hebben en de eletrieker komt pas volgende week verder werken. De loodgieter gaat alles nu in orde brengen en voor een keuring zorgen. Den trappenmaker is het trapgat komen opmeten, dus nu hopelijk niet te lang moeten wachten voor den trap. Dat zou de verhuis wat moeilijk maken zo zonder trap, denken jullie dat ook niet? Ik moest ook weer op...het werk zijn...weeral een vergadering. Nu in verband met onze verlofdagen. Een mannelijke collega van mij heeft een bluts in zijn auto, die moest dus naar de garage. Hij gebruikt nu de mijnen, vermits ik morgen ook vrij ben. We rijden met een Nissan Micra, maar mijnen toet-toet is al bijna 12 jaar oud, hij heeft een nieuwer model. Mét cervostuur...haha, ik had wel lol toen ik hem zag vertrekken, alsof hij aan het stuur van een kamion moest sleuren én hij gaf teveel gas. Woensdag was ik normaal ook thuis, maar weer een zieke collega, en wie moet inspringen? Juist...biebie!
Ik ga een druk weekend tegemoet...werkweekend...dubbele shift! Ik zal dus niet zo vlug op bezoek kunnen komen! De loodgieter kreeg ik al te stekken, hij was niet thuis, briefje onder zijn deur en eindelijk...het verlossende foontje. Hij komt al volgende week. Den trap? Gaat uiteindelijk ook volgende week in orde komen.
jaja, ik bel wat af, en ik moet achter sommige aannemers hun gat zitten, of ze brengen er niks van terecht. Ik hou mij bezig met de organisatie en dat is me wat, amai! Die denken zeker, 't is maar een vrouw, dus maak ik die maar wat wijs en ik beloof die maar wat, dan hou ik haar zo wel zoet en laat ze mij met rust????????? VERKEERD GEDACHT...wat denkt ge! Die mannen van den trap gingen normaal al enkele weken geleden zelf gebeld hebben om te komen opmeten...niks gehoord, dus belde ik zelf, al enkele keren. Ik heb hen gezegd dat mijn broer dit weekend de vloeren komt opvoegen en ze er een week niet op kunnen. Vermits we 6 tot 7 weken op den trap moeten wachten en wij eind mei verhuizen, versta je mijn haast, zeker? Morgen weer bellen en anders rijd ik eens naar die zaak. Den loodgieter...daar belde ik al 2 keer naar, met een boodschap op zijn voice-mail, dat hij het bad en douche moet komen plaatsen, of mijn broer kan niet verder. Moet voor de paasvakantie gebeuren, want dan komt mijn broertje een week werken bij ons, daar rijd ik morgen al naartoe. Hij lapte mij dat eerder al, te druk, zo druk. Ik reed er naartoe, in de namiddag na mijn werk, die zat gewoon thuis, zeg! Hij KON niet anders dan naar ons komen dan, hé! Idem dito voor den eletrieker, die de stopkontakten en lichtknoppen moet komen aanzetten, zodat hij alles kan laten keuren en wij den eletriek en gas kunnen laten aansluiten, die komt de week voor het paasverlof. Ik weet dat er een tekort is aan stielmannen en dat die mannen het enorm druk hebben op dit moment, maar er zijn grenzen...beloven en niet doen, daar kan ik niet goed tegen. Of gewoon negeren en zich niet meer laten horen, daar kan ik nog minder goed tegen. Ze hebben de job aangenomen...dan moeten ze die doen ook. In hoogste nood mogen we bij mijn make komen wonen...haha! Lief van haar, hé!
Ik heb weer wat voor. Gisteravond heb ik mijn haar gekleurd met een kleurenchampoo. Wel een produkt gekozen zonder ammoniak en grijsdekkend (Jaja, er zijn al een paar verschenen)...niks aan de hand, hoewel ik al op een ander produkt een allergische reactie had gekregen. Wat jeuk aan de hoofdhuid en 'rode oortjes' (letterlijk dan). Ik stond vanmorgen op en keek in de spiegel. Ik schrok mij een hoedje, een rode tomaat staarde mij met gezwollen ogen aan...ook weer jeuk aan de hoofdhuid, die rode oortjes en gezwollen klieren in mijn nek. De patiënten vroegen of ik in slaap gevallen was op één of andere zonnebank en zo leek het wel, en alsof ik de ganse nacht geweend had. Ik voelde mij ook niet supergoed en ik vermeed te dicht kontakt met een warmtebron, want dan gloeide ik zo op, alsof ik nog onder een zonnebank lag. Snel naar huis vandaag, met koorts er bovenop. Ik kan mij niet meer herinneren wanneer ik ooit koorts heb gehad, maar nu weet ik toch hoe dat aanvoelt, amai! Een dutje gedaan met de verwarming superhoog en 2 dekens, zo lag ik op mijn zetel, onder de verzorgende en ongeruste aandacht van mijn 3 mannen. Ik zal wel eens een apotheek binnen wippen om te horen of er anti-allergische produkten bestaan, zal wel zeker...ik hoop het!
Ik ben met enkele collega's naar een theatermonoloog gaan kijken in de stadschouwburg te St-Niklaas, 'uitgewist' was de titel. We zouden met 6 collega's gaan, 2 zeiden af en ene was het vergeten, wij kunnen nogal organiseren, vinden jullie niet...haha! Het theatermonoloog werd op een zeer ontroerende manier gebracht door één van onze topakteurs in ons klein Belgenlandje...jawel...den Frank van thuis, zijn echte naam jullie allen wel bekend...Pol Goossen. Het was zoals het opschrift op de folder ons op voorhand verkondigde 'een gevoelige confrontatie met dementie.' Pol werd begeleidt door een fantastische pianiste Gill Masson. Ik had nog nooit van haar gehoord, maar die vrouw kan piano spelen, echt met enorm veel gevoel. Dat samenspel maakte het compleet.
Wij zijn thuiskijkers, ons ganse gezinnetje. Is er iemand van ons niet aanwezig, dan wordt dat steevast opgenomen. Ooit volgde ik 'Familie'...tot Karel Deruwe werd ontvoerd...dan haakte ik af, het werd ongeloofwaardig. Ik wil de familiekijkers nu niet voor het hoofd stoten, maar naar mijn mening akteert hun beste akteur nu ook in thuis. Ieder zijn meug, niet?
Ik schreef al eens eerder over een patiënt die ik wel eens plaagde, en hij mij en die mij Mie Zwans noemde...hij is sinds vandaag spijtig genoeg geen patiënt meer. Hij is deze namiddag naar een rusthuis vertrokken, uit schrik om te vallen en met niemand in de buurt om hem te komen helpen. Hij is lichamelijk nog tamelijk goed voor zijn 82 jaar, maar hij's bang voor de toekomst, als het zou verslechten met zijn gezondheid én het alleen thuis zijn. Ik begrijp dat allemaal wel, maar hij was ondertussen mijn maatje geworden. In het begin vonden ik en mijn collega's hem een grombeer, altijd klagen dat we te vroeg waren. Dan kwam hij op mijn toer terecht, maar ik nam zijn grommen aan met een lach en zag dat het niet menens was, eerder wat geplaag en een uitdagen. Het klikte enorm goed tussen ons, hoewel hij soms dingen zei als "ik zal je straks een boks op je kin geven!"...haha, dat was altijd lachen als hij dat zei. Dan wist hij meestal geen antwoord of tegen-plagerij te verzinnen. Ook ik kwam altijd véél te vroeg volgens hem. Hij zat dan ook iedere avond tot 24u of later voor zijn TV. En ik stond dan steevast rond 6u45 aan zijn deur, je zou voor minder. Ik vertrok de laatste maanden wel meestal later, om hem al eens een pleziertje te doen, maar dan was het 'zogezegt' nog niet goed, nee ik mocht pas om 8u komen. We spraken al lachend af dat ik eens om 8u zou komen, wat natuurlijk in de praktijk niet mogelijk was, vermits mijn volgende etappe Vrasene en Nieuwkerken-Waas is, dan een ander stuk van St-Niklaas, dan is Waasmunster, Belsele en Sinaai aan de beurt om dan af te sluiten in St-Niklaas. Tot ik mij eens overslaapte en ik telefoon kreeg van het bureau, met de vraag van zijn dochter waar ik bleef. Gelukkig, of ik sliep om 12u nog die dag, haha! Het was dan ondertussen 9u, 2u 1/2 later dan dat ik gewoonlijk vertrek. Toch had hij zelfs dan geen sjans, want de kinésist stond al om 7u30 aan zijn deur. Dan zei hij ineens tegen mij "zeg, nu hebt ge toch wat overdreven, hé! 8u is geen 9u hé!"...NOG niet goed...haha! Ik weet naar welk rusthuis hij gaat, op welk verdiep en wat zijn kamernummer zal zijn. Nadat hij zijnen draai wat heeft gevonden, mag hij Mie Zwans aan zijn kamerdeur verwachten, zeker weten!
Ik heb mij kunnen uitslapen...zaaaaaaaaalig! Mijne schat Wim was al vroeg uit de veren om zijne pa te gaan halen, na de middag was het zand weg geschept. De man die dat appartement aan de ingang van de wijk wil zetten, is langs gekomen en vroeg aan Wim om een papier te tekenen, hij had zijn plannen herzien en wil er ééngezinswoningen op bouwen. Wim deed dat gelukkig niet, zei dat hij eerst met mij wou overleggen. IK vertrouwde het zaakje niet, het op ons 'destelforum' gezet en iedereen gewaarschuwd. Ik was niet de eerste, de man blijft vaag! Hij zou weerkomen als ik aanwezig was, na de middag. Ik reed om mijn make om naar de vloeren te komen zien, die zij supermooi vindt. Die man was er ondertussen al geweest, weer voor niks, maar Wim zijne pa scheepte hem af, dat wij toch niet zouden tekenen...en gelijk heeft hij! Het is een list, zeker weten!
In de late namiddag reed ik mee naar Pepingen, om Wim zijn make nog eens te zien. Daarna om de boys bij hun papa. Ik gaf hem 1 klein miniscuul opmerkingske en het hek was van de dam. Hij begon te roepen en oude koeien uit de gracht te halen, die er niks toe deden. Ik kon niet meer met hem om, maar na de psychiatrische te hebben gevolgd, ging dat vlotter, omdat ik nu ook weet wat mijn ex bezielt. Narcistische persoonlijkhied, iemand die enkel zichzelf graag ziet, zij zijn de beste, de knapste, erg egoïstisch, van alles het slachtoffer en nooit geen fouten hebben. Komt er nog bij een geldwolf en met momenten zeer agressief. Zo'n mensen moet je ophemelen, hen gelijk geven, zeker niet tegen ze ingaan, dan heb je ze mee...anders heb je ze tegen. Geleerd op stage van een verpleger die het de anti-narcistische aanpak noemde...en het hielp! Maar verdoeme (excuseer mij voor mijn taalgebruik) da's in de praktijk niet simpel, zenne! Hij kan niet tegen kritiek, hetgeen ik vandaag gaf...met alle gevolgen vandien. En ik...ik heb mij rustig gehouden, hem wel met zijn neus op de feiten gedrukt, maar kalm...dat hielp niet! Dan maar gezegd "wanneer een vrouw, na talloze verwittigingen de vader van haar kinderen én haar huis in de steek laat, dan is dat niet voor een kleinigheidje en dan is niet alleen hij, maar vooral zij en de kinderen het slachtoffer, trek DAAR maar eens een les uit!" en weg was ik... (Foto: Wim zijne pa, hij verdient ook een plaatsje op mijn blog!)
Vandaag weer goed gewerkt op den bouw. Mijn broer nam het vloeren voor zijn rekening...de keuken, nog een stuk berging en een stuk inkomhal. Ik was zijn assist...nee, ik gaf geen bal aan, maar tegels. Zwaar werk zenne, want ik mocht die tegels ook dikwijls verzetten van plaats, naargelang hij vorderde. Precies zoals op 'de werf', waar ik gisteren een stukje van zag. Daar moesten de vrouwen metsen en de mannen het huishouden doen. Bij ons niet, Wim deed ook mannenwerk en wat voor werk...zand naar achter doen met een kruiwagen. Probeer hem dat maar eens na te doen, modder en plassen overal en een sneeuwbui daar bovenop! Zijne pa is ne schat, hij kwam weeral helpen zand scheppen, de kruiwagens vullen. Wim gaat hem dan halen helemaal naar Pepingen (bij Halle), waar zijn ouders wonen. Zij zijn nog volop bezig, mijn 'bouwwerk' zit erop voor vandaag. Onze derde zandschepper, mijne jongsten, die is op weekend bij zijne pa, hij had liever mee geholpen. Ik ben voor die mannen ook een pakske friet gaan halen vanmiddag. Ik wilde daar een fotootje van nemen...batterijen plat...spijtig! Raymond zat met zijn pak friet op den bak bier en mijn broer wilde nu ook eens voor ene keer op de foto...dedju toch! Maar alléé, toch nog ene kunnen nemen van mijne schat Wim in ons hofken. Maar...moet er nog zand zijn?...jazeker, we zijn er bijlange nog niet!!!!
Ik had een vrije dag, maar ik ben niet veel thuis geweest en s'avonds wilde ik mij eens samen met die meiden van mijn werk gaan ontspannen, misschien eens iets gaan drinken in één of ander cafeetje. Eén van mijn collega's is voor haar tweede keer zwanger en ze beloofde om een afscheidsdrink te geven. We gingen eerst op ziekenbezoek bij de collega die haar amandelen had laten verwijderen. Dat was echt plezant, maar na afloop...reden ze gewoon naar huis...alléé...ikke dus ook en 'twas nog juist geen 22u. Dan maar mijn nieuw boek verder lezen, 'hoeren' van Deflo (jaja, en Dan Brown zijn nieuw boek heb ik ook)...spannend boek, maar...'k ben toch in slaap gevallen op onze zetel en Wim ook. We zijn precies moe...haha...van al dat werken!
Ik ben Sandra, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Sanne, voor de vrienden.
Ik ben een vrouw en woon in Sint-Niklaas (België) en mijn beroep is thuisverpleegster.
Ik ben geboren op 13/05/1968 en ben nu dus 56 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: PC, schrijven, poppen maken, lezen, enz....
Ik heb 2 zoons, Giovanni (16) en Marnick (13) en een hélé lieve vriend Wim.
Ik ben een zot ding, zeggen ze! Whatever, ik lach gewoon graag en doe mijn eigen ding!
Marnick-Giovanni
wasberen in Duitsland
mijn 3 schatten
Oostende 29 april
Ik en Romx
Ik en Ben
Frieda, ikke, Romx en Roosje
Ikke en Femke (Zus53)
Romx en Wim
Corry, Cooltje (Rita) en frieda
Opapat, May en Jean (La douce France)
Podiumbeesten: ikke, Veerle, Romx, frieda, Corry en roosje
EEN PRETTIG en REGENLOOS WEEKEND voor IEDEREEN!!!!!!
Ik schreef over het accident waarbij een fietser onder een auto terecht kwam...ik kwam vandaag bij een patiënt die daar nieuws over had.
Ik schreef gisteren over mijn accident van ettelijke jaartjes geleden...
Ja...zo druk tegenwoordig!
jaja, ik bel wat af, en ik moet achter sommige aannemers hun gat zitten, of ze brengen er niks van terecht.
Ik heb weer wat voor.
Ik ben met enkele collega's naar een theatermonoloog gaan kijken in de stadschouwburg te St-Niklaas, 'uitgewist' was de titel.
Ik schreef al eens eerder over een patiënt die ik wel eens plaagde, en hij mij en die mij Mie Zwans noemde...hij is sinds vandaag spijtig genoeg geen patiënt meer.
Ik ben Sandra, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Sanne, voor de vrienden.
