Nu heb ik wat meegemaakt!
Ik heb ontdekt dat de Sint helemaal niet zo heilig is, maar een doodgewoon man is zoals er zovelen op deze aardbol rondlopen.
Hij's naar de kapper gegaan, liet zijn haar verven en deed dan incognito aan het programma beautiful mee.
Daar ging hij onder het mes van een plastische chirurg, hij kreeg een face-lift, nieuwe tanden, hij liet zijn overtollig vet wegzuigen, werd bijgestaan door een psychologe om te leren van zijn troon te stappen en als gewoon man verder door het leven te gaan, enz...
Ik had mijn schoen gezet en ging eens kijken wat erin stak...en zie hier het bewijs!!!
Ik nam een foto van die vreemde sint!
 


Zoals je ziet op de eerste foto...hij was geschrokken dat ik ineens binnen kwam.
Maar dan was hij weer zijn eigen zelve en zei
"Sandratje, jij bent dit jaar wel zéér braaf geweest...ik ben dat van jou niet gewoon, maar soit...ge verdient nu wel iets extra's. Wat dacht je van binnendeuren?"
Ik dacht bij mezelf..."Dat klopt hier niet...ik moet tot volgend jaar op die deuren wachten, ik krijg ze zelfs niet van de kerstman...en nu dat ik dienen heiligen hier betrap, nu zal ik die deuren krijgen, zekers! Ha, met al de chinezekens, maar niet met dezeken, zenne!"
Wim was er ondertussen ook al bijgekomen en die dacht "Alléé, dat kan niet missen dat ik die schone sportkar niet heb gekregen, die ik in den tijd aan de Sint vroeg...tis ne mislukten!"...hij keek er zelfs al scheel van!


De Sint deed ineens zijne valse witte baard af, die vloog bovenop zijn haar, zodat Wim nog wat scheler keek!
En ik zei "Wim jongen, vraag dat adres van diene show, diene beautiful...'k wil daar ook direct aan meedoen, zo jong dat de klaas geworden is, zeg! Ik wil dat ook!"
En dat is mijn Sintkado geworden...een klop onder mijn kin, ja
Om mij te troosten, heb ik dan maar foto's boven gehaald van de 'oude' Sint.
De eerste is van Giovanni op de schoot van de Sint anno 1996 en voor hem was alles goed (toen toch nog)!
De tweede foto is van pruilmondje Marnick en die vondt dat niet goed.
 

De Sint (de enige echte), was vandaag op de markt.
Ik vroeg aan mijn boys, nu 14 en 11 jaar "Jongens, gaan we naar de markt? Dan kunnen jullie nog eens op de schoot van Sinterklaas gaan zitten."
Ik kreeg reactie "ZEG MAMA, zijde gij zot of wa!"

...in the car meerbepaald!
Dé nummer 1 van populairste auto's om in te seksen, blijkt de Volvo stationwagon break te zijn.

 


Dit werd gevraagd aan 4000 autobezitters.
Op de tweede plaats staat de mercedes sprinter (hopelijk sprinten die mannen dan niet om het eerst )
Op de derde plaats staat de VW-camper (plaats genoeg daar).
En op de negende plaats...het autootje van Wim...de VW-golf!
Wij hebben dat ook al uitgeprobeerd en dat ging wel.
Bij de auto-seks sneuvelen wel menig achteruitkijkspiegels en zetels, waarvoor de mensen geen schadeclaim durven indienen bij de verzekeringsmaatschappij's.
Alléé...waarom niet...is toch een menselijke fout?
Bij ons sneuvelde geen spiegel...noch een zetel...wij hadden een ander probleem...maar dat ga ik nu eens niet aan jullie neus hangen, zie
Ja zeg, zit ik hier al aan seks te denken op mijn blogske!
Maar ik MOET aan iets anders denken, omdat ik vréselijke tandpijn heb!
En dan gaat dat over...is de béste remedie...doe of denk aan seks... 
OOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOO
Ook over de schokkende anti-rook-foto's op sigarettenpakjes heb ik reeds gehoord.

Of dat iets gaat uithalen, dat betwijfel ik.
De verstokte roker gaat zich niet laten afschrikken.
Ik ben ooit 8 jaar gestopt met roken, maar door de stress in mijn mislukt huwelijk en om wraak te nemen op mijn ex die anti-roker is, ben ik er jaren geleden terug mee begonnen.
Wim rookt ook, maar we roken enkel onder de dampkap of buiten en dat helpt...we roken nu véél minder!
Ik heb meer vertrouwen in de medicatie die het doorgeven van de verslavende stoffen aan de hersenen onderbreken.
Je moet er dan wel natuurlijk zelf volledig achter staan...maar meer vertrouwen in een methode, geeft ook weer meer vertrouwen in het kunnen van jezelf en stimuleert weer meer.
En zeggen dat ik van de ene dag op de ander, zonder enig hulpmiddel, zomaar kunnen stoppen heb.
Geen karakter meer, zeker?...ondertussen ga ik mij een sigaretje gaan pakken, sé!

We hebben het weeral eens aan ons been!
We zullen weeral uit onze pijp mogen komen!
En al rapper dan we allemaal hadden gedacht!
Onze zieke collega, die slechts 4 maanden bij ons werkt en in januari haar ontslag zou krijgen...heeft zelf haar ontslag gegeven en ze moet van ons hoofdverepleegster niet meer terugkomen om haren opzeg uit te doen.
We denken dat ze een andere job heeft gevonden...we wisten dat ze aan het solliciteren was.
Dat wordt dus weer inspringen!
Zij werkte normaal het weekend van 16/17 december...maar ik zei al op voorhand dat ze mij dan met rust moeten laten, omdat ik zaterdag van s' morgens tot s' nachts weg ben...ik ga naar Parijs...en ook voor de zondag zie ik dat niet zitten om dan te werken.
Ik ben echt BLIJ dat ik vrijdag, maandag, dinsdag en woensdag betaald verlof heb, zenne!

"Hoe was het in Schotland?", vraagt marie aan haar vriendin, "hebben die Schotten echt allemaal een doedelzak?"
" Nee zenne, dat viel goed mee. Degene die ik heb leren kennen, hadden een gewone!"

Da's iets waar mijn verstand niet bij kan...kinderleed!
Dat iemand haar eigen kind als vondeling kan leggen!
Dat iemand zijn of haar kind kan doden, met of zonder daarna de hand aan zichzelf te leggen!
Hoe het mogelijk is dat een volwassen man van 22 jaar zomaar een 8-jarige jongen kan vermoorden!
Of dat meisje in Peru van 9 jaar, die net is bevallen na een verkrachting door haar eigen 29-jarige neef!
Het dwingen van kinderen tot de prostitutie, de kinderporno!
En wat heb je nu aan het verkrachten of martelen van een kind...een baby...wat mankeert die mensen allemaal???
Ik weet het niet!
Maar het zijn drama's waar je dagelijks van hoort, het gebeurt werkelijk!
En niet enkel in het verre buitenland...het speelt zich soms af in onze eigen buurt.
Om kippevel van te krijgen...toch?

In Egypte moeten mensen hun huis uit, omdat zich daaronder graven van Farao's bevinden.
Ze zijn nu wel een dorp aan't bouwen voor deze pechvogels.
Maar daar zijn ze al 60 jaar mee bezig!!!!!!
Stel je voor, zeg!
"Mevrouw, wij hebben onder uw huis de funderingen gevonden van een groot kasteel. Wij moeten uw huis afbreken, het spijt ons. We zullen u een ander bouwen."
"Aja? Kunt ge dan ook 60 jaar wachten zoals in Egypte, aub?"
Dat zal niet, denk ik, hier bouwen ze wel een stukske rapper!
Dat moet wel erg zijn, hé als je wordt onteigent!

Ik heb juist mijn werkend weekend achter de rug, ik had de vroegen en da's vertrekken om 6u.
Gisteren had ik niet zo'n goeie dag...ik had wééral last van mijn maag en ook van mijn darmen.
Ik ben gewoon blijven werken...en veel patiënten haalden hun medicamentenkast overhoop om mij te kunnen helpen, lief hé?
Vandaag was ik weer de 'oude' en kon ik er weer invliegen.
Zoals ik al eens lachend tegen een collega zei, die vondt dat ik al rap gedaan had "in't weekend steek ik een raket in mijn ko...en dan VLIEG ik"
Ik moest gaan tanken en wij moeten met onze tankkaart naar JET, dus ikke braaf alles zoals het hoort en ik wil vertrekken.
Ineens hoor ik een hels lawaai...ik zet mijn radiootje stiller en ik luister...TUUT...TUUT...TUUT"
"Was da?"
Er hing een doos aan de gevel, met een rood lampje dat flikkerde...een alarm...wow..."wat heb ik verkeerd gedaan?"
Ik overal gekeken..."steekt mijn tankkaart nog in dat machien?...Hangt alles terug goed weg?...Of zijn ze aan't inbreken?...Fuck...straks komt er nen inval van de polies en dat heb ik al eens meegemaakt vorig jaar...genen tweede keer, zenne!...maken dat ik hier weg ben!"
En ikke weg!
Ik vertelde dat aan een patiënte en diens zoon heeft dat ook al eens gehad.
Hij werktte met collega's aan de baan in de nabijheid van een bank, waar je geld kunt omwisselen, en door de trillingen was dat alarm afgegaan.
Direct politie rondom hen...maar toen ze zagen dat die mannen daar gewoon aan het werk waren, waren ze terug weg.
Ik vertelde hem van die inval bij ons thuis en die kon hem niet inhouden van 't lachen
Dit alarm kan ook wel door de wind zijn afgegaan...want het was een stormweer vandaag...wind en regen!

Morgen en dinsdag was ik normaal thuis, maar onze zieke collega haar nek is naar 't schijnt geblokkeerd en ik neem haar plaats in op haar toertje.
Het zal dus van lange duur kunnen worden en mijn collega's zitten nu al met een ei in hun broek...toch degenen die volgende week recuup hebben.
Ik heb al gezien dat ik vrijdag ook érg véél sjans heb...weer een recuup waar ik een verlofdag van heb gemaakt.
Dus van de 3 recupen die verlofdagen werden, heb ik bij die 2 érg véél sjans!
De vorige keer was ze misselijk...just op 't moment dat ze in het weekend nog een late moest doen na haar vroegen...en de maandag kwam ze werken, of ze kon haar geplande verlofdagen niet nemen.
Je begrijpt waarom wij dan kwaad waren toen wij hoorden dat ze wéér ziek was, hé!
Nu is ze toch met een serieuzere reden ziek.
Ze zit wel nog in haar proeftijd, nu al 4 maanden.
Of ze zal mogen blijven?? Da's nu zéker twijfelachtig!

Hallo luitjes...i'm back!
Ik ben enkele dagen niet op het peeceetje geweest...
goed van mij hé...
"Mijn naam is Sandra en ik ben verslaafd aan...competuteren...en ik ben lid van de AC...Anonieme Computeraars..." !
Nee...alle zottigheid op een stokske...ik kom jullie allen gewoon nen prettige zondag wensen...voila!

Ik kreeg foon van de collega's, ik kreeg toer Temse door die ik morgen moet doen.
Onze zieke collega is volgende week ook nog ziek.
Dat wil zeggen, dat ik de twee extra recupen, die ik maandag en dinsdag gekregen had, weer kwijt ben...verdoemen hé!
Na een werkend weekend zou dat méér dan welkom zijn geweest.
Ze zeiden dat ik ook een andere collega kan vragen of hij ook een dag wil overnemen, hij heeft recuup twee.
Maar hij heeft juist dat druk dubbele-shiftweekend en vanaf woensdag verlof...dan kan ik hem dat toch niet aandoen, hé!
Ik zei nog tegen de hoofdverpleegster dat ik blij was met die extraatjes...en dat was mogelijk, omdat onze nieuwe collega de 27 ste bij ons beginnen werken is...het was van korte duur.
Het weekend van Lokeren, Stekene enz...zou de zieke worden aangeleerd dit weekend, ze loopt nu al achter op haar opleidingsschema.
We gingen haar wél wijsmaken dat...als je afspreekt om 6u15 niet om 6u45 moet komen opdagen, zoals met de vorige weekendtoer en ze mijn collega maar liet wachten.
Ze gaat ook tegen de mensen zeggen dat ons hoofdverpleegster niet op haar gezicht kan, dat ze veel moet werken...terwijl er juist eieren onder worden gelegd...uit schrik dat ze zich ziek zou zetten.
Ik denk dat dit nog een staartje gaat krijgen...we zien wel.
Ondertussen hebben we het toch WEER maar eens aan ons been!
Ik die vorige week met koorts en maagpijn ging werken...ik mag nu inspringen voor ene die, wanneer ze zich wat misselijk voelt...en juist voor een weekend zich op het laatste nippertje ziek belt (dat deed ze de vorige keer) pfffffffff!
Ik ben nu toch wel érg benieuwd wat nu de reden is, zenne!

Anno 2000 vertrok ik samen met een héle goeie vriendin Sandra (ik noem haar San of Sanneke) naar Tunesië.
De kroon op onze 20-jarige vriendschap!
EN voor mij voor het eerst met de vlieger.
Ik was alleen en mijn boys zaten bij hun papa.
San was er dat jaar al geweest met een andere vriendin en ze had er een jongen leren kennen, Kamél.
Ik was echt nerveus voor ons vertrek, twee uur later waren we ter plekke, het vliegveld van Monastir, en het viel reuzegoed mee.

Kamél kwam ons samen met een jongere broer en een vriend ophalen en we reden naar het appartementje in Sousse, dat hij voor ons had geregeld.
Daar verbleven we voor een 7-tal dagen.
Er waren 2 slaapkamers, een hele ruime living met TV en sateliet, een balkon aan de keuken, aan de ene slaapkamer en ene aan de living, een badkamer met ligbad...het was in orde.
Kamél sprak zéér goed Nederlands, hij kende Nederland goed, hij had daar al eens 3 weken bij vrienden gelogeerd.
 Kamél verdween voor enkele uren en kwam dan terug met een andere vriend, die zich Dhali noemde en henna-tattoo's plaatste in de Medina.
We gingen s' avonds naar Port El Kantaoui en het begon al goed...ik vergat mijn fototoestel
We hebben daar in de jachthaven rondgewandeld en aten iets in een restaurant.
Daar kwamen de katten (katouse) eten bedelen en je mocht die niks geven, maar mijn hart werd verteerd door een héle mooie en ik deed dat toch.
De volgende dag verkenden we Sousse en Kamél was onze gids.

Hij werktte ook in de Medina, maar had voor ons verlof genomen.
s' Avonds kwam er een andere vriend langs Achmed, met die Dhali klikte dat niet, zo'n blaas.
We zijn dan met Achmed naar een dancing geweest en hadden een plezante avond.

En Kamél kooktte elke keer voor ons, lekker eten!
 


Overdag waren we met Kamél op stap.
s' Avonds kwam er buiten Achmed nog een andere vriend bij, ene Mogless, die enkel Frans sprak en wij waren daar niet goed in, maar hij verstond ons.
Wij dachten dat het daar nog bakje vol zou worden, als Kamél elke keer nieuwe vrienden zou meebrengen, maar gelukkig bleef het daar bij en het klikte goed.
Mogless had een auto en reed ons overal naartoe.
We reden naar een kleine dancing en er werd Tunesische techno gedraaid in zijn auto...dat klonk wel goed.
Kamél en San sliepen zich uit na die woelige nacht en van een uitstap kwam er niet veel in huis.
s' Avonds zijn we wel met Mogless en Achmed erbij naar Monastir gereden en daarna naar Port El Kantaoui, maar de foto's zijn niet goed gelukt.
Die van mij en San is de enige die op iets trekt, en de foto op het terras van een café is nog redelijk.
We hadden in die tijd nog geen digitjes, spijtig genoeg.

 



s' Avonds hebben we in ons appartement een feestje gehouden tot in de vroege uurtjes.
Die gasten zaten al in de wind en dan hebben we véél plezier gehad, verkleedpartijtjes, dansjes, zingen, ze deden dat allemaal.
En ik...de 'prettig gestoorde' daar tussen

De volgende dag gingen we eindelijk eens naar de Medina, naar de toeristische winkeltje waar de jongens werktten.
Het was er enorm druk en met Kamél als gids, lieten de winkeliers ons met rust.
We bezochten een andere broer van Kamél in zijn winkel en Achmed, die daar twee linguanen zitten hadden, die voelden raar aan.
De laatste foto is een panoramafoto, zo hebben we er enkele héle mooie.

We hadden dan een rustig avondje, we bekeken een Amerikaanse film met Tunesische stemmen, echt onrealistisch.
De volgende dag probeerden we een waterpijp uit met appelsmaak en dat beviel mij wel, San minder.
En s' avonds hadden we weer een plezant feestje met Achmed en Mogless.

De volgende dag trokken we met Kamél weer naar het strand en ik wilde met een parachute achter een speedboot hangen.
Ik heb hoogtevrees en toch wilde ik dat meemaken.
San dierf niet, zij nam foto's van mijn avontuur.
Het was echt fantastisch, daar boven hangen, en dat uitzicht...echt knap...maar van hele korte duur.
Toch één van de hoogtepunten van deze reis, zeker weten!
Ik nam ook foto's van ons appartement.
De eigenaar woonde beneden en wij zaten op de tweede verdieping.

s' Avonds zaten we enkele uren in de auto om naar Hammamet te rijden.
We aten daar in een restaurantje.
 

We kwamen voorbij een kerremis en gingen in de boksauto's, en dan gingen we naar een héle grote dancing.
Het Amerikaans vrijheidsstandbeeld stond in die dancing en het noemde er de 'Manhatten', ik nam er een bierviltje mee en dat plakt ook in mijn album
De volgende dag kocht ik 'de hand van Fatima', een geluksbrenger voor de moslims.
Wanneer ik en San alleen op straat liepen, dan deden we dat hand in hand.
Die opdringerige mannen dachten dat wij lesbische vrouwen waren en lieten ons dan met rust
Ik nam een foto van het koppel op ons balkon en dan waren we naar het strand.
We wilden gaan jet-skieën en Kamél kon dat allemaal regelen, hij kende al die jongens op het strand.
Eerst gingen hij en San, dan ik en San...maar ze kregen die jet-skie niet meer in gang en ik had pech!
Ik was teleurgesteld, want ik had dat graag gedaan, en Kamél regelde dan een tochtje met de speedboot voor ons.

Die avond was het onze laatste avond samen en we bleven in Sousse, waar we eerst iets aten.
Het is daar de gewoonte om verschillende gerechten te bestellen en die dan te delen onder mekaar...dat hebben we de ganse reis ook gedaan.
We eindigden in hun stamcafé en daar vertoefden we ettelijke uurtjes.

We moesten sanderendaags afscheid nemen , en dat was moeilijk en zéér emotioneel.
We waren op die korte tijd zo close geworden, dat ik Kamél mijn broertje noemde, hij was 22 jaar.
Hij is met ons meegegaan naar het vliegveld om te zorgen dat we goed op tijd konden vertrekken.

We hebben de foto's doorgestuurd en hadden nog een tijdje contact.
Maar San vondt een vriend in België en het contact werd verbroken.
Kamél had plannen om naar Nederland te gaan wonen, misschien is hem dat ondertussen gelukt.
Achmed vondt een Duitse vriendin en zou nu daar wonen.
Van Mogless weten we niks.

We hebben wééral een zieke collega...onze nieuwe die slechts enkele maanden geleden begonnen is, is voor de tweede maal ziek.
Ik kreeg een sms van de hoofdverpleegster om te vragen om morgen na de vroegen nog een stuk laten te doen.
Ze heeft een week verlof en zal er geen erg in gehad hebben, maar ik heb morgen een verlofdag!
Ik muis er vantussen...en sjans...want da's één van mijn eigen recupen die ik liet veranderen in betaald verlof, nadat ze gezien had dat ik nog 3 verlofdagen tegoed had.
Pech voor mijn collega's.
Maar...ik ga van die dag eens extra goed genieten, zie!



En Giovanni is genezen, die gaat morgen weer naar school...gelukkig niks ergs...maag en darmen wat overhoop gelegen.

Het was een moeilijke dag vandaag.
We waren nog met twee, ik en de nieuwe collega, maar vanaf morgen staat ze er alleen voor op mijn toertje.
Sommige patiënten hadden het er moeilijk mee.
Onze sportdirecteur verwacht mij nog veel bij hem en zijn vrouw, of hij gaat onze hoofdverpleegster haar haren zwart maken, zei hij
De patiënt die zijne 'kluts' eens dacht kwijt te zijn, had het er erg moeilijk mee, zei zijn vrouw.
Ik kreeg bloemen van een andere patiënte, één van onze moeilijkste patiënten beklaagde er zich over dat ze het niet op voorhand wist, ze zou onze hoofdverpleegster bellen.
En mijn oudste patiënte, die ik sinds enkele weken heb, een lief dametje van 98 jaar, had gezegd dat ik elke dag mocht komen, s'morgens én s'avonds om haar te omkleden
Ze had ook spijt.
En ik ook, amai!
Maar feitelijk is dat wel normaal, de mensen hechten zich nu eenmaal aan de vaste verpleegster.
En wij aan 'onze' mensen.
Het is altijd moeilijk voor iemand die in de plaats van een vaste komt.
Maar ze zullen er een goeie aan hebben, onze nieuwe collega doet haar werk echt goed en is zeer sociaal...geen probleem dus.
En ik sta morgen in Beveren...met sommige mensen zal het ook een blij weerzien worden!

Mijnen oudsten...Giovanni...ligt in zijn bed.
Hij heeft niet veel gegeten en heeft overgegeven, maag en darmen.
Koorts heeft hij gelukkig niet.
Ik zal hem morgen maar een dagje thuis laten, dan komt dat weer goed.



Giovanni...en alle zieken!
Ook Roosje (Lisette)...VEEL BETERSCHAP!

Ik had companie vandaag in mijn autootje.
Ik heb onze laatste nieuwe aanwinst moeten opleiden.
Onze hoofdverpleegster heeft een week verlof.
Morgen gaat ze weer met me mee en vanaf woensdag moet ze mijn toertje alleen doen.
Ze gaat mij vervangen, ik word weer 'springer'.
Ik ken alle zes de toeren en we hebben een springer te kort, omdat er eentje sektorverantwoordelijke geworden is.
De mensen hebben spijt, ik zal niet veel meer komen.
Onze nieuwe collega werkt 4/5 en ik mag haar vervangen wanneer zij thuis is of de laten heeft, dat heb ik wel gevraagd.
Ik heb ook wel spijt, ik zal de band met mijn vaste patiënten missen en ik zal me weer moeten aanpassen.
Woensdag heb ik toer Beveren, donderdag thuis en de vrijdag toer Temse.
Voor de weekends zal het gemakkelijker zijn, dan zal ik niet moeten zoeken naar de adressen.
En in januari start er terug een nieuwe collega, ze heeft ook haar contract al getekend.
We gaan EINDELIJK betere tijden tegemoet!

Ik heb een probleem!
Ik kan op alle blogs komen en ze bekijken...tot daar niks aan de hand.
Maar wanneer ik bij 2 bloggers op bezoek wil komen...bij reactie of in hun gastenboek...dan blokkeert de boel en moet ik afsluiten.
En zelfs dat gaat niet zonder hinder.
Dat is bij http://www.bloggen.be/wesemael_jp
Ik probeerde al verschillende keren op jean-pierre zijn blog te reageren, lukt gewoon NIET!
Nu ook bij http://blog.seniorennet.be/freddy_en_patty en ik weet dat ik daar wél al eens ben geweest.
Weet er iemand hoe dat komt en wat ik eraan kan doen om dat te veranderen?
Thanks op voorhand, hé!

Met de sfeer rond de sint, heb ik al een gedicht geschreven.
Het is een kinderlijk gedicht, maar dat moet je wel zijn rond de sinterklaastijd, hé!

Een mannetje van speculoos
ging op avontuur.
Hij was plots spoorloos
en iedereen was overstuur.

Hij stapte de wijde wereld in
nieuwsgierig als hij was.
Vondt dit een nieuw begin,
hij was in zijn sas.

Een meisje vondt hem op straat
en nam hem mee naar huis.
Voor het mannetje was het te laat,
hij vondt het al niet pluis.

Wat ging er met hem gebeuren,
wat was er aan de hand?
Wat rook hij voor rare geuren,
hij voelde zich ambetant.

Het werd warm onder zijn tenen,
het was een raar gevoel.
Hij kreeg hele slappe benen
en hoorde veel gejoel.

Hij werd gedoopt in een heet sop.
hij wist het al rap.
Ze at hem helemaal op,
er kwam een eind aan zijn uitstap.

Anno 1999 ben ik tijdens de paasvakantie op skiereis gegaan met mijn toenmalige vriend.
Ik zat in mijn eerste jaar verpleging algemeen ziekenhuis en ik stond de twee weken voor het verlof op stage.
Daar zei ik dat ik voor het eerst ging skieën en die verpleegsters lachtten nog "breek geen been hé, want ge moet de week erna nog terug naar hier komen."
Ik lachen natuurlijk "dat moet al lukken, hé!"
We vertrokken met een ganse bende per bus en mijn vriend kende daar iedereen van.
Een meisje uit mijn klas was getrouwd met één van zijn vrienden.
We reden naar Ramsau voor een 7-tal dagen.

De laatste foto is raar, hé...je ziet er feitelijk een tweede doorheen.
Enfin, ik zag dat die bende flinke drinkers waren en vooral Bettina's man, een flik nota bene.
We waren eerst in België gaan oefenen op een piste en ik mocht direct mee naar boven, omdat ik het nogal rap onder de knie had.
Dat lag zeker aan dat waterskieën dat ik vroeger geleerd had.
Ik kon wel nog niet goed slalommen en gleed die kunstberg af tegen een hele hoge snelheid.
Nét voor enkele autobanden kwam ik tot stilstand.
Maar niet getreurd...de organisator van de skiereis, ging degene die niet konden skieën, les geven.
Maar daar aangekomen, bleek hij partie te zijn naar de zwarte pistes en konden ik en een vriendin van één van die mannen, onze plan trekken.
Dat meisje's vriend was ook pleite en mijn vriend nam ons op sleeptouw.
Eerst wat oefenen op de groene piste en stilletjesaan naar de blauwe.
Ik viel enorm veel en gleed soms ver de berg af, het slalommen lukte ook niet goed, maar ik daalde al remmend af.
De eerste dag overleefde ik en s' avonds werd er weer gefeest.

Op de tweede dag lukte het voor mij al veel beter, ik kon stoppen waar ik wilde dat ik tot stilstand kwam, maar die vriendin werd weer bij ons achtergelaten en het meisje viel constant.
Tussen de middag werd er weer goed gezopen, maar ik lette op.
Je voelt je zo al onzeker op die latten, drank zou dat zeker niet verminderen.
Bettina's man nam mijn haar eens onder handen.
De anderen deden dat al jaren en waren het blijkbaar gewoon.
We zaten telkens op een andere piste...de Reiteralm of Planai of een andere piste.
We waren die dag wel bijna te laat aan de liften die ons naar beneden zouden brengen, door ons, de trage nieuwkomers.
Ze waren met ons op een rode piste terechtgekomen.
We zagen een sneeuwruimer en daar mochten ik en dat meisje gelukkig met meerijden totaan de liften.

Ook de avonden werden sfeervol opgevuld.
De bende hing echt aanéén en er werden ook nagels in een houten blok geslagen.

Op de derde dag ging het nog wat beter, maar dat meisje kon het echt niet en we moesten dikwijls stoppen, omdat ze gevallen was.
s' middags zat de groep weer samen.

En niet enkel WIJ vielen al eens op ons gat
s' Morgens gaat dat skieën nog goed vlot, maar na de noen wordt dat moeilijker en ik kwam ten val.
Niet eens hard, ik wilde zelfs pas juist de berg af glijden.
Ik kreeg een enorme pijnscheut in mijn linkerknie en daar lag ik dan, met mijn skie's nog aan en mijn hoofd naar onder.
Ik werd door 2 mannen op een brancard gelegd en zij skieden met mij de berg af.
Beneden wachtte een ambulance en ik werd naar het ziekenhuis gevoerd.
Ze voerden een kijkoperatie uit en daar werd bevestigd dat mijn voorste kruisband was afgebroken.
Ik had mijn knieën overbelast door het verkeerd afdalen.
Ik was de enige op gans de bus die verzekerd was, ook voor nabehandeling.
Ik lag 4 dagen in dat ziekenhuis te Schladming met een Oostenrijkse als kamergenote.
De chirurg kwam mijn redon (plastiek busje dat bloed en ander vocht opvangt na een operatie) verwijderen en zonder iets te zeggen, trok hij die uit mijn knie.
Dat deed ZEER en ik hing aan de papegaai luidop te lachen.
Die bekeek mij alsof ik zot was , maar da's een aardigheid van mij.
Als ik pijn heb, dan lach ik! raar hé?
En ik kon mijn spuitjes oefenen...op mezelf.
Ik had ook wel een héél mooi uitzicht vanuit mijn kamer!

Ik werd per euro-ambulance naar België teruggebracht en ik was blij dat ik niet voor het vliegtuig had gekozen, want dat was een avontuur op zich!
Ik denk dat enkele cliniclowns de ambulance hadden gestolen ik en mijn vriend hebben ons krom gelachen met die chauffeurs.
Ik mocht een sigaretje roken, ze stoptten waar het mooi was, of om eens naar toilet te gaan, we aten frietjes samen en we zongen en danstten mee op de muziek op hun radio...dolle pret!
Je ziet het aan de foto's, hé!
Ik heb wel naar die stageplaats moeten bellen om te zeggen dat ik niet kon komen...en toen lachtten ze niet meer.
Ik heb de verloren stage (70u) moeten inhalen in het tweede jaar.

Ik heb die mannen nog mee binnen geïnviteerd, maar ze gingen een restaurantje zoeken en dan naar Oostenrijk terugrijden.
Ondanks de tegenslag, kende deze reis toch nog een mooi einde, en een grappig

We zijn ter compensatie wel nog een weekend naar de Ardennen gegaan.
We zaten in een hotelletje in La Roche.
We zagen de watervallen van Coo, dinant en een oorlogsmuseum in La Roche.
Ik zat voor 6 weken in een brace.

 
Ik ging enkele jaren later wel nog eens skieën op een overdekte piste ergens in België.
Ik had eerst grote schrik, maar dat viel na een tijd goed mee en ik ben toen niet gevallen.

Fijn weekend!
Hopelijk veel zon!
Geniet ervan!