Dag lezer-es,

Als je hier opzoek gaat naar 'nieuwsfeitjes' dan zit je fout.
Daarvoor heb je immers jouw "gazet".
Neen, ik tracht je te verleiden met iets wat je op een ander Blog niet vindt.

Geen muziek hier. Ik eerbiedig de stilte in jouw huis.
Ze is al zo zeldzaam. Economisch duur dus.
Waarom zou ik dan de portefuille van je stiltegebied devalueren.

Ook geen flikkerende kaarsjes of flikflooiende katers.
Die kan je zelf ook wel kopiëren via Google. Naar eigen godsvrucht en vermogen.
Wat is trouwens de originaliteit van een kopie? En waar blijft de persoonlijke creativiteit dan?

Neen, hooguit, mag je hier, nu en dan, een apart beeld of enkele onverwachte zinnen verwachten.
Zo iets als "de portefeuille van je stiltegebied".
Dat heb ik voorheen nooit gedacht of geschreven. Is kakelvers dus.

Maar vandaag hou ik het nog korter dan anders. Want straks familiebezoek.
En het huis rondom m'n zetel vraagt nog wat aandacht.
Later op de dag is die voor de visite gereserveerd.

By the way. Vergeet niet nu en dan eens een reactie neer te schrijven.
Dààr ligt mijn inspiratie.
Ik beloof je een inhalige rente.


Uvi




Morgen een rondleiding onder de gewelven van mijn schedel.
Un tours d'horizon tussen kwabben en hemisferen.


Maar voor de rit begint:
Mijn geliefde stuurde mij een 'reprimande'.
Zij stelt :
"Iemand die jou niet persoonlijk kent, vindt dit bericht hautain en arrogant."

Tiens, zeg ik dan. Tegen mezelf.
Ik kan écht niet schrijven zoals de lezer leest ...

Zal ik het je maar meteen verklappen.
Ik kom een pak beschaving te kort.
Ik hoorde en stelde het zopas nog proefondervindelijk vast.

Buurvrouw zat rustig de muren te bespelen. Met een of andere Mozart.
En toen gebeurde het. Plots. En onverwachts. Meestal is dat zo.
Ik plan het nooit.

Zoals ik al zei, was het daar onvoorzien. Het had iets van een oerknal. Big bang.
Enfin, ik overdrijf. Maar de briesgolf die erop volgde,
leek de kracht van een 8 Beaufort te bezitten.
Voldoende om enkele papieren bootjes op een plas de wind in de zeilen te geven.
Een niesbeving.

Dat niezen van mij is ongepermitteerd onbeleefd.
Maar nu nog een snelcursus 'beschaafd niezen' volgen,
het lijkt me water naar de zee dragen.
Ik voorzie me altijd van stijf wit gestreken zakdoeken.
Praktisch gezien geen goed idee.

Want het wordt steeds een wedloop tegen de tijd
om de plooien uit de vouwen te wapperen.
Slaag ik, dan kan ik minimaal enkele decibels dood knijpen.
En hou ik de schone schijn een beetje op z'n plaats.

Een witte zakdoek, gestreken in de juiste plooi,
het is immers niet iedereen gegeven.

Uvi




 

 

De taal.

Zij is mijn minnares.
Een dame op leeftijd ondertussen. 
Nog eentje van de generatie 'Joos Florquin en Mark Galle'.

'Hier spreekt men Nederlands'.
En 'Voor wie haar geen geweld aandoet'.
Dat genre dame.

Waar geen plaats was voor een rimpel dialect.
Want die jeugdzonde moesten we wegsminken.
Ontgroenen of spenen van onze moedertaal.

De auto-mobiliteit bracht ons vanuit de dorpen en provincies samen.
En we begrepen elkaar niet. Daarom. Eéntaligheid.

De radio en de televisie waren de missionarisen van de Taal.
Zij moesten ons bekeren tot het Ware Geloof: het ABN.
En we lieten ons graag dopen.
Samen met Fons Fraeters en Annie van Avermaete.

Onderdompelen in deze nieuwe niet Babelse Taal.
En plots verstonden we elkaar. Geen Babylonische spraakverwarring meer.
We spraken met dezelfde tong. Een moderne 'Mother tongue'.

Alleen de Walen die spraken nog Frans in Leuven.
Maar die leren nu Vlaams in Louvain-la-Neuve.



Uvi

 

Mélodie d'amour.

 

Een deuntje kan blijven hangen.
Tussen je oren.
Het plakt foto's in je herinnering.
Sepia jaren.

Van neergeslagen ogen.
Wachten op de fiets.
Tot ze voorbij komt.
En kijken. Niets zeggen.

Want niet durven.
Verlamd van de angst.
Niet weten, hoe of wat.
En zovele vragen.

Mélodie d'amour.
En dat zou rijmen op toujours.
Maar verder dan verlangen,
kwamen we niet.

Er waren
nog geen
sOs-jes
toen ...



Uvi

 

Parels gemis



Vingers over toetsen.
Pianissimo.

Letters over wit.
Ma non troppo.

Ochtend onder grijs.
Blauw boven wolken.

En jij. Jij ligt te slapen.
In je zoetwaterparels.
Achtergelaten op m'n lavabo.

Ze worden mooier.
Als druppels herinneringen.
De tijd blinkt ze op.

Verlangen kan
slechts groeien
op gemis.

Tot straks?

 

Uvi

 

Ontdek jezelf. Begin bij de wereld.

Deze slogan las ik daarstraks.
Eenvoudig lijkt hij, maar is het niet.
Hoe zou hij ontstaan zijn?
Hij is alleszins prachtig bedacht.

Maar moeilijk haalbaar.
Niet voor niets wellicht gestrand op een paneel
voor een universiteit.
Van studenten mag nog wat verwacht worden.

Ikzelf begin er niet meer aan.
Nu en dan kijk ik naar de man waarin ik leef.
In de spiegel. Ik hoop altijd dat hij me genadig is.
Mijn wereld is gekrompen tot m'n zetel.

En het is goed zo. Ik respecteer iedere andere mening.
Er zijn Decroo-types die sterven daar.
Moeten de druk voelen van een vol agenda.
Halen hun waardigheid uit hun positie. Pole-position.

Dit soort mensen verliest hun glans na hun pensioen.
Statutair verminkt, status gestolen.
Moeten nu een nieuwe "ik" ontdekken.
Hun wereld is gekrompen tot hun zichtbaar lichaam.

Ooit behoorden ze tot de gestelde lichamen.
Nu ontkleed van macht en glorie tot een naakt bestaan.
Geen ja-knikkers of vleiers meer in de buurt.
Geen chauffeur, geen applaus.

Kijk, als je weinig hebt, kan je niet veel verliezen.
Ik won bij m'n pensioen. Kreeg mezelf cadeau.
Kende de wereld al wel. Maar mezelf misschien te weinig.
Elke dag schrijf ik nu mezelf een beetje bij mekaar.

En als het er staat, dan lees ik wie ik ben.

Uvi

Promesse

 

Je uren vullen.
Met kijken. Naar niets.
Luisteren. Naar iets.
Dat er niet is.

Wachten op de dag.
Hopen dat hij niet komt.
Dat het ochtend blijft.
Eeuwig. Als een jong lijf.

Waarin de belofte ligt.
Te dromen.
Van wat kan. Nog niet mag.
Dat soort ijlen. Zonder koorts.

In wanhoop. Hopen.
Op de armen van 'n jonge vrouw.
Terwijl je rijp bent voor de schoot van de dood.
Dat soort spijt en berouw.


uvi

Dagboek voor een vederlichte boulevard.


Verliefdheid is een vederlichte boulevard.
Tiens. Dat schrijf ik zomaar. Wat zou dat betekenen?
De ochtend kan twijfelachtig zijn.
Dan ondervraag ik gestreng m'n eigen gedachten.

Om zeker te zijn dat het wel écht kan gebeuren.
Scherpzinnig als een onderzoeksrechter.
Met de eigenzinnige blik van Sherlock Holmes.
En de achterdocht van een oud vrouwtje.

Zou ik een vederlichte boulevard herkennen?
Welke kenmerken heeft hij?
Je merkt het. Zakelijke vragen.
Om er een robotfoto van te maken.

Getuigen gevraagd. Ik hang affiches op.
Herken je deze boulevard?
Of is hij zo onopvallend als een andere?
Voorwaar, ik zeg u.

Als je ooit verliefd bent.
Wandel dan over een brede boulevard.
Sta even stil. Of avanceer averechts, desnoods.
Wedden dat je hem herkent?



Uvi

Terra incognita

Een eenvoudig liedje kan me plots overvallen met weemoed.
In de ochtend. Als de dauw nog aan het licht kleeft.
Of 's avonds als de dag nachtschaduw schildert.

Drie noten van Stef Bos, met Papa, en ik slik.
Ik hoor en zie mijn zoon. En ook m'n dode vader.
En daartussen zit ik geprangd. Tussen vasthouden en verlaten.

Hoe zat en zit het met deze drie mannen?
Strangers in the night? Ik vrees het.
We staken de grens niet over van elkaars bestaan.

Bleven braaf op afstand.
Schreven hoop in elkaars namen.
Met hopen fouten in de spelling.

De speling van het lot tekende onze tafel.
Tabula rasa. Gekerfd door onze genen.
Vaders en zonen. Klonen elkaars leven.


Uvi

Goedenmorgen Darfur,

Ooit was een oorlog nog romantisch.
Vooral toen hij in zwart wit was.
Op het doek, bedoel ik.

Thuis zong de geliefde:
'J'attendrai
Le jour et la nuit, j'attendrai toujours
Ton retour
J'attendrai
Car l'oiseau qui s'enfuit vient chercher l'oubli
Dans son nid'
Terwijl Lili Marlène aan de kazernepoort 'unter der Laterne'
stond te wachten.

Jonge kerels weg van onder moeder's strenge vleugels werden man.
Vrij als een vogel. En er was altijd wel een nestje.
Er werden dan ook heel wat koekoekskindjes geboren toen.

Was de passerende papa een held, Canadees of Engelsman,
tja, dan had dat jonge broedsel nog wel een kans.
Of hij bleef hangen. Of een voedstervader nam de huishoudelijke taken over.

Nu pas durft men naar buiten komen met die verhalen van schande.
De kinderen zelf. En hoe pijnlijk. Vooral als ze een beetje zwart zagen.
Van de vijand. Het beroemde voorbeeld: Frieda van Abba.
En zij had nog geluk want ondergedoken in Scandinavië.

Ondertussen zat de wereld niet stil.
Vietnam, Rwanda, ... dichter bij huis in de Balkan.
Irak ... Soedan, ...
Een eentonig verhaal van verdriet, macht en machteloosheid.

De soldaten zijn jong geworden. Amper de pamper ontgroeid.
En zelfs dat kenden de Kindsoldaten niet. Een Kalasjnikov als fopspeen.
Ja, dat wel.

Vanmorgen bij Friedl Lesage zat Fred Brouwers op de stoel.
In "Het beste moet nog komen". Laat ons hopen.
Zijn favoriete muziek lag in het 'Interbellum'.
Je zou voor minder weemoedig worden.
Want muziek van 'voor den oorlog' was ook nog 'hip en in' na den oorlog.
Alles ging veel langer mee toen.

Schoenen werden gelapt, broeken ook.
Nu is een liedje na enkele maanden al uitgezongen.
De romantiek is vlug versleten.
Oorlog is commerce geworden. Was dat natuurlijk altijd.

Na de "bevrijding" speelden wij cowboy. Winnetou en Old Shatterhand.
En als we moe waren van het vechten dan gingen we slapen.
In vrede.

Hoe lang laat de wereld Darfur nog alleen?
Sinds de Tv kunnen we niet meer zeggen:
"Wir haben es nicht gewußt."

Uvi

 

 

Horen, zien  en schrijven



Ik hoor hoe hij zingt.
Hij neuriet in de trage tuin. Nog volop ochtend.
Ik laat m'n boek los.

Boeken heb ik altijd bij me. De wind niet.
Hij is een beetje balorig. Vandaag.
Rammelt aan het krakkemikkig tuindeurtje.

De tijd verslijt. Niet alleen herinneringen.
Ik kan hem niet stoppen. Hij is een versierder.
Van de heimelijke vernieling.

De tijd en de wind.
Soms zijn het vandalen.
De ene voor de mens. De andere voor de natuur.

Maar in de ochtend als zij samen spelen.
Door geen klok gestoord.
Dan wou ik dat ik lucht en water was.

Uvi


 

Welcome to my world.

Ik hoor de stilte. Wonderbaar.
Sinds 1 april kwaken de kikkers ononderbroken.
Waarom vanavond niet? Wilde staking?
Of is het de wind die hen vermanend toespreekt?

Ik hoor hem suizen. Het geruis sluimert in de kruinen.
De hoge noten in de toppen van de bomen.
Dichterbij frazelt hij in de hagen. De bladren buigen.
Hij is hun stem. Hij laat hen spreken. In een kabbelend koor.

'To whisper'. Dat vind ik zo'n warm woord.
Ik zie het tuiten van hun lippen.
O, bladren hebben geen lippen? Wel, in mijn wereld wél.
Ze fluisteren. De wind wuift. Hij streelt hen door de haren.

Gek, hoe alles in je hoofd beweegt.
Hoe hersenen luisteren.
Als de kikkers niet meer kwaken.
Soms wou ik dat de mensen ... niet meer zouden praten.



Uvi

Dagboek van een dwalende geest


Mischien heb jij daar wel een andere mening over.
Dat zou mijn ijdelheid strelen.
Ik schrijf hier maar, zo maar wat.
Hét  vloeit uit m'n hoofd naar m'n vingers
als regen van een heuvel.

Ik mag niet lezen of ik begin te schrijven.
Vandaag is De Standaard der Letteren weer magnifiek.
Nieuwe lay-out, schitterende inhoud.

Al die briljante schrijvers.
Ik heb even moeten nadenken over een valabel adjectief.
O, wat verslind ik ze. Savoureren is een juister woord.
Met ingehouden haast want het moet duren.

Zwagerman, Torfs, Deleu, Murakami ... zelfs De Gucht.
Over die zijn "Pluche" wil ik wel nog wat kwijt.
Een andere keer. Misschien.

Glansrijke geesten. Ik voel me zo pietluttig
onder het lover van hun woorden.
Hoelang denken zij na over een gedachte,
eer zij er een geschreven zin van maken?
Scripta manent, indachtig.

Hoelang laten ze hem rijpen onder de tijd?
Alvorens hem met inkt te zegenen.
Blauw als een druif. Met een blos erop.
Wie meldt mij de exacte naam voor dit prachtig patin?

Zie je, ik denk maar wat, en schrijf maar wat ...
en oeps ... daar staat het al in z'n armtierige glorie.
Zopas nog ongeboren. Gauw geconcipieerd in m'n hoofd.
Nu al versleten onder m'n vingers.

Ik schrijf mij kwetsbaar bloot onder je blikken.
Gelukkig heeft mijn naam zich diep verborgen.
Ingegraven in de anonimiteit.

Uvi

 

Een steedse slaper

De stad sterft om halfzeven in de avond.
Haar adem verlaat de aarzelende straten.
Leegte bevolkt de winkellanen.

De drukte daalt. Terrassen treuzelen.
Tussen het late licht en valavond.
Als de vlinders weer ontwaken.

En zich als motten
aan een lamp vergapen.
De stad verrijst. Het is nacht.

 

 

Dat heet dan ...

De kikkers kwaken. Kippenvleugeltjes spetteren.
Luid. Als een tafeltje toeristen op een laat terras.
Twee blauwe reigers vechten voor hun visvijver.
Vreedzame vogels. Net mensen.

Geluk. Als het dit niet is, wat kan het dan wél zijn?
Avond. Buren herhalen de dag. Aan tafel.
Lachen om een habbekrats. Want verdriet
is slechts een vlindervleugel verwijderd.

Een lezeres las onnoemelijk leed in mij.
Terwijl ik geluk draag in een harnas.
Misschien schrijf ik wel over verdriet
als een toverformule. Om het te bezweren.

Op afstand houden. Ongeluk dat is bij de buren.
Daar krijgt men kanker. Of een ongeval.
Wordt de dood naar een graf gedragen.
Hier sjierpen de krekels. Bekvechten mussen op het dak.

 

Als ik Brouwers
in 'De Wandelgangen' van de radio hoor hijgen
dan word ik amechtig. Ontdaan van adem.

Ik snak naar lucht.
Want heb het zo al moeilijk om m'n brandstof
te tanken uit de hemel.

Brouwers, de scherpschutter, de Picassso van de stijl.
Maar ook de boer die ellenlange zinnen ploegt.
Over het witte veld. Met trage pen.

Hij die prijzen aanklaagt en er literair over zeurt.
In fraai gestileerde frasen. Maar gewillig  en geruisloos
het manna naar z'n bankrekening transfereert.

Hij mag nu, wat Reve werd ontzegd,
de prijs van de Letteren uit de bladerende hand
van een Koning, halen.

De symbiose van de osmose.
Een Vlaamse Hollander. Bijna Europees.
Het dorp is een wereld geworden. Van woorden.

Een slaperig scherm


De ochtend hangt nog loom in de lucht.
Het licht ligt lui te gapen onder het dromerige duister.
Dan priemt het, zegt men, door de wolken.

Ik luister naar de verre stilte.
Ze houdt de dag verborgen
onder het trage laken van de slaap.

Het niezen van m'n neus
trok mij vanonder de nacht
met een zakdoekenhumeur.

Nu zit ik hier voor het ochtendkrieken
wakker te worden
met een scherm als opkomende zon.



uvi

Het lichaam van de ziel...

Misschien ... misschien word ik ooit nog de allenige lezer van mezelf. Schrijver en lezer in één persoon. Er ontbreekt nog een derde. Om goddelijk te zijn. Maar ik ben al "god in het diepst van mijn gedachten". Dank je wel, Willem Kloos. Nu nog de hemel. Liefst op aarde. Taal: het lichaam van de ziel. Het huis waarin ze woont. Riant met vele kamers. Wat eclectisch van stijl. Soms bourgeois barok. Uitbundig exuberant. Dan weer sober. Behangen met schroom. Schuchter schuifelend. Pudeur als deur naar de lezer. Maar steeds belle. Bellettrie. Als aspiratie. Troost van de Schoonheid. Een amechtig verlangen. Maar omgord met de bescheidenheid van de Twijfel. Wars van de arrogantie van het literaire Axioma. Gedacht en geordend. Gekleed en gedeeld. Gesproken. Als een lokroep. Geschreven. Gedrenkt in inkt op een meanderende bedding van papier. Lichaamstaal. Zonder woorden. Met gesloten mond of geloken ogen. Weifelende vingers. Labiele lippen. Maar steeds taal. Ziel en toch lichaam.

Avoir et être

Dans les yeux de ma mère
Il y a toujours une lumière

(Arno)

Zopas geluisterd naar Titaantjes.
Er zat een reus in de studio bij Pat: met name Premier Verhofstadt.

Raar te horen uit de mond van een liberaal pur sang:
"we moeten meer belang hechten aan het immateriële".
Iemand die "10.000 Euro netto" per maand (!) op z'n rekening krijgt,
en een villa in Toscanië bezit, kan zich deze luxueuze gedachte permitteren.

Vooraleer je mij verdenkt van 'jaloesie'.
Wat mij betreft, mag het honorarium van een premier, een veelvoud zijn
van de verdienste van een voetballer.
Met deze maatstaf 'verdient' hij bijgevolg nog te weinig.

Ik ben dus erg blij dat ook een premier toch nog wil 'toegeven'
dat het materiële minder belangrijk is in het leven dan het immateriële.
Want ik geloof hem graag.

Als je rijkdom een equivalent is van de merknaam van je auto,
de geur heeft van je zwembassin en de kleur van je verre vakanties,
dan kàn je erg arm zijn. Versta me juist: kàn, schrijf ik.

Want premier Verhofstadt is "rijk" in meerdere betekenissen van het woord.
Oei, nu verdenk je mij ervan een 'blauwe ridder' te zijn.
En een verkiezingsronde op gang trek.
Nooit blauw gestemd, enkel geschreven. Duidelijk?

Nog iets meer ...
Zal ik je even laten glimlachen op een zonnige zondagochtend.
Ooit reed ik met een Lada Break.
Ik voelde me de gelukkige bezitter van een magistrale Mercedes.
Met de snelheid van een slome slak en de pittigheid van een Porsche.

Dàt bedoel ik. Het zit tussen je twee oren.
Als je eigenwaarde "een afgeleide" is van dat soort 'prullaria'
dan ben je een pover mens.
Natuurlijk, moeten eerst de primaire basisbehoeften voldaan zijn
om deze "waarheid" neer te pennen. (*)

Ik heb immers goed praten.
Want ik woon in een eigen huis, hoef in de Delhaize niet na te denken.
En mijn bankkaart doet het nog steeds.
Maar je zal ook wel begrijpen dat mijn pensioen (niet van een staatsambtenaar)
eerder een modale status uitstraalt.

Maar hier kap ik er mee ... een andere keer meer.
Te veel zon aan het raam en in m'n hoofd

Uvi

PS.
De premier koos als liefdesliedje er eentje van Arno.

(*)
In Afrika bv. gelden andere waarheden!

Onder mijn dagboek van woensdag 18 april ll.
schreef Meermin:

"Maakt het iets uit? De datum waarop de rozen werden gezet?
Misschien zijn er 51 redenen om niet op de dag zelf de bloemen te zetten.
Nu staan ze er en dat is wat telt. Dood maar niet vergeten? "

Waarom.

Sluimert er een licht verwijt in haar reactie?
Dat vroeg ik me af.
Terwijl ik slechts vragen poneerde. Suggereerde.

Het waarom. De wieg van de filosofie.
Waarin de gedachte ligt te blozen. Als een boreling.
Gewikkeld nog in twijfel.

Ik ben een beetje bang van mensen zonder deze luier.
Zij stralen de arrogantie uit van een Axioma.
De grondregel of het sluitstuk dat niet hoeft bewezen te worden. In aanslag.

Voor deze soort 'weten-schappers' is de twijfel eerder een gebrek.
Het Dogma maskeert hun Onzekerheid.
De macht van de onfeilbaarheid. Een Aureool rond hun Grote Gelijk.

Terwijl twijfel juist een gids is op weg naar "exactheid".
Maar dan nog gesluierd in onderzoek. Geluierde wetenschap.
"Gelijk krijgen" is voor sommigen belangrijker dan "gelijk hebben".

Uvi

PS.

Beste lezer,
misschien denk je wel: "wat een arrogante aanval op een reactie".
Schijn bedriegt.

Vooraleer ik dit schreef, verwittigde ik Meermin.
Bedankte ik haar bovendien, want zij gaf mij dit dagboek cadeau.
Ze is nu zelfs tot op het Forum afgezakt merk ik.

Ik vermoed dat vele lezers zich te sterk vastpinnen op de letters van een tekst.

Lees maar, er staat niet wat er staat. (Martinus Nijhoff)

Fiction + Facts = Faction.