De Boskamp, achter de boerderij.

Het is nog erg onrustig. Overal hoor je nog het schieten van de Duitsers die zich nog schuil houden en nog weerstand bieden. Hier en daar worden er nog Duitsers gevangen genomen door de O.G, die door de bevolking aangebracht zijn. Zo ontdekten ze o.a. bij Vlier dat er nog Duitsers in de berg lagen. G. Norde heeft ze eruit gehaald door ze eerst aan het verstand te brengen dat ze gewoon naar de Engelsen zouden worden gebracht en dat ze dan weer te eten zouden krijgen en dat ze verder niets hoefden te vrezen. En omdat ze echt honger hadden, kwamen ze eruit, met z’n zessen, allemaal gewapend met een zwaar machinegeweer..
In Lochem houden zich ook nog Duitsers schuil in de kerk en van daaruit schieten ze in het rond. Ze kunnen ze er maar niet uit krijgen, want telkens als ze in de kerk zijn, kunnen ze niets vinden en zijn ze er weer uit dan begint het lieve leven weer opnieuw. De Engelsen zeggen dat het voor hun zo lastig is omdat ze zgn. in een soort porseleinkast zijn gekomen en dat zoveel mogelijk gespaard moet blijven. In Duitsland hadden ze het allang kapot geschoten en gebombardeerd. De Duitsers schieten ook nog van de overkant van het kanaal naar Lochem en hebben de toren nog beschoten, die is door een voltreffer lelijk beschadigd, maar kan zo men zegt nog wel hersteld worden.
Ook zijn er daar nog NSB-ers losgekomen en hebben de Duitsers die er hier en daar nog zitten bijstand verleend. Zo moest dan huis voor huis onderzocht en gezuiverd worden. Er was zelfs nog sprake van dat Lochem gebombardeerd zou worden en werd de mensen voor hun eigen veiligheid aangeraden de stad te verlaten. Zo hebben wij nog “oude melkklanten zoals van Buurens” een paar dagen bij ons gehad totdat alles veilig was om weer naar huis te kunnen gaan.
In Vorden zijn zondagmorgen nog veel paarden gevorderd, zelfs nog een paard met een veulen van 14 dagen oud.
Vader is vanmorgen op weg naar Eefde geweest, maar kwam niet verder dan de Almense weg en Lamers de Molen. Verder lag het nog onder het vuur van de Engelsen. In Leesten brandt de ene boerderij na de andere af. Men hoort nog steeds het donderen van de kanonnen en het vuren van de granaten achter Jansen, zo’n 3- 4 km bij ons vandaan. Het donderde alsof de ruiten er uit moesten, maar dat waren we de laatste 5 oorlogsjaren wel gewend door de vele bombardementen in de omgeving. Vooral de spoorwegen moesten het nogal eens ontgelden. Nabij Vorden vielen er wel 100, 10 procent is raak en de rest gaat er langs waardoor ook veel schade ontstaat. De Kranenburg, Linde en Gotink waren vaak het doelwit. Bij Gotink moesten ze dan vaak op een drafje naar de schuilkelder, deels erin en deels er buiten en dan was het Marietje die met de handen om de oren maar vraagt:”Hoe is ’t?... Is ’t al gebeurd?.... Komt ze nog weer?” En: “Waor bunt ze?”
Op ’t ogenblik hoor je nog het suizen van de granaten.

10-04-2011 om 19:31 geschreven door Hetty  

De Boskamp.

Vervolg 2 april.
’s Avonds begon het gedreun en het geschiet van al de kanonnen, zo op een rij van verschillende punten hoorde je de schoten netjes op elkaar volgend en dan was het weer enkele ogenblikken stil. Het was hier een gerammel en gerinkel van de ruiten, maar ondanks dat ze nogal los in de sponning zaten, bleven ze toch heel. Het was niet bijzonder angstig of griezelig omdat je wist dat ze hier voorbij waren en we daar geen hinder meer van hadden, want de Duitse artillerie kon ons nu niet meer bereiken.
Maar de mensen die achter het kanaal woonden en ook in Leesten kregen de volle lading, ook omdat de Duitsers de boerderijen als vesting gebruikten en soms niet eerder prijsgaven dan wanneer de Engelsen met hun vlammenwerpers kwamen. Dan werd het in brand gespoten met een straal fosfor. Alles wat hiermee in aanraking kwam ging in vlammen op. Zo zijn er vele Duitsers levend verbrand. Zo ook bij een molen in Warnsveld, een deel van hen was zelfs boven uit de molen gesprongen om niet te verbranden.
Maar nog erger is het dat de mensen zelf er niet uit mochten van de Duitsers anders werden ze neergeschoten. En als ze op het laatst toch op moesten geven door gebrek aan munitie werd vaak hun hele boerderij in brand geschoten. De mensen zelf konden zich vaak maar ternauwernood redden met achterlating van al hun vee en verdere inboedel dat voor hun ogen in vlammen opging. Vreselijke dingen hebben ze daar meegemaakt, van al hun spullen in een keer ontdaan. Zo zijn er, naar men zegt, wel 30 boerderijen en in Leesten wel 20 boerderijen weg. Gelukkig wordt er aan gewerkt om de mensen weer een beetje op gang te helpen. Zo zijn er in Lochem al 50 stuks vee vrijwillig geleverd en in Vorden al 600 stuks vee. Dat is een mooi begin
De hele nacht ging het door met schieten. De granaten hoorden we door de lucht suizen, net als het geluid van een windhoos. Er staat nu ook geschut op het veld tegenover ons veld achter Meulenbrugge.

06-04-2011 om 21:20 geschreven door Hetty  

Vader Hendrik Jan werd vaak beschreven als H.J. In 1942 waren hij en Coba getrouwd en op De Haar gaan wonen bij opoe en opa Bijenhof.

Maandag 2 april
We gingen naar de verdeling bij Gotink, dat was het plan, maar in plaats daarvan kregen we 60 wagens te zien die daar ’s morgens waren gekomen, een hele bedrijvigheid, bij iedere wagen hoorde zo’n 5 of 6 man.
Het waren meest gevechtswagens. Als je toch ziet hoe die de spullen voor elkaar hebben, iedere wagen heeft z’n eigen provisie bij zich in verschillende ingebouwde kastjes, etenswaren alles in blik. Van alles hebben ze volop. De buren klein en groot delen mee in de voorraad, verduveld gastvrij en royaal zijn ze. Bij Gotink hebben ze dan ook van alles achter gelaten. Reinder kocht nog sigaretten van ze en kreeg een fles benzine van hen. Het was erg gezellig en we hebben ons erg geamuseerd.
De Engelsen groeven zich in op de berg bij Hassink om de Duitsers achter het kanaal te kunnen beschieten. De Duitsers op hun beurt beschoten de Lochemse Berg waar ook Engelse tanks zaten. Postelshuis is hierbij in vlammen opgegaan en verschillende huizen beschadigd.
De brug onder de kizak vloog ’s morgens de lucht in.
Overal is de Onder Grondse bezig NSBers op te pakken, een interessant en spannend gezicht. En ook de verhalen die je hier en daar hoort…. Hoe G. Norde met ’t geweer op de schouder en dan op z’n motor Kreunen en Leemkuil, bekende gehate figuren, opbracht.
’s Middags ben ik naar De Haar geweest. Alles was daar in goede orde, niet veel meegemaakt. Zij hadden ook bezoek van de Engelsen en de Canadezen. Op een 20-30 m. afstand stond een zwaar afweergeschut opgesteld en iets verderop nog meer van dat geschut. H.J. had er eens vlakbij gestaan toen ze hem hadden afgeschoten. Het was net of je van de grond af werd gelicht en je trommelvlies zou springen.
In de Vordense Enk stond het ook vol met afweer net als bij het zwembad en bij de Toete in het Galgengoor, alle met de lopen gericht richting Almen, waar de Duitsers zich hadden teruggetrokken tot achter het kanaal, waar ze alle kanaalbruggen en zelfs de sluizen hadden ze laten springen.

05-04-2011 om 15:00 geschreven door Hetty  

Dit zal een foto zijn die in die tijd, of iets eerder of later, genomen is:
Ome Jan, tante Jantje en opoe en opa Eggink voor hun boerderij de Boschkamp

1 april
De hele nacht hoorde men schieten en het ontploffen van de granaten voor de enkele Duitser die in Ruurlo en Barchem nog stand hield. Hotel Bosch in Barchem zat nog vol met Duitsers die tegenstand boden. Dat begon de Canadezen al gauw te vervelen en schoten het in brand met de tanks die daar stonden.
Voor de middag zijn we lopend naar de Brandenborch geweest, ook omdat de Duitsers je alle fietsen die ze zagen afhandig maakten. De vorige dag waren ze bij Dika op deze manier nog twee fietsen kwijtgeraakt, ook van Jan. Maar toen we eenmaal bij oom Evert Jan waren, kwamen we al een grote colonne gevechtswagens tegen die naar de Wiersse reden. We wisten niet wat we zagen. We dachten eerst nog dat het Duitsers waren die zich daar wilden opstellen voor een slag tegen de Canadezen die in Ruurlo zaten. Maar toen we dichterbij kwamen hoorden we dat het Canadezen,- of wij zeiden van Engelsen-, waren.
Evert had ze al gesproken, maar je kon ze haast niet verstaan. Bij Gotink was nog een Duitse beroepssoldaat die de wacht moest houden op een wagen vol ransels en kledingstukken. Hij zat er erg over in dat hij zich gevangen moest laten nemen. Eerst wilde hij nog proberen om met zijn spullen de binnenweg naar Lochem te nemen, maar dat hebben ze hem maar afgeraden omdat hij daar toch niet aankwam door de vele vliegtuigen en de Engelsen die toch overal al waren. Zo heeft hij zich ’s middags maar overgegeven toen de Engelsen kwamen. Z’n spullen hebben ze later naar Vorden moeten brengen op last van de O.G.(Ondergrondse), maar bij het achterlaten van veel andere spullen hebben we ook ons aandeel gehad.
’s Middags zagen we hier de eerste gevechtswagens voorbijtrekken, een interessant gezicht om nu Engelsen te zien in plaats van Duitsers. Zij nu met hun enorme prachtige wagens en de Duitsers op hun fietsen en de meesten nog lopend of met geleende paard en wagen, wat een belangstelling!
Na de middag zijn Rein en ik en een paar buurjongens, die zich nu weer frank en vrij durfden laten zien, naar Ruurlo gefietst. Je keek je ogen uit bij het zien van al die rijen pantsereenheden, grote en kleine tanks, gevechtswagens, vrachtauto’s en motorrijders aan een stuk door. ’t Was een gedonder! Op kruispunten stonden verkeersagenten in uniform het verkeer te regelen. Bij ’t Huis te Ruurlo zag je ze vanaf de weg van Zieuwent af komen en dan een draai maken om op de straat te komen. Het waren net galopperende paarden, zo kwamen ze er aan hobbelen door grote diepe gaten die ze maakten, hele stukke straatstenen vlogen je om de oren als je niet oppaste, vooral door die zware tanks…. Een prachtig gezicht!
Bij de Wiersse stond nog een Duitse Rode Kruisauto waarvan ik nog een bos sleutels heb meegenomen.
Jantje is met de fam. Kettelarij naar Barchem geweest. ’t Was daar ook al een en al drukte. De kinderen hadden chocola gekregen en de heren hadden gelegenheid om, zoals men zegt, vooroorlogse sigaretten te kopen.
Dit was de eerste dag der bevrijding.

04-04-2011 om 14:28 geschreven door Hetty  

Ome Jan aan het werk. Hopelijk zijn deze paarden de dans ontsprongen.

Zaterdag 31 maart
De geruchten gaan dat er 2 of 3 Engelse tanks Ruurlo binnen zijn getrokken en maar meteen van zich af hebben geschoten dat het een lust was. Ook wij hoorden zelfs het geknetter van de mitrailleurs en het knallen van de granaten, het was zeker ook bedoeld om de boel in de war te brengen en opschudding te veroorzaken.
En dat lukte hen dan ook wel. Een ogenblik later zagen we hier al Duitsers in grote haast door de binnen wegen komen daar de harde wegen steeds onder vuur lagen van de vliegers. Het was een fantastisch gezicht al die op hol geslagen moffen, zoals men ze noemt. Maar tegelijk was het ook een angstig en verdrietig gezicht van al die paarden en wagens uit de Wiersse, waar de Duitsers waren gelegerd. die we dadelijk herkenden, Paarden vol angst voor de Duitsers en de vliegtuigen die maar over ze heen vlogen. Ook het paard en wagen van Kamperman kwam voorbij, maar dat oude arme dier kon die zware vracht met manschappen en ransels niet zo gauw vervoeren als zij wilden. Toen gooiden ze precies bij Dinkelmans huis een grote hoeveelheid ransels af. Onder al dit gedoe kwam buurmans Gert met het paard aan de hand op een draf dwars door de rogge heen zetten naar ons toe, omdat hij bang was dat ze hun paard en wagen zouden vorderen om de achtergebleven spullen te vervoeren, maar dat liep nog goed af. Maar het paard van Oosterink werd de dupe van dat achtergelaten goed, want bij Groes lag nog een partijtje en dat moest dat paard maar doen samen met de achtergelaten spullen bij Dinkelman, een droevig gezicht om zo’n bekend paard te zien trekken met Duitsers achter zich. En waarheen? Men zegt naar achter het kanaal. En wij hadden ons intussen al blij zitten maken met het verdelen van die achtergebleven spullen bij Dinkelman. Jammer!

03-04-2011 om 15:35 geschreven door Hetty  

Jan Eggink en Jantje Gotink trouwen in 1943.

Bij Jantjes huis op de Brandenborch hebben ze en beleven ze nog angstige ogenblikken. Als het helder weer is kun je er vast van op aan dat de jachtbommenwerpers ze komen bezoeken om hier en daar hun eitjes neer te leggen. En af en toe is er toevallig één raak op het spoor zodat de stukken spoorrails bij hen neerkwamen.
En dan die aanloop van mensen uit het westen die voedsel kwamen halen, soms 70 per dag. Dat was hier trouwens ook wel het geval, vooral de laatste dagen voordat de brug dicht ging. Alles was welkom: wortels, aardappelen, rogge, haver, mais en bonen. En dan de vettigheid niet te vergeten zoals spek, boter en olie. Er is dan ook nogal veel geruild zoals goed en gereedschappen. Ook hadden we geregeld ’s middags wat aan de pot en ook bleven er wel eens wat een paar dagen. Op een keer hadden we 6 nachtslapers, ze waren al heel blij met een ligplaats in het hooi. ’t Was jammer dat we er geen gastenboek op na hebben gehouden. Wat een rij zou dat geworden zijn.

Vrijdag 30 maart
Er gaan geruchten dat Winterswijk en Doetinchem al bevrijd zijn en dat de Engelsen nu oprukken naar Zelhem. Een paar dagen geleden zei de verboden radio dat er grote formaties Engelse troepen klaarstaan om Nederland in te trekken en als dat doorging zou dat een geweldige verrassing voor ons zijn.
De Duitsers waren dan ook erg zenuwachtig en vorderen hier en daar al paarden en wagens. Voor 14 dagen begonnen, naar men zegt, wel 70 jachtvliegtuigen de staf te bombarderen die in de kastelen Buitenzorg en nog drie anderen er omheen waren genesteld. Het duurde een uur lang met niets dan schieten en bommen gooien. Ze hebben het dan ook goed geraakt en er is niet veel van overgebleven. Dat was al een teken dat de Engelsen wat van plan waren. Vanaf die tijd begon het schieten erger te worden. Men raadde de mensen ook aan om zo min mogelijk op de weg te komen..
Laatst is hier ’s nachts in Kranegoor achter Kruisweg nog een zwaar Duits vliegtuig neergekomen die hierboven werd aangeschoten en brandend naar beneden ging. En doordat hij nog een bom bij zich had is hij toen totaal uit elkaar geslagen. Men vond dan op 200 meter uit elkaar nog stukken van de piloten en vliegtuigonderdelen.

01-04-2011 om 18:45 geschreven door Hetty  

Het is wel bijzonder wat er af en toe nog te voorschijn komt uit die oude melkbus van tante Jo of uit niet ontdekte laatjes. Erna kwam opnieuw bij Joop met een dagboekje van ome Jan dat hij bijgehouden heeft aan het eind van de oorlog toen de bevrijders in aantocht waren.
We hebben allemaal wel eens horen vertellen over die tijd van evacuaties, paarden die geconfisqueerd werden, radio Oranje.
Opa, pa, mama, ze hadden allemaal hun herinneringen, maar allemaal achteraf verteld. Ome Jan vertelt hoe ze het op dat moment beleefden, over de angst, medeleven en de onzekerheid. Bram was immers nog in Duitsland. De 10 kantjes zijn bijzonder. Ik heb ze Wim al voorgelezen. Die deed het nog veel, want hij heeft zelf nog een paar herinneringen aan die laatste maanden van de oorlog toen hij een jaar of 5 was.

5e oorlogsjaar, Barchem N 24 Boschkamp--6 april 1945

25-26 maart- De spanning wordt steeds groter nu het oorlogsgeweld dichterbij komt. Men hoort de kanonnen steeds duidelijker en ’s avonds zien we hoe het front verlicht wordt door schijnwerpers en branden. Het front ligt nu bij Emmerik en Zevenaar. Men hoort daar steeds verhalen over van mensen die uit die streek weggevlucht zijn.
De Duitsers worden steeds zenuwachtiger en worden steeds feller op graafwerk dat onder de TOT moet worden verricht, de boeren kunnen geen vrij meer krijgen om hun werkzaamheden op het land te verrichten. En niet alleen graafwerk maar ook het rijden met paard en wagen naar Diepenheim om o.a. hout te vervoeren. En ook het munitie rijden naar het front toe is levensgevaarlijk onder het voortdurend afweer van jachtvliegtuigen. Verschillende boeren hebben hun paard en wagen al in de steek moeten laten.
Niettemin wordt het hier ook steeds gevaarlijker. Men durft als het ook maar een beetje op een voertuig lijkt er niet mee de weg op te komen, want telkens zie je de jagers op de kop naar beneden duiken en dan re ku tuk…. Even later hoor je dan dat er een paard en wagen is beschoten en het paard is getroffen. Of auto’s met benzine… er is dan meteen ene rookwolk zichtbaar. Een andere keer was het een munitietrein met 70 wagons met munitie, paarden, kippen, fietsen. Knoef in Linde wilde nog proberen zijn in beslag genomen goederen terug te krijgen, maar dat ging hem mis. ’s Morgens om 9 uur trok de mist op en vonden de Tommies de trein en daar ging het… net een jacht op wilde eenden… schieten in duikvlucht en bommen erop, soms 5, 6 achter elkaar aan. Men zag dan al heel gauw rookwolken, hoorde munitie knetteren en af en toe een harde knal. Later hoorden we dat de bommen precies in een wagon fietsen terecht waren gekomen en die lagen overal verspreid. De paarden liepen later overal rond en brachten het er goed af.

wordt vervolgd

30-03-2011 om 11:29 geschreven door Hetty  

Ja... toen onze jongens nog klein waren....
Hier op de NSU van Henk tijdens een vakantie in Badenhard.

De lootjes zijn verdeeld. Sinterklaas komt er aan en dit jaar wordt dat opnieuw samen gevierd en wel in Sleen. D.w.z. onze kinderen met aanhang, Robin en Eva natuurlijk en Judiths ouders Jan en Edith. Dit jaar worden de cadeautjes voor onze beide kleinkinderen afgeschaft. Ze doen gewoon mee net als de anderen. Hun cadeautjes liepen elk jaar weer de spuigaten uit. Iedereen had toch wat extra’s voor de kinderen in de mand gedaan. Niet meer dus.
Ik ben wel blij met mijn schoondochters. Als het aan die jongens van mij lag kwam er niet veel terecht van die hele sinterklaas. En voor Wim hoeft het al helemaal niet. Het is me een stelletje ongezellige kerels. Snap je dat nu? Bij onze familie op de Boomgaard was het een hoogtepunt met paard- onder een wit laken, maar dat zag je vanuit de keuken toch niet- en al. Bij moeder van der Kolk was het ook altijd een gezellige boel. Toen onze kinderen klein waren kwamen de Egginks naar Hengelo op 5 december. Ik herinner me de plek waar mama zat. De dag erna lag de vloer rond die stoel bezaaid met chipskruimels. Toen Ben en Diny de jongens klein hadden werd de verjaardag van sint gezamenlijk bij hen gevierd. De buurtsint en piet kwamen toen persoonlijk langs en Berend moest zelfs laten horen hoe goed hij al piano kon spelen. We zijn zelfs vanuit Emmen nog eens op de Boomgaard geweest toen Jos nog zo’n klein manneke was. Maar toen begon de afstand mee te spelen en was het gebeurd met de pret.
Maar …sinds Judith en later Jennifer ook een vinger in de pap hebben…, tja dan heb je weer steun, wordt de verjaardag van de goedheiligman weer gevierd. En… volgens mij vinden de mannen het best gezellig.
Vanmiddag hebben Wim en ik de inkopen al gedaan. We waren er vlot mee klaar en terwijl we bij de Goede Luim achter de chocolademelk zitten, hoor ik een zucht:”En nou nog dat gedicht…!”

02-12-2010 om 00:00 geschreven door Hetty  

Wie zijn toch die mensen bij een soort van hol, mailde ik Joop, toen hij me weer een paar bijzondere foto's had gestuurd. Hij antwoordde meteen:

Dit is een foto van onderduikers in het bos achter het kasteel in de Wildenborch,
v.l.r Johan Kreunen, tuinman van de Wildenborch, dan Leentje Jacobs-Vrankenhuis. Daarnaast zie je Derk Jansen de veehandelaar. Hij was bij de ondergrondse. Dan de dochter Edith Jakobs en helemaal rechts een tante van Edith, Kitty Jansen-Hillersen.
Deze foto heb ik op een paaltje geplaatst in het bos op de plek waar de ondergrondse hut heeft gezeten. Ik weet nog dat we er vroeger in kropen, alhoewel deze was ingezakt.
Ik heb Edith een half jaar geleden gesproken; ze woont in Nijmegen bij de kinderen op een boerderij.
Ik had het adres gekregen van TV Gelderland, die hadden er een uitzending aan gewijd.
De dames hebben eerst op het Kervel in Hengelo gezeten, maar toen werd het te link en zijn ze met hulp van een dominee naar de Wildenborch gebracht. Ze zijn ook daar verraden en op transport gesteld, maar een dag voordat ze zouden vertrekken uit Westerbork zijn ze bevrijd. Het was op 12 April, zo vertelde ze mij, die datum staat bij haar in het geheugen gegrift.
gr. Joop

01-12-2010 om 12:44 geschreven door Hetty  

De boerderij van ome Koos en tante Heintje in De Steeg was van Natuurmonumenten. Tante Heintje vertelde dat er verderop maar één andere boerderij was. Daardoor miste ze de aansluiting met buren die in dezelfde omstandigheden waren. Dat vond ze altijd jammer. Je kunt als buren zoveel voor elkaar betekenen. Zoon Herman heeft met Ineke de boerderij voortgezet en woont nu ook ergens in de buurt van Gorssel in het huis waar tante Heintje jarenlang gewoond heeft met haar tweede man Gert Jansen. Ook Nel woont aan één kant van het huis. Gert Jansen had nooit kinderen gekregen en kreeg er op deze manier een hele familie bij. Ik heb begrepen dat hij dat geweldig heeft gevonden.
Niemand van haar 10 kinderen had zin om in de Steeg te blijven wonen. Ze zijn uitgewaaierd in de omgeving en ook de Achterhoek. Dinie zelfs naar Zwitserland. De kleinkinderen gingen nog verder. Een paar van de kinderen van Jozien en Dolf zijn zelfs naar Australie geëmigreerd.
Onze bijna 101 jarige tante Heintje praat met liefde over haar grote familie en weet alle nieuwtjes nog te vertellen.

De eerste drie van Heintje en Koos waren meisjes: Jozien, Cobie en Dinie. Ik herinner me een gesprekje met tante Heintje toen Mark onze derde zoon geboren was. Ik had een meisje ook erg leuk gevonden. "Oo", zei ze.. "Wij krege eerst drie meisjes, mor d'r kwame nog zes jongens achteran." Ze had het accent van de Steeg overgenomen, dat kan ik niet goed weergeven, maar ik hoor het haar nog zeggen.
Nee... bij ons kwamen er geen zes meisjes achteraan...

31-10-2010 om 15:11 geschreven door Hetty  

Ook met de vakantie waren de zussen Eggink welkom bij de Schuizemans in Diepenheim. Mies en Jo hebben het hier al naar hun zin. Hanna nam deze foto in 1929. De eerste baby heeft zich intussen al aangekondigd bij dit bevriende echtpaar. Op tafel is een bekend tafereeltje te zien: een flinke portie snijbonen die afgehaald en gesnipperd moeten worden, waarschijnlijk door het meisje links.
Families die het zich veroorloven konden hadden vaak een meisje voor dag en nacht.

02-08-2010 om 09:31 geschreven door Hetty  

Zo worden ze steeds genoemd: Dina en Schuizeman of ook wel Schuizeman en Dina. De fam. Schuizeman zijn blijkbaar vrienden van de fam. Eggink want overal duikt die naam nu op.. Diepenheim en Geesteren en zelfs Lochem wordt genoemd. Hier staan Dina en haar Schuizeman voor hun winkel... denk ik. Opnieuw is dit een foto, door Hanna in 1928 genomen, zoals dat keurig vermeld is in Hanna's album.

02-08-2010 om 09:30 geschreven door Hetty  

Een foto uit 1928 ter gelegenheid van de verloving van Dika Eggink met Hendrik Kettelarij, genomen door Hanna. En ja hoor... vriendin Dina met Schuizeman staan links van hen. Dankzij de onderschriften bij de foto's in het album van Hanna weten we meer. Rechts zou een zus van Hendrik kunnen zijn...? Die later getrouwd is met deze Bertus van de Pegge, zoals die in Linde genoemd werd naar de naam van de boerderij.
Zo waren wij: Hetty en Diny.. ach..ie-j wet wel... van Hein en Coba van de Boomgaard.

01-08-2010 om 22:21 geschreven door Hetty  

Bij de foto's uit een van de albums uit de familie is deze foto te zien vóor een huis bij de waterput. Ik kon er zelf niet veel van maken, maar vond het een mooi plaatje van een bruiloft uit vermoedelijk midden 20er jaren. Een nog jonge opoe en opa Eggink staan ergens links achteraan en ervoor ontdek ik Hendrik Kettelarij. De rest ken ik niet van andere foto's. Toen een paar jaar geleden Erna deze foto beschreef kon tante Jo zich herinneren dat dit een foto van het huwelijk van de Schuizemans moest zijn. Het blijken vrienden van Dika en Hendrik. Dika zelf kan ik niet ontdekken. De jongen links vooraan zal de dag hebben opgeluisterd met zijn mondharmonica.

28-07-2010 om 12:49 geschreven door Hetty  

26-07-2010 om 01:08 geschreven door Hetty  

17-02-2010 om 22:35 geschreven door Hetty  

De hele familie van der Kolk mèt mevr. Koeman en tante Catrien en Ab en Rielie Sobering. 10-9-1990

Het is al weer bijna 20 jaar geleden dat we een verrassingsdag aangeboden kregen door Piet en Marry. Die waren op dat moment 25 jaar getrouwd en wilden wat anders dan een gewoon feestje. Ze vroegen of wij wel om half 8 ’s morgens in Hattem konden zijn bij moeder van der Kolk. Natuurlijk konden we dat. Daar hadden zich dus de broers met aanhang èn Ab en Roelie zich verzameld en mocht de envelop met instructie open gemaakt worden.Wim als oudste had de eer.
We moesten wel direct in de auto want om 9 uur vertrok de boot van Den Helder naar Texel. Het werd racen tegen de klok. Wim kan daar heel beeldend over vertellen hoe hij en Ab elkaar bijhielden. We redden het nog nèt. En daar stonden ze te wachten op de kade. Na de koffie met appeltaart kregen we tandems en gingen we na een proefrondje richting Oudeschild waar we verwacht werden in het Juttersmuseum. Daarna ging de tocht naar het westen en ergens op een grote parkeerplaats kregen we een lunch met ter plekke gerookte vis… zo lekker. Daarna ging de route verder naar Ecomare, het Zeehondenopvangcentrum op Tessel.
En de dag werd besloten met een diner in het restaurant met zicht op de haven, want om half 10 vertrok de laatste boot en die moesten we wel halen.
Nee met Piet en Marry is het nooit saai

30-11-2009 om 23:55 geschreven door Hetty  

De nieuwste aanwinst van de KNRM De Nikolaas Wijsenbeek:
9.30 lang, 435 pk, snelheid 35 knopen en met een capaciteit van 20 geredden.

“Twister is er op… wo-j die nog zien?” Wim z’n favoriete oorlogsfilm, die hij een paar dagen terug opnam, is afgelopen en hij ontdekt de bekende film Twister op de tv.
Rick heeft heel wat videobanden en DVD’s met bekende films. Daar heb ik de laatste jaren op school dankbaar gebruik van gemaakt die laatste lesuren voor de vakantie. Ik heb wel quizen gedaan, spelletjes, speciale opdrachten met spreekwoorden, maar de topper bleef toch een film als Twister of Jumanji. Hoe meer spanning hoe mooier. Ook de speciale film van de KNRM bracht genoeg spanning met zich mee om een genoeglijk uurtje met elkaar te hebben èn om te laten zien wat voor een goed werk die KNRM doet. In die film ging alles ging fout wat er maar fout kon gaan met een jong gezin aan boord van een zeilboot. Het werd levensecht nagespeeld en natuurlijk speelde de Reddingsmaatschappij daar een mooie rol in.
Wij zijn nog steeds donateur van die KNRM. We bestellen af en toe een vest, dekbedhoes, hand- en theedoeken en zelfs Kerstkaarten als steun, maar ook omdat we ze mooi vinden.
Toen Wim z’n eerste diploma haalde, dat zal z’n VD voor Machinist zijn geweest, stond daar het potje van de KNRM en kreeg hij het verzoek om donateur te worden. Ja… wat doe je als je blij bent met je diploma en straks de zee op gaat? Hij werd lid en bleef dat tot nu toe, al meer den 50 jaar.

29-11-2009 om 21:35 geschreven door Hetty  

28-11-2009 om 08:56 geschreven door Hetty  

Hier was het al gewoon dat er gemengde klassen waren.

Dat was me wat… toen we na de fusie ook meisjes in onze klassen kregen. Het sfeertje werd meteen anders. De jongens gedroegen zich tegenover meisjes toch wat hoffelijker dan tegenover de jongens. Het taalgebruik dat voorheen onderling nog wel eens te grof was ging er op vooruit!
Voor mijn mannelijke collega’s van de LTS was het wennen. Vooral wanneer ze als mentor met meisjes te maken kregen. “Zou jij me willen helpen met de meisjes”, ging het dan. Mijn hulp werd die eerste paar jaar nog wel eens ingeroepen. Wanneer ze op kamp gingen werd mijn assistentie eveneens zeer op prijs gesteld. Toen de eerste vbo/mavo klassen kwamen deden de meisjes hun intrede in ons gebouw aan de Wendeling, zes stuks tegelijk. De mavo/ havo groepen en hoger bleven eerst nog in het gebouw van het KDC. Ik vond dit toch wel erg leuk en dat eerste jaar dat ik ze Nederlands gaf zat de sfeer er zo goed in dat ze vroegen of ze als groepje niet eens bij ons aan het Schoolpad mochten komen. Zo kwamen ze met z’n zessen een paar dagen kamperen in de zomervakantie. Ze hadden twee tentjes en er sliepen een paar in onze caravan. Ze hadden helemaal geen behoefte om van het erf af te gaan, hooguit even met Scott en Kim naar het bos. Het kampvuur deed het bij hen ook goed. Jaren later werd ik eens gebeld door Monique, één van die meisjes die me vroeg voor een interview voor de radio van het Scheperziekenhuis, waar zij als vrijwilligster werkte en we haalden samen herinneringen op aan onze gezamenlijke tijd op het KDC De Zuidoosthoek.
Tegen de tijd dat ons schoolgebouw aan de Wendeling aangepast was aan de hele brede Scholengemeenschap waren de LTS mannen er helemaal aan gewend om ook meisjes in de klas te hebben.

27-11-2009 om 08:24 geschreven door Hetty