Als je ons nu wilt scharen onder de eeuwige vakantiegangers heb je het toch mis, want hoewel ik me steeds verheug op een vakantie naar Groot Brittannië of een andere favoriet gaat het soms toch anders dan ik denk. In de eerste plaats is het poetsen geblazen anders kun je niet met een gerust hart op pad. Ben je één keer zover en heb je 14 dagen stap voor stap alles in en om het huis proper en de bedden klaar voor de oppas ben ik helemaal aan de lat. Het schijnt standaard te zijn. Ik zie dat Niesje ook aan het eind van haar latijn is als ze hier arriveert. Op het moment dat we wegrijden zit ik leeg naast Wim en bedenk dat het nergens zo prettig is als thuis. Waarom gaan we eigenlijk? Zijn we aan boord van de Seatrader die ons van Hoek van Holland naar Harwich brengt vallen we na het buffet al snel in slaap -ja Wim ook- op een geïmproviseerd bedje op een bank. Wanneer we dan na 6,5 uur Engeland aan de horizon zien verschijnen beginnen we pas aan ons avontuur. Keep left zie je de eerste kilometers steeds als waarschuwing en ik moet weer even wennen aan de voorbijflitsende autos aan mijn kant wanneer ik over de middenstreep balanceer. Mijn gedachten gaan de eerste dagen nog vaak naar huis, maar wanneer ik de heuvels van Yorkshire, Wales of Het Lake District zie is dat voorbij. Dat geknaag begint weer na ongeveer 14 dagen. Dan wil ik het gevoel hebben dat we ons einddoel bereikt hebben en weer richting huis gaan. Is dat zo dan maakt het niet zo veel meer uit hoe lang die tweede helft van een vakantie duurt. Ik heb geen haast meer en geniet van alle moois. We hebben dan ondertussen al zoveel nieuwe indrukken gekregen dat huis wat weggezakt is. Zijn we dan eindelijk weer met de ferry terug bij Hoek van Holland kijkt Wim verlangend naar de andere ferry die op weg naar Engeland gaat. Die wil zo weer mee. Zóóó jammer dat ik toch eerst naar huis wil.
We dachten na zoveel jaren dat we Groot Brittannie wel kenden. Tot we op een gegeven moment ten zuiden van Shrewsbury komen. Het blijkt zon prachtig dal te zijn. In de buurt is het plaatsje Church Stretton, waar een enorme antiek- en curiosa shop is werkelijk drie verdiepingen en ook mèt tearoom. Deze streek ligt in het grensgebied tussen Engeland en Wales. Wim is hier aan het lezen in een lievelingsboek dat hij voor vaderdag kreeg van Gerhard en Judith: Inspector Morse. Hij leest ineens spontaan een stukje voor! Inspector Morse en zijn kompaan rijden de weg langs Church Stretton en zijn het er over eens dat dit de mooiste streek van Engeland is. Toeval? Dat we een boek van James Herriot lezen in de Dales ach dat is niet zon wonder. Dat was één van de redenen waarom we steeds de Yorkshire Dales opzoeken, maar een week later leest hij in een andere Engelse detective Silent Witness over de kathedraal van Ely en de omgeving en waar staan we dan? Juist vlakbij Ely op de laatste camping voor Harwich. Toen we met Rick en Berend in de buurt van de Big Pit waren in Wales dacht ik aan het boek Hoe groen was mijn dal van Llewellyn, dat zich in deze mijnwerkersstreek afspeelt. Nee die had ik niet bij me, maar wanneer je boeken leest over een bepaalde streek wil je de sfeer toch vaak even proeven in het echt. Het klopte helemaal!
Het dal waar het stoomtrein door rijdt en Wim bij de ingang van de Slate Mine in Blaenau Ffestiniog.
Wat je beslist wèl moet doen in Wales is het beluisteren van zon Welsh Mens-choir. Veel Welshmen zingen in zon mannenkoor. We hadden het geluk om in Porthmadog en Harlech zon koor te beluisteren. In Harlech was het concert in een oud kerkje. We waren er al eerder die dag en waren tijdens het wandelen tegen een berg aan een soepje aan het koken, toen we in één keer vanuit de lucht Good Morning hoorden. Er zweefde een deltavlieger vlak boven onze hoofden. We waanden ons heel even in de film Those magnificent men in a flying machine. Die avond wordt heel bijzonder. Er zijn solisten èn begeleiding door een harpiste. Vaak wordt a capella gezongen. Onwaarschijnlijk mooi! Vanuit Porhtmadog vertrekt er ook een stoomtrein naar Blaenau Ffestiniog. Ook zon aanrader. De rit is fantastisch. Wanneer je daar uitstapt ben je in een mijngebied. De echte Blue Slate (leisteen) komt hier vandaan. Er zijn twee mijnen ( quarries) die bezichtigd kunnen worden. Je wordt gefotografeerd als je er in gaat en als je er uit komt zodat ze zeker weten dat er geen achterblijvers zijn. Stel je voor dat je verdwaald in al die gangen en holle ruimten. Daar maak je kennis met het leven van de mijnwerker in vroeger tijd. Op een gegeven moment hoor je ook het zingen van de mannen. En dat klinkt .!!Aan het eind van de dag maak je die prachtige reis met de stoomtrein weer teug naar Porthmadog. Vanzelf is ook het hele Snowdonia met de berg Snowdon de moeite waard. En natuurlijk is een boerencamping niet echt als er geen uitbrekende koeien of paarden zijn. We maken het allemaal mee.
Farmers... Kate with her dogs.... en Wim in de rij voor de fish and chips. Hij valt daar ook helemaal niet op hè?
Wat je niet moet doen in Wales is het kiezen van een boerencamping aan de voet van de Cader Idris. Nadat we Berend en Rick op het vliegtuig hadden gezet gingen we nl door naar het noorden van Wales. Ook het midden is prachtig en we besloten daar eerst een paar dagen te blijven. We keken wat rond zagen op een mooi plekje aan de voet van de Cader Idris wat caravans staan bij een boerderij en parkeerden even op een parkeerplaats aan de kant van de weg om poolshoogte te nemen. Daar kwam een wat oudere boer op een trekkertje aan in de stromende regen en lokte ons de camping op. De volgende morgen regende het nog en we gingen die dag naar de National Sheepdogtrial, van Wales dan hè, die daar in de buurt aan het Bala Lake gehouden werd. Ja ook de Welsh people zijn trots op hun land en taal. Hier krijgen ze ook tweetalig onderwijs net als bij ons in Friesland. We waren nog geen km van de camping of de zon begon te schijnen. De hele dag genoten we van de honden,de bazen en alle gedoe er om heen. We zijn amper de camping genaderd of daar stroomt de regen weer. De volgende dag verliep net zo. Regen bij het opstaan en je bent 2 km verderop voor een geweldige wandeling bij Dolgellau of het weer is helemaal opgeknapt. We probeerden het s middags nog een keer en gingen nu naar de kust. Drie maal is scheepsrecht. Opnieuw een prachtige kustwandeling in de zon . En regen bij thuiskomst. Nee .die Cader Idris moet je vooral mijden.
Rick en Berend naast het beeld van de mijnwerker bij de Big Pit. Samen in de caravan. National Park The Brecon Beacons.
Ooit gingen we samen met Rick en Berend naar Londen en Wales. Na een dag of 10 zouden die twee neven dan met het vliegtuig van Cardiff weer naar huis vliegen. We vertrokken met het echte Great Dutch/ British/ Welsh Weather: regen dus! Het deerde ons niet. De vrachtboot naar Harwich hadden we toen ook al ontdekt en Berend en Rick mengden zich tussen de chauffeurs bij de gokapparaten. Of Rick de kunst nou had afgekeken van zijn broers of gewoon geluk had maar hij komt met een paar handen vol vijfjes aanzetten.Wat heb jij nou? Hoe kom je daar nou aan? Rick sprak kort maar krachtig:Pok, pok pok pok pok..! Met bus en metro konden we gemakkelijk naar Londen. Londen is echt wel de moeite waard, maar ik ben altijd blij wanneer we die drukke ringweg weer achter ons hebben. Het was voor ons de eerste keer in Wales. In de Brecon Beacons, een prachtig natuurgebied vonden we een boerencamping. Echt een camping voor mn vader, zei Berend. We ontdekten hoog boven ons zwevend de red kite.. de rode wouw. Samen met Rick en Berend gingen we de steenkolenmijn in: The Big Pit. Dat was een geweldige ervaring. Een voormalige mijnwerker was onze gids. De jongens keken zuinig toen alle aanstekers en foto-apparatuur met batterijen moest worden ingeleverd. Dit was i v m eventuele gas vorming beneden. Allemaal kregen we zon helm met een lamp er op en gingen we met de lift de mijnschacht in naar beneden. Op een gegeven moment vroeg onze gids om de lampen uit te doen. Dan weet je wat aardedonker is. De kustwandeling bij stralend weer langs de zuidkust even voorbij Tenby was even later één van de hoogtepunten. Berend koos daarna nog Caerfilly Castle uit om te bezichtigen en het tweetal ging toen met het vliegtuig weer op huis aan. Dat Rick zn paspoort even kwijt was en dat Berend zn fotorolletje moest inleveren omdat hij fotos wilde maken van de douane kregen we even niet mee. Voor ons was de vakantie nog niet voorbij. Heel bijzonder was de dag naar het eiland Skomer. We hadden er prachtig weer bij en hebben de hele dag rondgewandeld te midden van puur en nog onbedorven natuur. Zó mooi! Er woont maar één man op het eiland: de Warden. Vier weken hebben we rondgetrokken door dit mooie deel van Groot Brittannië en besloten met een paar dagen Manchester bij Tom en Joan voor de deur.
Wij houden meer van dit soort tuinen zoals hier bij een particulier in de Borders. Ze hebben hier ook een Scotty die je, net als onze eigen Scott, de bal komt brengen.
In Hengelo hadden we een geweldige buurman: B.B. oftewel Buurman Boet. Buurman Boet vond het bij ons geloof ik wel gezellig. Regelmatig kwam hij even bijpraten. Hij was hartpatiënt, maar alles was onder controle. B B was een liefhebber van zijn tuin. Hij had ook een stukje van een kas in gebruik waar hij zomerplantjes kweekte.. begonias fuchsias, petunias, salvias, afrikaantjes,vlijtige liezen en geraniums enz. Dat ging in het voorjaar allemaal bij hem in de voortuin. Het was een kleurrijk geheel anders kan ik het niet noemen. Het was zijn trots. Qua kleur stak onze groenere tuin daar wel wat bij af. Ieder jaar gaf B.B zich op voor de tuinenwedstrijd in de buurt. Nooit kreeg hij een prijs. Hij snapte er helemaal niks van. Steeds was hij hevig verontwaardigd. Hij had er de meeste bloemen in staan van allemaal. Toen we op weg naar Edinburgh in Jedburgh aan belandden gingen we vanaf de camping een wandelingetje de stad in maken. En wat zien we?.... Een tuin à la Boet! Werkelijk net zoveel kleur en voorjaars-en zomerbloeiers bij elkaar als B.B. Er staat een man bij die op zijn schoffel leunt en wacht tot wij over zijn tuin beginnen. Hij begint enthousiast te vertellen hoe hij dit allemaal voor elkaar houdt en wat de problemen zijn. But I'm retired now so I've plenty of time. Hij glundert . Net Buurman Boet.
Op deze camping is ook een brandslang. Er hangt een bordje bij met de volgende instructie:
When fire . Shout: fire While fire-fighting Keep shouting: Fire
Eén van de mooiste kerken van Groot Brittannië zou de cathedral van Durham zijn. We zijn al verschillende keren in de buurt geweest op weg naar Schotland, maar moeten we toch eens gezien hebben! Bij Newcastle passeren we de Angel of the North. Even later hebben we een goedkope boerencamping in de buurt gevonden en we gaan die middag al richting Durham Cathedral. Wat een mooie oude stad is Durham! En inderdaad is het een eindeloos mooie kathedraal. We zijn er met de plattegrond er bij een paar uur zoet mee. In de binnenhof is er ieder uur een bell ringing videobeelden helemaal om ons heen en met het geluid er bij geeft het ons een indruk hoe je een bell ringing kunt beleven. Natuurlijk is er een shop èn een tearoom er bij. We drinken daar een awfully nice cup of tea! Om 5.15 zal er ook een Evening Song zijn. Ik heb daar zon idee bij van het samen zingen van Engelse hymnen. Zullen we? Om 5 uur zijn we terug. Wim moet hevig plassen, maar de toilets in de cathedral zijn al gesloten. Wat nu? Lichte paniek! Het is net een comedy als hij even later de muur van de omheining gaat inspecteren en zonder dat iemand het merkt van zn hoge nood afkomt. De kerk gaat open. Het blijkt op maandag een Evening Prayer te zijn. De liturgie is voor een niet-Engelse niet- Katholiek niet te volgen. Af en toe proberen we wat mee te prevelen. Ik kniel niet hoor, zegt Wim nog. Dat ben ik ook al niet van plan. Dat gaan zitten en staan is al bijna niet bij te houden. Dan gaan de drie geestelijken in hun kleurige gewaden weer weg. De voorste heeft een soort zilveren staaf in zijn handen. De laatste, in het zwart, komt weer terug en gaat bij de uitgang staan en wenst ons allemaal a good evening and God bless you toe.
Stratford on Avon en de dametjes met "that little monster".
Op één van onze reizen beginnen we in de buurt van Stratford on Avon. You will enjoy Stratford, Hetty, with the river and the beautiful swans, the boats and all the lovely houses, zei Joan al jaren geleden. Het maakt me niet zoveel uit dat Shakespeare er geboren is, maar inderdaad Joan... you were right. De Avon met zn zwanen met jongen, de kleurig geverfde boten, de performances in het park het ademt sfeer uit. Het waterpeil in de smalle kanalen is veel hoger dan die in de river Avon. Er moet dus veel geschut worden. Mooi! Op de camping is Wim zo verdwenen, want ze zijn bezig met bestuurbare vliegtuigjes. Fluitend komt hij na twee uur weer bij de caravan met verhalen over deze vliegtuigfanaten met hun bestuurbare lievelingen. Op de camping is ook een Engelsman, Bert,( spr. Burt) die geregeld een praatje komt maken. Hij vertelt dat hij op een gegeven moment bewust zijn leven heeft omgegooid van making moneynaar enjoying your life. Hij vergelijkt het leven met een wiel met spaken, waarbij iedereen, hoe verschillend ook, even belangrijk is. Een paar dagen later bezoeken we de Engelse plaats Knaresborough en parkeren bij een mooie oude kerk met ruïne en prachtig uitzicht op een dal. Op een bankje zitten een paar grijze dametjes met twee hondjes . Wanneer ik tegen één hondje begin te praten draait het ene dametje zich naar me om en zegt:You can have him that little monster. Ze vertelt dat ze op hem past voor een goede vriendin en voegt er aan toe:He understands Spanish as well! Wanneer we de dag erop de camping verlaten regent het zachtjes en Wim kijkt bezorgd naar de lucht. Een Engelsman troost hem met de opmerking:Ooo its only to keep the dust down! Wanneer we eens een verkeerde straat inrijden en achterwaarts terug moeten met caravan staat er een hele rij Engelsen geduldig te wachten en volgen onze verrichtingen. Als Wim succesvol heeft gekeerd steekt de voorste bestuurder lachend zn duim op. Daar moet je in Italië eens om komen. Toen we daar eens aan de verkeerde kant een eenrichtingsweg inreden, sloegen de Italianen hun ogen ten hemel.. gooiden hun armen in de lucht en hoorden we alleen maar Ooh Mama Mia .! Al deze kleine ontmoetingen maken onze reisjes door Groot Brittannië bijzonder.
Wat natuurlijk niet echt met Engeland te maken heeft, maar meer met de ontspannen manier waarop je je vakantie beleeft, is de opmerkingsgave van Wim. Ik lig daardoor soms krom van het lachen waar hij weer niks van snapt. In Musselburgh is een camping die een handige uitvalsbasis is wanneer je Edinburgh wilt bezoeken. We staan daar eens op een kampeerplekje pal naast het looppad, eigenlijk een plek van niks .Ze loopt oe hier de pette nog van de kop, zegt Wim. We zitten binnen, het grote raam wijd open en zien alles aan ons voorbij trekken. Wim voorziet het één en ander van commentaar: -- Den hef de slippers van zien va an. --Ja rookt er nog mar ene! --Zo zonder badjasse valt et toch tegen --Good morning, lovely day, is nt it. --Waor hebbe wiej die camper Vagebond toch eerder ezien? --Zon slangetje an de krane mot ik ok nog es hebbn. --Die had eerst langer warm motten draaien.( geluid van een auto) --Dr is -t- er ok ene spek ant braojen.
In Moffat in de Borders regent het en Wim zit op zn gemakje op de uitkijk en meldt wat hij ziet: --Daor schommelt wat langs! t Is net t Iesselmeer! ( zeer gezette jongedame) --Das noe typisch Engels! ( mevr. met plastic regenkapje op) -- Kiek daor kump Marry an. En inderdaad: Marry op haar zondags- witte bloes met lange mouwen, grijze nette lange broek. Ze beweegt en praat net als schoonzus Marry. --Dat Dieseltje löp mooi. Ze bunt tegenwoordig zowat net zo zunig as benzinemotoren. Ja die opmerkingsgave van Wim .. Je hebt 't of .... je hebt 't niet!
De prachtig gekleurde puffins en de nieuwsgierige zeehonden.
Eén van onze toppers blijft altijd nog Northumberland, een uitgestrekt gebied met prachtige heuvels in het noorden van Engeland. Ook hier stonden we op een kleine boerencamping bij boer Will. Within a few months Ill get my buspass (65 jr), zei hij en lachend daarop: and we dont even have a bus here! Op deze eenvoudige camping was alleen een kraan en een stortplaats voor het chemisch toilet, maar wel een magnifiek uitzicht. In plaats van één nachtje bleven we er vijf. Wim installeerde zich elke morgen met een grote bak koud water midden in de caravan: "In dat kleine hokje kan ik m'n knieën nog niet eens uit elkaar krijgen".(over de badkamer) Ik waste m'n haar buiten terwijl Wim er met een ketel lauw water bij stond om hiermee m'n haar schoon te spoelen. We bezochten van hieruit zelfs de Farne Isles aan de oostkust, de eilanden waar de puffins (papagaaiduikers) te zien zijn tot eind juli. Daarna gaan ze nl weer de zee op. We werden door een tanig kapiteintje aan boord gehesen en we zagen zoveel zeehonden bij elkaar als we nooit ervoor gezien hadden èn van heel dichtbij. Net een droom. We legden aan op een eiland waar we konden wandelen en een ruïne bezoeken. Wim had een hoed op, zn net gekochte nieuwe waxhoed. Die beschermde hem tegen de aanvallen van de meeuwen. Nee ik waagde me er niet aan. Ik heb een fobie voor meeuwen gekregen nadat ik The Birds van Hitchcock op tv gezien had. Ken je die? Dan snap je het! Wat Wim ook zei:"Doe mijn hoed op" of "Doe je jas dan over je hoofd"..... mij niet gezien! Toen we weer vertrokken van het eiland was het al een beetje eb aan het worden en zaten we te zwaar beladen aan de grond. Geen nood. Er werd een kleiner bootje geleend en daar ging de helft van ons op zodat onze boot weer los schoot en in dieper water kon komen en konden we weer overstappen. Vlak bij de kant zaten we weer vast. "Allemaal naar voren", klonk toen het commando. Ook dit liep goed af. Ja je maakt soms wat mee!
Eén keer zijn we in het zuiden van Engeland gebleven. Lands End was nu ons doel. Via New Forest, Devon en Dartmoor bereikten we Cornwall in de uiterste zuid-westpunt van Engeland! Het werd een kennismaking met loslopende New Forest en Dartmoor ponys en schapen heel veel schapen. Tom en Joan zijn er vroeger toen hun kinderen klein waren ook geweest en toen Joan vertelde dat ze toen ze al die schattige ponys met veulentjes zagen vroeg :Which one shall we take home with us? De teleurstelling was groot toen hun favoriet niet mee mocht. We namen natuurlijke- of boerencampings. We zagen vanaf de kust St Michaels Mount in zee liggen waar je met een bootje naar toe kunt. Een jaar later zouden we precies aan de andere kant van the Channel het Franse Mont de St Michel bezoeken dat gewoon via een weg bereikbaar is. Nee het was wel mooi in het zuiden , maar we misten het ruige dat Wales en Schotland hebben. Het werd naarmate we dichter bij Lands End kwamen ook steeds drukker en de wegen leken smaller. St Yves, het kunstenaarsdorp was de moeite wel waard, maar toen we in Mousehole kwamen barstte ik in huilen uit vanwege de schrik op de smalle weg linksrijdend en met tè veel verkeer! Je snapt misschien dat je in Engeland in een Europese auto als bijrijder midden op de weg zit en alle verkeer dat je tegen komt vlak langs je heen scheert. Nee we weken uit naar het noorden naar een ander natuurgebied: Exmoor. Daar was het aanmerkelijk rustiger en weidser. We maakten zelfs een echte schapenmarkt mee. Er waren fokrammen bij die wel 1000 pond moesten opbrengen. Het klimaat is in het zuiden misschien wel wat aangenamer, maar toch kiezen we de volgende keren weer voor noordelijker streken.
Het mooie glas-in-loodraam in de hal van het museum The World of James Herriot.
In de tijd dat James Herriot dagelijks bij ons op de tv kwam zat ik vast en zeker zo tussen 5 en 6 aan de buis gekluisterd. Het landschap en de eenvoud en natuurlijk de schapen en honden blijven me boeien. Toen we dan eenmaal in de Yorkshire Dales geweest waren ontdekten we stap voor stap of Dale voor Dale het hele gebied. Het dorpje waar de serie was opgenomen, het ruige binnenland en steeds kwamen we via de hoge verbindingsweg over de Buttertups van het Swaledale naar het Wensleydale. Het was er steeds zo rustig dat we daar boven, soms zelfs in de wolken een middagdutje deden. Het hele gebied ademt de sfeer van vroeger. Wanneer je op de kaart kijkt zie je de Yorkshire Dales aan de linkerkant van een autoweg en aan de rechterkant zijn het de Yorkshire Moors. Daar hoef je niet te proberen met de caravan naar boven te gaan--- forbidden--- veel te steil. Het is gewoon een breuk in het landschap. Tegen zon steile helling is de White Horse te zien. Een enorm wit paard is daar in de kalkrots gemaakt door een onderwijzer uit die streek. Van verre afstand is het te zien. In het Tourist Centre op de top van de heuvel vind je alles over de streek van onze dokter Herriot. Wanneer we dan eens op onze terugweg vanuit Schotland een paar dagen in die omgeving dicht bij Thirsk staan bezoeken we daar ook het museum The World of James Herriot. Het is het originele doktershuis waar deze dokter die daar model voor stond echt woonde. Het is meer dan de moeite waard. Wanneer je door de spreekkamer komt gaat de telefoon en het is natuurlijk de bedoeling dat je die op neemt. Er komt dan een boer aan de lijn die in onvervalst Dales-dialect hulp vraagt voor zn zieke kalf. Rijd je vanaf Harwich een dag rustig naar het noorden dan ben je zo om een uur of drie in die buurt en meestal blijven we daar een paar dagen. Net of onze vakantie dan pas echt begint.
Wil je de Engelsen of Schotten echt leren kennen? Dan kun je het best een Bed and Breakfast accomodation kiezen. Die allereerste week in Schotland zoeken we die steeds op. Je krijgt veel informatie over de streek en leuke tips. En de gezelligheid om met mensen uit alle windstreken te ontbijten heeft ook wel wat. Als we vanaf Dornoch de Westkust naar het noorden willen bekijken bespreken we in Ullapool bij het Tourist Centre een B en B in Drumbeg. Het blijkt een alleraardigst doktersechtpaar te zijn. Hun dochter met gezin was juist weer naar de Borders vertrokken en ze hadden net het Tourist Centre ingeseind dat ze weer ruimte beschikbaar hebben. Eigenlijk doen ze dit voor de gezelligheid. Zo komen ze hoe afgelegen ze ook wonen met mensen overal vandaan in gesprek. Hij is één van onze bevrijders geweest in 1945. Nadat hij zn huisartsenpraktijk in Inverness van de hand heeft gedaan hebben ze hun geboortedorpje weer opgezocht . Die avond zien we vanuit hun huiskamer de zon boven de Atlantische Oceaan ondergaan. Wat is die westkust mooi! We maken hier voor het eerst kennis met de midges. Dat is wel even minder. Een paar jaar daarvoor zochten we ook een onderkomen voor de nacht. We hadden net de Inverewe Gardens bewonderd. Ten noorden van Ullapool moesten we ergens linksaf en kwamen via een omweg weer bij de kust in Achuiltebuie. We kregen een lekkere avondmaaltijd dat door het logéetje van de gastvrouw werd opgediend. Haar man werkte over ver in zoals ze dat bij ons in Drente zeggen. Op het dressoir zagen we fotos van haar als kermisattractie. Ze bleek de assistente van de messenwerper. De volgende morgen maakten we daar een prachtig tochtje naar de Summer Isles. Zon gewoon scheepje met een kapiteintje die je persoonlijk aan boord hielp hijsen. We hadden geluk met het weer een stralende dag. We gingen een uurtje aan land op zon alleen door zeehonden en vogels bewoond eilandje Toen we weer terug waren aan de wal maakte ik een foto die helemaal de sfeer weergaf van die dag. Maar daarna werd ik ziek zwak en misselijk zo ineens. Wim wist maar één ding. Terug naar de caravan die in de buurt van het Loch Ness stond. Daar heeft hij als een trouwe hond twee dagen met een boek voor de caravan zitten wachten tot de griep of misschien toch een voedselvergiftiging . over was.
Door onze contacten met Tom en Joan besluiten we vaak onze laatste dagen van de vakantie met een bezoekje aan Woodsend Road in Manchester. We moesten altijd de caravan bij hen op de stoep parkeren en logeerden een paar nachtjes in a real English home. Ook hier de bloemen op behang en gordijnen en tapijt in het toilet. We hebben Daniel, Rachel en Michelle, de kleinkinderen zo zien opgroeien. Joan is vanuit haar verpleegstersachtergrond weer gaan studeren en op haar 40e is ze les gaan geven op een Primery School. En ze waren en zijn nog steeds gek op holidays. Wanneer haar schoolvakantie begon haalde Tom haar mèt camper en alle vijf kinderen van school op en reden ze meteen door naar de ferry bij Dover om zo lang mogelijk van hun vakantie te kunnen genieten. Italy is bij hen favoriet. De beste stops onderweg waren steevast de stadjes met goede parkeermogelijkheid bij een supermarkt. Wanneer de kinderen s morgens nog sliepen gingen ze om zes uur al op weg naar een volgende plek. Om een uur of 12 kwamen ze dan aan en hadden ze nog de hele dag om te genieten van alles. Niet gek bekeken. Ze hebben ons hun omgeving laten zien, hun thuishaven toen Tom nog voer Liverpool en de prachtige omgeving ten zuiden van Manchester, het Peak District, inclusief Chatsworth House and Gardens. Ieder jaar worden er in deze omgeving well dressings gehouden in en bij de kerk. Eigenlijk om hun bron --well-- te eren die zo belangrijk was toen de pest veel mensen levens kostte Na Toms herseninfarct zijn ze behoorlijk beperkt en zijn verhuisd naar een appartement, maar toch gaan ze s winters graag naar Spanje, waar Tom op de boulevard goed uit de voeten kan met zijn scootmobiel en weg is van Sandra, zn speciale zangeres in het hotel. En minstens eens per jaar gaan ze naar Hong Kong waar dochter Karen hoofd van een internationale school is en Tom en Joan in de watten legt. Het is altijd heel bijzonder om ze te ontmoeten.
1993 In de tuinen van Chatsworth... samen met Tom en Joan.
Onderweg van Chatsworth naar huis in Manchester ontdekte Joan dat er een welldressing te zien was in Paddington. Je ziet het: een prachtig bloemenarrangement van de aartsengel Michael.
Nu bij Neil Ross op de schapenfarm in Kincraig in 1999. Wat was dat leuk om hem weer terug te zien met z'n unieke honden. Hij maakte er een mooie show van!
Op één van onze eerste reizen door Schotland - 1992- kwamen we een aanplakbiljet van een plaatselijke Sheepdogtrial tegen in Nethy Bridge. We hadden net een National Nature Reserve bezocht waar we een visarend konden spotten die zn jongen aan het voeren was bij Loch Garten. Met een camera konden we gewoon meekijken naar het nest. We besloten dat we deze sheepdogtrial niet moesten missen en zorgden dat we op de terugweg op tijd voor de wedstrijd zouden zijn. We waren de enige buitenlanders en de mensen waren zo attent om ons uit te leggen hoe het in zn werk ging. Eerst kwamen de farmers dogs aan de beurt. Ha en vaak moest er een andere hond van een bevriende collega farmer aan te pas komen om de schapen weer bij elkaar te krijgen. Toen kwamen de trickydogs in actie. Daar werd meer mee getraind speciaal voor de wedstrijden. Ook de jeugd had een aparte wedstrijd. Er werd gekeken naar het contact tussen hond en baas en naar de resultaten van het naar de herder toe drijven, het in de "Pen" drijven en ook het splitsen. Dat is wanneer er twee schapen met een strik om apart gedreven moeten worden. Eén bescheiden jongen van 16 jaar viel op, Neil Ross. Hij won alles. Zeven jaar later komen we weer in die buurt. Intussen heeft Neil landelijke bekendheid gekregen met zn honden en heeft zelfs de grote One Man and his Dog wedstrijd gewonnen. Hij wordt door het Tourist Centre gemeld vanwege zijn demonstraties met zn honden en schapen op zijn boerderij. We zijn nieuwsgierig en gaan kijken. Tegelijk komt er ook een bus van de OAD met Nederlanders aan. Het is opnieuw indrukwekkend wat hij met de honden laat zien. We zitten vooraan en de honden die even niet meedoen gaan spontaan aan weerszijden van Wim zitten tot ze weer aan het werk moeten. Zelfs met vijf honden tegelijk werkt Neil voor iedere hond heeft hij aparte commandos. Je mag een lam de fles geven en ik mag meehelpen een schaap scheren. Ja alle facetten komen aan de orde. In het hoogseizoen doet hij zon demonstratie wel 6 keer per dag. Deze extra inkomsten kan een schapenboer goed gebruiken, want veel levert de schapenteelt tegenwoordig niet op.
Ik zal jullie niet vermoeien met al onze reizen naar dit voor ons zo fijne vakantieland. Maar misschien zijn een paar tips toch de moeite waard. --Helemaal bovenin Schotland nog boven Ullapool woont een Nederlandse vrouw die de hele wereld al wel gezien heeft. Daar in Elphin voelt ze zich thuis. Ze heeft de zorg voor de dieren van een kleine farm met veel soorten Schotse schapen en andere Schotse dieren. Het liefst slaapt ze bij haar beide geiten Tanner en Fudge in de stal. Ooit stond ze in het blad Buiten. Ik schilderde daar een foto van na, maar vond dat niet genoeg en op één van onze ontdekkingstochten werd Hilda van der Vinne ons einddoel. En we vonden haar. Het voelde als gelijkgestemden. En bij een volgend bezoek zal ze opnieuw ons einddoel worden. Heb je geen last van de midges hier aan de Westkust, vroeg ik. Mijn huid is veel te tanig daar komen ze niet doorheen, zei Hilda -- Ook Orkney werd eens ons einddoel. We hebben wel geluk gehad met het weer. Oh.. what a beautiful morning.., zong onze chauffeur toen we aan de overkant op het Mainland van Orkney in de bus stapten. Het werd een ontdekkingstocht met als hoogtepunt Skara Brae, een nederzetting uit de Steentijd die per ongeluk in 1920 ontdekt werd doordat het zand er af waaide. Ook the Ring of Brogar met zn grote standing Stones was prachtig om te zien. Onze caravan hadden we in Dornoch laten staan. We maakten daar de Evening Songs mee en speciaal voor de guests gaf reverent Simpson uitleg over de Clearences die de vorige eeuw gehouden waren. Het binnenland moest leeg voor de grootgrondbezitters en velen moesten weg, emigreerden van armoe of trokken naar de kust. Carnegie heeft in deze kerk een groot borstbeeld, want die heeft veel voor deze streek betekent. Deze reverent had humor. Hij schreef een klein boekje: Laughter Lines. We hebben er de hele vakantie elkaar uit voorgelezen. Hoe vind je deze?
---It was a wise schoolmaster who said to the parents: I cannot control your child in the High School, if you havent controlled him in the High Chair".
---We all need recognition, but one little boy carried a bit far. Dad, lets play darts. Ill throw and you say:Wonderful!
We hadden gelijk al door dat Engeland en Schotland als vakantieland hoge ogen gooide. Toen we twee jaar later op 3 maart 1990 25 jaar getrouwd waren vroegen we geld voor een weekend met de kinderen naar Londen. Daarna kon ieder dan gaan en staan waar hij wilde. Zo gebeurde dat ook. Dit keer gingen we met de caravan en Gerhard en Judith knoopten er ook maar een paar weken aan vast. Rick en Mark zouden met bus/ boot en trein weer naar huis. Chrystel Palace in Zuid Londen werd onze Campsite. We maakten hier kennis met de grijze eekhoorn. Hou ze buiten je caravan, want ze vernielen alles. Hier vandaan hebben we samen Londen doorkruist. Het viel niet mee om het hele spul bij elkaar te houden. Ook toen was er natuurlijk weer WK voetbal op de tv en Mark zocht de gelegenheden wel op waar dat te zien was.Op naar de pub. Wanneer hij weer naar de camping kwam moest hij over hekken klimmen. Maar Londen was de moeite waard. Rick leerde nog een jongeman shaggies draaien met zon rolletje.. Buckingham Palace, Downing Sreet 10, Covent Garden, British Museum èn de jacket potato hebben we ontdekt. Na drie dagen had ik het wel gezien. We zetten Rick en Mark op de bus naar de ferry en wij ontvluchtten de drukte en gingen snel naar het noorden. Scotland stond bij ons op het programma. Daar hadden we al met al 4 weken voor uitgetrokken. Dan moet het toch te doen zijn. Met de caravan wordt het heel anders. Je trekt van de ene mooie plek naar de andere. We bleven natuurlijk een paar dagen in het Lake District en namen de Hardknott pass vanwege het griezelen en het Ullswater om de Shepherds Pie en Keswick of course. Toen begon het echte werk nieuwe plekken. Moffat werd van toen af aan onze vaste stop op heen en terugweg naar Schotland. Wat zijn de Borders mooi. Maar we gingen nu voor de Highlands. We kwamen tot aan Ullapool. The Inverewe Gardens waren prachtig. Het ligt aan de warme golfstroom en daarom vriest het er niet. We gingen ook voor Nessie bij het Loch Ness en de Tattoo en het Festival in Edinburg. We hadden van te voren al kaartjes besteld. Het was een belevenis om daar zo'n beetje klem te zitten tussen zoveel nationaliteiten. We hebben genoten!
De eerste kennismaking viel mee. Bij Gretna Green, net over de Schotse grens moet je natuurlijk wel even bij de Blacksmith langs waar vroeger de huwelijken gesloten konden worden. We nemen gelijk maar een fish and chips en eten die zo uit de krant op een bankje op. We beginnen ons al aardig aan te passen. We rijden Dumfries door en verder langs de kust naar boven, steken over naar het schiereiland Cowal en vragen bij het Tourist Centre in Dunoon naar een B en B. Het meisje aan de balie geeft ons ogenblikkelijk het adres van haar ouders en zo brengen we onze eerste nacht in Schotland door in een gouden rammelbed. De volgende morgen zitten we samen met Schotten, Amerikanen en Duitsers aan het ontbijt. Dat heeft ook wel weer wat. We gaan nu langs de Westkust naar boven en gaan via Oban en Fort William richting Mallaig. Het wordt nu zo rustig en verlaten dat we om vier uur s middags al naar een volgend B en B gaan zoeken. Dat vinden we in een Lodge, een beetje chiquer dus. s Avonds gaat de open haard aan en opnieuw zitten we samen met mensen overal vandaan bij het vuur. De andere morgen worden we gewekt door een doedelzakspeler die nog even aan het oefenen is voor een wedstrijd. Is geen gehoor binnenshuis. Een paar uur later zijn we aan de kust in Mallaig. We hadden de boot naar Skye willen pakken, maar . Jammer dan hadden we eerder moeten boeken. Daarom kijken we verder en ontdekken de Highland Games hier met de Schotse dansen, de doedelzakspelers, inderdaad ook die we s morgens hoorden, en allerlei sterke mannen in quilt die stoere dingen doen. We gaan terug via Fort William en komen in Ballachulish aan het begin van de Glencoe Valley en horen in het Visiters Centre de verhalen van de strijd tussen de Schotten en de Engelsen en de slachtpartij hier in de buurt. De Campbells houden voorgoed een slechte naam. Ons verblijf die nacht in de Stone Cottage is comfortabel en onze gastheer leerde me: Say never Englishman to a Scotchman. En hij geeft ons tips voor de omgeving. We zien deze vakantie ook nog het indrukwekkende Stirling Castle en komen tot de slotsom dat er heel wat oorlogen gevoerd zijn door de Engelsen en de Schotten. Onze laatste overnachting is op een farm in de buurt van Hexham en we zien nog een stuk van de Hadrian Wall die ooit door de Romeinen gebouwd werd tegen de aanvallen van de Schotten. Het was een geweldige ervaring om in Groot Brittannië te zijn. Wanneer we weer met de ferry vanuit Hull Hoek van Holland naderen zien we een andere ferry richting Engeland vertrekken. Wim kijkt er verlangend naar en zegt:Ik wou dat we daar maar weer op zaten!
Tom had ons aangeraden om eens een Shepherds Pie te proberen in Pooley Bridge aan het einde van het Ullswater. Voor we aan zon stevige lunch begint wilden we eerst één van de wandelingen uit het boekje maken die daar van start ging. We strandden al na 1 km bij een weiland waar we door zouden moeten. Er hing een bord aan het hek met Bull in Field. Nou we zijn maar omgekeerd en wat eerder aan onze Shepherds Pie begonnen. Tom had niet te veel gezegd. Delicious! De wandeling bij Threskeld leidde ook door verschillende weilanden. We moesten telkens met zon trapje over de stenen muurtjes klimmen. Op een gegeven moment kwamen we ook door een weiland met heel veel schapen. We waren al zon beetje in het midden toen ik bedacht dat ze wel erg groot waren en toen ik even beter keek tussen de achterpoten zal ik maar zeggen . zag ik dat het bijna allemaal dikke rammen waren. Dat liep even wat minder ontspannen. Ik keek toch telkens even om, maar ze hadden wel wat anders te doen dan ons achterna te zitten. Er is één afdaling in het Lake District dat wel wat van je zenuwen vergt. Die is als je vanuit het Eskdale via de Hardknott pass naar Ambleside rijdt. Zo smal en steil met allemaal gaten die je moet ontwijken en dan een totaal verlaten omgeving, woest en onherbergzaam! Heel strategisch staat er onderaan een ijscokar. Geen wonder! Daar ben je dan wel aan toe! Na die fantastische veertien dagen hadden we een weekje Schotland gepland. We namen afscheid van Margaret en Keith in Wigton. We kregen twee zoenen van haar met de mededeling: In the South you get one and in Scotland none. We werden heel benieuwd naar dat Schotland.
Als je ons nu wilt scharen onder de eeuwige vakantiegangers
heb je het toch mis, want hoewel ik me steeds verheug op een vakantie naar Groot Brittannië of een andere favoriet gaat het soms toch anders dan ik denk.
