De hele familie van der Kolk mèt mevr. Koeman en tante Catrien en Ab en Rielie Sobering. 10-9-1990
Het is al weer bijna 20 jaar geleden dat we een verrassingsdag aangeboden kregen door Piet en Marry. Die waren op dat moment 25 jaar getrouwd en wilden wat anders dan een gewoon feestje. Ze vroegen of wij wel om half 8 s morgens in Hattem konden zijn bij moeder van der Kolk. Natuurlijk konden we dat. Daar hadden zich dus de broers met aanhang èn Ab en Roelie zich verzameld en mocht de envelop met instructie open gemaakt worden.Wim als oudste had de eer. We moesten wel direct in de auto want om 9 uur vertrok de boot van Den Helder naar Texel. Het werd racen tegen de klok. Wim kan daar heel beeldend over vertellen hoe hij en Ab elkaar bijhielden. We redden het nog nèt. En daar stonden ze te wachten op de kade. Na de koffie met appeltaart kregen we tandems en gingen we na een proefrondje richting Oudeschild waar we verwacht werden in het Juttersmuseum. Daarna ging de tocht naar het westen en ergens op een grote parkeerplaats kregen we een lunch met ter plekke gerookte vis zo lekker. Daarna ging de route verder naar Ecomare, het Zeehondenopvangcentrum op Tessel. En de dag werd besloten met een diner in het restaurant met zicht op de haven, want om half 10 vertrok de laatste boot en die moesten we wel halen. Nee met Piet en Marry is het nooit saai
De nieuwste aanwinst van de KNRM De Nikolaas Wijsenbeek: 9.30 lang, 435 pk, snelheid 35 knopen en met een capaciteit van 20 geredden.
Twister is er op wo-j die nog zien? Wim zn favoriete oorlogsfilm, die hij een paar dagen terug opnam, is afgelopen en hij ontdekt de bekende film Twister op de tv. Rick heeft heel wat videobanden en DVDs met bekende films. Daar heb ik de laatste jaren op school dankbaar gebruik van gemaakt die laatste lesuren voor de vakantie. Ik heb wel quizen gedaan, spelletjes, speciale opdrachten met spreekwoorden, maar de topper bleef toch een film als Twister of Jumanji. Hoe meer spanning hoe mooier. Ook de speciale film van de KNRM bracht genoeg spanning met zich mee om een genoeglijk uurtje met elkaar te hebben èn om te laten zien wat voor een goed werk die KNRM doet. In die film ging alles ging fout wat er maar fout kon gaan met een jong gezin aan boord van een zeilboot. Het werd levensecht nagespeeld en natuurlijk speelde de Reddingsmaatschappij daar een mooie rol in. Wij zijn nog steeds donateur van die KNRM. We bestellen af en toe een vest, dekbedhoes, hand- en theedoeken en zelfs Kerstkaarten als steun, maar ook omdat we ze mooi vinden. Toen Wim zn eerste diploma haalde, dat zal zn VD voor Machinist zijn geweest, stond daar het potje van de KNRM en kreeg hij het verzoek om donateur te worden. Ja wat doe je als je blij bent met je diploma en straks de zee op gaat? Hij werd lid en bleef dat tot nu toe, al meer den 50 jaar.
Nee dit zijn niet de jongens van de LTS met een geslaagde verkleedpartij. Kijk maar eens goed dan zul je in de middelste, de baby, Gerhard kunnen herkennen. De tijd dat we aan de Marnixstraat in Hengelo woonden was een toptijd voor ons als gezin. Iedereen was nog thuis en je kon het als ouders nog aardig behappen. Het was een gezellig buurtje. Robert l. en Eddy r. waren de vrienden uit de buurt van Gerhard. Op vrijdagmiddag uit school was het verzamelen bij ons in de benedenkamer en dan werden de plannen gemaakt. We dronken samen wat en meestal was er wel wat lekkers bij. Bovendien kwamen dan meteen de verhalen los. Hoe ze dit bedacht hebben weet ik niet. Eddy in de kleren van zn grote zus en Robert zag deze outfit van zijn broer nog thuis in de kast hangen. Gezamenlijk hebben ze Gerhard zo uitgedost. Ik zie meteen de oranje gordijnen waar ik het over had en een weefcreatie waarvoor een oud fietswiel gebruikt was. Het was de tijd van het spinnen en weven èn volleybal. Nee schilderen is dan nog niet bij me opgekomen.
Hier was het al gewoon dat er gemengde klassen waren.
Dat was me wat toen we na de fusie ook meisjes in onze klassen kregen. Het sfeertje werd meteen anders. De jongens gedroegen zich tegenover meisjes toch wat hoffelijker dan tegenover de jongens. Het taalgebruik dat voorheen onderling nog wel eens te grof was ging er op vooruit! Voor mijn mannelijke collegas van de LTS was het wennen. Vooral wanneer ze als mentor met meisjes te maken kregen. Zou jij me willen helpen met de meisjes, ging het dan. Mijn hulp werd die eerste paar jaar nog wel eens ingeroepen. Wanneer ze op kamp gingen werd mijn assistentie eveneens zeer op prijs gesteld. Toen de eerste vbo/mavo klassen kwamen deden de meisjes hun intrede in ons gebouw aan de Wendeling, zes stuks tegelijk. De mavo/ havo groepen en hoger bleven eerst nog in het gebouw van het KDC. Ik vond dit toch wel erg leuk en dat eerste jaar dat ik ze Nederlands gaf zat de sfeer er zo goed in dat ze vroegen of ze als groepje niet eens bij ons aan het Schoolpad mochten komen. Zo kwamen ze met zn zessen een paar dagen kamperen in de zomervakantie. Ze hadden twee tentjes en er sliepen een paar in onze caravan. Ze hadden helemaal geen behoefte om van het erf af te gaan, hooguit even met Scott en Kim naar het bos. Het kampvuur deed het bij hen ook goed. Jaren later werd ik eens gebeld door Monique, één van die meisjes die me vroeg voor een interview voor de radio van het Scheperziekenhuis, waar zij als vrijwilligster werkte en we haalden samen herinneringen op aan onze gezamenlijke tijd op het KDC De Zuidoosthoek. Tegen de tijd dat ons schoolgebouw aan de Wendeling aangepast was aan de hele brede Scholengemeenschap waren de LTS mannen er helemaal aan gewend om ook meisjes in de klas te hebben.
Je blijft je soms afvragen hoe met enkele leerlingen, die je aandacht vroegen, in hun verdere leven gegaan is. Af en toe ontmoet ik er nog een. Zo ook het meisje dat in de eerste klas veel thuis bleef, haar zieke vader verloor en verder met haar broers en zusje zelfstandig bleef wonen. De oudste was toen 23 en vervulde de vaderrol. Pas kwam ik haar tegen in een supermarkt waar ze assistent- manager geworden was. Een stevige meid die met beide benen in het leven staat. Of de onzekere jongen in het VBO die toch maar mooi doorgroeide naar MBO en HBO en verder studeert in Utrecht aan de Universiteit. Dit mooie vervolg wist ik niet totdat een moeder me midden in een winkel aanschoot om me dat te vertellen en me namens hem te bedanken voor de steun van toen. Er was ook een jongen in een mentorgroep die opviel door zn gedrag door telkens met zn lichaam tegen andere jongens aan te wrijven. Ze hielden hem wel aardig op afstand, maar vreemd was het wel.O, zeiden zn vrienden, hij mag bij ons op het dorp de disco al niet meer in. Toen het na wat gesprekjes niet beter werd besloot ik met zn moeder te gaan praten. Ik legde haar voorzichtig uit wat me opgevallen was en vroeg of ze dit ook wist. Ik voegde er aan toe dat ik zelf kinderen had en zou het zelf prettig vinden wanneer ik ingelicht zou worden in zon geval. De moeder schrok er van, maar wist meteen waar ik het over had. Het bleek dat deze jongen zelf was misbruikt door een oom. Telkens als ze bij opa en oma waren ging deze jongen naar zn oompje die er naast woonde totdat zij ze een keer betrapt had. Zeg het asjeblieft niet tegen mien man, die wet hier niks van, zei ze. Ze vond het een goed idee om er met de schoolarts over te praten. Deze nam de zorg over. Zelf vond hij dat het na verloop van tijd beter ging. Ik heb hem nooit weer gezien. Maar ik blijf bezorgd om de jongen die van huis wegliep uit angst voor zn vader en s nachts in een doos bij het NS station ging slapen.
Gezienus, de jongen rechtsonder wist het toen dus al: vrachtwagenchauffeur! En de rest van deze klas: Boven van l. naar r. naast mij Roelof Grit, Erik Soetevent en Christiaan Huizing Daaronder: Martijn Voortman, Raymon Hemel, Jacob Maris, Robbie Orsel, Peter Stap en Eric Moerman. En vooraan: Marc Fial en Gezienus Brouwer.
Ik heb me altijd aangetrokken gevoeld tot leerlingen die wat teruggetrokken zijn. Het was een uitdaging om die wat losser te krijgen. Het was leuk om te ontdekken waar hun interesse lag en dan zag ik ze opfleuren en kon zon zgn. teruggetrokken typje ineens uit zn hoekje komen. Wanneer ik zag dat er meer achter zat bij een leerling verwees ik ze via de mentor door naar de schoolmaatschappelijk werkster die regelmatig deze leerlingen begeleidde. De jongens op het voortgezet onderwijs was soms een vak apart. Je ging ervoor om ze met Nederlands wat ondersteuning te geven, maar je kreeg al pratend ook heel andere zaken te verstouwen. Ik denk dat het ook te maken had met het vrouw zijn. Soms had ik behoorlijk intieme gesprekken met jongens van een jaar of 15- 16 die niet snapten waarom hun vriendin zo anders reageerde dan ze hadden verwacht. Wanneer de sfeer goed was werd er hard gewerkt. Jan Scheve en Leo van de Veer waren mijn voorbeelden in het IVBO. Die begonnen elke les met een praatje over . ja van alles. En dan ineens was het over en begon de les. Altijd goed. Een aantal jaren ben ik mentor geweest van het IVBO, meestal de brugklas en ging dan mee naar klas 2 waarna de vakleerkracht van Bouw, Metaal, Schilderen of Autotechniek het overnam. Voor ze op school kwamen ging je dan al op huisbezoek om te stap naar de nieuwe school wat kleiner te maken en ook om een indruk te krijgen van de leerling en het gezin. Ik vroeg eens aan zon a.s. leerling of hij al wist wat hij later wilde worden. Vrachtwagenchauffeur, zei hij ogenblikkelijk. Een tijdje terug kwam ik hem tegen. "En, vroeg ik hem. Is het gelukt als vrachtwagenchauffeur? Ik heb alle diplomas gehaald en rij nu op het buitenland, zei hij stralend.
Na de fusie met het KDC in 1992 werd het KDC De Zuidoosthoek, maar nu is het Carmelcollege.
Op de voormalige RK LTS De Zuidoosthoek maakte ik voor het eerst kennis met jongensklassen. Ik denk dat er alleen bij de afdeling Bouw een meisje zat en nog één bij Autotechniek. De rest waren het allemaal jongens, zo'n 400, die vanuit Oosterhesselen, Erica, Zwartemeer, ter Apel, Borger en alles daar tussen naar Emmen kwamen. Er werd door de jongens voornamelijk in de streektaal gesproken en dat verschilde nogal. In Ter Apel, al in de provincie Groningen, is dat totaal anders dan in Erica. Maar ze verstonden elkaar prima. Toen de jongens eens met een uitwisseling naar België geweest waren vroeg ik:Konden jullie die Vlaamse taal wel verstaan? O, jawel, was het antwoord, maar zij ons niet. De eerste maanden had ik alleen de brugklassen, omdat een leraar Nederlands die hen lesgaf het ineens niet meer zag zitten en al zijn boeken in de docentenkamer op de grond gooide. Ik heb hem nooit gezien, maar er werd verteld .... dat hij door de jongens de cowboy werd genoemd, vanwege zijn soort laarzen. Op een keer zagen een paar jongens hem in Emmen lopen en riepen :Hé cowboy!. Hij werd toen zo kwaad dat hij ze dwars door V en D en heel Emmen heeft nagezeten. Ik werd ook ingeschakeld wanneer er iemand ziek was. Ik herinner me de eerste keer dat ik met zon groepje jongens in van die stoere leren jekkies de trap op ging. Het was een 3e klas IVBO die ik Nederlands zou gaan geven. Jan Scheve liep met zijn groep achter me aan de trap op en stak me een riem onder het hart:Fijne jongens zijn het . fijne jongens! En dat waren het. De les ging ook nog over jongens met brommers. Helemaal een schot in de roos. En . haha waardeerden het ook dat ze weer eens van een juf les kregen.
Toen collega en vriendin Dineke bij mijn afscheid in 2004 van het Carmelcollege namens de personeelsvereniging een speech hield vertelde ze over onze afspraak om samen een lang weekend naar Kasteel De Slangenburg te gaan. Dat is haar favoriete plek om helemaal bij te komen of juist om een studieproject in alle rust af te maken. Nadat de Slangenburg aan de staat vervallen was na de 2e WO, de voormalige eigenaars waren Duitsers, heeft het eerst als klooster dienst gedaan. Nu kun je er logeren en wordt het gerund door vrijwilligers die ook de maaltijden, thee en koffie verzorgen. Het klooster staat wat verderop en s avonds is iedereen welkom bij de Metten, de avondzang. Alle kamers van de Slangenburg hebben namen. Onze gezamenlijke kamers heten de Biezen Mand, een kleine en een iets grotere kamer met badkamer. Maar ook is er een Schuilkerk, de Rijzende Zon en een Rose Kamer. Een plek om tot rust te komen. Normaal staat dat mondje van Dineke niet stil. Haar oma zei vroeger al dat ze, wanneer ze niet wist wat ze ging worden, altijd kon solliciteren als scheepstoeter! Deze dagen deden haar goed, er is ook een wat ingetogen Dineke. We hebben gewandeld in de bossen om het kasteel, we bezochten de Metten s avonds en luisterden naar die mooie Gregoriaanse avondgezangen. Eén middag gingen we naar het oude 2e hands boekenstadje Breedevoort èn één dag heb ik haar mijn deel van de Achterhoek laten zien, De Boomgaard, tante Jo, Vorden, Hengelo, De Muldersfluite en als afsluiting brachten we de laatste dag natuurlijk een bezoekje aan Diny. Dineke geeft engels èn doet een deel van de zorg. Ook zij begeleidt kinderen die problemen hebben. Háár mis ik het meest.
In 2005 tijdens onze trip in Canada had ik het nog. Hier brei ik van die leuke gekleurde meisjessokken. Henry houdt het bij z'n boek!
Toch gebeurde er iets raars. Er ontstond, nadat ik gestopt was met lesgeven, een bepaald soort drang om . lach niet .. te gaan breien. Niet gewoon een mooie trui of zo, maar sokken dikke sokken, dunne sokken, grote sokken en babysokjes, Ajaxsokken en slaapsokken. Gewoon s avonds bij de tv of overdag maakte niets uit...en de boer die breide door.... Ik ontdekte prachtige sokkenwol waarbij vanzelf mooie in gebreide kleurtjes ontstonden. Ik heb niet geteld hoeveel paar het waren, maar het was dichter bij de 30 dan bij de 25 paar. Voor Wim en mezelf natuurlijk, Robin en Eva, Niesje, de jongens, Judith en Jennifer, Ben en Diny en meer. Zelfs voor Jan Scheve die de belasting nog altijd invult voor Rick. Op zijn verzoek werden het sokken met een extra lange boord. Ik nam de breipennen zelfs mee toen we in 2005 op het vliegtuig naar Canada stapten, want behalve de sokken voor de hele gezin van Fred en Gera wilde ik me daar met die breipennen nog meer nuttig maken. Die pennen werden gesignaleerd op het vliegveld van Schiphol, Chicago èn Calgary, maar mochten mee. Maar mijn kleine schaartje zonder scherpe punten niet afgepakt. En toen na ongeveer 1,5 jaar was die drang ineens over. Af en toe vraagt Niesje nog eens of ik al weer sokken brei, maar ik moet haar teleurstellen. Het is over . gewoon helemaal over.
Ard Nieuwenbroek, een grote naam op gebied van Leerlingenzorg.
Vervolg van blog hetty1943 over de faalangsttraining.
Sinds ik na een cursusdag ivm Remedial Teaching in Utrecht op de terugweg per trein klem heb gestaan tussen jongelui en een wc deurtje besloot ik in het vervolg 1e klas te reizen wanneer ik voor school op pad moest. Bennie, onze administrateur vond het best. Is altijd nog goedkoper dan wanneer ik met de auto zou gaan. Zo ook naar de cursus Faalangsttraining in Den Bosch. Onze cursusleider heette Sander en na een eerste kennismaking kregen wij een eerste opdracht. Maar eerst ging zijn jasje uit. Hij meldde tevens dat hij tijdelijk voor iemand anders door zou gaan en later zijn jasje zou aandoen en weer gewoon Sander zou zijn. Ineens was hij veranderd in een autoritaire docent. Met veel poeha werd er papier uitgedeeld en een videocamera klaargezet. Toen kregen we de volgende opdracht:Jullie krijgen precies 5 minuten om een gedichtje te maken op de melodie van een sinterklaasversje. Dat ga je straks zingen voor de camera. Dat wordt wel opschieten. En tegen mijn verbijsterde gezicht: Schiet maar eens op, je buurvrouw is al begonnen. Enfin, hij zei alle dingen zoals je dat tegen, vooral faalangstige, leerlingen niet moet doen. Ik zat verstijfd. De meeste schreven trouw of deden alsof, maar ik kon me amper bewegen. Alle kenmerken van faalangst kwamen boven: zweten , blokkeren, hoofdpijn. En dat was nou net de bedoeling. Daarover ging het dus: Wat voel je? Toen Sander zn jasje weer aandeed ontspande iedereen weer. De rest van de cursus dagen werd besteed aan de oefeningen die je met de leerlingen kunt doen. Ik heb het al over de RET methode gehad. We noemen dat ook wel het G denken. Maak een schemaatje met de 3 Gs onder elkaar van Gebeurtenis, Gedachten en Gevoel .-Eerst benoem je de gebeurtenis waar je tegen op ziet . Bv proefwerk Engels -Dan wat je gedachten hierbij zijn. Bv Dat wordt weer niks ik haal altijd drieën -En tenslotte wat je hierbij voelt inderdaad zweten, hoofdpijn, pijn in de maagstreek, niets meer weten.
--Waar wil je van af? Dat is zeker: no3 dat rotgevoel --Het volgende is: Is er iets wat je kunt veranderen? --Het blijkt dat je alleen iets aan die gedachten kunt doen iets positiever gaan denken bv ik heb het goed geleerd, pa heeft me zelfs overhoord. Meer kan ik niet doen. Als je zo steeds iets positiever kunt denken zul je zien dat er behoorlijk verbetering zit in de prestaties.
---Daarnaast leren we deze leerlingen te ontspannen en de tips die voor iedereen gelden: -stap voor stap in gedeelten leren5x 10 minuten is effectiever dan 1x een uur. -niet bij een groepje gaan staan die gaat staan steunen over het moeilijke proefwerk dat er aankomt.
Opoe Bijenhof heeft haar naamgenoot Heintje voor zich. Naast haar zit mama met de ingebakerde Diny op schoot. Het is een wat vreemde foto, net of er twee foto's door elkaar zitten. Ik zie een melkrek op de achtergrond, maar ook het Herstellingsoord. Waarom ik nu deze foto wil laten zien? Toen ik laatst baby Olaf zag, de kleinzoon van Ben en Diny, kreeg ik het gevoel dat dit gezichtje me wel heel bekend voorkwam.
Kijk en vergelijk. Of wil ik dat gewoon graag zien dat kleinzoon Olaf veel van zijn oma weg heeft en is de wens de vader van de gedachte?
Een middagslaapje. Even de sfeer van het buitenleven in vroeger tijden. Toen ik dit voorjaar met Diny in Parijs was bezochten we een paar musea. Dit is volgens mij een van Gogh.
Brief van opa Eggink aan een van zijn kleinkinderen en a.s, die wat eerder dan gepland moesten trouwen..
Maandagmorgen
Lieve kinderen,
Ik moet jullie schrijven. Het ergste zijn jullie voorbij. Er kwam eens een meisje bij een dominee. Ja, ze moesten trouwen. En of ze nu wel of niet aan het avondmaal zou mogen aanzitten. Nou, had die dominee gezegd, daar ben je nou net voor geknipt. Die brave nette mensen daar had Hij altijd een hekel aan gehad en zij aan Hem. Ach , had die dominee toen verder gemijmerd, die anderen die zo netjes voor de preekstoel komen zijn enkel maar wat voorzichtiger geweest.En tenslotte had hij er om moeten lachen. Kijk eens als jullie beiden op een onbewoond eiland waren aangespoeld, wel, je nam elkaar als man en vrouw. Nu zitten jullie in een nette, beschaafde wereld met een hoop verplichtingen. En daar zit je dan. Je ouwe opa Johan was vooral geen haar beter en alleen voor die verrotte mensenvrees kwam hij zo braaf voor de preekstoel. Ik zal je nog meer vertellen. Eenmaal heb ik Hem gezien, goed, een visioen, maar evengoed werkelijkheid. O dat gelaat! De grootste oen die er rondloopt zal, als hij Hem ziet, rennen om bij Hem te komen, maar dat alle dominees dat ook zullen doen, daar ben ik niet zo zeker van. Het schorriemorrie dat zal zich zonder bedenken bij Hem aansluiten. Dat jullie, ja nou, een scheve schaats gereden hebben, dat zal dan wel, maar t is voor mij de vraag of Christus dat ook een zonde noemt, wel als jullie mekaar liet lopen. En dan, die eeuwige verkering is ook beslist fout, of je moest in plaats van bloed, saliemelk in je aderen hebben. De Roomse Kerk vindt, niet langer vrijen dan twee jaar. Kom, ik stop maar, en laat de brave mensen maar kletsen. Het verschil is, sommige mensen trouwen nadat ze getrouwd zijn en anderen trouwen wel eens wat eerder. Dag . Opa Johan
Een paar jaar later werd deze foto genomen. Hermien ziet er ook al wat meer uit als puber en net als de beide zussen Coba en Rika draagt ze ook al zo'n mooie stropdas zoals toen de mode was. Ze zien er al aardig volwassen uit. Willem staat nog strakker in de houding als op de vorige foto. Misschien oefent hij al voor militaire dienst!
Opnieuw een paar jaar later. Het moet winter zijn. Oom Wim is intussen bezig z'n militaire dienst te vervullen. En dit keer zijn Coba en Hermien hetzelfde gekleed. Beiden dragen een warme wintermantel. Rika heeft nu zo'n garbadine mantel aan. Zie je wel dat ze alle drie zo'n apart mutsje op hebben. Zal toen ook mode zijn geweest. Het moet hier ongeveer 1932/33 zijn. Als dat klopt is mama hier 17 jaar.
En tot slot deze familiefoto van de Bijenhofs. Jammer dat die niet zo duidelijk is. Ik doe een gokje: 1934.
Misschien heb ik deze foto al eens laten zien. De familie Bijenhof. Wim als oudste staat er statig bij, onbeweeglijk lijkt het. De beide zussen Riek r. en Coba l. achter de tafel die er speciaal voor is neergezet, compleet met kleed en een vaas met bloemen. Hermien, de jongste aan de rechterkant. Ik denk dat ze hier 17, 15, 14 en 11 zijn. Misschien ook nog wel een jaar jonger. Opoe, zie ik nu, heeft toch vrij donker haar. De meisjes allemaal in zelfgemaakte jurken zo te zien. En.... de schoentjes zijn gepoetst. Dat was altijd zaterdagmiddagswerk. Dan werden alle schoenen verzameld en gepoetst. Tante Hermien vertelde dat wanneer zij uit school kwamen zat opoe thuis op De Haar te wachten met een pot thee èn een beschuitje. En samen hadden de dearns ene fietse. Maar goed dat ze zo dicht bij het dorp woonden. Wat zijn ze nog jong allemaal. Opa lijkt hier in de kracht van zijn leven. Op de achtergrond zie je het Herstellingsoord De Decanije. Onze vriend Frans heeft er nog een week of zes doorgebracht om aan te sterken. Dat was in de vijftiger jaren. Nu is het allang geen herstellingsoord meer, maar staat er een complex met luxe appartementen, ook nu De Decanije genoemd. Mijn ouwe fietsmaatje van toen, Wim Ruiterkamp, woont hier ook met zijn Lydia.
Je gelooft het of niet, maar tante Riek was sportiever dan je zou denken. Ik weet niet of het alleen voor de show is, maar ze zit er kordaat op. Zou dit Koos al zijn of Bobbie of nog een ander. Opa Bijenhof fokte altijd wel met een merrie. Er zijn heel wat foto's met alle leden van de familie met de veulens. Opoe meldde het nog in de brief aan Willem dat met het veulen alles goed was. Deze foto komt uit het album van Diny.
Ook begonnen op een autoped? Maar nu is dit volgens mij de fiets van Marjan?
Nog even Johanna op z'n Achterhoeks:
Kinder
Een dearntjen en een jungsken. Ik wet et neet zo net, Maor t liekt mien èvenolders, Elk met een autoped Komt stief hier deur de weg langs Ik zee ze mennig keer Zee gaot nog neet naor schole, Bunt duch mien n jaor of veer Et dearntjen kan gewodden Op heur' autoped Had lopen en dan glieren Een helen helen zet! Zee is zo vlug as water De rökskes waeit dr van. Et jungsken, wat minder vlugge, Kump altied achteran As t dearntjen uut eglierd is Op heur' gummi raaie Kump efkes later 't jungsken Dan staot ze biej mekare. Ik heur t neet, maor k kan naogaon Dat t dearntjen teegn um zeg: Hee mot een endjen wieter Nog slieren langs de weg. Schoorvutend gliert et jungsken Dan nog een endjen deur, Maor hee kump gauw weerumme Hee vuult dr neet völ veur. En dalijk op de trugrit Is t dearntjen weer veuran! Et jungsken tukkert nerig Een endjen achteran. Et dearntjen is de baas en deelt de lakens uut En toch wil t jungsken geerne Biej heur wean absoluut An kleine kinder zeej mangs Wee later leiding gif, En is t in huus neet vake De vrouw dee de wetten schrif?
De pasfoto van opa Johan Eggink toen hij in 1932 naar Herman in Amerika ging.
Ik vond nog een snippertje papier daar wou ik nog meer leugens op schrijven, maar Jantje grist het mij uit de handen, je had toch nog een schrijfblok. Goed dan maar verder want ik kan het wachten. Boschma schreef mij eens: Johan jij weet meer dan 100 theologen. Best, maar dat is geen kunst. Die heren hebben niks dan wat vroeger de wijze mensen gezegd hebben en dat spinnen ze uit tot dikke boeken waar Emerson van zegt dat ze alleen waard zijn om er een vuurtje mee te stoken. En niemand heeft Jezus beter begrepen dan hij. Zelfs het Calvinistisch Amerika beschouwd Emerson als de grootste filosoof aller tijden. Goed. De dominees maken er een heel gedonder over dat doodgaan. Maar je kunt met sommige dingen best met je beide poten op de grond blijven. Wat is dat lichaam nou eigenlijk? Bij jonge mensen 80 procent water en mijn body niet meer dan 60 procent. En verder veel kalk en verbindingen met fosfor en zuren en dan flink wat ijzer. Goed. Maar of wij dat zaakje nou meeslepen of niet is voor ons zelf van geen betekenis. Wij zijn dus achter de dood precies dezelfde als vóór de dood. Alleen ons zien en horen gaat met sprongen omhoog. Al die grapjasserij van helderziendheid en horen is niks anders dan een vervroegde doorbraak van ons latere zien en horen en ook ons verplaatsen. In Enschede woont een wrak van een kerel, alleen zijn helderziendheid is goed. Ik had eens een portemonnee met 25 verloren. Dat schreef ik hem. Een week later krijg ik een brief ven hem. Hij schrijft: ik zie een deur, daarachter trappen en daar hangen ouwe kleren, daar moet je wezen. Ik was vergeten dat ik mijn oude jekker aan had naar Barchem. Ik zocht in die andere. Ik had dus die 25 verloren. Nu geeft het die pen op. Toch proberen, het heeft zich weer verbeterd. Dus maar verder. Je weet wel als je op de deel komt heb je rechts een deur en daarachter trappen naar boven en daar rechts aan de muur spijkers waar je ouwe kleren aan kwijt kunt. En in die ouwe jekker zat die portemonnee heel tevreden. Die jongen was nooit bij ons in huis geweest. Nog niet eens in Barchem. En ik zit maar te zitten en denk aan wat voorbij is. 7 september 1905 hoorde ik voor het eerst een geestelijke stem. Van toen af aan hoorde ik die geestelijke stem vaker. Het laatst een paar jaar terug, de kinderen waren naar de kerk. Elk- mens- moet- zijn- lichaam- dragen- zijn- deel- van- het- wereldleed- . Net zo langzaam als ik het nu schrijf. En wie was dat? Een zekere Willem en dan nog een woord en danTimmink of Temmink. Hij was dokter in Amsterdam toen de dokters nog geneesheren heetten. Dus nog voor de Franse Revolutie. Het laatste wat ik zag spotte met alle werkelijkheid. Hij zag onze planeet op afstand, een stolp van een soort glas er overheen met alle kleuren van de regenboog. Machtig mooi! Op mijn vraag wat dat nu weer betekende: zo veilig is uwe aarde. Dat was in het begin van de ( op een na laatste) oorlog. Ik heb veel visioenen gehad, maar slechts een over toekomst. Dat was nog voor de eerste Wereldoorlog. Ik zag mij op een brancard liggen, vlak voor een raam, hoofd rechts voeten links. Mijn hoofd was nog niet geel, dus daar leefde ik nog. In 59 of 60 wilde ik naar De Boomgaard. Ik kwam tot midden op de straatweg op het Medler. Toen ik weer tot bewustzijn kwam lag ik op een deken in de berm. Een half uur later rolden ze mij het Lochemse ziekenhuis binnen, stopten precies voor een raam. Dat had ik 40 of 50 jaar daarvoor net zo gezien. Nog eens gegroet Johan
I found a little piece of paper and would like to write more lies on it, but Jantje snatched it out of my hands:I thought you have had your writing bloc. So far so good, I have time enough. Once Boschma wrote to me: Johan you might know more than 100 theologians. So thats not so difficult. This gentlemen only have what wise men had told before. They are spinning it out in thick books of which Emerson already said: its only worth to fan the fire with. Nobody understood Jesus better than he did. Even in the Calvinistic America Emerson is regard as the greatest philosopher ever. Good. Reverents blast the fellow about that peg out. But sometimes its better to stay on sound ground. What really is a body? Young people consist for about 80% out of water and my body no more than 60%. And further a lot of calcium, acids and enough iron. Good. But either we drag along those small business or not its not important for ourself. After death well be the same as before death. Only what we see and hear will be increasing. All that clear-sightedness and clear-hearing ness is nothing else than an early breakthrough from our seeing, hearing and moving ourselves later on. In Enschede lives a crock of a man, just only his second sight is all right. I lost my purse with 25 in it. That s what I wrote to him. About a week later I got his letter. He wrote: I see a door, with a staircase behind it and there are hanging old clothes, there you have to look. I had forgotten that I was wearing my old jacket when I went to Barchem. I was searching in an other one. So I thought I must have lost it. As you know when you enter the deel( no translation available) on the right is a door which lead you to the stairs and on the right at the wall are nails on which we hang the old working clothes. And in that old jacket was my old wallet very peaceful. That boy had never been in our home, not even in Barchem. And Im sitting here thinking on what has been. It was on the 7th September 1905 that for the first time I heard a spirit voice. From that time Ive heard it more often. The last time was a few years ago, Jan and Jantje were visiting the church: Each person- has to- carry- his- body- his- part- of- the sorrow- of- the- world-. Just as slow as Im writing it . And who was he? A certain Willem, than another word and than Timmink or Temmink. He was a docter in Amsterdam when docters where called geneesheer( physician). So it must be before the French Revolution. The last thing I saw was very special. He saw our planet from a distance, a glass cover with all the beautiful colours of the rainbow. So wonderful! When I asked him what it meand, he answered: So safe is your earth. That was at the beginning of the first WW. Ive had a lot of visions, but only one was about the future. That happened also before the first WW. I saw myself lying on a stretcher, near the window, head on the right, feet left. My head wasnt yellow yet, so I was living. In 1959 or 60 I would go to de Boomgaard. I just came onto the middle of the street in het Medler. When I became conscious again I was lying at the verge of the road on a blanket. After half an hour they brought me into the hospital in Lochem and stopped exactly near the window, just as I had seen so long before. Greetings again. Johan
Ook hier draagt opa nog steeds het pak van Hendrik Jan, wel met een warme trui er onder. Verder ook een gehoorapparaat, z'n sigaartje en dat intrigerende speldje.
Barchem dinsdag
Lieve kind Hetty
Blij met je brief. Ik geloof al je boeken wel gelezen hebben. Dat Stemmen over de Horizon mag ik zeker nog wel eens lezen. Maar je hebt gelijk, mediamieke aanleg is niet begeerlijk. Ik zei eens tegen Gr. Enzerink, helderziende, dat ik geloofde dat voor de meeste mensen de geestelijke wereld een zegen is dat die gesloten blijft. Hij sprong op van zijn stoel:Daar heb je het goede woord, de mensen die niets hebben dan de schop of de greep, die zijn het gelukkigst. Het ergste is helderziendheid, daar ben ik voor gespaard gebleven. Met dat boekje van die vlootpredikant was ik net zo blij. Nu zag ik weer klaar hoe het niet was. Dat heeft me geïnspireerd iets voor de krant te schrijven wat natuurlijk niet werd geplaatst. Maar ze zullen naar ik hoop het wel doorgenomen hebben. Zoals Christus heeft geofferd voor de wereld, zegt hij, zo moeten de jongens zich offeren voor het vaderland. Dus ook maar weerloos ondergaan wat over hen komt, net als Christus? Nee dat nu wel niet, je wordt achter een mitrailleur gezet en zoveel mogelijk jongens van de vijand van die dag naar de andere wereld te knallen. Wat een krankzinnigheid! Dan dat probleem van de dienstweigering. Alle jongens zijn in wezen dienstweigeraars. Om zo maar een jongen die toevallig een ander pakje aan heeft de bajonet in de buik te steken, elke jongen zal er van gruwen. Ben je het met de staat niet eens, je wordt niet meer doodgeslagen, maar doodgezwegen. Maar hoe lang nog? Misschien eerst nog een harde leerschool, dan steken ze de koppen bij elkaar en oorlog voeren is van de baan. Wij kunnen alleen maar afwachten, maar God gaat ook in onze zelf geschapen rampen met ons mee. Belemmeren kan Hij het ons niet. Hij heeft ons eenmaal een vrije wil gegeven en als Hij die nu niet meer eerbiedigde en ons belette zon groot kwaad te doen, dan zou Hij niet meer- God- zijn. Maar het is om wanhopig te worden dat je in een vrij land het gevoel hebt of je tegen een muur op loopt. Ook de dominees die dat inzien zoals ds Verhey die met een achternicht van Hein getrouwd is. Een kleine twee jaar terug schreef hij mij, hij bereikte er niets mee, hij dacht maar weer terug te gaan in het meubelvak van zijn vader. Toen schreef ik hem mijn gedachten en nu preekt hij toch weer door. Hij meent het prima, maar naar ik hoor van iemand die bij hem kerkt, hij sloot zich teveel op in zijn studeerkamer, hij moest zich meer onder de mensen bewegen. Voor mij is ds Buskus de grote man, niet alleen omdat hij het geweld verafschuwt, maar omdat hij net als Christus, tot de misdadigers gerekend wil worden. Toen verleden jaar in de kranten die drie misdadigers in Breda ter sprake kwamen, zei hij in een preek, als die mannen in ons land berecht moeten worden, ga ik naast hen staan! Ja ik schrijf nog steeds met de pen, ik kan die writer niet meer beuren en om hem dan voor ieder wissewasje voor de dag te laten halen dat lijkt mij ook niet. Papier al weer vol en ik had nog wel wat voor nog een vel, maar ik stop. Vriendengroet aan allemaal, Johan, bijna 94.
Barchem,
My dear child Hetty
I was happy with your letter. I think I ve read all your books yet. That Voices at the Horizon I might read again. But youre right: its not to prefer to have psychic talent. Once I said to Groot Enzerink, who is gifted to second sight, that I believe its a blessing for most people the spirit world is remaining closed for them. He jumped out of his chair:Thats the right word, people who only are working by hand Im sure they are lucky most of all". The worst is to have that second sight. Fortunately I do not have it. I was happy with that little book of the reverent of the navy too. Now I see very clearly thats not what is has to be.. It inspired me to write an article for the newspaper, but of course they didnt insert it. But I hope they will have read it. As Christ has sacrificed himself to the world, he said, so the boys have to offer themselves for their country. So defenceless let be what will happen., just like Christ did? No not that, but you are being set at a machine gun to illuminate that day as much boys of the enemy as possible. What a craziness! Than this problem of the refusal of service. Strictly speaking all boys are draft resisters. Each boy will shudder to bayonet an other boy in his tummy because he is wearing an other suit. If you do not agree what the State wants, you will not be beaten to death but just they will not take notice of you (niet doodgeslagen, maar doodgezwegen opa said). But for how long? Perhaps there will learn in a hard school at first, than they will deliberate and war is over. We just have to wait, but God will go with us in the by our self created disasters.He cannot hold us back. Once He has given us a free will and when He woulnt let us do those wrong things He woulnt be God. Its to become desperate that living in a free country you get the feeling to run against a wall. For me ds Buskus is the great man, not only because he abominates the violence, but also because of he wants to be counted among the criminals. When last year they talked about those three criminals of war in Breda, he said in a sermon: "When those three have to be adjudged in our country he would go and stand next to them!" Yes Im writing with pen again, I cannot hold the writer any more and I dont like to ask someone to carry it for me all the time. The paper is full again and I have enough to tell to fill another sheet of paper. So Im stopping. Vriendengroet to all of you, Johan, almost 94.
Ik kreeg uit Den Haag een aardig fotootje toegemaild met de vraag of ik deze mensen kende. Natuurlijk ken ik deze mensen. Oom Wim en tante Janna Bijenhof met opoe Bruins, Heintje en ik meen Hannie en Gerrit, gefotografeerd naast de boerderij in de Wildenborch. Het meisje op de voorgrond ken ik niet. Dat is Gerrie niet zover ik kan zien, maar misschien is het Nan Breunis wel, dacht ik, de gene die de foto stuurde. Ik dacht meteen aan deze familie. Haar moeder, door ons ook tante Annie genoemd, is een zus van oom Jaap Harwig en in de collectie met Harwig fotos staat ze vaker afgebeeld. Ik wist dat deze familie vaak in de vakantie van huis ruilde met de familie Zeevalkink . van meester Zeevalkink, het hoofd van de School met den Bijbel waar ik ook 6 jaar lang op gezeten heb. Die wilden in de vakantie de zeelucht wel eens opsnuiven en de familie Breunis waren fan van de Achterhoek. Tegelijk konden ze de familie Harwig opzoeken. Nan mailde terug dat zij niet dat meisje op de voorgrond was maar dat haar broer Harm er wel gedeeltelijk bij op staat.
April 1940-- brief van opoe Bijenhof aan zoon Willem
Oom Wim bij de Gele Rijders.
Maanden voordat de 2e WO uitbrak in Nederland waren alle strijdkrachten opgeroepen voor de mobilisatie. Ik weet dat vader Hein in de buurt van Ede lag. Oom Sjoerd in Amsterdam, Oom Willem dus ook, maar ik weet niet waar. Hij was in z'n gewone diensttijd bij de Gele Rijders, de soldaten te paard. Ik weet niet of dat in deze mobilisatietijd ook zo was. Deze brief van een bezorgde opoe Bijenhof aan haar zoon Willem kreeg ik al een tijd geleden van Gerrie en vond hem al spittend tussen de foto's en ander materiaal weer terug. Over vader Hendrik Jan weet ik niets over deze tijd. Die was bij de Luchtmacht, maar toen kenden mama en hij elkaar nog niet.
Vorden, 15 April 1940
Beste Willem!
Even een paar letters uit Vorden. Ik heb gewacht tot vanavond om te schrijven, ik dacht dat er soms met de Courant nog een brief van u was. Hier is alles nog best in orde en ik hoop dat het met u ook goed is. Willem van Oom W heeft een ongeluk gehad met de motor, maar t is nogal goed afgeloopen, alleen een hoofdwond. Gisteravond heeft bij Broekgaarden het paard ook een veulen gekregen, een hengst, alles is ook best. Janna is gisteren ook nog een poos hier geweest. Wij hopen dat het landbouwverlof nog maar eens weer los komt, dan kunt u tenminste nog een keer komen. Sjoerd die wordt nu overgeplaatst naar Amsterdam naar de kleermakerij, dat is nog wel fijn. Willem met ons paard en veulen gaat het goed. Hoe gaat het? Hebt u het ook nog goed en met de dienst? Wees in alles maar voorzichtig. Wij moeten maar hopen dat het gauw anders wordt. Jaap is op het ogenblik ook een beetje ziek in huis, ook niet zoo erg maar hij moet het maar uitvieren. Verder weet ik niet veel te schrijven in de hoop spoedig eens weer iets van je te hooren. Ontvangt hierbij de Hartelijke Groeten van ons allen..uw Vader en Coba en van mij Uw liefhebbende Moeder
Morgen dinsdag stuuren wij uw schoon goed. Als u soms geen geld genoeg hebt dan moet u het maar schrijven, dan sturen wij het u hoor. Nogmaals gegroet M.
