Het bestuur van IJsvereniging  De Scheve Schaats.
5e van r. Hennie Reindsen

Ik begin nu toch nieuwsgierig te worden hoe het  m’n klasgenoten vergaan is na 20 jaar na de reünie. Van Joke M weet ik dat ze een aantal jaren Ambtenaar van de Burgerlijke Stand in Hengelo G  geweest is en dat ze als raadslid 12 jaar in de gemeenteraad heeft gezeten. Hennie sprak ik pas nog op de Boedeldag van de kerk bij Diny en Benny van “de Bonekamp” zoals we nog steeds zeggen. Dat hij  jarenlang directeur van De School met den Bijbel is geweest in Vorden, de school waar  mijn basis gevormd is, wist ik. Eigenlijk is hij een zeilfanaat, maar nu is het wel een motorboot geworden.
Maar wanneer je gaat zoeken op het internet….?
Dan ontdek je dat hij nu behalve voorzitter van Oud-Vorden ook voorzitter van IJsvereniging De Scheve Schaats is.
Henk Kets is ook directeur van verschillende Basisscholen geweest.
Bovendien vind ik uit  dat Erna Jager (-Kuiper)  de dames van de Passage uit Nieuwlande a.s. maandag uitnodigt voor een avond met dia’s over een schoolproject in Gambia.
Gerrit Dales is vice-voorzitter van de Lionsclub en ik vind iets over een dissertatie: Het overleg over het geïntegreerde grondstoffenprogramma van de  UNCTAD- een politiek- economische analyse.  Zou hij echt dr voor z’n naam mogen zetten?
Maar Wim Rutgers en Joke van Zorge blijven ook in mijn gedachten rondzwerven. Twintig jaar geleden waren ze een paar jaar terug in Hattem i.v.m. de studie van de kinderen en een studie Antilliaanse Literatuur van Wim. Ze waren behoorlijk verknocht geraakt aan Aruba en wilden zeker weer terug. Ja… en dan is internet opnieuw een dankbaar instrument. Ik vernam dat Wim hoogleraar Antilliaanse Literatuur is geworden aan de universiteit van de Antillen. Ik heb zelfs een interview met hem kunnen beluisteren en een foto gezien. Hij vertelde dat hij alleen maar Nederlandse Literatuur vond op de scholen daar… Joost van de Vondel… Guido Gezelle enz.  Hij heeft heel wat geschreven en zelfs de boeken van Miep Diekman herschreven voor de Antilliaanse kinderen. Hij vond het belangrijk dat de boeken die kinderen lezen ook dicht bij hun belevingswereld staan. Hij is indertijd Cum Laude geslaagd aan de Universiteit van Utrecht en terug gegaan. Ik heb gezocht naar zijn dissertatie… en gevonden:
Schrijven is zilver, spreken is goud
Oratuur en auratuur en literatuur van de Ned. Antillen en Aruba. Hij heeft heel wat Antilliaanse literatuur verzameld. Wie geïnteresseerd is zoekt vast verder.
Van Herman Harderwijk kan ik  vinden dat hij  de jeu de boule speelt bij club de Petangeske in Bergen op Zoom . Ha! Grada Bosch verkoopt blijkbaar boeken via Boekwinkeltjes.nl, maar ik kan ze niet vinden.
Ook Evelien Scheurleer boeit me mateloos en ik vraag me af of die nog steeds in Nieuw Zeeland zit. Wie het weet mag het zeggen!
Lastig is natuurlijk dat ik de achternaam van de getrouwde klasgenotes niet ken. Daarom kan ik weinig over hen vinden.
Terwijl ik dit stukje bij elkaar schrijf komt er een mail binnen.
Gerrit Dales meldt zich. Nooit eerder contact mee gehad.  Hij had m’n site ontdekt  en reageerde. Toeval…?..... bestaat niet!

05-11-2008 om 00:00 geschreven door Hetty  

Joke en ik werden ook wel als kooksters meegevraagd door Dick en Wim van de Hengelose Jongensclub.

Telkens wanneer ik  de foto van deze 3e klas van de Groen van Prinsterer Kweekschool zie bedenk ik me wat er toch van een aantal geworden kan zijn. Het is 20 jaar geleden dat ik de meesten gezien heb. Er zijn in elk geval een aantal (nu ex-)hoofden van basisscholen bij. Joke van Zorge is met haar man Wim Rutgers naar Aruba vertrokken. Evelien was naar Nieuw Zeeland geemigreerd. Maar enkelen hebben een iets andere richting gekozen. Herman is in het Sociaal-Cultureel werk terecht gekomen. Aad zit (nu zat) in de directie van een scholengemeenschap, net als volgens mij Gerrit Dales. De meeste meisjes van toen zijn in elk geval blijven werken zij het als part-timer. Miep zat al bij me op de MMS van het Baudartius. Op de reünie vertelde ze dat ze me benijdde dat ik de buitensporten zo leuk vond. Zijzelf zocht bij kastie of slagbal meestal een plekje waar ze geen bal zou krijgen. Nooit geweten. Grada was een vrolijke noot in onze klas. Ze trok veel met Gert-Jan en Aad op. Ze was er één van de bakker uit Bronckhorst en fietste elke dag op en neer, meestal met Henk Kets die ook vanuit Leesten dezelfde weg fietste. Want de meesten kwamen van ver. Haar moeder kon goed gedichten schrijven... ja ook in het Achterhoeks. Regelmatig stond er zo'n Achterhoeks gedichtje in  de Geldersch-Overijsselse krant. Een paar voorbeelden hiervan gaan over Gert-Jan en Aad: 't Jammerhöltjen en De wagen in dutten en Rookverbod!. ...Alles uit het leven gegrepen. Ik kwam ze tegen bij het opruimen na de zoveelste verhuizing.
De hele Achterhoek was op De Groene vertegenwoordigd, van Arnhem tot Winterswijk en Gelselaer. Eigenlijk kon ik met de meesten goed opschieten, maar Joke was altijd favoriet!
Gek dat je elkaar toch in een nieuwe periode in je leven uit het oog verliest. Uit het oog... maar niet uit het hart, Joke!

05-11-2008 om 00:00 geschreven door Hetty  

Joke in 1962--middelste rij 3e van links. Ikzelf 5e van links.

Het zal ongeveer 20 jaar geleden zijn dat ik m’n schoolvriendin Joke gezien en gesproken heb. Er was toen een reunie van de Groen van Prinsterer Kweekschool in Doetinchem. Dat was de leukste reunie die ik ooit meegemaakt heb. We hadden dan ook een klas… hoe kan ik het zeggen…. met sfeer. Ik kwam er pas in het derde leerjaar bij, omdat ik op de MMS gezeten had. Maar van het begin af aan was het één feest om in die klas te zitten. Joke woonde toen in Hengelo G hier vlakbij en samen fietsten we elke dag op en neer naar Doetinchem. Wanneer we erg nat geregend waren mochten we het eerste uur bij de verwarming zitten om te drogen. We hadden dezelfde achtergrond, beiden opgegroeid op een boerderij en ik denk ook beiden dezelfde humor. Wanneer klasgenoot Gerrit Staring ons achterop kwam met z’n vierkante Fordje vroegen we gewoon aan mensen of we onze fietsen bij hen neer mochten zetten en reden dankbaar met Gerrit mee. Of we fietsten mee over Zelhem met Henny en Gerrit Dales.. Die terugweg ging altijd langzamer. We hebben wat afgelachen. Joke kwam na school in Balkbrug voor de klas en ik in Hattem. Beiden hebben zo onze mannen ontmoet.
Toen we op weg gingen naar Obelink in Winterswijk kwamen we door de Zelhemse Enk en we reden langs haar huis, nu naast de boerderij van haar broer.
Natuurlijk moest ik even kijken of Joke thuis was. Ja hoor… dit keer was ze er. Je kijkt elkaar aan…. En de tijd valt weg. Beiden wat grijzer geworden en wie weet ook… wijzer.
Samen met man Albert heeft ze al overal gewoond. Wanneer je vroeger—1967—in een afgelegen klein dorpje voor de klas ging staan dan hoefde je niet in militaire dienst zoals toen nog verplicht was. Zo kwamen ze in de Wieringermeer terecht. Veel later weer in Doetinchem en nu allang weer op de oude plek vlakbij haar oudershuis. Beiden zijn ze erg geinteresseerd in de politiek. Albert was die dag zelfs met de burgemeester van Bronckhorst mee naar Brussel voor een EU overleg.
We hadden zoveel bij te praten…! Eigenlijk jammer dat we elkaar zolang uit het oog verloren waren.
 Tot Wim voorstelde om een andere keer verder te gaan. We waren immers op weg naar Winterswijk?
Dan kan hij rustig in de caravan blijven lezen.

01-11-2008 om 20:28 geschreven door Hetty  

Tessa met de fleslammeren die we ook bij de fam. Knol meegekregen hebben. De kennismaking met de Noord-Groningse klei vergeet ik ook niet gauw.

Wanneer ik een programma op de tv bekijk is het de kunst om te raden waar iemand vandaan komt. Ze kunnen nog zo goed alle Nederlandse woorden correct uitspreken… er blijft de klankkleur die verraadt waar ze opgegroeid zijn. Ooit nam ik mijn eigen stem op de bandrecorder op om een dictee in te spreken  voor school en ik hoorde tot m’n schrik dat m’n stem eveneens verraadde waar mijn wiegje heeft gestaan. Ik vond het toen wat confronterend, maar ik ben tot de conclusie gekomen dat het juist bijzonder is om dat beetje te hebben.
In Emmen is het ook wat. Op de streekschool, indertijd de RK.LTS De Zuidoosthoek kwamen de kinderen uit alle streken rondom Emmen, de meesten spraken hun eigen dialect. Die uit Erica  en Schoonebeek kon ik goed volgen. Sleen en Oosterhesselen ook, maar kwamen ze uit Emmer Compascuum of Ter Apel dan was het even anders. Ze spreken daar Kanaols zoals ze het zelf zeggen. Het Gronings is er al mee verweven. Ik vroeg eens een jongen waar hij vandaan kwam en hij antwoordde:”Uut Taontie”. Ik moest het even laten bezinken, maar een buurjongen hielp me uit de brand : Het Haantje. Het is een mooi klein dorpje richting Schoonoord.
In de brugklas ging er bij de methode Nederlands ook een hoofdstuk over Schooltaal- Thuistaal. Het voorbeeld was het sprookje van Roodkapje in het Amsterdamse dialect. Dat vonden ze lachen! Daarna kwamen ze zelf aan de beurt in Drents, Fries of ... ja... Kanaols. Zelf moest ik natuurlijk ook met de billen bloot en dat werd [i]Hans Knol [/i]in het Achterhoeks, een gedicht dat opa Bijenhof vroeger in het begin van de 20e eeuw al had voorgedragen op de Jongelingsvereniging. Als klein kind zei opa vaak Hans Knol voor ons op.... zo vaak dat ik het nog steeds helemaal uit het hoofd ken. Ik moest wel een paar woorden vertalen, maar ze hadden ogen op steeltjes!
Een poos terug waren we op bezoek bij de familie Knol in Uithuizen helemaal aan de Waddenzee waar ze een schapenboerderij hebben. Het was heel gezellig. Ze hadden één van onze bordercollie pups, Toska, en we kwamen eens kijken. We spraken met elkaar gewoon Nederlands.  Ineens ging de telefoon en dochter Corrie was aan de lijn. Toen hoorde ik voor het eerst het onvervalste Noord- Gronings. Mooi hoor!
Vanmorgen ging ik naar de kapper en las in het blad Naober. Daarin vertelde een politica over haar verhuizing als opgroeiende puber naar Gendringen… ja in de Achterhoek. Er waren in het begin wat communicatieproblemen. Ze was toen al goed gebekt en één van de jongens noemde haar een frech blaag. Ze had geen idee wat dat was. Dus bleef ze een frech blaag (brutaal kind)
M’n eigen Achterhoekse taal zelf blijft me altijd na aan het hart liggen. Als ik in Vorden kom en ik doe even wat boodschappen in een supermarkt en ik hoor de streektaal van Vorden... dan denk ik toch meteen: Hè hè hier praten ze eindelijk weer gewoon.

30-10-2008 om 08:59 geschreven door Hetty  

Groesbeek ligt vlakbij Nijmegen en doordat het Bevrijdingsleger in aantocht was en over de brug zou proberen te komen, moest iedereen evacueren. De brug bleef wonder boven wonder gespaard.

Toen pa zich na de overgave als krijgsgevangene zich moest melden in Utrecht mocht hij wel naar huis, maar zou opgeroepen kunnen worden om in Duitsland te gaan werken. Meerdere jonge boeren in Linde zagen dat niet zitten en samen werkten ze stiekem aan een ondergronds hol om ’s nachts veilig te kunnen slapen. Op het moment dat het hol klaar was zagen ze tot hun schrik een NSB buurman langsfietsen die geïnteresseerd hun kant op keek. “Schei d’r maor mee uut”, zei pa, “Gait hef ons al ezeen". Ze hebben er dus nooit in geslapen en zijn ook nooit opgehaald. Aan het eind van de oorlog barstte De Boomgaard bijna uit z’n voegen van de evacué’s. Vanuit Vorden de fam Garsen, die te dicht bij een fabriek èn de spoorlijn woonde. Mevr. Garsen was hoogzwanger. Hun oudste kind werd inderdaad op de Boomgaard geboren. Vader Hein moest zelfs met de rapklumpkes lopen om de dokter te waarschuwen. Ik heb begrepen dat hij dat best pijnlijk vond omdat tante Hanna geen kinderen meer mocht krijgen i.v.m. haar nierziekte.
En vanuit Groesbeek kwam de fam Coenen, een veehandelaar met vrouw en 9 kinderen. De drie oudsten waren bij de “Klompenmaker” onder dak en de rest van de familie bivakkeerde ’s nachts in een kalverstal dat als slaapvertrek ingericht was.
Ik heb het al eerder verteld dat de fam. Coenen altijd heel dankbaar is gebleven wat zich uitte in uitnodigingen bij bruiloften en andere gelegenheden en meeleven bij ziekte.. Zelfs bij het overlijden van pa was er een krans met een lint voorzien van de tekst: Bedankt Hein.
Het Engelse vliegtuig dat bij Ruiterkamp brandend neerstortte kwam vlak daarvoor over de boomgaard bij De Boomgaard  scheren en er viel een Engelse helm uit. Pa begroef die helm om geen problemen te krijgen in de heuvel om de mangelkeet. Na de oorlog heeft hij hem weer opgegraven en de helm met z’n verhaal deed na die tijd dienst als schep in de voerkist.

28-10-2008 om 17:04 geschreven door Hetty  

Het Station in Vorden.

Wanneer je in 1943 geboren bent hoor je van allerlei verhalen om je heen over de oorlogtijd.
Het verzet van opa Bijenhof begon al toen de Duitsers door Vorden kwamen marcheren begin mei 1940. De Duitsers zongen uit volle borst:
Und wir fahren…. Und wir fahren….. und wir fahren gegen Engeland.
Opa en een aantal andere Vordenaren vulden dat aan met: Plons… plons… plons. Verdere heldendaden heb ik niet gehoord.
Opa was behalve boer ook vrachtrijder met z’n Belgische paard Koos. In het laatste half jaar van de oorlog was het regelmatig spannend wanneer hij met een vracht onderweg was van Zutphen naar Vorden. Vanuit vliegtuigen waren er regelmatig beschietingen. Eens moest hij rennen voor z’n leven door vlug met het paard aan de kant te gaan en zelf verderop in het bos plat op de grond te gaan liggen. Gelukkig werd ook Koos niet geraakt.
Papa Hendrik Jans verzet bestond uit het meegeven van een kalkei aan de Duitse jonge soldaten die om eieren kwamen. Ach die gewone jongens moesten ook alleen maar. Eén had net zo’n kind van mijn leeftijd en noemde me steeds Heinche. Ze hadden zo’n heimwee naar huis.
Eens probeerde papa met hulp van oom Sjoerd een uit de trein gesprongen Engelse piloot te helpen die zich in de rogge verstopt had. De Haar stond nl vlakbij de spoorlijn en voor het station Vorden werd altijd wat vaart geminderd. Ze riepen met z’n beiden : “We are friends, we help you”. Maar de Engelsman wachtte tot het donker was en klopte toen verderop bij buren aan. Jammer… dat waren NSBers.
Van mama hoorde ik de verhalen over de vliegtuigen die zo laag over kwamen om de treinen te bombarderen die naar Duitsland gingen. Ze hadden een schuilkelder die vaak gebruikt moest worden en kon ze die niet op tijd halen dan ging ze in een hoek van de gang als bescherming  helemaal over mij heen liggen.
Vader Hein was in de mobilisatietijd gelegerd in de buurt van Ede. Zijn eerste vrouw Hanna was zwanger van hun eerste kindje, maar door haar nierziekte moest het kindje gelijk gehaald worden en werd doodgeboren. Pa mocht maar één dag bij haar blijven voor hij zich weer moest melden bij zijn compagnie. Dat vond hij onmenselijk. Hij had daar in Renswoude gelukkig een heel warm gezin- van Ravenshorst- waar hij in z’n vrije tijd altijd opgevangen werd. Toen de Duitsers daadwerkelijk in de buurt kwamen en ze klaarlagen om te vechten werden ze ineens van achteren beschoten vanuit een boom. Iemand wilde de Duitsers een handje helpen. Pa’s kameraad die naast hem lag werd geraakt en was z’n duim kwijt. De korporaal die bij hen was maakte korte metten met deze “Nederlander”.

27-10-2008 om 00:00 geschreven door Hetty  

Mooie oude winkelpanden zijn er nog genoeg in Lochem.

Lochem is al een heel oud stadje. Het had vroeger dubbele stadsmuren met een flinke strook gras er tussen. Het was een ideale plek voor de kinderen om lekker te kunnen spelen. En wat ook leuk was… wanneer er een wagen met hooi van buiten binnen de eerste stadsmuur kwam, dan mocht je er hooi van af plukken voor je konijn. Telkens wanneer er weer een wagen binnengelaten werd ging er een gejuich op: Gauw jongens.. daar is er weer één! De tijd van de 80-jarige oorlog was een moeilijke tijd in heel Nederland. De Spanjaarden waren hier lang de baas. Maar op een gegeven moment was Lochem weer vrij, maar…. het Spaanse leger lag een eindje verderop te wachten op hun kans. De poortwachters waren erg voorzichtig en lieten de mensen niet zo maar door. Eerst ging de buitenpoort weer op slot en daarna werd de binnenpoort pas geopend.
Op een keer was het mooi weer en er waren heel wat van die opgeschoten jongens aan het ravotten tussen die twee muren. Het was ook volop zomer en er dienden zich weer een paar boeren met hooiwagens aan die de poort in wilden. De buitenpoort ging open en…Jongens gauw… daar zijn er weer een paar! De kinderen vlogen er vlug op af en begonnen het losse hooi er af te trekken. Hoe meer hoe liever. Eén van de jongens,Poortwachters Jan, had een erg dikke pluk hooi te pakken en trok … en trok uit alle macht… tot hij ineens met een smak achterover viel met die pluk hooi nog in z’n handen. Pluk hooi?  Hij had met de pluk hooi ook een soldatenlaars te pakken.  Hij gaf meteen een gil….. Kijk….kijk…. De poortwachter had de buitenpoort al dicht. Er werd nu snel alarm geslagen en de wagens werd daar stukje bij beetje of Spaans soldaatje bij Spaans soldaatje leeg gepakt en gearresteerd. Die soldaten hadden stiekem ’s nachts uit het hooi willen kruipen en de poorten willen open doen om het Spaanse leger de kans te geven Lochem te heroveren. Net als vroeger bij het paard van Troje.
Dankzij de hooiplukkers  is de stad Lochem bewaard gebleven voor veel ellende.

22-10-2008 om 13:16 geschreven door Hetty  

Wim gaat naar het Veenpark om met de Shanty's op te treden en met Queeny en Tessa zwaai ik hem uit. Tessa ligt op dit moment al vlak naast het hek op haar eigen plekje te wachten.
Zie je dat Wim mijn superfiets ook gebruikt?

Het begint een gewoonte te worden om iedere dag er even voor te gaan zitten om iets  te gaan vertellen. Rick noemt het al een verslaving, maar zo zegt hij dan:” Ik heb ook een verslaving” en dan kijkt hij naar z’n sigaret. Het gekke is dat ik van te voren niet eens weet wat ik wil vertellen, maar zodra ik zit komt er altijd vanzelf een flits van het één of ander en dan rollen de woorden zomaar vanuit m’n hoofd door m’n vingers naar het toetsenbord de laptop in. En wanneer ik het maar meteen opsla hebben jullie ook weer nieuws van het Schoolpad of vanaf de plek waar we bivakkeren. Dat begint wel gemakkelijker te worden om op pad te gaan nu we geen schapen en twee honden meer hebben. Het is natuurlijk ook niet erg om Mark Tessa mee te geven, want…. eigenlijk is Tessa Mark z’n hond. Toen Tessa kwam woonde Mark ook aan het Schoolpad, maar ja… toen kwam Jennifer en dat klikte. Maar… Jennifer had Ollie. Ollie kwam ook mee naar het Schoolpad, maar met Scott en Tessa  en eerst ook nog Kim tegenover zich begon die van ellende overal tegen aan te plassen. En wanneer Mark Tessa meenam naar Jennifer vond Ollie dat helemaal niks.. Tja en zo is het gekomen dat Tessa bij ons bleef. Met Scott ging het prima samen. Je weet de uitkomst: twee prachtige nestjes bordercollies.
Mark houdt op deze manier zijn aandeel in de zorg en de opbrengst delen we samen. Ha… ook leuk toch?
En nu…. Scott is niet meer. Ollie is niet meer. Maar nu heeft Queeny er een groot aandeel in het leven  in Huize van der Kolk- Kraak. Ze wordt heel sociaal, doet zelfs mee in de zelfbedachte toneelstukjes van Eva en vriendinnen. “Weet je dat Queeny dood kan liggen”, zei Eva pas. “Dat heb ik haar geleerd. Queeny … dood”!En warempel Queeny ging doodstil languit op haar zij liggen. Bordercollie hè! Bovendien is ze de helft van de week  nog bij ons samen met moeder Tessa en genieten wij er weer van. Pas kreeg ik een mailtje van West-Vlaamse Blogvriendin Ani.  Ze had de familiefoto van de Bijenhofs gezien uit 1944 met Gerke, Gerrie en ik nog als 1 jarigen en daar lag ons boerenfoxje Trixie vooraan op de foto.
Nu snap ik helemaal waarom je zo gek op je honden bent, mailde ze.

17-10-2008 om 22:52 geschreven door Hetty  

]Een vakantie in Canada in 2005 samen met Henry en Tonny.
Hier zitten we gezellig samen in Banff.

Terwijl  de nieuwe emigranten, Henry en Tonny, hoog in de lucht op weg naar Canada zijn krijg ik een heel leeg gevoel. Zo heel vaak zagen we elkaar niet eens, maar wanneer we in Hattem komen gaan we vaak even bij ze langs en worden op allerlei lekkers onthaald. Henry doet de drankjes en Tonny de rest. Ze woonden net als Ben en Niesje vlakbij De Bongerd, het zorgcentrum waar oma  regelmatig even opgezocht werd en vaak werd verrast met een zoute haring, want oma is van de hartige hap. Wanneer je vroeger bij haar op de koffie kwam kreeg je vaak de vraag:Wo’j d’r een stuk kaas  bie’j? Wat dat betreft lijkt Henry op z’n moeder. Die doe je ook geen plezier met gebak of koekjes. Het is eigenlijk al vaste prik dat ik Henry gelijk maar een bordje met stukjes leverworst of kaas  voorzet. Oma is ook niet vies van bessenjenever. Een glaasje rood gaat er bij haar nog goed in. Ook dat hebben haar “venten”  niet van een vreemde. Henry had een wijnkelder waar je U tegen zegt. Wanneer we samen in Canada vakantie vierden werd er ook regelmatig bij een liquorstore gestopt.
De kreet : Doe me nog maar een slupje stamt uit onze laatste vakantie daar en werd geregeld door Jannie geuit.
Nu zullen ze al wel aan de overkant zijn en kunnen straks bijpraten met Gera, Fred en de kinderen.
Hun huis staat te wachten. De verhuiskisten zijn onderweg. Het lijkt me een uitgelezen plek daar in Dickson… vlak bij de golfbaan, dicht bij de kerk en z’n enorme dominee die ook van golf houdt en golfsticks maakt en… het belangrijkste vlakbij de kinderen.

20-09-2008 om 08:32 geschreven door Hetty  

Op 2 december was het heet op het Zuidereiland- Wanaka. Maar zo even op een strandje met Ben en Riet... best uit te houden.

Ik kan slecht tegen hitte. Je doet me geen plezier met een zonvakantie. Ik moet er niet aan denken. Wanneer het heet is lig ik gelijk voor pampus.
In Nieuw Zeeland was het in november warmer dan normaal en ik hoor Greet tegen Jan verzuchten:”Ik ben met je mee gegaan naar Nieuw Zeeland, omdat het er niet zo heet zou zijn”. Nou ze had in mij een waardige medereiziger.
Toen we hier aan het Schoolpad nog maar kort woonden hadden we ook een vakantie gepland in de Bouwvak, omdat die enige echte Ben… je weet wel, dan vakantie heeft en hier naar toe komt met Niesje om op de honden, katten, kippen en schapen te passen. Er was die keer wat meer voorbereiding voor vertrek want er moest veel opgeschreven en klaargezet worden. Het was al heet en ik waardeerde de tientallen bomen en struiken op ons erf zeer. Heerlijk was het op de open plek  tussen de bomen waar nu de Finse Kota ook staat en dan in de luie stoel met wat wind erbij.
Ben en Nies zwaaiden ons uit en wij vertrokken naar onze eerste stop… een natuurcamping in Zuid Limburg. Ik had er niet bij stil gestaan dat dit wel eens de heetste plek van Nederland kon zijn. Die ene dag was het te heet om te wandelen en we hadden toen in 1994 ook nog geen airco in de auto. We hebben één dag doorgebracht op die camping onder één boompje en verzetten onze stoelen met de schaduw van de boom mee. Ik dacht met weemoed aan onze bomen thuis.
De volgende dag konden we kiezen. Of we gaan richting Franse Alpen – Ben en Diny zouden daar ook ergens zijn- of we kiezen voor de kust van Normandie en Bretagne. Het was niet moeilijk. Ondanks dat ik heel graag met Ben en Diny vakantie vier werd het de kust waar altijd wat wind is en toch een paar graden koeler.
Het was een prachtige vakantie: Mont de St Michel, de stranden van D-Day, de pop aan de toren van St Mère Eglise, het prachtige Bretagne en op de terugweg Honfleur. Maar ik vergeet nooit dat we steeds zochten naar een camping met schaduw. Eén van de laatste keren kwamen we bij een overvolle camping waar net een echtpaar z’n boeltje aan het pakken was….. juist… onder een boom. We stonden in de start houding en ik zei al: “As ‘et die plaatse niet wodt dan gao’w wieter”. Het geluk was met ons. Zo konden we die dag nog Honfleur bekijken.
Dit jaar gaan Jan en Greet naar IJsland en wij? We kiezen straks eind september voor Frankrijk en hopen op een "Indian Summer".

18-09-2008 om 17:13 geschreven door Hetty  

Joke, Johan, Joanne en Jos nu!

Het heeft niks met leeftijd  of sekse te maken. Sommigen durven bijna alles en anderen niks. Rick kan het met name niet hoog genoeg gaan op de kermis. Als kind al wilde hij in de hoogste enge apparaten. Wij stonden aan de kant te griezelen, maar dat Joanne hetzelfde gedrag vertoont had ik ook niet kunnen bedenken.
Ooit gingen Johan en Joke met Ben en Diny met hun gezinnen naar Slagharen...ponypark èn pretpark ineen. Gezellig zo samen met de nog kleine kinderen. Ze reden achter elkaar en Jos heeft misschien gedacht dat Johan de weg niet goed kende zo ver van huis. Hij sprak de fameuze woorden: "Papa rie'j mor achter Bennie Boy an". Ja je hoort soms wat, hè! Eenmaal in Slagharen was Joanne niet te houden. Ze moest en zou in het reuzenrad. Ze had maar net de lengte om er sowieso in te mogen en één van beiden Johan of Joke moest zich opofferen om mee te gaan. Alleen durfden ze haar er ook  niet in te laten gaan. Johan moest er eerst aan geloven. Er zijn verhalen van mensen die na zo'n ervaring later beneden naar hun gebit moeten zoeken. Het bleek toch niet zo heel vreselijk.  Maar Joanne had er nog lang niet genoeg van. Dit keer ging Joke  mee dat hoge ding in en bovenaan hang je dan ook nog op de kop. "Och", zei Joke..."ik dee gewoon de ogen dichte en toen viel het nog wel met ok". Je moet soms wat over hebben voor je kroost.

15-09-2008 om 00:00 geschreven door Hetty  

12-09-2008 om 00:00 geschreven door Hetty  

Mark met wat pups van 11 jaar terug.

Kim was net als Tessa later een uitstekend moedertje. Totdat ze bijgevoerd worden heb je er eigenlijk geen omkijken naar. Na vier weken begon Wim weer:” A’w ze straks mor kwiet wodt… ’t Bunt ‘r wèl negen heur”.
Karin had die van haar al uitgezocht en er was er ééntje bij met veel wit… een teefje. Stiekem had ik haar al Tessa genoemd. Dat vond ik toen al zo’n mooie naam.
Er kwam een advertentie in de vrijdag – en zaterdageditie van het Dagblad van het Noorden. De telefoontjes kwamen meteen al. De kijkers daarna. Hollandseveld, Groningen, Roswinkel, Norg en Kleine Huisjes. Er kwam een moeder met haar dochter. Het meisje was helemaal gek van bordercollies en zocht gelijk een pup uit. De moeder had wat hoofdpijn en vond het maar zozo. Die had het meer op met een Labrador of een herder of een kruising. Toen ze hoorde dat een pup 400 gulden moest kosten kermde ze: “Ik heb nog nooit geld voor een hond betaald”. Tja…
Maar ze namen hem wel.
Zondags waren er nog vier beschikbaar. ‘s Morgens kwam er een hele familie uit Norg. Natuurlijk ook helemaal vertederd. Ze kozen een reutje dat ook Scotty werd genoemd. Ze zagen me steeds met mijn Tessa op de arm zitten en hoorden me zeggen:”Als deze overblijft hou ik haar zelf.” Die middag belden vrienden van hen om te vragen naar dat mooie teefje. Die avond was ook dat bekeken. Geen Tessa voor mij meer.
Er ging ook een teefje naar Groningen: Lascelle. Toen hadden we alleen nog de kleine in de aanbieding. Er kwam een boer uit Norg met z’n vrouw. Hij vertelde dat bij hun buren ook een bordercollie was die alles bij elkaar dreef op het erf wat er maar te drijven viel. Zo’n hond wilde hij ook. Maar die kleine had niet het mooie witte dasje wat de anderen hadden, maar was wel een aandoenlijk lief pupje. De boerin twijfelde nog, maar boer Bonnema bekeek de kleine en sprak de woorden:”Doe mij dat lutje maar”!
Toen ’t lutje later opgehaald werd zei hij:”Die gaat straks mooi met me mee op de tractor”.
Kim werd kort daarop 7 jaar. Het was klaar met de puppies en we hebben haar laten steriliseren.
Toen 10 jaar later Tessa en Scott pups hadden hebben we de eigenaren van toen een foto van het nieuwe nestje  gestuurd. We kregen veel leuke reacties, maar de eerste die belde was Annie uit Kleine Huisjes.

10-09-2008 om 23:12 geschreven door Hetty  

Wim met een nog jonge Scott en Kim

“Iej ziet mor da’j ze kwiet wodt”, zei Wim toen indertijd Kim opnieuw gedekt was.
 Het lag eigenlijk niet in de bedoeling dat Kim meteen weer een nestje zou krijgen, maar ja…. Kim werd loops. We hielden de honden netjes uit elkaar, maar net als je denkt dat de loopsheid over is…
Tja… we zagen het gebeuren. Wim begon over een emmer water wat je wel eens hoort. Niks ervan. Dan maar even overleggen met de dierenarts: onze dokter Harrie. Hij zou toch komen voor een schaap en ik vertel hem van het “ongelukje”.
“Ooo, een ongewenste dekking? Ik breng wel een injectie mee”. De zgn after morningpil voor honden dan.
Ik  dacht… ongewenste dekking… is het zó ongewenst dan? Weet je wat? Ik bel Karin en Walter op. Die hebben een pup uit het eerste nest en wilden er eigenlijk nóg wel één. Als die nou al een pup bestellen.. ach dan kunnen we het er toch wel op wagen? Wim mompelde nog wat, maar ik belde Karin. Na overleg wilden ze graag een pup uit dat eventuele tweede nestje.
En zo gebeurde het dat we 8 weken later een opnieuw prachtig nestje kregen. Ben en Niesje waren hier dat weekend want we hadden lekkage. Er was een leiding bevroren. Terwijl Ben en Wim aan het klussen waren  maakten Niesje en ik  het van begin tot de laatste pup mee. Ook Karin had ik gebeld toen de bevalling begon. De eerste pup lag ’s morgens al dood in de mand. Dat was een hele grote. Kim was helemaal ontdaan. De rest van de dag liet ik haar niet meer alleen en met af en toe een beetje hulp  was de 10e pup aan het eind van de middag er uit. Negen levende pups. Er was één kleintje bij, maar die was net zo levendig als de rest.
Ach wat een mooi gezicht was het. We waren niet bij het nest weg te slaan.

09-09-2008 om 21:58 geschreven door Hetty  

Het tweede nestje van Tessa en Scott vorig jaar aan de puppybrokjes. Allemaal samen uit één bak.

"Daar is je maatje”, meld ik Wim. Door het raampje van dit kleine werk-, speel en logeerkamertje zie ik de vuilniswagen aankomen. Sinds Wim thuis is en dat is al weer ruim 8 jaar maakt hij een praatje met de vuinisman die iedere woensdagmorgen de container komt legen. De ene week de grijze en de andere week de groene.
"‘t Kan nooit gien kwaod”, zegt hij altijd “ a’j regelmaotig een proatje maakt." Eén van hen blijkt een kennis te zijn van Henk en Annie in Kleine Huisjes waar we 11 jaar geleden één van de pups van Kim en Scott aan verkocht hebben. Toen hadden we 9 pups. Het was telkens een brinta- ballet wanneer ze ’s morgens, vanaf de vierde week, een schaaltje Brinta kregen. Het jaar daarvoor hadden we  zeven pups gehad. Die zette je in een kring om de brintaschaaltjes en dat bleef tenminste op de plek, maar  met die negen werd het een zwijnestal. Wat hebben we gelachen!
Het hondje van Annie en Henk werd ook Tessa genoemd. Het werd een superhond. Ze volgden er alle cursussen mee en overal werd ze de beste. Leuk hè?
Kim kreeg toen ook, net als Tessa nu, twee nestjes na elkaar. Het was in de tijd dat Marktplaats nog niet in beeld was . Voor het eerste nestje hoefden we niet eens te adverteren. Die waren we zo in onze omgeving al kwijt, maar het tweede nestje? Hoe zou dat gaan? We zetten toen in de vrijdag- en zaterdagkrant een advertentie. Je kent het wel: nestje mooie bordercolliepups… vader en moeder allebei aanwezig. In één weekend waren ze alle negen verkocht.

08-09-2008 om 20:53 geschreven door Hetty  

Op de schommel met opa. Ja... dat wilde Gerhard wel! zomer 1971 in Hessen.

Kortgeleden waren Gerhard en Mark met hun gezinnetjes naar Movie World, een uurtje rijden hier vandaan over de grens. Het was ge- wel-dig! De tijden en ook de mogelijkheden zijn veranderd.
Zo waren wij nog helemaal onder de indruk toen er in ons trouwjaar 1965 in de Cinerama in Rotterdam een soort 3D film draaide waarin het verhaal zo levensecht leek. Het was net of je er zelf in meespeelde. Soms dook je gewoon in elkaar wanneer je het gevoel had dat je in een soort kar de smalle straatjes van een sub tropisch eiland door denderde. Nu ,vertelden ze, was het nog echter. Je kreeg zelfs een plens water over je heen wanneer je in de film door het water ging. Cool….!
Toen Gerhard vroeger met ons in een speeltuin kwam wilde hij als 3 jarige niet eens ergens in. Wat later was er op de kermis in Hengelo een klein soort autootje  waar je kleine rondjes mee mocht rijden, maar hij was  er met geen zeven paarden in te krijgen. Dit keer had hij zelf het uitje bedacht. Een mens kan veranderen.
Rick kon het vroeger  niet hoog en spannend genoeg zijn… altijd al en nog steeds. Die kickt er volgens mij op. Achtbaan of reuzenrad  ….geweldig vindt hij dat. De volgende keer moeten jullie die ook maar eens mee vragen…. Kun je lachen!

06-09-2008 om 20:58 geschreven door Hetty  

05-09-2008 om 13:21 geschreven door Hetty  

De omgeving met de Big Pit in midden Wales.

We dachten na zoveel jaren dat we Groot Brittannie wel kenden. Tot we op een gegeven moment ten zuiden van Shrewsbury komen. Het blijkt zo’n prachtig dal te zijn. In de buurt is het plaatsje Church Stretton, waar een enorme antiek- en curiosa shop is… werkelijk drie verdiepingen  en ook mèt tearoom. Deze streek ligt in het grensgebied tussen Engeland en Wales.
Wim is hier aan het lezen in een lievelingsboek dat hij voor vaderdag kreeg van Gerhard en Judith: Inspector Morse. Hij leest ineens spontaan een stukje voor! Inspector Morse en zijn kompaan rijden de weg langs Church Stretton en zijn het er over eens dat dit de mooiste streek van Engeland is. Toeval?
Dat we een boek van James Herriot lezen in de Dales ach dat is niet zo’n wonder. Dat was één van de redenen waarom we steeds de Yorkshire Dales opzoeken, maar een week later leest hij in een andere Engelse detective  “Silent Witness” over de kathedraal van Ely en de omgeving en waar staan we dan? Juist vlakbij Ely op de laatste camping voor Harwich.
Toen we met Rick en Berend in de buurt van de Big Pit waren in Wales dacht ik aan het boek “Hoe groen was mijn dal” van Llewellyn, dat zich in deze mijnwerkersstreek afspeelt. Nee… die had ik niet bij me, maar wanneer je boeken leest over een bepaalde streek… wil je de sfeer  toch vaak even proeven in het echt. Het klopte helemaal!

04-09-2008 om 01:26 geschreven door Hetty  

Het dal waar het stoomtrein door rijdt en Wim bij de ingang van de Slate Mine in Blaenau Ffestiniog.

Wat je beslist wèl moet doen in Wales…… is het beluisteren van zo’n Welsh Mens-choir. Veel Welshmen zingen in zo’n mannenkoor. We hadden het geluk om in Porthmadog en Harlech zo’n koor te beluisteren. In Harlech was het concert in een oud kerkje. We waren er al eerder die dag en waren tijdens het wandelen tegen een berg aan een soepje aan het koken,  toen we in één keer  vanuit de lucht “Good Morning” hoorden. Er zweefde een deltavlieger vlak boven onze hoofden. We waanden ons heel even in de film Those magnificent men in a flying machine.
Die avond wordt heel bijzonder. Er zijn solisten èn begeleiding door een  harpiste. Vaak wordt a capella gezongen. Onwaarschijnlijk mooi!
Vanuit Porhtmadog vertrekt er ook een stoomtrein naar Blaenau Ffestiniog. Ook zo’n aanrader. De rit is fantastisch.  Wanneer je daar uitstapt ben je in een mijngebied. De echte Blue Slate (leisteen) komt hier vandaan. Er zijn twee mijnen ( quarries) die bezichtigd kunnen worden. Je wordt gefotografeerd als je er in gaat en als je er uit komt zodat ze zeker weten dat er geen achterblijvers zijn. Stel je voor dat je verdwaald in al die gangen en holle ruimten. Daar maak je kennis met het leven van de mijnwerker in vroeger tijd. Op een gegeven moment hoor je ook het zingen van de mannen. En dat klinkt….!!Aan het eind van de dag maak je die prachtige reis met de stoomtrein weer teug naar Porthmadog.
Vanzelf is ook het hele Snowdonia met de berg Snowdon de moeite waard. En natuurlijk is een boerencamping niet echt als er geen uitbrekende koeien of paarden zijn. We maken het allemaal mee.

02-09-2008 om 00:00 geschreven door Hetty  

Farmers... Kate with her dogs.... en Wim in de rij voor de fish and chips. Hij valt daar ook helemaal niet op hè?

Wat je niet moet doen in Wales is het kiezen van een boerencamping aan de voet van de Cader Idris. Nadat we Berend en Rick op het vliegtuig hadden gezet gingen we nl door naar het noorden van Wales. Ook het midden is prachtig en we besloten daar eerst een paar dagen te blijven. We keken wat rond… zagen op een mooi plekje aan de voet van de Cader Idris  wat caravans staan bij een boerderij en parkeerden even op een parkeerplaats aan de kant van de weg om poolshoogte te nemen. Daar kwam een wat oudere boer op een trekkertje aan in de stromende regen en lokte ons de camping op. De volgende morgen regende het nog en we gingen die dag naar de National Sheepdogtrial, van Wales dan hè, die daar in de buurt aan het Bala Lake gehouden werd. Ja… ook de Welsh people zijn trots op hun land en taal. Hier krijgen ze ook  tweetalig onderwijs net als bij ons in Friesland.
We waren nog geen km van de camping of de zon begon te schijnen. De hele dag genoten we van de honden,de bazen en alle gedoe er om heen. We zijn amper de camping genaderd of daar stroomt de regen weer. De volgende dag verliep net zo. Regen bij het opstaan… en je bent  2 km verderop voor een geweldige wandeling bij Dolgellau of het weer is helemaal opgeknapt. We probeerden het ‘s middags nog een keer en gingen nu naar de kust.
Drie maal is scheepsrecht. Opnieuw een prachtige kustwandeling in de zon…. En regen bij thuiskomst. Nee….die Cader Idris…… moet je vooral mijden.

01-09-2008 om 11:57 geschreven door Hetty