ZEE, WATER EN STAREN Het vlakke land moet nog ontwaken. De nestwarmte schrijft gevoelens neer terwijl het skelet van de haag trilt zich tussen de schrale noordenwind in. Vetbollen wachten op hongerige kladden vliegers. Schraal geworden graszoden bedekt onder een dun nat ochtendtapijt van regendruppels verlangen naar de eerste zonnestralen. In de verte raast een vroege trein door het landschap, de lucht trekt dreigend langs het slaapkamerraam voorbij terwijl een lijvig boek rust op opgetrokken dijen, als twee kleine slaapoogjes de weekendmodus zoeken. Terwijl de gemoedsrust denkbeeldige zoentjes maakt droomt ze nog even over tedere handige vingers van een grijszachte man met een groot hart. Dorstig naar de bekommernis van ware liefde rust haar wang in het kussen. Zijn adem in de wandelgang van haar gedachten tovert een glimlach. De nacht had vlinders gebracht welke zich niet in woorden laten beschrijven. De pelgrimage van hun ware liefde had tijd en strijd gekost. Haar hart is niet altijd vol van woorden maar de stilte die spreekt zegt alles. Ergens wacht een maagdelijk blank vel papier op een laag zinnen. Bij het aroma van een sigaar sprokkelt de schrijver het alfabet bij elkaar. Woorden zullen straks zinnen verzinnen terwijl buiten de wind huivert over de daken. Je kunt de zee niet oversteken door alleen naar het water te staren. In het gedichtenland van Lenaerts wandelt Carmen. Ze ziet er zichzelf in, elke nacht voor het slapen gaan kijkend aan het raam vol verwachting. Een nacht met zoveel sterren aan de hemel, duizenden ogen om te speuren van wie naar waar. Alles schiet door elkaar als vuurpijlen, het heelal dat daar zo maar uit deint, dat danst en rent En daarboven de volle maan,van lichtend geel staat hij daar hoog boven de staalblauwe duisternis.Hij straalt. Het is zondagochtend. De kale sparren nemen elkaar bij de armen, ze wiegen en buigen voor hun Meester bij een trage rijendans die ze ten beste geven. Met de glimlach van de maan heeft zij een verbond gesloten. Ze houdt van deze onbereikbare ballon die ze koestert en die ze ook haar diepste geheimen toestuurt, het blinde solide vertrouwen in haar oranje lichtende God. Soms houdt hij haar wakker en praat ze met hem als tot een eigen kind. Ze is in de ban van zijn woorden en van zijn daden, van Meester maan. Zuchtend fluistert ze de grote stilte toe.genesteld in de plooien van de nestwarmte. Ze schrijft haar wondere verlangens neer op zijn rug die ze bewaart onder zijn dikke mantel alvorens het licht weer regeren gaat. De maan zal haar niemand ontfutselen! Je kunt de zee niet oversteken door alleen naar het water te staren. In een wereldstad klapwiekt een engel aan het raam. Hij brengt hem een boeket warme verbeelding. Nippend aan mijn tweede tas koffie (het is even na 5 in de ochtend) bedenk ik dat ware liefde het betreden is van een kasteel, niet over de muur maar door de bressen. In huizen speelt het schemerlicht van de ochtend zijn eigen spel met de ontwakende lichamen.Terwijl de nevel in het nabij gelegen park zich hult in stilzwijgen, krijst een klad kauwen hun jongen bij elkaar. De dag zoekt nog zijn weg, lichamen elkaar. Het zijn een soort traag wiegende liefdesklanken zonder begeleiding. Ik schrijf hoe ze vers verbonden glans geven aan de prille ochtendstond en laat wat extra ware liefdesgedachten voorbij wandelen. Je kunt de zee niet oversteken door alleen naar het water te staren. Ik hoor gestommel in de badkamer. “De rosse” heeft zich genesteld op een gevouwen handdoek. Er hangt liefdesgeur die opstijgt uit een uitzonderlijk flacon, zonder woorden. Nog koffie. Digitaal wacht een maagdelijk blank vel papier op een laag zinnen. Bij het aroma van een sigaar sprokkel ik het alfabet bij elkaar. Woorden zullen straks zinnen verzinnen terwijl buiten de wind huivert over de daken. De nieuwe morgen traant. Meedogenloze regen maakt zich meester van de stad. Het was voorspeld, voorzien ook eigenlijk. Natuurelementen hebben een zekere voorspelbaarheid in zich, maar ook het leven heeft soms dat “predictable”. Je kunt de zee niet oversteken door alleen naar het water te staren. In een klein schriftje herlees ik wat oude teksten. Zinnen van vroeger, over treinreizen en een hard geworden kustlijn waar vooraf gekanaliseerde onuitgesproken afspraken zich teder vermengd hadden met eerdere lichaam-hints. Ware liefde. Het zijn flarden, fragmenten en stukjes in een soort kleurrijke gedachtenvoorstelling. Buiten ontvouwt een natuurelement verder zijn natte mantel terwijl de vroeg wakkere stedelingen zich richting croissants haasten. Zondagse ritueel, herhaling zeven dags gewijs. Ik vraag me af hoe het zou zijn op het erf van boer Nest. Zou de haan triomfantelijk kraaien -het eigendomsrecht zich toe-eigend- als de dag aanbreekt? Zou aan de bosrand een schuilplaats te vinden zijn, nu de jacht -zonder woorden- traag maar vastberaden zich aanmeldt? Nog koffie. Samen steken we de brug van passie over, die ons van pijn naar ware liefde brengt. Je kunt de zee niet oversteken door alleen naar het water te staren. Predictable ten spijt.
Januari. De zon wil niet dat ze hier nu gezien wordt, ze spaart voor een nieuwe zomer.
Een grijs allround -van sterren beroofd- wolkendek, een vinnige valk bidt z’n ochtendgebed hoog boven in de plataan. Op het erf van boer Nest brandt er reeds licht in de woonkamer. Januari, de vroege ochtend en het zicht op glooiende verlaten velden. De holle weg langs de bosrand waar meidoornhagen geduldig wachten, knotwilgen -wilde en takkenloos- als Rolling Stones langs de gracht. Het lijkt wel de Vlaamse heimat uit een streekroman. Het spek, de bonen, de litanieën van alle heiligen, paternoster ....
Rolling Stones, gevoel en bloot.
Net wakker bewijst haar glimlach, als een lamp aan het venster van haar gezicht, dat haar hart eindelijk thuis is. Bij hem voelt en ziet ze de schoonheid in de kleinste dingen. Het maakte haar leven zoveel mooier. Hun ware liefde spreekt de universele taal, van hart naar hart. Hoe intens is hun simpele samenzijn. Op hun eigen speelveld van beminnen elkaar liefdevol en teder omarmen. Ogen spelen liefde met elkaar. Een tedere zoen met mijmeringen aan “ als de dag van toen”. Vlinders niet meer te bekoelen, eeuwig ware liefde voelend.
Rolling Stones, gevoel en bloot
De nieuwe morgen ontwaakte terwijl achter grijze wolken zich hongerige ogen verschuilen. Een soort sluipend kwaad hamert langsheen de raamkozijnen, de duisternis verhult nog even een moment terwijl op de vensterrand heggemussen tsjilpen. Twee eksters, in duo conclaaf proberen af te dingen op de prijs van gemaakte buit. Langsheen de bedrand opent zich een doosje knuffels.De vuurtoren zijn lichtjes alterneren langzaam, de digitale wekker is zich bewust van tijd en realiteit terwijl ze tussen de plooien van nachtelijke nestwarmte voelt hoe de wereld even leeg is. Nog even en straks voor de spiegel -in een eigen- momentum van ware liefde luistert ze naar hem. Hij fluistert zachtjes door haar haren heen hoe je moeilijkheden overwint en de mooiste dingen in het leven niet kan vastpakken maar alleen maar kan voelen met je hart. Over stormen in een mensenleven waarin je altijd terug kan vallen op zijn regenboog van ware liefde. Die ene glimlach en aandacht, de wereld van verschil bij die ene persoon. Honderduit begeesteren zijn zinnen. Niemand merkt het hoe ze -stilletjes in gedachten- zich nog steviger tegen zijn naakte borstkas vleit en geniett van zijn stem. Koesterend respect en vertrouwen, dankbaar met elkaar. Door hem ziet ze iedere dag nog meer de mooie dingen van het leven. Hij die stil verdriet herkent en tastbaar maakt. Nu delen ze samen mooie gaven in ware liefde. Twee harten vol liefde, een luisterend oor en helpende handen. Ware liefde met doorzettingsvermogen. In een gestokte woordenvloed vloeit het ritme van ware liefde dat zelden laag tij kent.
Rolling Stones, gevoel en bloot.
Zaterdagochtend, mijn wereldstad. Als het klavier ontwaakt gun ik het nog even rust. Ik nip aan een eerste tas koffie en herlees een filmquote. *"You're a beautiful woman. You deserve a beautiful life."* Terwijl ik probeer Robert Pattinson uit de film Water for Elephants te imiteren kijkt “de rosse” mij vertederend aan. Het stormt regels in mijn hoofd. Ik reis langsheen de digitale snelweg, streel met een vingertop haar foto en bewierook haar omdat haar sterke schouders al zovele lasten van het leven hebben gedragen. Nieuw leven had ze gebaard, de pijn van bevallen doorstaan. Moederschapsmoeilijkheden overwonnen. Vechtlust om nooit te versagen. Haar hart lijkt een immense emmer vol liefde. Die zorgzaamheid kenmerkt haar, ook al is ze moe of ziek. Loyaal en trouw verzorgt mijn hart en ik beschermt he hare. Haar schoonheid zit niet in haar figuur, kapsel of kleren. Ze zit in haar ogen die voor mij de deur vormden naar haar hart.
Rolling Stones, gevoel en bloot.
Grijze wolken kleuren de ochtend, regen als tranen vallen tegen het raam terwijl het gevoel voelt. Een eenzame ekster met zijn kleptomanie op een laagje pitje en doorweekte vliegers in een schaars geklede bomenrij zien dronken uitgaanders zwijmelend door de verlaten straten schuimen.
Naast een kaars koester ik tedere gevoelens, monster in de kast de kus van Rodin en verschijnt in mijn droom haar beeltenis. Op een zekere manier voel ik verbintenis. Die is er altijd, alsof een onzichtbare draad een vaste verbinding 4G heeft. Eventjes – 4 tassen- koffie verder lijkt mijn schrijfkamer even een grot, een soort kosmopolitische plek vol hoop en spiritualiteit die uitnodigt tot een innig gebed. Ik steel een gedicht, leen mijn pen tot diefstal en schrijf. BLOOT Misschien is dit dan wel het leven naast je liggen, lezen, schrijven denken aan het doen en even later het dan ook bedrijven nog nooit heb ik het zo omschreven als jij en ik het durven zijn of wij het in elkaar beleven een wolf, vampier en zelfs een zwijn en naast jou ook mezelf nadien dan ben ik lang de dichter niet ook niet in woorden heel bedreven alleen maar jij mag mij zo zien het kleine bundeltje verdriet dat zich een keer durft bloot te geven.
HET OMGEKEERDE LEVEN Heb je er wel eens aan gedacht wat er gebeurt als je achterstevoren zou leven? Lijkt me veel leuker. Om te beginnen sta je op uit de dood een spectaculair begin... als je uit de kist stapt word je verwelkomt door je familie en beste vrienden, die hoef je dus niet meer uit te zoeken... en ze hebben allemaal een bloemetje meegenomen. Dan mag je een jaar of 20 lekker doen waar je zin in hebt, kaarten en tuinieren, af en toe een uitstapje voor de helft van de prijs, iedere dag een paar Duvels en elke maand kassa ... pensioen. Op een dag staat er ineens een vent voor je deur met een gouden horloge. Die biedt je meteen een goed betaalde baan aan. Naarmate de jaren voorbijgaan, krijg je ook steeds meer zin om te werken, je voelt je steeds beter, je kunt zoveel roken als je wilt, want je longen worden steeds schoner. Je kan drinken wat je wilt, de katers worden steeds kleiner. Je raakt je buik kwijt zonder dat je er iets voor hoeft te doen. In het begin heb je maar 1 keer seks per jaar, maar op het laatst 10 keer per week 😋 Op een gegeven moment moet je naar school maar je weet alles al, dus je doet geen flikker. En de laatste jaren van je leven kan je lekker in de zandbak spelen, zeuren en lastig zijn, en je kan snoepen wat je maar wil want al je tanden ben je toch weer kwijt. Dan nog een paar maanden aan een vrouwenborst sabbelen en nog 9 maanden in de warme moederschoot, en daarna verdwijn je in één gelukzalig orgasme!
WARE LIEFDE REIST Onder een dun laagje ijs zwemt en droomt een langzame karper. Aan de rand van het bos groet een beukenreus koning Winter. Kale takken vieren bijna een nieuw jaar, bij het spelen van de wind. Noordwaarts de ruisende zee vol vrede gevende gedachten, invoelbaar tevree. Ze kabbelt voort, ongestoord mijlen verder langs verlaten duinen waar een zomer geleden haar blote voeten struinden. Vandaag - zo net wakker- tuurt ze door het slaapkamerraam en hoort de branding, ziet ze een meeuw bezig met zijn landing op schelpen in het slik. Het lijkt alsof de golven haar gevoelige snaren raken, zachtjes glijden door haar wapperende haren. Ze voelt de gemoedsrust van het strand terwijl in haar eindeloze aanblik een klein schelpje verzandt. Ware liefde reist. Zonopkomst, de dag lacht. Het winterse tuinleven begint. Door de gordijnen verschijnt een lach. De sneeuwklokjes fleuren, penselen de tuin in kleuren waar koolmezen en merels scharrelen. Kauwen roepen met de kerkklokken mee. Aan de dorpskerk ratelt Geerts over spaargeld en zaagsel, roest en betonrot : hier hangt de lijfgeur van 't dorp. De adelaarsneus van Boer Nest snuift de nieuwe morgen. Mist bedekt de graslanden, oude hekken scharnieren niet meer. Het erf is vandaag nog een vaag zichtbare boerderij. Riet langs de slootkant buigt nog dieper, wilgen -bladvrij- door de wind gevormd snakken naar een straaltje zon terwijl schapen -in de nevelrand- mysterieus een dierlijke cirkel vormen. Ware liefde reist. Net als Deben schudt ze de nacht uit dekens. De mist is gelopen, het innerlijke gordijn gesloten. Na het onweer, er is alleen maar stilte en buiten de geur van december. De wind huilt als een failliete staalwalserij deze ochtend. Gekneusde ezelsoren in een klein schriftje, een oude kat -bandenloos en tandenloos- zigzagt over het tuinhek terwijl naakt op het dressoir woorden de juiste klemtoon zoeken. Zo net voor het nieuwe jaar welke als -als volleerd sprinter- in de startblokken zit laveert ze samen met Rutger Kopland door mijmeringen. Een gedicht grijpt haar naar de keel. “Ze moesten inderdaad gaan, ik had het gezien. Aan hun gezichten die langzaam veranderden van die van kinderen in die van vrienden, van die van vroeger in die van nu. En gevoeld en geroken als ze me kusten, een huid en een haar die niet meer voor mij waren bedoeld, niet zoals vroeger, toen we de tijd nog hadden. Er was in ons huis een wereld van verlangen, geluk, pijn en verdriet gegroeid, in hun kamers waarin ze verzamelden wat ze mee zouden nemen, hun herinnering. Nu ze weg zijn kijk ik uit hun ramen en zie precies datzelfde uitzicht, precies die zelfde wereld van twintig jaar her,toen ik hier kwam wonen.” Ware liefde reist. Ik zeef de woorden in het ochtendgloren. Prille dauw, slaperig wakker laat ik me door hem bekoren. Iedere ochtend -sinds kort- is hij me schijnbaar trouw. Een soort natuurlijke wekker geworden, heer Merel in maatpak. Terwijl ik in de letterbak letters pluk geniet ik van zijn muzikaal tuinbehang. Pierenpakker, solo artiest van de ochtend. “De rosse” heeft het zich gemakkelijk gemaakt. Tussen Kaaiman en Books in ligt ze te spinnen, terwijl ik Audenaerd parafraseer. Soms geurt de lucht naar miljoenen herinneringen en diepe emoties. En toch, in de geur van een decemberochtend verbergt zich het geluk van mijn simpele ware liefde. Ware liefde reist. Ik nip aan mijn zesde tas koffie en vraag me af hoe het met de beuk zou zijn, of zijn boktor al een antwoord heeft voor mij -misschien in morse- en mij blij maakt. In het kopje troost lijkt het of de nieuwe morgen zich heeft neergelegd als een gestild laaiend vuur dat langzaam uitdoofde. Langs een gewonde stam wacht, als steeds in verte van de uren, de schaduw van ware liefde. De agenda -bijna verleden- herleest nog even gemaakte afspraken. Ik wrijf over de gekneusde ezelsoren, streel ze met tederheid en veeg een laatste kerf uit haar broze lichaam. Pierenpakker, Kaaiman en Books begrijpen mij. In mijn hart rent ridder Klaroen, is de oude -bandenlose en tandloze- kat ingeslapen en hebben op het dresssoir woorden de juiste klemtoon gevonden. Nog koffie... Troost, tederheid en bekommernis hollen de wereldstad uit richting platteland. Ware liefde reist.
WAAR JIJ WOONT Aan de bosrand doen bevroren december-nevels kale bomen witte pelsen jassen aan. Op de dakrand aan het terras zit een boordje grijze lucht te grijnzen naar de nieuwe dag. De kille tuintafel -lichtjes beregend- is een kort wandelpad geworden voor roodborstjes, die -kop in de veren- restanten van een maaltijd eten. Nog even ligt het platteland te wachten op herrijzen. Lenaerts waant zich even een Parisienne, laat herenmussen Aznavour zingen en damesmussen Piaf. Verzamelde Parijse gevleugelde vrienden tjilpen een zachte morgengroet op Cimetière du Père-Lachaise. Waar jij woont. Aan een kleine vijver in het licht van wat geweest is, leest een steen zijn eenzaamheid. In de muur, het hoofd vol zorgen in de dompige benauwdheid van waar ijdele hoop was. En toch, laat deze vesting, deze meters dikke muur -even met een scheur- ruimte voor hoop. Hoop geput uit het schijnbaar hopeloze vertrouwen, in wat kwam, terugkomt, door wat geweest is. Aan de muur hangt hij, dunnetjes met bijna alle blaadjes weg. De kalender, vrees en wond, overleeft. Het leven zoekt er dagelijks een toevlucht. Waar jij woont. Het is nog vroeg, té vroeg eigenlijk als ze -net wakker- door het slaapkamerraam naar buiten kijkt. In de tuin lijkt een raadsel van standvastigheid zonder juiste woorden te groeien. Vandaag, een nieuw jaar. In haar gedachten voelt ze de zee. Ze laat Lenaerts wandelen in de mist die hangt te snijden bij de vaargeul. De oceaanreuzen liggen zwanger te wachten op hun bevalling tot hun buik zich openen zal. Ze zijn verlicht met lampionnen, langs de masten schittert het licht over het waterpaleis dat weerkaatst in de diepte van het water. Hier en daar hoort ze zingen en dansmuziek, een winterse lach uit de tropen. De containers wachten in duisternis bij middernacht als de jaarwisseling aanvalt en schepenhoorns trompen als een vloot het anker licht. Nieuwjaarsnacht in de haven, een feest met een bijzondere noot. In de weemoed die haar overvalt voelt ze hoe koude handen over haar bange hart wandelen. Waar jij woont. Op de tuintafel een achtergebleven stukje vilt, dat geduldig had gewacht tot 2018 afdroop. Het licht valt binnen als een tekstballon die 's ochtends woorden invult. Tussen twee bomen van vogels hoort ze het klapwieken. Wolken lossen langzaam op. Op een klein schrijftafeltje ligt nadenkend een agenda. 2019, het eerste etmaal. Het is stil buiten, géén auto’s die razen langs stoplichten die ook ’s nachts hun eigen ritme volgen: aan en uit. In de dorpskern etaleert alleen de bakkerij bedrijvigheid, in een soort schilderij dat zich verlaat. Waar jij woont. Vitrine, gelagzaal vol blije mensen. Ik zag alleen jou op een zalig bankje, zo houterig in het bos waar je (h)eerlijk oogde. Langzaamaan kwam je wat los. De wereld scheen strak geel, wat wind die je gezicht een nog mooiere kleur gaf. Wij zaten daar en spraken, en snoven er elkaars geur. Je boog je hoofd zachtjes neer. Ontspanning, ik voelde trots. Weer los jezelf kunnen zijn, je sprak van branding, je rots, jouw vuurtoren. Waar jij woont. Nieuwe morgen, verse koffie. De aard van dingen en het nieuws van gisteren. Vriesweer na een zachte westenwind. Ik nip aan mijn vijfde tas tas terwijl verlangens naar eigen fantasieën op papier een weg zoeken. In de bibliotheekkast ligt een boekje voor het bloeden van je hart. Aan “de rosse” vertel ik hoe ik iedere dag nieuwsgierig ben naar je dromen. Ik heb een la geopend, vanochtend vroeg in de kou van het ontwaken. Lieflijk lag het verleden, bijna punctueel, mij in de handen. Op het tijdstip van verschijnen, naakt als een gevraagd feit. Deze morgen berust ik in de wetenschap dat er één lade voor altijd onafgesloten blijft. Daar woon jij! Waar jij woont. Het is 2019. Het is stil hier. In die stilte van de eerste ochtend druppelt een traan op het blad en schrijft de schoonheid van ware liefde zichzelf in onzichtbare inkt. Ik laat ochtendvruchtjesgewijs twee mensen in een wereld van chaos en emotie elkaar omhelzen nabij de vloedlijn. Onzichtbaar gebouwde brug van ware liefde. Zachte gebaren geslagen vanuit hun harten, dieper voelbaar dan gesproken woorden. Ware liefde, als stilte een taal geworden is. Daar woon jij! Waar jij woont. Op het klavier glijden woorden. Het blazoen van ridder Klaroen draagt de sporen van zijn verlangen. Aan de zijkant van een kale vlakte bijt hij in een appel die hij deelt met haar. Zachtjes tekent zijn zwaard een hartje in wat mul zand. Hoe mooi, het tafereel waarin woorden elkaar vinden in een rand vol ware liefde en bekommernis. De jaarwissel hangt als loden klederen aan de ophaalbrug, gedachten vloeien langsheen de burcht terwijl hij haar lief toezingt, vol begrip. Daar woon jij! Dwars door alles héén, in voor-en tegenspoed vol gedeelde warmte van twee mensen. Bij de warmte van het vuur telt Klaroen de dagen en denkt aan een beuk.
In een grijze nacht had de maan tussen kleine sterretjes staan mediteren. Lagen wind, golvend in vlagen rekt en trekt vastberaden aan het wolkendek. Het is bijna ochtend als zijn wilde adem - in randen en rafels- zwaait en zwiept tegen vensterramen. Januari-dagen nat, die zich langzaam een weg banen naar méér licht en nieuw leven. Aan de bosrand staat winterbeek aan de rand van haar vermogen. Verzadigd ziet ze hoe gehaaste forenzen watergladheid verschalken. Op het erf van boer Nest huilt hond Bas in de richting van het gekerfde maangezicht. Het lijkt een soort medeleven, betuigt als een eenzame wolf die troostend samenspraak voelt. Verder weg -voorbij het Venetië van het Noorden- moet de zee vandaag zich ook onderwerpen aan de kuren van de wind.
Doffers, land van kaas en een zomer.
Wakker. Vanop de bedrand van januari rolt ze haar gedachten in een stille woordenstroom uit. Het is stil in de kamer. In een kleine dichtbundel leest ze hoe Lenaerts vertelt iedere dag te lezen als een boek met open raam op een brede liefdevolle wereld. Buiten beginnen katten hun liefdesfeest te zingen met een door merg en been gaande klaagzang. Op de dakrand koeren doffers droef in de regen. Barcelona, Quiévrain, Noyon, Arras. Hoe ver moet je vliegen om te ontkomen? De ochtend is een rover en in zijn eigen wereld maakt hij buit wanneer en als het kan.
Doffers, land van kaas en een zomer.
De werkelijkheid drukt de nieuwe morgen zacht de hand. In een wereldstad loopt een schrijver door een stil verhaal, zoekt en wikt hij woorden en vormt letters tot zinnen. In de zekere beperking van zijn dwalen spiegelt zich de horizon van verlangen. In de fluistergang van zijn gedachten worden ergens slaapoogjes wakker en voelt hij hoe tedere vingers over wenkbrauwen glijden. Met een soort muzikale precisie strijken ze littekens glad terwijl het portaal van deelzaamheid beloftes inkadert. Flanellen lakens, rust op een gezicht waarin hij zich graag verstopt. Langsheen kleine rondingen parelen nog nachtzweetdruppels als de vlam van adoratie heviger gaat branden. Papieren vingers trillen als het ware liefdesverhaal zich weerspiegelt in het eerste ochtendlicht. Dagen en afstand zijn tergend langzaam weg gestorven, contouren van denkwerelden duidelijker geworden. Vandaag is er meer dan een beeltenis in de euforie van een nieuwe dag. Januari, februari dan maart als bij avondval – in het land van kaas en nou- de koningin van zijn gedachten zachtjes de ogen sluit, zijn lippen zoentjes laten vormen en ware liefde met innige tederheid een nieuwe bladzijde zal schrijven. Later zullen ze stokoud en samen het boek lezen. Het boek van ware liefde. Het boek zonder einde. Het boek Z/E.
Doffers,land van kaas en een zomer.
In mijn gedachten wandelt de lente al. Vogels, vlinders en vee in de verte. Gespring over dampende sloten alsof ik zo een dankdag breng aan het gewas. En dan moet de zomer nog komen. Ik nip aan mijn achtste kop koffie, voel aan hoe scherp de stilte dwaalt in mijn hoofd. Uit de letterbak komt gekrijs alsof het schreeuwen zijn in een tunnel waar ik doorheen moet. Zomers, het zijn een soort cookies die nooit verdwijnen. “De rosse” begrijpt het niet en kijkt me vragend aan. Zomers, van de eerste plannen tot de eenzaamheid en het gemis dat leeg blijft. Het zal wel de verbinding zijn, de textuur van de jaarlijkse moeilijke dagen en slechte animatie die paradeert. Een zomer, het programma dat je kiest, is hoe je lay-out eruit ziet. Ik probeer, duw op de reset knop, maar in de realiteit zit die niet op mijn toetsenbord.
Doffers, land van kaas en een zomer.
Aan “de rosse” vertel ik dat liefde alles is wat je nodig hebt,maar zo nu en dan wat chocolade géén kwaad kan. Zij begrijpt het niet. In het boek -van en vol (of omgekeerd)- herinneringen laat hij twee verliefden wandelen in een gezellige binnenstad waar ze genieten ze van een ontbijtje. Samen zijn vinden ze heerlijk. Ze noemt hem soms een “echte beer”. Ze moet lachen als hij dan vraagt of het een ijsbeer mag zijn. Haar oogjes schitteren als hij zegt : “die kan tegen de kou”, waarmee hij eigenlijk zegt “ik kan niet zonder jou”. Voor hem is ze net dat stukje Bounty, zijn eigen paradijs op aarde. Samen vormen ze net twee sneeuwvlokjes, voor elkaar gevallen en gesmolten. Daar samen laten ze door de mistige regendag heen de zon weer schijnen. Soms raakt hij even zacht haar hand aan. Vertederend delen ze de ontbijtbroodjes en laten hun ware liefde in stilte gevangen worden bij de geurende koffie. Mooie momenten, blijvende herinneringen. De doffers zijn verdwenen, het land van kaas wacht terwijl de zomer zich opmaakt voor nieuw leven.
KOMPASLOZE WITREGELS Straks, door de gekuiste ramen landt heer Winter op de vensterbank. Buiten hebben twee mussen zich te pletter gegooid vanuit de dakgoot. Kriebels vechten zich een weg uit schoenen, klanken sluipen uit het hart. De “niets” als mensen vragen waaraan ze denkt wervelt zich langs haar hart. Kompasloze witregels. Op het clipboard groet een foto zichzelf de nieuwe dag in. Hier in de beslotenheid en stilte van de ontwakende dag schrijft zij een tsunami van ware liefde. In haar kleine schriftje start emotionele rust een dialoog met zichzelf over zachte koesteringen en lyrische lofuitingen. Fierheid gekapseld voor oprechte woorden als verleidelijke troeven van een momentum dansen als lichtflitsen in de slaapkamer. Plagerig verlokkend preekt de passie in het rond. Fladderend traag speelt ware liefde een zoveelste duet. In verstrengeling verbonden hartkamers, vertederen met elkaar. Keurig op een lijn dansen letters en gaat het cursieve schrift uitbundig krullen. Ogen tekenen liefdesgeluk, handen leggen accenten, lippen vinden kompasloos de weg terwijl ware liefde een uitroepteken plaatst. Ware liefde schuilt in kleine dingen, in zinnen waar een witregel soms meer zegt dan woordenvloed, in een belofte, gemaakte afspraken en in de wetenschap dat gevoelens spreken zonder letters. Ze sluit zachtjes het schriftje. Kompasloze witregels. Ochtend, de nacht voorbij. Verward dromen biedt géén troost aan d'uitgeputte slaapster. Behoedzaam -op tere spinnenweefseldraden- sluipt loom de nieuwe dag binnen. Het lijkt alsof de hemel zacht een teer klaaglied zingt. Breekbaar dun, dat zelfs een zuchtje wind krachtiger lijkt dan een orkaan. Adem voor twee. “Overleef maar zonder angst en zonder meer”. Wanneer de dageraad traag uitsterft in de dag legt dauw zich op de vandaag-wonden en koelt het branden stil. Kompasloze witregels. Het is grijs en nat buiten. In mijn wereldstad hangt nog de naklank van het feestgedruis als gratis contrast voor het oprukkende leger koopjesjagers. Vannacht trokken jaren vreugde en verdriet mij dromend voorbij. In de nog verlaten straten bewegen -vers en net- aangeplante kalende bomen zich vredig de dag in. Koffie ontvankelijk geeuw ik. Op het klavier bevaart in zekere gemoedsrust een zin, verblijdt van gedachten bevrijdt. De ochtend ontwaakt. Wintersferen spelen met regen en wind, als een late bladval in januari dwarrelt ware liefde tussen de muren. Vannacht heeft de nacht gedwaald en gedirigeerd. Kompasloze witregels. Ochtend. Het raam van het verleden slotvast staat hij te trappelen in nieuwe dagdromen. In de hoek van de schrijfkamer rust het zwaard van Klaroen. “De rosse” lijkt waterlaarsjes te zoeken als ze merkt hoe de nacht een ballade van regendruppels heeft nagelaten op het venster. Straks parkeert een nieuwe dag zich aan de horizon terwijl ergens slaapoogjes merken hoe een broos gelaat nog sporen draagt van de voorbije uren. I Op de schrijftafel geurt de koffie -zesde kop alwéér- waarin ik mijn hart heb verstopt. Afgemeten wolkje melk, little sign of true love. In een boek -derde rij in de bibliotheekkast- dansen verliefde prentjes, vult de dauw buiten de sporen van de regen en delen gedachten kleine tedere momentjes. Ik laat druppels van liefde wegsmelten in woorden die zich vast vechten op een vel papier. Een nieuwe morgen. Als straks een vermoeide stem mijn oor raakt voel ik de immer sterker wordende liefdesband. Kinderlijk puberaal spaar ik hartjes uit ramen. Een soort ware liefde in een vloeiende vingerbeweging, hartjes uit ramen. Hart verstopt in koffie. Kompasloze witregels. Ridder Klaroen kijkt door het raam. Hij mijmert bij een symfonie van zachte regen. Over hoe de tijd langzaam is voor diegene die wacht, té snel voor diegene die bang is. Te lang voor diegene die rouwt, te kort voor diegene die zich verheugt. Maar voor hem is tijd een eeuwigheid, omdat hij de ware liefde kent. Reeds dagen praat hij met de beuk. Vertelt hem over hoe ze elkaar hadden gevonden, met hun eigen taal als spiegel van hun zielen. Over warme benen en haar stilte die meer zegt dan een spraakwaterval. Koffie en verstrengelde handen, vier voeten op het hard geworden zand en hun armen om elkaar. Hij vindt haar in alles wat hij rondom hem ziet. Ware liefde, hun sleutel tot een burcht met als naam thuis. De beuk luistert, hoopt hij. Ochtend. De jaarwisseling is verleden tijd. Uit een kokertje -verborgen- in zijn harnas haalt Klaroen een briefje. De beuk luistert als hij deze zinnen leest. “Ik kan je geen perfect leven beloven, maar ik zal er altijd voor je zijn. Moeilijke dagen, gewone momenten bijzonder maken. Een bijzonder moment.”
EEN NAAM MAAKT HET VERSCHIL Zondagochtend. Regen en vrieskou vechten een robbertje uit om Belgenland te omarmen. Gladde wegen liggen er uitnodigend bij om een slippertje te maken. Het wielertoerisme is al lang terug geschroefd en staat nu op negatief peil. Wielerfanaten dromen nu bij de warme haard van fietsen langs Vlaamse wegen, een stralende zon en vooral de altijd voorziene tussenstop. Zoerselse berggeiten, Koppenberg klimmers en veel andere kassei bedwingers houden een winterslaapje. Reikhalzend - voor het televisiescherm- waar modderduivels rijden voor een tweede plaats kijken ze uit naar de lente en hun favoriete stopplaats op hun wekelijkse weekend fietstocht. Meestal kent de gerenommeerde fietstoerist zijn haltes. Een schaduwrijk terrasje, een frisse trappist en als het echt meezit fietsende lotgenoten. Een absolute favoriete stopplaats is café De Liggende Wip. Met die naam scoor je, zovéél is zeker!. Het terras langs de drukke provinciebaan is tijdens de zomermaanden uitnodigend. De dienster iets minder. Geen muggentaille, eerder hommelheupen. Eerlijk is eerlijk. Als je thuiskomt, zwijg je in alle talen over beiden. Je vrouw zou zo waar rare gedachten krijgen, je zat in de Liggende Wip? Zat, van het werkwoord zitten. Liggen deed je er in feite, moe achterover in de stoel met bloemrijk kussen. De dienster slalomt als een good year band tussen de fietsen en tafels door. De schlagermuziek lijkt afgestemd op haar enthousiasme. Café De Liggende Wip op zondagmorgen. Eigenlijk zijn zelfs Nederlandse vrienden wat jaloers. Ze mogen het thuis uitleggen dat ze een fiets stop houden in Café De Kut. Zelfs de gemiddeld ruimdenkende Hollandse vrouw krijgt er een blosje bij. Ach, kut is het. Zo zeggen Nederlanders dat toch? Ik zat in De Kut, het café bedoelend. Of hoe één woordje soms op zondagmorgen een wereld van verschil kan uitmaken. Ik zat op De Wip. Bekt beter, niet? Neen, geef mij maar de Vlaamse liggende wip. Straks kunnen we met zijn allen naar de binnen speeltuin compleet met zandvlakte en een wip. Wippen te samen met de drie kleinkinderen. Het is een kille koude zondag, dus wippen we.
Ochtendvruchtje... OVER ZAINAB, LENAERTS EN VAN HEMELT...STIEKEM Buiten rolt de wind een vers bobijntje uit. Hij trekt aan de luiken als een soort woeste geselaar die de ontwakende ochtend aftuigt. Drie wijzen -op hun kameel- zijn voorbij getrokken. Aan de bosrand, in een kale beuk zitten twee tortels -de Turkse taal onmachtig- te overleggen. Het platanenbos ontwaakt tussen zijn stammen, schrikt even op als een kraai door de lucht klieft met een geroofd ei in zijn bek. Zainab ontwaakt. Het landschap ligt er troosteloos en desolaat bij, door elkaar lopen schijnbaar identieke ronddwalende schimmen. Zij tracht hen te ontwaren maar haar ogen zijn nog wazig beneveld. Zijn het grijze hersenschimmen of dito visualisaties uit dat onderbewustzijn met ondefinieerbare geuren en kleuren? Ze onthullen deugden en verdorvenheden, zijn plots manifest, dwingend bijna en duidelijk waarneembaar. Zal ik hen vervoegen of keer ik me om? Net wakker zijn ze de bron van controversieel denken, van twijfels en streven. Gooit ze haar met gans haar teder wezen in deze wirwar van contradicties? Vechten tot de strijd gestreden is, uitgeput haarzelf ontheven uit het ogenblik waarin zij zichzelf overgeeft aan wat node wordt toebedeeld. Over Zainab, Lenaerts en Van Hemelt...stiekem. Net wakker. Ze slaat het kleine schriftje open en laat samen met haar gedachten Lenaerts wandelen. Parafraserend. De zee maakt haar woorden los, als wind en water met de stormkracht die ze heeft. In winter maakt ze zich groen en grauw in haar golven, die aanrollen op het strand. U-vormig en schuimend uitslaand ramt ze het zilt tegen de golfbrekers. Vettig van het zeewier. ruw en hard gerimpelde kreken zijn een waadplaats voor krabben en kleine garnalen geworden. De zee is niet mijn eenvoud bij storm noch enige stilte. Soms lijkt ze te zieden van woede die men haar aandoet. Ze kan ze niet troosten want ze wil het niet. Ze laat haar eenzaam achter, tot het zomer wordt. Dan vindt zij haar troost als een omarming van een aankomende moeder die de dagen insluit. Over Zainab, Lenaerts en Van Hemelt...stiekem. Terwijl de laatste duisternis zich nog even strekt alsof het een doffe dweil is, liggen verlaten straten er kletsnat bij. In de huiskamer -wintertijdsgewijs- staat het wasrekje als een klein ornament langsheen de tafel. "De rosse” lijkt haar af te vragen wat ik aan het schrijven ben, terwijl een gedicht zonder vleugels de juiste startbaan zoekt. Deben maakt zijn entree en vertelt hoe je streelt als een mistral over mijn huid. Koorts bijna, tintelingen en geluk dat -plechtig als een eredienst bijna, languitliggend binnen dringt. Ik nip aan mijn 4de tas koffie, haal wat nieuwe letters uit de letterbak. Stil en teder benevelt je lach mijn gedachten. Langs mijn eigen ware liefdes smokkelroute draag ik een zak hartstocht met me mee, ik verover jouw Troje. Over Zainab, Lenaerts en Van Hemelt...stiekem Erik ontwaakt. Nog koffie. Vroeg in de ochtend, ik luister en fluister bij mezelf. In een stilte die ik -even- niet wil verstoren poets ik oude plaatjes op, veeg ik puin en verdriet. In een wolkje sigaar zie ik je adem, voel ik hoe een koude nevel doorbroken wordt. F.Hemelt herleest een werkje. Ik lees met hem mee. “ Welk ongemak valt ons nog ten deel, heb je onlangs nog onraad geroken? Goede raad is soms zeldzaam duur en voor elk berouw komt de zonde. Omstandigheden wisselen met de dag, met het uur tot we er wat op hebben gevonden.“ Erik F.Hemelt. Op het pad van onze ware liefde stap ik, ik aarzel niet en geef je mijn arm. Met jou wil ik mijn weg vervolgen, want je bent mijn zon die me warm maakt. Langsheen de al lang verzwolgen onrust loopt mijn ziel naar je toe. Morning has broken, en Ik? Stiekem met je... Ja.
We hebben om te starten ook al een reeks extra's toegevoegd aan uw blog, zodat u dit zelf niet meer hoeft te doen. Zo is er een archief, gastenboek, zoekfunctie, enz. toegevoegd geworden. U kan ze nu op uw blog zien langs de linker en rechter kant.
U kan dit zelf helemaal aanpassen. Surf naar http://blog.SeniorenNet.be/ en log vervolgens daar in met uw gebruikersnaam en wachtwoord. Klik vervolgens op 'personaliseer'. Daar kan u zien welke functies reeds toegevoegd zijn, ze van volgorde wijzigen, aanpassen, ze verwijderen en nog een hele reeks andere mogelijkheden toevoegen.
Om berichten toe te voegen, doet u dit als volgt. Surf naar http://blog.SeniorenNet.be/ en log vervolgens in met uw gebruikersnaam en wachtwoord. Druk vervolgens op 'Toevoegen'. U kan nu de titel en het bericht ingeven.
Om een bericht te verwijderen, zoals dit bericht (dit bericht hoeft hier niet op te blijven staan), klikt u in plaats van op 'Toevoegen' op 'Wijzigen'. Vervolgens klikt u op de knop 'Verwijderen' die achter dit bericht staat (achter de titel 'Proficiat!'). Nog even bevestigen dat u dit bericht wenst te verwijderen en het bericht is verwijderd. U kan dit op dezelfde manier in de toekomst berichten wijzigen of verwijderen.
Er zijn nog een hele reeks extra mogelijkheden en functionaliteiten die u kan gebruiken voor uw blog. Log in op http://blog.SeniorenNet.be/ en geef uw gebruikersnaam en wachtwoord op. Klik vervolgens op 'Instellingen'. Daar kan u een hele reeks zaken aanpassen, extra functies toevoegen, enz.
WAT IS CONCREET DE BEDOELING??
De bedoeling is dat u op regelmatige basis een bericht toevoegt op uw blog. U kan hierin zetten wat u zelf wenst.
- Bijvoorbeeld: u heeft een blog gemaakt voor gedichten. Dan kan u bvb. elke dag een gedicht toevoegen op uw blog. U geeft de titel in van het gedicht en daaronder in het bericht het gedicht zelf. Zo kunnen uw bezoekers dagelijks terugkomen om uw laatste nieuw gedicht te lezen. Indien u meerdere gedichten wenst toe te voegen op eenzelfde dag, voegt u deze toe als afzonderlijke berichten, dus niet in één bericht.
- Bijvoorbeeld:
u wil een blog maken over de actualiteit. Dan kan u bvb. dagelijks een bericht plaatsen met uw mening over iets uit de actualiteit. Bvb. over een bepaalde ramp, ongeval, uitspraak, voorval,... U geeft bvb. in de titel het onderwerp waarover u het gaat hebben en in het bericht plaatst u uw mening over dat onderwerp. Zo kan u bvb. meedelen dat de media voor de zoveelste keer het fout heeft, of waarom ze nu dat weer in de actualiteit brengen,... Of u kan ook meer diepgaande artikels plaatsen en meer informatie over een bepaald onderwerp opzoeken en dit op uw blog plaatsen. Indien u over meerdere zaken iets wil zeggen op die dag, plaatst u deze als afzonderlijke berichten, zo is dit het meest duidelijk voor uw bezoekers.
- Bijvoorbeeld: u wil een blog maken als dagboek. Dagelijks maakt u een bericht aan met wat u er wenst in te plaatsen, zoals u anders in een dagboek zou plaatsen. Dit kan zijn over wat u vandaag hebt gedaan, wat u vandaag heeft gehoord, wat u van plan bent, enz. Maak een titel en typ het bericht. Zo kunnen bezoekers dagelijks naar uw blog komen om uw laatste nieuwe bericht te lezen en mee uw dagboek te lezen.
- Bijvoorbeeld: u wil een blog maken met plaatselijk nieuws. Met uw eigen blog kan u zo zelfs journalist zijn. U kan op uw blog het plaatselijk nieuws vertellen. Telkens u iets nieuw hebt, plaats u een bericht: u geeft een titel op en typt wat u weet over het nieuws. Dit kan zijn over een feest in de buurt, een verkeersongeval in de streek, een nieuwe baan die men gaat aanleggen, een nieuwe regeling, verkiezingen, een staking, een nieuwe winkel, enz. Afhankelijk van het nieuws plaatst u iedere keer een nieuw bericht. Indien u veel nieuws heeft, kan u zo dagelijks vele berichten plaatsen met wat u te weten bent gekomen over uw regio. Zorg ervoor dat u telkens een nieuw bericht ingeeft per onderwerp, en niet zaken samen plaatst. Indien u wat minder nieuws kan bijeen sprokkelen is uiteraard 1 bericht per dag of 2 berichten per week ook goed. Probeer op een regelmatige basis een berichtje te plaatsen, zo komen uw bezoekers telkens terug.
- Bijvoorbeeld: u wil een blog maken met een reisverslag. U kan een bericht aanmaken per dag van uw reis. Zo kan u in de titel opgeven over welke dag u het gaat hebben, en in het bericht plaatst u dan het verslag van die dag. Zo komen alle berichten onder elkaar te staan, netjes gescheiden per dag. U kan dus op éénzelfde dag meerdere berichten ingeven van uw reisverslag.
- Bijvoorbeeld:
u wil een blog maken met tips op. Dan maakt u telkens u een tip heeft een nieuw bericht aan. In de titel zet u waarover uw tip zal gaan. In het bericht geeft u dan de hele tip in. Probeer zo op regelmatige basis nieuwe tips toe te voegen, zodat bezoekers telkens terug komen naar uw blog. Probeer bvb. 1 keer per dag, of 2 keer per week een nieuwe tip zo toe te voegen. Indien u heel enthousiast bent, kan u natuurlijk ook meerdere tips op een dag ingeven. Let er dan op dat het meest duidelijk is indien u pér tip een nieuw bericht aanmaakt. Zo kan u dus bvb. wel 20 berichten aanmaken op een dag indien u 20 tips heeft voor uw bezoekers.
- Bijvoorbeeld:
u wil een blog maken dat uw activiteiten weerspiegelt. U bent bvb. actief in een bedrijf, vereniging of organisatie en maakt elke dag wel eens iets mee. Dan kan je al deze belevenissen op uw blog plaatsen. Het komt dan neer op een soort van dagboek. Dan kan u dagelijks, of eventueel meerdere keren per dag, een bericht plaatsen op uw blog om uw belevenissen te vertellen. Geef een titel op dat zeer kort uw belevenis beschrijft en typ daarna alles in wat u maar wenst in het bericht. Zo kunnen bezoekers dagelijks of meermaals per dag terugkomen naar uw blog om uw laatste belevenissen te lezen.
- Bijvoorbeeld: u wil een blog maken uw hobby. U kan dan op regelmatige basis, bvb. dagelijks, een bericht toevoegen op uw blog over uw hobby. Dit kan gaan dat u vandaag een nieuwe postzegel bij uw verzameling heeft, een nieuwe bierkaart, een grote vis heeft gevangen, enz. Vertel erover en misschien kan je er zelfs een foto bij plaatsen. Zo kunnen anderen die ook dezelfde hobby hebben dagelijks mee lezen. Als u bvb. zeer actief bent in uw hobby, kan u dagelijks uiteraard meerdere berichtjes plaatsen, met bvb. de laatste nieuwtjes. Zo trek je veel bezoekers aan.
WAT ZIJN DIE "REACTIES"?
Een bezoeker kan op een bericht van u een reactie plaatsen. Een bezoeker kan dus zelf géén bericht plaatsen op uw blog zelf, wel een reactie. Het verschil is dat de reactie niet komt op de beginpagina, maar enkel bij een bericht hoort. Het is dus zo dat een reactie enkel gaat over een reactie bij een bericht. Indien u bvb. een gedicht heeft geschreven, kan een reactie van een bezoeker zijn dat deze het heel mooi vond. Of bvb. indien u plaatselijk nieuws brengt, kan een reactie van een bezoeker zijn dat deze nog iets meer over de feiten weet (bvb. exacte uur van het ongeval, het juiste locatie van het evenement,...). Of bvb. indien uw blog een dagboek is, kan men reageren op het bericht van die dag, zo kan men meeleven met u, u een vraag stellen, enz. Deze functie kan u uitschakelen via "Instellingen" indien u dit niet graag heeft.
WAT IS DE "WAARDERING"?
Een bezoeker kan een bepaald bericht een waardering geven. Dit is om aan te geven of men dit bericht goed vindt of niet. Het kan bvb. gaan over een bericht, hoe goed men dat vond. Het kan ook gaan over een ander bericht, bvb. een tip, die men wel of niet bruikbaar vond. Deze functie kan u uitschakelen via "Instellingen" indien u dit niet graag heeft.
Het SeniorenNet-team wenst u veel succes met uw gloednieuwe blog!
