Dankwoord en eerbetoon aan Frank Vanhecke

Van harte welkom aan u allen in dit ICC te Gent, dat voor de meesten onder u stilaan vertrouwd terrein is geworden, vermits het niet de eerste keer is dat we hier verzamelen hebben geblazen. Persoonlijk heb ik hier 17 jaar geleden mijn eerste congrestoespraak gehouden  op ons gezinscongres van 12 mei 1991 dat aan de grote doorbraak van 24 november is voorafgegaan. Waarmee ik niet insinueer dat mijn toespraak daar iets mee te maken had.

We hebben sedertdien samen een hele weg afgelegd, opeenvolgende successen geboekt, waarover veel gezegd en geschreven is geworden, maar het is eigenlijk heel eenvoudig  : het geheim van ons succes ligt in een herkenbaar programma, maar vooral in de geloofwaardigheid van diegenen die dat programma uitdragen. We hebben in de loop van de jaren de toon soms wat veranderend, de stijl wat aangepast, maar we zijn altijd blijven vasthouden aan de grondslagen, aan ons Vlaams-nationalisme. En ik weet wel dat sommigen zeggen dat het cordon er voor gezorgd heeft dat we nooit de kans hebben gekregen om ons woord te breken. Maar ik zeg u : als wij principieel zijn gebleven, als wij trouw zijn gebleven aan ons programma, is dat niet een gevolg van die uitsluiting, maar omgekeerd.

Wij werden en we worden uitgesloten omdat we principieel zijn en omdat voor ons staatmanschap iets anders is dan de kunst om zijn programma en zijn verkiezingsbeloften overboord te gooien in ruil voor schouderklopjes en eretitels uit Laken, voor postjes en geldgewin. Het is dààrom dat men ons nooit gevraagd heeft om deel uit te maken van een regering of een bestuursmeerderheid. Het is dààrom dat wij nooit op Laken worden uitgenodigd. Omdat wij anders dan de anderen. En dat geldt ook voor onze voorzitters.

Op dertig jaar tijd hebben we mààr twee voorzitters “versleten”.

Ik gebruik het woord “verslijten” met opzet.Want vergis u niet : het voorzitterschap van een politieke partij is wel degelijk een slopende bezigheid.

Als u het niet gelooft, ga dan na hoeveel partijvoorzitters het langer dan een jaar hebben volgehouden :

De Gucht ?  5 jaar; Leterme ? 1 jaar; Vandeurzen ? 3 jaar; Vande Lanotte? 2 jaar; Stevaert ? 2 jaar; Dua ? 4 jaar; Geert Bourgeois 1 jaar bij de VU en 3 jaar bij de N-VA; Dirk Sterckx: 4 maanden.

Die kortstondigheid heeft zo zijn redenen.

Twee weken terug zei Frank Vanhecke daarover in ’t Pallieterke: “voorzitter zijn betekent altijd bereikbaar zijn, altijd je telefoon opnemen, altijd je gsm op zak hebben. Dag en nacht bereikbaar en beschikbaar zijn. Voorzitter zijn betekent ondermeer drie keer per week gaan spreken in de afdelingen”.

Wie Frank van dichtbij gevolgd heeft weet dat zijn voorzitterschap nog veel meer dan dat inhield.  Het overzicht van 12 jaar FVH dat wij hier vandaag verspreiden bevestigt dat. De extra editie van de Eigen Volks Eerst Krant is onze liber amicorum voor Frank Vanhecke.

Maar het is juist : Frank is twaalf jaar lang inderdaad altijd bereikbaar geweest.

Zijn deur stond ook altijd open voor iedereen, zijn GSM stond altijd op, ook voor iedereen : van het gewoon partijlid, over het kaderlid tot de leden van zijn partijbestuur. Hij was nooit te beroerd om te luisteren naar de problemen en probleempjes, naar vragen, opmerkingen, suggesties van wie dan ook in deze partij : of het nu gewone militanten en leden waren, kaderleden of mandatarissen. Het maakt niet uit.

Ik vind dat zijn antwoord op de vraag die ’t Pallieterke hem stelde over wat zijn beste publiek was, Frank Vanhecke ten voeten uit typeert:

“Dat is de trouwe achterban. Ik heb altijd een groot gevoel van dankbaarheid voor die mensen die ondanks de grote moeilijkheden en de boycot, toch blijven volhouden.

Die uit de ziekenkas of de vakbond werden geschrapt omwille van hun lidmaatschap van het Vlaams Belang. Buiten gegooid. Kregen de kans om de partij te verloochenen en dan lid van de vakbond te blijven.

Geen tien hebben dat gedaan. Honderden zijn bij ons gebleven. Kleine lieden, vaak moediger dan de groten. Daar ben ik trots op”.

Welnu Frank, het gevoel is wederzijds : wij zijn trots op de man die twaalf jaar lang onze voorzitter was. De voorzitter van niet zomaar een partij en van  niet zomaar partijleden.

De leden en mandatarissen van deze partij zijn mensen die weten wat ze willen, mensen die hun gedacht durven te zeggen, koppige mensen, recht door zee mensen.

En dus niet altijd gemakkelijke mensen om leiding aan te geven.

Als Frank Vanhecke en Karel Dillen het zo lang hebben volgehouden dan is dat omdat ze lééfden in functie van dat ene doel : het tot stand brengen van een eigen staat voor dit volk, een staat waar dit volk zich thuis, geborgen en veilig kan voelen.

Een eigen staat, omdat –zoals uitgerekend Rik Coolsaet het vorige week in DS nog stelde- “de staat een cruciale rol te spelen heeft om de mensen een toekomst te verzekeren”.

Dààr is het deze partij en haar voorzitters altijd om te doen geweest : een staat tot stand brengen om de mensen een toekomst te verzekeren. Dàt en niets anders heeft Frank Vanhecke tijdens zijn 12 jaar voorzitterschap gedreven.

En ik herhaal vandaag met evenveel overtuiging als bij de herverkiezing van Frank Vanhecke:  Karel Dillen had gelijk, toen hij 12 jaar terug Frank Vanhecke tot zijn opvolger aanstelde.

Ik denk (ik weet zeker) dat Karel Dillen zich die keuze nooit beklaagd of in vraag gesteld heeft. Want Frank Vanhecke is in de loop der jaren uitgegroeid tot een voorzitter van formaat: een uitstekend redenaar, een goed debater, een correcte spelverdeler, iemand die ook de anderen het licht van de zon gunde. Kortom : een bezieler, zoals ook Karel Dillen een bezieler was. Een voorzitter die het respect, de waardering en de vriendschap van zijn leden en kiezers op een natuurlijke wijze heeft weten af te dwingen.

Ik weet dat heel wat mensen onder u graag hadden gehad dat Frank zou zijn aangebleven.

En ik weet dat heel wat mensen verwonderd waren toen Frank naar aanleiding van zijn nieuwjaarstoespraak aankondigde dat hij zijn mandaat niet wenste te hernieuwen.

Wij kunnen die beslissing betreuren, maar we moeten ze ook respecteren.

Net zoals velen onder ons 12 jaar terug de beslissing van Karel Dillen betreurden om de fakkel door te geven, maar die beslissing toen ook respecteerden, om achteraf tot de vaststelling te komen dat het een wijs besluit van Karel was geweest.

Onder Karel Dillen zijn we er in geslaagd om uit te groeien van een marginaal partijtje waar meewarig op werd neergekeken, tot een flink uit de kluiten gewassen oppositiepartij die in 1991 echt goed is doorgebroken en waar men argwanend naar keek. Herinner u de fameuze kloof tussen burger en politiek en de nieuwe politieke cultuur waar men de mond van vol had.

Onder Frank Vanhecke hebben we die partij verder uitgebouwd en versterkt, om in 2004 uit te groeien tot de grootste fractie in het Vlaams Parlement en vandaag tot de grootste oppositiepartij in het federale parlement : tégen politiek correct Vlaanderen in, tégen de media in, tégen de zuilen in, ondanks het ostracisme waar we al zo’n twintig jaar het voorwerp van uitmaken. Maar een partij waar in binnen- en buitenland wordt naar opgekeken, waar rekening mee wordt gehouden.

Onder Frank Vanheckes voorzitterschap zijn wij uitgegroeid van een lastige luis in de pels tot een partij die staat voor wat de meerderheid van de Vlamingen denkt: over het recht van Vlaanderen om  plaats in te nemen tussen de andere staten van deze wereld, over de nood aan waarden en normen, over de veiligheid, over immigratie, over vakbonden, over propere handen, over vrijheid van meningsuiting.

Vandaag is een nieuwe mijlpaal in ons bestaan.

Vandaag vatten we de derde fase aan : de consolidatie van onze stellingen, het voorbereiden van een verdere groei en het doordrukken van ons programma.

Frank Vanhecke heeft net zoals zijn voorganger in 1996, geoordeeld dat we dit moment, die nieuwe fase best met een nieuwe voorzitter aanvatten. Hij laat zijn opvolger een partij na die nog kan groeien. Dat is althans mijn oprechte overtuiging. Er zijn nl. geen geloofwaardige alternatieven meer, noch ideologisch, noch partijpolitiek. België –dat museum van surrealisme- zit op zijn tandvlees (net zoals het SMAK hiernaast) :

Het besef is er vandaag dat alleen in Vlaanderen een democratische besluitvorming nog mogelijk is, dat we alleen in Vlaanderen nog een toekomst hebben. En het besef groeit dat alleen het Vlaams Belang de juiste weg wijst naar dat vrije Vlaanderen.

Vandaag zijn we de grootste Vlaams-nationale partij, de sterkste identitaire partij in Europa.

Wij zijn dus geen liberalen, maar in het Vlaanderen dat wij voorstaan zal het bedrijfsleven kunnen bloeien en zullen de gedachten ècht vrij zijn. Wij zijn geen socialisten, maar het Vlaanderen dat wij voorstaan zal over een sterke sociale zekerheid beschikken en zal niemand aan zijn lot overlaten. Wij zijn geen christendemocraten, maar in het Vlaanderen dat wij voorstaan zullen er nog waarden en regels zijn en zullen gezinnen nog meetellen. 

En wij zijn op een punt gekomen waarbij de verwezenlijking van dat Vlaanderen dat wij voorstaan –en samen met ons zoveel andere Vlamingen, kiezers en toekomstige kiezers- geen droom meer is maar een bijna tastbare en grijpbare realiteit. Een realiteit die de Belgische partijen ongetwijfeld nog een tijd voor zich zullen trachten uit te schuiven, maar hoe dan ook een onafwendbare realiteit.

Laat de anderen dus maar beweren dat de bevolking niet geïnteresseerd is in staathervorming en communautaire dossiers, maar in hun pensioen, hun sociale zekerheid en hun koopkracht.

Ik zeg u : het zal de zorg om de dag van morgen zijn, om het pensioen, het zal de vraag zijn of de dokter morgen nog zal kunnen betaald worden en of de kinderen nog in staat zullen zijn om een huis te kopen, het zal die zorg zijn die de vorming van een Vlaamse staat en de verwezenlijking van ons programma uiteindelijk onafwendbaar maakt.

Ik heb persoonlijk begrip voor diegenen die hun hoop hadden gesteld in een stap voor stap strategie naar onafhankelijkheid. Ik heb begrip voor diegenen die vorig jaar eens op een andere manier een middenvinger hebben willen opsteken naar de traditionele partijen.

Ik begrijp de redenering die hen heeft gedreven.

Maar vandaag moet iedereen inzien dat het belangrijk is dat de Vlaamse kiezer uit één mond spreekt om zijn afkeer te uiten van de tragikomedie waarvan we het jongste jaar getuige zijn geweest  en waar –dat is ondertussen ook wel duidelijk- geen einde aan komt en waar nooit een einde aan zàl komen, tenzij Vlaanderen wéér eens capituleert. Vandaag moet iedereen inzien dat onze strategie de enig mogelijke is : vasthouden aan onze doelstellingen en aan ons programma, het been stijf houden, desnoods dertig jaar lang vanuit de oppositie.

Regering na regering, jaar na jaar, dag na dag aantonen en blijven aantonen dat er maar één weg is naar een veiliger Vlaanderen, naar een welvarend Vlaanderen, naar een Vlaanderen waar de Vlamingen zich thuis blijven voelen en waar nieuwkomers zich moeten aanpassen en niet omgekeerd, een Vlaanderen dat territoriaal niet langer wordt belaagd.En die weg, dat is een onafhankelijke staat voor deze natie. Het is de strategie die Karel Dillen ons heeft voorgehouden,

Het is de strategie die Frank Vanhecke zonder aarzelen heeft voortgezet en die ook door de volgende voorzitter op zijn beurt zal worden voortgezet.  Daar gaan we niet van af. Daar geven we nooit op toe. Altijd recht door zee.

Misschien en wellicht komen er nog stormen op ons af, zeker komt er nog veel tegenwind.

Maar ik zeg u : ooit varen wij met dit schip de veilige haven van het onafhankelijke Vlaanderen binnen. Dit schip, waarvan Frank Vanhecke de voorbije 12 jaren aan het roer heeft gestaan, en dààrvoor, beste Frank, kunnen wij u niet dankbaar genoeg zijn.

Bedankt Frank !

En toen kreeg Frank Vanhecke een minutenlange staande ovatie van een bomvolle zaal.

09-03-2008 om 22:14 geschreven door ancapa

06-03-2008 om 16:05 geschreven door ancapa

Valkeniers nieuwe voorzitter Vlaams Belang

Recht door zee!

Dames en heren, partijgenoten, Vlaamse patriotten,

Voor u staat een geëmotioneerd man.

Geëmotioneerd omwille van het afscheid als voorzitter van Frank Vanhecke, die gedurende 12 jaar onze partij, eerst Vlaams Blok, dan Vlaams Belang op een totaal belangeloze manier is voorgegaan en haar samen met u allen, via vele zwarte zondagen, tot grootse hoogten heeft geleid. Hoogten, die geen enkele andere Vlaams nationalistische partij sinds het ontstaan van dit onland ooit heeft gerealiseerd. Frank, ik weet dat je dit niet graag hebt, maar ge zult het u nog dikwijls moeten laten welgevallen in de komende maanden. Dank voor die 12 jaar.

Een geëmotioneerd man ook omwille van de brede blijk van vertrouwen die ik vandaag van u het partijcongres, de kaderleden van het Vlaams Belang heb gekregen. Ook dank aan de vele onbaatzuchtige militanten hier vandaag, u bent het kloppend hart van de partij. Dank u. Dat vertrouwen doet goed aan het hart en het scherpt de adrenaline aan. Maar ik ben er mij tevens van bewust dat het een grote verantwoordelijkheid op mijn schouders legt en een tijdsbesteding met gevolgen voor het gezin. Ook hen dank ik voor de steun. In de plaats van uithuizigheid in de wereld zal het nu uithuizigheid in Vlaanderen worden.

Een grote verantwoordelijkheid om samen met het partijbestuur, met de partijraad en met u het partijcongres …het Vlaams Belang en meer nog Vlaanderen door de steeds sneller op ons afkomende uitdagingen van de komende jaren te loodsen, doorheen het zieltogende België en door de geglobaliseerde wereld. Onze partij en Vlaanderen mee te helpen loodsen, recht door zee naar het onafhankelijke Vlaanderen.

Goede vrienden, Gent is een stad waar wij al vele congressen organiseerden. Gent is van oudsher een verzetshaard geweest van het volk van de Lage Landen. Geuzenverzet tegen de Spanjolen, maar ook, toen België – onzaliger gedachtenis - eenmaal een feit was, bleef Gent lang een vrijgevochten orangistische mentaliteit koesteren. Een manier van zijn, van in de wereld staan, die sterk bleef aansluiten bij de handelsgeest en de wetenschappelijke gedrevenheid van Noord-Nederland. Gent, zoals alle Vlaamse steden en gemeenten trouwens, is een fiere Vlaamse gastvrije stad die echter van geen voogden houdt en dus de ideale plaats om hier vandaag ons congres te houden.

Vlaamse patriotten, sinds vorig jaar bestaat onze partij 30 jaar. Dertig jaar al maken wij het verschil. Dertig jaar, om het met het geliefde citaat van onze stichter Karel Dillen te zeggen, “liever een wolf in het bos, dan een vette hond met een ketting om de hals”. Ondanks cordon sanitaire, ondanks politieke processen, ondanks repressie tegen onze mandatarissen en militanten, heeft het belgikske ons niet klein gekregen.

In die drie decennia gebeurde er anderzijds wel een heleboel. Regeringen losten elkaar af. Partijen kwamen, partijen gingen. Op gezette tijden brachten schandalen de geesten in beroering. Soms ging het over overheidsopdrachten en vette vingers, andere keren ging het over zwaar banditisme of verdwenen en vermoorde kinderen. Vlamingen en Walen verloren de tel van de staatshervormingen én van de staatsschuld: 285 miljard euro vandaag, het resultaat van paars, een pak méér dan de 248 miljard van Dehaene.

In dit land dat voortdurend met zichzelf overhoop lag, kwamen vele en vele tienduizenden migranten terecht, die zich goedschiks kwaadschiks voor de kar lieten spannen van de één, om vervolgens tegen de kar van de ander te rijden. Iedereen had de mond vol over rechten, niemand sprak meer van plichten. Het sociale weefsel is op die dertig jaar verworden tot niets en nihilisme. We zijn terecht gekomen in een land van ontheemden: autochtone en allochtone ontheemden. Goede vrienden, dat is hoe het toekomstige onafhankelijke Vlaanderen België in herinnering zal houden: als een tot op de draad versleten tricolore vod!.

Niemand heeft een glazen bol, ook het Vlaams Belang niet, ook ik niet. En toch krijgen wij gelijk in tal van voorspellingen over maatschappelijke evoluties. Uiteindelijk hoeft het niet te verbazen dat België net is aangeland wáár het is aangeland. Er is immers geen enkele sprake meer van een gedeelde maatschappelijke visie voor álle Belgen, laat staan dat die er ooit al zou geweest zijn. De Belgische politiek en de federale overheid dragen deze visie niet uit, gewoon omdat ze niet bestaat.

Het rekken van de doodstrijd, het overbruggen van de toenemende tegenstellingen in bijna alle domeinen van het openbare leven tussen Vlamingen en Franstaligen is de enige bestaansreden van België. Fiscaliteit, migratie en inburgering, veiligheid, mobiliteit, arbeid en Justitie, ethische dossiers, noem maar op: in de geesten is België al heel lang gesplitst. Het gaat enkel en alleen nog over geld. België is corrupt, omdat haar enige bestaansreden de leugen is, de leugen om het geld.

De grootste verdienste van de voorbije crisis is dat intussen ook het buitenland België in haar ware gedaante gezien heeft. Dit is geen imagoverlies, dit is een realiteit. Het masker is afgerukt. België en het politieke en maatschappelijke leven van België de afgelopen dertig jaar kan men het best vergelijken met een roller coaster, u weet wel een achtbaan zoals in Boudewijnland … sorry Bobbejaanland. Maar dan een rollercoaster, een achtbaan met metaalmoeheid. Vroeg of laat zal het fataal aflopen.

Elke staatshervorming was een looping extra, maar dan wel een looping op losse schroeven. Het meest recente communautaire akkoord, dat de geschiedenis zal ingaan als dat van de borrelnootjes en de stinkende vis, stond al sinds 10 juni in de sterren geschreven. Maar ik geef toe: krakende wagens, ook die van een verroeste achtbaan, rijden het langst. België is taai en de onafhankelijkheid van Vlaanderen zal er niet komen, indien we als Vlaams-nationalisten, àlle Vlaams-nationalisten, de strijdbijl, de sloophamer niet opblinken. Die verroeste Belgische achtbaan moet tegen de grond!

Wij weten al langer dat we hiervoor op een bepaalde Vlaamse elite niet moeten rekenen. Zij laten zich maar al te graag in Brusselse salons een ketting om de hals leggen als een vette hond en kickt op Koninklijke schouderklopjes en lintjes. Al te veel Vlamingen hebben zich om de smeer laten overtuigen om vooral niets te doen voor goed bestuur, gedeelde waarden en normen, rechtvaardigheid en politiek fatsoen, waar ze in de media en voor de verkiezingen wel de mond van vol hebben.

Gelukkig zijn er steeds meer andere Vlamingen, uit de zakenwereld, de zorgsector en het onderwijs, die zich wel durven afzetten tegen het voor Vlaanderen en Wallonië noodlottige Belgische status-quo. Zelfs in de internationale betrekkingen en de vakbonden worden sommigen stilaan wakker uit een diepe winterslaap. Rechtse en vandaag ook stilaan linkse, progressieve Vlamingen in de Vlaamse Beweging, over de partijgrenzen heen. En het recente manifest van de progressieve Gravensteengroep is daar nog maar eens een bewijs van.

Vrienden, er zal meer vreugde zijn in de hemel om de bekering van één zondaar, dan om het leven van 99 rechtvaardigen.

Het kartel kreeg op 10 juni een klaar mandaat van de kiezer. Samen met de vele kiezers van het Vlaams Belang en de LDD is dit een bewijs dat zoveel mensen, in barre tijden van onverschilligheid, nog hopen op Vlaamse verandering. Een bewijs dat Vlamingen wel degelijk wakker liggen van het communautaire, meer dan ooit.

Maar helaas ziet het er naar uit dat een deel van het kartel op de tsjevenklippen afkoerst, onweerstaanbaar aangetrokken door de verraderlijke sirenenzangen. De Vlaams-nationalistische partner van het kartel vecht nog steeds een wanhopige strijd om niet gestrikt te worden en de vette vis binnen te halen.

Welnu, als het kartel – over de andere traditionele partijen heb ik het zelfs nog niet eens, die hebben hun ziel al lang aan de duivel verkocht - echt wil dat de kansen voor Vlaanderen keren, dan moeten ze ophouden te collaboreren met de Belgische koloniale macht en ophouden zich geroepen te voelen om België te redden.

Wie gelooft er anders die mensen nog. Shame on you!

Vrienden, vorige donderdag heeft Verhofstadt in zijn afscheidsspeech in de Kamer het Vlaams Belang vergeleken met een 2cvtje waar vier man vechten om aan het stuur te mogen zitten. Daarover, vrienden,zou ik het volgende willen opmerken. Vandaag hebben wij andermaal net zoals de afgelopen 30 jaar eensgezind een eendrachtig bewezen dat het VB een partij is waar over leiderschap of voorzitterschap nooit gevochten of getwist is, tot spijt van heel politiek België dat ons daarom benijdt.

En wat Verhofstadt betreft : die heeft nu bijna 20 jaar aan het stuur gezeten van zijn partij met in feite slechts twee resultaten namelijk… in de VLD vechten Somers, Dewael en De Gucht merkwaardig genoeg niet om aan het stuur te mogen zitten, maar vechten ze om de tweede, de derde en de vierde viool te mogen spelen want de VLD is gewoon nooit iets anders geweest dan de dictatuur van één man. En resultaat nr 2. De VLD is teruggebracht tot een partij met minder kiezers dan het Vlaams Belang. Verhofstadt moet dus wat meer bescheiden zijn en niet meewarig doen over een 2CV want weldra zit heel de VLD op een trottinet.

Politieke volwassenheid zal voor Vlaanderen niet eerder aan de orde zijn, dan wanneer zoveel mogelijk Vlaamse politieke partijen in een ware geest van godsvrede de handen in elkaar staan en een Vlaamse kracht vormen. En op die manier vanuit hun Vlaamse kracht aan de onderhandelingstafel, zelf spontaan de hoogste eisen gaan stellen. Dan zal het snel gedaan zijn met de Franstalige arrogantie. De matten zullen bijzonder snel gerold worden en de Franstalige denktanks over ‘wat na België’ zullen sneller dan ze het hadden kunnen bevroeden aangesteld worden tot de curatoren van de Belgische staat, samen met hun Vlaamse evenknieën.

En net als de tientallen volkeren die onlangs, ook en vooral in Europa hun onafhankelijkheid verwierven, ben ik ervan overtuigd dat én Vlaanderen én Wallonië er beter zullen van worden. En als, àls het niet lukt vanuit België, dan moet het Vlaamse parlement en de Vlaamse regering haar verantwoordelijkheid nemen. Wij bieden hiervoor een wisselmeerderheid aan. Weet dan Mr. De Minister-president, dat uw stem door niemand wordt aanhoord, zolang ge stamelend bid en bedelt aan de poort.
Uiteindelijk is er de laatste dertig jaar in het Vlaams-nationale landschap maar één constante: de vaste waarde van het rechtlijnige en beginselvaste Vlaams Belang, dat – hoe kon het ook anders voor een partij gesticht door een groot man als Karel Dillen – altijd recht door zee gegaan is.

Wie voor onze partij stemde, kreeg steeds waar voor zijn geld. Kreeg geen borrelnootjes of rotte vis, maar onversneden Vlaams-nationalisme op zijn bord: de eis van … Brussel en Vlaamse Rand incluis, een Vlaamse republiek. De eis van een beleid van recht en orde, een migratiestop, een kordate inburgering van migranten en een politiek die zou aansluiten bij tradities, normen, waarden en maatschappelijke instellingen van ons Europa en ons Vlaanderen. Het gezin als hoeksteen van een veerkrachtige, dynamische en gelukkige samenleving is door ons nooit naar het verdomhoekje gewezen.

Dankzij onze consequente recht door zee oppositiepolitiek heeft de gedachte van de Vlaamse onafhankelijkheid postgevat in de hoofden van meer Vlamingen dan degenen die zich in de jaren zeventig door de federalismegedachte van de Volksunie lieten verleiden. Op dezelfde manier zullen wij ook een verstandige migratiepolitiek, een gedegen veiligheidspolitiek, ernstige Westerse waarden en normen op de dagorde zetten.

Vuilgebekt als het moet om gehoord te worden, maar met nuance met stijl als dat aan de orde is. Steeds recht voor de raap en met de onnavolgbare stijl van ontelbare Vlaamse mannen en vrouwen die ons in onze ontvoogdingsstrijd zijn voorafgegaan. Met de spontane stijl van een gerechtvaardigd zelfvertrouwen. Kortom onze partij is de rebel waar de anderen schrik voor hadden, schrik voor hebben en ik verzeker u, schrik zullen blijven voor hebben.

Goede vrienden, er is veel gespeculeerd over mijn persoon, over mijn profiel, over mijn verleden en over mijn agenda. En het minst dat men kan zeggen is dat de tegenstander het niet goed weet, dat hij zenuwachtig is. Men is op zoek… Wel laat mij het hen gemakkelijk maken en aan hen bevestigen wat u allen weet. Ik ben een Vlaams nationalist uit idealisme, uit sentiment, uit overtuiging en uit ervaring. Ik geloof en strijd al heel mijn leven tussen en samen met de militanten voor een onafhankelijk Vlaanderen. Maar ik ben echter evenzeer een rationeel mens, een man uit het zakenleven en een man van de wereld, die in aanraking gekomen is met vele culturen in vele continenten. Die heeft leren omgaan en respect hebben voor alle komaf en alle huidskleuren. Ik heb mij overal goed gevoeld.

Maar het is juist die ervaring die mij gesterkt heeft in de overtuiging dat noch de culturele eenheidsworst, noch de multiculturele dwaasheid heilzaam zijn. Mijn globbetrotterij heeft er mij inderdaad van overtuigd dat om Gandhi te citeren: “je eerst nationalist moet zijn om internationalist te worden”. Het is dan ook vanuit die overtuiging dat ik met klem bevestig dat de identiteit van Vlaanderen slechts die kan zijn van een volk dat maar één leidcultuur heeft en dat is een cultuur, een identiteit gebaseerd op onze eeuwenoude Westerse Christelijke, humanistische waarden en normen, op onze Nederlandse taal en onze Vlaams Nederlandse cultuur. Een cultuur waaraan vreemdelingen, of ze nu Franstalig zijn, van Poolse of Magrebijnse komaf zich aanpassen en niet omgekeerd.

Dit is een normale, gezonde democratische eis, die in heel de wereld geldt en dus ook bij ons. Tot nader order en tot zij het tegendeel bewijzen staat de Islam haaks op deze waarden en normen. Gelukkig wordt ook dit vandaag meer en meer door sommige progressieve middens erkend. Mag ik daar voor ons allen echter aan toevoegen dat het onmogelijk is om respect en integratie op te eisen van vreemdelingen als het ons aan zelfrespect voor onze eigen waarden en normen en cultuur ontbreekt. Ook daar is Vlaanderen de laatste generatie, sinds mei ’68, te kort door de bocht gegaan.

Goede vrienden, wij - als rebelse partij - zijn voor Vlaanderen een sterk middel en een onnavolgbaar werktuig geworden, een modern wapen voor zijn bevrijdingsstrijd. Het regime heeft alle middelen, zoals het cordon en partijverbod boven gehaald om zich tegen dat wapen te verweren. Middelen die een normale werking en de geloofwaardigheid van de Belgische democratie een definitieve slag toebrachten.

Van de weeromstuit hebben wij daardoor een grote geloofwaardigheid gekregen bij de Vlaamse kiezers. En een grote historische rol werd ons toebedeeld. Proces of cordon sanitaire konden niet verhinderen -wel integendeel- dat wij een enorm gezeg èn gezag kregen. En ook de taak om dat programma van Vlaamse onafhankelijkheid te realiseren. Een land waarin economische welvaart en sociaal welzijn een voorbeeld zullen zijn voor de wereld en de basis van onze solidariteit met minderbedeelde landgenoten en volkeren. Een veilig land ook. Een land dat niet meer –zoals België – openstaat voor allerlei mensenhandel en wilde immigratie. Een land waar terroristen à la Belliraj, niet in de staatsveiligheid ingezet worden tegen het Vlaams Belang.

Ik vraag echter waakzaam te zijn. Die grote opdracht die wij kregen van onze Vlaamse kiezers moet ons inspireren en aanmoedigen om verder te gaan, door te gaan, en ons niet te nestelen in het cordon sanitaire. Wij moeten verder creatief omgaan met de rol die ons toebedeeld is en verder onze kracht in macht omzetten. Wij moeten “vermachtigen”, onszelf uitbouwen tot een machtsfactor. Dit zal nog meer dan vroeger inspanningen vergen van ieder van u, inzake stijl, professionalisme, kwaliteit, ernst en een volgehouden wil om stappen vooruit te zetten.

05-03-2008 om 12:56 geschreven door ancapa

WAT IS CONCREET DE BEDOELING??
De bedoeling is dat u op regelmatige basis een bericht toevoegt op uw blog. U kan hierin zetten wat u zelf wenst.
- Bijvoorbeeld: u heeft een blog gemaakt voor gedichten. Dan kan u bvb. elke dag een gedicht toevoegen op uw blog. U geeft de titel in van het gedicht en daaronder in het bericht het gedicht zelf. Zo kunnen uw bezoekers dagelijks terugkomen om uw laatste nieuw gedicht te lezen. Indien u meerdere gedichten wenst toe te voegen op eenzelfde dag, voegt u deze toe als afzonderlijke berichten, dus niet in één bericht.
- Bijvoorbeeld: u wil een blog maken over de actualiteit. Dan kan u bvb. dagelijks een bericht plaatsen met uw mening over iets uit de actualiteit. Bvb. over een bepaalde ramp, ongeval, uitspraak, voorval,... U geeft bvb. in de titel het onderwerp waarover u het gaat hebben en in het bericht plaatst u uw mening over dat onderwerp. Zo kan u bvb. meedelen dat de media voor de zoveelste keer het fout heeft, of waarom ze nu dat weer in de actualiteit brengen,... Of u kan ook meer diepgaande artikels plaatsen en meer informatie over een bepaald onderwerp opzoeken en dit op uw blog plaatsen. Indien u over meerdere zaken iets wil zeggen op die dag, plaatst u deze als afzonderlijke berichten, zo is dit het meest duidelijk voor uw bezoekers.
- Bijvoorbeeld: u wil een blog maken als dagboek. Dagelijks maakt u een bericht aan met wat u er wenst in te plaatsen, zoals u anders in een dagboek zou plaatsen. Dit kan zijn over wat u vandaag hebt gedaan, wat u vandaag heeft gehoord, wat u van plan bent, enz. Maak een titel en typ het bericht. Zo kunnen bezoekers dagelijks naar uw blog komen om uw laatste nieuwe bericht te lezen en mee uw dagboek te lezen.
- Bijvoorbeeld: u wil een blog maken met plaatselijk nieuws. Met uw eigen blog kan u zo zelfs journalist zijn. U kan op uw blog het plaatselijk nieuws vertellen. Telkens u iets nieuw hebt, plaats u een bericht: u geeft een titel op en typt wat u weet over het nieuws. Dit kan zijn over een feest in de buurt, een verkeersongeval in de streek, een nieuwe baan die men gaat aanleggen, een nieuwe regeling, verkiezingen, een staking, een nieuwe winkel, enz. Afhankelijk van het nieuws plaatst u iedere keer een nieuw bericht. Indien u veel nieuws heeft, kan u zo dagelijks vele berichten plaatsen met wat u te weten bent gekomen over uw regio. Zorg ervoor dat u telkens een nieuw bericht ingeeft per onderwerp, en niet zaken samen plaatst. Indien u wat minder nieuws kan bijeen sprokkelen is uiteraard 1 bericht per dag of 2 berichten per week ook goed. Probeer op een regelmatige basis een berichtje te plaatsen, zo komen uw bezoekers telkens terug.
- Bijvoorbeeld: u wil een blog maken met een reisverslag. U kan een bericht aanmaken per dag van uw reis. Zo kan u in de titel opgeven over welke dag u het gaat hebben, en in het bericht plaatst u dan het verslag van die dag. Zo komen alle berichten onder elkaar te staan, netjes gescheiden per dag. U kan dus op éénzelfde dag meerdere berichten ingeven van uw reisverslag.
- Bijvoorbeeld: u wil een blog maken met tips op. Dan maakt u telkens u een tip heeft een nieuw bericht aan. In de titel zet u waarover uw tip zal gaan. In het bericht geeft u dan de hele tip in. Probeer zo op regelmatige basis nieuwe tips toe te voegen, zodat bezoekers telkens terug komen naar uw blog. Probeer bvb. 1 keer per dag, of 2 keer per week een nieuwe tip zo toe te voegen. Indien u heel enthousiast bent, kan u natuurlijk ook meerdere tips op een dag ingeven. Let er dan op dat het meest duidelijk is indien u pér tip een nieuw bericht aanmaakt. Zo kan u dus bvb. wel 20 berichten aanmaken op een dag indien u 20 tips heeft voor uw bezoekers.
- Bijvoorbeeld: u wil een blog maken dat uw activiteiten weerspiegelt. U bent bvb. actief in een bedrijf, vereniging of organisatie en maakt elke dag wel eens iets mee. Dan kan je al deze belevenissen op uw blog plaatsen. Het komt dan neer op een soort van dagboek. Dan kan u dagelijks, of eventueel meerdere keren per dag, een bericht plaatsen op uw blog om uw belevenissen te vertellen. Geef een titel op dat zeer kort uw belevenis beschrijft en typ daarna alles in wat u maar wenst in het bericht. Zo kunnen bezoekers dagelijks of meermaals per dag terugkomen naar uw blog om uw laatste belevenissen te lezen.
- Bijvoorbeeld: u wil een blog maken uw hobby. U kan dan op regelmatige basis, bvb. dagelijks, een bericht toevoegen op uw blog over uw hobby. Dit kan gaan dat u vandaag een nieuwe postzegel bij uw verzameling heeft, een nieuwe bierkaart, een grote vis heeft gevangen, enz. Vertel erover en misschien kan je er zelfs een foto bij plaatsen. Zo kunnen anderen die ook dezelfde hobby hebben dagelijks mee lezen. Als u bvb. zeer actief bent in uw hobby, kan u dagelijks uiteraard meerdere berichtjes plaatsen, met bvb. de laatste nieuwtjes. Zo trek je veel bezoekers aan.

WAT ZIJN DIE "REACTIES"?
Een bezoeker kan op een bericht van u een reactie plaatsen. Een bezoeker kan dus zelf géén bericht plaatsen op uw blog zelf, wel een reactie. Het verschil is dat de reactie niet komt op de beginpagina, maar enkel bij een bericht hoort. Het is dus zo dat een reactie enkel gaat over een reactie bij een bericht. Indien u bvb. een gedicht heeft geschreven, kan een reactie van een bezoeker zijn dat deze het heel mooi vond. Of bvb. indien u plaatselijk nieuws brengt, kan een reactie van een bezoeker zijn dat deze nog iets meer over de feiten weet (bvb. exacte uur van het ongeval, het juiste locatie van het evenement,...). Of bvb. indien uw blog een dagboek is, kan men reageren op het bericht van die dag, zo kan men meeleven met u, u een vraag stellen, enz. Deze functie kan u uitschakelen via "Instellingen" indien u dit niet graag heeft.

WAT IS DE "WAARDERING"?
Een bezoeker kan een bepaald bericht een waardering geven. Dit is om aan te geven of men dit bericht goed vindt of niet. Het kan bvb. gaan over een bericht, hoe goed men dat vond. Het kan ook gaan over een ander bericht, bvb. een tip, die men wel of niet bruikbaar vond. Deze functie kan u uitschakelen via "Instellingen" indien u dit niet graag heeft.


Het SeniorenNet-team wenst u veel succes met uw gloednieuwe blog!

Met vriendelijke groeten,
SeniorenNet-team

05-03-2008 om 11:24 geschreven door