Wanneer je een pup laat merken dat hij geweldig is als hij op je schoot springt, blijft hij dat natuurlijk doen. Queeny is zon hond. Ze springt zo bij je op schoot en we mogen blij zijn dat het geen afmeting St Bernard geworden is. Ook kan ze dood liggen. Dat heeft Eva haar geleerd en ze speelt mee in allerlei toneelstukjes die ze verzint. Queeny doet niets liever. Drie à vier keer per week zet Mark haar s morgens gewoon bij ons achter het hek en aan het eind van zn werkdag haalt hij haar weer op. Tessa vindt het nog steeds niet geweldig. Nu Scott er niet meer is wil ze echt no 1 zijn èn blijven. Queeny weet gelukkig haar plaats. In haar gedrag is ze helemaal Scott. Terwijl Tessa in elkaar duikt als je haar aait en meteen gaat liggen, zit Queeny rechtop tegen je been en haar kop gestrekt naar boven om geaaid te worden. Gisteren kwam Mark ook tussen de middag even pauze houden bij ons. Hebben jullie de houtkachel niet aan? Je hebt nu toch hout genoeg. Even later snorde de kachel. Mark zat er naast Queeny op schoot en Tessa aan zn voeten!
Met een koekje van Giel
Ik ga vanavond koekjes bakken En kies met zorg elk ingrediënt Omdat voor fijne kwaliteiten Het aankomt op de laatste krent.
Ach wat is er leuker dan je eigen koekjes bakken. Eva en Robin vinden het prachtig om op woendagmiddag bij ons de handen uit de mouwen te steken. Deze middag werd er gebakken, maar vandaag is Eva aan het schilderen en Robin is met de bladblazer bezig. Dan hebben ze ook wel weer een koekje verdiend.
Ik ga vanavond koekjes bakken Maar ik weet nog niet waar en hoe. Misschien dat ik, nu 't voorjaar nadert Het maar eens in een duinpan doe.
Meer dan een jaar heb ik mijn best gedaan koekjes voor u te bakken.--zo schrijft hij aan zijn collega's. 's Avonds deed ik dat, als ik de plichten van roeping en dagelijks brood in voldoende mate vervuld achtte. Eerst brood, dan pas koekjes.
Dit schrijft Giel d'Arrest in het voorwoord van z'n bundeltje verzen die hij. De koekjes van vanavond noemt!
Met zijn toestemming zal ik jullie er nu een paar aanbieden en later steeds eentje als aanvulling. Koekjes eet je ook niet allemaal tegelijk...... toch?
Ik ga vanavond koekjes bakken Dat is wat ik je hier vertel. Het mag dan wat onnozel klinken, Maar lekker zijn ze wel.
Ik ga vanavond koekjes bakken. Denk alleen eens aan de geur. En aan al die leuke vormen. En ze zijn zo mooi van kleur.
Ik ga vanavond koekjes bakken, Bitterkoekjes deze keer. mijn e-mail werkt vandaag niet En mijn voeten doen zo zeer.
Het laatste gedichtje uit de bundel De ontketende eend:
Proost.
Ik ging maar zo een Burton bouwen Met de gedachte: nu of nooit! Vandaag mogen de kurken knallen, want mijn bolide is voltooid.
Hoe bruisend eindigt de campagne: De burgemeester komt en toast Met sekt, clairette en champagne Op deze nieuwe Burton. Proost!
Gerrit Dales vermeldt in zijn boekje dat zijn alter ego's hem geholpen hebben. Zijn colofon vermeldt dan ook de volgende medewerkers en let op de gebruikte letters:
Colofon omslagontwerp : Geert Lidras Fotobewerking omslag : Ger Dielstra Tekst achterflap : Ard L. Steiger Foto's : Burtoneigenaren; Ardi Legters Vormgeving : Grades Liter Chef Poetry Labs : Dries Galert Techn. supervisie : Age Rilderts Projectcoordinatie : Siert Algert Regie : Giel d'Arrest
Tussen de middag kwam Mark even langs en zag de boekjes die Gerrit me net toegestuurd had. Hij ging er mee zitten en kon bijna niet meer ophouden met lezen. Deze laatste,"Proost", las hij me zelfs voor! "Ooo", zei hij, "wanneer ik meer tijd en geld had ging ik er ook zo een bouwen".
Ik heb alle Burtonfoto's in het boekje De Ontketende Eend bekeken. Allemaal hebben ze de zgn soft top. Alle bouwers waren blijkbaar gecharmeerd van dat open dakje.
Het allereerste Burtonvers:
Bouwplan
Ik ga vandaag een Burton bouwen, Zo'n Eend met peper in z'n reet Waarin je de moderne wereld Voor eventjes totaal vergeet.
Ik wil de wind rondom mijn oren, Ik wil de zon recht op m'n kruin. Wanneer ik lekker rond kan toeren Dan ben ik in m'n knollentuin.
Ik kan het gewoon niet laten. Hier komt nog zo'n Burton-vers. Wanneer Gerrits handen 's avonds tot rust kwamen na al het gesleutel gingen de grijze hersencellen nog even door!
Catwalk
Ik ga vandaag een Burton bouwen. Intussen speel ik met de vraag: Wat trek ik aan in mijn bolide, Rijdend langs de erehaag.
Moet er het liefst een race-pak komen Of ga ik liever meer op sjiek? Wat het ook wordt, ik steel de show wel En maak de blits voor mijn publiek.
Waarschijnlijk heeft de taal van het volgende Burtonvers uit de bundel De Ontketende Eend te maken met de afstudeerscriptie van Gerrit over het volgens hem "onfatsoenlijke" onderwerp: De 17e eeuwse kluchten van W D Hooft.
Dolende ridder
Ik gae vandaegh een 'Burton bouwen Anders en vint ick geen geneucht Myn jagen gelt noch maeght noch vrouwen In 't ys'ren paart slechts ligt myn vreucht.
'k En geef geen cnol door 't woud de sporen 'k Geef harnas soo voor Burton-jack. De schiltcnaep die myn droom wild' storen Kreeg reeds een 'Bahco in syn neck.
Laat-middeleeuwse inscriptie, ontdekt tijdens recente opgravingen bij kasteel Duckenburg.
Wat is nu eigenlijk een Burton? Ik ben eens aan het zoeken geslagen en ben de volgende definitie tegen gekomen.
Nostalgische funauto voor dagelijks gebruik. De Burton is gebaseerd op een 2CV onderstel. Daarom zijn de kosten zoals brandstofverbruik, aanschafsprijs, belasting, onderdelen en verzekering zo laag. De 2CV biedt een ideale basis door zijn eenvoudige maar doeltreffende techniek. Citroën heeft in 45 jaar ruim 5 miljoen eenden gemaakt. De Eend is daardoor ongelooflijk goed uitontwikkeld en doordacht. De vering en wegligging van een 2CV zijn, voor wie er nog nooit in gereden heeft, een openbaring. Het gewicht van een Burton is ongeveer een derde lager en maakt remweg, acceleratie en vering nog beter dan bij de Eend.
Je kunt je Burton uitvoeren met een hardtop, voor dagelijks gebruik, of met een softtop. Deze is meer bedoeld als een nooddak tegen regen en kou en kan er binnen een minuut afgehaald worden. Elke Burton is anders. Er zijn vele kleuren. je kunt kiezen voor spatborden of cyclewings, voor een voorruit of aeroscreens, 2CV dashboard of luxe klokken. voor 2CV velgen of sportvelgen. Ook het interieur kan naar eigen smaak en budget worden ingericht. Bovendien is de kofferruimte van 710 liter groot genoeg voor 6 kratten bier. De prijs voor zo'n zelfbouwpakket is er al vanaf 3995 Deze informatie heb ik gevonden bij de Burton Company. In 2000 kwam de eerste Burton uit en in datzelfde jaar werden er al 98 verkocht.
Na het eerste korte mailtje volgden er wat uitgebreider contact. Gerrit meldde dat ik ook maar even moest googlen met de naam Giel d' Arrest. Onder die naam....zet de letters maar even weer in de goede volgorde treedt hij met een vriend op met een eigen liedjes- en poëzieprogramma van een uur. Het wordt graag gebruikt als afsluiting van een team- of studiedag. Ik werd er heel nieuwsgierig naar. Bovendien vertelde Gerrit over zijn hobby: de Burton oftewel een zelfgebouwde auto op het onderstel van een lelijke eend. Hij vond het een hele uitdaging met alle ups en downs van dien. Hij had s avonds nog energie over en dichtte zo een stuk of 50 gedichtjes over die bouwerij allemaal mijmeringen. Op aanraden van mede Burtonbouwers liet hij er 100 boekjes van drukken met fotos van een stuk of 40 zelfgebouwde Burtons. Veertig van die bouwers kregen het met hun eigen gepersonaliseerde voorblad met eigen Burton. Daarna maakte hij een rondrit door Nederland om op vier plekken die boekjes te gaan afleveren . met handtekening natuurlijk. Geloof maar dat dat een feestelijke rit geweest is. De rest is ook al uitverkocht. Jammer, want ik kende de humor nog van deze Gerrit die mij vroeger alles wijs kon maken. De eerste sportdag die ik met die klas meemaakte zou heel apart worden, er zouden ook bokswedstrijden zijn, ja ook voor de meisjes! Ik zag ze al voor me met bloedend gezicht. Ach zei Wim daar al van. Je bent nog niks veranderd. Jij trapt nog steeds overal in Tja en hij kan het weten! Ik vroeg Gerrit daarom om een paar voorbeelden van z'n gedichten. En die kreeg ik. Geweldig! Ik zag ook een actuele foto van hem .. heel herkenbaar, maar ook lekker grijs geworden. Ha ha!! Wanneer ik toestemming krijg zal ik jullie een paar van die leuke gedichten laten lezen!
Het bestuur van IJsvereniging De Scheve Schaats. 5e van r. Hennie Reindsen
Ik begin nu toch nieuwsgierig te worden hoe het mn klasgenoten vergaan is na 20 jaar na de reünie. Van Joke M weet ik dat ze een aantal jaren Ambtenaar van de Burgerlijke Stand in Hengelo G geweest is en dat ze als raadslid 12 jaar in de gemeenteraad heeft gezeten. Hennie sprak ik pas nog op de Boedeldag van de kerk bij Diny en Benny van de Bonekamp zoals we nog steeds zeggen. Dat hij jarenlang directeur van De School met den Bijbel is geweest in Vorden, de school waar mijn basis gevormd is, wist ik. Eigenlijk is hij een zeilfanaat, maar nu is het wel een motorboot geworden. Maar wanneer je gaat zoeken op het internet .? Dan ontdek je dat hij nu behalve voorzitter van Oud-Vorden ook voorzitter van IJsvereniging De Scheve Schaats is. Henk Kets is ook directeur van verschillende Basisscholen geweest. Bovendien vind ik uit dat Erna Jager (-Kuiper) de dames van de Passage uit Nieuwlande a.s. maandag uitnodigt voor een avond met dias over een schoolproject in Gambia. Gerrit Dales is vice-voorzitter van de Lionsclub en ik vind iets over een dissertatie: Het overleg over het geïntegreerde grondstoffenprogramma van de UNCTAD- een politiek-economische analyse. Zou hij echt dr voor zn naam mogen zetten? Maar Wim Rutgers en Joke van Zorge blijven ook in mijn gedachten rondzwerven. Twintig jaar geleden waren ze een paar jaar terug in Hattem i.v.m. de studie van de kinderen en een studie Antilliaanse Literatuur van Wim. Ze waren behoorlijk verknocht geraakt aan Aruba en wilden zeker weer terug. Ja en dan is internet opnieuw een dankbaar instrument. Ik vernam dat Wim hoogleraar Antilliaanse Literatuur is geworden aan de universiteit van de Antillen. Ik heb zelfs een interview met hem kunnen beluisteren en een foto gezien. Hij vertelde dat hij alleen maar Nederlandse Literatuur vond op de scholen daar Joost van de Vondel Guido Gezelle enz. Hij heeft heel wat geschreven en zelfs de boeken van Miep Diekman herschreven voor de Antilliaanse kinderen. Hij vond het belangrijk dat de boeken die kinderen lezen ook dicht bij hun belevingswereld staan. Hij is indertijd Cum Laude geslaagd aan de Universiteit van Utrecht en terug gegaan. Ik heb gezocht naar zijn dissertatie en gevonden: Schrijven is zilver, spreken is goud Oratuur en auratuur en literatuur van de Ned. Antillen en Aruba. Hij heeft heel wat Antilliaanse literatuur verzameld. Wie geïnteresseerd is zoekt vast verder. Van Herman Harderwijk kan ik vinden dat hij de jeu de boule speelt bij club de Petangeske in Bergen op Zoom . Ha! Grada Bosch verkoopt blijkbaar boeken via Boekwinkeltjes.nl, maar ik kan ze niet vinden. Ook Evelien Scheurleer boeit me mateloos en ik vraag me af of die nog steeds in Nieuw Zeeland zit. Wie het weet mag het zeggen! Lastig is natuurlijk dat ik de achternaam van de getrouwde klasgenotes niet ken. Daarom kan ik weinig over hen vinden. Terwijl ik dit stukje bij elkaar schrijf komt er een mail binnen. Gerrit Dales meldt zich. Nooit eerder contact mee gehad. Hij had mn site ontdekt en reageerde. Toeval ?..... bestaat niet!
Joke en ik werden ook wel als kooksters meegevraagd door Dick en Wim van de Hengelose Jongensclub.
Telkens wanneer ik de foto van deze 3e klas van de Groen van Prinsterer Kweekschool zie bedenk ik me wat er toch van een aantal geworden kan zijn. Het is 20 jaar geleden dat ik de meesten gezien heb. Er zijn in elk geval een aantal (nu ex-)hoofden van basisscholen bij. Joke van Zorge is met haar man Wim Rutgers naar Aruba vertrokken. Evelien was naar Nieuw Zeeland geemigreerd. Maar enkelen hebben een iets andere richting gekozen. Herman is in het Sociaal-Cultureel werk terecht gekomen. Aad zit (nu zat) in de directie van een scholengemeenschap, net als volgens mij Gerrit Dales. De meeste meisjes van toen zijn in elk geval blijven werken zij het als part-timer. Miep zat al bij me op de MMS van het Baudartius. Op de reünie vertelde ze dat ze me benijdde dat ik de buitensporten zo leuk vond. Zijzelf zocht bij kastie of slagbal meestal een plekje waar ze geen bal zou krijgen. Nooit geweten. Grada was een vrolijke noot in onze klas. Ze trok veel met Gert-Jan en Aad op. Ze was er één van de bakker uit Bronckhorst en fietste elke dag op en neer, meestal met Henk Kets die ook vanuit Leesten dezelfde weg fietste. Want de meesten kwamen van ver. Haar moeder kon goed gedichten schrijven... ja ook in het Achterhoeks. Regelmatig stond er zo'n Achterhoeks gedichtje in de Geldersch-Overijsselse krant. Een paar voorbeelden hiervan gaan over Gert-Jan en Aad: 't Jammerhöltjen en De wagen in dutten en Rookverbod!. ...Alles uit het leven gegrepen. Ik kwam ze tegen bij het opruimen na de zoveelste verhuizing. De hele Achterhoek was op De Groene vertegenwoordigd, van Arnhem tot Winterswijk en Gelselaer. Eigenlijk kon ik met de meesten goed opschieten, maar Joke was altijd favoriet! Gek dat je elkaar toch in een nieuwe periode in je leven uit het oog verliest. Uit het oog... maar niet uit het hart, Joke!
Joke in 1962--middelste rij 3e van links. Ikzelf 5e van links.
Het zal ongeveer 20 jaar geleden zijn dat ik mn schoolvriendin Joke gezien en gesproken heb. Er was toen een reunie van de Groen van Prinsterer Kweekschool in Doetinchem. Dat was de leukste reunie die ik ooit meegemaakt heb. We hadden dan ook een klas hoe kan ik het zeggen . met sfeer. Ik kwam er pas in het derde leerjaar bij, omdat ik op de MMS gezeten had. Maar van het begin af aan was het één feest om in die klas te zitten. Joke woonde toen in Hengelo G hier vlakbij en samen fietsten we elke dag op en neer naar Doetinchem. Wanneer we erg nat geregend waren mochten we het eerste uur bij de verwarming zitten om te drogen. We hadden dezelfde achtergrond, beiden opgegroeid op een boerderij en ik denk ook beiden dezelfde humor. Wanneer klasgenoot Gerrit Staring ons achterop kwam met zn vierkante Fordje vroegen we gewoon aan mensen of we onze fietsen bij hen neer mochten zetten en reden dankbaar met Gerrit mee. Of we fietsten mee over Zelhem met Henny en Gerrit Dales.. Die terugweg ging altijd langzamer. We hebben wat afgelachen. Joke kwam na school in Balkbrug voor de klas en ik in Hattem. Beiden hebben zo onze mannen ontmoet. Toen we op weg gingen naar Obelink in Winterswijk kwamen we door de Zelhemse Enk en we reden langs haar huis, nu naast de boerderij van haar broer. Natuurlijk moest ik even kijken of Joke thuis was. Ja hoor dit keer was ze er. Je kijkt elkaar aan . En de tijd valt weg. Beiden wat grijzer geworden en wie weet ook wijzer. Samen met man Albert heeft ze al overal gewoond. Wanneer je vroeger1967in een afgelegen klein dorpje voor de klas ging staan dan hoefde je niet in militaire dienst zoals toen nog verplicht was. Zo kwamen ze in de Wieringermeer terecht. Veel later weer in Doetinchem en nu allang weer op de oude plek vlakbij haar oudershuis. Beiden zijn ze erg geinteresseerd in de politiek. Albert was die dag zelfs met de burgemeester van Bronckhorst mee naar Brussel voor een EU overleg. We hadden zoveel bij te praten ! Eigenlijk jammer dat we elkaar zolang uit het oog verloren waren. Tot Wim voorstelde om een andere keer verder te gaan. We waren immers op weg naar Winterswijk? Dan kan hij rustig in de caravan blijven lezen.
Tessa met de fleslammeren die we ook bij de fam. Knol meegekregen hebben. De kennismaking met de Noord-Groningse klei vergeet ik ook niet gauw.
Wanneer ik een programma op de tv bekijk is het de kunst om te raden waar iemand vandaan komt. Ze kunnen nog zo goed alle Nederlandse woorden correct uitspreken er blijft de klankkleur die verraadt waar ze opgegroeid zijn. Ooit nam ik mijn eigen stem op de bandrecorder op om een dictee in te spreken voor school en ik hoorde tot mn schrik dat mn stem eveneens verraadde waar mijn wiegje heeft gestaan. Ik vond het toen wat confronterend, maar ik ben tot de conclusie gekomen dat het juist bijzonder is om dat beetje te hebben. In Emmen is het ook wat. Op de streekschool, indertijd de RK.LTS De Zuidoosthoek kwamen de kinderen uit alle streken rondom Emmen, de meesten spraken hun eigen dialect. Die uit Erica en Schoonebeek kon ik goed volgen. Sleen en Oosterhesselen ook, maar kwamen ze uit Emmer Compascuum of Ter Apel dan was het even anders. Ze spreken daar Kanaols zoals ze het zelf zeggen. Het Gronings is er al mee verweven. Ik vroeg eens een jongen waar hij vandaan kwam en hij antwoordde:Uut Taontie. Ik moest het even laten bezinken, maar een buurjongen hielp me uit de brand : Het Haantje. Het is een mooi klein dorpje richting Schoonoord. In de brugklas ging er bij de methode Nederlands ook een hoofdstuk over Schooltaal- Thuistaal. Het voorbeeld was het sprookje van Roodkapje in het Amsterdamse dialect. Dat vonden ze lachen! Daarna kwamen ze zelf aan de beurt in Drents, Fries of ... ja... Kanaols. Zelf moest ik natuurlijk ook met de billen bloot en dat werd [i]Hans Knol [/i]in het Achterhoeks, een gedicht dat opa Bijenhof vroeger in het begin van de 20e eeuw al had voorgedragen op de Jongelingsvereniging. Als klein kind zei opa vaak Hans Knol voor ons op.... zo vaak dat ik het nog steeds helemaal uit het hoofd ken. Ik moest wel een paar woorden vertalen, maar ze hadden ogen op steeltjes! Een poos terug waren we op bezoek bij de familie Knol in Uithuizen helemaal aan de Waddenzee waar ze een schapenboerderij hebben. Het was heel gezellig. Ze hadden één van onze bordercollie pups, Toska, en we kwamen eens kijken. We spraken met elkaar gewoon Nederlands. Ineens ging de telefoon en dochter Corrie was aan de lijn. Toen hoorde ik voor het eerst het onvervalste Noord- Gronings. Mooi hoor! Vanmorgen ging ik naar de kapper en las in het blad Naober. Daarin vertelde een politica over haar verhuizing als opgroeiende puber naar Gendringen ja in de Achterhoek. Er waren in het begin wat communicatieproblemen. Ze was toen al goed gebekt en één van de jongens noemde haar een frech blaag. Ze had geen idee wat dat was. Dus bleef ze een frech blaag (brutaal kind) Mn eigen Achterhoekse taal zelf blijft me altijd na aan het hart liggen. Als ik in Vorden kom en ik doe even wat boodschappen in een supermarkt en ik hoor de streektaal van Vorden... dan denk ik toch meteen: Hè hè hier praten ze eindelijk weer gewoon.
Groesbeek ligt vlakbij Nijmegen en doordat het Bevrijdingsleger in aantocht was en over de brug zou proberen te komen, moest iedereen evacueren. De brug bleef wonder boven wonder gespaard.
Toen pa zich na de overgave als krijgsgevangene zich moest melden in Utrecht mocht hij wel naar huis, maar zou opgeroepen kunnen worden om in Duitsland te gaan werken. Meerdere jonge boeren in Linde zagen dat niet zitten en samen werkten ze stiekem aan een ondergronds hol om s nachts veilig te kunnen slapen. Op het moment dat het hol klaar was zagen ze tot hun schrik een NSB buurman langsfietsen die geïnteresseerd hun kant op keek. Schei dr maor mee uut, zei pa, Gait hef ons al ezeen". Ze hebben er dus nooit in geslapen en zijn ook nooit opgehaald. Aan het eind van de oorlog barstte De Boomgaard bijna uit zn voegen van de evacués. Vanuit Vorden de fam Garsen, die te dicht bij een fabriek èn de spoorlijn woonde. Mevr. Garsen was hoogzwanger. Hun oudste kind werd inderdaad op de Boomgaard geboren. Vader Hein moest zelfs met de rapklumpkes lopen om de dokter te waarschuwen. Ik heb begrepen dat hij dat best pijnlijk vond omdat tante Hanna geen kinderen meer mocht krijgen i.v.m. haar nierziekte. En vanuit Groesbeek kwam de fam Coenen, een veehandelaar met vrouw en 9 kinderen. De drie oudsten waren bij de Klompenmaker onder dak en de rest van de familie bivakkeerde s nachts in een kalverstal dat als slaapvertrek ingericht was. Ik heb het al eerder verteld dat de fam. Coenen altijd heel dankbaar is gebleven wat zich uitte in uitnodigingen bij bruiloften en andere gelegenheden en meeleven bij ziekte.. Zelfs bij het overlijden van pa was er een krans met een lint voorzien van de tekst: Bedankt Hein. Het Engelse vliegtuig dat bij Ruiterkamp brandend neerstortte kwam vlak daarvoor over de boomgaard bij De Boomgaard scheren en er viel een Engelse helm uit. Pa begroef die helm om geen problemen te krijgen in de heuvel om de mangelkeet. Na de oorlog heeft hij hem weer opgegraven en de helm met zn verhaal deed na die tijd dienst als schep in de voerkist.
Wanneer je in 1943 geboren bent hoor je van allerlei verhalen om je heen over de oorlogtijd. Het verzet van opa Bijenhof begon al toen de Duitsers door Vorden kwamen marcheren begin mei 1940. De Duitsers zongen uit volle borst: Und wir fahren . Und wir fahren .. und wir fahren gegen Engeland. Opa en een aantal andere Vordenaren vulden dat aan met: Plons plons plons. Verdere heldendaden heb ik niet gehoord. Opa was behalve boer ook vrachtrijder met zn Belgische paard Koos. In het laatste half jaar van de oorlog was het regelmatig spannend wanneer hij met een vracht onderweg was van Zutphen naar Vorden. Vanuit vliegtuigen waren er regelmatig beschietingen. Eens moest hij rennen voor zn leven door vlug met het paard aan de kant te gaan en zelf verderop in het bos plat op de grond te gaan liggen. Gelukkig werd ook Koos niet geraakt. Papa Hendrik Jans verzet bestond uit het meegeven van een kalkei aan de Duitse jonge soldaten die om eieren kwamen. Ach die gewone jongens moesten ook alleen maar. Eén had net zon kind van mijn leeftijd en noemde me steeds Heinche. Ze hadden zon heimwee naar huis. Eens probeerde papa met hulp van oom Sjoerd een uit de trein gesprongen Engelse piloot te helpen die zich in de rogge verstopt had. De Haar stond nl vlakbij de spoorlijn en voor het station Vorden werd altijd wat vaart geminderd. Ze riepen met zn beiden : We are friends, we help you. Maar de Engelsman wachtte tot het donker was en klopte toen verderop bij buren aan. Jammer dat waren NSBers. Van mama hoorde ik de verhalen over de vliegtuigen die zo laag over kwamen om de treinen te bombarderen die naar Duitsland gingen. Ze hadden een schuilkelder die vaak gebruikt moest worden en kon ze die niet op tijd halen dan ging ze in een hoek van de gang als bescherming helemaal over mij heen liggen. Vader Hein was in de mobilisatietijd gelegerd in de buurt van Ede. Zijn eerste vrouw Hanna was zwanger van hun eerste kindje, maar door haar nierziekte moest het kindje gelijk gehaald worden en werd doodgeboren. Pa mocht maar één dag bij haar blijven voor hij zich weer moest melden bij zijn compagnie. Dat vond hij onmenselijk. Hij had daar in Renswoude gelukkig een heel warm gezin- van Ravenshorst- waar hij in zn vrije tijd altijd opgevangen werd. Toen de Duitsers daadwerkelijk in de buurt kwamen en ze klaarlagen om te vechten werden ze ineens van achteren beschoten vanuit een boom. Iemand wilde de Duitsers een handje helpen. Pas kameraad die naast hem lag werd geraakt en was zn duim kwijt. De korporaal die bij hen was maakte korte metten met deze Nederlander.
Mooie oude winkelpanden zijn er nog genoeg in Lochem.
Lochem is al een heel oud stadje. Het had vroeger dubbele stadsmuren met een flinke strook gras er tussen. Het was een ideale plek voor de kinderen om lekker te kunnen spelen. En wat ook leuk was wanneer er een wagen met hooi van buiten binnen de eerste stadsmuur kwam, dan mocht je er hooi van af plukken voor je konijn. Telkens wanneer er weer een wagen binnengelaten werd ging er een gejuich op: Gauw jongens.. daar is er weer één! De tijd van de 80-jarige oorlog was een moeilijke tijd in heel Nederland. De Spanjaarden waren hier lang de baas. Maar op een gegeven moment was Lochem weer vrij, maar . het Spaanse leger lag een eindje verderop te wachten op hun kans. De poortwachters waren erg voorzichtig en lieten de mensen niet zo maar door. Eerst ging de buitenpoort weer op slot en daarna werd de binnenpoort pas geopend. Op een keer was het mooi weer en er waren heel wat van die opgeschoten jongens aan het ravotten tussen die twee muren. Het was ook volop zomer en er dienden zich weer een paar boeren met hooiwagens aan die de poort in wilden. De buitenpoort ging open en Jongens gauw daar zijn er weer een paar! De kinderen vlogen er vlug op af en begonnen het losse hooi er af te trekken. Hoe meer hoe liever. Eén van de jongens,Poortwachters Jan, had een erg dikke pluk hooi te pakken en trok en trok uit alle macht tot hij ineens met een smak achterover viel met die pluk hooi nog in zn handen. Pluk hooi? Hij had met de pluk hooi ook een soldatenlaars te pakken. Hij gaf meteen een gil .. Kijk .kijk . De poortwachter had de buitenpoort al dicht. Er werd nu snel alarm geslagen en de wagens werd daar stukje bij beetje of Spaans soldaatje bij Spaans soldaatje leeg gepakt en gearresteerd. Die soldaten hadden stiekem s nachts uit het hooi willen kruipen en de poorten willen open doen om het Spaanse leger de kans te geven Lochem te heroveren. Net als vroeger bij het paard van Troje. Dankzij de hooiplukkers is de stad Lochem bewaard gebleven voor veel ellende.
Het beeld van de hooiplukkers staat in het centrum van Lochem
