Groesbeek ligt vlakbij Nijmegen en doordat het Bevrijdingsleger in aantocht was en over de brug zou proberen te komen, moest iedereen evacueren. De brug bleef wonder boven wonder gespaard.

Toen pa zich na de overgave als krijgsgevangene zich moest melden in Utrecht mocht hij wel naar huis, maar zou opgeroepen kunnen worden om in Duitsland te gaan werken. Meerdere jonge boeren in Linde zagen dat niet zitten en samen werkten ze stiekem aan een ondergronds hol om ’s nachts veilig te kunnen slapen. Op het moment dat het hol klaar was zagen ze tot hun schrik een NSB buurman langsfietsen die geïnteresseerd hun kant op keek. “Schei d’r maor mee uut”, zei pa, “Gait hef ons al ezeen". Ze hebben er dus nooit in geslapen en zijn ook nooit opgehaald. Aan het eind van de oorlog barstte De Boomgaard bijna uit z’n voegen van de evacué’s. Vanuit Vorden de fam Garsen, die te dicht bij een fabriek èn de spoorlijn woonde. Mevr. Garsen was hoogzwanger. Hun oudste kind werd inderdaad op de Boomgaard geboren. Vader Hein moest zelfs met de rapklumpkes lopen om de dokter te waarschuwen. Ik heb begrepen dat hij dat best pijnlijk vond omdat tante Hanna geen kinderen meer mocht krijgen i.v.m. haar nierziekte.
En vanuit Groesbeek kwam de fam Coenen, een veehandelaar met vrouw en 9 kinderen. De drie oudsten waren bij de “Klompenmaker” onder dak en de rest van de familie bivakkeerde ’s nachts in een kalverstal dat als slaapvertrek ingericht was.
Ik heb het al eerder verteld dat de fam. Coenen altijd heel dankbaar is gebleven wat zich uitte in uitnodigingen bij bruiloften en andere gelegenheden en meeleven bij ziekte.. Zelfs bij het overlijden van pa was er een krans met een lint voorzien van de tekst: Bedankt Hein.
Het Engelse vliegtuig dat bij Ruiterkamp brandend neerstortte kwam vlak daarvoor over de boomgaard bij De Boomgaard  scheren en er viel een Engelse helm uit. Pa begroef die helm om geen problemen te krijgen in de heuvel om de mangelkeet. Na de oorlog heeft hij hem weer opgegraven en de helm met z’n verhaal deed na die tijd dienst als schep in de voerkist.

28-10-2008 om 17:04 geschreven door Hetty  

Het Station in Vorden.

Wanneer je in 1943 geboren bent hoor je van allerlei verhalen om je heen over de oorlogtijd.
Het verzet van opa Bijenhof begon al toen de Duitsers door Vorden kwamen marcheren begin mei 1940. De Duitsers zongen uit volle borst:
Und wir fahren…. Und wir fahren….. und wir fahren gegen Engeland.
Opa en een aantal andere Vordenaren vulden dat aan met: Plons… plons… plons. Verdere heldendaden heb ik niet gehoord.
Opa was behalve boer ook vrachtrijder met z’n Belgische paard Koos. In het laatste half jaar van de oorlog was het regelmatig spannend wanneer hij met een vracht onderweg was van Zutphen naar Vorden. Vanuit vliegtuigen waren er regelmatig beschietingen. Eens moest hij rennen voor z’n leven door vlug met het paard aan de kant te gaan en zelf verderop in het bos plat op de grond te gaan liggen. Gelukkig werd ook Koos niet geraakt.
Papa Hendrik Jans verzet bestond uit het meegeven van een kalkei aan de Duitse jonge soldaten die om eieren kwamen. Ach die gewone jongens moesten ook alleen maar. Eén had net zo’n kind van mijn leeftijd en noemde me steeds Heinche. Ze hadden zo’n heimwee naar huis.
Eens probeerde papa met hulp van oom Sjoerd een uit de trein gesprongen Engelse piloot te helpen die zich in de rogge verstopt had. De Haar stond nl vlakbij de spoorlijn en voor het station Vorden werd altijd wat vaart geminderd. Ze riepen met z’n beiden : “We are friends, we help you”. Maar de Engelsman wachtte tot het donker was en klopte toen verderop bij buren aan. Jammer… dat waren NSBers.
Van mama hoorde ik de verhalen over de vliegtuigen die zo laag over kwamen om de treinen te bombarderen die naar Duitsland gingen. Ze hadden een schuilkelder die vaak gebruikt moest worden en kon ze die niet op tijd halen dan ging ze in een hoek van de gang als bescherming  helemaal over mij heen liggen.
Vader Hein was in de mobilisatietijd gelegerd in de buurt van Ede. Zijn eerste vrouw Hanna was zwanger van hun eerste kindje, maar door haar nierziekte moest het kindje gelijk gehaald worden en werd doodgeboren. Pa mocht maar één dag bij haar blijven voor hij zich weer moest melden bij zijn compagnie. Dat vond hij onmenselijk. Hij had daar in Renswoude gelukkig een heel warm gezin- van Ravenshorst- waar hij in z’n vrije tijd altijd opgevangen werd. Toen de Duitsers daadwerkelijk in de buurt kwamen en ze klaarlagen om te vechten werden ze ineens van achteren beschoten vanuit een boom. Iemand wilde de Duitsers een handje helpen. Pa’s kameraad die naast hem lag werd geraakt en was z’n duim kwijt. De korporaal die bij hen was maakte korte metten met deze “Nederlander”.

27-10-2008 om 00:00 geschreven door Hetty  

Mooie oude winkelpanden zijn er nog genoeg in Lochem.

Lochem is al een heel oud stadje. Het had vroeger dubbele stadsmuren met een flinke strook gras er tussen. Het was een ideale plek voor de kinderen om lekker te kunnen spelen. En wat ook leuk was… wanneer er een wagen met hooi van buiten binnen de eerste stadsmuur kwam, dan mocht je er hooi van af plukken voor je konijn. Telkens wanneer er weer een wagen binnengelaten werd ging er een gejuich op: Gauw jongens.. daar is er weer één! De tijd van de 80-jarige oorlog was een moeilijke tijd in heel Nederland. De Spanjaarden waren hier lang de baas. Maar op een gegeven moment was Lochem weer vrij, maar…. het Spaanse leger lag een eindje verderop te wachten op hun kans. De poortwachters waren erg voorzichtig en lieten de mensen niet zo maar door. Eerst ging de buitenpoort weer op slot en daarna werd de binnenpoort pas geopend.
Op een keer was het mooi weer en er waren heel wat van die opgeschoten jongens aan het ravotten tussen die twee muren. Het was ook volop zomer en er dienden zich weer een paar boeren met hooiwagens aan die de poort in wilden. De buitenpoort ging open en…Jongens gauw… daar zijn er weer een paar! De kinderen vlogen er vlug op af en begonnen het losse hooi er af te trekken. Hoe meer hoe liever. Eén van de jongens,Poortwachters Jan, had een erg dikke pluk hooi te pakken en trok … en trok uit alle macht… tot hij ineens met een smak achterover viel met die pluk hooi nog in z’n handen. Pluk hooi?  Hij had met de pluk hooi ook een soldatenlaars te pakken.  Hij gaf meteen een gil….. Kijk….kijk…. De poortwachter had de buitenpoort al dicht. Er werd nu snel alarm geslagen en de wagens werd daar stukje bij beetje of Spaans soldaatje bij Spaans soldaatje leeg gepakt en gearresteerd. Die soldaten hadden stiekem ’s nachts uit het hooi willen kruipen en de poorten willen open doen om het Spaanse leger de kans te geven Lochem te heroveren. Net als vroeger bij het paard van Troje.
Dankzij de hooiplukkers  is de stad Lochem bewaard gebleven voor veel ellende.

22-10-2008 om 13:16 geschreven door Hetty  

Wim gaat naar het Veenpark om met de Shanty's op te treden en met Queeny en Tessa zwaai ik hem uit. Tessa ligt op dit moment al vlak naast het hek op haar eigen plekje te wachten.
Zie je dat Wim mijn superfiets ook gebruikt?

Het begint een gewoonte te worden om iedere dag er even voor te gaan zitten om iets  te gaan vertellen. Rick noemt het al een verslaving, maar zo zegt hij dan:” Ik heb ook een verslaving” en dan kijkt hij naar z’n sigaret. Het gekke is dat ik van te voren niet eens weet wat ik wil vertellen, maar zodra ik zit komt er altijd vanzelf een flits van het één of ander en dan rollen de woorden zomaar vanuit m’n hoofd door m’n vingers naar het toetsenbord de laptop in. En wanneer ik het maar meteen opsla hebben jullie ook weer nieuws van het Schoolpad of vanaf de plek waar we bivakkeren. Dat begint wel gemakkelijker te worden om op pad te gaan nu we geen schapen en twee honden meer hebben. Het is natuurlijk ook niet erg om Mark Tessa mee te geven, want…. eigenlijk is Tessa Mark z’n hond. Toen Tessa kwam woonde Mark ook aan het Schoolpad, maar ja… toen kwam Jennifer en dat klikte. Maar… Jennifer had Ollie. Ollie kwam ook mee naar het Schoolpad, maar met Scott en Tessa  en eerst ook nog Kim tegenover zich begon die van ellende overal tegen aan te plassen. En wanneer Mark Tessa meenam naar Jennifer vond Ollie dat helemaal niks.. Tja en zo is het gekomen dat Tessa bij ons bleef. Met Scott ging het prima samen. Je weet de uitkomst: twee prachtige nestjes bordercollies.
Mark houdt op deze manier zijn aandeel in de zorg en de opbrengst delen we samen. Ha… ook leuk toch?
En nu…. Scott is niet meer. Ollie is niet meer. Maar nu heeft Queeny er een groot aandeel in het leven  in Huize van der Kolk- Kraak. Ze wordt heel sociaal, doet zelfs mee in de zelfbedachte toneelstukjes van Eva en vriendinnen. “Weet je dat Queeny dood kan liggen”, zei Eva pas. “Dat heb ik haar geleerd. Queeny … dood”!En warempel Queeny ging doodstil languit op haar zij liggen. Bordercollie hè! Bovendien is ze de helft van de week  nog bij ons samen met moeder Tessa en genieten wij er weer van. Pas kreeg ik een mailtje van West-Vlaamse Blogvriendin Ani.  Ze had de familiefoto van de Bijenhofs gezien uit 1944 met Gerke, Gerrie en ik nog als 1 jarigen en daar lag ons boerenfoxje Trixie vooraan op de foto.
Nu snap ik helemaal waarom je zo gek op je honden bent, mailde ze.

17-10-2008 om 22:52 geschreven door Hetty  

]Een vakantie in Canada in 2005 samen met Henry en Tonny.
Hier zitten we gezellig samen in Banff.

Terwijl  de nieuwe emigranten, Henry en Tonny, hoog in de lucht op weg naar Canada zijn krijg ik een heel leeg gevoel. Zo heel vaak zagen we elkaar niet eens, maar wanneer we in Hattem komen gaan we vaak even bij ze langs en worden op allerlei lekkers onthaald. Henry doet de drankjes en Tonny de rest. Ze woonden net als Ben en Niesje vlakbij De Bongerd, het zorgcentrum waar oma  regelmatig even opgezocht werd en vaak werd verrast met een zoute haring, want oma is van de hartige hap. Wanneer je vroeger bij haar op de koffie kwam kreeg je vaak de vraag:Wo’j d’r een stuk kaas  bie’j? Wat dat betreft lijkt Henry op z’n moeder. Die doe je ook geen plezier met gebak of koekjes. Het is eigenlijk al vaste prik dat ik Henry gelijk maar een bordje met stukjes leverworst of kaas  voorzet. Oma is ook niet vies van bessenjenever. Een glaasje rood gaat er bij haar nog goed in. Ook dat hebben haar “venten”  niet van een vreemde. Henry had een wijnkelder waar je U tegen zegt. Wanneer we samen in Canada vakantie vierden werd er ook regelmatig bij een liquorstore gestopt.
De kreet : Doe me nog maar een slupje stamt uit onze laatste vakantie daar en werd geregeld door Jannie geuit.
Nu zullen ze al wel aan de overkant zijn en kunnen straks bijpraten met Gera, Fred en de kinderen.
Hun huis staat te wachten. De verhuiskisten zijn onderweg. Het lijkt me een uitgelezen plek daar in Dickson… vlak bij de golfbaan, dicht bij de kerk en z’n enorme dominee die ook van golf houdt en golfsticks maakt en… het belangrijkste vlakbij de kinderen.

20-09-2008 om 08:32 geschreven door Hetty  

Op 2 december was het heet op het Zuidereiland- Wanaka. Maar zo even op een strandje met Ben en Riet... best uit te houden.

Ik kan slecht tegen hitte. Je doet me geen plezier met een zonvakantie. Ik moet er niet aan denken. Wanneer het heet is lig ik gelijk voor pampus.
In Nieuw Zeeland was het in november warmer dan normaal en ik hoor Greet tegen Jan verzuchten:”Ik ben met je mee gegaan naar Nieuw Zeeland, omdat het er niet zo heet zou zijn”. Nou ze had in mij een waardige medereiziger.
Toen we hier aan het Schoolpad nog maar kort woonden hadden we ook een vakantie gepland in de Bouwvak, omdat die enige echte Ben… je weet wel, dan vakantie heeft en hier naar toe komt met Niesje om op de honden, katten, kippen en schapen te passen. Er was die keer wat meer voorbereiding voor vertrek want er moest veel opgeschreven en klaargezet worden. Het was al heet en ik waardeerde de tientallen bomen en struiken op ons erf zeer. Heerlijk was het op de open plek  tussen de bomen waar nu de Finse Kota ook staat en dan in de luie stoel met wat wind erbij.
Ben en Nies zwaaiden ons uit en wij vertrokken naar onze eerste stop… een natuurcamping in Zuid Limburg. Ik had er niet bij stil gestaan dat dit wel eens de heetste plek van Nederland kon zijn. Die ene dag was het te heet om te wandelen en we hadden toen in 1994 ook nog geen airco in de auto. We hebben één dag doorgebracht op die camping onder één boompje en verzetten onze stoelen met de schaduw van de boom mee. Ik dacht met weemoed aan onze bomen thuis.
De volgende dag konden we kiezen. Of we gaan richting Franse Alpen – Ben en Diny zouden daar ook ergens zijn- of we kiezen voor de kust van Normandie en Bretagne. Het was niet moeilijk. Ondanks dat ik heel graag met Ben en Diny vakantie vier werd het de kust waar altijd wat wind is en toch een paar graden koeler.
Het was een prachtige vakantie: Mont de St Michel, de stranden van D-Day, de pop aan de toren van St Mère Eglise, het prachtige Bretagne en op de terugweg Honfleur. Maar ik vergeet nooit dat we steeds zochten naar een camping met schaduw. Eén van de laatste keren kwamen we bij een overvolle camping waar net een echtpaar z’n boeltje aan het pakken was….. juist… onder een boom. We stonden in de start houding en ik zei al: “As ‘et die plaatse niet wodt dan gao’w wieter”. Het geluk was met ons. Zo konden we die dag nog Honfleur bekijken.
Dit jaar gaan Jan en Greet naar IJsland en wij? We kiezen straks eind september voor Frankrijk en hopen op een "Indian Summer".

18-09-2008 om 17:13 geschreven door Hetty  

Joke, Johan, Joanne en Jos nu!

Het heeft niks met leeftijd  of sekse te maken. Sommigen durven bijna alles en anderen niks. Rick kan het met name niet hoog genoeg gaan op de kermis. Als kind al wilde hij in de hoogste enge apparaten. Wij stonden aan de kant te griezelen, maar dat Joanne hetzelfde gedrag vertoont had ik ook niet kunnen bedenken.
Ooit gingen Johan en Joke met Ben en Diny met hun gezinnen naar Slagharen...ponypark èn pretpark ineen. Gezellig zo samen met de nog kleine kinderen. Ze reden achter elkaar en Jos heeft misschien gedacht dat Johan de weg niet goed kende zo ver van huis. Hij sprak de fameuze woorden: "Papa rie'j mor achter Bennie Boy an". Ja je hoort soms wat, hè! Eenmaal in Slagharen was Joanne niet te houden. Ze moest en zou in het reuzenrad. Ze had maar net de lengte om er sowieso in te mogen en één van beiden Johan of Joke moest zich opofferen om mee te gaan. Alleen durfden ze haar er ook  niet in te laten gaan. Johan moest er eerst aan geloven. Er zijn verhalen van mensen die na zo'n ervaring later beneden naar hun gebit moeten zoeken. Het bleek toch niet zo heel vreselijk.  Maar Joanne had er nog lang niet genoeg van. Dit keer ging Joke  mee dat hoge ding in en bovenaan hang je dan ook nog op de kop. "Och", zei Joke..."ik dee gewoon de ogen dichte en toen viel het nog wel met ok". Je moet soms wat over hebben voor je kroost.

15-09-2008 om 00:00 geschreven door Hetty  

12-09-2008 om 00:00 geschreven door Hetty  

Mark met wat pups van 11 jaar terug.

Kim was net als Tessa later een uitstekend moedertje. Totdat ze bijgevoerd worden heb je er eigenlijk geen omkijken naar. Na vier weken begon Wim weer:” A’w ze straks mor kwiet wodt… ’t Bunt ‘r wèl negen heur”.
Karin had die van haar al uitgezocht en er was er ééntje bij met veel wit… een teefje. Stiekem had ik haar al Tessa genoemd. Dat vond ik toen al zo’n mooie naam.
Er kwam een advertentie in de vrijdag – en zaterdageditie van het Dagblad van het Noorden. De telefoontjes kwamen meteen al. De kijkers daarna. Hollandseveld, Groningen, Roswinkel, Norg en Kleine Huisjes. Er kwam een moeder met haar dochter. Het meisje was helemaal gek van bordercollies en zocht gelijk een pup uit. De moeder had wat hoofdpijn en vond het maar zozo. Die had het meer op met een Labrador of een herder of een kruising. Toen ze hoorde dat een pup 400 gulden moest kosten kermde ze: “Ik heb nog nooit geld voor een hond betaald”. Tja…
Maar ze namen hem wel.
Zondags waren er nog vier beschikbaar. ‘s Morgens kwam er een hele familie uit Norg. Natuurlijk ook helemaal vertederd. Ze kozen een reutje dat ook Scotty werd genoemd. Ze zagen me steeds met mijn Tessa op de arm zitten en hoorden me zeggen:”Als deze overblijft hou ik haar zelf.” Die middag belden vrienden van hen om te vragen naar dat mooie teefje. Die avond was ook dat bekeken. Geen Tessa voor mij meer.
Er ging ook een teefje naar Groningen: Lascelle. Toen hadden we alleen nog de kleine in de aanbieding. Er kwam een boer uit Norg met z’n vrouw. Hij vertelde dat bij hun buren ook een bordercollie was die alles bij elkaar dreef op het erf wat er maar te drijven viel. Zo’n hond wilde hij ook. Maar die kleine had niet het mooie witte dasje wat de anderen hadden, maar was wel een aandoenlijk lief pupje. De boerin twijfelde nog, maar boer Bonnema bekeek de kleine en sprak de woorden:”Doe mij dat lutje maar”!
Toen ’t lutje later opgehaald werd zei hij:”Die gaat straks mooi met me mee op de tractor”.
Kim werd kort daarop 7 jaar. Het was klaar met de puppies en we hebben haar laten steriliseren.
Toen 10 jaar later Tessa en Scott pups hadden hebben we de eigenaren van toen een foto van het nieuwe nestje  gestuurd. We kregen veel leuke reacties, maar de eerste die belde was Annie uit Kleine Huisjes.

10-09-2008 om 23:12 geschreven door Hetty  

Wim met een nog jonge Scott en Kim

“Iej ziet mor da’j ze kwiet wodt”, zei Wim toen indertijd Kim opnieuw gedekt was.
 Het lag eigenlijk niet in de bedoeling dat Kim meteen weer een nestje zou krijgen, maar ja…. Kim werd loops. We hielden de honden netjes uit elkaar, maar net als je denkt dat de loopsheid over is…
Tja… we zagen het gebeuren. Wim begon over een emmer water wat je wel eens hoort. Niks ervan. Dan maar even overleggen met de dierenarts: onze dokter Harrie. Hij zou toch komen voor een schaap en ik vertel hem van het “ongelukje”.
“Ooo, een ongewenste dekking? Ik breng wel een injectie mee”. De zgn after morningpil voor honden dan.
Ik  dacht… ongewenste dekking… is het zó ongewenst dan? Weet je wat? Ik bel Karin en Walter op. Die hebben een pup uit het eerste nest en wilden er eigenlijk nóg wel één. Als die nou al een pup bestellen.. ach dan kunnen we het er toch wel op wagen? Wim mompelde nog wat, maar ik belde Karin. Na overleg wilden ze graag een pup uit dat eventuele tweede nestje.
En zo gebeurde het dat we 8 weken later een opnieuw prachtig nestje kregen. Ben en Niesje waren hier dat weekend want we hadden lekkage. Er was een leiding bevroren. Terwijl Ben en Wim aan het klussen waren  maakten Niesje en ik  het van begin tot de laatste pup mee. Ook Karin had ik gebeld toen de bevalling begon. De eerste pup lag ’s morgens al dood in de mand. Dat was een hele grote. Kim was helemaal ontdaan. De rest van de dag liet ik haar niet meer alleen en met af en toe een beetje hulp  was de 10e pup aan het eind van de middag er uit. Negen levende pups. Er was één kleintje bij, maar die was net zo levendig als de rest.
Ach wat een mooi gezicht was het. We waren niet bij het nest weg te slaan.

09-09-2008 om 21:58 geschreven door Hetty  

Het tweede nestje van Tessa en Scott vorig jaar aan de puppybrokjes. Allemaal samen uit één bak.

"Daar is je maatje”, meld ik Wim. Door het raampje van dit kleine werk-, speel en logeerkamertje zie ik de vuilniswagen aankomen. Sinds Wim thuis is en dat is al weer ruim 8 jaar maakt hij een praatje met de vuinisman die iedere woensdagmorgen de container komt legen. De ene week de grijze en de andere week de groene.
"‘t Kan nooit gien kwaod”, zegt hij altijd “ a’j regelmaotig een proatje maakt." Eén van hen blijkt een kennis te zijn van Henk en Annie in Kleine Huisjes waar we 11 jaar geleden één van de pups van Kim en Scott aan verkocht hebben. Toen hadden we 9 pups. Het was telkens een brinta- ballet wanneer ze ’s morgens, vanaf de vierde week, een schaaltje Brinta kregen. Het jaar daarvoor hadden we  zeven pups gehad. Die zette je in een kring om de brintaschaaltjes en dat bleef tenminste op de plek, maar  met die negen werd het een zwijnestal. Wat hebben we gelachen!
Het hondje van Annie en Henk werd ook Tessa genoemd. Het werd een superhond. Ze volgden er alle cursussen mee en overal werd ze de beste. Leuk hè?
Kim kreeg toen ook, net als Tessa nu, twee nestjes na elkaar. Het was in de tijd dat Marktplaats nog niet in beeld was . Voor het eerste nestje hoefden we niet eens te adverteren. Die waren we zo in onze omgeving al kwijt, maar het tweede nestje? Hoe zou dat gaan? We zetten toen in de vrijdag- en zaterdagkrant een advertentie. Je kent het wel: nestje mooie bordercolliepups… vader en moeder allebei aanwezig. In één weekend waren ze alle negen verkocht.

08-09-2008 om 20:53 geschreven door Hetty  

Op de schommel met opa. Ja... dat wilde Gerhard wel! zomer 1971 in Hessen.

Kortgeleden waren Gerhard en Mark met hun gezinnetjes naar Movie World, een uurtje rijden hier vandaan over de grens. Het was ge- wel-dig! De tijden en ook de mogelijkheden zijn veranderd.
Zo waren wij nog helemaal onder de indruk toen er in ons trouwjaar 1965 in de Cinerama in Rotterdam een soort 3D film draaide waarin het verhaal zo levensecht leek. Het was net of je er zelf in meespeelde. Soms dook je gewoon in elkaar wanneer je het gevoel had dat je in een soort kar de smalle straatjes van een sub tropisch eiland door denderde. Nu ,vertelden ze, was het nog echter. Je kreeg zelfs een plens water over je heen wanneer je in de film door het water ging. Cool….!
Toen Gerhard vroeger met ons in een speeltuin kwam wilde hij als 3 jarige niet eens ergens in. Wat later was er op de kermis in Hengelo een klein soort autootje  waar je kleine rondjes mee mocht rijden, maar hij was  er met geen zeven paarden in te krijgen. Dit keer had hij zelf het uitje bedacht. Een mens kan veranderen.
Rick kon het vroeger  niet hoog en spannend genoeg zijn… altijd al en nog steeds. Die kickt er volgens mij op. Achtbaan of reuzenrad  ….geweldig vindt hij dat. De volgende keer moeten jullie die ook maar eens mee vragen…. Kun je lachen!

06-09-2008 om 20:58 geschreven door Hetty  

05-09-2008 om 13:21 geschreven door Hetty  

De omgeving met de Big Pit in midden Wales.

We dachten na zoveel jaren dat we Groot Brittannie wel kenden. Tot we op een gegeven moment ten zuiden van Shrewsbury komen. Het blijkt zo’n prachtig dal te zijn. In de buurt is het plaatsje Church Stretton, waar een enorme antiek- en curiosa shop is… werkelijk drie verdiepingen  en ook mèt tearoom. Deze streek ligt in het grensgebied tussen Engeland en Wales.
Wim is hier aan het lezen in een lievelingsboek dat hij voor vaderdag kreeg van Gerhard en Judith: Inspector Morse. Hij leest ineens spontaan een stukje voor! Inspector Morse en zijn kompaan rijden de weg langs Church Stretton en zijn het er over eens dat dit de mooiste streek van Engeland is. Toeval?
Dat we een boek van James Herriot lezen in de Dales ach dat is niet zo’n wonder. Dat was één van de redenen waarom we steeds de Yorkshire Dales opzoeken, maar een week later leest hij in een andere Engelse detective  “Silent Witness” over de kathedraal van Ely en de omgeving en waar staan we dan? Juist vlakbij Ely op de laatste camping voor Harwich.
Toen we met Rick en Berend in de buurt van de Big Pit waren in Wales dacht ik aan het boek “Hoe groen was mijn dal” van Llewellyn, dat zich in deze mijnwerkersstreek afspeelt. Nee… die had ik niet bij me, maar wanneer je boeken leest over een bepaalde streek… wil je de sfeer  toch vaak even proeven in het echt. Het klopte helemaal!

04-09-2008 om 01:26 geschreven door Hetty  

Het dal waar het stoomtrein door rijdt en Wim bij de ingang van de Slate Mine in Blaenau Ffestiniog.

Wat je beslist wèl moet doen in Wales…… is het beluisteren van zo’n Welsh Mens-choir. Veel Welshmen zingen in zo’n mannenkoor. We hadden het geluk om in Porthmadog en Harlech zo’n koor te beluisteren. In Harlech was het concert in een oud kerkje. We waren er al eerder die dag en waren tijdens het wandelen tegen een berg aan een soepje aan het koken,  toen we in één keer  vanuit de lucht “Good Morning” hoorden. Er zweefde een deltavlieger vlak boven onze hoofden. We waanden ons heel even in de film Those magnificent men in a flying machine.
Die avond wordt heel bijzonder. Er zijn solisten èn begeleiding door een  harpiste. Vaak wordt a capella gezongen. Onwaarschijnlijk mooi!
Vanuit Porhtmadog vertrekt er ook een stoomtrein naar Blaenau Ffestiniog. Ook zo’n aanrader. De rit is fantastisch.  Wanneer je daar uitstapt ben je in een mijngebied. De echte Blue Slate (leisteen) komt hier vandaan. Er zijn twee mijnen ( quarries) die bezichtigd kunnen worden. Je wordt gefotografeerd als je er in gaat en als je er uit komt zodat ze zeker weten dat er geen achterblijvers zijn. Stel je voor dat je verdwaald in al die gangen en holle ruimten. Daar maak je kennis met het leven van de mijnwerker in vroeger tijd. Op een gegeven moment hoor je ook het zingen van de mannen. En dat klinkt….!!Aan het eind van de dag maak je die prachtige reis met de stoomtrein weer teug naar Porthmadog.
Vanzelf is ook het hele Snowdonia met de berg Snowdon de moeite waard. En natuurlijk is een boerencamping niet echt als er geen uitbrekende koeien of paarden zijn. We maken het allemaal mee.

02-09-2008 om 00:00 geschreven door Hetty  

Farmers... Kate with her dogs.... en Wim in de rij voor de fish and chips. Hij valt daar ook helemaal niet op hè?

Wat je niet moet doen in Wales is het kiezen van een boerencamping aan de voet van de Cader Idris. Nadat we Berend en Rick op het vliegtuig hadden gezet gingen we nl door naar het noorden van Wales. Ook het midden is prachtig en we besloten daar eerst een paar dagen te blijven. We keken wat rond… zagen op een mooi plekje aan de voet van de Cader Idris  wat caravans staan bij een boerderij en parkeerden even op een parkeerplaats aan de kant van de weg om poolshoogte te nemen. Daar kwam een wat oudere boer op een trekkertje aan in de stromende regen en lokte ons de camping op. De volgende morgen regende het nog en we gingen die dag naar de National Sheepdogtrial, van Wales dan hè, die daar in de buurt aan het Bala Lake gehouden werd. Ja… ook de Welsh people zijn trots op hun land en taal. Hier krijgen ze ook  tweetalig onderwijs net als bij ons in Friesland.
We waren nog geen km van de camping of de zon begon te schijnen. De hele dag genoten we van de honden,de bazen en alle gedoe er om heen. We zijn amper de camping genaderd of daar stroomt de regen weer. De volgende dag verliep net zo. Regen bij het opstaan… en je bent  2 km verderop voor een geweldige wandeling bij Dolgellau of het weer is helemaal opgeknapt. We probeerden het ‘s middags nog een keer en gingen nu naar de kust.
Drie maal is scheepsrecht. Opnieuw een prachtige kustwandeling in de zon…. En regen bij thuiskomst. Nee….die Cader Idris…… moet je vooral mijden.

01-09-2008 om 11:57 geschreven door Hetty  

Rick en Berend naast het beeld van de mijnwerker bij de Big Pit.
Samen in de caravan.
National Park The Brecon Beacons.

Ooit gingen we samen met Rick en Berend naar Londen en Wales. Na een dag of 10 zouden die twee neven dan met het vliegtuig van Cardiff weer naar huis vliegen. We vertrokken met het echte Great Dutch/ British/ Welsh Weather: regen dus!
 Het deerde ons niet. De vrachtboot naar Harwich hadden we toen ook al ontdekt en Berend en Rick mengden zich tussen de chauffeurs bij de gokapparaten. Of Rick de kunst nou had afgekeken van zijn broers of gewoon geluk had… maar hij komt met een paar handen vol vijfjes aanzetten.”Wat heb jij nou? Hoe kom je daar nou aan”? Rick sprak kort maar krachtig:”Pok, pok pok pok pok..”!
Met bus en metro konden we gemakkelijk naar Londen. Londen is echt wel de moeite waard, maar ik ben altijd blij wanneer we die drukke ringweg weer achter ons hebben.
Het was voor ons de eerste keer in Wales. In de Brecon Beacons, een prachtig natuurgebied vonden we een boerencamping. “Echt een camping voor m’n vader”, zei Berend. We ontdekten hoog boven ons zwevend  de red kite.. de rode wouw.
Samen met Rick en Berend gingen we de steenkolenmijn in: The Big Pit. Dat was een geweldige ervaring. Een voormalige mijnwerker was onze gids. De jongens keken zuinig toen alle aanstekers en foto-apparatuur met batterijen moest worden ingeleverd. Dit was i v m eventuele gas vorming beneden. Allemaal kregen we zo’n helm met een lamp er op en gingen we met de lift de mijnschacht in naar beneden. Op een gegeven moment vroeg onze gids om de lampen uit te doen. Dan weet je wat aardedonker is.
De kustwandeling bij stralend weer langs de zuidkust even voorbij Tenby was even later één van de hoogtepunten. Berend koos daarna nog Caerfilly Castle uit om te bezichtigen en het tweetal ging toen met het vliegtuig weer op huis aan.
Dat Rick z’n paspoort even kwijt was en dat Berend z’n fotorolletje moest inleveren omdat hij foto’s wilde maken van de douane kregen we even niet mee.
Voor ons was de vakantie nog niet voorbij. Heel bijzonder was de dag naar het eiland Skomer. We hadden er prachtig weer bij en hebben de hele dag  rondgewandeld te midden van puur en nog onbedorven  natuur. Zó mooi! Er woont maar één man op het eiland: de Warden. Vier weken hebben we rondgetrokken door dit mooie deel van Groot Brittannië en besloten met een paar dagen Manchester bij Tom en Joan voor de deur.

30-08-2008 om 00:00 geschreven door Hetty  

Wij houden meer van dit soort tuinen zoals hier bij een particulier in de Borders. Ze hebben hier ook een Scotty die je, net als onze eigen Scott, de bal komt brengen.

In Hengelo hadden we een geweldige buurman: B.B. oftewel Buurman Boet.
Buurman Boet vond het bij ons geloof ik wel gezellig. Regelmatig kwam hij even bijpraten. Hij was hartpatiënt, maar alles was onder controle. B B was een liefhebber van zijn tuin. Hij had ook een stukje van een kas in gebruik waar hij zomerplantjes kweekte.. begonia’s fuchsia’s, petunia’s, salvia’s, afrikaantjes,vlijtige liezen en geraniums enz. Dat ging in het voorjaar allemaal bij hem in de voortuin. Het was een kleurrijk geheel… anders kan ik het niet noemen. Het was zijn trots. Qua kleur stak onze groenere tuin daar wel wat bij af.
Ieder jaar gaf B.B zich op voor de tuinenwedstrijd in de buurt. Nooit kreeg hij een prijs. Hij snapte er helemaal niks van. Steeds was hij hevig verontwaardigd.  Hij had er de meeste bloemen in staan van allemaal.
Toen we op weg naar Edinburgh in Jedburgh aan belandden gingen we vanaf de camping een wandelingetje de stad in maken. En wat zien we?.... Een tuin à la Boet! Werkelijk net zoveel kleur en voorjaars-en zomerbloeiers bij elkaar als B.B. Er staat een man bij die op zijn schoffel leunt en wacht tot wij over zijn tuin beginnen. Hij begint enthousiast te vertellen hoe hij dit allemaal voor elkaar houdt en wat de problemen zijn. But… I'm retired now… so I've plenty of time. Hij glundert…. Net Buurman Boet.

Op deze camping is ook een brandslang.
Er hangt een bordje bij met de volgende instructie:

      When fire….
         Shout: fire
      While fire-fighting
         Keep shouting:
             Fire

30-08-2008 om 00:00 geschreven door Hetty  

The Angel of the North en de cathedral of Durham.

Eén van de mooiste kerken van Groot Brittannië zou de cathedral van Durham zijn. We zijn al verschillende keren in de buurt geweest op weg naar Schotland, maar moeten we toch eens gezien hebben!
Bij Newcastle passeren we de Angel of the North. Even later  hebben we een goedkope boerencamping in de buurt gevonden en we gaan die middag al richting Durham Cathedral. Wat een mooie oude stad is Durham! En inderdaad is het een eindeloos mooie kathedraal. We zijn er met de plattegrond er bij een paar uur zoet mee. In de binnenhof is er ieder uur een “bell ringing”… videobeelden… helemaal om ons heen en met het geluid er bij geeft het ons een indruk hoe je een bell ringing kunt beleven. Natuurlijk is er een shop èn een tearoom er bij. We drinken daar een “awfully nice cup of tea”!
Om 5.15 zal er ook een Evening Song zijn. Ik heb daar zo’n idee bij van het samen zingen van Engelse hymnen. Zullen we? Om 5 uur zijn we terug. Wim moet hevig plassen, maar de toilets in de cathedral zijn al gesloten. Wat nu? Lichte paniek! Het is net een comedy als hij even later de muur van de omheining gaat inspecteren en zonder dat iemand het merkt van z’n hoge nood afkomt.
De kerk gaat open. Het blijkt op maandag een Evening Prayer te zijn. De liturgie is voor een niet-Engelse niet- Katholiek niet te volgen. Af en toe proberen we wat mee te prevelen.
“Ik kniel niet hoor”, zegt Wim nog. Dat ben ik ook al niet van plan. Dat gaan zitten en staan is al bijna niet bij te houden. Dan gaan de drie geestelijken in hun kleurige gewaden weer weg. De voorste heeft een soort zilveren staaf in zijn handen.
De laatste, in het zwart, komt weer terug en gaat bij de uitgang staan en wenst ons allemaal  “a good evening and God bless you” toe.

29-08-2008 om 20:23 geschreven door Hetty  

Stratford on Avon en de dametjes met "that little monster".

Op één van onze reizen beginnen we in de buurt van Stratford on Avon. “You will enjoy Stratford, Hetty, with the river and the beautiful swans, the boats and all the lovely houses”, zei Joan al jaren geleden. Het maakt me niet zoveel uit dat Shakespeare er geboren is, maar inderdaad Joan... you were right. De Avon met z’n zwanen met jongen, de kleurig geverfde boten, de performances in het park… het ademt sfeer uit. Het waterpeil in de smalle kanalen is veel hoger dan die in de river Avon. Er moet dus veel geschut worden. Mooi!
Op de camping is Wim zo verdwenen, want ze zijn bezig met bestuurbare vliegtuigjes. Fluitend komt hij na twee uur weer bij de caravan met verhalen over deze vliegtuigfanaten met hun bestuurbare lievelingen.
Op de camping is ook een Engelsman, Bert,( spr. Burt) die geregeld een praatje komt maken. Hij vertelt dat hij op een gegeven moment bewust zijn leven heeft omgegooid van “making money”naar “enjoying your life”. Hij vergelijkt het leven met een wiel met spaken, waarbij iedereen, hoe verschillend ook, even belangrijk is.
Een paar dagen later bezoeken we de Engelse plaats Knaresborough en parkeren bij een mooie oude kerk  met ruïne en prachtig uitzicht op een dal. Op een bankje zitten een paar grijze dametjes  met twee hondjes . Wanneer ik tegen één hondje begin te praten draait het ene dametje zich naar me om en zegt:”You can have him… that little monster”. Ze vertelt dat ze op hem past voor een goede vriendin en voegt er aan toe:”He understands Spanish as well”!
Wanneer we de dag erop de camping verlaten regent het zachtjes en Wim kijkt bezorgd naar de lucht. Een Engelsman troost hem met de opmerking:”Ooo it’s only to keep the dust down”!
Wanneer we eens een verkeerde straat inrijden en achterwaarts terug moeten met caravan… staat er een hele rij Engelsen geduldig te wachten en volgen onze verrichtingen. Als Wim succesvol heeft gekeerd steekt de voorste bestuurder lachend z’n duim op. Daar moet je in Italië eens om komen. Toen we daar eens aan de verkeerde kant een eenrichtingsweg inreden, sloegen de Italianen hun ogen ten hemel.. gooiden hun armen in de lucht en hoorden we alleen maar “Ooh Mama Mia….”!
Al deze kleine ontmoetingen maken onze reisjes door Groot Brittannië bijzonder.

28-08-2008 om 00:00 geschreven door Hetty