als een woord
een voor een
zijn letters verliest

blijft leegte achter

het is de stilte
die dan zonder vorm
naamloos bevriest

03-03-2012 om 13:15 geschreven door julius dreyfsandt zu schlamm

even fijn
aan niets denken
naar buiten wenken

er wordt langzaam
licht geboren;
huizen in ochtendgloren

zo hou ik het vandaag
wil rustig mijn wereld openen

laag voor laag

03-03-2012 om 13:14 geschreven door julius dreyfsandt zu schlamm

de dag joeg me
vroeg uit de veren

een kus zei doeg

ik hoefde niet
weder te keren

03-03-2012 om 13:14 geschreven door julius dreyfsandt zu schlamm

ik zeg niet
wat je al weet
pak het ook
niet in

het blijft dan
zichtbaar

het is immers
niet een schaduw
die ik bemin

03-03-2012 om 13:13 geschreven door julius dreyfsandt zu schlamm

een open blik was gericht
op uiterlijk gewicht
ik verloor tijdelijk zicht
op een innerlijk gedicht

werd in een droom gelicht
waar zwaartekracht om niet is gezwicht
voor pronkend schaduwlicht:
ik raakte gaandeweg ontwricht

*
de dag stuurde een bericht,
“van ijdelheid wordt u beticht,
als verblind door een nakend wicht,
hervat derhalve uw aardse plicht “

03-03-2012 om 13:12 geschreven door julius dreyfsandt zu schlamm

een bloem draagt bloesem
in het avondrood
verzacht het ademend lood
vertraagt een onbekende dood

het daglicht schijnt zich
toch wijder te verspreiden
zelfs over een grijze berg heen
die al metselend gedacht
een toekomst dicht

ergens gloort het weten
groter dan de zwaartekracht
waarvoor een droom
menselijkerwijze zwicht

het eeuwige bewegen
gaat verder dan mijn droge huid
het is in doorgaand zaad gelegen
soms gaat het zelfs bij mij te rade

ik draag nu al de buit, vooruit
het lijkt dat ik
in hoop mag baden

03-03-2012 om 13:12 geschreven door julius dreyfsandt zu schlamm

stormen jagen water op
tot onstuitbare krachten
tegelijk en niet alleen
in herhalende nachten
komen dromen de ziel bestuiven

vol met opspelende wenken
snellen mijn cellen voorbij
zonder te groeten, te wuiven
of aandacht aan mijn ego te schenken

alsof ze samenspannen
om dwaze geesten uit te bannen
en slechts doelgericht naar
onbevangenheid wenken

scheuten schieten door mijn lijf
als ik mijn dorre droogte zie
hoe is het zover gekomen,
door wie of wat
gaan bevroren weerstanden
plots
weer vol
met maagdelijke warmte denken

opdat nu al een te vroege lente schreeuwt
terwijl mijn winter toch geeuwt?

roept er dan een muze of
zuigt een bevrijdende leegte,
zo maagdelijk uitgespreid,
waarin oplichtende beelden vibreren

in mijn hemelbed met pauwenveren

03-03-2012 om 13:11 geschreven door julius dreyfsandt zu schlamm

ik treur niet om
verleden seizoenen
als immer
zijn zij vergankelijk
ik blijf ze echter wel benoemen

hoe tel ik anders mijn dagen
op de meetlat van gedachten
die vooruitzichten dragen
en nog op onbekende
gevoelens wachten

zullen mijn herinneringen
nog verder vervagen?

“ the past will start again tomorrow”

het heden zal zeker
de spreidzit verzachten

03-03-2012 om 13:10 geschreven door julius dreyfsandt zu schlamm

in volheid van leegte
vormt een opgerekte schaduw
smalle strakke strepen over zand,
in uiteinden verbonden,
wijzend naar een verhoogd terras
daar, verder, onder azuur
waar zicht in ongrijpbaarheid landt

een transparant glas,
verguld met aangeslagen licht,
reikt over eigen lengte heen
opweg naar een bindend slot
echter door de zonnestand van heden
lijken karaf en liggende loper
in de ruimte samen alleen

alwaar een desolate sfeer
over stilte schreeuwt
bedekt de strakke blauwe kroon
een einderloos korrelig tapijt
dat onverstoorbare hitte geeuwt
en bijgevolg alles nog in heelheid vrijt

03-03-2012 om 13:09 geschreven door julius dreyfsandt zu schlamm

als gevoel
mijn levenslust
naar binnen trekt
en ondraaglijk lijkt
roept de aarde
terwijl zwaarte mij toedekt

ik val dan neer,
haast stotend, ten gronde
splijt uiteen
in stervende delen
van koude rillend
aan overmacht gebonden

kijk stuurs nabije verte in
gedragen door lijfelijke steunen,
verscheurende schreeuwen
doen mijn hart kreunen

het is mogen raken aan de moeder
voorbij haar is er geen diepte meer
ik toon mijn tranen aan haar boezem
zuig haar liefde, keer op keer

*

na volle overgave
spannen mijn vingers zich aan
kracht rijst verstild op
hoor mijn adem
om evenwicht vragen

ik mag me weer,
zo voel ik,
aan opstaan wagen

03-03-2012 om 13:08 geschreven door julius dreyfsandt zu schlamm

het regende
toen ik afdaalde
langs ons pad
met ingesleten treden

het was al lang geleden
dat wij hier waren
heb het lang gemeden
ik was het zelf
die deze weg
als het ware vergat

ik ruik nog de zomer van toen
met zoemende muggen
maar hoor ook de kwetsbare
stilte tussen ons beiden

je sprak in
sprankelende blikken
over jouw luchtige dromen

en ik,
ik dwaalde over mijn heide
zag edelherten gracieus
in galop voorbij komen

*

water en licht weerspiegelen
nu de dagen die mijn leven
allengs verder dragen

03-03-2012 om 13:07 geschreven door julius dreyfsandt zu schlamm

uit de ranke glazen tombe
ontspruit een hemels bloesem

groots toont de schepping
schoonheid van stervende blaren
opdat de ziel gevoelde eeuwigheid
blijvend in ons kan bewaren.

diffuus licht
besprenkelt
dit panorama
en verspreidt de geur
van onvergankelijk goud

welke sierlijk met knoppen
lijkt verweven:
kunst is daardoor nimmer oud

sober gekroond
met strekkende sepalen
draagt dit doorschijnend glas
de ademende melancholie
van een veranderlijke aarde

zo kan het telkens weer
van tedere dromen verhalen

03-03-2012 om 13:07 geschreven door julius dreyfsandt zu schlamm

hoog op de poten
elegant in zijn draf
wat hebben wij
van hem genoten

hij is niet meer
Axel Geza ging
en wel terug naar af

in zijn jeugdige jonkheid
zo soepel en ongedwongen
haast springerig van aard

lief, de onhandige staanders
van deze edele Vizsla
waarvan de schoonheid
telkens werd bezongen

na zoveel jaren is hij gegaan
wel als Heer van Stand
met een vergrijsde baard

door 's mensen hand geholpen
al slapende naar de andere kant

03-03-2012 om 13:05 geschreven door julius dreyfsandt zu schlamm

het was stil
in het lawaai
van afwezige ogen

geluiden van hun ziel
beroerden ons aller hart

toch brak het ijs
toen na klanken
van gedeelde smart

‘t licht zich af kon stemmen
op het heden

ieder werd
op zijn unieke wijze

verder vrijelijk
in eigentijdse cadans
medegezogen

opdat zo weer
de toekomst
kon worden beleden

03-03-2012 om 13:05 geschreven door julius dreyfsandt zu schlamm

ik voel het zachte
van stilgevallen blaren
waar onder een tapijt
van vergankelijke kleuren
het rusten is begonnen

en mijn ziel zich
al stervende bereidt
op een mogelijk baren

tussen het grijs van boven
en de melange van benee
voel ik me even zo heel

opgenomen
in een immense zee
alsof ik mezelf
met al het zijnde deel

03-03-2012 om 13:04 geschreven door julius dreyfsandt zu schlamm

05-11-2011 om 10:40 geschreven door julius dreyfsandt zu schlamm

op het dode punt
van de boulevard
nabij een ijzeren wapen
van weleer

staart hij ver weg
concerteren
schreeuwende meeuwen
in lawaai van golvend geweld
melodieën in een witblauwe sfeer

hij ziet in de verte
gedachten passeren
schepen, af en aan,
doch op wisselende afstand
in de herinnering
wel te verstaan

haren, dun door de jaren
en uitgedroogde lippen
vangen het zilte zout

zijn sigaret stoomt
in draaiende richting
en geeft een mistig panorama
van warmte naar koud

aan het einde van de aarde
verstommen dan geleidelijk
onbetrouwbare beelden
voor even
daar weet hij van
ervaart hij de naakte eeuwigheid

op deze plek
los gewaad van een
schaduwrijk achterland
vindt hij zijn gepolijste vrijheid

totdat hij weer
naar de onweerstaanbare
realiteit wordt geleid
de voeten geaard in klevend zand



http://www.youtube.com/watch?v=gYCmsn-hNI4

05-11-2011 om 10:24 geschreven door julius dreyfsandt zu schlamm

rode ogen
verkleinen
in het donker
zij sterven in de nacht

genadevolle tellen
worden door eeuwigheid verpacht
harteloos verlaat uit mij
een vloed van schuimend wellen

wat heb ik vaak
de getijden veracht
als de kleuren van jouw stem
weer mijn verwachting kwellen

05-11-2011 om 10:21 geschreven door julius dreyfsandt zu schlamm

je straalt voor mij
in gracieuze lijnen gekleed
en bewegend in schaduwkleuren
jouw sprankelende geuren

daarvan heb ik enkel weet,
wil dat ze in me wonen

je ingetogen charme
geeft betoverende ogen
gedragen in een tedere tred

de kaaklijn, soms met haren bedekt,
doet mij ontroeren
schept mijn beelden;
schoonheid wordt in mij opgewekt

een zachte stem
kleurt het licht van je ziel
dat vertelt van frèle voelbaarheid



jouw gezicht verwondert,
je bent naar mij geleid

05-11-2011 om 10:20 geschreven door julius dreyfsandt zu schlamm

grijs getinte heuvels tekenen zich af
op de ramen van mijn doorzonkamer
ook al is de zomer reeds lang op zijn retour
en de dag allengs meer bekort
is het stof nog kraakhelder zichtbaar
op mijn vinylen vloer en dressoir

de hoge zetels hebben, door
het oktoberlicht beschenen,
nog niets aan waardigheid verloren
het gobelin bloeit als nooit te voren

alhoewel de zitting tot het verleden behoort
kan deze weelde mij nog zo bekoren
en ik, overeenkomstig mijn aard, in stilte
van achter mijn vertrouwde begonia’s
naar een buiten vol klinkers staar

05-11-2011 om 10:20 geschreven door julius dreyfsandt zu schlamm