Blauwe brieven
Inhoud blog
  • Schoenaerts aan de strijk
  • Tot aan de horizon
  • God onder de sneeuw
  • Een dagboek zonder lampjes ...
  • En het woord werd lente...
    Zoeken in blog

    Beoordeel dit blog
      Zeer goed
      Goed
      Voldoende
      Nog wat bijwerken
      Nog veel werk aan
     
    Foto
    Voor m'n poëzie kan je terecht bij Pp. Naam van het Weblog: Ik kan niet schrijven zoals jij leest ...
    11-08-2006
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Een opa als (g)een ander ...

     

     

     

     

     

    Een opa als (g)een ander ...

     

    De natte was geurt. Hij wacht op zolder. Droogt zichzelf. Zonder trommel.
    Ik heb m'n korte broeken uitgewassen voor het stukje zomer dat nog komt.
    Als maandag m'n kleinzoon van mij een opa maakt.

    Ik wou dat ik een opa was als een ander.

    Op Pinksterdag samen met m'n kleinzoon de eendjes voeren in het park.
    Zoals ik toen deed met zijn moeder. Mijn dochter.

    Kijk nou toch, je jurk wordt nat
    Je handjes vuil
    En papa boos.


    Ah, zalige problemen van papa's met hun dochter.

    Vader was een mooie held
    Vader was de baas
    Vader was een duidelijke mengeling van Onze Lieve Heer en Sinterklaas

    Ben je bang voor 't hondje
    Hondje bijt niet
    Papa zegt dat ie niet bijt

    Op een mooie Pinksterdag
    Met de kleine meid


    Maar dan wordt haar jurkje een jeansbroek. En lijkt ze op een vrouw..

    Morgen kan ze zwanger zijn
    't Kan ook nog vandaag
    't Kan van de behanger zijn of van een Franse zanger zijn
    of iemand uit Den Haag

    Vader kan gaan smeken
    En gaan preken
    Tot hij purper ziet
    Vader zegt: pas op, m'n kind
    Dat hondje bijt
    Ze luistert niet

    Vader is een hypocriet
    Vader is een nul
    Vader is er enkel en alleen maar voor de centen en de rest is flauwekul.

     

    Toen al zong ik het mee uit volle borst, maar dat het zo realistisch was,
    dat had ik niet kunnen inschatten. Zelfs niet met m'n stoutste verbeelding.

    En ze werd zwanger. Meer dan eens.
    Het was dan wel niet van een Franse zanger.
    Maar de kindjes kregen zowel een blanke als een gekleurde huid.
    En geen van hen spreekt mijn moedertaaL

    O, was ik maar een opa als een ander.
    Oma bakt en kookt, wast en plast en opa houdt de kleine bezig.
    Deze opa is ook een oma. Je ziet het niet meteen aan hem.
    Want hij draagt een baardje en haren op z'n borst.

    Als andere grootouders de zondagnamiddag hun aangevulde kroost uitwuiven
    dan zakken ze daarna met een zucht van verlichting in de zetel.
    Blij dat ze komen. En weer gaan.
    En dan kan je opnieuw heerlijk snakken naar de volgende keer.

    Deze opa heeft een erg onregelmatige cyclus.
    Eentje van dag en nacht en anderhalve maand lang.
    Opa én oma.
    En er kan een jaar of vijf tussen zitten. Zoals in die 'pauze'.


    Ah, ik wou dat ik een opa was als (g)een ander ...


    uvi

     



    Op een mooie Pinksterdag
    Tekst: Annie M.G. Schmidt Muziek: Harry Bannink

     

    11-08-2006, 00:00 Geschreven door uvi - un voyageur immobile  
    Reageren (0)

    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 5/5 - (1 Stemmen)
    10-08-2006
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Een postpaketje van zeven ...




    Een postpaketje van zeven ...




    Vroeger. Toen de tijd nog goed en oud was.
    Toen hingen er trage vogels in de lucht.
    Met in hun bek een vers geboren kind. In volle vlucht.
    Zij keken dan even achteloos rond. En dropten het zo maar in de bomen.

    Verre van accuraat waren ze. Die vliegende postbodes.
    Zo kwam het dat op de ene boerderij er zomaar zeven vielen.
    En in de stad, wel ... geen, één of hooguit twee overbleven.
    Tja, het was daar dan ook moeilijk vliegen.

    Zelf twijfel ik nog altijd aan 't verhaal.
    Nooit zag ik er eentje klapwieken met een luier aan z'n langgerekte snavel.
    Ik kom uit de Kempen.
    Daar zijn de mensen nuchter en gezegend met de nodige dosis wantrouwen.

    Bij ons op de purperen heide lagen ze gewoon tussen de rode kolen.
    Het was dan ook altijd voorzichtig snijden om zo'n spruit niet te verwarren met een kool.
    Vader had geen groene vingers. En toch werden er bij ons drie gevonden.

    Misschien hadden de buren die daar wel verstopt. Uit compassie.
    Vader was een denker. Geen doener.
    En de buren zeiden hem altijd. Staf, hij lijkt op jou.
    Ik wist toen nog niet dat ik twee linkerhanden had.

    Maar nu, maandag ... komt er zo'n grote zilveren vogel uit Afrika.
    Met in zijn buik een hoopje mensen.
    En daar tussen een jongetje van zeven.
    Blank en alleen. Met een toerist aan de hand.

    Ik droom nu 's nachts al van jongetjes van zeven.
    Ook een beetje bang. Ik ben zoals hij, alleen. Opa dag en nacht.
    En zijn moedertaal is Frans. Zijn mama 'vergat' hem 'Vlaams' te leren.

    Mijn radio spreekt nu altijd comme Molière. La première.
    Kwestie van mijn tong wat souplesse te kweken.
    Elle n'est pas ma langue maternelle.

    Mijn vingers zullen stil worden de komende weken.
    Eind september vertrekt hij terug naar dat zwarte land.
    Nu nog een toerist vinden die hem mee wil nemen.

    Een postpakketje. Nog maar net zeven.







    uvi







    10-08-2006, 14:10 Geschreven door uvi - un voyageur immobile  
    Reageren (0)

    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 5/5 - (2 Stemmen)
    06-08-2006
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Kloosterhotel


     

    Kloosterhotel

     

    Smalle steeg. Eeuwen prevelen hier nog stilte.
    Het Klooster hangt gebogen over de straat. Uitzicht op de wereld.
    God was een briljante bouwheer. Verkavelde groen en rust tot gebed.

    De tijd heroverde de plek. Omringde ze met stad.
    Gebeden omgeven met gelovigen.
    Nonnetjes verzorgden beaat de portefeuille van hun Bruidegom.
    Kaarsen, hosties, wierook en andere parafernalia spijsden ze tot goddelijke rijkdom.

    Maar God was geen goede belegger. De markt stortte in elkaar.
    Aandelen in aflaten, ze kalfden af tot onverkoopbare waarden.
    Zijn options en futures, de hemel op lange termijn, belandden in een baisse.

    De kerken kwamen leeg te staan. En werden een theater.
    En Hij die ooit de 'marchanten' de tempel uitjaagde
    verkocht z'n klooster aan de meest biedende betaler.

    Zakenlui en dure toeristen klikklakken nu door de gangen.
    Waar habijten vroeger de stappen dempten van zalige zusters
    op weg naar hun Huis van gebed.

    Een sober klooster is nu een sjiek hotel.
    Zonder de God van gebed. Zonder nonnetjes als zingende zonnetjes.
    Maar met als Baas de god van het Geld. En blondjes in bed.




    uvi



    .

    06-08-2006, 21:48 Geschreven door uvi - un voyageur immobile  
    Reageren (0)

    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 5/5 - (2 Stemmen)
    05-08-2006
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.De gele vlek van Picasso





    Ik trek de zolder op. Dichter bij de bomen.
    Zo versta  ik ze beter. Als de wind hun stem laat horen.

    Ah, ze lijken wel dansers. In een ballet van bomen.
    Hun lichaam, de lenige liefde. Ja, Herman, van jou gestolen.*

    Straks wikkelt de avond ze in zwijgen.
    Duizendmaal bladstil. Onhoorbaar hijgend.

    Nu klauteren kinderstemmen nog op de rug van de wind.
    Ze verjagen de avond. Nog even. En dan bidt de schemering.

    De zon herdenkt Picasso. Zakt zalig onder in zijn gele vlek.
    Trekt een lasso rond de horizon. Het canvas wordt zwart als pek.



    uvi






    * Bundel van Herman de Coninck.





    05-08-2006, 20:45 Geschreven door uvi - un voyageur immobile  
    Reageren (0)

    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 5/5 - (2 Stemmen)
    03-08-2006
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Het huis en ik.






     

    Het huis en ik.


    Ik ben jaloers op dit huis. Benijd het met alle verbeelding.
    Het ontving me gastvrij. Maagdelijk nog.
    Ik was haar eerste bewoner. Maar zal niet haar laatste zijn.
    Dit huis zal me bedriegen met een ander.

    Ik laat er mijn ziel achter.
    Wie zal de trappen bestijgen die ik uitslijt?
    Wie zal er mijn blauwe slaapkamer inpalmen? Bleu de Provence.
    Hoe zal de liefde er gedijen? Zal er nog lavendel groeien van tederheid?

    En het valiesje waarin ik de afgietsels van m'n dromen stop?
    Met Petit prince erop. En de blauwe kaarsjeshouders. Wie zal ze voeden?
    Wie zal de adem uit deze kamer halen?
    Zal ik er mijn laatste achterlaten?





    uvi




    03-08-2006, 00:00 Geschreven door uvi - un voyageur immobile  
    Reageren (0)

    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 5/5 - (4 Stemmen)
    02-08-2006
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Er groeit een vrouw in mijn huis.

     



     

    Er groeit een vrouw in mijn huis.
    Uit 'Blauwziek' van Bernard Dewulf.

     

     

    De ganzen zijn onrustig. Trosjes pluimen vliegen taterend over mijn huis.
    Klagend. Heen weer. De vijver lijkt hen niet te bekoren.
    Of is het de wind die fout zit voor hun landingsgestel?

    In mijn hoofd groeit een vrouw. Nu al bijna zes jaar lang.
    En ze blijft nog altijd meisje. Van m'n dromen. In mijn ogen.
    Ze lacht als een bakvis. En weent als een waterval.

    Ze legt woorden in mijn hand. Laat mijn vingers spelen.
    Op haar toetsenbord. Nu en dan, heel even.
    Want we stelen van de tijd. Verboden uren.

    Leven. Nu. Nu het nog kan.
    Tastbaar. Onze lichamen. Een lawine.
    Van ondergesneeuwd gemis en verlangen.

    Winter wikkelt zich rond onze jaren.
    Wij kiezen voor de dagen.
    Niet voor herinnering. Da's voor later.


    Nu. Nu het nog kan.




    uvi




    02-08-2006, 00:00 Geschreven door uvi - un voyageur immobile  
    Reageren (0)

    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 5/5 - (1 Stemmen)
    01-08-2006
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Dag wit blad,





    Dag wit blad,



    Zoals een ochtend. Toegedekt met sneeuw.
    Egaal wit. Luisterzacht.
    Ongerept. Nog onbesmet door woorden.
    Geluidsarm. Stilterijk.

    Zo stel ik me een wit blad voor.
    Van het noorden naar het zuiden.
    Van oost naar west. Een leeg nest.
    Het niet zijn. Voor het zijn.

    Alles kan nog.
    Ieder ongeschreven woord kan nog veranderd worden.
    Het is nog niet onderweg naar een lezer. Geen reiziger van betekenis.
    Nog vol van niets. Nog niet gekleurd. Nog niet gekreukt.

    Zonder handen. Zonder pen. Al wel losgelaten.
    Maar zo vrij als wit. Nog niet betast door ogen.
    Nog niet verraden door een lezer.
    Onveranderd. Zoals gedacht. Il incipio. Het begin.

    Het neerschrijven is reeds verraad.
    Aan de gedachte. Niet begrensd door letters of lectuur.
    Het is de witte stilte stelen van een machteloos blad.
    Wit wordt zwart. Met restjes niets tussen de lijnen.

    Dag, wit blad. Ik bied je mijn verontschuldigingen aan.
    Want ik ontnam je jouw onschuld.
    Ik maak je medeplichtig. Aan onbegrip.
    Aan lelijkheid. Zonder mij was je nu nog een vrij blad.

    Wit van stilte.





    uvi







    01-08-2006, 20:56 Geschreven door uvi - un voyageur immobile  
    Reageren (0)

    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 5/5 - (1 Stemmen)
    31-07-2006
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Lezen kan schadelijk zijn voor je gezondheid.






    Lezen kan schadelijk zijn voor je gezondheid.



    "Wat niet weet, niet deert."
    Want "Pijn is veel moeilijker te verdragen dan onwetendheid."


    Dat lees ik vanmorgen in 'Uitgelezen' de boekenbijlage van De Morgen.
    Hoe ga je met 'leugen' om?

    De 'leugen' in de wereld? En die in je eigen lichaam en ziel?
    Is ze er misschien een reflectie van? Een echo, een weerspiegeling?
    Een overlevingsstrategie?

    Vertellen we onszelf ook niet graag dat we zelf boven de leugen staan?
    Creëren we niet onze Kleine Waarheid? Eigen Waarheid eerst.
    Gevaarlijke slogan. Ik weet het.

    Lezen. Gevaarvolle hobby. Schrijven ook.




    uvi







    31-07-2006, 12:19 Geschreven door uvi - un voyageur immobile  
    Reageren (0)

    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 5/5 - (1 Stemmen)
    30-07-2006
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Kempenland aan de Dietse kroon...






    Kempenland aan de Dietse kroon...


    Ik schrijf de slaap uit m'n vingers.
    Hang wat herinneringen aan de waslijn van het leven.
    Zand tussen de tenen van m'n jeugd.
    Heide en berk. Kempenland.

    Ik wist toen nog niets van 'parel aan de Dietse kroon'.
    De 'Asberg' was hét hoogste punt van gans het land.
    Daarvan was ik zeker. En ik reed erop. Op eigen benen.
    Zonder bolletjestrui. Maar zegezeker.

    Later ontdekte ik de wereld. En hoe klein hij was.
    Veel kleiner dan m'n dorp van toen. En zoveel leger.
    Maar als ik nu die plek passeer. Waar ik mijn jeugd verloor.
    Vind ik er niets meer van terug.

    De mensen zijn versteend in letters op een graf.
    De bossen ondergesneeuwd door industrie.
    De boeren zonder zonen, koeien en weideland.
    Alleen in m'n hoofd. Is 'de Asberg' nog altijd even hoog.





    uvi

    30-07-2006, 20:33 Geschreven door uvi - un voyageur immobile  
    Reageren (1)

    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 5/5 - (2 Stemmen)
    29-07-2006
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Belgisch normaal ...





     

     

    De nacht heeft z'n ogen toegedaan.
    De dag heet nog ochtend. Is in z'n puberteit.
    Het licht mistig. Voorzichtig.

    Het offensief van de hitte is terug geslagen.
    Weer Belgisch normaal. Aangenaam.
    Ik mag al dromen van een hete herfst.

    Als het groen getemperd verkleurt.
    De zomer verbeurd verklaard.
    Hij mag nog sterven. En dan weer dromen van de lente.

    uvi



    29-07-2006, 10:02 Geschreven door uvi - un voyageur immobile  
    Reageren (0)

    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 5/5 - (1 Stemmen)
    27-07-2006
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.De virtuele dichters.






    De virtuele dichters.


    Ze dwalen en verdwalen.
    In hun hoofd hapert het denken.
    Tussen de plooien van hun lichaam
    Vermoeit zich het verlangen.

    Ze kladderen wat virtuele virtuositeit op een waanzinnig canvas.
    Geverfde zinnen. Verdorde gedachten.
    Abstract of hyper-virtueel. Alles mag en kan.
    De tijd is matenloos zonder maten.

    Anarchisme roept om regels. Moe van verandering.
    Zelfbestuur van losgeslagen wetten.
    Het 'ik' van de dichter verheven tot goddelijk Ego.
    Op het altaar van narcisme.

    Aanbeden spiegelbeeld.
    Schaduw is de Andere.
    Storende reflectie.
    In het zicht van de perfectie.

    Ah, laat het mij maar bekennen.
    Soms heb ik heimwee. Naar een zuchtje aristocratie.
    Een zweem van weemoed die zich comfortabel installeert.
    In sepia beelden. En woorden met niveau.


    Ach, was ik maar een dichter ...



    uvi



    27-07-2006, 20:18 Geschreven door uvi - un voyageur immobile  
    Reageren (0)

    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 5/5 - (1 Stemmen)
    26-07-2006
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Dichters





     

    Ach, de dichters van vandaag.

    Ze doen me denken aan huismoeders van de jaren vijftig.
    Vlijtig en slaafs bij het kiezen van het correcte sopje. Soap.
    De juiste zeep was van belang. Geur en kleur bepaalden reeds je klasse.

    Zelfs op je vel kon men je afkomst lezen. Of ruiken.
    Bruin gebakken was je van de werkende stand.
    Het proletariaat. Een sjiek woord voor 'klootjesvolk'.

    Blank en romig als de melk en boter van de boeren, dan pas had je klasse.
    De bourgeoisie. Francophoon en verfijnd met gemanicuurde maniertjes.
    Madame est servie.

    O, maar de kunst werd zoals alles gedemocratiseerd.
    Vive la République. Egalité.
    Helaas, egaal is ook vlak en afgesleten.

    De snelheid is tevens toegenomen. Van de automobiel en van het kopen.
    Creëren en consumeren. Een obligate droom.
    En iedereen naar school. Tot op bejaarde leeftijd.

    Kapitalist in auto, villa en vakantie.
    Maar in hun hoofd zwerft nog 'de bohémien'.
    Un clochard de luxe.

    En ze pennen maar. Dwangmatig. Zoals aan de band.
    Elke dag een vers geschreven vers.
    O god, jij die ik ben in het diepst van m'n gedachten.

    Waar blijft dat writer's block? Voor hen.


    uvi.







    Ps.

    Zopas lees ik in Knack op pagina 84
    Onder 'Mijn tweede stem  -  Een zomer van de poëzie'  volgende zin:

    Over het werk van Bernard Dewulf :

    "Een bescheiden oeuvre in een tijd waarin kwantiteit als kwaliteit wordt beschouwd."

    Hij publiceerde 'slechts' twee bundels op tien jaar.
    Op internet hebben we daar maar enkele dagen voor nodig.
    En dàt wilde ik een beetje beschrijven. Aanklagen met de nodige arrogantie van mezelf.



    uvi




    26-07-2006, 18:57 Geschreven door uvi - un voyageur immobile  
    Reageren (1)

    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 5/5 - (2 Stemmen)
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Oud odeur




     


    Oud odeur




    Twee juffen, levenslange zussen , zuchten
    in een herenhuis met hemelhoge luchters.
    Voor kleine mensjes met een groot verleden. Belegen bourgeoisie.
    Nu en dan valt onverwacht een woord tussen de stilte.

    Een pendule sleurt het lome ritme door de dag.
    Traag en versleten. De tijd is rimpelloos verrimpeld.
    En het behang nog altijd bang voor kamerrevolutie.
    Het stof rust vredig. Naast verslenste vrouwentongen.

    Oud odeur slentert door open deuren
    naar de theatrale trappenhal
    waar grandeur nog sluimert in de ruimte.
    En de navenante beelden uitgestald.

    Op het bureau van pa een opgedroogd sousmain
    waarop in spiegelschrift verloren,
    zinnen in sourdine. Zijn laatste woorden
    die het decorum van de dood bewonen.

    Het souterrain telt al lang geen diensters meer.
    De cuisinière culinair verkommerd naast de micro-oven.
    Madame n'est plus servie. Son mari al evenmin.
    Hier feesten slechts nog souvenirs van savoir-vivre.


    uvi

    .

    26-07-2006, 15:27 Geschreven door uvi - un voyageur immobile  
    Reageren (0)

    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 5/5 - (1 Stemmen)
    24-07-2006
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Boer Bavo en het ei van Colombus.







    Boer Bavo en het ei van Colombus. Te absurd om te lezen.




    Het was bijna vijf voor twaalf.

    Eén zwaluw maakt de lente niet. Het zomerde al.
    De lucht zag eruit als na een donderslag bij heldere hemel.
    Je kon een speld horen vallen. Nadat ze natuurlijk eerst gevonden was in de hooiberg.
    Zo stil was het.

    Boer Bavo pakte de stier meteen bij de horens.
    De kogel is door de kerk, mompelde hij binnensmond.
    Terwijl hij voor het zingen de kerk uitging. Ze stond nog steeds in het midden.

    Met verdriet dacht hij terug aan gisteren.
    Toen er een kalf van hem verdronken was in een put die te laat gevuld was.
    Eigen schuld, dikke bult, had z'n vrouw hem nog naar het hoofd geslingerd.
    Dom blondje, dacht hij in stilte, tais-toi et sois belle.
    Maar ze was zo lelijk als de nacht.

    Nooit was hij over één nacht ijs gegaan. Ook niet als het stenen uit de grond vroor.
    En wie stak er zijn handen uit de mouwen? Toen de aap eruit kwam.
    Terwijl zijn vrouw deed of haar neus bloedde. En hij geen doekje voor het bloeden had.

    Had ik mij maar nooit twee keer aan de zelfde steen gestoten, zei hij verbitterd.
    Ik was een ezel. En zag de balk niet die in haar oog zat.
    Ze verweet hem trouwens zo zwart als een ketel te zijn.

    Wacht maar, dacht hij, wie zijn gat verbrandt moet op de blaren zitten.
    En wie laatst lacht, best lacht. En hij zon op wraak.
    Gemakkelijker gezegd dan gedaan.

    Hij was steeds een haantje vooruit geweest en had gewerkt als een paard.
    En dat allemaal om z'n schaapjes op het droge te krijgen.

    Voor dat de haan driemaal zou kraaien, zou hij het ei van Colombus gevonden hebben.
    Al moest hij daarvoor hemel en aarde verzetten.
    Hij zou niet bij de pakken blijven zitten.

    Soms moet je in het leven verder kunnen kijken dan je neus lang is.
    Eureka, riep hij uit. Ik heb het warm water uitgevonden.
    Het ging zo gemakkelijk als een fluitje van een cent.

    Het geld zou nu als water binnen stromen.
    Eén probleem nog. Hoe hield hij dan z'n schaapjes op het droge?

    Boer Bavo keek alsof hij het in Keulen hoorde donderen.
    Terwijl er geen vuiltje aan de lucht was.

    Hoe moest hij deze Gordiaanse knoop doorhakken?
    Hij kon immers niet de geit en de kool sparen.
    Alleen een Salomonsoordeel kon hem redden.

    In de verte kwam Maarten aangereden. Op zijn fiets. Hij ging niet vooruit, draaide vierkantig.
    En had bovendien de wind tegen. Dat is 'm, hoorde Bavo Rik de Saedeleer nog juichen.

    Toen Maarten eindelijk zo traag als een schilpad aankwam, gaf Bavo hem meteen zijn pijp.
    Hierzie, jij die van mij een hoorndrager maakt. Maarten bloosde als een kriek en zonk van schaamte in de grond.
    Waar Bavo hem liet zitten. En z'n blonde del ook.

    Hij stak z'n vinger naar omhoog om te zien vanwaar de wind kwam.
    Hing z'n huik in die richting.
    En vertrok de weide wereld in. Zonder God of gebod.
    Voortaan kon hij zelf de katjes knijpen. En dàt niet meer alleen in het donker.





    uvi

    .

    24-07-2006, 12:29 Geschreven door uvi - un voyageur immobile  
    Reageren (0)

    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 0/5 - (0 Stemmen)
    23-07-2006
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.De geur van vroeger.





    De geur van vroeger.


    Ik haalde hakkelend het mes doorheen het plastiek en meteen rook ik de zee.
    Een zee van herinneringen. Westende.
    Dààr was het dat ik in 1961 voor het eerste gerookte makreel at.
    In een Kempisch dorpje is er geen viswinkel.

    Hoe kan het dat zo'n geur die ontsnapt aan z'n verpakking je meteen 'bouleverseert'?
    Je lief, waar je later gaat mee trouwen. En na zestien jaar zal van scheiden.
    Je tantes en nonkels, nog jong maar toch al oud. Lachend naar het leven. Allemaal dood.
    Ze komen uit dat pakje gekropen. En raar, maar levendiger en schoner dan ze ooit waren.

    De zee is blauw. Het water warm. De wolken wit. Het leven is vakantie.
    De tijd manipuleert het beeld dat je bewaart. Verbeelding vertekent.
    Het huis waarin je woonde is plots kleiner dan dat je het zelf, jaar na jaar, had opgebouwd.

    Toeval?
    Deze ochtend. Twee meeuwen schreeuwen de zee op de nok van m'n dag.
    Langs Radio 1 hoor ik haar klotsen in gezelschap van de wind,
    Ik word overspoeld door heimwee.
    Naar dingen die ik nooit gedaan heb. Naar iemand die ik niet geweest ben.




    uvi

    23-07-2006, 11:00 Geschreven door uvi - un voyageur immobile  
    Reageren (0)

    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 5/5 - (1 Stemmen)
    19-07-2006
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.En toen wist ik het ...




    En toen wist ik het ...




    Ongenadige hitte.
    Hij had zijn dag gekozen om door het vuur te gaan.
    Naar waar hij vandaan kwam.

    Senne Rouffaer.

    In het auditorium van het crematorium een bont gezelschap.
    Camera's keuvelden langs gekende gezichten.

    Vooraan links een kader
    waarin de carrière van een acteur wordt gevangen.

    Rechts op een scherm :
    de grote meneer op blote voeten in sjofel pak,
    met vastberaden gestrekte arm een hand uitgestoken naar z'n publiek. Leeg.
    Zichzelf weggegeven.

    In het midden een theateraffiche met wit op zwart:

    Geen publiek.
    Geen echo.
    Daar ga je van dood.

    Virginia Woolff


    En toen wist ik het ...
    Dag Senne, moest ik daar zo ver voor gaan...
    Tot in Ispahaan.




    .

    19-07-2006, 22:36 Geschreven door uvi - un voyageur immobile  
    Reageren (0)

    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 0/5 - (0 Stemmen)
    17-07-2006
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Een liedje verdwaald in m'n dagboek ...





    Een liedje verdwaald in m'n dagboek ...



    In de verte hoor ik een melodietje murmelen.
    Vlinderende noten. Als van een verliefde piano.
    De avond fluistert het verder op het zuchten van de wind.
    Ik luister ingetogen. Zet het raam nog verder open.

    Misschien waait het wel binnen. Een verloren liedje.
    Ik denk aan schrijvers die in woorden wonen.
    Aan musici in een paleis van noten.
    En mensen die het geluk slechts huren. Meestal in hun dromen.

    In de verte zie ik de dag verdwijnen.
    Hij trekt rode lijnen.
    Onder de balans van lust en lijden.
    Soms is het leven een boekhouder. Enkel naakte feiten.


    uvi


    .

    17-07-2006, 21:27 Geschreven door uvi - un voyageur immobile  
    Reageren (0)

    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 4/5 - (4 Stemmen)
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Laat de bom(m)en nu maar zwijgen...


     

    Laat de bomen nu maar zwijgen...



    Zelfs de mussen houden hun bek.
    De hitte kleeft als een tweede huid op de huizen.

    Oudjes die anders treuren over de zomers van vroeger,
    moeten nu met water de dood op afstand houden.
    Hun herinneringen worden week van de warmte.
    Parijs telt nog net niet haar doden.

    In de verre verte rommelt weer de oorlog.
    Vooroorlogse zomers. Het is me wat.
    Zalig in een frêle geheugen, lastig in het heden. Eden is ver weg.

    In mijn handen prevelen boeken hun wijsheid.
    Papier en woorden om de zomer door te komen.
    In Beiroet schieten 'ze' die kapot.

    Hoe zouden onze ouders de meimaand van '40 beleefd hebben?
    Ach, wellicht met plezier. De jongeren toch.
    Als de dood wenkt dan zomert het leven.

    Soldaten gemobiliseerd. Weg van de strenge controle van ouders.
    In het café zingt Zarah Leander.
    De "White cliffs of Dover" liggen nog vredig te rusten
    met de zee aan hun voeten.
    Vera Lynn, da's pas voor later. Als Lili Marleen wacht.

    Maar nu wordt er gedanst.
    Lili uit de Kempen in de armen van Jef uit de Westhoek.
    Mobiliteit was toen nog enkel iets van het leger.
    Mensen verlieten het dorp niet. Tenzij om soldaat te worden.
    Ze leefden en stierven in de armen van hun hectaren.

    Het is ochtend. Ook de wind laat me in de steek.
    Ik laat de radio nog zwijgen.
    Want straks zingt Willem misschien weer over : Duizend en duizend soldaten.
    Altijd iemands vader, altijd iemands kind.

    En dàt wil ik niet horen...
    Laat de bommen nu maar zwijgen...


    uvi






    17-07-2006, 14:58 Geschreven door uvi - un voyageur immobile  
    Reageren (0)

    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 0/5 - (0 Stemmen)
    16-07-2006
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Zomerherhaling
     
    31-10-2005
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Lire c'est écrire ...



    Lire c'est écrire ...



    Net als jij die me leest
    Zoals ik het niet kan.


    Deze zinnen zijn niet van mij,
    maar wel van Leonard Nolens.
    Ze vertellen wat ik al zo dikwijls trachtte duidelijk te maken aan mijn lezer.


    Lire c'est écrire.
    In het Frans niet om wat hautain sjiek te doen.
    Neen, ik heb het ooit van een schrijver gehoord.
    En ben dat beeld nooit meer vergeten.


    Elke zin die ik schrijf en die jij leest,
    herschrijf jij in je hoofd.
    Met de pen van je verleden, verlangen, dromen ...
    en dat wat het leven ervan overliet.

    Ik kan niet schrijven zoals jij leest...



    Uvi

    Het blijft altijd even actueel. Ook vandaag nog ondervonden.

    16-07-2006, 18:20 Geschreven door uvi - un voyageur immobile  
    Reageren (0)

    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 5/5 - (1 Stemmen)
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Met een zee van tijd.





     

     

    Met een zee van tijd.



    Zopas nog liep ik met Kristien Hemmerechts over het wit zand van Wissant.
    In de buurt van Cap Gris Nez. Met een zee van tijd. (Radio 1).
    En geloof me, er vloog een meeuw voorbij m'n raam.

    Ondertussen weet je wel dat ik 'un voyageur immobile' ben.
    Partir sans sortir. De zee komt naar mij. Ik zwem in mijn zetel.
    Ach, het is eerder pootje baden, want nooit een flinke zwemmer geweest.
    Hoewel, in mijn zetel ...

    En wat doe je als je ligt te denken aan het strand van je verlangen met in de verte de 'white cliffs of Dover'?
    Denken. Deze roerloze reiziger denkt dan.

    Waarom schrijf ik?
    Is het voor de echo van het handjesgeklap van een groot getal?
    Of leg ik mij neer in de ontroering van die allenige lezer die mij voelt, die ik raak. In de zee van haar of zijn ziel?

    Mag ik kiezen?
    Geef mij dan het laatste.
    Ach, laat me niet flauw doen, ik hou van klappend vuurwerk.
    Maar weten dat je iemand kunt ontroeren zoals je dat zelf voelt, moet slikken...
    Iets ongemeens ruim en toch intiem... dat je soms sterker raakt dan de grote gebeurtenissen van het leven.
    Als je dat iemand kan cadeau doen... gewoon met woorden...
    Wel, dan schrijf je niet voor niets.

    Verdienen doe je er niet aan. En voor de virtuele roem moet je het ook al niet doen...  Die is nog vergankelijker dan in de échte wereld.
    Een letter, een vingertoets voorbij ... en je bent al vergeten.

    Ik kan alleen maar hopen dat ergens
    tussen het zand van mijn syllaben aan de kust van mijn woorden
    er zich iemand neervlijt en leest,
    kijkt en luistert en denkt: ginder zie ik 'the white cliffs of Dover' ...

    En dan wind in de haren voelt en regen in de ogen ...

     

    uvi

    16-07-2006, 00:00 Geschreven door uvi - un voyageur immobile  
    Reageren (0)

    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 0/5 - (0 Stemmen)
    Archief per week
  • 25/12-31/12 2006
  • 18/12-24/12 2006
  • 11/12-17/12 2006
  • 04/12-10/12 2006
  • 27/11-03/12 2006
  • 20/11-26/11 2006
  • 13/11-19/11 2006
  • 06/11-12/11 2006
  • 30/10-05/11 2006
  • 23/10-29/10 2006
  • 16/10-22/10 2006
  • 09/10-15/10 2006
  • 02/10-08/10 2006
  • 25/09-01/10 2006
  • 18/09-24/09 2006
  • 11/09-17/09 2006
  • 04/09-10/09 2006
  • 28/08-03/09 2006
  • 21/08-27/08 2006
  • 14/08-20/08 2006
  • 07/08-13/08 2006
  • 31/07-06/08 2006
  • 24/07-30/07 2006
  • 17/07-23/07 2006
  • 10/07-16/07 2006
  • 03/07-09/07 2006
  • 19/06-25/06 2006
  • 27/03-02/04 2006
  • 20/02-26/02 2006
  • 13/02-19/02 2006
  • 30/01-05/02 2006
  • 23/01-29/01 2006
  • 26/12-01/01 2006
  • 19/12-25/12 2005
  • 28/11-04/12 2005
  • 21/11-27/11 2005
  • 14/11-20/11 2005
  • 07/11-13/11 2005
  • 31/10-06/11 2005

    E-mail mij

    Druk op onderstaande knop om mij te e-mailen.


    Gastenboek

    Druk op onderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek


    Blog als favoriet !

    Laatste commentaren
  • Schoonheid (Huub Nijd)
        op Kempenland aan de Dietse kroon...
  • Schoenaerts aan de strijk (Wim Casier)
        op Schoenaerts aan de strijk
  • beetje geluk (thea)
        op Zonder zon
  • test (Pp en uvi)
        op Shatterhand and old
  • Doe zo verder (Swakke)
        op Shatterhand and old




  • Blog tegen de regels? Meld het ons!
    Gratis blog op http://blog.seniorennet.be - SeniorenNet Blogs, eenvoudig, gratis en snel jouw eigen blog!