Foto
Foto
Foto
Inhoud blog
  • BOEK: Duitse begraafplaats Menen Wald
  • Vreemdelingen in de Westhoek tijdens de grote oorlog
  • SLAG AAN DE EDEMOLEN te NAZARETH
  • Dodengang, de laatste overlevenden van de Grote oorlog
  • Verhalen van Daniel R. Shine
  • Verhalen van Daniel R. Shine 2
  • Verhalen van Daniel R. Shine 3
  • Privé monument voor Gunner Albert Edwin Wheeler
  • Paarden en muildieren uit de Groote Oorlog, Militaire Kapel Brugge
  • Paarden en muildieren uit de Groote Oorlog, Militaire Kapel Brugge 2
  • UITSTAP: 'België bezet 1940-1944' sfeerbeelden
  • ANZAC Day 25 april 2012 ZONNEBEKE
  • Uitstap 'De Slag bij Loos' sfeerbeelden
  • Gedenkplaat voor LT Lee Scott MC Polygon Wood
  • LT Lee Scott
  • The Lady of Loos
  • De Slag bij Loos
  • De Slag bij Loos (25 september - 19 oktober 1915)
  • GOTT MIT UNS Tijdelijke tentoonstelling in het IJzertorenmuseum
  • Restauratiewerken in Bayernwald
  • Wandelen langs the Menin Road
  • Wandelen langs the Menin Road 2
  • Restauratie Calvarieberg Diksmuide
  • Wandeling: 'Polygone Wood'
  • Lichamen van Duitse militairen gevonden, 94 jaar na dat ze werden gedood !
  • Lichamen van Duitse militairen gevonden, 94 jaar na dat ze werden gedood!2
  • Historiek van het Geheim leger GL- AS 40-45
  • Memorial voor de verdwenen US begraafplaats te Foy
  • Het bloedbad van Oradour-sur-Glane
  • Het bloedbad van Oradour-sur-Glane 2
  • TARIEF BORDEEL 1915- Tarif de bordel en 1915‏
  • Bastogne Barracks Hoofdkwartier Gen. McAuliffe
  • Bastogne Barracks -Gulf War- Golf oorlog
  • 34th BASTOGNE DECEMBER HISTORIC WALK 1
  • 34th BASTOGNE DECEMBER HISTORIC WALK 2
  • 34th BASTOGNE DECEMBER HISTORIC WALK 3
  • Allerlei beknopte Info WOI &WOII
  • Sfeerbeelden van de Last Post van 10-11-2011 in Ieper
  • Patrouilleurs aan het IJzerfront. De helden van het niemandsland
  • Informatiebord Private FG Dancox VC te Poelkapelle
  • 't Hooghe 14-18
  • MENIN ROAD MUSEUM ZILLEBEKE
  • DE SOLDATEN VAN DE AMERIKAANSE MILITAIRE BEGRAAFPLAATS FLANDERS FIELD
  • Remember Private Jarvis Fuller (7th Bn Australian Inf) Info van dhr Johan Durnez
  • THE HOME OF THE UNDERGROUND WAR , de rust post voor de fronttoerist, Polygonebos
  • Een late krans voor Guynemer (studie 120 blz)
  • De Britse Mark IV tank, de D29 Damon II , van Poelkapelle
  • Tentoonstelling: Congo aan den Yser , in het Memorial Museum Passchendaele 1917
  • Fietsen van Diksmuide naar Ieper
  • Joe MANN monument aan de Boslaan-zuid in Best (NL)
  • Gevallen voor het Vaderland- Pro Patria
  • Museum Bevrijdende Vleugels
  • Foto's museum Bevrijdende Vleugels
  • Erekoepel Nationaal Bevrijdingsmuseum Groesbeek NL
  • Nationaal Bevrijdingsmuseum 1944-1945
  • Monument Generaal Gavin Groesbeek
  • De gevechten in de regio van Saint Mihiel 14-18
  • Kaarten regio St Michiel
  • Beierse troepen bij de gevechten in en bij de sector van Saint Mihiel
  • Foto's regio St Michiel
  • Foto's van het fort van Troyon
  • Fort de Troyon als sperfort in september 1914
  • FORT TROYON HEDEN
  • De strijd om de saillant van Saint-Mihiel (1915-1918)
  • Snipers WWI
  • Australiërs aan het Westelijk Front 1916–1918 AIF
  • De slagvelden waar Australiërs vochten AIF
  • AIF foto 2
  • AIF foto's
  • TRIBUTE TO Major Richard 'Dick' Winters
  • Blitzkrieg, Mei 1940
  • VERDUN
  • Feldgrau in de Argonne1914-1918 Heel interessant boek!
  • De eerste uren van de bevrijding van Vichte in oktober 1918; door Jef Bogaert
  • Britse oorlogsbegraafplaats Harlebeke New British Cemetry.
  • Remembring Private Rufus Rigney 48BN Australian Infantry
  • Aboriginalvlaggen
  • De replica van het vliegtuig waarmee Guynemer zijn eerste overwinning behaalde
  • The Western Front Association - België
  • Het dragen van de poppy (klaproos).
  • A Tribute to "Piper" Bill Millin
  • Duitsland betaalt laatste oorlogsschuld
  • Filmpjes WO I
  • Britse militaire begraafplaatsen
  • Headstones
  • Kenmerken van een Britse begraafplaats:
  • Kenmerken van een Britse begraafplaats foto
  • Poelcappelle British Cemetery
  • Jongste frontsoldaat (14) JOHN CONDON
  • Poelcappelle British Cemetery foto1
  • Poelcappelle British Cemetery foto2
  • Poelcappelle 1914 -1919
  • In Flanders Fields
  • Opening tentoonstelling NOUS IRONS EN FLANDRE
  • DE IJZERTOREN Diksmuide
  • Foto's IJzertoren Diksmuide 1
  • Foto's IJzertoren Diksmuide 2
  • Foto Tankmonument te Poelkapelle
  • Rantsoenering Tweede Wereldoorlog
  • Rantsoenering WO2 (verolg)
  • Rantsoenering WO2 (verolg)
  • Rantsoenering WO2 (verolg)
  • Rantsoenering WO2 (verolg)
  • Rantsoenering WO2 (verolg)
  • Rantsoenering WO2 (verolg)
  • Duidt je stad of gemeente aan .....
  • Belgisch front 14-18
  • Sfeerbeelden 14-18
  • Standbeeld van de Belgische koning Albert I te Vichy
  • FOR FREEDOM MUSEUM Knokke
  • AIRBORNE MUSEUM OOSTERBEEK(NL)
  • DE AIRBORNE WANDELTOCHT TE OOSTERBEEK
  • INHULDIGING TANK MEMORIAL
  • Belangrijke Duitse stellingen uit 1915 - 1917 ontdekt in Zonnebeke.
  • Herdenkingen voor de Brigade Piron in Frankrijk
  • De modder van de Westhoek
  • Dakota C-47A Merville
  • DE BRIGADE PIRON KREEG HUN VERDIENDE PLAATS !
  • foto's Zillebeke 14-18
  • foto's Dadizele 14-18
  • foto's Woumen 14-18
  • Bastogne Historic Walk
  • Bastogne Historic Walk 2
  • Graf van Prins Murat achterneef van Napoleon I
  • Monument gesneuvelden en oorlogsslachtoffers van Marke
  • Ehrenfriedhof N°179 Marcke-lez-Courtrai Marke
  • De Wellington steengroeve te Arras (Frankrijk)
  • De bevrijding van de regio Beverlo - Leopoldsburg
  • Britse -Canadese en Australische postkaarten en posters WOI
  • Enkele Britse sfeerbeelden uit de Eerste Wereldoorlog
  • BIBLIOGRAFIE HALEN 1914
  • DUITSE VERLIEZEN IN HALEN 1914
  • BELGISCHE VERLIEZEN IN HALEN 1914
  • KAART VAN HET GEVECHT BIJ HALEN 1914
  • CHRONOLOGISCH OVERZICHT VAN HET GEVECHT TE HALEN 1914
  • SLAG VAN HALEN 12 AUGUSTUS 1914
  • Musketier PETER KOLLWITZ
  • Graf van Dr Chastang en enkele Esense burgers 1914
  • Herinneringsmonument voor de franse Marine Fuseliers
  • De laatste Franse Poilu en de laatste Duitse soldaat uit 14 - 18 zijn overleden
  • Niet Polen maar Belgen bevrijdden het Nederlandse Oost-Groningen
  • THE LAST ANZAC
  • Pro Gloria Duitse postkaarten 14-18
  • Doodsbericht van België
  • Oorlogsdagboek S.O.E agent Marcel Becquaert (deel1)
  • Oorlogsdagboek S.O.E agent Marcel Becquaert (deel2)
  • Oorlogsdagboek S.O.E agent Marcel Becquaert (deel3)
  • Oorlogsdagboek S.O.E agent Marcel Becquaert Foto's
  • Oorlogsdagboek S.O.E agent Marcel Becquaert (deel4)
  • Oorlogsdagboek S.O.E agent Marcel Becquaert (deel5)
  • Oorlogsdagboek S.O.E agent Marcel Becquaert (deel6)
  • Oorlogsdagboek S.O.E agent Marcel Becquaert Foto's 2
  • Een vergeten monument 2
  • Een vergeten monument!
  • De Franse begraafplaats St.Charles-de-Potyze
  • Foto's van Franse begraafplaats St.Charles-de-Potyze 2
  • Foto's van de Franse begraafplaats te Zonnebeke
  • Foto uit 1914
  • Enkele Duitse foto's en postkaarten uit de Eerst e Wereldoorlog
  • Ook zij vielen voor hun vaderland (1)
  • Gecamoufleerd Duits Kanon 1914
  • Foto's van de Franse begraafplaats te Koksijde
  • Franse begraafplaats Koksijde
  • Monument 4de Lansiers-Halen
  • Het ontstaan van de Zwarte Duivels
  • Zwarte Duivels
  • Monument Zwarte Duivels - Halen
  • Foto's Halen
  • DE SLAG DER ZILVEREN HELMEN
  • Wandeling over het vroegere slagveld van Halen
  • De FallschirmjÃger
  • Franse almoezenier aan het front
  • Een getuigenis mei 1940
    Mijn favorieten
  • seniorennet.be
  • 't front Verdun
  • 't Front gesneuvelden van Marke
  • 't Front 1940
  • Belgische Militaire Begraafplaats Oeren
  • Duitse bezetting 14-18 flanderland
  • Welkom bij Poelcapelle Area 1914-1918
  • De Groote Oorlog
  • WORLD WAR ONE MUSIC & SONGS
  • Max Deauville
    Foto
    E-mail mij

    Druk oponderstaande knop om mij te e-mailen.

    Foto
    Foto
    Zoeken in blog

    Dropbox

    Druk op onderstaande knop om je bestand naar mij te verzenden.

    Archief
  • Alle berichten
    Mijn favorieten
  • seniorennet.be
  • WFA België
  • Belgian Fronts
  • BELGIAN COMMANDO MUSEUM FLAWINNE
  • WO1 in de Westhoek
  • De Duitse Enigma Codeermachine
  • First World War
  • Somme
    Mijn favorieten
  • 't Front Pro Patria
  • FILMS
  • Wesp333
  • Foto
    Foto
    Foto
    Foto
    Blog als favoriet !
    Foto
    PRO PATRIA
    Foto
    Foto
    Foto
    Foto
    Foto
    Foto
    Foto
    Foto
    Foto
    Foto
    Foto
    Foto
    Foto
    Foto
    Foto
    Foto
    Foto
    Foto
    Foto
    http://www.pegasusarchive.org/
    Foto
    AUSCHWITZ
    Foto
    Foto
    Foto
    Foto
    Foto
    Foto
    Foto
    Foto
    Foto
    Foto
    Foto
    Foto
    Foto
    Foto
    Foto
    Foto
    Foto
    Foto
    Foto
    Foto
    Archief
  • Alle berichten
    Foto
    Foto
    Foto
    Foto
    Foto
    Foto
    Foto
    Foto
    Foto
    Foto
    Foto
    Foto
    Foto
    Foto
    Foto
    Foto
    Foto
    Foto
    Foto
    Foto
    Foto
    Foto
    Foto
    Foto
    Foto
    Foto
    Foto
    Foto
    Foto
    Foto
    Foto
    Foto
    Foto
    Foto
    Foto
    Foto
    Foto
    Foto
    Foto
    Foto
    Foto
    Foto
    Foto
    Foto
    Foto
    Foto
    Foto
    Foto
    Foto
    Foto
    Foto
    Foto
    Foto
    Foto
    Foto
    Foto
    Foto
    Foto
    Foto
    Zoeken in blog

    Foto
    Foto
    Foto
    Foto
    Foto
    Foto
    Foto
    Foto
    Hoofdpunten blog tfrontverdun
  • Tekeningen en foto ivm Verdun
  • Op bezoek in het spookhuis van de Eerste Wereldoorlog
  • Cahier de guerre 1914-1918 de Constant Vincent
  • 700.000 doden
  • Bronvermelding: Literatuur over de Slag bij Verdun
    Foto
    Hoofdpunten blog tfront1940
  • Cabour 1940
  • korporaal Emile Cady
  • Monument 1940 -Bastogne-Cpl Cady
  • Bronvermelding, links
  • De Duitse Pantserdivisies te Vroenhoven
    Foto
    Foto
    Foto
    Foto
    Foto
    Foto
    Foto
    Foto
    Foto
    Foto
    Foto
    Foto
    Foto
    Foto
    Foto
    Foto
    Foto
    Foto
    Foto
    Foto
    Foto
    Mijn favorieten
  • seniorennet.be
  • Sint Juliaan
  • Blindganger
  • Foto
    Foto
    Foto
    Foto
    Foto
    Foto
    Foto
    Foto
    Foto
    Blog als favoriet !
    Foto
    Foto

    Verzamelen van
    militaire insignes

    http://blog.seniorennet.be/military/
    Foto
    Foto
    Foto
    Foto
    Foto
    Foto
    Foto
    Foto
    Foto
    Foto
    Foto
    Dropbox

    Druk op onderstaande knop om je bestand naar mij te verzenden.

    Foto
    Foto
    Foto
    Foto
    Foto
    Foto
    Foto
    Foto
    Foto
    Dropbox

    Druk op onderstaande knop om je bestand naar mij te verzenden.

    Foto
    Foto
    Foto
    Foto
    Foto
    Foto
    Foto
    Foto
    Foto
    Foto
    Foto
    Blog als favoriet !
    Zoeken in blog

    Foto
    Foto
    Foto
    Foto
    Foto
    Foto
    Foto
    Foto
    Foto
    Foto
    Foto
    Foto
    Foto
    Foto
    Foto
    Foto
    Foto
    Foto
    Foto
    Blog als favoriet !
    Een interessant adres?
    Foto
    Foto
    Foto
    Foto
    Foto
    Foto
    Foto
    Blog als favoriet !
    Foto
    Foto
    Foto
    Foto
    Foto
    forum

    Druk op onderstaande knop om te reageren in mijn forum

    Dropbox

    Druk op onderstaande knop om je bestand naar mij te verzenden.

    Foto
    Foto
    Foto
    Foto
    Foto
    Foto
    Foto
    Foto
    Foto
    Foto
    Foto
    Foto
    Foto
    Foto
    Foto
    Foto
    Foto
    Foto
    Foto
    Foto
    Foto
    Foto
    Foto
    Foto
    Foto
    Foto
    Foto
    Foto
    Foto
    Foto
    Foto
    Foto
    Foto
    Foto
    Willekeurig SeniorenNet Blogs
    annemarie02
    blog.seniorennet.be/annemar
    Willekeurig SeniorenNet Blogs
    woef_woef
    blog.seniorennet.be/woef_wo
    Willekeurig SeniorenNet Blogs
    karikaturen
    blog.seniorennet.be/karikat
    Willekeurig SeniorenNet Blogs
    shm
    blog.seniorennet.be/shm
    Blog als favoriet !
    Foto
    Foto
    Foto
    Foto
    Foto
    Foto
    Foto
    Foto
    E-mail mij

    Druk oponderstaande knop om mij te e-mailen.

    Een interessant adres?
    Foto
    Foto
    Foto
    Foto
    Foto
    Foto
    Foto
    Foto
    Foto
    Foto
    Foto
    Foto
    Foto
    Foto
    Foto
    Foto
    Foto
    Foto
    Willekeurig SeniorenNet Blogs
    hawino
    blog.seniorennet.be/hawino
    Willekeurig SeniorenNet Blogs
    krokodil
    blog.seniorennet.be/krokodi
    Willekeurig SeniorenNet Blogs
    edison
    blog.seniorennet.be/edison
    Willekeurig SeniorenNet Blogs
    poco_loco
    blog.seniorennet.be/poco_lo
    Willekeurig SeniorenNet Blogs
    kaatje
    blog.seniorennet.be/kaatje
    Hoofdpunten blog Tfront1940
  • Cabour 1940
  • korporaal Emile Cady
  • Monument 1940 -Bastogne-Cpl Cady
    Foto
    Foto
    Foto
    Foto
    Foto
    Foto
    Blog als favoriet !
    Zoeken in blog

    Blog als favoriet !
    Foto
    Foto
    Foto
    Foto
    Foto
    Blog als favoriet !
    Een interessant adres?
    Foto
    Foto
    Foto
    Foto
    Foto
    Hoofdpunten blog tfrontgeheimleger
  • Secteur IV : Ours (setor IV)
  • Bauduin Julien VANASSCHE uit Menen . 1ste Compagnie Zone III – Groep Macareux (Lauwe)
  • MENEN ZONE III Historiek
  • Maquis Frankrijk
  • La resistance - het verzet in Frankrijk
    Foto
    Blog als favoriet !
    Foto
    Foto
    Foto
    Foto
    Foto
    Foto
    Categorieën
    E-mail mij

    Druk oponderstaande knop om mij te e-mailen.

    Foto
    Foto
    Foto
    Foto
    Blog als favoriet !
    Zoeken in blog

    E-mail mij

    Druk oponderstaande knop om mij te e-mailen.

    Foto
    Foto
    Foto
    Foto
    't FRONT
    1914-1918 & 1939-1945
    EERSTE & TWEEDE WERELDOORLOG
    21-07-2008
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.KAART VAN HET GEVECHT BIJ HALEN 1914
    KAART VAN HET GEVECHT BIJ HALEN 1914



    21-07-2008 om 08:02 geschreven door DP


    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.CHRONOLOGISCH OVERZICHT VAN HET GEVECHT TE HALEN 1914

    CHRONOLOGISCH OVERZICHT VAN HET GEVECHT

     

    +/- UUR

     

    06u00 Overhandiging van het vaandel aan het 5de Lansiers. Vroeg in de morgen van 12 augustus verplaatst het 5de Lansiers zich naar het Zuidoosten van Loksbergen waar het dan, waarschijnlijk enig feit in de militaire geschiedenis, op het slagveld zelf zijn

    Standaard ontvangt uit de handen van Generaal de Witte. Er is geen sprake van

    paradekledij of wapperende lansenwimpels. Het Regiment is in gevechtskledij en de

    wimpels zijn opgerold rond de lansen, want de vijand is slechts op enkele kilometers.

    (Het 5de L is pas opgericht op 13 december 1913)

     

    07u00 Opstellen van Artillerie van Belgische C0.

     

    07u45 Bevelen tot opstellen van de brigade Gidsen ten zuiden van Loksbergen en de  Brigade Lansiers ten westen van de IJzerwinning.

     

    08u10 Eerste Duitse patrouille wordt bij Halen brug afgeslagen.

     

    09u25 Comd. CD ontvangt het bericht dat hij versterking krijgt van de 4de Gem. Brig.

     

    09u35 3de Cy wordt in Halen versterkt door 1 Cy.

     

    10u00 Bevel aan de brigade Gidsen om te voet op te treden.

     

    10u30 3de Cy en 1ste Cy trekken terug op station Halen.

     

    11u30 Duitse patrouille nabij het station teruggedreven.

    De opstelling van de brigades Gidsen en Lansiers is afgelopen rond 11u30, (de Lansiers bevinden zich op de verdedigingslijn ter hoogte van de IJzerwinning,  dit op   voorstel van Generaal Proost)

     

    12u00 3de Cy en 1ste Cy opstelling voor IJzerwinning.

     

    13u00 Eerste Duitse stormloop (op Zelk).

     

    13u30 II/5de L wordt opgesteld.

     

    14u30 Laatste Duitse stormloop.

     

    14u30 1steen 2de Gidsen trekken terug.

     

    14u30 Eerste eenheden van de 4de Gem. Brig. komen op het slagveld aan.

     

    14u55 Duitse Infanterie rukt op over holle weg Velpen-Liebroek.

     Cy trekken terug tot op lijn van de Lansiers.

     

    15u00 Artillerie van de 4de Gem. Brigade gaat in stelling.

     

    16u00 Lansiers rond de hoeve trekken definitief terug. Cy uit worden uit het gevecht getrokken.

     

    16u30 4de Gem. Brig. tracht Velpen te nemen. Brigade Gidsen gaat naar Bokkenberg.

     

    18u00 IJzerwinning in brand geschoten door de Belgische artillerie en even bezet door de Belgen.

     

    18u00 Duits artillerievuur houdt op.

     

    19u00 Duits geweervuur houdt op.

     

    19u30 Generaal de Witte besluit de strijd te staken.

     

     

     





    21-07-2008 om 07:59 geschreven door DP


    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.SLAG VAN HALEN 12 AUGUSTUS 1914
    SLAG VAN HALEN 12 AUGUSTUS 1914

     

    Halen Middeleeuws handelscentrum

     

    Het levendige stadje aan de samenvloeiing van de Grote Gete en de Demer ligt op de grens van de Kempen en Hageland. De meest Brabantse van alle Limburgse gemeenten herbergt een schat van natuurschoon en bezienswaardigheden.

     

    Halen, dat al in de middeleeuwen uitgroeide tot een druk handelscentrum, wordt in 741 voor het eerst op schrift vermeld als Halon (Germaans voor bochtig hoogland).

     

    Gedurende meer dan vier eeuwen behoort deze plaats die het prinsdom Luik en het hertogdom Brabant scheidt, tot de domeinen van de abdij van Sint-Truiden. Halen dankt, zijn welvaart aan de ideale ligging langs de heirbaan Brugge - Keulen en de bevaarbaarheid van Demer en Gete. De economische bloei van de kleine overslaghaven bereikt haar hoogtepunt in de 13de en 14de eeuw.

    Halen verkrijgt het recht om haar eigen munten te slaan en wordt erkend als marktplaats. Onder Hendrik 1, Hertog van Brabant verkrijgt het dorp in 1206 stadsrechten.

     

    In de daarop volgende eeuwen wordt de stad geteisterd door op elkaar volgende bezettingen. Hollanders, Kroaten, Denen, Pruisen en Fransen zijn de oorzaak van een onomkeerbaar verval. De Cisterciënzerínnenabdij van Mariendal (1239) en de lakenhal worden tijdens deze duistere periode gedeeltelijk of volledig verwoest.

     

    Na 1830 neemt de belangrijkheid van Halen opnieuw toe. Het Gete stadje wordt woon- en landbouwgebied, met een beperkte industriële activiteit die zich in hoofdzaak toespitst op het bier brouwen.

     

    De Slag van Halen

     

    Op 4 augustus brandt de strijd los. Dadelijk wordt er in ons land met alle hevigheid gevochten. De Luikse forten worden zonder ophouden beschoten. Een sterke Duitse voorhoede, onmiddellijk gevolgd door 7 ruiterijdivisies, dringt door in ons land. Over Visé en Tongeren. Ten einde zich niet nutteloos bloot te stellen aan de bedreiging van de vijandelijke overmacht krijgt onze cavaleriedivisie op 9 augustus het bevel zich achter de rivier de Gete terug te trekken.

    Dit is uitgevoerd op 10 augustus. Achter het riviertje moeten onze ruiters de noordelijke flank beschermen van het leger dat nu de tweede verdedigingslijn Luik ‑Borgworm ‑ Antwerpen wil houden. In de mening dat de Duitse opmars naar Brussel en Antwerpen zal geschieden tussen Tienen‑Borgworm, is daar het gros van de Belgische strijdkrachten samengetrokken.

     

    Maar de Duitsers beschikken over een uitstekende inlichtingsdienst en zijn van deze tactische opstelling op de hoogte. Zij geven hun oorspronkelijk plan prijs en zullen proberen door te breken op het zwakste punt van de Belgische verdediginslijn. Dit is nabij Diest.  

     

    De uitvoering van deze opdracht wordt toevertrouwd, aan de 2de en 4de Duitse cavalerie divisie, waartoe de adel en het kruim van het Duitse Keizerlijke legerbehoren. D

    eze divisies staan onder het bevel van Generaal von der Marwitz.In de streek om en nabij Diest liggen van Belgische zijde de manschappen van Generaal De Witte. Het zijn de Carabiniers‑wielrijders (de toekomstige legendarische Zwarte Duivels) de ruiterijbrigades van de Gidsen en van de Lansiers en de Eerste Batterij Bereden Artillerie. Alles samen is dit slechts een kleine schakel in de verdedigingslijn Luik‑Antwerpen.

     

    Het 4de Lansiers is met drie eskadrons te Loksbergen en het 4de eskadron, samen met twee pelotons van het 2de Wielrijders, te ZELCK (Zelk) opgesteld. Luitenant‑Generaal De Witte heeft deze troepen te Loksbergen verzameld om tegen de krachtige vijandelijke aanval, die hij in de streek van Halen verwacht, te kunnen manoeuvreren. 's Anderendaags komt de Belgische cavaleriedivisie inderdaad in contact met twee cavaleriedivisies van von der Marwitz, die langs de weg Hasselt‑Diest rijden

     

    .

     

     

     

     

     

    Op 12 augustus noteert men in Ukkel een maximum temperatuur van 26° en een lichte oostelijke wind.

     

    Woensdag 12 augustus 1914.Vroeg in de morgen melden verkenners dat sterke vijandelijke legereenheden     voetvolk, ruiterij en geschut in aantocht zijn. Daarom ondergaat de Belgische stelling een lichte wijziging. Het 4de Lansiers wordt meer vooruit opgesteld aan de beide kanten van de IJzerbeek, ter hoogte van de pachthoeve, met dezelfde naam. Drie eskadrons van het 5de Lansiers staan ten zuiden van de hoeve. Terwijl de eerste batterij Artillerie zeshonderd meter N‑W in stelling gaat Zelk is stevig in onze handen.

    Het eerste treffen heeft plaats rond 8 uur aan de oostkant van Halen. Vijfhonderd meter vóór het 4deL zijn de Cyclisten opgesteld. Achter de Gete houden ze als voorpost de uitgangen van het dorp bezet. Meer dan twee uur slagen ze er in elke doorbraak te beletten.

     

    De Duitsers brengen grote versterkingen van Ulanen en Kurassiers in de strijd en zetten met hun artillerie 'n hevig vuur in. Voor deze overmacht moeten de «Zwarte Duivels» huis na huis wijken. Hun voorposten trekken zich dan ook langzaam achteruit naar de hoofdstelling. Nog 'n tweede maal vangen ze de vijand op achter de spoorwegberm, maar dan worden ze door de overmacht teruggedreven in de Velper‑velden.Op het middaguur is de dorpskom volledig in vijandelijke handen. Vanuit haar stelling op de Bokken‑ en de Mettenberg opent de Belgische artillerie een doeltreffend vuur, dat paniek zaait. Von der Marwitz is de trage gang van zaken beu. Hij heeft zijn Ulanen en Dragonders het bevel te chargeren teneinde een doorgang te vinden. Hierdoor tekent hij het doodvonnis van de Keizerlijke Ruiterij.

    Het gevecht begint met de charge van het 2de en 3de Eskadron van het 17de Dragonders langs de weg op Diest. Deze charge wordt door het vuur van de verdedigers van Zelk tot staan gebracht. Een tweede charge van het 1/17de Dragonders ten zuiden van de weg wordt ook afgeslagen. Deze mislukkingen hebben tot gevolg dat de vijand geen verdere aanvalspogingen meer onderneemt in de richting van Zelk.

     

     

    Het 18de Dragonders, eveneens van de 17de Brigade, komt onmiddellijk daarop opdagen langs de spoorwegovergang, aan de westelijke rand van Halen. Zijn 1ste en 3de Eskadron vallen dadelijk langs de IJzerbeek aan, terwijl het 4de Eskadron slechts van ver volgt. De chargerende eskadrons vallen echter op drie pelotons van het 1ste Eskadron en op twee pelotons van het 3de Eskadron van het 4de Lansiers, opgesteld in de nabijheid van de pachthoeve. Het 3de vijandelijke Eskadron, dat in colonne per peloton chargeerde, valt op het 4de Peloton van het 2de Eskadron(4de Lansiers), bevolen door Luitenant Lentz.

     

    Gezien de geweldige overmacht van de vijand geeft Generaal De Witte aan zijn ruiters het bevel om af te stijgen en zich in grondstellingen te verdedigen. Deze wijze maatregel bepaalt in grote mate het verloop van het gevecht. Ook de Duitse ruiters gaan deze tactiek toepassen, te laat echter.

     

    Op de andere oever van de beek rent het Duitse 1ste Eskadron van het 18de Dragonders door de neerliggende soldaten van het 3de Karabiniers-Wielrijders. Na verschillende aanvallen van de Kurassiers en Dragonders doorstaan en teruggedreven te hebben worden de Cyclisten nu overrompeld door de Mecklemburgse Ruiters. In een lijf‑aan‑lijfgevecht moeten ze zich verdedigen met de bajonet. Ze lijden er bloedige verliezen maar ze verlaten eervol het slagveld, ze zijn volledig uitgeput na een ganse dag in het gevecht te zijn geweest.

     

     

    De Duitse Cavalerie wordt deze keer opgevangen en terug geworpen door het vuur van de verdedigers van de IJzerwinninghoeve en door het Derde Eskadron van het 4de Lansiers.

     

    Twee eskadrons van het Tweede Kurassiers van de Derde Duitse Brigade proberen een stormloop in te zetten in de Velper‑weide. Het verenigde vuur van het 3de  Karabiniers-Wielrijders, 4de en 5de Lansiers en het 1ste Gidsen belet de vijand vooruit te rukken. Twee charges van het 9de Ulanen ondergaan hetzelfde lot.

     

    Generaal de Witte begrijpt dat de Zwarte Duivels en de Lansiers uiteindelijk zullen moeten bezwijken onder de vijandelijke overmacht en richt een dringende boodschap om versterking tot de verderop gelegen 4de en 24ste Linieregimenten samen met 12 kanonnen. Onmiddellijk snellen deze in een geforceerde mars vooruit vanuit St‑Margriete-Houtem, nagenoeg 20 Km verder, ter hulp.

     

    “De honden die de machinegeweerkarretjes trekken, zijn door 't stof en de hitte zo uitgeput dat tijdens de opmars men ze aan boeren moet toevertrouwen. De manschappen trekken zelf de wagentjes.”

     

    Tot acht maal toe lopen de Duitse aanvallen te pletter op de onverzettelijke weerstand van een handvol Zwarte Duivels, Gidsen en Lansiers. Hun goed gericht vuur maait brutaal de eerste pelotons van de chargerende ruiters weg. De daarop volgende rangen geraken in paniek, wenden hun paarden en vluchten in alle richtingen.

     

    De Duitsers zien ondertussen dat aanvallen te paard onmogelijk de weerstand van de Belgen kan breken. Daarom ontketenen ze een hevig geweer‑ kanon‑ en MG-vuur op de verdedigers.

     

    Eerste Kapitein Demaret, Commandant van het 3de Eskadron en Adjudant Rousselet van het 2de Eskadron (beiden 4de L), sneuvelen terwijl ze proberen een vijandelijke MG te lokaliseren. Majoor Bourgouis (4de L), Commandant van de 2de Groep, wordt eveneens gedood op het ogenblik dat hij zich van de hoeve naar het 3de Eskadron begeeft.

     

    Voor von der Marwitz is het duidelijk geworden dat zijn ruiterij, hoe bedreven ook, niets vermag tegen een vijand te voet, die bovendien nog het voordeel heeft van natuurlijke dekkingen, hagen‑ en weide afsluitingen, die voor zijn bereden manschappen lastige hindernissen vormen. Hij doet beroep op zijn regiment met Doodskop Huzaren, om te voet ten aanval te trekken. Het regiment wordt versterkt twee bataljons Jagers. Weer ontbrandt het gevecht in volle heftigheid rondom de hoeve.

     

    Omstreeks 15u15 rukt een dichte vijandelijke tirailleurlijn op naar het 1ste Eskadron van het 4deLansiers en naar het 5deLansiers. Het vuur van de automatische wapens wordt vooral gericht op de verdedigers van de hoeve aan de IJzerbeek. Sommige van onze soldaten worden letterlijk doorzeefd. Luitenant Lentz ontketent daarop een snelvuur op de vijand, maar zijn vuurkracht is te gering. Daarom oordeelt hij rond 15u40 dat de toestand onhoudbaar geworden is en verplaatst zich ten westen van de hoeveweide.

     

    Op het ogenblik dat de vijand de wind in de zeilen schijnt  te hebben en de kansen dreigen te keren, dagen de ter hulp geroepen 4de en 24ste Linieregimenten op, zonder zich ook maar een ogenblik respijt te gunnen, na hun speedmars van meer dan 20 km, storten zij zich onmiddellijk in de strijd. Het wordt een ontzettend lijf‑aan‑lijfgevecht.

     

    Wanneer Luitenant Lentz de aankomst van de versterkingen vaststelt, beslist hij om de terugtocht voort te zetten.

     

    De 2de Cavaleriebrigade trekt zich dan geleidelijk uit de vuurlijn terug. Om 16u00 het 1steEskadron van het 4deLansiers, dit nadat het sinds een twintigtal minuten onder een hevig vuur van artilleriegranaten ligt, daarna de andere elementen van de 2de Brigade. De eskadrons van het 4deLansiers worden naar het kasteel van Blekkom geloodst, waar de 2de Brigade zich hergroepeert. Om 1900 uur verplaatst het 4de Lansiers zich naar Rigel le Cháteau‑Ferme om er te bivakkeren.

     

     

    Lt. von Flotow van het 2de Esk. (17de  Drag.) vertelt:

     

    “Ik wordt met 8 ruiters als spits op patrouille gezonden.Ik stel vast dat de rivierovergang bij Halen nog altijd bezet en zelfs gebarricadeerd is. Het is onmogelijk om in het van draadafsluitingen doorzoomde landschap nader te komen. De naast mij rijdende onderofficier stort neer. Ik zelf wordt het paard van onder mijn lijf weggeschoten. Ik haast me te voet terug om mijn vaststellingen door te geven. Maar het 9de Jager Bataljon spreidt zich al uit. De in het dorp opgestelde Belgische Wielrijders weren zich dapper, maar een Batterij van onze artillerie komt aangereden en neemt ze onder vuur... De Belgen trekken zich terug,ze trachten nog de brug over de Gete te laten springen, dit slaagt slechts gedeeltelijk. Ik zie dat onze Jagers het dorp  innemen,  enkele huizen staan reeds in vuur en vlam.

     

     

    Getuigenis C. Van Brussel 1ste  Cy.

     

    “Op 12 augustus rond 7 uur was alles ingepakt en werd de rit naar 't dodenveld ingezet (uit Loksbergen). Op een plein midden het dorp ( te Halen) werden onze fietsen, die we nooit meer zouden terugzien, geplaatst. Het zal zo wat 12 uur (?) geweest zijn toen we onze eerste stelling langs het riviertje de Gete bezetten. In het begin scheen alles betrekkelijk kalm en rustig voor ons over 't riviertje. Het zag er naar uit alsof het een verlaten streek was beplant met struikgewas. Nu en dan een salvo geweervuur, dat tot dan toe ons geen verliezen bracht. Plots een doffe knal. Een obus vloog door de gevel van een stal die een paar minuten later in brand stond. Daarna ging het zeer vlug. De geweerkogels sisten langs onze oren. Het was niet meer uit te houden. Wij moesten daar weg! Elk was op zijn eigen aangewezen om te ontsnappen, wij waren zo goed als ingesloten. Ieder heuveltje of een kleine diepte was welkom... Ik weet niet of er daar kameraden gevallen zijn, want alles moest zo razend vlug geschieden. Wat verder kwamen we aan de overgang van de spoorbaan, waar een versperring werd aangebracht.”

     

    De slag van Halen is voorbij. De Duitsers spreken over het gevecht bij Halen, dit lijkt mij een betere benaming voor de gebeurtenissen rond Halen!

     

     

     

     





    21-07-2008 om 07:51 geschreven door DP


    20-07-2008
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Musketier PETER KOLLWITZ

    Musketier PETER  KOLLWITZ 06/02/1896 -  23/10/1914

    "Friedhof Roggeveld"

     

    Op 23 oktober ’14 valt de compagnie  van Peter Kollwitz, de 4de cie van het 207de Reserve Infanterie Regiment (RIR 207) het Belgische 11de linie aan die  haar positie aan de IJzer Musketier kost wat kost stand wil behouden!

    De 18-jarige Peter sneuvelt. Hij wordt begraven op de Duits begraafplaats "Friedhof Roggeveld". Peter Kollwitz is de tweede zoon van Karl en Käthe Kollwitz. Zijn moeder is een Duitse beeldhouwster Käthe Kollwitz. Ze wordt op 8 juli 1867 als Käthe Schmidt  te Köningsberg geboren, de hoofdplaats van Oost-Pruisen.

     

    Ze huwt in 1891 met Dokter Karl Kollwitz en verhuist naar Berlijn. Haar zoon Hans ziet het levenslicht op 14 mei 1892 en haar tweede zoon Peter wordt geboren op 6 februari 1896.

    Een week na peters dood rijpt bij moeder Käthe al het voornemen om een gedenksteen te ontwerpen voor haar gevallen zoon. In de loop van de jaren  bedenkt, schetst en ontwerpt ze verscheidene werken die uiteindelijk, in 1932, zouden leiden tot de beelden van” der trauernden Eltern”, het Treurende Ouderpaar.

     

     

    Op 24/07/1932 worden aan de ingang van het "Friedhof Roggeveld", waar samen met peter meer dan 1.500 Duitse soldaten begraven liggen, de beeldhouwwerken 'Het Treurende Ouderpaar" van Käthe Kollwitz geplaatst.

     

    Links knielt de vader met al zijn opgekropt mannelijk leed. Met ingevallen wangen en een grimmige trek om de mond, de armen verkrampt om het lichaam geslagen en het hoofd uit de opgetrokken schouders Kijkt neer op de duizenden graven, waar- onder dat van zijn zoon Peter dat in het onmiddellijk bereik ligt van zijn ogen.

    Rechts knielt de moeder, Käthe Kollwitz ze zit voorovergebogen, de ogen gesloten, en met de rechterhand de wijde mantel dicht tegen haar wang aandrukkend: één en al innigheid, verdriet en liefde.

    De beelden werden in hardsteen uitgevoerd naar het ontwerp van Käthe Kollwitz:
    -de vaderfiguur door August Rhades -de moederfiguur door Fritz Diederich.

    In Esen heeft maar men weinig begrip voor de beelden,  wat eigenlijk begrijpelijk is als men de gebeurtenissen van oktober ’14 kent. Ze noemen ze Pette en Mette of Manten en Kalle.

     

    Nu ligt Peter begraven op de Duitse militaire begraafplaats in het Praetbos te Vladslo. Tot in 1956 lag hij begraven op de  Duitse begraafplaats 'Het Roggeveld'. Zijn stoffelijk overschot werd samen met dat van duizenden anderen overgebracht naar één van de vier Duitse verzamelbegraafplaatsen in West-Vlaanderen. Ook de beelden verhuisden mee, ze staan nu achteraan op de Duitse militaire begraafplaats te Vladslo. De twee geknielde figuren zitten  nu op een sokkel en staan opgesteld vóór het graf van Musketier Peter Kollwitz. Het hele leven van  Käthe Kollwitz stond in teken van de (vooral grafische) kunsten.

     

    Toen Hitler in 1933 “Reichskanzler” werd, was zij gedwongen de Academie en haar leerstoel te verlaten. Haar werken werden niet meer tentoongesteld. Haar stelling “Die eigentlichen Verlierer der Kriege sind immer die Eltern, die Frauen, die Mütter” (“De eigenlijke verliezers van de oorlog zijn altijd de ouders, de vrouwen, de moeders”) was daar niet vreemd aan. Haar man Karl sterft op 19 juli 1940. Ze zal nogmaals een groot verdriet kennen, haar kleinzoon Peter (de zoon van Hans en genoemd naar zijn gesneuvelde oom) sneuvelt in 1942 in Rusland. In 1944 verhuist zij van Berlijn naar Moritzburg bij Dresden waar zij op 22 april 1945 overlijdt, enkele dagen voor het einde van de Tweede Wereldoorlog.

     

     

     

     

    De Duitse Militair begraafplaats - Praetbos te Vladslo
     

    Aan de rand van het Praetbos, bevindt zich het prachtig onderhouden Duitse Militaire  begraafplaats van Vladslo, waar 25.638 Duitse militairen, rusten die tijdens de Eerste Wereldoorlog vielen.

    Gedurende de Eerste wereldoorlog richtten de Duitsers in het Praatbos  een verbandpost in. Daar ontstaat het Soldatenfriedhof Vladslo. Na de Eerste Wereldoorlog wordt het uitgebreid en sinds 1957-1958 is het een verzamelbegraafplaats zoals die in Langemark en in Menen. Vanuit 61 Belgische plaatsen zijn er bijna 22.000 graven naar Vladslo overgebracht. Onder de eiken rusten 25.638 Duitse doden. De eindeloze rijen platte, grijze grafstenen in het

    grasveld en vooral het “Treurende ouderpaar” van de Duitse beeldhouwster Käthe Kollwitz, maken dit tot een van de indringendste militaire begraafplaatsen.
     
    Hier liggen geen helden en is er geen glorie, er heerst een veelzeggende stilte, een stille aanklacht. Op een van de platen voor het beeld vindt men de naam Peter Kollwitz terug: de zoon van het 'Treurende Ouderpaar'.
    De begraafplaats is 1,2 hectare groot. Tot in 1956 lagen er hier 3.233 Duitse militairen begraven. Het was een indrukwekkend kerkhof vol eikenhouten Het was een indrukwekkend kerkhof vol eikenhouten kruisjes. In de jaren 1955 tot 1957 werden de Duitse begraafplaatsen, waarmee West-Vlaanderen bezaaid was, sterk in aantal verminderd. Er blijven thans nog alleen die van Hooglede (8 247), Langemark (44 294), Menen (47 864), Vladslo (25 638) en Zeebrugge over. Alle Duitse gesneuvelden uit de IJzerstreek werden toen naar het gemeenschappelijke kerkhof van Vladslo gebracht.

    . Om ruimte te winnen, werden alle vroegere kruisen verwijderd en eerst vervangen door kleine houten blokjes bedekt met een bronzen plaatje, die nauwelijks boven de grond. Twee aan twee lagen er toen 25 638 gesneuvelden = 12 819 houten blokjes. Ook hier kwamen er hier  en daar paarsgewijze naamloze granieten kruisen. Alleen één oorspronkelijk kruisje bleef enige tijd behouden, dat waaronder Peter Kollwitz rustte. In 1959, zoals Käthe Kollwitz het zelf zou gewild hebben werd dit laatste houten kruisje van het kerkhof weggehaald. Het werd overgebracht naar het vroegere  Ieperse Herinneringsmuseum (“Salient Museum”) 1914 -1918. In 1971 en 1972 werden de houten blokjes op hun beurt vervangen door huidige arduinen platen waarin telkens 20 namen gegrift staan. Enkele van de granieten kruisen werden behouden.

    De Duitse Militaire begraafplaats te Vladslo - Diksmuide is vrij toegankelijk. Indien het portaal gesloten is, sleutel: bij de familie Museeuw, Houtlandstraat 3. De “Volksbund Deutsche Kriegsgräberfürsorge” met als adres Postfach 103840 te 3500 Kassel - Duitsland, beheert het kerkhof.

     















    20-07-2008 om 14:14 geschreven door DP


    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen. Graf van Dr Chastang en enkele Esense burgers 1914

    Dr Chastang

     

    "Ici repose un brave médecin français".

    Op het gemeentelijke kerkhof rondom de St Pieterskerk vinden we het graf van de Franse officier; le médecin de 3ème classe Félix Chastang.

    Na de oorlog kreeg Chastang op het kerkhof van Esen een praalgraf in arduin. In de jaren tachtig besliste bet stadsbestuur van Diksmuide het graf te restaureren, als hulde aan de heldendood van deze jonge, veelbeloven­de dokter uit Bretagne. Het zou hier gaan om een leeg graf, volgens Franse bronnen zouden de stoffelijke resten van Chastang eind de  jaren  60 overgebracht zijn naar Frankrijk.

    Le Dr Chastang, médecin militaire français, prit part à la bataille de l' Yser à côté des fusiliers-marins de l'amiral Ronarch qui pendant près d'un mois défendirent la ville de Dixmude assiégée par l'ennemi.. Il s' y conduisit en héros mais succomba  le 10 novembre1914, (eigenlijk moet dit 11 november zijn) date à laquelle les Allemands se rendirent maître de Dixmude. Ce sont ses derniers moments qui sont racontés ici. Bron: Charles Le Goffic,"Steenstraete", Plon, Paris, 1917

    Le 24 et 25 octobre, durant la nuit, les jeunes docteurs Chastang et Arnould évacuèrent sous le feu de l'ennemi, soit par ambulances, soit par brancards 27 blessés dans des conditions particulièrement difficiles. Ils ramenèrent tout leur personnel indemne. Deux heures avait été nécessaires pour faire les 300 mètres qui les séparaient des premières lignes françaises. Dans une lettre datée du 27 octobre, le Dr Chastang raconta à sa maman cette scène:

    Chastang vertelt :

    "Je suis heureux de t'annoncer sans orgueil qu'Arnould et moi avons été félicités par le commandant. Pendant deux nuits, nous avons été ramasser les blessés aux avants-postes et, avant-hier matin, nous l'avons échappé belle... J'étais avec Arnould, l'aumônier (abbé Pouchard) et un infirmier. Nous avons pansé et chargé un blessé sur une porte d'armoire et, notre ouvrage fini, pour sortir de la maison qui nous servait d'abri, il fallait soigneusement se cacher car nous étions à 250 mètres d'une maison d'où tiraient les Allemands. Nous n'avions qu'un fossé peu profond pour le faire et 300 mètres à parcourir. aussitôt sortis de notre abri, les balles sifflent, nous sommes obligés de nous aplatir au fond du fossé avec notre malade. Nous essayons de pousser, de tirer notre porte d'armoire en nous mettant à quatre pattes. Nous étions trop visibles encore. Il ne restait plus qu'une chose à faire, se terrer et ne pas bouger. Nous sommes ainsi restés pendant deux heures et demie; la moindre touffe d'herbe qui remuait recevait des balles. Nous croyions bien rester prisonniers des boches ou passer dans l'autre monde avant la nuit, et il n'était que midi... Tu ne saurais t'imaginer, ma chère maman, combien il est énervant d'attendre ainsi couché au fond d'un fossé. Enfin, vers une heure, le feu semble avoir changé de direction. Alors, nous tentons le grand coup, nous prenons les quatre coins de notre porte d'armoire et nous partons le plus vite possible sur la route. En quelques minutes nous étions dans les tranchées françaises, à l'abri d'un gros talus. nous avions mis plus de deux heures pour faire 300 mètres dans un fossé. Aucun de nous n'était blessé, et nous avons ramené un malade qui aurait certainement la vie sauvée."

    La chance va  malheureusement abandonner le courageux médecin deux semaines plus tard. Le 10 novembre, l'ennemi parvient à franchir les lignes françaises tenues par les tirailleurs sénégalais. L'ordre d'abandonner Dixmude est donné. Dans un poste de secours situé en avant de Dixmude, sur la route d' Eessen, blessés, médecins et brancardiers sont descendus à la cave pour se mettre à l'abri du bombardement intense. Quand celui-ci cesse, des cris se font entendre : ce sont les Allemands qui pénètrent dans l'abri. Le Dr Chastang s'interpose entre eux et ses blessés. Une heure plus tard, il doit à nouveau intervenir en faveur de son chef, le Dr Guillet (celui-ci sera échangé contre un prisonnier allemand). Par son sang-froid, le jeune médecin  parvint donc à éviter tout acte de violence au sein de son poste de secours. Fait prisonnier, il est aussitôt affecté au service d'une ambulance allemande pour laquelle, avec son confrère allemand, il travaille sans relâche à panser et à réconforter les blessés des deux camps. L'ordre d'évacuer les blessés vers l'arrière est ensuite donné. Les voitures d'ambulances chargées se mettent en route avec, en avant du convoi, les blessés qui savent encore marcher. Parmi ceux-ci se trouve le Dr Chastang qui accompagne un blessé dont le bras gauche est brisé. Le bon docteur soutient le bras de son compatriote tout en  lui promettant de faire tout ce qui est nécessaire pour éviter l'amputation. Félix Chastang ne pourra tenir sa promesse: après avoir marché un kilomètre, un obus français explose sur la route et un de ses éclats le blesse mortellement au dos. Sa dernière parole sort de sa bouche, incomplète: "Oh ma...". Une voiture d'ambulance s'est rapidement  portée au secours du blessé; de celle-ci surgit  le médecin  allemand qui ne peut hélas que constater le décès de son confrère. Le médecin semble très affecté par la mort de ce prisonnier dont il avait constaté  l' extrême dévouement  aux blessés. Il ordonne alors d'ensevelir le corps du docteur Chastang à Eessen auprès des officiers allemands décédés et, geste magnifique, lui-même, peu après entreprit d'écrire sur la croix funéraire : "Ici repose un brave médecin français".

    Pour terminer, voici la citation à l'ordre de l'armée du Dr Chastang:

     

    Citation à l'ordre de l'armée :

    ‘Le général commandant la région fortifiée de Dunkerke et le 36° corps d'armée cite à l'ordre de l'armée le médecin de 3° classe Chastang, des fusiliers marins, qui s'est signalé dès les premiers engagements par son courage, son sang-froid et ses qualités professionnelles. Le 10 novembre l'ennemi ayant envahi son poste de secours, ce jeune officier, grâce à son sang-froid, sauva la vie à son chef; frappé à mort le lendemain au cours d'un bombardement en donnant des soins aux blessés français et allemands, a su par son attitude forcer l'admiration même de nos ennemi’.

    Addendum: Précisions sur la tombe du Dr Chastang à Essen données en août 2003 par Monsieur Geldhof Philip.

    J'effectue des recherches sur les militaires français morts en Flandre en 1914-1918 et cela en coopération avec le musée In Flanders Fields à Ypres. La tombe du docteur Félix Chastang se trouve à Esen, commune de Dixmude. Sur sa tombe en marbre il y a seulement: "Ici repose un brave médecin français". Cette tombe a été remise en état, il y a quelques années, par la ville de Dixmude. C'était ce que moi -et bien d'autres gens- pensais comme étant la réalité. Mais comme souvent en faisant des recherches les choses ne sont pas toujours aussi simples ... Il y a juste deux mois, dans une copie du régistre de la nécropole de Chastres-Villeroux, je lis le nom du dr Chastang. Effectivement, fin des années 60, son corps a été réinhumé à Chastres, bien loin de la terre où il est tombé... Sa tombe à Esen y est restée...vide. J'espère que cette annecdote vous semble utile. Mes salutations sincères.

    Philip GELDHOF

     





    20-07-2008 om 14:10 geschreven door DP


    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Herinneringsmonument voor de franse Marine Fuseliers

    Herinneringsmonument voor de franse Marine Fuseliers in het stadspark van Diksmuide

     
    Het gedenkteken van admiraal Ronarc'h en zijn Marine Fuseliers is
    te vinden in het stadspark achter de bushaltes van het station. Op de plaats waar de weg van Esen Diksmuide binnenkomt en op de plaats waar de Marine Fuseliers een van hun verdedigingslinies hadden opgebouwd.
     
     
    Op de bronzen schijf van het monument lezen we:

    "Il va de notre honneur d'aider les Belges dans cette tâche jusqu'à l'extrême limite de nos moyens , en conséquence le passage de Dixmude devra être tenu par vous tant qu'il restera un fusilier marin vivant".
    Het gaat om onze eer de Belgen in deze taak te helpen, tot de uiterste grens van onze middelen bijgevolg zal de passage van Dixmude door U moeten gehouden worden zolang er een levende Marine Fusilier over zal blijven ".

    Aan dit bevel hebben ze woord gehouden!

    Op de vertikale boord van de schijf staat:"24 oct. 1914 - Le général d'Urbal - L'amiral Ronarc'h".











    20-07-2008 om 14:07 geschreven door DP


    13-07-2008
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.De laatste Franse Poilu en de laatste Duitse soldaat uit 14 - 18 zijn overleden

    De laatste Franse Poilu en de laatste Duitse soldaat uit 14 - 18 zijn overleden


    Le dernier poilu est mort

    NOUVELOBS.COM | 07.06.2008 | 21:29  Lazare Ponticelli, le dernier poilu survivant de la première guerre mondiale, est décédé à l'âge de 110 ans. Un hommage national lui sera rendu lundi matin sous la forme d'une messe aux Invalides à Paris.

     

     

    Lazare Ponticelli, le dernier "poilu" survivant de la Grande guerre, est décédé à l'âge de 110 ans, a annoncé mercredi 12 mars l'Elysée. "J'exprime aujourd'hui la profonde émotion et l'infinie tristesse de l'ensemble de la Nation alors que disparaît Lazare Ponticelli, dernier survivant des combattants français de la Première guerre mondiale", déclare le président de la République dans un communiqué.

    "Je salue l'enfant italien venu à Paris pour gagner sa vie et qui choisit de devenir Français, une première fois en août 1914, lorsque, trichant sur son âge, il s'engagea à 16 ans dans la Légion étrangère pour défendre sa patrie d'adoption. Une deuxième fois en 1921, lorsqu'il décida de s'y établir définitivement", a ajouté Nicolas Sarkozy.

     

    Hommage national

    Lazare Ponticelli, qui vivait au Kremlin-Bicêtre (Val-de-Marne), près de Paris, avait dans un premier temps refusé l'idée d'avoir des obsèques nationales comme le proposait le gouvernement, mais avait finalement décidé d'accepter, "au nom de tous ceux qui sont morts, hommes et femmes" pendant la première Guerre mondiale.

    L'hommage national qui sera rendu lundi matin à Lazare Ponticelli, décédé mercredi, prendra la forme d'une messe aux Invalides, a indiqué le secrétaire d'Etat à la Défense chargé des Anciens combattants, Alain Marleix. La date de la messe n'est pas encore fixée.
    L'office sera célébré "en présence des plus hautes autorités de l'Etat", dont Nicolas Sarkozy, mais aussi de la Légion étrangère, à laquelle il avait appartenu, et de soldats vêtus d'uniformes de poilus", a indiqué Alain Marleix, précisant que la date n'était pas encore fixée.
    "Il tenait beaucoup à la présence de légionnaires et souhaitait qu'à travers lui, cet hommage national soit rendu à l'ensemble des combattants de la Première guerre mondiale", a souligné Alain Marleix.
    L'avant-dernier survivant français de la Grande guerre était Louis de Cazenave, mort le 20 janvier dernier, également à l'âge de 110 ans. (avec AP)

     

     Lazare Ponticelli, 110 ans, était le dernier poilu. Sa disparition aujourd'hui symbolise la fin d'une époque, celle d'un homme qui a traversé le 20 siècle et ses deux conflits mondiaux. "Cet Italien de naissance, né le 7 décembre 1897, devenu Français en 1939. Arrivé à l'âge de 9 ans en France avec son frère aîné pour fuir la misère, il fut ramoneur puis crieur de journaux. Il n'a pas 17 ans quand il s'engage en 1914 au 4e régiment de marche de la Légion étrangère, "la Légion garibaldienne" qui compte six petits-fils du célèbre général et homme politique italien, Giuseppe Garibaldi. Pour défendre cette France qui lui "avait donné à manger", il doit tricher sur son âge. Il participe aux combats en Argonne puis creuse les premières tranchées. Quand l'Italie entre à son tour en guerre aux côtés des Alliés, M. Ponticelli est envoyé sous le drapeau transalpin se battre contre les Autrichiens. Blessé au visage, il apprend l'Armistice pendant sa convalescence et revient en France en 1920. Il monte alors une entreprise d'entretien de cheminées d'usine qu'il fera prospérer, avant de passer la main dans les années 1970. La société Ponticelli Frères compte aujourd'hui près de 4 000 salariés."


    Le dernier soldat allemand, lui, est mort dans l'indifférence

    Par Pierre Rouchaléou | Journaliste | 14/03/2008 | 11H57

    (De Berlin) La France s'apprête à rendre hommage au dernier combattant de la Grande Guerre, Lazare Ponticelli, décédé mercredi à l'âge de 110 ans, lors d'une messe aux Invalides, à Paris lundi. La presse a largement couvert sa disparition, avec force nécrologies, pimentées de tous les épisodes tragiques qu’il a pu traverser au cours de sa longue histoire. Mais en Allemagne, la mort au début de l'année du dernier soldat de la Grande Guerre, Erich Kästner, à l’âge de 107 ans, est passée quasi inaperçue, reléguée dans quelques rubriques des pages intérieures des journaux. Cet obscur monsieur Kästner était le dernier soldat du IIe Reich à s’être battu dans les tranchées de la guerre de 14-18. Cette étonnante discrétion n’est pas due à manque d’intérêt du public germanique pour une guerre si déterminante dans l’histoire de l’Allemagne. Aussi étonnant que cela puisse paraître dans ce pays où tout est organisé et réglé comme du papier à musique, personne n’a établi ni n’a tenu une liste nominative et exhaustive des vétérans de la Grande Guerre. Ni le ministère fédéral de la Défense, ni les nombreuses association de soldats, ni les musées, ni les centres de recherche pourtant spécialisés sur la période, aucune de ces institutions dévoreuses de budgets et remplies jusqu’à la gueule d’archives en tous genres, n’a eu l’idée de recenser un par un tous les soldats du Kaiser Wilhelm II!     Tout juste trouve-t-on des fiches éparses et des notices biographiques incomplètes sur une génération considérée depuis longtemps comme une génération perdue. Si tellement évanouie dans la Somme et dans la Marne, qu’à l’exception de Wikipedia qui consacre une notice à Erich Kätsner, la mémoire "collective" allemande l’a définitivement rayée de son champ de référence. Seuls quelques rares passionnés de l’histoire de la Grande Guerre ont déploré que son témoignage n’ait pas été recueilli à temps.

     

    interview:

    Le dernier poilu est mort

    http://www.libelabo.fr/2008/03/12/lazare-ponticelli-le-dernier-poilu/

     

    http://www.dailymotion.com/video/x4qag3_le-dernier-poilu_news

     

    http://hgeo-college.blogspot.com/2008/03/le-dernier-poilu-est-mort.html


    http://www.youtube.com/watch?v=AYOq9xmW97U







    13-07-2008 om 13:19 geschreven door DP


    03-07-2008
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Niet Polen maar Belgen bevrijdden het Nederlandse Oost-Groningen

    Niet Polen maar Belgen bevrijdden het Nederlandse Oost-Groningen

    Het oosten van Groningen werd in april 1945 niet door Poolse troepen, maar door Belgische militairen bevrijd. Dat blijkt uit een reportage van RTV Noord, de regionale omroep van de provincie Groningen. De reportage bestaat ondermeer uit een getuigenis van Jaak Daemen, één van de Belgische militairen die deel uitmaakte van de troepen die ondermeer Oost-Groningen hebben bevrijd, de Belgische SAS Parachutisten. De SAS Parachutisten of Belgian SAS Squadron was de Belgische tak van de Britse Special Air Service, de Britse Special Forces. Het “Belgian SAS Squadron” groeide samen met een andere elite-eenheid –de 4th troop of 10 Inter-Allied Commando- na de oorlog uit tot het huidige Regiment ParaCommando.

    Tot nog toe werd algemeen verondersteld dat de regio door Poolse pantsertroepen werd bevrijd. Wie zich enigszins verdiept in de materie, komt echter tot de vaststelling dat die Poolse pantsers werden voorafgegaan door Belgische stoottroepen. Voordat de lokale bevolking goed en wel besefte dat ze bevrijd waren, trokken de Belgische troepen al door naar het volgende dorp. De troepen die na de Belgen in het dorp verschenen, de Polen, werden vervolgens onthaald als helden en bevrijders. De Belgen bleven echter in het anonieme. Ook nu nog, meer dan 60 jaar na dato.

    De inzet van Belgische SAS’ers in Noord-Nederland (Operatie Larkswood) was een onderdeel van een grootscheepse geallieerde operatie die tot doel had Nederland volgens de noord-zuid as in twee delen te snijden. Dit om de terugtrekkende Duitsers te omsingelen en de aftocht te bespoedigen van hen die in het oosten gevestigd waren. In dat kader werden de Belgen begin april 1945 ingezet in Coevorden. Vandaar moesten de verkenningstroepen doorstoten naar het noorden, tot aan de Dollard, de zeearm in Oost-Groningen die Nederland van Duistland deels scheidt.

    Bij de daarmee gepaarde gevechten verloren de Belgen ook drie manschappen. De SAS’ers ROLIN, BREUR en HAZARD lieten op 12 april 1945 hun leven tijdens een vuurgevecht in Veele, een dorp nabij Winschoten. Ook nu nog zijn er ter plaatse enkele zaken die herinneren aan deze gebeurtenissen. Zo vind je in Veele de “Kolonel Blondeelweg” (Kolonel Blondeel is de oprichter en bevelhebber van de SAS Parachutisten, nvdr) en de “Rolin-brug” terug. Ook in ondermeer Finsterwolde, Veerle en Winschoten zijn monumenten opgericht die herinneren aan de inzet en offers van de Belgen.

    De bevrijding van Oost-Groningen is niet het enige dat prijkt op het palmares van de Belgische SAS Parachutisten. Zo waren zij ondermeer de eerste Belgische soldaten bij de bevrijding van Frankrijk, de eerste geallieerden in bezet België, de eerste geallieerden achter de Siegfriedlinie (ook wel Westwall), de eerste geallieerden over de Rijn en de eerste geallieerden voor de Duitse Noordzeekust. Ook namen zij ondermeer deel aan het Von Rundstedt offensief in de Ardennen, het eindoffensief in Friesland, de gevechten in Normandië en het eindoffensief in Oldenburg waarbij het regiment zware verliezen te verduren kreeg. Daarnaast zijn er tal van memorabele eremomenten van individuele parachutisten. Één daarvan is bijvoorbeeld de arrestatie van Joachim von Ribbentrop, Hitler’s minister van Buitenlandse Zaken. De Belgische sergeant Goffinet arresteerde -samen met drie Britten- von Ribbentrop op 15 juni 1945.

    Link: http://www.paracommando.com/comment.php?comment.news.1810





    03-07-2008 om 08:40 geschreven door DP


    22-06-2008
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.THE LAST ANZAC
     

    THE LAST ANZAC zie filmpje:

    http://www.youtube.com/watch?v=E9A4ARtbmFk




    22-06-2008 om 20:27 geschreven door DP


    15-06-2008
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Pro Gloria Duitse postkaarten 14-18
    Pro Gloria  Duitse postkaarten 14-18















    15-06-2008 om 11:06 geschreven door DP


    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Doodsbericht van België
    Klik op de afbeelding om de link te volgen Doodsbericht van België = Duitse propaganda uit 1914

    15-06-2008 om 00:00 geschreven door DP


    12-06-2008
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Oorlogsdagboek S.O.E agent Marcel Becquaert (deel1)

     

    Oorlogsdagboek S.O.E agent Marcel Becquaert

     

    Voorwoord

     

    Het is voor mij een eer en een genoegen om de oorlogsherinneringen van Ere Luitenant-kolonel Marcel Becquaert te mogen publiceren. Herinneringen aan een periode van moed en opoffering, van verdriet en pijn!

    Als jonge verzetsstrijder van het Onafhankelijkheids Front besliste Marcel, samen met enkele vrienden, om naar Groot-Brittannië te trekken en er dienst te nemen in het Belgian Army in the United Kingdom . Via Frankrijk, Spanje en een hoop hindernissen bereiken ze G.B. Ze namen er dienst in het heropgerichte Belgisch leger. Marcel kwam uiteindelijk terecht bij het S.O.E. .Hij kreeg er een harde opleiding als geheim agent.

     

    1944, Marcel werd als radio-operator boven België gedropt, zijn taak bestond er in om berichten van en voor de weerstand naar Londen door te zenden.

    Tijdens een razzia werd hij opgepakt, het was het begin van een weg vol ellende en foltering!! Het fort van Breendonk werd een bittere en pijnlijke herinnering!

    Gelukkig overleefde hij zijn holocaust…

     

    Na de oorlog werd hij officier in het  Belgische leger, hij koos terug voor het harde leven, hij werd parachutist . In 1960 sprong hij boven Kongo .

    Hij beëindigde zijn militaire loopbaan als Ere Luitenant Kolonel.

     

                                                                                                 Philippe Delameilleure

     

     

     

                                                                 Inleiding

     

     

    Onder impuls van Churchill werd in juli 1940 een nieuwe Britse geheime dienst opgericht: de Special Operations Executieve, beter bekend als de S.O.E. De Britse premier Winston Churchill verwoorde de doelstelling van de S.O.E. met de uitspraak ” set Europe ablaze”( zet Europa in vuur en vlam).

     

    De opdracht van de S.O.E.  was het organiseren van de sabotage en het steunen van geheime legers( weerstandsgroeperingen). Voor de S.O.E. was België zeker niet het belangrijkste actieterrein, vooral de Balkan landen en Frankrijk kregen prioriteit.

    Vanaf mei 1941 worden in België toch geregeld S.O.E. operaties uitgevoerd. Op 13 mei werd de eerste Belgische agent, Emile Tromme, ten noorden van Vielsalm geparachuteerd. In 1941 stuurde de S.O.E.  vooral individuele zending met sterk gelokaliseerde opdrachten naar België. De resultaten waren zeker niet groots. Churchill’s slagzin “set Europe ablaze” was nog verre van gerealiseerd! De geheime agenten moesten meestal van nul beginnen, ze werden opgeleid door mensen met veel goede wil maar zonder enige ervaring! Anderzijds werden er aanslagen en sabotagedaden uitgevoerd door weerstandsgroepen die geen contact hadden met Groot-Brittannië.

     

    Één van de opdrachten van de S.O.E. agenten was het vormen van kleine groepjes, die moesten proberen Duitsers te ontvoeren of te doden.

    Vanaf 1942 kregen de zendingen een realistischer karakter. Soms hadden de opdrachten een propaganda aspect. Dit was te wijten aan het feit dat in augustus 1941 de Political Warfare Executive (P.W.E.) van de S.O.E. werd afgesplitst. De P.W.E hing tegelijk af van het ministerie voor economische oorlogsvoering (ook verantwoordelijk voor de gehele S.O.E.), het Foreign Office (Political Intelligence Departement) en het ministerie voor informatie.

     

    Die complexe situatie leidde onvermijdelijk tot wrijvingen, niet enkel tussen de Britse diensten, maar ook tussen hun Belgische collega’s van de staatsveiligheid, dit waren luitenant Floo voor S.O.E. en kapitein Aronstein voor P.W.E.

     

    1942 was voor de S.O.E. in België een desastreus jaar. Verschillende agenten werden aangehouden. De Britse veiligheidsmaatregelen waren immers ver van toereikend. Gedurende het jaar 1942 kende de Belgische staatsveiligheid in Londen veel kopbrekens, dit leidde er toe dat eind ’42 de contacten met de onzekere agenten verbroken werden. Op het einde van 1942 werden de contacten, die eerder op het jaar verbroken waren, tussen de Belgische regering en de S.O.E. heraangeknoopt. Voortaan zou geen enkele operatie in België nog plaatsvinden zonder instemming van de Belgische regering en de Belgische staatsveiligheid in Londen, Voor( 1941- 1942 was dit zeker niet het geval.

     

    Vanaf november hadden vrijwel alle zendingen een sabotage als een propaganda aspect. Het gaat hier enkel om S.O.E. of P.W.E. zendingen die samen met de staatsveiligheid werden voorbereid. Daarnaast werkte S.O.E. ook voor de 2de directie van het ministerie van landsverdediging voor de zendingen naar het Geheim Leger.

     

    Tussen juni 1940 en begin september ’44 stuurde Londen 278 agenten naar België, deze kunnen in vijf verschillende actieterreinen ingedeeld worden:

     

     

     

    Inlichtingen (S.I.S. = Secrete Inteligence Service):

                                                                                                     

     

    108

     

     

    S.O.E. :                    

     

     

    77

     

     

    P.W.E. :( Political Warfare Executive  )       

     

    21

     

     

     

    Ontsnapping :

        

     

    17

     

     

    2de Directie (militair verzet Geheim Leger) :  

     

     

    55

     

     

    Van de 278 agenten werden er :

     

    §         270 geparachuteerd of via een luchtoperatie aan land gezet

    §         8 werden langs de zee of land geïnfiltreerd

    §         121 Agenten werden door de vijand aangehouden

    §         14 kwamen voor of tijdens de landing om het leven

    §         10 van hen werden bij hun landing door de Duitse Abwehr opgewacht

    §         17 agenten aanvaardden om onder Duitse controle uit te zenden

     

    Veel van het S.O.E. werk blijft tot op heden nog steeds geheim!

     

    De S.O.E. werd onmiddellijk na de oorlog ontbonden, dit op bevel van de toenmalige nieuwe eerste minister Clement Atlee.

     

     

    Dit oorlogsdagboek draag ik op aan  mijn overleden  echtgenote

     

     

    Liefste Paula

     

    Gekwetst ben ik van binnen

    Doorwond mijn hart zo zeer

    Van Uwen gansche minne

    Gekwetst hoe langer hoe meer

    Waar ik me weerd waar ik me keer

    Ik en kan niet rusten dag noch nacht

    Waar ik me weerd waar ik me keer

    Gij zijt in mijn gedachten

     

      

    10 mei 1940 – vrijdag

    Inval van het Duitse leger en datum waarop ik mij moest aanbieden op het werfbureau te Kortrijk.

    De eerste Nederlandse vluchtelingen komen per trein voorbij richting Frankrijk.

    Franse treinen voeren genietroepen en materiaal aan, ter versterking van het

    Belgische leger.

    De eerste lichte bommen vallen op de spoorweg te Desselgem, dit op 2 km van ons

    af.

     

    11 mei 1940

    Een neergeschoten Messerschmitt 110 bezocht in Hulste. Eerste confrontatie met een verkoold lijk.

    De eerste Britse colonnes marcheren door Harelbeke, richting Vichte.

     

    23 mei 1940 – donderdag

    Kerktoren in Harelbeke opgeblazen door terugtrekkende troepen.

    In de namiddag komen de eerste Duitse verkenningstroepen aan.  Het tweedaags duel aan de Leie begint.  We worden bestookt met Belgisch artillerievuur vanuit Meulebeke. Zij hadden het gemunt op de spoorweg en op de plaats waar de Duitsers een waarnemingsballon hadden opgelaten. De Duitsers reageerden met luchtaanvallen van Stuka’s, op de Belgische stellingen en slagen erin een bruggenhoofd te vormen. Duitse represailles werden ons bespaard.

     

    08 mei 1941 - donderdag

    Voorlopig werk ik in de garage van Gaston Desmet. VNV mannen houden ons in het oog, om na te gaan of we geen Brits oorlogsmateriaal verhandelden.

    Onder leiding van Raf Teirlinck, samen met André Vandamme, André Schaepdrijver, Robert Deprez en zijn broer Marcel, vormden wij het begin van de Harelbeekse weerstand.  Nadien vernamen wij dat we ten dienste stonden van het OF.

    Ons eerste werk bestond erin pamfletten te verspreiden en de muren van collaborateurs te voorzien van een hakenkruis (08 november 1941).

     

    Najaar 1941

    Verschillende vlasschuren werden in brand gestoken, nl. te Zwevegem, Desselgem en Kuurne. Als lid van het Rode Kruis hadden we voorlopig de toelating om ’s nachts op straat te komen.

    Samen met Pattijn en Deprez ruiten ingegooid in het Vlaams huis.

     

    01 januari 1942

    Vermits het verboden was om na 20 u op straat te komen, hadden we een clubje gevormd met leden van het Rode Kruis.  Met nieuwjaaravond waren we samen in het café “ Bij Jan” en moesten we binnen blijven tot 6 uur. Gedurende het dansen had ik kennis gemaakt met Paula die, tot mijn verwondering, erin toestemde om samen de volgende avond naar de cinema te gaan.  Het was liefde op het eerste gezicht, nadien sprong Paula dikwijls in om als verkenner op te treden en na te gaan of de kust veilig was.

     

    13 februari 1942

    Samen met Deprez een brandje gesticht in Ooigem (opslagplaats Demeester). Dit gebeurde met eigenhandig gemaakte brandbommen, bestaande uit een vimdoos met als vertragingsmechanisme cellofaanpapier.

     

    Mei 1942

    Samen met Raf Teirlinck en Schaepdrijver, een hoogspanningspyloon gedeeltelijk doorgezaagd.  We stonden in de Gavers tot aan ons knieën in het ijskoude water en er was slechts één toegangsweg.  Twee dagen later deed de wind de rest van het werk, twee nevenstaande pylonen werden door het gewicht van de kabels meegesleurd. Een groot gedeelte van West-Vlaanderen had geen elektriciteit meer.

     

    21 mei 1942

    Raf Teirlinck en Ryssaerts doen te Heestert een aanslag op VNVer Desmet Gilbert.  In hun overhaaste vlucht brak Rafs  fietsketting, vlug brak hij zijn fietsplaat af om te verhinderen dat zijn identiteit zou bekend worden.  Nadien werd controle uitgevoerd en moest iedere bezitter van een fiets zich melden op het gemeentehuis, om het nummer van zijn plaat te noteren.  Vandamme die in Harelbeke de controle uitvoerde zette vlug een kruisje meer.

     

    29 juni 1942

    Pattijn en Lippens uit Stasegem aangehouden door de GFP, Raf Teilinck was op tijd weggeraakt.

     

    01 juli 1942

    Een kennis van vader, dhr. Vercruysse uit Stasegem, geeft me de raad uit België te vertrekken, maar niet voor 15 juli.  Waarom?  In afwachting overnacht bij Fons Vankeirsbilck die woonde in het huisje van de bareelwachter aan de spoorweg.

     

    02 juli 1942 - donderdag

    Op aanraden van A. Vandamme vertrek ik samen met Schaepdrijver, per fiets, naar Aalst, om contact op te nemen met Brik Nichels.  Onderweg, in Gent, ontmoeten we  R. Deprez.  Na lang aandringen werden wij door Nichels bij hem thuis ontvangen. Hij zal trachten doorgangspassen voor Frankrijk te bemachtigen.

     

    03 juli 1942 

    Deprez vervoegt ons in Aalst ( hij moest nog een eindexamen afleggen als regent). Terug naar Kortrijk, waar ik een ontmoeting had met vader en Vandamme. Voorlopig nog geen gevaar.  Na Paula gezien te hebben, geslapen bij Vandamme, afscheid genomen van G. Desmet, hij gaf mij zogezegd betaald verlof.

     

    04 juli 1942

    RV met Raf  Teirlinck in Menen gemist.  Terug bij Paula, leggen een ontmoetingsplaats vast, alvorens definitief te vertrekken.

     

    07 juli 1942

    Nogmaals samenkomst met Nichels aangaande de passen.

    Fietsen in bewaring gegeven in het Noordstation (nooit meer teruggezien).

     

     

    12 juli 42

    Terug naar Aalst, nadien afspraak met  de broer van Deprez en Paula in Brussel

    Geef aan mijn liefste een afscheidsbrief mee, bestemd voor mijn ouders.

     

    13 juli 1942 - maandag

    De drie musketiers nemen definitief afscheid van alles wat hun lief is.  Wie weet voor hoe lang?

    We krijgen het gezelschap van “Pierre” uit Aalst, een vriend van Nichels, die ons zal vergezellen richting Zuid Frankrijk.

    Smokkelaars demonteren de bekleding van de treinwagon om hun smokkelwaar te verbergen. De extra controle aan de grens met Frankrijk levert geen moeilijkheden op. Een behoorlijke controle was onmogelijk gezien de overbevolking van de wagons. Nadien ingeslapen in de gang van de wagen.

     

    14 juli 1942 - Fête Nationale

    Aankomst te Parijs (gare du Nord), met de metro naar de gare de Lyon. Nogmaals 15 uur rechtstaande reizen in de gang, tot Dijon. Geen verbinding meer naar St Jean de Losne (eindbestemming aan de demarcatielijn). Voor de eerste maal een vissoep geproefd; dat viel niet mee.

     

    15 juli 1942 - woensdag

    Terug 5 uur trein. Verder te voet door de gutsende regen, naar het RV punt “Hotel du Nord” (een gebouw zonder ramen).

    De bazin wist zogezegd niets af van onze komst, we mochten wel blijven uitrusten.

    Omstreeks middernacht  gaf de patroon ons de raad  naar de spoorbaan te gaan (op 1 km).  Daar was een stopplaats waar de locomotieven hun water bijvulden.  Na discussie tussen de machinist en  een spoorwegbediende, om ons te verstoppen in de tender, liet de machinist  toe  dat we ons ingroeven in één van de laatste kolenwagons (op eigen risico).

     

    16 juli 1942

    Omstreeks 1.30 uur vertrekt de trein.  Om 3.30 uur komen we aan de demarcatielijn.  We horen bevelen geven in het Duits , een ons niet onbekende taal.  De trein rijdt een stukje verder en stopt voor de tweede maal.  Terug voetstappen, bevelen, blaffende honden en een sterk verlichte zone.  We horen dat op nevenliggende wagons gecontroleerd wordt  door middel van lange ijzeren staven.  Klokslagen op een nabijgelegen kerktoren volgen elkaar zeer langzaam op.  Zal dit nog lang duren? Eindelijk horen we een verantwoordelijke roepen “ Es sind alles Kohlen “, waarop de controle stopte.  Maar die smerige honden bleven blaffen. Het duurde een eeuwigheid.  Eindelijk vertrok de trein richting Bourg-en–Bresse .  Wat verderop, dansten we van vreugde  op de kolen, denkende dat alle gevaar geweken was.  In het station aangekomen, in het holst van de nacht, was er geen kat te bespeuren. We slopen rond 4 uur de stad binnen tot een café bazin ons binnentrok : “oh les pauvres”, ge weet niet welk een gevaar hij hier loopt, alle stations zijn bewaakt door Gestapo in burger.  We moesten ons vlug wassen.  Onze vuile regenmantels konden we achterlaten, we kregen een ontbijt en vertrokken opnieuw naar het station om verder te reizen naar Lyon (nu in een gewone reizigerstrein).  In Lyon zochten wij het Office Belge op en werden , op eigen kosten, ondergebracht in “Hotel Pasteur”. De bazin madame Morel, was een Luxemburgse.

    .

    17 juli 1942

    Met een nuchtere maag naar het Office Belge, dat ons doorstuurde naar de USA Ambassade, alle hoop op een visa voor Spanje en een vlug vertrek valt in duigen. We waren toch al een stuk verder.

     

    18 juli 1942

    Een zekere Mr. Diamant geeft ons wat brood en sardines. In de USA Ambassade brengt men ons op de hoogte van een Anglo-Amerikaanse conferentie in Londen.

     

    20 juli 1942

    Mr. Lagrange ( secretaris van de USA ambassade) geeft ons wat rantsoenzegels. We moesten hem ons pas, getekend door Van Romsé, afgeven met de belofte dat hij al het mogelijke zal doen om de reis verder te kunnen zetten.  Na de oorlog vernam ik dat hij de passen verkocht aan Joden die wilden uitwijken naar Zwitserland.

     

    21 juli 1942

    Nationale Feestdag.  Mr. Diamant bezorgt ons een “Permis de Séjour” we werkten zogezegd in zijn fabriek.  Enkele boeken gekocht in de “Flamarrion” om de tijd  door te brengen.

     

    31 juli 1942

    Alle hoop tot het verkrijgen van een rantsoenkaart opgegeven, voeden ons  voornamelijk met fruit.

     

    03 augustus 1942 - woensdag

    Onze financies staan er slecht voor, werkaanvraag ingediend bij de “ Restauration Paysanne”.  ’s Avonds langs de kade van de Rhone zitten mijmeren en denken aan thuis en Paula.  Zou ze mijn kaart ontvangen hebben?

     

    04 augustus 1942

    Kregen, door bemiddeling van Dr. Levrat, een certificat “d’inaptitude au service militaire”, maar dit moet gewettigd worden door het commissariat de police.  Dit vergde enkele keren heen en weer geloop.

     

    08 augustus 1942

    André verkoopt een broek voor 600 fr zodat we ’s avonds kunnen eten.  Daarna de  muziekkapel van Air France beluisterd, einde met de Marseillaise, waarna  groot  tumult en applaus.

     

    13 augustus 1942

    Samen met André vergezelde ik de meisjes, waarmee we de dag voordien kennis hadden gemaakt, naar het station. Bij onze terugkomst in het hotel werden wij opgewacht door de politie en aangehouden.  Waarschijnlijk veronderstelden ze, wegens onze moeilijk te spellen namen, dat we Joden waren. We werden overgebracht naar de prefectuur en na controle, gescheiden van de echte Joden.  Van achter de tralies maakten we het uiteenrukken van de Joodse families mee.  Pas later vernamen we wat hun eindbestemming was.

    We werden overgebracht naar een verlaten fort “Chapoly” in de omgeving van Lyon.  Robert Deprez en Pierre Devos, die gelogeerd waren in de kamer naast ons werden ongemoeid gelaten. Ze konden de USA Ambassade verwittigen.

    .

    14 augustus 1942

    De Nederlanders die met ons aangehouden waren, werden door tussenkomst van hun consulaat, onmiddellijk weer vrij gelaten uit het fort. Ons Belgisch consulaat wist weer van niks. Gelukkig kregen we van de USA Ambassade iedere dag een doos sardines en de verzekering dat ze het nodige deden om ons vrij te krijgen.

    Vanuit het fort kunnen wij de Mont Blanc zien.

    Volgens een Belgisch kapitein die zich met de groep bekommerde, zouden wij bestemd zijn om in een werkkamp ondergebracht te worden.

    Toen kenden wij het bestaan van de concentratiekampen nog niet.  Buiten vlooien en luizen kregen wij een verroeste gamel voor 3 personen en aten wij met de vingers. Al onze bezittingen werden ons afgenomen. USA secretaris Lagrange kwam op bezoek en mocht de oudste (meest bejaarde) Belgen meenemen.

     

    15 augustus 1942

    Vichy levert 4000 Joden uit aan Duitsland.

    Een uur na het morgen appel waren wij terug vrij.  Voor ons was het een aangenaam gevoel toen wij de poorten zagen opengaan, maar voor diegenen, die boven op het fort achterbleven; was het een grote ontgoocheling.

    Te voet naar de Crémaillère, die ons terug beneden in de stad bracht. Eenmaal in onze kamer hebben we, na een wasbeurt, terug in ons zacht bed gekropen.

     

    17 augustus  1942

    Onze rantsoenzegels hadden we niet onmiddellijk terug gekregen, een oud vrouwtje geeft uit medelijden haar brood.

     

    12-06-2008 om 14:49 geschreven door DP


    07-06-2008
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Oorlogsdagboek S.O.E agent Marcel Becquaert (deel2)

    19 augustus 1942

    Ontscheping van de Canadezen in Dieppe.

    Kregen een mooie brief van twee meisjes die we naar het station gebracht hadden; zij wensten ons veel moed toe.

     

    24 augustus 1942

    Kreeg een abces op een tand. De tandarts wilde hem niet trekken.

     

    27 augustus 1942

    Gans de dag, als werkzoekende, gewacht op de trappen van het werfbureau. Eindelijk ontvangen door een dokter die zijn studies in België gedaan had. Hij biedt hulp aan.

    Nu afwachten of we aanvaard worden, om de vendange in de Beaujolais te doen. Heb reeds 7 kilo verloren in twee maand.

     

    28 augustus 1942

    Tand laten trekken niettegenstaande mijn abces.

    Zegels gekregen van de Restauration Paysanne voor de maand september.

     

    30 augustus 1942 zondag – moeders feestdag

    Gelukkig weet ze niet wat wij hier allemaal tegenkomen en dat we soms goesting hebben om terug naar huis te keren.

    Kennis gemaakt met een Belgische handelsreiziger, die heeft me wat tabak gegeven.

     

    01 september 1942 - dinsdag

    DCA van Lyon in actie getreden tegen de Britse vliegtuigen.

    Namiddag doorgebracht in de stadsbibliotheek.

     

    02 september 1942

    Buiten gezet in ons hotel. Ganse dag nieuw logement gezocht. Eindelijk aangenomen in hotel Columbia, alle drie samen op één kamer. Definitief contact met Pierre verloren.

     

    04 september 1942

    Een schoenmaker (Algerijn) die mijn slechte schoenen wil herstellen.

     

    06 september 1942

    Ons moederke Mevrouw Accary bezorgd ons een paar koekjes en een stuk chocolade.

    Na een tweede controle van de politie, vliegen wij terug buiten in het hotel.

     

    07 september 1942

    Krijgen geen kamer meer. Dan maar naar Madame Accary in de Rue Montesquieu 15.

    Ondertussen had de dochter Alice voor zeep en zegels gezorgd. In resto “Chez Blanche” kregen wij gratis een supplement. Door tussenkomst van een kuisvrouw zijn we bij een Belgische rubberfabrikant geweest, die een adres gaf waar we ons morgen moesten aanbieden “La Collogne – 52 Avenue de la République-Villeur-Banne.

     

    09 september 1942

    Samen met André ons aangeboden om 7 uur in de firma. Kregen van Ir. Texier een werkkledij in leen. Ik stond direct aan een boormachine terwijl André specialist “Balayeur” werd.

    Robert ontvangt het nieuws dat we aangeworven zijn voor de vendage. Kon dat nu ook geen dag vroeger gebeuren!

     

    10 september 1942 – donderdag

    André ontvangt ook zijn convocatie voor de Pouilly Monial. Voor de 20e keer terug pasfoto’s laten maken, want de “Sauf Conduit” ontbreekt ons nog (dat duurt min.3 dagen).

    Met tegenzin verlaten we “La Collogne”, de werklieden waren heel vriendelijk voor ons. Ir. Texier zegt dat we na de vendange terug ons werk kunnen hervatten.

     

    11 september 1942

    Ontvangen : een pakje met onze werkkledij.

    ’s Morgens vroeg  terug gewekt door de politie. Controle op de wapens. Terug naar

    het commissariaat en bureau de chomage, voor het bekomen van een “saufconduit”. In de namiddag naar Perache, waar Mr. Conaud ons gerust stelt. We mogen het

    werkkamp vervoegen van zohaast we in regel zijn met onze pas. Op de “secours

    national” krijgen we een ticket om gratis te gaan eten.

     

     

    12 september 1942

    Vertrouwen de ganse administratie niet meer en vertrekken met de trein naar Villefranche, vandaar te voet (8 km) naar Pouilly. De gemeentesecretaris stuurde ons naar de hoeve van boer Layat, die in ’40 als militair in België was. We werden er goed ontvangen, eindelijk konden wij ons buikje vol eten.

     

    13 september 1942 – zondag

    ’s Morgens verhuizen we naar boer Lavenière. De ganse dag gewerkt. Hier ondervinden we wat vendange betekent. Hier valt weinig te lachen. We werken door tot het donker wordt. Van toilet maken geen sprake. Terug moeten wij naar een andere hoeve hier was geen slaapgelegenheid.

     

    14 september 1942

    Morgenstond brengt goud in de mond. We hadden liever wat langer geslapen. Na de soep en de aardappelen, terug naar het veld. Ditmaal tracht ik porteur te worden. De draagriemen snijden in mijn schouders want de “bennes” wegen geladen 100 kg. Gelukkig is het dan bergaf. In alle geval liever dit, dan een ganse dag gebukt te staan.

    In de late namiddag moeten wij ons aanbieden bij “le Maire”. Daar aangekomen, wist hij zogezegd van niets. Vertrekken naar een derde boer Barnot, die is niet vriendelijk en het eten laat te wensen over.  Als porteur word ik beter betaald en om 11 u en om 15 u krijgen we een casse-croute.

     

    15 september 1942 – dinsdag

    De ganse dag op grote afstanden moeten dragen, samen met een Franse collega.  We sloten de dag af met een goede slok wijn.

    Nadien nog driemaal van boer veranderd.  De laatste dag was ik ziek en heb een dag rust genomen.  ’s Avonds kreeg ik toch eten van de boerin.  Wat was het zalig als we ’s avonds terug in de hooizolder konden kruipen, goesting om naar de meisjes te kijken hadden we niet.

     

    20 september 1942 – zondag

    Einde van de vendange, terug naar Lyon. Twee nachten in hotel Faculté en Pasteur geslapen.

     

    5 september 1942

    Moeten terug ons hotel verlaten, vreemdelingen zijn niet meer welkom.  Door bemiddeling van Mr. Accary, kunnen wij de kamer van Jeanette Perret gebruiken.  Een bed voor drie man is wat te smal.  Nu we een eigen keuken hebben kunnen we zelf ons eten klaar maken.

     

    8 november 1942

    Anglo-Amerikaanse troepen ontschepen in Noord-Afrika.

     

    10 november 1942

    Verwachten geen hulp meer van de USA Amb. en verlaten Lyon. Per camion, geladen met hout, naar Limoges, per trein naar Montauban.  Duitse colonne staat op het dorpsplein, zijn we in de verkeerde richting gereden?  Neen, ze hebben heel Frankrijk bezet.

    Vlug verlaten we de stad en komen aan bij boer  Portal Marcel  Peyre de la Sal – Gasseras.  We werden ondergebracht in een afgelegen tuinhuisje.

     

    12 november 1942

    Contact opgenomen met de Office Belge in Montauban.

    De consul bezorgt ons een rantsoenkaart.

     

    26 november 1942

    Brief geschreven aan mijn ouders en aan Paula, gevraagd aan de boer brieven te verzenden na de oorlog.

    Hier leerden we de boerenstiel, zelfs het snoeien van bomen.

     

    1 december 1942

    Robert Deprez  en André Schaepdrijver worden opgeroepen om onmiddellijk  te vertrekken, richting Spanje.  Ik bleef alleen achter bij de familie Portal.

     

    2 december 1942 – woensdag

    Na het ontbijt verwittigd, dat ik, met de trein van 12 u naar Toulouse  moest vertrekken.  Alle bagage en dagboek achtergelaten.  Contact opgenomen met Mr . Emile in Hotel de Paris, te Toulouse. Om 20 u vertrekken in groep (13 man) naar Usat les Bains (Foix).  Bij valavond ons verborgen in een gracht, in afwachting dat de gids ons oppikt. De gids was een smokkelaar met een zware rugzak.  De tocht over de Pyreneeën begint bij volle duisternis, richting Andorra.  We volgen de gids langs kleine bergpaden, soms langs de flank van rotswanden.

     

    03 december 1942

    De ganse dag verder gemarcheerd. ’s Avonds even gerust in een kleine hut.  De voorraad is op, water ontbreekt.  Twee personen moeten achterlaten die gekwetst waren bij een val.  Droog gras in brand gestoken, om te verhinderen dat de honden ons spoor zouden volgen.

     

    4 december 1942

    Trekken verder over het ijs.  Een herder verkoopt melk en brood, maar ik had geen geld. Op een zeker ogenblik was de gids verdwenen, we wisten dat Duitse patrouilles toegang hadden tot Andorra.  Rond 4 uur kwamen we aan de Spaanse grens, terug was onze gids verdwenen. Op eigen kracht gingen we verder en trokken Spanje binnen, op handen en voeten, onder het venster van een grenswachtpost.  Alles begon zwart te worden voor mijn ogen, ik was doodop.  5 km verder, nabij Seo de Urgel, werden we aangehouden door de Guardia Civil. Vlug heb ik mijn paspoort opgegeten, mijn mes werd afgenomen.  Smokkel van deviezen konden ze mij niet aanwrijven, vermits ik geen cent meer had.

     

    05 december 1942

    Moesten fiches invullen, ik verklaar mij Canadees, wonende te Detroit, ontsnapte uit de raid op Dieppe.  We krijgen zwarte bonen te eten, dat vult wel goed de maag. Daarna vliegen we de gevangenis (calabossa) in. Daar worden ook mijn speelkaarten afgenomen.  We slapen voorlopig op de grond, dicht bij elkaar om wat warmte te recupereren.

     

     

    6 december 1942 – zondag

    Geen eten vandaag.  Koud, we zitten 2000 m  hoog.  Moeten naar de mis in de gevangenis, een Poolse priester doet de mis.  Nadien krijgen we een paar vijgen.  Onze cel is overbevolkt, de rode gevangenen uit de burgeroorlog zitten er samen met ons.  Onder de dreiging van kolfslagen moeten we de Bandera leren zingen.  Arriba Franco.

     

    9 december 1942

    Wat gaat er uiteindelijk met ons gebeuren?  Hopen niet uitgeleverd te worden aan de Moffen.  We kunnen ons wassen aan de fontein, maar moeten eerst het ijs stukslaan.  Werden ingeënt tegen tyfus.  

    Nooit gedacht dat ik in het jaar 1981 hier terug zou slapen, met dit verschil, ze hadden rond de binnenkoer met fontein een “Parador” (hotel) gebouwd, en  het logement was ditmaal niet gratis.

     

    13 december 1942

    Zitten reeds met 80 man in de gevangenis (Rojas inbegrepen).  Slapen nu op planken.

    Mondharmonica omgewisseld voor een korst brood en 8 vijgen.  Mijn uurwerk verkocht aan een Spanjaard, kreeg voorlopig 40 peseta’s.  Geruchten doen de ronde dat de gevangenis van Lerida en het kamp van Miranda volzet zijn.  Hoe lang zitten we hier vast.  De solidariteit  tussen de Polen is te bewonderen.

    Lijst van medegevangenen die samen met mij de tocht over de Pyreneeën gemaakt hebben en hier gevangen zitten :

     

    Delvaux André

    Chée de Huy 46

    Wavre

    Jacques Ernest

     

     

    Gobert Jules

    Av. des Cailles

    Bruxelles

    Serebriani Henri

    Rue des Biches Claires 3

    Bruxelles

    Bodson Victor

    Rue des Bois 78

    Eghezee

    Etienne René

     

     

    Kinna Charles

    Kouter 15      

    Overmere – Berlare

    Goffin Maurice

     

     

    Leceuve Victor

    Schoondalstr.2        

    Koksijde (was ook in het fort Chapoly)

    Devuyst Paul

    Av. Winston Churchill 196

    Bruxelles

     

               

    Vermits ik geen speelkaarten meer heb, dan maar combat naval gespeeld.

     

    Vandaag koppen van haring moeten eten.

    Voor 2 peseta’s honing gekocht.  Mijn tabak geruild voor 10 vijgen.  De horlogemaker die mijn uurwerk gedeeltelijk betaald had is vrijgelaten, en mijn centen zijn gaan vliegen.

    We trachten in de gratie van de priester te komen, door ons christelijker voor te doen dan de paus, dit om wat eten los te krijgen.

     

    14 december 1942

    Eindelijk krijgen we een strozak, dagelijks komen nieuwe Franse en Poolse vluchtelingen aan.

    Vervelend, ik heb nu geen enkele notie van tijd meer.

     

    15 december 1942

    De priester brengt wat maïsbloem mee. Met 6 man opgesloten in een cel met natte vloer, omdat we teveel geduwd hadden om vooraan te staan bij de bedeling van bonen.  Een paar uur later terug naar ons gewoon cachot. Mijn pijp geruild tegen     ½ pakje sigaretten. Krijgen een tweede inspuiting tegen tyfus, de hele nacht zware koorts en gedroomd van thuis.

     

    17 december 1942

    De rode Spanjaarden worden van ons gescheiden.  Een Engelsman vervoegt ons en meldt ons dat Turkije ook in de oorlog betrokken is.

    Vertrek, manana.  Deze morgen me laten scheren, de eerste maal sinds ons vertrek uit Toulouse.  Opnieuw 3 Belgen die ons komen vervoegen . Kregen deze middag vers brood en boter.  Ik sta niet op de lijst om te vertrekken. Nogmaals 3 Belgen komen aan, waaronder 1 uit Kortrijk.  Vaccin tegen pokken ingeënt.

     

    18 december 1942 – vrijdag

    Een van de drie Belgen die gisteren aankwamen, heb ik reeds ontmoet in Lyon.  Alle drie werden ze gestraft en kaal geschoren, omdat een houten bord, waarop ze geslapen hadden, beschadigd was. Vertrek nogmaals beloofd, voor morgen en maandag.

     

    20 december 1942 – zondag

    Eerste contingent gevangenen vertrokken naar Miranda.

    Voor de eerste maal mijn broek kunnen uittrekken om te slapen.

     

    22 december 1942 – dinsdag

    We vertrokken ’s morgens in een bittere koude, per autocar (een krakende kas) 2richting Lerida.  We volgden de loop van de Rio Segre, vanaf de hoogte van een paar duizend meter. Op een bepaald ogenblik staken we een ravijn over.  De brug die opgeblazen was gedurende de burgeroorlog, was vervangen door twee stalen balken, die juist op spoorbreedte van de  autocar lagen.  Het was indrukwekkend, hoe de chauffeur boven die afgrond, in alle kalmte zijn oude kar veilig overbracht.  De dorpen die we nu voorbij reden waren nog half verwoest.

    De bus stopte aan de gevangenis, er was geen plaats meer, dan maar te voet verderop naar een oude kazerne, om  in één zaal met 130 man samengeperst te worden.  De ganse vloer was ’s nachts volledig bedekt met lichamen.  Verluchting was er voldoende , want de ramen ontbraken.

     

    23 december 1942

    Slechte voeding, wie geld heeft kan een brood kopen.  De Polen spelen hier de baas, ze ontvangen 50 à 95 pes/per week.

     

    24 december 1942

    Mijn kousen die ik te drogen heb gehangen zijn verdwenen.  De Spanjaard die me brood moest geven in ruil voor  mijn stylo, was niet meer te vinden.  Heb een weinig gekregen uit de colli’s die de Franse cadetten krijgen als kerstgeschenk van hun consulaat.

     

    25 december 1942

    Na een ijskoude nacht doorgebracht te hebben, moeten we een openlucht mis bijwonen.  Vandaag een extra maaltijd, er was vlees en aardappelen in de soep.  Daarna als dessert, 2 mandarijnen.

     

    26 december 1942

    Rond de middag onverwachts de lijst van het 2e konvooi dat zou vertrekken.  Bij het appel werd mijn naam niet vermeld, bij de tweede afroeping was ik er wel bij.  Rond 16 uur vertrek per trein naar Saragossa, aankomst rond 22 uur.  Geen plaats in de gevangenis. In het station moeten wachten ( zonder eten) op een trein die ons verder zal brengen.

     

    27 december 1942 – zondag

    Rond 7 uur vertrek naar Miranda, we zaten in een 2e klas rijtuig, geen glas in de ramen erg koud.  Aan een leurende vrouw, mijn hemd gewisseld voor een stuk brood.

    Militairen, uitgedost met rode muts en mooie laarzen, behorend tot de “Division Azul”, vertrekken uit Saragossa naar Rusland.  Ze begrijpen ons ideaal, zij vertrekken om hun familie uit de nood te helpen en nadien een staatsbetrekking te krijgen.

    Om 16 uur aangekomen in Miranda, het kamp ligt op 200 m van het station.  We twijfelen welke nationaliteit aan te geven.  We ontvangen een deken, poncho, gamel en strozak worden voorlopig ondergebracht in de gang van barak 15 (bij de Canadezen).





    07-06-2008 om 00:00 geschreven door DP


    06-06-2008
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Oorlogsdagboek S.O.E agent Marcel Becquaert (deel3)

    28 december 1942

    ’s Morgens, bij het halen van de koffie bots ik op André en Robert.  Zij hadden de kust van de Middellandse Zee  gevolgd en werden een dag later aangehouden in Allamala (8 km beneden Figuras).  Hun tocht was veel gemakkelijker geweest.  Geen hulp van de Belgische ambassade.

    De pakketten bestemd voor de Belg-Belgen, werden verdeeld tussen de Belgische militairen, de Belg-Canadees, die kenden ze niet.

     

    29 december 1942

    Na ondervraging door de Spanjaarden, werd ik ingedeeld in groep 3.  Ik werd ondergebracht in het oud calabosso (gevangenis) en had als celgenoten Didden Jean  uit Welkenraedt en Lenain uit Luik, die nadien piloot werd.

     

    30 december 1942

    Installeren ons kot met gestolen planken, afkomstig van een nieuwe barak in aanbouw.

     

    31 december 1942

    Als Canadees ontvangen we een voedselpakket, geleverd door de Engelse ambassade.

     

    1 januari 1943

    Bijna 6 maanden van huis weg en we vragen ons af of we de andere kant van het water nog zullen bereiken.  Door bemiddeling van de ASA Amb.  krijgen we een extra maaltijd.  Iedere morgen zijn we verplicht deel te nemen aan “Saludo à la Bandera”.  Ik denk aan Paula, die me op oudejaarsavond 1941 een belofte gedaan heeft, en die ook gehouden heeft.

     

    6 januari 1943

    De Fransen voortdurend in gevecht met de Polen en de Belgen.  De slechte behandeling in het kamp zal een hongerstaking uitlokken.  Hier ontsnappen is onmogelijk, zelfs ’s nachts zijn we streng bewaakt.  Een dubbele prikkeldraad omringde het kamp.  Op de omheiningmuur stonden om de 25 m wachthuisjes.  De soldaten die de wacht hielden, riepen om de beurt “Alerta”, dit om mekaar wakker te houden, dat geroep duurde de gans nacht.

    We hebben de best ingerichte “Cale”. Onze vriend Didden gaat regelmatig op strooptocht, zelfs op gevaar van neergeschoten te worden.  Links en rechts kan hij wat hout scheef slaan, dat we met een mes in stukjes snijden, om zodoende, ons kacheltje, gemaakt van conservenblikken  van brandstof te voorzien.

    2 peseta’s solde ontvangen, zodat we een kleinigheid kunnen kopen in de kantine uitgebaat door  Spanjaarden.  De wijn deugt niet.  De Polen eisen toezicht door een internationale commissie van het Rode Kruis, om de levensomstandigheden te verbeteren.

     

     

    Bijlage één  : vertaald verslag van H. Amouroux, geeft een idee in welke

                           toestand we moesten overleven.

      

    De vele Spaanse gevangenissen, er zijn er zo’n 30,  zijn dikwijls de wachtkamer voor het kamp Miranda en Miranda zullen vele ontsnapten zich herinneren.

    Wanneer je na een vermoeiende en ongemakkelijke reis van zo’n 20 tot 30 uur, met geboeide handen  en als enige voedsel een klein brood, bij Miranda aankomt, dan valt het op het eerste gezicht nog goed mee. De wit gekalkte barakken staan weerszijden van een met bomen omzoomde laan en het sportveld en zwembad zien er verleidelijk uit, maar dit is slechts schijn, het sportterrein is niet toegankelijk voor de gevangenen en het zwembad is … leeg. Dit alles maakt deel uit van het decor.

    De barakken 30 bij 6 meter, zijn voorzien voor 120 bewoners, maar worden volgestouwd met 200 gevangenen die verdeeld worden in groepen van 4, 5 of 6 en die gelogeerd worden in kleine kamertjes, waarvan de muren uit een oud deken bestaat en waar alleen door een klein bovenlicht spaarzaam licht binnenvalt.  Geen elektriciteit noch  verwarming, wel vlooien en luizen en ander ongedierte.  Een wasbak met 4 kranen is de enige watervoorziening en dit zorgt natuurlijk voor ellenlange rijen.

    Het sanitair : als we dit woord mogen gebruiken voor een barak van 20 meter lang verdeeld in boxen zonder deuren, zullen alle gevangenen zich zeker nog herinneren.  Iedere morgen werd dit gebouw door een kuisploeg van gevangenen gereinigd, maar na enkele uren vlogen er weer wolken vliegen en muggen boven het smerige mengsel van uitwerpselen vooral een bloederige diarree die een verpestende stank verspreidde.Teneinde de smerige troep te vermijden lagen in de gang stenen waarop de gevangenen konden lopen.  Het was toegelaten ’s nachts de latrines te gebruiken, maar men moest er heen zonder broek aan. Je kunt denken in het pikdonker naar die smerige barak, de meeste gingen in de omgeving van de eigen barak, ervoor zorgend niet gepakt te worden door de patrouillerende soldaten.

    Oorzaak van de “Miranditis “ de chronische diarree, was, het soms besmette water, de slechte kwaliteit van het voedsel en ook het volledige gebrek aan hygiëne bij de “koks” en in de “keuken”.

    In een rapport van 3 oktober 1943 schrijft dokter Galtierd’Auriac, hoofdarts van het kamp samen met dokter Dépinay en enkele andere artsen die zich om de gezondheid van de gevangenen bekommeren, dat de koks medisch gekeurd moeten worden en dat de besmette personen uit de keuken moeten verwijderd worden of indien dit niet mogelijk is moeten ze preventief behandeld worden.

    In 1943 gaat de controle van de ziekenzaal over naar de Franse Medische Dienst en die zorgt dat verschillende gevangen afgevoerd worden naar zogenaamde badsteden, waar ze ondergebracht worden in leegstaande hotels, de omstandigheden zijn er even erbarmelijk als in het kamp, alleen is de bewaking veel minder streng.

     

     

    7 januari 1943

    De rest van het kamp verklaart zich solidair om een hongerstaking aan te vangen.  De Polen houden hardhandig controle en vernietigen alle voedsel dat het kamp binnenkomt.  De overtocht van de Pyreneeën zit  me nog in de benen.  Terwijl iedereen zit aan te schuiven aan de waterkraan, zijn wij erin geslaagd de waterleiding af te tappen.

     

    9 januari 1943

    De staking gaat verder, de peroles (ketels) met eten worden door de Polen in het zand omgekeerd.  De leiding van het kamp zit ermee verveeld, de opstand is reeds internationaal bekend en de hygiëne is beneden alles.

    Ons toilet “Franco”, was een gat in de grond, zonder spoeling, met aan de zijkant een klein muurtje. De voorkant was open en bloot.  Naarmate de dag vorderde werd de hoop uitwerpselen, groter en groter, zodat men verplicht was op de zijmuurtjes te staan, zonder zijn evenwicht te verliezen.  Een aantal gevangenen vallen reeds flauw, terwijl anderen zingen om de moraal wat op te krikken. Ik krijg een paar sigaretten van mijn  celgenoten.

    Nieuwe berichten zijn hoopvol. De Belgen jonger dan 18 jaar of ouder dan 40 zouden vrijgelaten worden en naar Belgisch Kongo overgemaakt worden, mooi, maar nu zijn wij Canadees!

    De inwoners van Miranda staan sympathiek tegenover de actie die wij ondernemen.  Dit bemerken we als de trein voorbij komt, zwaaiende zakdoeken en kreten om de moed erin te houden.

    De bandera is vermoeiend, we moeten blijven staan tot het aantal zieke afwezigen gekend is.

     

    10 januari 1943

    Twee Britse officieren verlaten het kamp.

    De bemanning van de duikboot “Iris” mag ook vertrekken.  Deze morgen was er geen bandera.  We kregen een paar beschuiten.  De leiding van het kamp doet zijn best om het kamp wat op te frissen voordat ze bezoek krijgen van een ambassadeur.

     

    12 januari 1943

    Vanmorgen 2 koekjes en twee tegeltjes choco gekregen.

    Niet wij, maar de off. groepsleiders  profiteren van de staking. Vier onder hen vertrekken.

    De bijkomende barak die inderhaast opgetrokken werd, is deze nacht door de felle wind ingestort.  Tegen de avond wordt de staking opgeheven.  Robert was ziek en uitgeput.

    De Belgische Luitenant Gautier verklaarde om 22 uur, dat de Spanjaarden de garantie gegeven hadden, dat het Rode Kruis het kamp komt bezoeken.

     

    13 januari 1943

    ’s Morgens kregen we koffie met melk plus ½ brood.  Didden had een middel gevonden om een stuk spek uit het “almacen” magazijn te stelen.  Hij beweerde het met een pijl en boog gedaan te hebben.

     

    15 januari 1943

    De militairen en de ontsnapte krijgsgevangenen moeten zich melden en krijgen een voorkeurbehandeling.  Groepsleider Bastijn verlaat het kamp. Een Jood, Frank, komt me 40 cent vragen voor een postzegel die hij me gegeven had in Lerida.

    Velen vertrekken in “résidences surveillées” en zijn gelogeerd in hotels.  Ik hoop maar één zaak en dat is samen met André en Robert te mogen vertrekken.

    Vanavond, kroketten en brood  als souper.

     

    17 januari 1943

    Handschoenen en pull ontvangen van Brits consulaat.  Beter laat dan nooit.

     

    20 januari 1943

    Was corvee patat, maar heb slecht ½ dag gewerkt.

    Geruchten doen de ronde dat de stad Miranda geplaagd wordt door een tyfus epidemie.  Krijgen soldij en sigaretten,  de Spanjaarden weten niet wat gedaan om ons tevreden te stellen.

     

    22 januari 1943 - vrijdag

    Vandaag sta ik op de lijst van de erkende Canadezen, nu en dan vertrekken er enkele. Mijn groepschef is zeer vriendelijk omdat hij water mag komen halen in ons kot.

     

    24 januari 1943  – zondag

    Voor de eerste maal Canadese solde ontvangen.

    Een éénarmige Spaanse officier vraagt ons of we een goede indruk hebben van het kamp.

     

    30 januari 1943

    Lenain verlaat onze barak, het wordt iets rustiger.

    Een delegatie van de Duitse ambassade, komt vrijwilligers rekruteren om tewerk gesteld te worden in Duitsland. Zonder succes; we kenden hun methoden.

     

    2 februari 1943

    Canadienne vest gekregen. Terug enkele mannen vertrokken.

    We vernemen dat Stalingrad gevallen was.

     

    5 februari 1943

    Terug ingeënt tegen vlektyfus.

    Lenain komt regelmatig op bezoek; Arnouts is een nieuwe vriend.

    De Poolse Canadezen worden door hun groep gesteund terwijl de Belg-Canadezen moeten toezien, wat de militairen zich toe-eigenen.

    Dit alles is van minder belang, als we hier maar buiten geraken!

    We slapen in smerige dekens vol luizen; en het eten komt soms te laat of niet. Het groeten aan de bandera hangt ons de keel uit. Onmogelijk om een brief buiten te krijgen.

     

    9 februari 1943

    Rancho (eten) is nu goed. Ik help Robert om een bed te maken, we hebben toch planken genoeg onder het zand zitten.

     

    12 februari 1943

    Voor het eerst mooi warm weder.

     

    14 februari 1943

    Corvee patat in de steek gelaten en naar de voorbereiding van een concert gaan luisteren. Eerst zat ik achteraan maar nadien had ik een loge in het dakgebinte. Op het ritme van de muziek, zwierden de hangende benen heen en weer. De kwaliteit van het orkest was niet te onderschatten. Mooie swing-Jazz en Slavische muziek stond op het programma.

    De Pool Slomesinsky komt in onze cel en vermits hij in de keuken werkt brengt hij ons soms wat extra eten.

     

    21 februari 1943 – zondag

    Spaanse autoriteiten komen het gala concert bijwonen. Van waar al die muziekinstrumenten? Een extra diner met op het menu “Riz à la Valenciennes”.

    Een mooie dag, maar wat onder de grond gebeurde, staat in de volgende bijlage, vertaald uit het Frans.

     

     

    Ontsnappingspoging tijdens het concert

     

    Waren er veel ontsnappingen? Neen. Waren er veel ontsnappingspogingen?  Relatief veel, maar zeer weinig slaagden, niettegenstaande alles geprobeerd werd.

    Het meest gebruikt was de klassieke tunnel.  Er werd in de barak een verticale put gegraven waarvan de opening onder een bed of onder de plankenvloer verborgen was.  Vanuit de bodem van de verticale schacht werd een horizontale gang gegraven onder de binnenplaats, onder de muur, de rondweg, de prikkeldraad en nog een eind verder, zodat de schildwacht de mannen niet uit de tunnel zag komen. De minimum lengte was zo ongeveer 40 meter en het graven gebeurde ’s nachts.  De grootste moeilijkheid was de uitgegraven grond kwijt te geraken. Dit moest zeer zorgvuldig en ongemerkt gebeuren.    Toch mislukten de meeste pogingen, ofwel werden ze verraden, ofwel werden ze door de Spanjaarden ontdekt, ofwel zoals in het geval van de poging ondernomen door barak 5 , passeerde er juist een patrouille op het ogenblik dat de eerste ontsnapte zijn hoofd boven de grond stak.

    Er is echter een poging die wel het vermelden waard is. De Spanjaarden bouwden een nieuwe barak, langs de kant van de keuken, tegen de afsluiting.  Ik dacht dat het een nieuwe stal was voor de muildieren die in het kamp gebruikt werden, maar mijn vriend zei dat dit gebouw veel te mooi was voor deze beesten, en dat, als ik gelijk zou hebben dat het een stal was,  hij mij met pruimen zou betalen. Het waren inderdaad stallen, maar mijn pruimen heb ik nooit gezien.

    De werken vorderen goed de muren staan er en het dak wordt er op gelegd.  Een afvaardiging van verschillende nationaliteiten gaat tot bij de kampcommandant en vraagt om op een zondagnamiddag een concert te mogen geven in de barak voor die volledig klaar is.  De kampcommandant die dol is op muziek stemt toe en wil zelfs helpen om het concert in te richten. Hij levert balken en planken om een podium op te timmeren. De commandant had helemaal niet door dat het concert als dekmantel zou dienen voor een grote ontsnapping.

    Daar de barak tegen de kampmuur gebouwd werd, was de te graven afstand gehalveerd, daarenboven liep het terrein buiten de muur steil af naar de Ebro en stond er een grote struik die de uitgang van de tunnel goed verborg.  Het probleem voor het verspreiden van de uitgegraven grond was ook opgelost, op de werf was het niet te controleren of er grond bijkwam of verdween, daarenboven kon ook een groot gedeelte grond opgeslagen worden onder het podium.

    Toegang tot de barak is natuurlijk verboden, vooral ’s nachts; maar de muziekrepetities moesten toch doorgaan, dus de graafploegen mengden zich  tussen de muzikanten en zo kon er dag en nacht gegraven worden.

    De grote zondag is aangebroken, de toeschouwers vullen de barak, de muzikanten betreden het podium en de kandidaat uitbrekers zitten klaar in de tunnel en onder het podium.

    Tijdens het concert wordt de laatste grond verwijderd en een opening gemaakt tussen de wortels van de struik.  Het concert is afgelopen, de toeschouwers en de muzikanten verlaten de barak, de Spaanse soldaten doen een laatste inspectieronde in de barak, alles lijkt te lukken, tot… een Spaanse soldaat onder het podium kijkt….  Geroep, getier, enkele geweerschoten en enkele minuten later 32 onfortuinlijke die weggevoerd worden.  

     

     

    23 februari 1943 – dinsdag

    De eerste lessen van gymnastiek gevolgd, op de Promenade des Anglais, maar dit was niet bestemd voor beginnelingen.

    Slag van de geweerkolf gekregen op mijn rug, omdat we stonden te lachen met de binnenkomende soldaten. Ze waren niet eens bekwaam van in de pas te marcheren.

    Voor het eerst een jong meisje zien wandelen, buiten de omheining. Ze werd vervolgd door glinsterende ogen.

     

    28 februari 1943

    Aangetast door de tunnel ziekte, waren we reeds begonnen met het gieten van een betonnen plaat, die de ingang moest camoufleren.

    Plots moesten we verhuizen naar een nieuwe barak, de plannen vielen in duigen. Zijn onze privé waterkraan kwijt.

    In een Portugese krant staat dat de Duitsers plannen koesteren om Spanje te bezetten. Twee mannen lukken erin, tegen betaling en met de hulp van de cognos (scheldnaam voor de bewakers), te ontsnappen. Een derde verbergt zich onder de motorkap van een camion, die voedsel binnenbracht. Heeft hij het gehaald? Dat weten we niet.  

     

    3 maart  1943

    Een kapmes en een houtzaag scheef geslagen op de bouwwerken. We kunnen terug aan het werk: “Revista” inspectie voor het opzoeken van het materiaal. Niets te vinden, wij hadden reeds veel bijgeleerd van de Spanjaarden.

    Deze morgen een flinke colis ontvangen.

     

    9 maart 1943

    ’s Avonds strengere bewaking, we mogen zelfs niet meer gekleed naar Franco (WC) gaan.

     

    11 maart 1943

    André is in het bezit van een brief van Vandamme, om over te maken aan Spaak en Gilson.

     

    18 maart 1943 – donderdag

    Tand gebroken op een stuk Toron (noga).

    De apatriden mogen vertrekken en worden overgebracht in hotels.

    Voor het eerst naar de “peleguera” (haarkapper) geweest.

     

    21 maart 1943

    De Polen vertrekken in massa, maar de chef blijft tot de laatste (op 24 maart).

    Terug “Revista”; nadien desinfectie van kledij en dekens. Alles in de trommel stoppen, die onder hoge temperatuur stond. Resultaat, we hadden nog meer vlooien. 

     

    01 april 1943

    Herdenking van de verovering van de stad Madrid.

    Speciale maaltijd: vis - hors d’oeuvre à la Valenciennes, Vino en naranjas (appelsien).

    Het eentonig leven gaat verder, geen vrijlatingen meer ; de stemming is beneden alles.

     

    14 april 1943

    De Belg-Belg en enkele Belg-Canadezen zijn reeds vertrokken. De brief geschreven naar huis (nooit aangekomen).

     

    15 april 1943

    Schoenen in herstelling gegeven bij de “Zapaterra” ; de Belgische secretaris wilde de herstelling niet betalen (Mr Kruger).

    Minderjarige Belgen verlaten het kamp.

     

    18 april 1943

    Belgen denken dat ze morgen zullen vertrekken. De Brabançonne weergalmt in het kamp.

     

    19 april 1943

    Vanaf 6 uur ’s morgens staan alle Belgen rond het “Officina”.

    Tegen de middag, in voorbeeldige orde, verlaten ze het kamp.

    Uit het kamp zagen we een trein voorbij rijden, richting St Sebastian. Uit de ramen van de trein niets anders dan lachende gezichten en wuivende zakdoeken. Het was een treffend beeld voor zij die achter bleven.

    Na de middag, met vaandel op kop, was het de beurt aan de Nederlanders. Tegen de avond waren het de echte Canadezen.

     

    21 april 1943

    Slechts 34 Joden vertrokken.

     

    22 april 1943

    Grote Bandera en de vlag halfstok, de loop van de geweren naar beneden gericht. Wat is er gaande? Het was Pasen.

     

    27 april 1943

    Rest van de Polen vertrekken. Celgenoot Slomezinsky was erbij. Morgen de beurt aan de Fransen. Slechts 2 Belgen op de lijst.

     

    1 mei 1943 – zaterdag

    Samen met de “Distinos” (uitgerust met een lang hemd) hebben we moeten defileren voor de nieuwe kampcommandant.

     

    17 mei 1943

    Mijn moreel staat laag! Mijn gedachten gaan naar al de dierbare die ik achtergelaten heb.

    Een ooievaar vliegt voorbij, is dit een gunstig teken?

    De krijgsverrichtingen in Afrika verlopen goed.

    De Canadezen zouden vrijdag vertrekken; is het gedaan met “manana”.

    Stikkend heet op de middag, pompiers met brandweerwagens komen het zand blussen. We profiteren ervan om een koude douche te nemen.

     

    21 mei 1943

    Een hevig onweer barst los over Miranda.

    Vertrek voorzien voor morgen; toch weer “manana”.

     

     

    22 mei 1943 – zaterdag

    We lopen nerveus rond; vertrekken we nu ja of neen?

    Eindelijk marcheren we naar buiten, de vrijheid tegemoet.

    Bloemen gekregen van een senorita.  Kregen een eetmaal aangeboden in een restaurant.  Nemen afscheid van de officieren en de conos.

     

    13 mei 1943

    Met de trein komen we ’s morgens in Madrid aan.  We worden in een hotel gelogeerd.  We voelen ons onwennig in zo’n groot vertrek met een zacht bed (zonder vlooien).  De Polen hadden de dag ervoor amok gemaakt en zelfs gevochten met de politie.  We vreesden dat er tegenmaatregelen zouden genomen worden.

    Rond 18 uur  moeten we terug de trein op, ze willen ons hier zo spoedig mogelijk kwijt.

     

    24 mei 1943

    Rond 20 uur is Gibraltar in zicht.   In de haven van Algeciras schepen we in, een klein transportschip brengt ons buiten de Spaanse territoriale wateren. De Britse oorlogsvlag wordt gehesen, we varen rechtstreeks naar de Amerikaanse hulpkruiser “Santa Rosa”, in de haven van Gibraltar.  We lopen totaal verloren in deze reus.  Wat een luxe, stel u voor, een WC om op te zitten!  Een Belgische majoor komt ons begroeten.  Van op het dek kunnen we Afrika (Suota) zien.

     

    27 mei 1943

    De Fransen die niet proper genoeg waren, moesten hun cabine verlaten en werden in het onderschip ondergebracht.  Wij kregen hun cabines, met stortbad.  Voor de eerste maal in mijn leven de wacht opgetrokken.  Aan boord was zelfs een cinema die de laatste USA films vertoonde.  Om de twee dagen kregen we een pakje sigaretten ( een stukje beter dan het stro dat we gewoon waren).

     

    29 mei 1943

    Militaire kledij gekregen, en de pas gekregen Spaanse kledij vloog, met vlooien en al, over boord.  Bezoek gekregen van Generaal De Gaulle.  De Belgische erewacht was te laat opgesteld, wisten wij veel wie die generaal was!  We dachten als toerist de overtocht te doen, maar André moest het luchtafweerkanon bedienen.  Ik woog niet genoeg om het kanon te wapenen maar mocht wel de munitie aanbrengen.

    De ganse nacht worden diepzeebommen tot ontploffing gebracht.  De Italianen hadden een middel gevonden om de haven binnen te dringen.  Met bestuurbare torpedo’s hadden ze gewoon een binnenvarend schip gevolgd.  De onderwater versperring was dan open.  Het volstond de torpedo de goede richting te geven en dan zo vlug mogelijk boven water te komen. Men beweert dat ze gewoon naar de Spaanse kust gezwommen zijn.

     

    30 mei 1943 - zondag

    We verlaten Gibraltar en vormen een konvooi met 29 schepen, die al zigzag varend de Duitse  duikboten ontweken.  De kruissnelheid is 14.3 knots.  In het ruim zitten Duitse krijgsgevangen, komende van Afrika, opgesloten.

     

     

     

    04 juni 1943

    De zeereis loopt ten einde, we worden opgevangen door  destroyers met barrage ballons. Sunderland vliegtuigen sporen eventuele duikboten op. Leggen aan in Glasgow, laverend tussen mijnenvelden en rotsen. Gedurende de reis hebben we waarschijnlijk een U - boot gekelderd.

     

    05 juni 1943

    De Polen verlaten het schip.

     

    6 juni 1943

    Om 7 u is het onze beurt. Een goed georganiseerde ontvangst. We maken kennis met “a cup of tea”.  Op de express trein Greennock – London is de Salvation  Army aanwezig om ons eten te bezorgen.

     

    07 juni 1943

    Aankomst in London om 10 uur. Per bus door de stad, die zwaar beschadigd is.  In afzondering geplaatst in “Patriotic School Bromley.

     

    10 juni 1943

    Eerste ondervraging doorstaan door de Security.

     

    15 juni 1943

    Robert vertrekt.  Dit is de laatste maal dat we hem gezien hebben. Eerste bombardement van London meegemaakt.

     

    16 juni 1943

    Bromley verlaten en ontvangen op de Belgische ambassade door minister Delfosse.  Ondergebracht in Hotel Ecleston.

    De administratieve rompslomp kan aanvangen, van het ene bureau naar het andere.  Zelfs een commandant die durft te vragen “wat komt hij hier doen”?  Mijnheer wilde niet gestoord worden.

     

    18 juni 1943

    Medisch onderzoek ondergaan.  Aangeduid voor de landmacht, niet aanvaard voor de RAF.  Bezoek bij Minister Balthasar.

    Bericht op de BBC “ de drie musketiers zijn goed aangekomen”. Mijn vader had het bericht gehoord, half gekleed en op zijn pantoffels, ging hij de vader van André Schaepdrijver verwittigen.

     

    19 juni – zaterdag

    Op de Franse ambassade het adres van mijn neef Camille Delhem gekregen. Hij zat in Noord Afrika en maakte deel uit van de divisie Leclerq. Brief naar hem geschreven.

     

     

    21 juni 1943

    De rest van mijn militaire kledij afgehaald.

    Vertrek uit Paddington station naar Leamington-Spa. Ingedeeld in de II D Coy.

     

     

    27 juni 1943-- zondag

    Moest de wacht optrekken aan het cachot. Moest groeten voor een officier, maar wat met het geweer? Ik kreeg de raad van binnen op de koer te blijven, mijn dril was niet zoals het moest. Waar zou ik het geleerd hebben?

    06-06-2008 om 00:00 geschreven door DP


    05-06-2008
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen. Oorlogsdagboek S.O.E agent Marcel Becquaert Foto's
    Oorlogsdagboek S.O.E agent Marcel Becquaert  Foto's







    05-06-2008 om 00:00 geschreven door DP


    04-06-2008
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Oorlogsdagboek S.O.E agent Marcel Becquaert (deel4)

    29 juni 1943 – dinsdag

    Na een zware mars komen we in een verloren gat terecht; het kasteel van Walton Hall (wel zeer mooi gelegen). Allemaal anciens van Miranda, waren hier in afzondering.

     

    13 juli 1943 – dinsdag

    Brief van André ontvangen, hij is ingedeeld bij de luchtmacht.

     

    14 juli 1943

    Eerste schietoefening; zeer goed resultaat.

     

    15 juli 1943 – donderdag

    Met verlof in London. Wedde getrokken vanaf het vertrek in België, min de aalmoezen die we ontvangen hebben in de kampen of bij de ambassades.

     

    16 juli 1943

    Aankomst in Edinburgh, geslapen in een soldatenkring. Mijn geld van onder mijn hoofdkussen gestolen. 3 pond geleend aan een vriend. Bezoek aan Fort Bridge; penny in het water geworpen.

     

    23 juli 1943

    Aanvraag ingediend voor het bekomen van een “Marraine de Guerre”. Geen nieuws meer van Robert. Buiten ons weten was hij reeds aangeworven bij de 2e Directie als geparachuteerd agent.

     

    26 juli 1943 – maandag

    Camion gemist om weer te keren naar het kamp. Onderweg opgepikt door de kampcommandant. 5 dagen arrest.

     

    27 juli 1943

    Dag waarop Generaal Van Strijdonck op bezoek kwam.

    Moest in opdracht naar London, dit was het eerste contact met de geheime dienst. Ze beweerden dat het een vergissing was. Toch bleef ik er overnachten.

     

    28 juli 1943 – woensdag

    Terug naar Eaton Square bij de 2e directie. Er was zogezegd een vergissing in de namen. In de namiddag op eigen initiatief, terug gekeerd om me kandidaat te stellen.

     

    29 juli 1943 – donderdag

    RV met de Cdt De Burghgrave d’Altena.

     

    30 juli 1943

    1e geplaatst in het schieten.

    Brief ontvangen van André evenals en colli van mijn marraine.

     

    01 augustus 1943

    Kennis gemaakt met ATS Sylvia (Birmingham.)       

               

    04 augustus 1943 – woensdag

    Adj. Remy (waarschijnlijk in opdracht van de kampcommandant) wil mij van gedacht doen veranderen om afstand te nemen van de 2e directie.

     

    11 augustus 1943

    Terug naar London geconvoceerd.

     

    16 augustus 1943

    Granaat werpen. Bij het kuisen van de granaat een stuk vod, uit België, gebruikt.

    Lt. Leeman vraagt of ik de cursus van verbindingsofficier wil aannemen.

     

    17 augustus 1943

    De opleiding is ten einde, elk krijgt zijn eenheid aangeduid.  Een telegram verhindert mijn mutatie, terug gescheiden van mijn vrienden.  Alles wat me dierbaar is wordt mij telkens ontnomen.

     

    20 augustus 1943

    Zowel Kapt. Verstraeten als Cdt. Verhaegen beweren dat ik niet zal aangenomen worden in London en dat ik mij beter kandidaat zou stellen om de militaire school te volgen.

     

    23 augustus 1943

    Opnieuw uit training weggetrokken, opdracht London.

    Nogmaals door de tandarts behandeld, groot gebrek aan vitamines. Gelogeerd in Aben-Court Hotel, Fransen uit Miranda ontmoet.

    .

    27 augustus 1943

    Tanden hersteld, stylo gekocht.

     

    29 augustus 1943

    Passé au bureau 2e section 40 Eaton Square.

    Verbod verder nota’s te nemen.

    Verslag dat volgt  is opgemaakt na mijn thuiskomst met zaken die ik me nog kon herinneren.

     

    04-06-2008 om 00:00 geschreven door DP


    03-06-2008
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Oorlogsdagboek S.O.E agent Marcel Becquaert (deel5)
    Klik op de afbeelding om de link te volgen

    Terug naar België

     

    30 april 1944 – zondag

    Vertrek bij valavond uit de omgeving van Bedford, met 4 motorige Halifax voor een vlucht van 6 uur boven vijandelijk gebied. De 17 jarige Australische piloot, kende het bestaan van België niet.

    Vertrek samen met :            André Schaepdrijver            (alias Mouché)

                                                   André Falesse                      (alias Velutus)          

                                                   Mezelf                                    (alias Patroclus)

    Alvorens in  te stappen, moesten we de controle van de douane ondergaan.  Nadien kregen we wapens, munitie, documenten, kaarten, radio codes, noodrantsoen, geld in dollars en Bef. Een radioontvanger en beschermende overtrek, met rubberen helm.

    Ik was zodanig geladen, dat bij het vertrek, het rieten zeteltje waarin ik zat, aan mijn kont bleef hangen, zonder  dat ik het gewaar werd.

    We werden binnen gehesen in het vliegtuig, met de hulp van 2 man.  Gedurende de reis kregen we kalmerende thee.  In de omgeving van Lyon kwamen we terecht in DCA geschut, een paar granaatschilfers troffen de transportruimte. De stralen van de zoeklichten schenen door de ontstane openingen.  Over Luxemburg vlogen we België binnen.

     

    1 mei 1944

    Was die datum opzettelijk gekozen?  In Engeland had ik een codenaam “Bracelet Red”.

    Op mijn Belgisch pas dat ik nu bij had stond ik vermeld als Beckers uit Brugge.

    In de streek van Spa verlaat Schaepdrijver als eerste het vliegtuig.  Dit was het laatste contact dat we met elkaar hadden met als afscheid “Merde”.  Spijtig genoeg was dit ook een definitief vaarwel.

    Enkele minuten laten gaat de valdeur opnieuw open.  De dispatcher zei “This is supposed to be the Meuse”.  Ik vond dat we verdomd laag vlogen, geen tijd tot nadenken “Green on Go”. Mijn parachute was met moeite open of ik raakte al de grond. We waren geland in de omgeving van Fumal op het terrein “Artichaut”.

     

    Een ontvangstcomité onder leiding van Jef Poot (chef van de refuge) was ter plaatse. Een zekere Royant kwam op mij afgestormd, met zwaaiende armen in de lucht.  Ik had reeds mijn revolver op hem gericht want hij antwoordde niet op het afgesproken pas- en naderwoord.  Ik hield mij kalm, een geluk, niemand kende het naderwoord.  De burgemeester van Fumal was ook aanwezig, hij bracht ons zo vlug mogelijk naar zijn hoeve, waar we bleven overnachten.  Het ontvangstcomité, ontfermde zich over de valschermen en het opzoeken van het gedropte materiaal.  Na lang zoeken vonden zij het radiomateriaal  en de mand met postduiven.  Het materiaal werd door hun toedoen naar Limburg overgebracht.  Falesse en ik hadden de opdracht eerst contact op te nemen met Brussel (waarschijnlijk om de grote sommen geld te kunnen overhandigen).

    De radioposten waren beschadigd, later heb ik er 3 van de 4 kunnen herstellen.  De kristallen bleven in mijn bezit. (freq. 5667 – 5382 – 5047 – 5227 – 5367).  De duiven met gebroken poten hebben wij opgegeten.  De Duitse patrouilles waren versterkt, ze moesten alle manifestaties voor 1 mei verhinderen.  Gelukkig kregen we alle inlichtingen omtrent hun doen en laten via de telefoonlijnen van de spoorwegstations.

     

    2 mei 1944

    Afscheid van de familie Mousset.  Een dokter bracht ons met zijn auto naar Namur.  We hadden tegenslag, door de luchtaanvallen de dag voordien, was het treinverkeer in Namur volledig stil gelegd.  Wat nu?  Burgerverkeer langs de baan was zeldzaam, we hadden ook de indruk geschaduwd te worden door 2 mannen. In het stadscentrum was het kinderspel hun kwijt te spelen ( we waren erop getraind.)   Buiten de stad, op de baan naar Brussel, deden wij autostop.  Een voertuig van de Wehrmacht, met bejaarde lijnleggers, nam ons mee naar Brussel.  We boden de mannen een sigaret aan, afkomstig uit Engeland, met zwarte tabak (speciaal voor opdrachten in bezet gebied).  Ze vonden het zeer goede sigaretten.

    In Brussel waren we te laat om contact op te nemen met ons RV punt.

    In een hotel overnachten was uitgesloten, dan maar op stap naar de buitenrand van de stad, met de hoop een logement te vinden.  We kloppen aan bij een klooster, na lang praten en aarzelen, liet de pater ons binnen en bracht ons onder in een kelderlokaal.  We mochten hier overnachten en hadden als bed een tennistafel.

     

    3 mei 1944

    Voor 4 uur ’s morgens terug op straat gezet, want de rest van het klooster mocht ons niet zien.

    Een koekje en een stukje chocolade uit het noodrantsoen was ons breakfast.  Naar de paardenkoers in Boisfort getrokken, daar zaten we veilig tussen al die Duitse officieren.

    Terug met de tram naar het centrum van de stad.  In de verte zagen we dat er controle  van de Feldgendarmerie plaatsvond.  Vlug verlaten we het voertuig.  Bij het afstappen stoot ik tegen een vrouw aan, “sorry”, ik was het kwijt zonder het te realiseren.  Toppunt van al : de vrouw was van Harelbeke  en ze herkende me.  Ik deed alsof ik haar niet kende en verdween zo vlug mogelijk.  Aangekomen op het RV punt, kliniek Depage, stond ons een verpleegster te woord.

    We gaven het codewoord : “ je viens de la part du docteur…….. de Courtrai”. Ze verdween zonder een woord te zeggen . Enkele minuten later werd Falesse in het kabinet ontvangen.   Daarna was het mijn beurt. Dan kregen we bijkomende instructies en werden naar een adres gestuurd waar we konden logeren, om ’s anderendaags per fiets naar Diest te rijden.  Waarom die gevaarlijke omweg?

     

    4 mei 1944

    In een uitgehold brood zitten mijn kristallen verstopt.  Het pakje goed zichtbaar op de bagagedrager van de fiets vastgebonden.  Vertrek naar Limburg, via Diest.  Aan de spoorwegbrug te Kessel-Lo worden we tegengehouden door Feldgendarmen.  Na wat geklaag en gezaag mag ik verder rijden en mag ik het brood behouden. Wij zijn niet meer gewoon om met de fiets te rijden, mijn achterste doet pijn.  Dan maar de fiets op de stoomtram gezet, die net voorbij komt.  Het RV punt in Diest “Café Derby”, zat stampvol met zwarthemden.  Onze contactman Gerard Venken had rap door wie we waren. We moesten hem maar volgen richting Herk de Stad.  Na een rustpoos in een kruidenierswinkel, nam ik mijn zendpost in ontvangst en kon ik op een aangeduide plaats (een boerderijtje aan een kasteel) mijn eerste bericht naar London zenden.  We namen onze eerste felicitaties in ontvangst.

     

    05 mei 1944

    Met onze gids Venken vervolgen we onze weg, ter hoogte van Kermt stopt een man komende uit tegengestelde richting, hij geeft ons de raad een omweg te maken.  Uiteindelijk belanden we te Lanklaar (Mulheim) in een café uitgebaat door Theo Oensels en zijn echtgenote Janssens.  Daar maken we kennis met de provinciale overste van het AS, Tony Lambrechts en met de leden van zijn staf (oa. Claes Guillaume alias Lommeke)

    Nadien gebruikte ik dikwijls het huis als zendplaats, de verbindingen waren er goed de toegangswegen gemakkelijk te bewaken.  Het transmissiemateriaal werd opgeborgen bij de familie Bemong, die de “Welvaart” winkel uitbaatte in dezelfde straat.

     

    Later in de maand mei 1944

    In de boerderij “De Oude God” te Rekem, herstelde ik 2 zenders met wisselstukken uit de meest beschadigde post.

    Gedurende één van de radiocontacten, had ik het moeilijk om mijn correspondent  te verstaan.  Gedurende de opleiding als pianist werkten we meestal samen  met dezelfde persoon (ATS of WAAF).  Ik was verplicht “QSD” te zenden, hetgeen een blaam was.  Bij het volgend contact  had ik terug mijn gewone correspondent, die ik kende en verstond. 

    Een andere zendplaats waar permanent een zender bleef staan, was bij Hulsbosch te Hamont.  Om te overnachten had ik een kamer naast een Duits officier, bij de familie Wijnen in het centrum van Hamont.

    Een andere boerderij waar ik alleen het bestaan van wist, was bij Louis Aerts ( broer van de oorlogsburgemeester van Hamont).

    Regelmatig werden verkenningen uitgevoerd om doelen op te sporen die het saboteren waard waren.  De scheepstrafiek op het Albertkanaal werd genoteerd.  Mogelijke dropzone’s werden in kaart gebracht en ter goedkeuring naar London gestuurd.  Regelmatig kreeg ik gecodeerde berichten te versturen, waarvan ik zelf de inhoud niet kende.

    Het Geheime Leger van Antwerpen had dringend wapens en munitie nodig  ter verdediging van de haven.  De droppingplaatsen in Limburg kregen de voorkeur, niettegenstaande de nabijheid van de vliegbasis te Eindhoven.

    De evacuatie van het materiaal zou kunnen gebeuren per schip, langs de Zuid-Willemsvaart en het Albertkanaal.

     

    28 mei 1944

    De BBC zendt een codebericht als verwittiging dat een parachutage zal plaats hebben op het terrein “Cheval” te Rekem.

     

    29 mei 1944

    Ik ontvang een codebericht waarin gevraagd wordt de nodige voorbereiding te treffen.

     

    30 mei 1944

    We kregen confirmatie. Onder leiding van Falesse en de sectoroverste Jules Wijnen  van BNB Rekem, was iedereen ter plaatse.

    Rond 23 uur verscheen een laag vliegend toestel.  Falesse  gaf met zijn flitslamp, het sein met de overeengekomen letter.  Na het antwoord door de piloot worden 3 lampen aangestoken, die de vluchtlijn bepaalden alsook het droppingspunt. Bij de tweede run werden de lampen opnieuw aangestoken. Het vliegtuig klom en loste op perfecte wijze 17 containers.  Twee delen van een container die bestemd waren voor de geparachuteerde agenten, namen we mee naar het kasteel “Kapelhof” eigendom van Baron Chestret de Haneffe.  De gedropte wapens werden naar de boerderij “De Oude God “ gebracht (met paard en kar).  Een deel van de geweren en de munitie  werd verborgen in de stallen van de boer Janssen te Rekem.

    Vanuit London was bepaald dat het grootste gedeelte van de gedropte wapens bestemd was voor Antwerpen.  Een klein gedeelte zou verdeeld worden over een aantal sectoren van BNB Limburg.

    De resterende wapens en de lege containers uit de Oude God werden weggehaald en door de weerstanders van Uikhoven gedumpt in de “Bankoel” aldaar.

     

     

    Een brief van Tony Lambrechts ( 8 juni 1944) gericht aan de sectoren.

     

    In depot secteur Rekem bevindt zich volgende bewapening en materieel voor de verschillende refuges verdeeld als volgt :

    F.M., 2 geweren, 5 revolvers, 29 granaten ( munitie 300 kogels per mitraillette) enz.  Voor sector Maaseik :  3 mitrailletten, 1 F.M. 1 geweer, 5 revolvers, 19 granaten. Neerpelt : idem als Maaseik. 

    Hasselt: 7 mitrailletten, 1 geweer, 5 revolvers, 19 granaten.

    Bilzen : idem als Hasselt, hetzelfde voor St Truiden, Tongeren, Mol en Leopoldsburg.  De secteuroversten moeten al het mogelijke doen om deze wapens vandaag 9 juni nog te halen volgens de mondelinge gegeven aanduidingen  mijner agenten. Met een bijgevoegd en door mijne hand geschreven briefje kunt ge u aanbieden op het aangegeven adres met afgifte van dit briefje.  Ik verzoek de S.O. Rekem om met alle macht de verdeling zoo snel mogelijk te regelen en wanneer personen zich aanbieden met een briefje geschreven door mij aanstonds te helpen.

    Het is gevaarvol enz…. maar we staan voor het uitvoeren der actie en persoonlijke veiligheid komt nu op het tweede plan. Indien er moeilijkheden  zouden veroorzaakt worden voor de uitdeeling dan zou dit catastrofale gevolgen kunnen hebben.  Dus….

    materiaal springstof : de verdeeling zal gereed staan in hetzelfde depot voor iedere secteur.  Dat het materiaal met alle middelen op de plaats der uitvoering moet gebracht worden in de secteurs staat vast. Ieder S.O., hoe ver ook gelegen van Rekem, moet zorgen dat het voor hem bestemde materiaal met alle middelen onmiddellijk wordt afgehaald voor de volgende nacht en met dit materiaal de reeds mogelijk zijnde  zendingen uit te voeren. Dus spoorwegen, ondergrondsche kabels en zoo het mogelijk is, de bruggen, te beginnen met de spoorbruggen. Ik geef hier de bruggen niet in eerste lijn, omdat wij het ontploffingsmateriaal daarvoor niet bezitten.  Na de uitvoering dezer zendingen stil terugkeeren alsof er niets gebeurd was.

      

     

    06 juni 1944

    Een tweede dropping had plaats op 6 juni te Opgrimbie.  Einde mei 1944 werd langs de BBC volgend bericht omgeroepen : “ voici un message pour Désiré, la gazelle file dans la vallée”.  Op 6 juni werd dit bericht opnieuw uitgezonden.  Dezelfde avond, rond  22 uur was er verzameling op de aangeduide plaats.  Onder leiding van Falesse en Venken waren er 13 man aanwezig.

     

    07 juni 1944

    Om 1 uur in de morgen kwamen 15 containers naar beneden.  Ze werden overgebracht naar “Kikmolen” te Opgrimbie en de “Oude Hoef” gelegen tussen Maasmechelen en Opgrimbie.

     

    08 juni 1943

    Een BBC bericht om 19u15 : “Salomon heeft zijn grote klompen aangetrokken”, dit was het sein tot klaarmaken van de weerstand.

     

    10 juni 1944

    Op 10 juni werd door het G.L. een overval gepleegd op de gevangenis te Hasselt.

     

     

    Tony Lambrechts gaf volgend verslag :

     

    Ondergetekende Lambrechts leider van het BNB Limburg verklaart op eer dat de hiernavolgende verklaringen betreffende de inval in de gevangenis van Hasselt  op 10 juni 44  volledig juist en oprecht zijn.

    In de staatsgevangenis van Hasselt, gebruikt door de Duitsers om politieke gevangenen op te sluiten, bevonden zich gedurende de maanden mei en juni  verscheidene leden van de BNB, alsook onschuldige gijzelaars, die moesten boeten voor andere leidende personen der beweging, die alhoewel lang gezocht door de vijand, onvindbaar bleken.  Daar wij uit zeer betrouwbare bron wisten dat de Gestapo op haar gekende onmenselijke wijze trachtte al de geheimen van de beweging uit de gevangenen te persen en wij vreesden dat dit zeer zware gevolgen kon hebben voor de beweging indien iemand onder de martelingen bezweek, bestudeerden wij de mogelijkheid om de politieke gevangen van Hasselt te bevrijden.

    Door onze vriend en vooraanstaand medelid Georges Vanistendael uit Herk de Stad, die in april een maand onschuldig in de gevangenis had verbleven, werden wij op de hoogte gebracht van de toestand  in de gevangenis, alsmede de sterke bewaking en alle andere bijzonderheden die we moesten weten.  Gedurende 14 dagen hebben wij deze aanval bestudeerd.  Gedurende deze tijd hebben we contacten aangeknoopt met een bewaker patriot.  Deze verbond er zich toe om op een gegeven moment zijn medewerking  te verlenen en gaf de raad de inval bij voorkeur te doen op een zaterdagavond tussen 18u30 en 19 u, omdat er op dat ogenblik  slechts 4 bewakers waren en de aflossende wacht slechts om 19 u kwam.

    Mijn vader Theophile Lambrechts en zuster Augusta waren reeds geruime tijd als gijzelaars opgesloten.

    Georges Vanistendael voerde de inval aan en belde, hij werd binnengelaten door bovengenoemd bewaker, onmiddellijk gevolgd door René Lambrechts, Gaby Dupain, Charlie D’Hoose, Jean Mélot en Emile Eykens.  Ze overmeesterden de bewakers, openden de celdeuren en gaven de gevangenen geld.  Mijn vader en zuster zijn onmiddellijk naar de garage Robijns gebracht, waar mijn broer Lodewijk  met hen in alle haast vertrok, omdat op dat ogenblik een Duitse patrouille toesnelde.  In een hevig vuurgevecht hebben ze 35 Duitsers neergeknald en hebben, buiten Eykens, zich allen tot de laatste kogel verdedigd.

     

    Half juni 1944

    Een derde parachutage was voorzien, maar werd niet uitgevoerd. Een hevig onweer had alle radio communicatie met London onderbroken.  Het vliegtuig is niettegenstaande er geen enkele afspraak gemaakt werd toch vertrokken. Naderhand vernamen we dat het vliegtuig neergehaald werd door toestellen van de basis van Eindhoven.

     

    Rond 20 juni 1944

    Een firma uit Antwerpen was bereid één van haar schepen “Henri” ter beschikking te stellen.  De bemanning bestond uit 4 personen, nl. kapitein Vercammen en zijn zoon, de machinist en de matroos Vercauteren, allen waren de mening toegedaan dat het om smokkelwaar ging.  De Antwerpse weerstander Boschmans zou hen als convoyeur begeleiden.  Ondertussen had Theo Oensels contact gehad met iemand van de bemanning.  Het handelde over de bevoorrading van het schip met kolen.  Hij bracht die man bij hem thuis binnen.  Dit bleek een grote flater.  Die man was vermoedelijk matroos Vercauteren.

     

    24 juni 1944

    In de nacht van 24 op 25 juni zouden 12 weerstanders van Rekem zich gelasten met het aanbrengen van het geparachuteerde materiaal en het laden van de boot.  Op 24 juni, rond 23 uur, vielen  soldaten van de Kriegsmarine, bijgestaan door Lode Huygen, Cdt  van de zwarte brigade, de boot aan.  Jean Keibeck die de wacht hield aan de sleepboot werd zwaar gewond en stierf.  Zijn medestander Camille  Hoste, die eveneens de wacht hield aan het kanaal, kon ontsnappen.

    De familie Bemong  kreeg het hard te verduren, vader, moeder en Mariette werden aangehouden  en overgebracht naar een concentratiekamp.  De Duitsers doorzochten de boot, maar vonden geen wapens.  Kapitein Vercammen kreeg de toelating om ’s anderendaags te vertrekken op voorwaarde, te varen via het sas van Hasselt.  Daar werd de boot opgewacht door de Vlaamse Wacht die de boot grondig controleerden.  Een kleine hoeveelheid wapens werd ontdekt.  Vader en zoon Vercammen werden aangehouden en naar Duitsland overgebracht, ze kwamen nooit meer terug.  Vercauteren werd ongemoeid gelaten (waarom ?).

     

    25 juni 1944 – zondag

    Een razzia, door de Kriegsmarine, werd uitgevoerd bij de familie Janssens te Mulheim-Lanklaar.  We hoorden het krijsen van de kinderen op straat.  We hadden net gedaan met het verzenden van een bericht.  Vlug werden alle codes verbrand.  De zendposten waren juist weg naar de winkel “Welvaart”.  De laatste wapens hadden wij een paar dagen voordien meegegeven met enkele weerstanders.  We hadden niets meer om ons te verdedigen.

    Falesse en ik sprongen door een raam dat uitgaf op de tuin. Telaat ! De kogels floten ons om de oren. Terug dekking gezocht in het huis, maar we zaten in de val. Wij werden samen met Theo Oensels, de dochters Helena en Mariette, Janssens en Gerard Venken uit het huis gesleurd en moesten met de handen op het hoofd langs de kant van de weg blijven staan.  Falesse gaf zich aan als leider van de groep en werd gemarteld om tot bekentenissen over te gaan.  Theo Oensels en  Gerard Venken werden te Hechtel gefusilleerd.  Wij werden afgevoerd naar de “Nebendienststelle” te Hasselt, om verder ondervraagd te worden.  Ik heb gedurende 6 dagen een vals alibi kunnen volhouden en beweerde bij toeval in dit café te zijn geweest.  Ik was zogezegd opkoper van oude autobatterijen.

    Falesse had bij zijn aanhouding, per vergissing,  mijn regenmantel meegenomen.  Daarin zat een lidkaart van het V.N.V. met mijn naam op.

    Dan was het mijn beurt om de ondervragingen, of beter gezegd de martelingen, te ondergaan.  Daar kwam een einde aan, toen een schoolvriend uit Kortrijk, die estafette dienst deed tussen de hoofdkwartieren, mij herkende. Mijn echte naam was nu gekend.  In afwachting van verdere “ondervragingen” werd ik nu overgebracht naar de gevangenis te Hasselt.  Deze aanhoudingen betekenden een tragedie voor de weerstand in Limburg.

     

    29 juni 1944

    Sedert 30 januari ‘44 had het G.L. zijn hoofdkwartier in de villa “St. Jansberg” te Zelem.  In de nacht van 29 juni werd de villa door een Duits commando overvallen.  Van de staf waren aanwezig : Tony Lambrechts, de chef,  G.Claes, Edmond Lambrechts en zijn broer Louis, J. Vandebriel, E. Vissers en verder vader Lambrechts met zijn zuster Augusta.  De Duitsers hadden een premie van 100.000,- fr uitgeloofd indien de aanval lukte.  De premie werd uitbetaald aan 5 V.N.V militiegroepen van Lode Huygen.

    In een kort vuurgevecht werden Vandebriel, Vissers en vader Lambrechts neergeschoten.  Tony Lambrechts en Claes konden ontsnappen. Louis en Edmond Lambrechts werden aangehouden en geconfronteerd met Gerard Venken die vanuit Hasselt was meegebracht.  Een aantal Vlamingen van de Sicherheitsdienst namen deel aan de aanval.  Van de oude staf bleven er tenslotte maar twee leden over.

    Door de krijgsraad in Hasselt werd melding gemaakt, dat hier verraad gepleegd werd.

    Een Duits verslag vermeldt “ Bemong Mariette, dronk Champagne  met de Gestapo”.  Ze was ook aanwezig in de eerste Gastapo auto bij de aanval op het hoofdkwartier te Zelem.

     

    1 juli 1944

    In de nacht kwamen ze ook bij  Jaak Hulbosch  terecht, waar Bob zijn zendpost aanwees.  Vervolgens  werd Marcel Royers te Kaulille  opgepakt, hij was zwaar gekwetst.

     

    8 juli 1944

    Falesse en ik , die tot nu toe in afzondering gezeten hadden, werden aan elkaar vastgeketend om overgebracht te worden naar de gevangenis van St. Gillis.  Het transport gebeurde in een personenwagen, met slechts twee deuren.  We waren vergezeld door een officier van de SD die ons duidelijk maakte dat we geen kans hadden om te ontsnappen.  Aan de rand van Brussel reden we langs de schietstand van Etterbeek.  Met een valse glimlach vroeg de officier of we deze plaats kenden.  Eenmaal in St. Gillis aangekomen werd ik naar vleugel C gebracht en tot mijn grote teleurstelling “Einzelhaft” d.w.z. alleen in een cel opgesloten.  De cel was klein, maar proper, een opplooibaar bed moest dienst doen als tafel. Het eten was niet zo slecht.  Het ergste was de verveling, de dag wilde maar niet eindigen.

    Om de beurt werden Falesse en ik  overgebracht naar het hoofdkwartier van de SD.  De ondervragingen werden verder gezet, ditmaal zonder geweld, maar wel door specialisten, die evenveel afwisten van ons clandestien werk als wij zelf.  Dit was niet te verwonderen, daar ze op 3 jaar tijd zowat 150 agenten ondervraagd hadden.

    Na enkele dagen mocht ik samen met Falesse een grotere cel betrekken.  Door morse seinen op de verwarmingsbuizen, vernamen wij dat de geallieerden geland waren in Normandie. Was dit de reden waarom we menselijker behandeld werden?

     

    20 juli 1944

    Bij de laatste ondervraging in het hoofdkwartier van de SD. Mocht ik een stafkaart inkijken waarop de goniopeilingen van mijn zendplaatsen waren aangeduid.  De verantwoordelijke van de “Funkabwehr” vertelde mij, dat het moeilijk was om mij op te sporen, omdat ik mijn zendplaats uitkoos in de omgeving  kanalen of andere hindernissen.  Dit bracht valse goniopeilingen  teweeg.  We dachten dat dit het einde van de ondervragingen in de Louisalaan was ( door Abwehr-GFP-SIP en SD) later zou blijken dat dit niet het geval was.

    Wel moet ik opmerken dat de officier van de SD die met het onderzoek belast was, me beloofde mijn ouders niet te verwittigen of te verontrusten.  Die belofte heeft hij gehouden.

    Wat mij tijdens de ondervragingen verwonderde was, dat geen enkele vraag gesteld werd in verband met eventuele briefwisseling en adressen die we zouden gebruikt hebben, om berichten over te maken naar het buitenland. We bezaten een adres in Zwitserland en in Zweden. Ook werd mij niet gevraagd welke mijn “security check” was, dachten ze misschien dat ik dezelfde code had als Falesse.  Mijn indruk was dat het afsluiten van dit dossier opzettelijk op de lange baan geschoven werd.

     

    10 augustus 1944

    Bob en ik werden opnieuw aan elkaar vastgeketend en op transport gezet naar het fort van Breendonk.  We maakten deel uit van de 3462 politieke gevangenen die kennis gemaakt hebben met dit vervloekte oord.  Twaalf uur heb ik in een klein lokaal rechtop blijven staan, gezicht naar de muur en handen vastgebonden op de rug.  Nadien werden kledij en bezittingen afgenomen, moesten we onder de koude douche, werden we kaal geschoren en moesten we een oud soldaten plunje aantrekken.  Als schoeisel hadden we houten klompen.  We werden ingedeeld in groepen van 40 man per kamer. De Duitse Off. Schmidt, met zijn Vlaamse SS. Adjuncten Wijss en Debodt namen ons onder handen. ’s Morgens vroeg werden de namen afgeroepen van diegenen die gefusilleerd werden. Daarna was het verzamelen op de binnenkoer, hier werden reeds de eerste meppen uitgedeeld tot we goed gelijnd stonden.  Aan de buitenrand van het fort moesten we de grachten dempen  met aarde die afgegraven werd van de bovenbekleding van het fort.  Per dag moest elke gevangene 4 m3 grond in kruiwagens laden.  Dezelfde grond moest dan in smalspoor wagonnetjes overgeladen worden om uiteindelijk gestort te worden  in de gracht.  Velen raakten gewond, omdat ze de kracht niet hadden de wagonnetjes te leiden, ofwel omdat ze gekwetst waren bij het graven.  Na een week kregen we medische behandeling.  De kwast die gebruikt werd op een etterende wonde werd ook gebruik om een keel te ontsmetten.  Ik heb een jonge kerel gezien met maden in zijn open wonde.  Een geestelijke die deel uitmaakte van ons konvooi werd gestraft, hij moest in evenwicht blijven staan op een paaltje, gezicht naar de zon gekeerd en met gestrekte armen een schop vasthouden.  Telkens hij eraf viel werd hij geslagen als een hond.  We waren behandeld als “Schweinhunden”.

    In Breendonk werden 187 gevangenen gefusilleerd of opgehangen.

     

    30 augustus 1944

    Zonder verwittiging terug onder het stortbad en we kregen onze eigen kledij terug.  De bezittingen waren definitief in beslag genomen.  We werden opgeladen in twee oude autobussen, voorzien van gasgeneratoren. We moesten platliggen om niet zichtbaar te zijn van buiten uit.  Wij twee kregen een uitzondering en mochten op de grond zitten.  Dit was het transport naar het concentratiekamp van Vucht bij ‘s Hertogenbosch in Holland.  We werden in quarantaine geplaatst in een groot gebouw.  Onder de meewarige blikken van de plaatselijke gevangenen, stapten de 131 Belgen, mekaar ondersteunend, het kamp binnen. De sfeer was hier meer ontspannen, het was een hemel vergeleken met Breendonk (nr 10981). De gevangenen hadden hier contact met de buitenwereld (werkten samen in de Philipsfabriek). Ze bezorgden ons onmiddellijk voedsel dat ze in het kamp rondgehaald  hadden.

     

    3 september 1944

    Een aantal Nederlanders werd door een executiepeloton geëxecuteerd.  De spanning steeg, sommige SS’ers spraken ons vriendelijk aan.  De kapo’s die met ons samenleefden, waren gevangenen zoals wij.  Ze waren door de SS aangesteld om hun bevelen ten uitvoer te brengen.  Over het algemeen waren die kapo’s Duitse misdadigers of  communisten die in Spanje het Franco regime bestreden hadden.  Na al die jaren opsluiting waren ze niet beter dan de SS’ers zelf.  Nederlandse arbeiders die samen met de gevangenen werkten, vertelden  dat de geallieerde troepen Brussel bevrijd hadden.  We hadden de hoop hier omsingeld en bevrijd te worden.

     

    05 september 1944

    Vroeg in de morgen alle gevangenen op het Appelplein samengebracht.  Een estafette kwam in volle vaart het kamp binnen en overhandigde de commandant een nota.  Daarop volgden wilde bevelen “schnell, schnell” we werden in groepen van 80 man ingedeeld en moesten in looppas naar een trein die stond te wachten  buiten het kamp.  Onder strenge bewaking, werden we met 80 man in een goederenwagon geduwd.  Er was niet voldoende plaats om te zitten, om de beurt konden een tiental mannen uitrusten.  De kleine verluchtingsraampjes waren afgesloten met prikkeldraad. Tegen de avond was de spoorbaan vrij en begon de lange reis.  Op het laatste moment kregen we een portie brood toegestopt, maar geen drank.  De grootste beproeving moest nog komen, nl : de dorst.  Deze onmenselijke tocht duurde 3 dagen en nachten. In onze wagon waren we erin geslaagd  een gat te snijden in de vloer, zodat men om de beurt zijn behoefte kon doen. Ik stelde voor het gat te vergroten om eventueel te kunnen ontsnappen, maar de meerderheid had schrik.  In geval dit ontdekt werd, mochten we ons aan een vergelding verwachten.  Na een dag rijden hoorden we plots een zwaar metalen geluid.  Een man werd omhoog gestoken om door het raam te kijken. We reden over de Rijn.

     

    8 september 1944

    Aankomst in het Konzentrationslager van Oranienburg (Sachsenhausen).  Een paar onder ons hebben de reis niet overleefd.  De deuren worden geopend.  Terug het geblaf “schnell aussteigen”, we kregen enkele minuten de tijd, om als beesten, stinkend water te drinken uit oude roestige tonnen.  Het gevolg was dat verschillende van ons diarree kregen. Op de binnenplaats marcheerden  “haftlingen”  uitgerust met splinternieuwe laarzen, gemaakt in synthetisch leder.  Dag in dag uit dienden deze gevangenen als proefkonijn, om na te gaan wat het weerstandsvermogen van dit materiaal was.

    In de namiddag moesten we een mars maken van 6 km, richting de Heinkel fabrieken.  Het was een zomerse dag, maar de afstand scheen ons eindeloos. Omringd door SS’ers moesten we nu eens snel gaan, daarna weer traag, zodanig dat we niet meer wisten wat te doen. Dit was natuurlijk opzettelijk bedacht om ons te kunnen kolfslagen geven of om aan de begeleidende honden het bevel te geven ons in de benen te bijten.  Duitse burgers die ons zagen voorbij komen, hadden medelijden, maar konden het niet uitdrukkelijk tonen.

    In het kamp van de  Heinkel fabriek werden we ondergebracht  in een enorme en zwaar beschadigde montagehal.  Met moeite waren we in een diepe slaap gesukkeld of midden in de nacht  kregen we luchtalarm en moesten in looppas op het binnenplein verzamelen.  Onder strenge SS bewaking werden we in groepen bijeen gedreven als een bende schapen.  Dit liet een efficiënt toezicht toe. Ik zorgde er wel voor in het midden van de groep te staan, daar was men beschermd tegen de koude wind en de eventuele kolfslagen.

     

     

     

    9 september 1944

    2000 Polen die deel uitmaakten van het leger van Generaal Berr (die Warchau verdedigde)  vervoegen ons.

     

    19 september 1944

    Uit deze 4000 man werden 500 geselecteerd, rekening houdend met technische kennis en gezondheid.  Ik had mij als autogeenlasser aangegeven  Ik kreeg een voorkeur behandeling en mocht werken in een verwarmde werkplaats, terwijl de anderen in een grote koude hall verbleven. We kregen een nieuw stamnummer (ik had 98163) een broek en vest met blauwe en witte strepen, een paar halve klompen overdekt met een grijze stof en sommigen onder ons kregen als toemaatje een versleten hemd of een muts.

    We werden per trein 70 km verder gevoerd en stopten in het station van Rahtenow.  Vandaar te voet (ditmaal tussen gewone Wehrmacht soldaten) naar een verlaten kamp op 2 km van de Aradow vliegtuigfabrieken.  Dagelijks en in alle weersomstandigheden moesten we die weg afleggen, op slecht passende klompen. In een afgezonderde loods, omgeven door prikkeldraad, moesten we de vleugels van de V2 vervaardigen.

    03-06-2008 om 00:00 geschreven door DP


    02-06-2008
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Oorlogsdagboek S.O.E agent Marcel Becquaert (deel6)

    19 september 1944

    Uit deze 4000 man werden 500 geselecteerd, rekening houdend met technische kennis en gezondheid.  Ik had mij als autogeenlasser aangegeven  Ik kreeg een voorkeur behandeling en mocht werken in een verwarmde werkplaats, terwijl de anderen in een grote koude hall verbleven. We kregen een nieuw stamnummer (ik had 98163) een broek en vest met blauwe en witte strepen, een paar halve klompen overdekt met een grijze stof en sommigen onder ons kregen als toemaatje een versleten hemd of een muts.

    We werden per trein 70 km verder gevoerd en stopten in het station van Rahtenow.  Vandaar te voet (ditmaal tussen gewone Wehrmacht soldaten) naar een verlaten kamp op 2 km van de Aradow vliegtuigfabrieken.  Dagelijks en in alle weersomstandigheden moesten we die weg afleggen, op slecht passende klompen. In een afgezonderde loods, omgeven door prikkeldraad, moesten we de vleugels van de V2 vervaardigen.

    In onze barak hadden we een kapo (Fritz genaamd), die wanneer we zijn accordeon muziek niet op prijs stelden, wild in het rond sloeg met zijn dikke vuisten.

    Ik kan U vertellen dat honger, koude, mishandelingen en slavenwerk dagelijkse kost waren, maar een idee geven van de werkelijke sfeer, kan niet onder woorden gebracht worden.  We waren slechts “Schweinhunden”.  Ons dagelijks uurrooster : om 4u30 opstaan uit onze stapelbedden.  Als matras hadden we in reepjes gesneden krantenpapier, één armzalig dekentje, zodat we verplicht waren met broek en vest aan te slapen.  Op bevel van de kapo vlug naar de verzamelplaats om zich om beurt te wassen, zonder zeep noch handdoek, dit zolang de kranen niet bevroren waren. Als ontbijt een ½ l “ersatz” koffie.  Nadien de barak reinigen, om een uur nadien terug aan te  treden voor het ochtendappel.  In de bittere koude, sneeuwvlagen of regen, stonden we daar onbeweeglijk, zoniet kregen we stokslagen.  Na het tellen en nogmaals tellen, tot het effectief klopte, gaf de kampoverste de toelating om naar het werk te vertrekken. In het buitengaan aan de poort nogmaals geteld, wie niet juist gelijnd was kreeg terug een stokslag op het hoofd.  De Russen kregen op het einde van het jaar een betere behandeling  en zorgden voor de keuken en het transport van het eten.  Daaruit konden we opmaken dat het Russische leger vorderingen maakte.

     

    27 april 1945

    Reeds een paar dagen horen we zwaar gerommel van artillerievuur.  Waarschijnlijk zijn de Russen Berlijn aan het veroveren.

    Deze morgen een eigenaardige stilte ! We krijgen geen bevel om op te staan, geen appel, geen Duitse bewakers meer, zelfs de kapo’s zijn er van onder gemuisd.  In de omheining is een groot gat, waarlangs de kapo’s en de Russische gevangenen ontsnapt zijn gedurende de nacht.  Eenmaal klaarlichte dag, komt op zijn eentje een Russische verkenner binnengestapt.  We waren vrij, maar nog niet thuis.

     

    Einde april 1945

    Vermits de Russische artillerie de stad Rathenow bestookte en dat er gevechten waren tussen  Russen en Amerikanen aan de Elbe, verkozen Falesse en ik  ons schuil te houden in een klein dorp.  Al wat Russische nationaliteit had, zowel KG, als werklieden, trokken in colonne naar het Oosten. Onderweg eisten ze alle paarden, karren, landbouwwerktuigen, huisgerief, vee voedsel en kledij op.

    De stoottroepen waren hoofdzakelijk Tartaren, we zaten er midden in.   Op een nacht  kwam een dronken soldaat de slaapkamer van de boerderij binnengestormd, met pistool in aanslag.  Hij veronderstelde waarschijnlijk, vermits ik op de grond sliep en Falesse en nog een andere Belg in het bed lagen, dat ik de Duitse boer was.  Hij richtte al vloekend zijn wapen op mijn borst en broebelde wat in het Russisch.  Langzaam haalde ik mijn gestreepte vest van onder het bed  en zei “Partizanski”. Hij vertrok terug al vloekend.  Hier was ik toch wel heel dicht bij de dood.  Alhoewel een Rus ons de opdracht gaf  op de koeien te passen, zijn we zo vlug mogelijk terug gekeerd naar Rathenow. Onderweg namen we ondergoed, een nieuwe broek en wat eten  in beslag. Ik behield mijn gestreepte vest, want ze had mij het leven gered.  Na een paar dagen rust in de half uitgebrande stad vertrokken we terug Westwaarts.  Ik had een fiets gestolen van een Rus en kon zo de uitgeputte Falesse op de buis van de fiets meenemen.   Op de terugweg stonden richtingsaanwijzers waarop in het Engels een verzamelplaats aangeduid stond voor Engelse KG.  Wij daar naartoe, dit was misschien  de  oplossing om vlug gerepatrieerd te worden.  Toen we het kasteeltje binnen gingen, kwam ons, tot onze grote verrassing, een Russisch officier  tegemoet die ons in het Engels te woord stond. Hij verzocht ons na de middag terug te komen.  We vertrouwden de zaak niet en zijn verder gereisd naar het volgende dorp.  Daar kwamen we terecht bij een Russische veldkeuken, waar we mochten mee-eten. In een verlaten boerderij ontdekten we in de schouw een gerookte kip.  Was dat lekker. Na een nacht doorgebracht te hebben tussen dansende en zingende Russen, werden we naar een bewaakte verzamelplaats geleid  Onze fiets waren we kwijt, ze wilden nagaan hoe dit ding werkte.

    Van een schildwacht kreeg ik de helft van zijn rantsoen brood en worst en zelfs een pakje sigaretten. De paar woorden Pools die we geleerd hadden in kamp Miranda, kwamen nu goed van pas om ons verstaanbaar te maken.  De volgende dag werden we per GMC (USA camion)  dicht bij de Elbe gebracht, in afwachting van een uitwisseling van Russische en West Europese KG.

    Eenmaal in handen van de Amerikanen, werden we gelogeerd in een kazerne, waar grondig medisch onderzoek en desinfectie gebeurde.  Aan ons verzoek ons over te vliegen naar Engeland, werd geen gevolg gegeven.  Het zou vlugger gaan per spoor.

    Terug in beestenwagens, maar dit maal met open deuren.  Via Leipzig, in kleine etappes, geraakten we in Luxemburg.  Namur was onze eindbestemming.

     

    9 juni 1945

    Aankomst in het station van Namur.  De bevolking van de stad was verwittigd van onze komst en was in massa aanwezig om ons te verwelkomen.  We werden opgevangen door het Rode Kruis, dat ons eten en drinken gaf.  Ter plaatse werden we oppervlakkig medisch gecontroleerd. Makkers die in slechte conditie verkeerden, werden onmiddellijk afgevoerd naar een kliniek.  Er was zelfs een dienst aanwezig die Duitse Marken uitwisselde tegen Belgische franken.  Ik denk niet dat één politieke gevangene  een Mark bezat.  Van elke PG werd een steekkaart opgemaakt (mijn ref. was R47,R36,R51)

    Een aantal Belgische arbeiders  die in de Duitse industrie tewerkgesteld waren, kwamen met dezelfde trein naar huis. Deze jongens  werden uitgefloten en beschimpt, er werd geen onderscheid gemaakt  of ze vrijwillig dan wel verplicht tewerkgesteld waren.  Enkele burgers nodigden ons zelfs uit om een pint te drinken.  Het was goed gemeend, maar we hadden dringender zaken te regelen.  Dezelfde dag ben ik met Bob naar Brussel gereisd om bij hem thuis te overnachten.  Ik durfde niet naar huis bellen uit schrik dat ik mijn ouders niet meer terug zou vinden.  Gelukkig had het Rode Kruis reeds het nodige gedaan.  Mijn ouders zijn zoals beloofd door de officier van de SD nooit verontrust geweest.

     

     

    10 juni 1945

    De Commandant De Winiwarter, afgevaardigde van de 2e Directie, bracht me per auto naar Harelbeke.  Hij wist me te vertellen dat zijn dienst mijn spoor gevolgd had tot in Vucht  en dat ik door het Duitse gerecht ter dood veroordeeld was.

    Ik ben aan de executie ontsnapt door het feit dat Breendonk zo snel mogelijk en in de grootste wanorde ontruimd werd.

    Het geluk van terug thuis te komen, de tranen van blijdschap, de omhelzing van mijn ouders en van mijn liefste Paula, die haar woord gehouden had, dat is iets wat je nooit vergeet.

    Telegrammen met gelukwensen en bezoekers overspoelden ons.

    Zelfs naoorlogse helden kwamen zich verontschuldigen met woorden : “ had ik het geweten dan had ik ook….”

    Nu volgde de zware taak de ouders van mijn gesneuvelde makkers André en Robert, te bezoeken en te troosten.

    Van Robert Deprez was reeds bekend dat hij met zijn vliegtuig neergehaald werd in Nederland (Hansweert) en verdween in de Westerschelde. Van  Schaepdrijver André wist men alleen dat zijn laatste verblijf in het concentratiekamp van Mauthausen was. Bij de ontruiming van het kamp, gedurende de dodenmars, bleef geen spoor meer van hem over.

     

     

     

    Gesneuvelde helden met plaats van veroordeling:

     

     

    Christiaens Victor   

     

    Munchen

    Deprez Robert          

     

    Hansweert

    Descamp Albert       

     

    Harelbeke

    Desimpelaere J.      

     

    Munchen

    Goethals Arthur       

     

    Gent (opgehangen)

    Schaepdrijver Andre        

     

    Mauthausen

    Six Jules

     

    Munchen

    Vandamme Albert

     

    Dachau

    Windels M.

     

    Munchen

     









    02-06-2008 om 00:00 geschreven door DP


    01-06-2008
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Oorlogsdagboek S.O.E agent Marcel Becquaert Foto's 2
    Oorlogsdagboek S.O.E agent Marcel Becquaert Foto's







    01-06-2008 om 00:00 geschreven door DP


    16-05-2008
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Een vergeten monument 2
    Graaf Paul de Goussencourt

     

    Foto's van het   graf van Paul de Goussencourt  op de Belgische Militaire Begraafplaats te Adinkerke. 

    Foto's van de Kapel voor graaf Paul de Goussencourt ook, “Vliegenierskapel” genoemd, te KAASKERKE - DIKSMUIDE.







    16-05-2008 om 12:38 geschreven door DP




    >

    Blog tegen de regels? Meld het ons!
    Gratis blog op http://blog.seniorennet.be - SeniorenNet Blogs, eenvoudig, gratis en snel jouw eigen blog!