Ik kan het gewoon niet laten. Hier komt nog zo'n Burton-vers. Wanneer Gerrits handen 's avonds tot rust kwamen na al het gesleutel gingen de grijze hersencellen nog even door!
Catwalk
Ik ga vandaag een Burton bouwen. Intussen speel ik met de vraag: Wat trek ik aan in mijn bolide, Rijdend langs de erehaag.
Moet er het liefst een race-pak komen Of ga ik liever meer op sjiek? Wat het ook wordt, ik steel de show wel En maak de blits voor mijn publiek.
Waarschijnlijk heeft de taal van het volgende Burtonvers uit de bundel De Ontketende Eend te maken met de afstudeerscriptie van Gerrit over het volgens hem "onfatsoenlijke" onderwerp: De 17e eeuwse kluchten van W D Hooft.
Dolende ridder
Ik gae vandaegh een 'Burton bouwen Anders en vint ick geen geneucht Myn jagen gelt noch maeght noch vrouwen In 't ys'ren paart slechts ligt myn vreucht.
'k En geef geen cnol door 't woud de sporen 'k Geef harnas soo voor Burton-jack. De schiltcnaep die myn droom wild' storen Kreeg reeds een 'Bahco in syn neck.
Laat-middeleeuwse inscriptie, ontdekt tijdens recente opgravingen bij kasteel Duckenburg.
Wat is nu eigenlijk een Burton? Ik ben eens aan het zoeken geslagen en ben de volgende definitie tegen gekomen.
Nostalgische funauto voor dagelijks gebruik. De Burton is gebaseerd op een 2CV onderstel. Daarom zijn de kosten zoals brandstofverbruik, aanschafsprijs, belasting, onderdelen en verzekering zo laag. De 2CV biedt een ideale basis door zijn eenvoudige maar doeltreffende techniek. Citroën heeft in 45 jaar ruim 5 miljoen eenden gemaakt. De Eend is daardoor ongelooflijk goed uitontwikkeld en doordacht. De vering en wegligging van een 2CV zijn, voor wie er nog nooit in gereden heeft, een openbaring. Het gewicht van een Burton is ongeveer een derde lager en maakt remweg, acceleratie en vering nog beter dan bij de Eend.
Je kunt je Burton uitvoeren met een hardtop, voor dagelijks gebruik, of met een softtop. Deze is meer bedoeld als een nooddak tegen regen en kou en kan er binnen een minuut afgehaald worden. Elke Burton is anders. Er zijn vele kleuren. je kunt kiezen voor spatborden of cyclewings, voor een voorruit of aeroscreens, 2CV dashboard of luxe klokken. voor 2CV velgen of sportvelgen. Ook het interieur kan naar eigen smaak en budget worden ingericht. Bovendien is de kofferruimte van 710 liter groot genoeg voor 6 kratten bier. De prijs voor zo'n zelfbouwpakket is er al vanaf 3995 Deze informatie heb ik gevonden bij de Burton Company. In 2000 kwam de eerste Burton uit en in datzelfde jaar werden er al 98 verkocht.
Na het eerste korte mailtje volgden er wat uitgebreider contact. Gerrit meldde dat ik ook maar even moest googlen met de naam Giel d' Arrest. Onder die naam....zet de letters maar even weer in de goede volgorde treedt hij met een vriend op met een eigen liedjes- en poëzieprogramma van een uur. Het wordt graag gebruikt als afsluiting van een team- of studiedag. Ik werd er heel nieuwsgierig naar. Bovendien vertelde Gerrit over zijn hobby: de Burton oftewel een zelfgebouwde auto op het onderstel van een lelijke eend. Hij vond het een hele uitdaging met alle ups en downs van dien. Hij had s avonds nog energie over en dichtte zo een stuk of 50 gedichtjes over die bouwerij allemaal mijmeringen. Op aanraden van mede Burtonbouwers liet hij er 100 boekjes van drukken met fotos van een stuk of 40 zelfgebouwde Burtons. Veertig van die bouwers kregen het met hun eigen gepersonaliseerde voorblad met eigen Burton. Daarna maakte hij een rondrit door Nederland om op vier plekken die boekjes te gaan afleveren . met handtekening natuurlijk. Geloof maar dat dat een feestelijke rit geweest is. De rest is ook al uitverkocht. Jammer, want ik kende de humor nog van deze Gerrit die mij vroeger alles wijs kon maken. De eerste sportdag die ik met die klas meemaakte zou heel apart worden, er zouden ook bokswedstrijden zijn, ja ook voor de meisjes! Ik zag ze al voor me met bloedend gezicht. Ach zei Wim daar al van. Je bent nog niks veranderd. Jij trapt nog steeds overal in Tja en hij kan het weten! Ik vroeg Gerrit daarom om een paar voorbeelden van z'n gedichten. En die kreeg ik. Geweldig! Ik zag ook een actuele foto van hem .. heel herkenbaar, maar ook lekker grijs geworden. Ha ha!! Wanneer ik toestemming krijg zal ik jullie een paar van die leuke gedichten laten lezen!
Het bestuur van IJsvereniging De Scheve Schaats. 5e van r. Hennie Reindsen
Ik begin nu toch nieuwsgierig te worden hoe het mn klasgenoten vergaan is na 20 jaar na de reünie. Van Joke M weet ik dat ze een aantal jaren Ambtenaar van de Burgerlijke Stand in Hengelo G geweest is en dat ze als raadslid 12 jaar in de gemeenteraad heeft gezeten. Hennie sprak ik pas nog op de Boedeldag van de kerk bij Diny en Benny van de Bonekamp zoals we nog steeds zeggen. Dat hij jarenlang directeur van De School met den Bijbel is geweest in Vorden, de school waar mijn basis gevormd is, wist ik. Eigenlijk is hij een zeilfanaat, maar nu is het wel een motorboot geworden. Maar wanneer je gaat zoeken op het internet .? Dan ontdek je dat hij nu behalve voorzitter van Oud-Vorden ook voorzitter van IJsvereniging De Scheve Schaats is. Henk Kets is ook directeur van verschillende Basisscholen geweest. Bovendien vind ik uit dat Erna Jager (-Kuiper) de dames van de Passage uit Nieuwlande a.s. maandag uitnodigt voor een avond met dias over een schoolproject in Gambia. Gerrit Dales is vice-voorzitter van de Lionsclub en ik vind iets over een dissertatie: Het overleg over het geïntegreerde grondstoffenprogramma van de UNCTAD- een politiek-economische analyse. Zou hij echt dr voor zn naam mogen zetten? Maar Wim Rutgers en Joke van Zorge blijven ook in mijn gedachten rondzwerven. Twintig jaar geleden waren ze een paar jaar terug in Hattem i.v.m. de studie van de kinderen en een studie Antilliaanse Literatuur van Wim. Ze waren behoorlijk verknocht geraakt aan Aruba en wilden zeker weer terug. Ja en dan is internet opnieuw een dankbaar instrument. Ik vernam dat Wim hoogleraar Antilliaanse Literatuur is geworden aan de universiteit van de Antillen. Ik heb zelfs een interview met hem kunnen beluisteren en een foto gezien. Hij vertelde dat hij alleen maar Nederlandse Literatuur vond op de scholen daar Joost van de Vondel Guido Gezelle enz. Hij heeft heel wat geschreven en zelfs de boeken van Miep Diekman herschreven voor de Antilliaanse kinderen. Hij vond het belangrijk dat de boeken die kinderen lezen ook dicht bij hun belevingswereld staan. Hij is indertijd Cum Laude geslaagd aan de Universiteit van Utrecht en terug gegaan. Ik heb gezocht naar zijn dissertatie en gevonden: Schrijven is zilver, spreken is goud Oratuur en auratuur en literatuur van de Ned. Antillen en Aruba. Hij heeft heel wat Antilliaanse literatuur verzameld. Wie geïnteresseerd is zoekt vast verder. Van Herman Harderwijk kan ik vinden dat hij de jeu de boule speelt bij club de Petangeske in Bergen op Zoom . Ha! Grada Bosch verkoopt blijkbaar boeken via Boekwinkeltjes.nl, maar ik kan ze niet vinden. Ook Evelien Scheurleer boeit me mateloos en ik vraag me af of die nog steeds in Nieuw Zeeland zit. Wie het weet mag het zeggen! Lastig is natuurlijk dat ik de achternaam van de getrouwde klasgenotes niet ken. Daarom kan ik weinig over hen vinden. Terwijl ik dit stukje bij elkaar schrijf komt er een mail binnen. Gerrit Dales meldt zich. Nooit eerder contact mee gehad. Hij had mn site ontdekt en reageerde. Toeval ?..... bestaat niet!
Joke en ik werden ook wel als kooksters meegevraagd door Dick en Wim van de Hengelose Jongensclub.
Telkens wanneer ik de foto van deze 3e klas van de Groen van Prinsterer Kweekschool zie bedenk ik me wat er toch van een aantal geworden kan zijn. Het is 20 jaar geleden dat ik de meesten gezien heb. Er zijn in elk geval een aantal (nu ex-)hoofden van basisscholen bij. Joke van Zorge is met haar man Wim Rutgers naar Aruba vertrokken. Evelien was naar Nieuw Zeeland geemigreerd. Maar enkelen hebben een iets andere richting gekozen. Herman is in het Sociaal-Cultureel werk terecht gekomen. Aad zit (nu zat) in de directie van een scholengemeenschap, net als volgens mij Gerrit Dales. De meeste meisjes van toen zijn in elk geval blijven werken zij het als part-timer. Miep zat al bij me op de MMS van het Baudartius. Op de reünie vertelde ze dat ze me benijdde dat ik de buitensporten zo leuk vond. Zijzelf zocht bij kastie of slagbal meestal een plekje waar ze geen bal zou krijgen. Nooit geweten. Grada was een vrolijke noot in onze klas. Ze trok veel met Gert-Jan en Aad op. Ze was er één van de bakker uit Bronckhorst en fietste elke dag op en neer, meestal met Henk Kets die ook vanuit Leesten dezelfde weg fietste. Want de meesten kwamen van ver. Haar moeder kon goed gedichten schrijven... ja ook in het Achterhoeks. Regelmatig stond er zo'n Achterhoeks gedichtje in de Geldersch-Overijsselse krant. Een paar voorbeelden hiervan gaan over Gert-Jan en Aad: 't Jammerhöltjen en De wagen in dutten en Rookverbod!. ...Alles uit het leven gegrepen. Ik kwam ze tegen bij het opruimen na de zoveelste verhuizing. De hele Achterhoek was op De Groene vertegenwoordigd, van Arnhem tot Winterswijk en Gelselaer. Eigenlijk kon ik met de meesten goed opschieten, maar Joke was altijd favoriet! Gek dat je elkaar toch in een nieuwe periode in je leven uit het oog verliest. Uit het oog... maar niet uit het hart, Joke!
Joke in 1962--middelste rij 3e van links. Ikzelf 5e van links.
Het zal ongeveer 20 jaar geleden zijn dat ik mn schoolvriendin Joke gezien en gesproken heb. Er was toen een reunie van de Groen van Prinsterer Kweekschool in Doetinchem. Dat was de leukste reunie die ik ooit meegemaakt heb. We hadden dan ook een klas hoe kan ik het zeggen . met sfeer. Ik kwam er pas in het derde leerjaar bij, omdat ik op de MMS gezeten had. Maar van het begin af aan was het één feest om in die klas te zitten. Joke woonde toen in Hengelo G hier vlakbij en samen fietsten we elke dag op en neer naar Doetinchem. Wanneer we erg nat geregend waren mochten we het eerste uur bij de verwarming zitten om te drogen. We hadden dezelfde achtergrond, beiden opgegroeid op een boerderij en ik denk ook beiden dezelfde humor. Wanneer klasgenoot Gerrit Staring ons achterop kwam met zn vierkante Fordje vroegen we gewoon aan mensen of we onze fietsen bij hen neer mochten zetten en reden dankbaar met Gerrit mee. Of we fietsten mee over Zelhem met Henny en Gerrit Dales.. Die terugweg ging altijd langzamer. We hebben wat afgelachen. Joke kwam na school in Balkbrug voor de klas en ik in Hattem. Beiden hebben zo onze mannen ontmoet. Toen we op weg gingen naar Obelink in Winterswijk kwamen we door de Zelhemse Enk en we reden langs haar huis, nu naast de boerderij van haar broer. Natuurlijk moest ik even kijken of Joke thuis was. Ja hoor dit keer was ze er. Je kijkt elkaar aan . En de tijd valt weg. Beiden wat grijzer geworden en wie weet ook wijzer. Samen met man Albert heeft ze al overal gewoond. Wanneer je vroeger1967in een afgelegen klein dorpje voor de klas ging staan dan hoefde je niet in militaire dienst zoals toen nog verplicht was. Zo kwamen ze in de Wieringermeer terecht. Veel later weer in Doetinchem en nu allang weer op de oude plek vlakbij haar oudershuis. Beiden zijn ze erg geinteresseerd in de politiek. Albert was die dag zelfs met de burgemeester van Bronckhorst mee naar Brussel voor een EU overleg. We hadden zoveel bij te praten ! Eigenlijk jammer dat we elkaar zolang uit het oog verloren waren. Tot Wim voorstelde om een andere keer verder te gaan. We waren immers op weg naar Winterswijk? Dan kan hij rustig in de caravan blijven lezen.
Tessa met de fleslammeren die we ook bij de fam. Knol meegekregen hebben. De kennismaking met de Noord-Groningse klei vergeet ik ook niet gauw.
Wanneer ik een programma op de tv bekijk is het de kunst om te raden waar iemand vandaan komt. Ze kunnen nog zo goed alle Nederlandse woorden correct uitspreken er blijft de klankkleur die verraadt waar ze opgegroeid zijn. Ooit nam ik mijn eigen stem op de bandrecorder op om een dictee in te spreken voor school en ik hoorde tot mn schrik dat mn stem eveneens verraadde waar mijn wiegje heeft gestaan. Ik vond het toen wat confronterend, maar ik ben tot de conclusie gekomen dat het juist bijzonder is om dat beetje te hebben. In Emmen is het ook wat. Op de streekschool, indertijd de RK.LTS De Zuidoosthoek kwamen de kinderen uit alle streken rondom Emmen, de meesten spraken hun eigen dialect. Die uit Erica en Schoonebeek kon ik goed volgen. Sleen en Oosterhesselen ook, maar kwamen ze uit Emmer Compascuum of Ter Apel dan was het even anders. Ze spreken daar Kanaols zoals ze het zelf zeggen. Het Gronings is er al mee verweven. Ik vroeg eens een jongen waar hij vandaan kwam en hij antwoordde:Uut Taontie. Ik moest het even laten bezinken, maar een buurjongen hielp me uit de brand : Het Haantje. Het is een mooi klein dorpje richting Schoonoord. In de brugklas ging er bij de methode Nederlands ook een hoofdstuk over Schooltaal- Thuistaal. Het voorbeeld was het sprookje van Roodkapje in het Amsterdamse dialect. Dat vonden ze lachen! Daarna kwamen ze zelf aan de beurt in Drents, Fries of ... ja... Kanaols. Zelf moest ik natuurlijk ook met de billen bloot en dat werd [i]Hans Knol [/i]in het Achterhoeks, een gedicht dat opa Bijenhof vroeger in het begin van de 20e eeuw al had voorgedragen op de Jongelingsvereniging. Als klein kind zei opa vaak Hans Knol voor ons op.... zo vaak dat ik het nog steeds helemaal uit het hoofd ken. Ik moest wel een paar woorden vertalen, maar ze hadden ogen op steeltjes! Een poos terug waren we op bezoek bij de familie Knol in Uithuizen helemaal aan de Waddenzee waar ze een schapenboerderij hebben. Het was heel gezellig. Ze hadden één van onze bordercollie pups, Toska, en we kwamen eens kijken. We spraken met elkaar gewoon Nederlands. Ineens ging de telefoon en dochter Corrie was aan de lijn. Toen hoorde ik voor het eerst het onvervalste Noord- Gronings. Mooi hoor! Vanmorgen ging ik naar de kapper en las in het blad Naober. Daarin vertelde een politica over haar verhuizing als opgroeiende puber naar Gendringen ja in de Achterhoek. Er waren in het begin wat communicatieproblemen. Ze was toen al goed gebekt en één van de jongens noemde haar een frech blaag. Ze had geen idee wat dat was. Dus bleef ze een frech blaag (brutaal kind) Mn eigen Achterhoekse taal zelf blijft me altijd na aan het hart liggen. Als ik in Vorden kom en ik doe even wat boodschappen in een supermarkt en ik hoor de streektaal van Vorden... dan denk ik toch meteen: Hè hè hier praten ze eindelijk weer gewoon.
Groesbeek ligt vlakbij Nijmegen en doordat het Bevrijdingsleger in aantocht was en over de brug zou proberen te komen, moest iedereen evacueren. De brug bleef wonder boven wonder gespaard.
Toen pa zich na de overgave als krijgsgevangene zich moest melden in Utrecht mocht hij wel naar huis, maar zou opgeroepen kunnen worden om in Duitsland te gaan werken. Meerdere jonge boeren in Linde zagen dat niet zitten en samen werkten ze stiekem aan een ondergronds hol om s nachts veilig te kunnen slapen. Op het moment dat het hol klaar was zagen ze tot hun schrik een NSB buurman langsfietsen die geïnteresseerd hun kant op keek. Schei dr maor mee uut, zei pa, Gait hef ons al ezeen". Ze hebben er dus nooit in geslapen en zijn ook nooit opgehaald. Aan het eind van de oorlog barstte De Boomgaard bijna uit zn voegen van de evacués. Vanuit Vorden de fam Garsen, die te dicht bij een fabriek èn de spoorlijn woonde. Mevr. Garsen was hoogzwanger. Hun oudste kind werd inderdaad op de Boomgaard geboren. Vader Hein moest zelfs met de rapklumpkes lopen om de dokter te waarschuwen. Ik heb begrepen dat hij dat best pijnlijk vond omdat tante Hanna geen kinderen meer mocht krijgen i.v.m. haar nierziekte. En vanuit Groesbeek kwam de fam Coenen, een veehandelaar met vrouw en 9 kinderen. De drie oudsten waren bij de Klompenmaker onder dak en de rest van de familie bivakkeerde s nachts in een kalverstal dat als slaapvertrek ingericht was. Ik heb het al eerder verteld dat de fam. Coenen altijd heel dankbaar is gebleven wat zich uitte in uitnodigingen bij bruiloften en andere gelegenheden en meeleven bij ziekte.. Zelfs bij het overlijden van pa was er een krans met een lint voorzien van de tekst: Bedankt Hein. Het Engelse vliegtuig dat bij Ruiterkamp brandend neerstortte kwam vlak daarvoor over de boomgaard bij De Boomgaard scheren en er viel een Engelse helm uit. Pa begroef die helm om geen problemen te krijgen in de heuvel om de mangelkeet. Na de oorlog heeft hij hem weer opgegraven en de helm met zn verhaal deed na die tijd dienst als schep in de voerkist.
Wanneer je in 1943 geboren bent hoor je van allerlei verhalen om je heen over de oorlogtijd. Het verzet van opa Bijenhof begon al toen de Duitsers door Vorden kwamen marcheren begin mei 1940. De Duitsers zongen uit volle borst: Und wir fahren . Und wir fahren .. und wir fahren gegen Engeland. Opa en een aantal andere Vordenaren vulden dat aan met: Plons plons plons. Verdere heldendaden heb ik niet gehoord. Opa was behalve boer ook vrachtrijder met zn Belgische paard Koos. In het laatste half jaar van de oorlog was het regelmatig spannend wanneer hij met een vracht onderweg was van Zutphen naar Vorden. Vanuit vliegtuigen waren er regelmatig beschietingen. Eens moest hij rennen voor zn leven door vlug met het paard aan de kant te gaan en zelf verderop in het bos plat op de grond te gaan liggen. Gelukkig werd ook Koos niet geraakt. Papa Hendrik Jans verzet bestond uit het meegeven van een kalkei aan de Duitse jonge soldaten die om eieren kwamen. Ach die gewone jongens moesten ook alleen maar. Eén had net zon kind van mijn leeftijd en noemde me steeds Heinche. Ze hadden zon heimwee naar huis. Eens probeerde papa met hulp van oom Sjoerd een uit de trein gesprongen Engelse piloot te helpen die zich in de rogge verstopt had. De Haar stond nl vlakbij de spoorlijn en voor het station Vorden werd altijd wat vaart geminderd. Ze riepen met zn beiden : We are friends, we help you. Maar de Engelsman wachtte tot het donker was en klopte toen verderop bij buren aan. Jammer dat waren NSBers. Van mama hoorde ik de verhalen over de vliegtuigen die zo laag over kwamen om de treinen te bombarderen die naar Duitsland gingen. Ze hadden een schuilkelder die vaak gebruikt moest worden en kon ze die niet op tijd halen dan ging ze in een hoek van de gang als bescherming helemaal over mij heen liggen. Vader Hein was in de mobilisatietijd gelegerd in de buurt van Ede. Zijn eerste vrouw Hanna was zwanger van hun eerste kindje, maar door haar nierziekte moest het kindje gelijk gehaald worden en werd doodgeboren. Pa mocht maar één dag bij haar blijven voor hij zich weer moest melden bij zijn compagnie. Dat vond hij onmenselijk. Hij had daar in Renswoude gelukkig een heel warm gezin- van Ravenshorst- waar hij in zn vrije tijd altijd opgevangen werd. Toen de Duitsers daadwerkelijk in de buurt kwamen en ze klaarlagen om te vechten werden ze ineens van achteren beschoten vanuit een boom. Iemand wilde de Duitsers een handje helpen. Pas kameraad die naast hem lag werd geraakt en was zn duim kwijt. De korporaal die bij hen was maakte korte metten met deze Nederlander.
Mooie oude winkelpanden zijn er nog genoeg in Lochem.
Lochem is al een heel oud stadje. Het had vroeger dubbele stadsmuren met een flinke strook gras er tussen. Het was een ideale plek voor de kinderen om lekker te kunnen spelen. En wat ook leuk was wanneer er een wagen met hooi van buiten binnen de eerste stadsmuur kwam, dan mocht je er hooi van af plukken voor je konijn. Telkens wanneer er weer een wagen binnengelaten werd ging er een gejuich op: Gauw jongens.. daar is er weer één! De tijd van de 80-jarige oorlog was een moeilijke tijd in heel Nederland. De Spanjaarden waren hier lang de baas. Maar op een gegeven moment was Lochem weer vrij, maar . het Spaanse leger lag een eindje verderop te wachten op hun kans. De poortwachters waren erg voorzichtig en lieten de mensen niet zo maar door. Eerst ging de buitenpoort weer op slot en daarna werd de binnenpoort pas geopend. Op een keer was het mooi weer en er waren heel wat van die opgeschoten jongens aan het ravotten tussen die twee muren. Het was ook volop zomer en er dienden zich weer een paar boeren met hooiwagens aan die de poort in wilden. De buitenpoort ging open en Jongens gauw daar zijn er weer een paar! De kinderen vlogen er vlug op af en begonnen het losse hooi er af te trekken. Hoe meer hoe liever. Eén van de jongens,Poortwachters Jan, had een erg dikke pluk hooi te pakken en trok en trok uit alle macht tot hij ineens met een smak achterover viel met die pluk hooi nog in zn handen. Pluk hooi? Hij had met de pluk hooi ook een soldatenlaars te pakken. Hij gaf meteen een gil .. Kijk .kijk . De poortwachter had de buitenpoort al dicht. Er werd nu snel alarm geslagen en de wagens werd daar stukje bij beetje of Spaans soldaatje bij Spaans soldaatje leeg gepakt en gearresteerd. Die soldaten hadden stiekem s nachts uit het hooi willen kruipen en de poorten willen open doen om het Spaanse leger de kans te geven Lochem te heroveren. Net als vroeger bij het paard van Troje. Dankzij de hooiplukkers is de stad Lochem bewaard gebleven voor veel ellende.
Het beeld van de hooiplukkers staat in het centrum van Lochem
Wim gaat naar het Veenpark om met de Shanty's op te treden en met Queeny en Tessa zwaai ik hem uit. Tessa ligt op dit moment al vlak naast het hek op haar eigen plekje te wachten. Zie je dat Wim mijn superfiets ook gebruikt?
Het begint een gewoonte te worden om iedere dag er even voor te gaan zitten om iets te gaan vertellen. Rick noemt het al een verslaving, maar zo zegt hij dan: Ik heb ook een verslaving en dan kijkt hij naar zn sigaret. Het gekke is dat ik van te voren niet eens weet wat ik wil vertellen, maar zodra ik zit komt er altijd vanzelf een flits van het één of ander en dan rollen de woorden zomaar vanuit mn hoofd door mn vingers naar het toetsenbord de laptop in. En wanneer ik het maar meteen opsla hebben jullie ook weer nieuws van het Schoolpad of vanaf de plek waar we bivakkeren. Dat begint wel gemakkelijker te worden om op pad te gaan nu we geen schapen en twee honden meer hebben. Het is natuurlijk ook niet erg om Mark Tessa mee te geven, want . eigenlijk is Tessa Mark zn hond. Toen Tessa kwam woonde Mark ook aan het Schoolpad, maar ja toen kwam Jennifer en dat klikte. Maar Jennifer had Ollie. Ollie kwam ook mee naar het Schoolpad, maar met Scott en Tessa en eerst ook nog Kim tegenover zich begon die van ellende overal tegen aan te plassen. Enwanneer Mark Tessa meenam naar Jennifer vond Ollie dat helemaal niks.. Tja en zo is het gekomen dat Tessa bij ons bleef. Met Scott ging het prima samen. Je weet de uitkomst: twee prachtige nestjes bordercollies. Mark houdt op deze manier zijn aandeel in de zorg en de opbrengst delen we samen. Ha ook leuk toch? En nu . Scott is niet meer. Ollie is niet meer. Maar nu heeft Queeny er een groot aandeel in het leven in Huize van der Kolk- Kraak. Ze wordt heel sociaal, doet zelfs mee in de zelfbedachte toneelstukjes van Eva en vriendinnen. Weet je dat Queeny dood kan liggen, zei Eva pas. Dat heb ik haar geleerd. Queeny dood!En warempel Queeny ging doodstil languit op haar zij liggen. Bordercollie hè! Bovendien is ze de helft van de week nog bij ons samen met moeder Tessa en genieten wij er weer van. Pas kreeg ik een mailtje van West-Vlaamse Blogvriendin Ani. Ze had de familiefoto van de Bijenhofs gezien uit 1944 met Gerke, Gerrie en ik nog als 1 jarigen en daar lag ons boerenfoxje Trixie vooraan op de foto. Nu snap ik helemaal waarom je zo gek op je honden bent, mailde ze.
]Een vakantie in Canada in 2005 samen met Henry en Tonny. Hier zitten we gezellig samen in Banff.
Terwijl de nieuwe emigranten, Henry en Tonny, hoog in de lucht op weg naar Canada zijn krijg ik een heel leeg gevoel. Zo heel vaak zagen we elkaar niet eens, maar wanneer we in Hattem komen gaan we vaak even bij ze langs en worden op allerlei lekkers onthaald. Henry doet de drankjes en Tonny de rest. Ze woonden net als Ben en Niesje vlakbij De Bongerd, het zorgcentrum waar oma regelmatig even opgezocht werd en vaak werd verrast met een zoute haring, want oma is van de hartige hap. Wanneer je vroeger bij haar op de koffie kwam kreeg je vaak de vraag:Woj dr een stuk kaas biej? Wat dat betreft lijkt Henry op zn moeder. Die doe je ook geen plezier met gebak of koekjes. Het is eigenlijk al vaste prik dat ik Henry gelijk maar een bordje met stukjes leverworst of kaas voorzet. Oma is ook niet vies van bessenjenever. Een glaasje rood gaat er bij haar nog goed in. Ook dat hebben haar venten niet van een vreemde. Henry had een wijnkelder waar je U tegen zegt. Wanneer we samen in Canada vakantie vierden werd er ook regelmatig bij een liquorstore gestopt. De kreet : Doe me nog maar een slupje stamt uit onze laatste vakantie daar en werd geregeld door Jannie geuit. Nu zullen ze al wel aan de overkant zijn en kunnen straks bijpraten met Gera, Fred en de kinderen. Hun huis staat te wachten. De verhuiskisten zijn onderweg. Het lijkt me een uitgelezen plek daar in Dickson vlak bij de golfbaan, dicht bij de kerk en zn enorme dominee die ook van golf houdt en golfsticks maakt en het belangrijkste vlakbij de kinderen.
Ik ging met Jan mee naar Nw Zeeland omdat het er niet zo heet zou zijn...
Op 2 december was het heet op het Zuidereiland- Wanaka. Maar zo even op een strandje met Ben en Riet... best uit te houden.
Ik kan slecht tegen hitte. Je doet me geen plezier met een zonvakantie. Ik moet er niet aan denken. Wanneer het heet is lig ik gelijk voor pampus. In Nieuw Zeeland was het in november warmer dan normaal en ik hoor Greet tegen Jan verzuchten:Ik ben met je mee gegaan naar Nieuw Zeeland, omdat het er niet zo heet zou zijn. Nou ze had in mij een waardige medereiziger. Toen we hier aan het Schoolpad nog maar kort woonden hadden we ook een vakantie gepland in de Bouwvak, omdat die enige echte Ben je weet wel, dan vakantie heeft en hier naar toe komt met Niesje om op de honden, katten, kippen en schapen te passen. Er was die keer wat meer voorbereiding voor vertrek want er moest veel opgeschreven en klaargezet worden. Het was al heet en ik waardeerde de tientallen bomen en struiken op ons erf zeer. Heerlijk was het op de open plek tussen de bomen waar nu de Finse Kota ook staat en dan in de luie stoel met wat wind erbij. Ben en Nies zwaaiden ons uit en wij vertrokken naar onze eerste stop een natuurcamping in Zuid Limburg. Ik had er niet bij stil gestaan dat dit wel eens de heetste plek van Nederland kon zijn. Die ene dag was het te heet om te wandelen en we hadden toen in 1994 ook nog geen airco in de auto. We hebben één dag doorgebracht op die camping onder één boompje en verzetten onze stoelen met de schaduw van de boom mee. Ik dacht met weemoed aan onze bomen thuis. De volgende dag konden we kiezen. Of we gaan richting Franse Alpen Ben en Diny zouden daar ook ergens zijn- of we kiezen voor de kust van Normandie en Bretagne. Het was niet moeilijk. Ondanks dat ik heel graag met Ben en Diny vakantie vier werd het de kust waar altijd wat wind is en toch een paar graden koeler. Het was een prachtige vakantie: Mont de St Michel, de stranden van D-Day, de pop aan de toren van St Mère Eglise, het prachtige Bretagne en op de terugweg Honfleur. Maar ik vergeet nooit dat we steeds zochten naar een camping met schaduw. Eén van de laatste keren kwamen we bij een overvolle camping waar net een echtpaar zn boeltje aan het pakken was .. juist onder een boom. We stonden in de start houding en ik zei al: As et die plaatse niet wodt dan gaow wieter. Het geluk was met ons. Zo konden we die dag nog Honfleur bekijken. Dit jaar gaan Jan en Greet naar IJsland en wij? We kiezen straks eind september voor Frankrijk en hopen op een "Indian Summer".
Het heeft niks met leeftijd of sekse te maken. Sommigen durven bijna alles en anderen niks. Rick kan het met name niet hoog genoeg gaan op de kermis. Als kind al wilde hij in de hoogste enge apparaten. Wij stonden aan de kant te griezelen, maar dat Joanne hetzelfde gedrag vertoont had ik ook niet kunnen bedenken. Ooit gingen Johan en Joke met Ben en Diny met hun gezinnen naar Slagharen...ponypark èn pretpark ineen. Gezellig zo samen met de nog kleine kinderen. Ze reden achter elkaar en Jos heeft misschien gedacht dat Johan de weg niet goed kende zo ver van huis. Hij sprak de fameuze woorden: "Papa rie'j mor achter Bennie Boy an". Ja je hoort soms wat, hè! Eenmaal in Slagharen was Joanne niet te houden. Ze moest en zou in het reuzenrad. Ze had maar net de lengte om er sowieso in te mogen en één van beiden Johan of Joke moest zich opofferen om mee te gaan. Alleen durfden ze haar er ook niet in te laten gaan. Johan moest er eerst aan geloven. Er zijn verhalen van mensen die na zo'n ervaring later beneden naar hun gebit moeten zoeken. Het bleek toch niet zo heel vreselijk. Maar Joanne had er nog lang niet genoeg van. Dit keer ging Joke mee dat hoge ding in en bovenaan hang je dan ook nog op de kop. "Och", zei Joke..."ik dee gewoon de ogen dichte en toen viel het nog wel met ok". Je moet soms wat over hebben voor je kroost.
Een mooi beeld dat ik wel bij tante Marie vind passen.
Gisteravond kwam neef Gerrit bij ons buurten. Je kunt wel nagaan dat er heel wat sterke verhalen loskwamen. De vijf neven van oom Jan en tante Marie en de jongens van Gerard en Sietje groeiden samen op in het mooie oude stadje Hattem. Oom Jan had een schoenenzaak en was tevens wethouder. Vader Gerard was huisschilder en kon ook mooie pentekeningen maken. Beide gezinnen woonden aanvankelijk in het binnenstadje...binnen de muren dus. Tante Marie was een schat van een mens. Ze liet zich trouwens niet de kaas van het brood eten... ook niet door oom Jan. Ik kan haar nog zo uittekenen met haar witte jurk met blauwe stippen en haar witte sokjes. Ze had de gewoonte toen de jongens al voor een groot deel de deur uit waren om op zaterdagmiddag een hele pan met karbonades of gehaktballen klaar te maken. De jongens kwamen dan vanzelf wel langs... ook wel eens Wim en z'n broers. Wanneer oom Jan dan pruttelde dat dat eigenlijk allemaal onzin was... keek ze hem aan en zei: "Zolange iej nog een deuze van die dikke sigaren per dag rookt... maak ik die karbonades". Toen we net getrouwd waren woonden we vlak achter hen. Ik was al snel zwanger van Gerhard en het zou een probleem zijn wanneer die 's nachts geboren zou worden. De kraamverpleegster kon er niet zo gauw zijn. Tante Marie bakerde wel meer in Hattem en toen we dat aan dokter van Haeringen voorstelden was die meteen akkoord. Natuurlijk meldde Gerhard zich 's nachts en om vier uur gooide Wim steentjes bij tante Marie tegen hun slaapkamerraam. Ze was geweldig. Verdrietig was het toen ze 10 dagen later in haar slaap overleed. Zaterdags werd ze de kerk bij ons uitgedragen en zondags Gerhard er in om gedoopt te worden.
Kim was net als Tessa later een uitstekend moedertje. Totdat ze bijgevoerd worden heb je er eigenlijk geen omkijken naar. Na vier weken begon Wim weer: Aw ze straks mor kwiet wodt t Bunt r wèl negen heur. Karin had die van haar al uitgezocht en er was er ééntje bij met veel wit een teefje. Stiekem had ik haar al Tessa genoemd. Dat vond ik toen al zon mooie naam. Er kwam een advertentie in de vrijdag en zaterdageditie van het Dagblad van het Noorden. De telefoontjes kwamen meteen al. De kijkers daarna. Hollandseveld, Groningen, Roswinkel, Norg en Kleine Huisjes. Er kwam een moeder met haar dochter. Het meisje was helemaal gek van bordercollies en zocht gelijk een pup uit. De moeder had wat hoofdpijn en vond het maar zozo. Die had het meer op met een Labrador of een herder of een kruising. Toen ze hoorde dat een pup 400 gulden moest kosten kermde ze: Ik heb nog nooit geld voor een hond betaald. Tja Maar ze namen hem wel. Zondags waren er nog vier beschikbaar. s Morgens kwam er een hele familie uit Norg. Natuurlijk ook helemaal vertederd. Ze kozen een reutje dat ook Scotty werd genoemd. Ze zagen me steeds met mijn Tessa op de arm zitten en hoorden me zeggen:Als deze overblijft hou ik haar zelf. Die middag belden vrienden van hen om te vragen naar dat mooie teefje. Die avond was ook dat bekeken. Geen Tessa voor mij meer. Er ging ook een teefje naar Groningen: Lascelle. Toen hadden we alleen nog de kleine in de aanbieding. Er kwam een boer uit Norg met zn vrouw. Hij vertelde dat bij hun buren ook een bordercollie was die alles bij elkaar dreef op het erf wat er maar te drijven viel. Zon hond wilde hij ook. Maar die kleine had niet het mooie witte dasje wat de anderen hadden, maar was wel een aandoenlijk lief pupje. De boerin twijfelde nog, maar boer Bonnema bekeek de kleine en sprak de woorden:Doe mij dat lutje maar! Toen t lutje later opgehaald werd zei hij:Die gaat straks mooi met me mee op de tractor. Kim werd kort daarop 7 jaar. Het was klaar met de puppies en we hebben haar laten steriliseren. Toen 10 jaar later Tessa en Scott pups hadden hebben we de eigenaren van toen een foto van het nieuwe nestje gestuurd. We kregen veel leuke reacties, maar de eerste die belde was Annie uit Kleine Huisjes.
